Milieuhandhavingscollege

Transcriptie

1 Milieuhandhavingscollege Arrest MHHC-13/66-VK van 16 juli 2013 In de zaak van mevrouw [ ] en de heer [ ] wonende te [ ] hierna de verzoekende partijen te noemen, tegen het VLAAMSE GEWEST, vertegenwoordigd door de Vlaamse Regering, voor wie optreedt mevrouw Sigrid RAEDSCHELDERS, afdelingshoofd van de afdeling Milieuhandhaving, Milieuschade en Crisisbeheer van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie van de Vlaamse overheid, hierna de verwerende partij te noemen, ingeschreven in het register van de beroepen op 11 januari 2013 onder nummer 13/MHHC/4-M, MHHC-13/66-VK 16 juli

2 heeft het Milieuhandhavingscollege het volgende overwogen: 1. Voorwerp van het beroep Het beroep is gericht tegen de beslissing 12/AMMC/726-M/TR van 11 december Met deze beslissing legt de gewestelijke entiteit aan de verzoekende partij [ ] een alternatieve bestuurlijke geldboete op van 146 euro, vermeerderd met de opdeciemen die ten tijde van het plegen van de feiten van toepassing waren voor de strafrechtelijke geldboeten, aldus gebracht op 876 euro, dit wegens het wijzigen van rietland op percelen die gelegen zijn in habitatrichtlijngebied. 2. Verloop van de rechtspleging 2.1. Op 13 juni 2012 beslist de procureur des Konings van Gent om het milieumisdrijf niet strafrechtelijk te behandelen. Met een brief van 19 juli 2012 brengt de gewestelijke entiteit de verzoekende partijen op de hoogte van haar voornemen om een alternatieve bestuurlijke geldboete, al dan niet vergezeld van een voordeelontneming, op te leggen en nodigt zij de verzoekende partijen uit om schriftelijk hun verweer mee te delen. Met een brief van 27 juli 2012 bezorgen de verzoekende partijen hun verweer aan de gewestelijke entiteit. Op hun vraag worden zij op 9 oktober 2012 door de entiteit gehoord. Op 11 december 2012 legt de gewestelijke entiteit de voormelde bestuurlijke geldboete op. De kennisgeving van deze beslissing aan de verzoekende partij [ ] gebeurt op 11 december Met een aangetekende brief van 9 januari 2013 stellen de verzoekende partijen beroep in tegen de beboetingsbeslissing. Het verzoekschrift bevat een inventaris van de overtuigingsstukken. De geïnventariseerde stukken zijn eraan toegevoegd. De verwerende partij dient op 21 januari 2013 bij de griffie een dossier in met een kopie van de bestreden beslissing en de stukken op grond waarvan de gewestelijke entiteit haar beslissing heeft genomen. De verwerende partij dient op 4 maart 2013 een memorie van antwoord in. De verzoekende partijen dienen op 11 april 2013 een memorie van wederantwoord in Bij beschikking 13/MHHC/4-M/B1 van 7 mei 2013 heeft de kamervoorzitter de verwerende partij verzocht om uiterlijk op 23 mei 2013 de volgende stukken in te dienen: - Een duidelijke kleurenkopie van de foto s, gevoegd als bijlage aan het aanvankelijk procesverbaal van de politiezone Meetjesland Centrum nr. GE.63.L /2012 van 21 februari 2012; - Een duidelijke kleurenkopie van de orthofoto en het fotodossier, gevoegd als bijlage aan het navolgend proces-verbaal van het Agentschap Natuur en Bos nr. GE.63.L / van 14 mei 2012; - Een duidelijke kleurenkopie van het fotodossier, gevoegd als bijlage aan het navolgend proces-verbaal van de politiezone Meetjesland Centrum nr. GE4.L /2012 van 6 april Met een aangetekende brief van 21 mei 2013 bezorgt de verwerende partij de opgevraagde stukken aan de griffie en op 22 mei 2013 geeft de griffier aan de verzoekende partijen kennis van dit stuk. MHHC-13/66-VK 16 juli

