hierna de tegen voor wie de Vlaamse overheid, hierna de

Transcriptie

1 Milieuhandhavingscollege Arrest MHHC-12/37-VK van 18 september 2012 In de zaak van de heer [ ] wonendee te [ ] voor en namens wie optreedt mr. Bart GIES, advocaat, met kantoor te 9470 DENDERLEEUW, Steenweg 267, hierna de verzoekende partij te noemen, tegen het VLAAMSE GEWEST, vertegenwoordigd door de Vlaamse Regering, voor wie optreedt mevrouw Sigrid RAEDSCHELDERS, afdelingshoofd van de afdeling Milieuhandha- de Vlaamse overheid, ving, Milieuschade en Crisisbeheer van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie van hierna de verwerende partij te noemen, ingeschreven in het register van de beroepenn op 2 maart 2012 onder nummer 12/ /MHHC/10-M, MHHC-12/ /37-VK 188 september

2 heeft het Milieuhandhavingscollege het volgende overwogen: 1. Voorwerp van het beroep Het beroep is gericht tegen de beslissing 10/AMMC/219-M/LDF van 23 december 2011 van de gewestelijke entiteit waarbij aan de verzoekende partij een alternatieve bestuurlijke geldboete van 444 euro wordt opgelegd, vermeerderd met de opdeciemen die ten tijde van het plegen van de feiten van toepassing waren voor de strafrechtelijke geldboeten, aldus gebracht op euro, dit wegens het vangen en houden van beschermde vogels en het bezit van verboden vangtuigen. 2. Verloop van de rechtspleging 2.1. Op 9 maart 2010 beslist de procureur des Konings van Brussel om het milieumisdrijf niet strafrechtelijk te behandelen. Met een brief van 15 juni 2010 brengt de gewestelijke entiteit de verzoekende partij op de hoogte van haar voornemen om een alternatieve bestuurlijke geldboete, al dan niet vergezeld van een voordeelontneming, op te leggen en nodigt zij de verzoekende partij uit om schriftelijk haar verweer mee te delen. De verzoekende partij heeft geen schriftelijk verweer bij de gewestelijke entiteit ingediend. Op 23 december 2011 legt de gewestelijke entiteit de voormelde bestuurlijke geldboete op. De kennisgeving van deze beslissing aan de verzoekende partij gebeurt met een aangetekende brief van 2 februari Met een aangetekende brief van 1 maart 2012 stelt de verzoekende partij beroep in tegen de beboetingsbeslissing. Het verzoekschrift bevat een inventaris van de overtuigingsstukken. De geïnventariseerde stukken zijn eraan toegevoegd. De verwerende partij dient op 19 maart 2012 bij de griffie een dossier in met een kopie van de bestreden beslissing en de stukken op grond waarvan de gewestelijke entiteit haar beslissing heeft genomen. De verwerende partij dient met een niet-gedateerde brief, aangetekend ter post verzonden en toegekomen op de griffie op 30 april 2012, een memorie van antwoord in. De verzoekende partij dient op 9 juni 2012 een memorie van wederantwoord in. De verwerende partij dient op 3 juli 2012 een laatste memorie in Bij beschikking 12/MHHC/10-M/B1 van 4 juli 2012 heeft de kamervoorzitter de behandeling van het beroep vastgesteld op de zitting van 9 augustus De verzoekende partij is op de zitting in persoon aanwezig, bijgestaan door mr. Bart GIES, haar raadsman. De verwerende partij is vertegenwoordigd door de heer Bart DE WAELE, beleidsmedewerker van de afdeling Milieuhandhaving, Milieuschade en Crisisbeheer van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie van de Vlaamse overheid. Kamervoorzitter Jan HEYMAN brengt verslag uit. MHHC-12/37-VK 18 september

