LEGESOPDRACHT Deel I (transparant systeem)

Transcriptie

1 NOTA LEGESOPDRACHT Deel I (transparant systeem) 1. Inleiding De legesverordening voorziet een groot aantal producten en diensten die op verzoek van burgers en bedrijven geleverd worden. De kosten worden middels het heffen van leges in rekening gebracht. Daartoe zijn bij de verordening tarieven vastgesteld. Om jaarlijks tarieven te kunnen berekenen wordt een voor-/nacalculatie gemaakt waarvoor gegevens gegenereerd worden uit diverse administratieve systemen. Gebleken is dat de huidige systemen onvoldoende zijn ingericht en op elkaar afgestemd om middels een jaarlijkse cyclus te komen tot een deugdelijke berekening van kosten en tarieven. In opdracht van het college is derhalve onderhavig project gestart. Het project is drieledig en bestaat uit, het ontwikkelen van een transparant systeem voor kostprijsen tariefberekening (deel I), een voor- / nacalculatie voor 2011 (deel II), en het opstellen van de legesverordening 2012 (deel III). Onderhavige nota betreft de uitvoering van deel I van de opdracht. Hierin worden de verschillende factoren die een rol spelen bij het bepalen van leges beschouwd en daar waar nodig de mogelijkheden tot kwaliteitverbetering bekeken. Op basis daarvan worden aanpassingen van systemen en werkprocessen beschreven. In hoofdstuk 2 tot en met 5 wordt achtereenvolgens ingegaan op de wettelijke basis om leges te heffen, de kostprijsberekening met inbegrip van kostenverdeling, kosten / baten administratie en tariefbepaling. Hoofdstuk 6 geeft een samenvatting en een opsomming van te nemen maatregelen. Deel II, een voor- en nacalculatie en III de legesverordening 2012 van de opdracht worden separaat uitgevoerd en blijven hierin buiten beschouwing. 2. Wettelijk kader gemeentelijke belastingen 2.1 Wettelijke grondslag leges Leges zijn rechten en mogen alleen op grond van de wet geheven worden. De wettelijke grondslag voor het heffen en innen van belastingen en rechten is vastgelegd in de Gemeentewet. In titel IV, hoofdstuk XV van de Gemeentewet is vastgelegd waarover belasting of waarvoor een recht geheven mag worden. Op grond van artikel 229 GW is een gemeente bevoegd tot het invoeren van rechten. Rechten zijn heffingen die bij algemene regel door de overheid worden geheven voor een individuele geleverde dienst of product. Er moet dus een rechtstreeks verband zijn tussen de dienst en de heffing. Artikel 229 lid 1 Gemeentewet Rechten kunnen worden geheven ter zake van: a. Het gebruik overeenkomstig de bestemming van voor de openbare dienst bestemde gemeentebezittingen of van voor de openbare dienst bestemde werken of inrichtingen die bij de gemeente in beheer of in onderhoud zijn; b. Het genot van door of vanwege het gemeentebestuur verstrekte diensten; c. Het geven van vermakelijkheden waarbij gebruik wordt gemaakt van door of met medewerking van het gemeentebestuur tot stand gebrachte of in stand gehouden voorzieningen of waarbij een bijzondere voorziening in de vorm van toezicht of anderszins van de zijde van het gemeentebestuur getroffen wordt. 1

2 Bij de leges gaat het om genotsrechten: zoals bijvoorbeeld voor het afgeven van een omgevingsvergunning, de verstrekking van een paspoort of een rijbewijs. 2.2 Heffingsmaatstaf en tarief Hoewel gemeenten betrekkelijk vrij zijn in het kiezen van een heffingsmaatstaf en een tarief, zijn in de Gemeentewet enkele richtlijnen en randvoorwaarden opgenomen voor de toerekening van kosten aan producten en diensten. In artikel 229,lid 2 is bepaald dat de in lid 1 genoemde rechten, dus ook de leges, worden aangemerkt als gemeentelijke belastingen. Als gevolg hiervan mag de hoogte van de rechten niet afhankelijk worden gesteld van het inkomen, de winst of het vermogen van de aanvrager. 