3 Met een aangetekende brief van 31 mei 2013 dienen de verzoekende partijen hun schriftelijke opmerkingen ter griffie in Bij beschikking 13/MHHC/4-M/B2 van 8 mei 2013 heeft de kamervoorzitter de behandeling van het beroep vastgesteld op de zitting van 13 juni De verzoekende partijen, hoewel regelmatig opgeroepen, zijn op de zitting niet aanwezig noch vertegenwoordigd. De verwerende partij is vertegenwoordigd door de heer Bart DE WAELE, beleidsmedewerker van de afdeling Milieuhandhaving, Milieuschade en Crisisbeheer van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie van de Vlaamse overheid. Kamervoorzitter Jan HEYMAN brengt verslag uit. De verwerende partij wordt gehoord. De debatten worden gesloten en de zaak wordt voor uitspraak in beraad genomen. 3. Ontvankelijkheid 3.1. Het beroep, dat op 9 januari 2013 is ingediend met een aangetekende brief, is tijdig De verwerende partij werpt op, onder verwijzing naar artikel van het decreet van 5 april 1995 houdende algemene bepalingen inzake milieubeleid (hierna DABM) dat de bestreden beslissing enkel een bestuurlijke geldboete oplegt aan de verzoekende partij [ ] en dat bijgevolg het door en voor tweede verzoekende partij [de heer [ ]] ingediende beroep niet ontvankelijk is Luidens artikel DABM kan enkel degene aan wie een alternatieve bestuurlijke geldboete, desgevallend met voordeelontneming, werd opgelegd, beroep indienen bij het Milieuhandhavingscollege. Uit het dispositief van de bestreden beslissing blijkt dat de bestuurlijke geldboete enkel is opgelegd aan de verzoekende partij [ ]. Dit heeft tot gevolg dat het beroep, ingediend door de verzoekende partij [ ], niet toelaatbaar is. Telkens hierna in onderhavig arrest de verzoekende partij staat geschreven, dient dit begrepen te worden als de verzoekende partij [ ] Het beroep is voor het overige regelmatig naar vorm. Er stellen zich geen problemen met betrekking tot andere aspecten van de ontvankelijkheid ervan en de verwerende partij werpt desbetreffend geen excepties op. Het beroep van de verzoekende partij is ontvankelijk. 4. Feiten De feiten die relevant zijn voor de beoordeling van het beroep zijn de volgende Op 17 februari 2012 stelt een hoofdinspecteur van de lokale politie Meetjesland Centrum (hierna verbalisant) vast dat in Sint-Laureins, ter hoogte van Mollekot, een perceel grond met een geschatte oppervlakte van ongeveer 1500 m 2, deel uitmakend van habitatrichtlijngebied is MHHC-13/66-VK 16 juli

4 omgeploegd, en verder: Een 500 m 2, deel uitmakend van het habitatrichtlijngebied, is niet omgeploegd, vaststellende dat er op die 500 m 2 nog restanten van een gemaaide rietkraag te vinden zijn. Het perceel wordt, naar zijzelf op 21 februari 2012 verklaart aan de verbalisant, sedert 1981 gehuurd door de verzoekende partij. Bij haar verhoor verklaart zij verder onder meer: In 2009 werd er lastens mij een proces-verbaal opgesteld inzake de inname van het gebied dat deel uitmaakt van de habitatrichtlijn aan de Wolfgangskreek. ( ) In november 2011 werd het perceel omgeploegd door mijn echtgenoot [ ]. Ik was er niet van op de hoogte dat er terug een groot deel van het habitat gebied ingeploegd was. ( ) Ik denk dat mijn echtgenoot uit praktische overwegingen het habitatgebied meegeploegd heeft. Ik zal er voor zorgen dat het habitatgebied in zijn oorspronkelijke staat hersteld wordt. Zij voegt toe: Ik verklaar mij als zaakvoerder strafrechtelijk aansprakelijk voor de begane inbreuk. Van zijn vaststellingen stelt de verbalisant proces-verbaal op, dat hij opent op 21 februari en afsluit op 20 maart Uit een navolgend proces-verbaal, afgesloten op 11 juni 2012, blijkt dat de betrokken gronden kadastraal gekend staan als Sint Laureins, [ ]. Briefwisseling tussen de gewestelijke stedenbouwkundige inspectie en de verzoekende partij die als bijlagen bij het aanvankelijk procesverbaal van overtreding is gevoegd, geeft aan dat precies dezelfde percelen ter sprake stonden bij de feiten die in 2009 werden geverbaliseerd. De feiten betroffen het ophogen van de percelen (ong. 1500m²) met gemiddeld 60 cm en het kappen van een rietkraag en werden vrijwillig hersteld, onder meer door het afgraven van het betrokken terrein tot op het oorspronkelijke niveau. 