3 De partijen worden gehoord. De debatten worden gesloten en de zaak wordt voor uitspraak in beraad genomen. 3. Ontvankelijkheid 3.1. Het beroep, dat op 1 maart 2012 is ingediend met een aangetekende brief, is tijdig De verwerende partij werpt op, onder verwijzing naar artikel 7, 1, 4, van het besluit van de Vlaamse Regering van 27 mei 2011 houdende vaststelling van de rechtspleging voor het Milieuhandhavingscollege (hierna Procedurebesluit), dat het beroep niet ontvankelijk is omdat het geen uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren bevat. Zij argumenteert dat de verzoekende partij zich in haar verzoekschrift wat het enige inhoudelijke argument betreft [beperkt] tot een uiterst vage omschrijving, hetgeen haar niet toelaat om op deugdelijke wijze het standpunt van verzoekende partij te weerleggen. De exceptie betreft meer bepaald het bezwaar uit het verzoekschrift, waarbij de verzoekende partij betwist dat de vaststelling, gedaan door Natuurinspecteur [ ] vanuit de aanpalende weide, is geschied conform de wettelijke bepalingen. Desaangaande werd door verzoeker klacht neergelegd op datum van waarvan proces-verbaal onder nr. ( ). Zij vervolgt dat lezing van dit proces-verbaal haar enkel toelaat op te maken dat de verzoekende partij klacht heeft neergelegd voor inklimming en woonstschennis door een openbaar bevoegd persoon, de genaamde [ ] en dat voor het overige dit stuk geen verdere uiteenzetting bevat van de vermeende onwettelijkheden die verzoeker bij de gemaakte vaststellingen wenst in te roepen. Welke wettelijke bepalingen niet zouden zijn gevolgd bij de vaststellingen, blijft op basis van dit verzoekschrift in het ongewisse, te meer verzoeker zelf aangeeft de schriftelijke toestemming tot huiszoeking te hebben verleend aan de natuurinspecteurs in zijn woning, haar aanhorigheden en al de plaatsen die door hem werden betrokken ( ). Zij benadrukt verder, in haar laatste memorie, dat de verzoekende partij pas in haar memorie van wederantwoord enige relevante uiteenzetting doet over het ingeroepen bezwaar: verzoekende partij meent dat de betrokken natuurinspecteur, terwijl deze de kwestieuze vaststellingen vanuit de paardenweide deed, geen recht van betreding zou hebben gehad op het landbouwperceel in kwestie ; de uiteenzetting van het ingeroepen bezwaar is ( ) niet opgenomen in de klacht van 5 oktober 2009, noch in een verweerschrift naar aanleiding van de procedure tot het opleggen van de bestreden beslissing, noch in het verzoekschrift De verzoekende partij repliceert dat, op basis van haar verzoekschrift en van de door haar ingediende klacht, waarvan zij een kopie aan haar verzoekschrift heeft toegevoegd, niet anders [kan] worden geconcludeerd dat het bezwaar van concluant erin bestond dat de vaststellingen van Natuurinspecteur [ ] niet rechtsgeldig werden gedaan, ttz in strijd met de wettelijke bepalingen. Deze omschrijving is dan ook voldoende en laat verwerende partij toe om verweer te voeren hetgeen zij trouwens ook doet onder punt 2.2. van haar memorie van antwoord Artikel 7, 1, 4, Procedurebesluit bepaalt dat het verzoekschrift op straffe van onontvankelijkheid een uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren vermeldt. Dit voorschrift vereist niet dat de verzoekende partij uitdrukkelijk de rechtsregels of rechtsbeginselen moet vermelden die door de bestreden beboetingsbeslissing zijn geschonden. Het is daarentegen noodzakelijk, maar voldoende, dat de uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren het mogelijk maakt te vatten wat de bestreden beslissing verweten wordt in het kader van de legaliteitstoetsing die het Milieuhandhavingscollege doorvoert. Meer bepaald moet de uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren het mogelijk maken te begrijpen welke rechtsregels of rechtsbeginselen door de bestreden beslissing geschonden zijn en op welke wijze. Dit is de informatie die onontbeerlijk maar voldoende is voor een nuttige behandeling van het beroep, met eerbiediging van het recht op verdediging van de verwerende partij. MHHC-12/37-VK 18 september