2.3 Kostenverhaal Indien de gemeente besluit om een recht cq leges te heffen voor het verlenen van een dienst, bepaalt artikel 229b van de Gemeentewet, dat de tarieven zodanig moeten worden vastgesteld dat de geraamde baten niet uitgaan boven de geraamde lasten cq kosten. Dat uitgegaan mag worden van ramingen ligt voor de hand omdat de werkelijke kosten pas achteraf door nacalculatie berekend kunnen worden. De vooraf toegerekende kosten moeten dan wel worden onderbouwd. Hoewel de gemeente vrij is om de heffingsmaatstaf te bepalen, stelt de wet wel beperkingen aan de toerekening van kosten aan rechten. 2.4 Kosten Kosten worden onderscheiden in directe en indirecte kosten. Het onderscheid tussen directe en indirecte kosten is evenwel niet altijd scherp te maken Het onderscheid tussen directe en indirecte kosten is deels van nature gegeven en deels een gevolg van besluiten over de wijze waarop de organisatie is georganiseerd en de wijze waarop de besturing plaatsvindt. Ook kan de inrichting van de administratie gevolgen hebben voor de wijze van kostentoerekening. Daarom is de toerekening van kosten altijd arbitrair en per gemeente verschillend. Directe kosten zijn kosten die direct aan een product kunnen worden toegerekend omdat deze een direct verband hebben met het product. Zo kunnen bijvoorbeeld loonkosten van personeel dat direct aan het product c.q. dienst werkzaamheden verricht, materiaal ten behoeve van het product, kosten voor beheer en onderhoud van het product etc. als directe kosten worden aangemerkt. Indirecte kosten zijn kosten die niet rechtstreeks met een product in verband kunnen worden gebracht. Deze hebben betrekking op activiteiten die voor meerdere producten gezamenlijk worden verricht. Indirecte kosten zijn bijvoorbeeld kosten van het management en ondersteuning, automatisering, huisvesting etc. Algemene kosten. Naast directe en indirecte kosten, worden ook algemene kosten onderscheiden. Dit zijn kosten die primair het algemeen belang dienen en om die redenen uit de algemene middelen moeten worden betaald. Uit de memorie van toelichting en jurisprudentie blijkt dat de kosten voor beleidsvoorbereiding, bezwaaren beroep en handhaving behoudens de eerste inspectie na afgifte van een vergunning, tot de algemene kosten worden gerekend. Deze kosten staan te ver van de dienstverlening of worden uit hoofde van de publieke dienst verricht en en mogen daarom niet aan leges worden toegerekend. 2

3 2.5 Kostentoerekening De Gemeentewet bevat minimale eisen voor het toerekenen van kosten. Tarieven voor rechten mogen maximaal kostendekkend zijn, waarbij compensabele BTW en bijdragen aan reserves en voorzieningen als kosten mogen worden meegenomen. In de wet is niet concreet aangegeven welke kosten wel en welke niet doorberekend mogen worden. Een richtlijn van het ministerie van Binnenlandse Zaken maar ook de Memorie van Toelichting bij de Gemeentewet geeft daar wel enige richting aan. Zo mogen bijvoorbeeld kosten voor algemeen beleid, rechtsbescherming en toezicht in elk geval niet worden doorberekend. De laatste jaren is veel jurisprudentie ontstaan over welke kosten wel en niet mogen worden doorberekend aan een product voor de kostprijsberekening. In elk geval mogen niet worden verhaald : - kosten voor beleidsvoorbereiding en algemene inspraakprocedures ; - kosten voor handhaving, toezicht en controle behalve die voor de eerste controle ; en - bezwaar- en beroepsprocedures 2.6 Verdeling van kosten In de wetgeving zijn omtrent de tariefstelling een aantal dwingende voorwaarden opgenomen. Dit beperkt zich tot de kostendekkendheid van de tarieven en welke soorten kosten toegerekend mogen worden. Verder zijn er geen bepalingen opgenomen over de verdeling van de gemeenschappelijke kosten aan producten. 