5. Beoordeling 5.1. De gewestelijke entiteit kwalificeert de vastgestelde feiten als een milieumisdrijf overeenkomstig artikel , 2, DABM, meer bepaald als een schending van artikel 7, 6, van het besluit van de Vlaamse Regering van 23 juli 1998 tot vaststelling van nadere regels ter uitvoering van het decreet van 21 oktober 1997 betreffende het natuurbehoud en het natuurlijk milieu (hierna Besluit Natuurbehoud). Luidens dit artikel is het wijzigen van de volgende kleine landschapselementen en vegetaties verboden: ( ) 6 moerassen en waterrijke gebieden; ( ). Bijlage V bij dit besluit, dat de onder punt 6 vermelde vegetatie nader omschrijft, vermeldt rietland onder de hoofding Moerassen. De gewestelijke entiteit legt met toepassing van de artikelen tot en met DABM en artikel 76 van het besluit van de Vlaamse Regering van 12 december 2008 tot uitvoering van titel XVI van het DABM (hierna Milieuhandhavingsbesluit) de voormelde alternatieve bestuurlijke geldboete op Met haar beroep meent de verzoekende partij dat de beslissing van de Afdeling MMC om een bestuurlijke geldboete van 876 op te leggen niet correct is gebeurd en aldus nietig is. Zij haalt hiertoe vijf bezwaren aan, die als volgt kunnen worden samengevat: - schending van artikel DABM door de overschrijding van de daar bepaalde kennisgevingstermijn; - schending van de hoorplicht, doordat de kennisgeving van 19 juli 2012, enerzijds, en de bestreden beslissing van 11 december 2012, anderzijds, elk gewag maken van een procesverbaal, daterend, respectievelijk, van 21 februari 2012 en 30 maart 2012, die zij nooit ontvangen heeft zodat de er beschreven feiten gebaseerd [zijn] op een eenzijdige verklaring [van de verbalisant] en het, voorts, het niet duidelijk [is] op welke basis de afdeling haar beslissing heeft genomen ; MHHC-13/66-VK 16 juli

5 - onregelmatigheden bij het afnemen van het verhoor door de verbalisant op 21 februari 2012, waarvoor de verzoekende partij klacht heeft ingediend bij de Federale Overheidsdienst Binnenlandse Zaken (hierna FOD Binnenlandse Zaken) - klacht die nog niet behandeld is ; - geen duidelijkheid over de locatie van de gepleegde feiten, waardoor de gewestelijke entiteit geen grond [kan] hebben om de beschreven feiten in aanmerking te nemen voor het bepalen van een bestuurlijke geldboete ; - betwisting aangaande de verantwoordelijkheid van de gepleegde feiten, die bij een landbouwloonwerker ligt aan wie zij opdracht had gegeven om het perceel om te ploegen, niet om het habitatgebied te beschadigen In het eerste bezwaar betoogt de verzoekende partij dat de procureur des Konings bij brief van 13 juni 2012 de gewestelijke entiteit op de hoogte brengt van zijn beslissing om het milieumisdrijf niet strafrechtelijk te behandelen en dat de gewestelijke entiteit haar pas bij brief van 19 juli 2012 kennisgeeft van de start van de beboetingsprocedure. Hieruit besluit zij dat [d]e wettelijk voorziene termijn van 30 dagen ( ) niet gerespecteerd is De verwerende partij repliceert dat de kennisgevingstermijn een termijn van orde is, niet uitdrukkelijk op straffe van verval voorgeschreven, waarvan de overschrijding niet tot de nietigheid van de bestreden beslissing [kan] leiden Luidens artikel , 1, DABM, brengt de gewestelijke entiteit binnen een termijn van dertig dagen [na de ontvangst van de beslissing van de procureur des Konings om het milieumisdrijf niet strafrechtelijk te behandelen] de vermoedelijke overtreder op de hoogte van het voornemen om een alternatieve bestuurlijke geldboete op te leggen, al dan niet vergezeld van een voordeelontneming. In het voorliggende beroep is de bovenvermelde kennisgevingstermijn ontegensprekelijk overschreden. De beslissing van de procureur des Konings om het milieumisdrijf niet strafrechtelijk te behandelen dateert van 13 juni 2012 en werd op 18 juni 2012 ontvangen door de gewestelijke entiteit. De brief van de gewestelijke entiteit aan de verzoekende partijen houdende kennisgeving van de start van de procedure voor de oplegging van een bestuurlijke geldboete dateert van 19 juli 2012, hetzij enkele dagen na het verstrijken van de door artikel , 1, DABM bepaalde kennisgevingstermijn. Samen met de verwerende partij stelt het Milieuhandhavingscollege echter vast dat deze termijn geen vervaltermijn is, maar een termijn van orde. De decreetgever heeft immers voor deze termijn geen sanctie bepaald die de overschrijding ervan van rechtswege bestraft. De loutere overschrijding van deze termijn kan derhalve niet tot vernietiging van de bestreden beslissing leiden. Het eerste bezwaar is ongegrond Als tweede bezwaar werpt de verzoekende partij op: Pas bij brief ( ) gedateerd op 19 juli 2012 uitgaande van de gewestelijke entiteit verneem ik dat er op datum van 21 februari 2012 ( ) een proces-verbaal ( ) werd opgesteld ( ). Naar zij stelt, heeft zij dit proces-verbaal nooit ontvangen en heeft zij daardoor nooit kans gehad de verklaringen van de verbalisant op waarheid te kunnen controleren en hierover een bijkomende verklaring af te leggen. Verder betoogt zij dat de bestreden beslissing vermeldt dat op 30 maart 2012 ( ) een proces-verbaal werd opgemaakt, dat zij ook dit proces-verbaal van overtreding nooit ontvangen heeft, zodat zij ook dienaangaande de verklaringen van de verbalisant niet op waarheid heeft kunnen controleren, noch hierover een bijkomende verklaring heeft kunnen afleggen. Tevens laat zij gelden dat het niet duidelijk [is] op welke basis de afdeling haar beslissing heeft genomen omdat er sprake is van een pv opgesteld op 21 februari 2012 en ( ) een pv opgesteld op 30 maart Aangaande het niet-ontvangen van het proces-verbaal van 21 februari 2012, eerste onderdeel van het bezwaar, verwijst de verwerende partij naar haar schrijven aan de verzoekende partijen op 19 juli 2012 waarbij zij hen op de hoogte bracht van haar voornemen om een alternatieve bestuurlijke geldboete ( ) op te leggen. Daarin werden de verzoekende partijen uitgenodigd om schriftelijk MHHC-13/66-VK 16 juli

6 verweer mee te delen, werd hen uitdrukkelijk verwezen naar de mogelijkheid tot de inzage en het verkrijgen van kopieën van de documenten waarop het voornemen tot het opleggen van de geldboete berustte en werd hen ook gewezen op hun recht om mondeling hun verweer toe te lichten in een hoorzitting. Aangezien de verwerende partij een verzoek tot hoorzitting ontving vanwege de verzoekende partijen, staat het, aldus nog de verwerende partij, vast dat er van de kennisgevingsbrief van 19 juli 2012 ontvangst en kennisname is geweest bij verzoekende partijen. Tot slot meent de verwerende partij dat de verzoekende partij in haar bezwaar niet aantoont hoe haar in de procedure zou zijn belet om op nuttige wijze voor haar standpunt op te komen. Voor wat het tweede onderdeel van het bezwaar betreft, de beweerde opstelling van een tweede proces-verbaal op 30 maart 2012 en de