4 Uit de strekking van artikel 7, 1, 4, Procedurebesluit vloeit voort dat een exceptie van onontvankelijkheid die op dit voorschrift is gestoeld uitsluitend op nuttige wijze kan worden opgeworpen wanneer het verzoekschrift niet één bezwaar zou aanvoeren dat naar eis van recht is uiteengezet Te dezen voldoet het verzoekschrift aan artikel 7, 1, 4, Procedurebesluit. Anders dan de verwerende partij voorhoudt, worden er, zoals blijkt uit randnummer , niet één maar twee bezwaren geformuleerd en heeft de verwerende partij zelf, zoals haar nuttig verweer ten aanzien van elk van beide bezwaren afdoende aantoont, begrepen wat deze bezwaren aan de bestreden beslissing verwijten, zodat de vraag rijst in welke mate zij belang heeft bij de opgeworpen exceptie en of ze deze wel op ontvankelijke wijze kan inroepen. De exceptie dient verworpen Het beroep is voor het overige regelmatig naar vorm. Er stellen zich geen problemen met betrekking tot andere aspecten van de ontvankelijkheid ervan en de verwerende partij werpt desbetreffend geen bijkomende excepties op. Het beroep is ontvankelijk. 4. Feiten De feiten die vaststaan en relevant zijn voor de beoordeling van het beroep kunnen als volgt worden samengevat Op 2 oktober 2009 stelt natuurinspecteur [ ] van het Agentschap voor Natuur en Bos, provinciale afdeling Vlaams-Brabant (hierna ANB) vanuit een paardenweide vast dat er een vogelvangnet (mistnet) opgesteld staat in de tuin van de woning aan de [ ] te [ ]. Hij verwittigt onmiddellijk drie collega s (twee natuurinspecteurs en één deskundige), die zich aanmelden aan de woning in kwestie en toestemming tot huiszoeking vragen. Tezelfdertijd ziet de natuurinspecteur nog steeds vanuit de paardenweide dat een persoon, die later geïdentificeerd wordt als de verzoekende partij, naar achter in de tuin komt en het net begint af te breken en het in zijn broekzak stopt. Hij roept deze persoon toe: u moet stoppen, u bent betrapt de vaststellingen zijn gedaan. Bij de daaropvolgende huiszoeking stellen de verbalisanten vast dat [a]chteraan de tuin een deel ingericht [is] als vogelvangplaats. Naast een achttal kooitjes met lokvogels en een lokvogel aan een gareeltje vastgemaakt aan een draad die vast zit in de grond, treffen zij bij de verzoekende partij allerlei verboden vangmateriaal aan; het proces-verbaal maakt gewag van 2 klapnetten, 1 klem, 4 klapkooien, 2 inloopkooien, 10 kooien voor lokvogels, 1 gareel, 1 mistnet. Eveneens vinden de ANBinspecteurs tal van wederrechtelijk gehouden beschermde vogels terug, waaronder enkele behoren tot broedvogelsoorten die door het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek staan aangestipt als bedreigd, zeldzaam of achteruitgaand. Het proces-verbaal vermeldt 1 goudvink, 1 europese kanarie, 1 barmsijs, 2 kneu s, 13 vinken, 7 putters, waarvan sommige geringd, andere ongeringd, en nog andere met doorgeknipte ringen. De vogels worden overgebracht naar een erkend vogelopvangcentrum, om na herstel te worden vrijgelaten. De verboden vangtuigen worden in beslag genomen en de verzoekende partij doet er vrijwillig afstand van. Van dit alles wordt door de drie natuurinspecteurs en de deskundige van ANB op 2 oktober 2009 proces-verbaal opgesteld Luidens het proces-verbaal van verhoor, dat als bijlage bij het proces-verbaal van overtreding is gevoegd, verklaart de verzoekende partij aan de verbalisanten onder meer het volgende: Ik geef toe dat ik op heterdaad door de verbalisanten werd betrapt bij het vangen van vogels achteraan in de tuin. Ik heb vastgesteld dat tijdens de interventie een van de verbalisanten over de omheining van mijn paardenweide is geklommen zonder mijn toestemming. Hij is ook over de omheining van mijn buurman geklommen. Ik heb vrijwillig toestemming gegeven om mijn volières en hokken in mijn tuin te doorzoeken. ( ) Ik geef toe dat ik af en toe vinken uit de natuur vang om de bloedlijn van mijn vinkenbestand te versterken. Ik kweek en vang vinken reeds van mijn 14 jaar. Ik doe dit als hobby. Ik MHHC-12/37-VK 18 september