2.7 Berekening van tarieven Door het doorbelasten van kosten kan de hoogte van legestarieven worden berekend. Voor de wijze waarop dat gebeurt en voor vaststelling van de tarieven gelden de twee volgende uitgangspunten 1. Integrale kostentoerekening. De kosten moeten integraal worden toegerekend. Dit betekent dat zoveel mogelijk kosten, zowel directe als indirecte kosten (overheadkosten), worden toegerekend aan producten of diensten. Hiermee ligt een integrale kostencalculatie ten grondslag aan de tariefstelling per product. Voorwaarde hierbij is dat geraamde kosten en geraamde opbrengsten toegerekend worden aan deze producten. De werkelijke kosten en opbrengsten moeten in principe op het individuele product geadministreerd worden zodat nacalculatie mogelijk is. 2. Maximale kostendekkendheid van de totale verordening. Het kostdekkingspercentage van de verordening mag niet meer zijn dan 100%. In geval de verordening zoals die van de gemeente Woensdrecht bestaat uit verschillende titels geldt dit uitgangspunt gezien bestaande jurisprudentie per titel van de verordening. Dit betekent dat alle mogelijke toerekenbare kosten aan de producten en diensten worden toegerekend. 2.8 Kostendekking Op grond van artikel 229b van de Gemeentewet mogen de opbrengsten uit leges op verordeningniveau maximaal 100 % kostendekkend zijn. Dit betekent dat bij het bepalen van de legestarieven kruissubsidiëring toegepast kan worden. Kruissubsidiëring is het verlies op de ene dienst compenseren met een overdekking op een andere dienst. Voor leges gelden twee uitzonderingen. De wetgever gaat er van uit dat kruissubsidiëring tussen de diensten die betrekking hebben op het omgevingsrecht (Wabo), zoals genoemd in titel 2 van de legesverordening, en andere 3

4 diensten uit de tarieventabel niet mogelijk is. Verder is op 28 december 2009 de Europese Dienstenrichtlijn (EDR) in werking getreden die alleen kruissubsidiëring toestaat binnen een cluster van samenhangende vergunningstelsels. Gelet op het bovenstaande is alleen kruissubsidiëring toegestaan binnen titel 1 Algemene dienstverlening en titel 2 Dienstverlening vallend onder fysieke leefomgeving (Wabo) van de legesverordening. Binnen titel 3 Dienstverlening vallend onder de EDR is kruissubsidiëring niet toegestaan. 2.9 Waarom kostendekkende tarieven In de Financiële Verhoudingwet zijn normen opgenomen voor gemeenten die in aanmerking willen komen voor extra financiële ondersteuning (art. 12). Het gemeentelijk beleid is dat bij deze normen wordt aangesloten. Dit betekent dat de tarieven zoveel mogelijk kostendekkend worden vastgesteld. Hiervoor is het noodzakelijk om duidelijk inzicht te hebben in de kosten die mogen worden toegerekend aan tarieven. 3. Kostprijsberekening 3.1 Algemeen Alvorens te komen tot het verhalen van kosten middels het heffen van leges moet een kostprijsberekening worden gemaakt. Voor de kostprijsberekening kunnen de volgende drie beslismomenten worden genoemd. - hoe wordt het kostenobject gedefinieerd ; - welke directe en indirecte kosten kunnen aan het kostenobject worden toegerekend ; en - hoe wordt de overhead aan het kostenobject toegerekend Als voornoemde vragen beantwoord zijn kan de kostprijs van een product of dienst worden berekend. Vervolgens kan worden bepaald op welke wijze de kosten verhaald moeten worden. 