onduidelijkheid die dienvolgens ook bestaat aangaande de basis waarop de bestreden beslissing werd genomen, laat de verwerende partij gelden dat het aanvankelijk proces-verbaal door de verbalisant geïnitieerd [werd] op 21 februari 2012 ( ) en werd uiteindelijk afgesloten op 20 maart 2012, dat beide data dus duidelijk verwijzen naar één en dezelfde akte en dat er derhalve ook geen sprake kan zijn van onduidelijkheid omtrent het proces-verbaal dat de basis vormde voor het bestuurlijk beboetingsproces. Daarenboven, aldus betoogt de verwerende partij, heeft de verzoekende partij afgezien van de mogelijkheid tot inzage en het verkrijgen van kopieën van de documenten waarop het voornemen tot het opleggen van de bestuurlijke geldboete berustte. Zij besluit daarom dat een mogelijke onduidelijkheid in haren hoofde omtrent deze stukken haar niet kan worden verweten Anders dan de verzoekende partij suggereert, geldt er in de bestuurlijke besluitvorming, en onder meer de bestuurlijke beboeting, geen algemeen beginsel van tegenspraak. De eenzijdige beslissingsbevoegdheid van het bestuur wordt echter wel getemperd door de hoorplicht. Dit beginsel van behoorlijk bestuur houdt voor dat tegen niemand een ernstige maatregel kan worden genomen die gebaseerd is op een gegeven dat hem als een tekortkoming wordt aangerekend zonder dat de betrokkene vooraf de mogelijkheid werd geboden om op nuttige wijze voor het eigen standpunt op te komen. Voor wat de alternatieve bestuurlijke beboetingsbevoegdheid op grond van titel XVI DABM betreft, die hier ter sprake staat, is het beginsel deels gecodificeerd in artikel , 1, DABM en in artikel 76, 3, Milieuhandhavingsbesluit Voor zover moet worden aangenomen dat het bezwaar een schending van de hoorplicht aanvoert, is het ongegrond. Vooreerst stelt het Milieuhandhavingscollege vast dat de verzoekende partij in generlei opzicht aantoont hoe het feit dat zij, naar zij beweert, geen kopie zou hebben ontvangen van het procesverbaal van overtreding en dit stuk dan ook niet heeft kunnen betrekken bij het verweer dat zij voor de gewestelijke entiteit heeft gevoerd, het beginsel van de hoorplicht zou hebben geschonden, met name haar zou hebben belet om op nuttige wijze voor het eigen standpunt op te komen. Integendeel: naar blijkt uit het schriftelijk verweer dat zij op 27 juli 2012 indiende, alsook uit de hoorzitting van 9 oktober 2012, had de verzoekende partij ruim voordat de bestreden beslissing werd genomen, kennis van de gegevens die de wezenlijke feitelijke en juridische grondslag vormen voor de beboeting. Daarnaast wijst het Milieuhandhavingscollege erop dat de verzoekende partij de documenten waarop het voornemen tot het opleggen van een bestuurlijke geldboete gebaseerd is [kan] inkijken of er kopieën van [kan] krijgen. Deze mogelijkheid wordt expliciet vermeld in de kennisgevingsbrief van 19 juli 2012 waarmee de gewestelijke entiteit de start van de beboetingsprocedure meedeelt aan de verzoekende partijen. Mits een eenvoudige schriftelijke aanvraag had de verzoekende partij aldus minstens een kopie van het proces-verbaal kunnen bekomen. Het Milieuhandhavingscollege stelt verder vast, samen met de verwerende partij, dat het aanvankelijk proces-verbaal geopend werd op 21 februari 2012 en door de verbalisant werd afgesloten op 20/03/2012 om 15:57 uur. Anders dan de verzoekende partij voorhoudt, verwijzen de beide data dus ontegensprekelijk naar één en hetzelfde proces-verbaal, zodat er van een mogelijke tegenstrijdigheid of onduidelijkheid in de bestreden beslissing geen sprake is. Het tweede bezwaar is ongegrond in de beide onderdelen. MHHC-13/66-VK 16 juli