5 doe dit niet uit commercieel oogpunt. Ik doe vrijwillig afstand van de vogels. Ik doe eveneens vrijwillig afstand van mijn vangtuigen (kooien en mistnet) die door jullie in beslag worden genomen ( ). 5. Beoordeling 5.1. De gewestelijke entiteit kwalificeert de vastgestelde feiten als milieumisdrijven overeenkomstig artikel , 2, DABM, meer bepaald als een schending van: - de artikelen 10, 1, 2, en 12 Soortenbesluit die het opzettelijk vangen, respectievelijk het onder zich hebben van beschermde diersoorten, met name vogels die vallen onder de toepassing van artikel 9 Soortenbesluit, verbieden; - artikel 16, 3, Soortenbesluit, gelezen in samenhang met de bijlage 2,C, van hetzelfde besluit, dat het onder zich hebben van vogelvangnetten, mistnetten en vogelvangkooien en -klemmen verbiedt. Zij legt met toepassing van de artikelen tot en met DABM en artikel 76 van het besluit van de Vlaamse Regering van 12 december 2008 tot uitvoering van titel XVI van het DABM (hierna Milieuhandhavingsbesluit) de voormelde alternatieve bestuurlijke geldboete op Ter adstructie van haar beroep voert de verzoekende partij twee bezwaren aan: in hoofdorde laat zij gelden dat de vaststellingen, gedaan op 2 oktober 2009, niet rechtsgeldig zijn geschied zodat bijgevolg op grond daarvan geen alternatieve bestuurlijke geldboete kan worden opgelegd ; uiterst ondergeschikt werpt zij op, verwijzend naar een paar omstandigheden, dat de feiten de hoge boete niet verantwoorden en vraagt zij dan ook de opgelegde boete te milderen Bijkomend laat de verzoekende partij, in haar memorie van wederantwoord, twee nieuwe bezwaren gelden die betrekking hebben op de wettelijkheid van de huiszoeking en de daaruit voortvloeiende vaststellingen enerzijds, en op de vermelding van het huisnummer van de woonplaats van de verzoekende partij op het formulier houdende toestemming tot huiszoeking anderzijds. Samen met de verwerende partij stelt het Milieuhandhavingscollege vast dat de verzoekende partij de bezwaren aangaande de wettelijkheid van de huiszoeking en de daaruit voortvloeiende vaststellingen en aangaande de vermeende foutieve vermelding van de woonplaats van de verzoekende partij op het formulier houdende toestemming tot huiszoeking niet in haar verzoekschrift, maar in haar memorie van wederantwoord aanvoert. Naar artikel 7, 1, 4, Procedurebesluit voorschrijft, dient het verzoekschrift op straffe van onontvankelijkheid de ingeroepen bezwaren te bevatten. A contrario vloeit hieruit voort dat bezwaren die voor het eerst na het indienen van het verzoekschrift worden geformuleerd, zoals te dezen in een memorie van wederantwoord, niet ontvankelijk zijn en dan ook uit de beoordeling van het beroep moeten worden geweerd In een eerste bezwaar betwist de verzoekende partij de rechtsgeldigheid van de vaststellingen die op 2 oktober 2009 werden gedaan, zowel diegene die aanvankelijk zijn verricht door natuurinspecteur [ ], als diegene die navolgend zijn verricht door diens collega s. Zij argumenteert in essentie dat deze vaststellingen onwettig zijn en dus niet dienstig kunnen zijn als bewijs van de door de verzoekende partij gepleegde milieumisdrijven. Zij refereert hierbij ook aan de strafklacht voor woonstschennis van een private domein met inklimming tot gevolg die zij op 5 oktober 2009 heeft ingediend tegen de voornoemde natuurinspecteur De verwerende partij betwist dat de vaststellingen van 2 oktober 2009 niet rechtsgeldig zouden zijn uitgevoerd. Aangaande de rechtsgeldigheid van de eerste vaststellingen vanuit de paardenweide wijst zij erop dat natuurinspecteurs, zoals bedoeld in artikel 12, 5, Milieuhandhavingsbesluit, als toezichthouder overeenkomstig het DABM altijd bevoegd [zijn] tot het vrij betreden van elke plaats op basis van artikel eerste lid DABM, en zij benadrukt hierbij, verwijzende naar de parlementaire voorbereiding bij deze decretale bepaling, dat de bewoordingen elke plaats werkelijk [dienen] opgevat te worden als elke plaats: velden, weiden, bossen, cultuurgronden, bedrijfsterreinen, kantoren, magazijnen, stapelhuizen, stallen enzovoort. De vaststellingen vanuit de MHHC-12/37-VK 18 september

