Hof van Cassatie van België

Transcriptie

1 12 FEBRUARI 2007 S F/1 Hof van Cassatie van België Arrest Nr. S F NATIONALE PATROONSKAS VOOR HET BETAALD VERLOF IN DE BOUWBEDRIJVEN EN OPENBARE WERKEN, vereniging zonder winstgeving, Mr. Huguette Geinger, advocaat bij het Hof van Cassatie, tegen 1. P. G., 2. P.O., I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF Het cassatieberoep is gericht tegen het arrest, dat op 8 maart 2006 is gewezen door het Arbeidshof te Brussel. Afdelingsvoorzitter Christian Storck heeft verslag uitgebracht. Eerste advocaat-generaal Jean-François Leclercq heeft geconcludeerd.

2 12 FEBRUARI 2007 S F/2 II. CASSATIEMIDDEL De eiseres voert volgend middel aan : Geschonden wettelijke bepalingen - de artikelen 17, tweede lid, en 60 van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers, gecoördineerd bij het koninklijk besluit van 28 juni 1971, vóór de wijziging ervan bij de artikelen 29 en 31 van de programmawet van 30 december 2001 ; - artikel 23, 1, van het koninklijk besluit van 30 maart 1967 tot bepaling van de algemene uitvoeringsmodaliteiten van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers. in de versies zoals ze van toepassing waren zowel vóór als na de inwerkingtreding van het koninklijk besluit van 23 april Aangevochten beslissing Het arrest verklaart het hoofdberoep van de eiseres ontvankelijk maar niet-gegrond en het tussenberoep van de verweerders ontvankelijk en gegrond. Het arrest bevestigt het bestreden vonnis, in zoverre het de hogere beroepen van de verweerders, samengevoegd bij vonnis van 20 april 2004, ontvankelijk en gegrond verklaart, en in zoverre het zegt dat de verweerders, voor de berekening van hun vakantiegeld, recht hebben op de gelijkstelling van de dagen van economische en technische werkloosheid. Het arrest zegt voor recht dat die gelijkstelling moet plaatsvinden vanaf de respectieve aanwerving van de verweerders (10 juni 1991 voor de eerste en 15 juni 1993 voor de tweede), in tegenstelling tot de eerste rechter, die de gelijkstelling pas toekende vanaf het dienstjaar 1996, met een recht op aanvullingen voor het vakantiegeld vanaf Het arrest veroordeelt de eiseres om de verweerders de desbetreffende onbetaalde bedragen aan betaald verlof en vakantiegeld te betalen die vanaf hun respectieve aanwerving onbetaald zijn gebleven, d.i. een provisioneel bedrag van één euro aan elke verweerder op een hoofdbedrag dat, onder elk voorbehoud van de verweerders, is geraamd op euro, naast de interesten en de kosten. Het arrest beslist dat de eiseres vergeefs de niet-ontvankelijkheid van de vorderingen opwierp, aangezien de verweerders zich op 20 september 2001, datum van de verzoekschriften, nog binnen de opgelegde termijn bevonden om hoger beroep tegen het geheel van die voorgaande beslissingen in te stellen. Grieven Artikel 17, tweede lid, van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers, gecoördineerd bij het koninklijk besluit van 28 juni 1971 en vóór de opheffing ervan bij artikel 29 van de programmawet van 30 december 2001, bepaalt dat,