7 In een derde bezwaar klaagt de verzoekende partij een aantal onregelmatigheden aan bij het afnemen van het verhoor op 21 februari Hieromtrent heeft zij klacht ingediend bij de FOD Binnenlandse Zaken, klacht die met het oog op verder onderzoek zal worden opgevolgd door de Algemene Inspectie van de Federale Politie en van de Lokale Politie. Aangezien de gevolgen van het opgelegde onderzoek tot nu toe niet gekend zijn en dit onderzoek, volgens haar, een ander daglicht op de zaak zou kunnen werpen, vraagt zij de zaak verder niet te behandelen tot duidelijkheid bestaat over de gevolgen die aan de klacht werden gegeven De verwerende partij oordeelt dat dit bezwaar ongegrond is. Zij wijst erop dat de klacht dateert van 14 oktober 2012, nadat de hoorzitting dd. 9 oktober 2012 ( ) had plaatsgevonden en meer dan een half jaar na het bewuste verhoor. Dat de verzoekende partij pas dan voor het eerst deze zware beschuldigingen uit, doet voor de verwerende partij afbreuk aan [de] geloofwaardigheid [van de verzoekende partij]. Verder merkt zij op dat de verzoekende partij niet aantoont in welke zin dit bezwaar gebaseerd is op ernstige feiten die doorslaggevend zouden kunnen zijn geweest in de opmaak van de bestreden beslissing. Zij meent, integendeel, dat het weerhouden milieumisdrijf het omploegen betrof van m 2 rietlandvegetatie op percelen die in gebruik waren bij de verzoekende partij. De handelingen die door de gebruiker van het naburige perceel zouden zijn gesteld, zijn daarom allerminst terzake doend voor de beoordeling van het vastgestelde milieumisdrijf in hoofde van de verzoekende partij. Haar besluit luidt dan ook dat dit bezwaar als niet relevant, niet ernstig en ongefundeerd moet worden afgewezen Het Milieuhandhavingscollege stelt te dezen vast dat de verzoekende partij op 15 oktober 2012 een klachtbrief heeft gestuurd naar de FOD Binnenlandse Zaken. Deze klacht betrof een aantal beweerde onregelmatigheden die zouden hebben plaatsgevonden bij het afnemen van het verhoor door de verbalisant op 21 februari Het versturen van de klachtbrief is dus gebeurd bijna acht maanden na datum van het verhoor zodat, om te beginnen, de vraag rijst welk belang de verzoekende partij alsdan nog kan gehad hebben bij het aanbrengen van deze klacht. Bovendien zijn, naar het oordeel van het Milieuhandhavingscollege, de beweerde aantijgingen aan het adres van de verbalisant niet relevant voor de beoordeling, noch van het tenlastegelegde milieumisdrijf, noch van het daderschap. Het bezwaar is ongegrond In haar vierde bezwaar voert de verzoekende partij twijfel aan over de locatie van de gepleegde feiten. Het is volgens haar niet duidelijk of de feiten al of niet werden gepleegd in het habitatrichtlijn dan wel in zuiver agrarisch gebied. En verder: De juiste grenzen van het gebied zijn niet bekend en niet beschreven. Dienaangaande wijst zij erop dat, volgens de gegevens van AGIV Vlaanderen de grens van het habitatgebied niet te herkennen is en dat het kadasterplan evenmin uitsluitsel geeft. Zolang er daarom geen duidelijkheid bestaat over de locatie van de gepleegde feiten, kan de gewestelijke entiteit geen grond hebben om de beschreven feiten in aanmerking te nemen voor het bepalen van een bestuurlijke geldboete In haar repliek benadrukt de verwerende partij vooreerst dat de betreffende percelen op de natura 2000 kaart opgenomen werden als habitatrichtlijngebied, zoals ook in het navolgend procesverbaal van natuurinspectie Oost-Vlaanderen werd aangegeven. Zij wijst er vervolgens op dat de verzoekende partij reeds eerder, in 2009, was geverbaliseerd zodat zij wel degelijk op de hoogte was van de op haar perceel van