3.2 Kostenobject Het kostenobject is gedefinieerd in de legesverordening in de vorm van de daarin genoemde producten en diensten. Om tot een zuivere kostprijsberekening te komen moeten deze producten en diensten worden vertaald naar de kosten en baten administratie zoals beschreven onder Hoofdstuk Kostentoerekening directe/indirecte kosten De feitelijke kosten die gemaakt moeten worden om een bepaald product of dienst te leveren mogen worden toegerekend. Dat kunnen zowel directe als indirecte kosten zijn. Zoals in Hoofdstuk 2 Wettelijk Kader.. beschreven is het onderscheid tussen directe en indirect kosten niet altijd helder en is de kostentoerekening derhalve altijd arbitrair. Er mag van uitgegaan worden dat de loonkosten als direct kosten toegerekend mogen worden. Hierna wordt onder 3.4 kostentoerekening overhead ingegaan op de methodiek om indirecte cq overhead toe te rekenen. 3.4 Kostentoerekening overhead Bij de toerekening van overheadkosten gaat het met name om de methodiek die toegepast wordt voor de kostenverdeling. De wijze waarop een organisatie de overheadkosten aan kostenobjecten toewijzen. In dit geval aan producten en diensten die in de legesverordening worden genoemd. Daartoe zijn diverse systemen 4

5 ontwikkeld. De drie meest bekende zijn : de Opslagmethode, de Kostenplaatsmethode,ook wel Productie Centra Methode (PCM) genoemd, en de Activity Based Costing. Een beschrijving van de verschillende methoden treft u aan in Bijlage I. Momenteel wordt in de gemeente Woensdrecht de wederkerige variant van de kostenplaatsmethode (PCM) gehanteerd. Zoals in de bijlage aangegeven is dit niet de meest geschikte methode en verdient de direct variant de voorkeur. 3.5 Kostprijsberekening Als bekend is wat onder het kostenobject wordt verstaan en duidelijk is welke kosten daaraan toegerekend worden kan de kostprijs van het product worden berekend. Zoals onder 3.2 beschreven bestaat het kostenobject uit de in de legesverordening genoemde diensten en/of producten. De kosten bestaan uit toe te wijzen directe en indirecte kosten die volgens de directe variant van kostenplaatsmethode worden verdeeld. Zolang niet bekend is wat de werkelijke kosten zijn moeten de kosten worden geschat. Bij nacalculatie wordt berekend of de inschatting juist is geweest. De huidige kostenregistratie is niet toereikend en biedt onvoldoende betrouwbare informatie om een reële inschatting van de kosten te maken. Behalve dat de wederkerige in plaats van de directe variant van de kostenplaatsmethode wordt toegepast, is de huidige kostenregistratie ook niet specifiek genoeg ingericht. Kosten worden te veel onder eenzelfde productnummer samengevoegd. Om tot een zuivere en voldoende gespecificeerde kostenregistratie te komen wordt de huidige kostenadministratie omgebouwd waarbij het wettelijk kader en de uitgangspunten voor kostprijsberekening, tariefbepaling en nacalculatie in acht worden genomen. 4. Tariefbepaling 4.1 Algemeen Door het doorbelasten van kosten wordt de hoogte van de legestarieven berekend zoals beschreven in hoofdstuk 2 onder 2.7 berekening van tarieven. De kosten worden afgezet tegen de baten waarna op basis van het gewenste dekkingspercentage de hoogte van de tarieven bepaald kunnen worden. Door nacalculatie wordt vervolgens berekend in hoeverre het dekkingsniveau is gerealiseerd en tarieven bijgesteld moeten worden. 4.2Tariefbepaling De uitgangpunten voor het bepalen van tarieven zijn: - de integrale kostenberekening. Zoals beschreven onder hoofdstuk 3 kostprijsberekening worden zoveel mogelijk kosten aan de producten toegerekend. Vooraf worden de kosten geraamd waarna op basis van de werkelijk gemaakte kosten een nacalculatie wordt gemaakt. - een maximale kostendekkendheid : Voor titel 1 en 2 van de verordening is per titel en voor titel 3 per product 100% kostendekking toegestaan. In het algemeen geldt dat als de kostprijs van een product bekend is de hoogte van het tarief kan worden bepaald om tot de maximaal toegestane kostendekking te komen. In de verordening zijn echter drie soorten tarieven te onderscheiden die gelet op de uitgangspunten elk een andere benadering vragen om tot tariefbepaling te komen. - tariefsoort I : Dit zijn tarieven van producten die vaak geleverd worden en daardoor ook bepalend zijn voor het dekkingspercentage van het betreffende 5