3 12 FEBRUARI 2007 S F/3 onverminderd elk ander recht van de werknemer, diens verhaal tegen de instelling die tot de schuld gehouden is, tezelfdertijd als de strafvordering verjaart. Krachtens artikel 60 van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers, vóór de wijziging ervan bij artikel 31 van de programmawet van 30 december 2001, verjaart de strafvordering wegens overtreding van de bepalingen van deze wetten en van de uitvoeringsbesluiten ervan door verloop van drie jaren na het feit waaruit de vordering is ontstaan. Aldus verjaart het hoger beroep tegen de instelling die tot de schuld gehouden is, na drie jaar vanaf het ogenblik dat de persoon in wiens voordeel de rechtsvordering is ingevoerd, deze kan instellen. Die termijn begint te lopen op de datum waarop het vakantiegeld aan de werknemer betaald moet worden. Krachtens artikel 23, 1, van het koninklijk besluit van 30 maart 1967, zoals gewijzigd bij het koninklijk besluit van 23 april 1997, wordt het vakantiegeld aan de arbeider uitgekeerd op het ogenblik dat hij zijn vakantie neemt en, in geval van splitsing van de vakantie, naar aanleiding van zijn hoofdvakantie en dit ten vroegste op 2 mei van het vakantiejaar. Luidens voormeld artikel 23, 1, van het koninklijk besluit van 30 maart 1967, vóór de wijziging ervan bij het koninklijk besluit van 23 april 1997, wordt het vakantiegeld aan de arbeider uitgekeerd op het ogenblik dat hij zijn vakantie neemt en, in geval van splitsing van de vakantie, naar aanleiding van zijn hoofdvakantie. Aldus moet het vakantiegeld aan de arbeider worden betaald uiterlijk op 31 december van het jaar waarin de vakantie moet worden toegekend. De verjaringstermijn bepaald in artikel 17, tweede lid, van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van werknemers, begint derhalve te lopen uiterlijk op 1 januari van het jaar dat volgt op dat waarin de vakantie moet worden toegekend en het vakantiegeld moet worden uitbetaald. Het arrest zegt voor recht dat de verweerders, voor de berekening van hun vakantiegeld, recht hebben op de gelijkstelling van de dagen van economische en technische werkloosheid vanaf hun aanwerving, dit wil zeggen vanaf 10 juni 1991 voor de eerste verweerder en vanaf 15 juni 1993 voor de tweede verweerder. Voor de prestaties die geleverd zijn in het dienstjaar 1991, had de eerste verweerder in de loop van 1992 recht op vakantiegeld, dat hem uiterlijk op 31 december 1992 moest worden uitbetaald. Het hoger beroep dat hij tegen de eiseres kon instellen om de betaling van dat vakantiegeld te verkrijgen, verjaarde bijgevolg op uiterlijk 1 januari Het vakantiegeld voor de jaren 1993, 1994, 1995, 1996 en 1997 (vakantiedienstjaren 1992, 1993, 1994, 1995 en 1996) moest aldus uiterlijk op 31 december van die jaren worden uitbetaald, zodat het hoger beroep van de eerste verweerder tot betaling van dat vakantiegeld respectievelijk op 1 januari van de jaren 1997, 1998, 1999, 2000 en 2001 is verjaard.

4 12 FEBRUARI 2007 S F/4 De rechtsvordering die de eerste verweerder bij dagvaarding van 14 mei 2001 en bij verzoekschrift van 20 september 2001 heeft ingesteld teneinde de eiseres te doen veroordelen om hem het onbetaalde vakantiegeld met ingang van zijn aanwerving op 10 juni 1991 te doen uitbetalen, was bijgevolg verjaard wat betreft het vakantiegeld voor de jaren 1992 tot 1997 (vakantiedienstjaren 1991 tot 1996). Het aan de tweede verweerder verschuldigde vakantiegeld voor de jaren 1994, 1995, 1996 en 1997 (vakantiedienstjaren 1993 tot 1996), moest uiterlijk op 31 december van die jaren worden uitbetaald, zodat het hoger beroep van de tweede verweerder tot betaling van dat vakantiegeld uiterlijk op 1 januari van respectievelijk de jaren 1998, 1999, 2000 en 2001 is verjaard. De rechtsvordering die de tweede verweerder bij dagvaarding van 14 mei 2001 en bij verzoekschrift van 20 september 2001 heeft ingesteld teneinde de eiseres te doen veroordelen om hem het onbetaalde vakantiegeld vanaf zijn aanwerving op 15 juni 1993 uit te betalen, was derhalve verjaard wat betreft het vakantiegeld voor de jaren 1994 tot Het arrest, dat beslist dat de verweerders, voor de berekening van het vakantiegeld, recht hebben op de gelijkstelling van de dagen van economische en technische werkloosheid vanaf hun respectieve aanwerving (10 juni 1991 voor de eerste verweerder en 15 juni 1993 voor de tweede verweerder) en de eiseres veroordeelt om aan de verweerders de desbetreffende, onbetaalde sommen voor betaald verlof en vakantiegeld uit te betalen, veroordeelt de eiseres om aan de eerste verweerder vakantiegeld uit te betalen voor (onder andere) de jaren 1992 tot 1997 (dienstjaren 1991 tot 1996) en aan de tweede verweerder voor (onder andere) de jaren 1994 tot 1997 (dienstjaren 1993 tot 1996), terwijl hun hoger beroep met betrekking tot dat vakantiegeld verjaard was. Het arrest schendt aldus de artikelen 17, tweede lid, en 60 van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers, gecoördineerd bij het koninklijk besluit van 28 juni 1971, vóór de wijziging ervan bij de artikelen 29 en 31 van de programmawet van 30 december 2001, en 23, 1, van het koninklijk besluit van 30 maart 1967 tot bepaling van de algemene uitvoeringsmodaliteiten van de wetten betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers, in de versies zoals ze van toepassing waren zowel vóór als na de inwerkingtreding van het koninklijk besluit van 23 april III. BESLISSING VAN HET HOF Beoordeling Artikel 17, tweede lid, van het koninklijk besluit van 28 juni 1971 houdende aanpassing en coördinatie van de wetsbepalingen betreffende de jaarlijkse vakantie van de werknemers, zoals het op het geschil van toepassing is, bepaalt