6 paardenweide werden verricht op grond van dit recht op toegang. Nopens de rechtsgeldigheid van de navolgende vaststellingen beroept zij zich op artikel , tweede lid, DABM, waar is bepaald dat toegang tot de bewoonde lokalen onder meer kan wanneer hiertoe de voorafgaande en schriftelijke toestemming van de bewoner werd verkregen. Zij constateert dat de vaststellingen in kwestie door de natuurinspecteurs werden gedaan nadat zij over een voorafgaandelijke geschreven toestemming van alle bewoners van de woning beschikten In haar memorie van wederantwoord repliceert de verzoekende partij dat, om vanuit de paardenweide te kunnen vaststellen dat er een mistnet in haar tuin stond opgesteld, natuurinspecteur [ ] niet alleen deze paardenweide heeft betreden, doch eveneens de naastgelegen percelen tussen de openbare weg en de paardenweide. Zij beklemtoont dat er vanaf de openbare weg geen vaststellingen konden worden gedaan, zodat het door deze natuurinspecteur afgelegde traject over privé-eigendommen niet kan gebaseerd worden op een betrapping op heterdaad. Voor wat het recht op toegang betreft dat bepaald is in artikel , eerste lid, DABM, stelt zij dat het dient geïnterpreteerd in die zin dat natuurinspecteurs betreding kunnen doen van elke plaats waar zich een milieu-inbreuk of -misdrijf voordoet. Vermits er zich noch in de paardenweide, noch in de overige percelen die werden betreden tijdens het traject van de openbare weg naar de weide, een milieuinbreuk of -misdrijf voordeed, was de betreding onwettelijk. Zij besluit dat bijgevolg de vaststellingen van de natuurinspecteur onwettelijk en nietig zijn. Omdat, naar zij verder laat gelden, vaststaat dat de toestemming tot huiszoeking niet vrijwillig zou zijn verleend indien natuurinspecteur [ ] niet vanaf de paardenweide had geroepen u moet stoppen, u bent betrapt de vaststellingen zijn gedaan zijn ook de navolgende huiszoeking en de daaruit voortvloeiende vaststellingen ( ) als onwettelijk en nietig te kwalificeren De vraag terzijde gelaten of de verzoekende partij terecht redeneert dat onrechtmatig verworven bewijs hoe dan ook niet bruikbaar is met het oog op de bewijsvoering en derhalve geen bestuurlijke geldboete kan verantwoorden, oordeelt het Milieuhandhavingscollege voor alles dat de vaststellingen die op 2 oktober 2009 werden gedaan op wettige wijze zijn verricht. Naar de verwerende partij terecht laat gelden, beschikken toezichthouders bij de uitvoering van hun toezichtopdrachten over het recht op toegang bepaald in artikel DABM. Dit artikel stelt onder meer wat volgt: Toezichthouders mogen altijd, zonder voorafgaande verwittiging, elke plaats vrij betreden en het benodigde materiaal meenemen. ( ) Tot de bewoonde lokalen hebben zij echter alleen toegang als ze aan een van de volgende voorwaarden voldoen: 1 ze hebben de voorafgaande en schriftelijke toestemming gekregen van de bewoner; ( ) Naar de verwerende partij eveneens terecht stelt, heeft natuurinspecteur [ ] voor de betreding van de paardenweide toepassing gemaakt van het algemene recht op toegang vervat in artikel , eerste lid, DABM en werd voor de betreding van de bewoonde lokalen toepassing gemaakt van de specifieke regeling die dienaangaande is voorzien in artikel , tweede lid, 1, DABM. Anders dan de verzoekende partij voorhoudt, beperkt het recht op toegang verleend door artikel , eerste lid, DABM zich niet tot elke plaats waar zich een milieu-inbreuk of -misdrijf voordoet. Deze beperkende voorwaarde is niet bepaald in de omschrijving die artikel , eerste lid, DABM geeft van het voorwerp van het recht op toegang. Die omschrijving maakt uitsluitend gewag van elke plaats, zonder nadere precisering. De ingeroepen lezing van artikel , eerste lid, DABM staat daarenboven haaks op de parlementaire toelichting bij deze bepaling die, zoals de verwerende partij aanvoert, inderdaad beklemtoont dat de bewoordingen elke plaats in de meest ruime zin te begrijpen zijn, de hypothese van bewoonde lokalen uiteraard uitgezonderd (memorie van toelichting, Vlaams Parlement, , nr. 1249/1, blz. 33). Van dit toegangsrecht, zoals trouwens elk ander toezichtrecht, zullen toezichthouders, overeenkomstig artikel DABM, enkel gebruik mogen maken voor zover dat redelijkerwijze nuttig wordt geacht voor de vervulling van hun toezichtopdrachten. De natuurinspecteur kon te dezen rechtmatig de paardenweide betreden en de vaststellingen die hij dankzij die betreding heeft gemaakt, zijn wettig. De stelling van de verzoekende partij dat de huiszoeking en de vaststellingen die er zijn gedaan onwettig zijn omdat de toestemming tot huiszoeking zou zijn geweigerd indien de verzoekende partij MHHC-12/37-VK 18 september