6 hoofdstuk en/of titel in de verordening. Mede vanwege de aantallen levert de administratie hiervoor ook betrouwbare informatie voor de kosten/baten analyse bij nacalculatie. Voor deze tariefsoort wordt per product het tarief bepaald. Daartoe moeten de kosten en baten per product worden geadministreerd - tariefsoort II: Dit zijn tarieven voor producten die zelden of nooit geleverd worden. De administratie zal dan ook geen of onvoldoende betrouwbare informatie leveren om tarieven te kunnen berekenen of nacalculatie te kunnen maken. Voor het bepalen van deze tarieven zijn enkele opties te noemen : a. Benchmarking. Gerealiseerd moet worden dat deze producten ook bij andere gemeenten zelden geleverd worden b. Inschatten. Dit zal niet bij nacalculatie getoetst kunnen worden c. Indexering. Het huidige tarief jaarlijks indexeren. Omdat de kosten hoofdzakelijk bestaan uit loonkosten kan het indexcijfer van de uurlonen of het CBS indexcijfer worden toegepast. Voor deze tariefsoort wordt vooralsnog optie c als de meest reële optie aangehouden. Hiervoor worden de kosten en baten onder een verzamel- product per hoofdstuk geadministreerd zodat deze wel kunnen meewegen bij de kosten/baten analyse van het betreffende hoofdstuk - tariefsoort III:De legesverordening voorziet producten waarvoor een tarief per besteed kwartier of tijdseenheid wordt gerekend. In principe wordt voor deze producten een deel van een uurloon in rekening gebracht. Voor deze tariefsoort wordt jaarlijks voor de gehele verordening een uurloon vastgesteld. Verder zijn er nog producten waarvan de kosten worden berekend op basis van een percentage, aan derden te betalen kosten of wettelijk vastgestelde kosten. Hoewel deze wel in de tarieventabel zijn genoemd blijven deze in dit verband buiten beschouwing. In de kosten/baten analyses worden deze wel meegenomen. Ook moet worden opgemerkt dat met name in titel 2 van de verordening producten zijn opgenomen die betrekking hebben op de Wabo. Omdat de Wabo pas kort van kracht is, is nog niet bekend hoe vaak gebruik gemaakt wordt van deze dienst. Vooralsnog zijn deze tarieven als tariefsoort I aangemerkt. In de Bijlage II treft u een overzicht aan van de producten en tarieven van de Legesverordening. Op dit overzicht is per product aangegeven welke tariefsoort van toepassing is. De hoogte van de tarieven wordt in beginsel bepaald aan de hand van een raming van de kosten. Bij de hierna beschreven nacalculatie wordt op basis van werkelijke kosten bepaald in hoeverre het gewenst dekkingsniveau is gerealiseerd. Indien dat niet is gehaald kan worden overwogen om de tarieven bij te stellen. Voor titel 1 en 2 behoeft dat niet op productniveau te gebeuren. Wettelijk geldt voor titel 1 en 2 een maximaal dekkingspercentage van 100%. Voor titel 3 is dat per hoofdstuk. Dit betekent dat binnen titel 1 en 2 kruissubsidiëring is toegestaan. Het is derhalve toegestaan om binnen titel 1 en 2 een hoger dekkingpercentage cq een hoger tarief voor het ene 6