5 12 FEBRUARI 2007 S F/5 dat, onverminderd elk ander recht van de werknemer, diens verhaal tegen de instelling die tot de schuld gehouden is tezelfdertijd als de strafvordering verjaart. Artikel 60 van datzelfde besluit, zoals het te dezen van toepassing is, bepaalt dat de strafvordering wegens overtreding van de bepalingen van de door dit besluit gecoördineerde wetten en van de uitvoeringsbesluiten ervan verjaart door verloop van drie jaren na het feit waaruit de vordering is ontstaan. Het misdrijf dat erin bestaat het vakantiegeld niet volgens de regels en binnen de opgelegde termijnen te betalen, is voltooid zodra dat verzuimd wordt op het ogenblik waarop moet worden betaald, zodat de verjaring van de uit dit misdrijf ontstane strafvordering vanaf dat ogenblik begint te lopen. Indien verschillende strafbare feiten de opeenvolgende uiting van een zelfde misdadig opzet zijn en aldus één misdrijf uitmaken, is dat misdrijf evenwel pas voltooid en begint de verjaring van de strafvordering ten aanzien van het geheel van die feiten pas vanaf het laatste feit te lopen, op voorwaarde dat geen van die feiten, behoudens stuiting of schorsing van de verjaring, van het volgende feit door een langere termijn dan de toepasselijke verjaringstermijn gescheiden wordt. Het arrest, dat vaststelt dat beide verweerders de betaling vorderen van achterstallig vakantiegeld die de eiseres, jaar na jaar, verzuimd heeft hen te betalen vanaf hun aanwerving die, voor de eerste, teruggaat op 1991 en, voor de tweede, op 1993, oordeelt dat, hoewel hun vorderingen betrekking heeft op verschillende tijdvakken, deze evenwel binnen dezelfde context te situeren zijn. Het arrest, dat op die grond oordeelt dat de verschillende, aan de eiseres verweten feiten de opeenvolgende uiting van een zelfde misdadig opzet zijn, verantwoordt bijgevolg zijn beslissing naar recht om de vorderingen van de verweerders voor geen enkel desbetreffend dienstjaar verjaard te verklaren. Het middel kan niet worden aangenomen. Dictum Het Hof Verwerpt het cassatieberoep.

6 12 FEBRUARI 2007 S F/6 Veroordeelt de eiseres in de kosten. Aldus geoordeeld door het Hof van Cassatie, derde kamer, te Brussel, door afdelingsvoorzitter Christian Storck, de raadsheren Frédéric Close, Christine Matray, Sylviane Velu en Philippe Gosseries, en in openbare terechtzitting van twaalf februari tweeduizend en zeven uitgesproken door afdelingsvoorzitter Christian Storck, in aanwezigheid van eerste advocaat-generaal Jean-François Leclercq, met bijstand van griffier Jacqueline Pigeolet. Vertaling opgemaakt onder toezicht van afdelingsvoorzitter Ernest Waûters en overgeschreven met assistentie van adjunct-griffier Johan Pafenols. De adjunct-griffier, De afdelingsvoorzitter,