7 niet eerst was geconfronteerd met natuurinspecteur [ ] die haar vanuit een illegaal betreden paardenweide kenbaar maakte dat de belastende vaststellingen hoe dan ook reeds gebeurden, snijdt geen hout. Los van de vaststelling dat de paardenweide legaal werd betreden, moet worden gewezen op de tekst van artikel , tweede lid, DABM. Luidens deze bepaling is de voorafgaande en schriftelijke toestemming van de bewoner vereist om bewoonde lokalen wettig te betreden. Het proces-verbaal van overtreding vermeldt dat de toestemming tot huiszoeking werd gevraagd en dat Beide gedomicilieerden ( ) de toestemming tot huiszoeking [tekenen]. Als bijlage bij het proces-verbaal is een kopie gevoegd van de schriftelijke toestemming tot huiszoeking, ondertekend door de beide betrokkenen. Er is dus kennelijk voldaan aan de decretaal bepaalde vereiste tot toegang. Overigens vermeldt het ondertekende formulier waarop de toestemming is gegeven uitdrukkelijk Ik ben ingelicht dat ik mag weigeren, doch wens evenwel van dit recht geen gebruik te maken. De betreding van de bewoonde lokalen is rechtmatig gebeurd en de vaststellingen die ten gevolge van deze betreding zijn gemaakt, zijn wettig. Nu zowel de eerste als de navolgende vaststellingen rechtsgeldig zijn gebeurd, zijn zij vanzelfsprekend bruikbaar voor het bewijs van de feiten die de bestuurlijke geldboete verantwoorden. Het bezwaar is niet gegrond In haar tweede bezwaar voert de verzoekende partij aan dat de opgelegde boete onverantwoord hoog is: De wijze waarop aan vogelvangst werd gedaan (slechts één vogelvangstnet en dan nog opgesteld in de tuin van een woning) en het gegeven dat verzoeker dit geenszins met commerciële doeleinden deed, verantwoorden niet de hoge boete van Zij verzoekt dan ook deze te milderen en zulks volgens de inzichten van Uw College De verwerende partij acht het bezwaar ongegrond. Zij herinnert eraan dat de gewestelijke entiteit, rekening houdend met de criteria bepaald in artikel DABM en binnen de grenzen van de decretale maximumboete, de hoogte van de geldboete discretionair kan vaststellen en oordeelt dat de verzoekende partij allerminst aantoont dat de entiteit in casu kennelijk onredelijk heeft gehandeld. Zij wijst er uitvoerig op dat de gewestelijke entiteit bij het bepalen van de hoogte van de boete, conform artikel DABM, rekening heeft gehouden met de ernst van het milieumisdrijf, de frequentie en de omstandigheden waarin het milieumisdrijf werd gepleegd of beëindigd. Hiertoe citeert zij uitgebreid uit de bestreden beslissing, waarbij zij onder meer wijst op het aantal wederrechtelijk gehouden vogels en vangtuigen die bij de verzoekende partij werden aangetroffen, op de vaststelling dat het niet om eenmalige feiten ging en op de afwezigheid van bijzondere elementen ( ) die meegenomen konden worden bij het bepalen van de hoogte van de boete Artikel DABM bepaalt dat de hoogte van de bestuurlijke geldboete wordt afgestemd ( ) op de ernst van ( ) het milieumisdrijf. Tevens wordt rekening gehouden met de frequentie en de omstandigheden waarin de vermoedelijke overtreder ( ) milieumisdrijven heeft gepleegd of beëindigd. Uit de bewoordingen van artikel DABM blijkt dat de gewestelijke entiteit bij het bepalen van de hoogte van de bestuurlijke geldboete in eerste orde de ernst van het milieumisdrijf in aanmerking moet nemen. Na de beoordeling van de ernst van het milieumisdrijf moet zij tevens de frequentie en de omstandigheden waarin dit milieumisdrijf