7 product te compenseren met een lager dekkingspercentage voor een ander product. Hierbij geldt de voorwaarde dat het dekkingspercentage van de gehele titel niet meer dan 100% mag bedragen. 4.3 Nacalculatie Voor nacalculatie worden de werkelijke kosten tegen de werkelijke opbrengsten gezet. Uit de financiële administratie worden de kosten en baten per product gegenereerd. De baten gedeeld door de kosten vermenigvuldigd met 100% levert het dekkingspercentage. baten / kosten x 100% = dekkingspercentage Zoals in hoofdstuk 2 Wettelijke kader.. aangegeven mag het maximale dekkingsniveau honderd voor titel 1 en 2 van de verordening elk 100 % procent bedragen. Voor titel 3 geldt het maximale toegestane dekkingspercentage per product. Voor zover het maximale dekkingspercentage niet wordt gehaald kan dat aanleiding zijn om de tarieven te verhogen. 5. Kosten/baten administratie 5.1 Algemeen De kosten- en batenadministratie levert de input voor het kostenverhaal, kostendekking en tariefbepaling, en derhalve ook voor een nacalculatie. Op basis van nacalculatie moet een analyse van de kosten / baten verhouding gemaakt kunnen worden om de kostendekkendheid te bepalen en eventueel de tarieven bij te stellen. Om tot een goede analyse en kostprijsberekening te komen is een zuivere en betrouwbare registratie van kosten en baten essentieel. Beide registraties moeten op elkaar aansluiten en voldoende gespecificeerde gegeven opleveren. 5.2 Kostenregistratie Voor het inrichten van de kostenregistratie moet rekening worden gehouden met de volgende aspecten : - Kostentoerekening. Over welke kosten mogen leges worden geheven?. Zowel directe als indirecte kosten als ook de kosten van de eerste controle na afgifte van een vergunning mogen worden toegerekend. Deze kosten bestaan hoofdzakelijk uit arbeidskosten en incidenteel andere kosten die direct betrekking hebben op het product of het leveren van de dienst. De loonkosten vloeien voort uit registratie van de arbeidstijd in het tijdregistratiesysteem (Timn) van de gemeente. - Kostendekking. Welk dekkingspercentage is toegestaan en op welk niveau,titel- hoofdstuk- of productniveau, moet de kostendekking bepaald kunnen worden. Er is een maximale kostendekking toegestaan van 100 % voor zowel titel 1 als titel 2, en voor elk hoofdstuk van titel 3 van de legesverordening. Op grond daarvan is kostenregistratie op titelniveau en voor titel 3 op hoofdstukniveau voldoende. Voor bepaalde producten is het echter wenselijk om de kostendekking op productniveau te kunnen bepalen. Voor wat betreft de kostendekking moet daar bij de inrichting van het registratiesysteem rekening mee worden gehouden. 7

8 - Kruissubsidiëring. Welke kruissubsidiëring is toegestaan en/of wenselijk Binnen titel 1 en 2 van de legesverordening is kruissubsidiëring toegestaan. Om dit te kunnen toepassen moeten kosten op product of hoofdstukniveau worden geregistreerd, afhankelijk op welk niveau kruissubsidiëring gewenst is. De kosten worden geregistreerd in de financiële administratie. Het financieel systeem wordt zodanig ingericht dat de kosten per product uit het systeem gegenereerd kunnen worden. De kosten voor een product bestaan uit arbeidskosten en betalingen aan derden zoals die voor advisering andere leveringen. De betalingen aan derden worden rechtstreeks in het financieel systeem geboekt. De arbeidskosten vloeien voort uit tijdregistraties. De gemeente Woensdrecht maakt daarvoor gebruik van Timn, een automatiseringssysteem voor tijdregistratie. Ook dit systeem wordt zodanig ingericht dat per product de arbeidstijd per product kan registreren. Deze registratie moet aansluiten bij het financieel systeem. 5.3 Batenregistratie De registratie opbrengsten wordt direct in het financieel systeem van de gemeente uitgevoerd. Het systeem moet zo worden ingericht dat de opbrengsten direct gekoppeld kunnen worden aan de producten uit de kostenregistratie. De opbrengsten moeten overeenkomstig de kostenregistratie gespecificeerd kunnen worden. 