toepassing zijnde beschermingsbepalingen. Naar zij meent, kan de verzoekende partij daarom geen dwaling als schulduitsluitingsgrond inroepen. Overigens neemt dit, aldus vervolgt de verwerende partij, het bestaan van het milieumisdrijf niet weg, vermits de verzoekende partij desnoods voorafgaandelijk informatie had moeten inwinnen over het bestaan van wettelijke verplichtingen inzake het Natura-2000 beschermingsstatuut. De verwerende partij wijst ten slotte op de mogelijkheid, voor iedere landbouwer, om [n]aast ( ) kennisname van de NATURA kaart bij de diensten van AGIV, via fotoplannen na te gaan of hun percelen in een beschermingszone (vogelrichtlijngebied, habitatrichtlijngebied of VEN-gebied) liggen. Het argument, als zou de verwerende partij geen grond gehad hebben om bestuurlijk te sanctioneren, faalt dan ook Dit bezwaar moet worden beoordeeld in het licht van artikel , tweede lid, DABM. Op grond van deze bepaling is de gewestelijke entiteit enkel bevoegd tot het opleggen van een alternatieve bestuurlijke geldboete voor milieumisdrijven, bepaald in de artikelen tot MHHC-13/66-VK 16 juli

8 16.6.3septies DABM. Naar het Milieuhandhavingscollege reeds bij herhaling heeft geoordeeld, vergen deze delictsomschrijvingen, naast een wederrechtelijk materieel bestanddeel, ook een moreel bestanddeel, met name het opzettelijk of door gebrek aan voorzorg of voorzichtigheid plegen van de wederrechtelijke feiten, zulks zonder dat enige schulduitsluitingsgrond de verwijtbaarheid komt teniet te doen. In zoverre de verzoekende partij argumenteert dat de locatie van de feiten, habitatgebied dan wel zuiver agrarisch gebied, ter twijfel staat, waarmee zij het materieel bestanddeel van het beboete milieumisdrijf betwist, kan zij niet worden gevolgd. Uit de stukken waarop het Milieuhandhavingscollege vermag kennis te nemen, in het bijzonder het proces-verbaal van overtreding en zijn bijlagen en het navolgende proces-verbaal, volgt met zekerheid dat rietland werd omgeploegd dat tot habitatgebied behoort. In zoverre de verzoekende partij beoogt te laten gelden dat onduidelijkheid in de begrenzing tussen habitatgebied en agrarisch gebied de feiten verklaart, en aldus het moreel bestanddeel van het milieumisdrijf betwist, kan zij evenmin worden gevolgd. In het licht van de feiten die in 2009 werden geverbaliseerd en de herstelwerkzaamheden die zij toen uitvoerde, moet zij met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid uitermate goed op de hoogte zijn geweest van de grens tussen beide types van gebieden. Zij heeft de feiten wetens en willens gepleegd, minstens met gebrek aan voorzorg of voorzichtigheid. Onoverwinnelijke dwaling kan, onder de gegeven omstandigheden, niet worden aanvaard. Het bezwaar is ongegrond Als laatste bezwaar ten slotte betwist de verzoekende partij haar verantwoordelijkheid van de gepleegde feiten. Zij betoogt aan een landbouwloonwerker [opdracht te hebben gegeven] om het perceel om te ploegen, doch ontkent met klem opdracht te hebben gegeven om het habitatgebied te beschadigen Onder verwijzing naar de bestreden beslissing, waarin werd gemotiveerd dat het omploegen van het rietland een schending uitmaakte van artikel 7, 6, Besluit Natuurbehoud, laat de verwerende partij gelden dat de verzoekende partij dit verbod heeft geschonden, doordat zij degene was die de opdracht tot het omploegen had gegeven. Bovendien, en gelet op de voorgaande verbalisering in 2009, was zij wel degelijk op de hoogte, minstens diende te zijn, van de beschermingsbepalingen die op het kwestieuze perceel van toepassing waren. De verwerende partij besluit dat de verzoekende partij in ieder geval nalatig [is] geweest om de opdracht tot het omploegen van het perceel aan de loonwerker op dermate wijze te omschrijven dat het milieumisdrijf zou zijn voorkomen Artikel , eerste lid, DABM bepaalt: De bestuurlijke geldboete is een sanctie waarbij de gewestelijke entiteit een overtreder verplicht een geldsom te betalen. Noch het DABM, noch enige uitvoeringsbepaling van dit decreet omschrijven het begrip overtreder. In overeenstemming met de spraakgebruikelijke betekenis van het woord moet ervan worden uitgegaan dat de overtreder de persoon is die een gebod of verbod schendt dat zich tot hem richt. Het begrip mag uiteraard niet aldus worden begrepen dat uitsluitend diegene die de strafbare gedraging materialiter heeft verricht als overtreder aanzien kan worden. Uit de draagwijdte van het begrip volgt dat de geschonden normen, die de toerekenbaarheid kunnen beperken door een gebod of verbod te formuleren dat zich slechts tot één of een paar categorieën personen richt, mede bepalen wie rechtens als overtreder kan worden aanzien. In het voorliggende beroep werd een bestuurlijke geldboete opgelegd wegens een schending van artikel 7, 6, Besluit Natuurbehoud dat, gelezen in samenhang met de bijlage V bij dit besluit, het wijzigen van rietland verbiedt. Deze bepaling is in algemene bewoordingen opgesteld, derwijze dat het wijzigingsverbod dat zij oplegt zich tot eenieder richt. Naar eensluidend blijkt uit de verklaringen die bij het proces-verbaal van overtreding zijn gevoegd, is de verzoekende partij zaakvoerder, of nog, bedrijfsleidster van het landbouwbedrijf. Naar zijzelf verklaarde, huurt zij de ter sprake staande percelen reeds sedert Voorts staat vast dat op deze percelen feiten van een vergelijkbare aard werden geverbaliseerd in 2009 en dat de betrokkene MHHC-13/66-VK 16 juli

9 dienvolgens zelfs tot herstelwerkzaamheden overging. Gelet op geheel deze context doet het er niet toe of, naar de verzoekende partij aanvankelijk verklaarde, haar echtgenoot, dan wel, naar het verzoekschrift stelt, een loonwerker, het beschermde stuk rietveld omploegde en dit al dan niet deed in foute uitvoering van een opdracht. Gezien haar verantwoordelijkheid als bedrijfsleider, is de verzoekende partij de eerst verantwoordelijke voor de goede gang van zaken in de bedrijfsvoering. Ten aanzien van de gepleegde feiten geldt deze verantwoordelijkheid des te meer in het licht van de eerder geverbaliseerde feiten, die ieder normaal zorgvuldig bedrijfsleider bijzonder alert zouden hebben gemaakt op het beschermde statuut van de gronden in kwestie en op de noodzaak om een herhaling van fouten uit het verleden te voorkomen. Ook dit bezwaar is ongegrond De behandeling van het beroep door het Milieuhandhavingscollege heeft geen kosten met zich gebracht, zodat een beslissing over de kosten van het geding zonder voorwerp is. Om deze redenen beslist het Milieuhandhavingscollege: 1. Het door de verzoekende partij [ ] ingestelde beroep is onontvankelijk. 2. Het door de verzoekende partij [ ] ingestelde beroep is ontvankelijk, doch ongegrond. 3. De bestuurlijke geldboete, opgelegd bij beslissing 12/AMMC/726-M/TR van 11 december 2012 van de gewestelijke entiteit, wordt bevestigd. Dit arrest is uitgesproken in Brussel op de openbare zitting van 16 juli 2013 door het Milieuhandhavingscollege, dat samengesteld is uit: Jan HEYMAN Carole M. BILLIET Ludo DE JAGER Luk JOLY Josef NIJS Peter SCHRYVERS voorzitter ondervoorzitter bestuursrechter bestuursrechter bestuursrechter bestuursrechter, wettig verhinderd bij de uitspraak bijgestaan door Xavier VERCAEMER griffier. De griffier, De voorzitter, Xavier VERCAEMER Jan HEYMAN MHHC-13/66-VK 16 juli