werd gepleegd of beëindigd in aanmerking nemen. Samen met de verwerende partij stelt het Milieuhandhavingscollege vooreerst vast dat de bestreden beboetingsbeslissing expliciet en omstandig rekening houdt met de beoordelingscriteria waarin artikel DABM voorziet. Zo heeft de gewestelijke entiteit uitvoerig en in alle redelijkheid de ernst van de feiten verantwoord. Zoals ook de verwerende partij uitvoerig aanhaalt, heeft zij bij het bepalen van de hoogte van de opgelegde geldboete inderdaad rekening gehouden met het feit dat de verzoekende partij opzettelijk aan vogelvangst deed, dat zij op het moment van de vaststellingen vijfentwintig niet geringde of niet MHHC-12/37-VK 18 september

8 correct geringde beschermde vogels in haar bezit had, dat een aantal van die vogels een gefraudeerde ring droegen en dat bij de huiszoeking heel wat verboden vangmateriaal werd aangetroffen. Voor wat het criterium frequentie betreft, verwijst de bestreden beslissing naar onder meer het verhoor van de verzoekende partij, waarin deze bekent af en toe vinken uit de natuur [te vangen] om de bloedlijn van [haar] vinkenbestand te versterken. Hiermee blijkt dat de vaststellingen van 2 oktober 2009 geen eenmalige feiten betroffen zodat de factor frequentie terecht werd meegenomen bij de bepaling van de hoogte van de boete. Aangaande de omstandigheden waarin de milieumisdrijven werden gepleegd of beëindigd, stelt de beslissing dat er geen bijzondere omstandigheden zijn die worden meegenomen bij de bepaling van de hoogte van de geldboete. De vraag of de gewestelijke entiteit bij het bepalen van de hoogte van het boetebedrag daarenboven rekening had moeten houden met het feit dat de verzoekende partij maar één vogelvangnet gebruikte en dan nog in de tuin van de eigen woning en met het gegeven dat de verzoekende partij tot illegale vogelvangst overging zonder enig commercieel oogmerk feitelijkheden die volgens de verzoekende partij een milderend effect dienden te hebben moet, naar het oordeel van het Milieuhandhavingscollege, ontkennend worden beantwoord. Beide omstandigheden hebben slechts betrekking op één van de drie milieumisdrijven waarvoor de bestuurlijke geldboete is opgelegd, wat hun mogelijke relevantie hoe dan ook beperkt. Bovenal ziet het Milieuhandhavingscollege niet in waarom het kennelijk redelijk zou zijn beide elementen als boetemilderende factoren mee te nemen. Integendeel, redelijkerwijze lijkt het goed denkbaar om ze, zoals in de bestreden beslissing gebeurde, niet te verrekenen, noch in gunstige noch in ongunstige zin, en om daarentegen ervoor te kiezen om het gebruik van meer dan één vangnet en de aanwezigheid van commerciële doeleinden als boeteverhogende factoren mee te nemen. Het Milieuhandhavingscollege stelt derhalve vast dat er geen reden is om te besluiten dat de gewestelijke entiteit, bij het bepalen van het boetebedrag, de weerhouden milieumisdrijven kennelijk onredelijk zou hebben beoordeeld en derwijze artikel DABM zou hebben geschonden. Het tweede bezwaar is ongegrond De behandeling van het beroep door het Milieuhandhavingscollege heeft geen kosten met zich gebracht, zodat een beslissing over de kosten van het geding zonder voorwerp is. MHHC-12/37-VK 18 september

9 Om deze redenen beslist het Milieuhandhavingscollege: 1. Het door de verzoekende partij ingestelde beroep is ontvankelijk, doch ongegrond. 2. De alternatieve bestuurlijke geldboete, opgelegd bij beslissing 10/AMMC/219-M/LDF van 23 december 2011 van de gewestelijke entiteit, wordt bevestigd. Dit arrest is uitgesproken in Brussel op de openbare zitting van 18 september 2012 door het Milieuhandhavingscollege, dat samengesteld is uit: Jan HEYMAN Carole M. BILLIET Ludo DE JAGER Luk JOLY Josef NIJS Peter SCHRYVERS voorzitter ondervoorzitter bestuursrechter bestuursrechter bestuursrechter bestuursrechter bijgestaan door Xavier VERCAEMER griffier. De griffier, De voorzitter, Xavier VERCAEMER Jan HEYMAN MHHC-12/37-VK 18 september