6. Samenvatting De Gemeentewet biedt de mogelijkheid om kosten voor het op verzoek leveren van producten en diensten in rekening te brengen bij de aanvrager. Daartoe is door de Gemeenteraad een legesverordening met bijbehorende tarieventabel vastgesteld. Op grond daarvan worden de kosten middels het heffen van leges in rekening gebracht. De gemeente is vrij om te bepalen welke kosten worden verhaald. Wel zijn er enkele hierna genoemde wettelijke voorwaarden waaraan voldaan moet worden. De kosten moeten een rechtstreeks verband hebben met het product ; De kostendekking van titel 1 en 2, en de hoofdstukken van titel 3 van de verordening mag niet meer dan 100% zijn ; en Binnen titel 1 en 2 is kruissubsidiëring toegestaan Om middels legesheffing tot het verhalen van kosten te komen moet de kostprijs van het product worden berekend en afhankelijk van de gewenste kostendekking tarieven worden bepaald. Voor de kostprijsberekening moet bekend zijn welke kosten in rekening gebracht worden danwel worden toegerekend. Gemeente Woensdrecht hanteert het principe dat de leges kostdekkend moeten zijn. Dit betekent dat behalve directe kosten, die hoofdzakelijk bestaan arbeidskosten, ook indirecte cq overheadkosten in rekening worden gebracht. Voor de toerekening van laatstgenoemde wordt momenteel de wederkerige variant van de kostenplaatsmethode toegepast. Deze methode voldoet niet aan de gewenste transparantie en rechtmatigheid. Bij vergelijking van de verschillende methoden blijkt dat de directe variant van de kostenplaatsmethode de beste optie is. Deze methode wordt geïmplementeerd in de financiële administratie. De arbeidskosten zijn het product van arbeidstijd x uurloon. Het uurloon vloeit voor uit de eerder genoemde kostenverdeling. De arbeidstijd voor het leveren van producten wordt in een 8

9 geautomatiseerd registratiesysteem geregistreerd. Om tot een zuivere kostprijsberekening te komen moet de arbeidstijd per product worden geregistreerd. De producten in de legesverordening hebben echter niet allemaal een even grote invloed op de kostendekking. Gevolg hiervan is dat niet voor elk product afzonderlijk geadministreerd behoeft te worden. In het overzicht in bijlage II is aangegeven welke producten bepalend zijn voor de kostendekking. Voor deze producten moeten de kosten en baten afzonderlijk worden geregistreerd. Omdat de kostendekking ten minste per hoofdstuk bepaald moet kunnen worden wordt voor de overige producten per hoofdstuk geadministreerd. De huidige inrichting van de financiële administratie en tijdregistratie is niet voldoende om voornoemde administratie te voeren. Zowel de financiële administratie als tijdregistratie wordt opnieuw ingericht. Uit oogpunt van transparantie moet de inrichting van beidde systemen op elkaar zijn afgestemd zodat uit beide systemen een eenduidige specificatie van kosten en baten gegenereerd kunnen worden. Op basis van geraamde kosten en baten wordt de hoogte van legestarieven bepaald. Deze worden in een tabel bij de legesverordening gevoegd die voor een bepaalde periode wordt vastgesteld. Na deze periode wordt op basis van werkelijke kosten en baten een nacalculatie gemaakt. Daaruit blijkt of de gewenste kostendekking is gerealiseerd. Als dat niet het geval is kunnen de legestarieven voor de volgende periode worden bijgesteld. Naar aanleiding van het bovenstaande worden de volgende maatregelen genomen waarbij de uitgangspunten voor een transparante kostprijsberekening, maximale kostendekking en nacalculatie in acht worden genomen. Implementatie van de directe variant van de kostenplaatsmethode. Herinrichten van de financiële kosten en baten administratie (Her)inrichten van het tijdregistratiesysteem Hiermee wordt voldaan aan de opdracht om een transparante administratie in te richten ten behoeve van een betrouwbare kostprijsberekening voor het heffen van leges. Woensdrecht, september