Radio Filharmonisch Orkest Osmo Vänskä dirigent. Alexander Gavrylyuk piano

Transcriptie

1 B eerste concert B-serie 52e seizoen 6 oktober 2012, uur Osmo Vänskä dirigent Alexander Gavrylyuk piano Kalevi Aho 1949 Sergej Prokofjev Minea 2008 Derde pianoconcert in C, opus Andante Allegro Tema con variazioni Allegro, ma non troppo pauze Jean Sibelius Vijfde symfonie in Es, opus /1919 Tempo molto moderato Allegro moderato Andante mosso, quasi allegretto Allegro molto

2 B Opname televisie De NTR maakt van dit concert een tv-registratie. Wij hopen dat u ons wilt exuseren voor enig mogelijk ongerief als gevolg van de aanwezigheid van camera s en belichting. De opname wordt op een later te bepalen moment uitgezonden op Nederland 2. NTR Podium documentaires & con certen op nederland 2 zondag 7 oktober uur Verslag van de Nederlandse Dansdagen in Maastricht. In een live programma worden fragmenten getoond van voorstellingen die dit weekend in de diverse theaters te zien zijn. Dansers dansen ter plekke een gedeelte uit hun voorstelling. Artistiek leider van het Scapino Ballet Ed Wubbe en choreografe Nanine Linning geven commentaar op de dansfragmenten. Presentatie: Dieuwertje Blok. maandag 8 oktober 0.15 uur herhaling Uitzending Radio 4 en terug luisteren via internet Deze NTR ZaterdagMatinee wordt rechtstreeks uitgezonden op Radio 4. Via de Zaterdag- Matinee-website kunt u de opname terug luisteren. Facebook en twitter Volg het laatste nieuws rond de NTR Zaterdag Matinee op onze eigen Facebook-pagina en klik vind ik leuk!... en op Nanine Linning Uitzending webcast Dit concert wordt rechtstreeks uitgezonden op Cultura24 en de website van Radio eerste concert B-serie 52e seizoen 6 oktober 2012 Fins crescendo Als je zo n vijfentwintig jaar geleden een concertbezoeker naar Finse componisten had gevraagd, dan had die eerst Sibelius genoemd en daarna was er waarschijnlijk een toendra-achtige stilte gevallen. Inmiddels zijn daar aardig wat namen bijgekomen, die vooralsnog geen wereldwijde Sibelius-dekking hebben, maar wél een solide internationale reputatie. Kalevi Aho behoort daartoe, evenals Kaija Saariaho, Magnus Lindberg en dirigent/componist Esa-Pekka Salonen. Hebben deze na-oorlogse Finnen gemeenschappelijke trekjes? Nee en ja, in die volgorde. In de afgelopen decennia onstond in Finland een gevarieerd muziekleven. Het land is geen economische of militaire grootmacht, besteedt veel aandacht aan culturele opvoeding en beschikt over een rijk bestel aan orkesten, ensembles en operagezelschappen. Dat werkt muzikale diversiteit in de hand zeker aangezien bijna alle leidende Finse componisten buitenlandse vervolgopleidingen deden. De meeste Finse muziek van nu is even internationaal en geglobaliseerd als de muziek van andere West-Europese landen. En tóch geven heel wat na-oorlogse Finse componisten blijk van een zeker nationaal bewustzijn en traditiegevoel. Zo laten sommigen van hen zich nog steeds inspireren door de Kalevala, een negentiende-eeuwse bundeling van eeuwenoude Finse volksverhalen die het nationale epos werd: het werk hielp de Finse identiteit definiëren nadat het land eerst (tussen 1200 en 1809) bij Zweden en vervolgens ( ) bij Rusland was ingelijfd. En dan is er natuurlijk die erfenis van Sibelius, de pilot figure, de gigant die in ons kleine, dunbevolkte land altijd zichtbaar blijft, zoals de hedendaagse Finse componist Aulis Sallinen het uitdrukte. De ruimte van Aho Bij Kalevi Aho met zijn (tot nu toe) vijftien symfonieën een volbloed orkestcomponist klinken verre Sibelius -echo s door, al zijn ze vertaald naar een eigentijdser harmonisch en instrumentaal idioom. Zo gebruikt Aho in Minea een scala aan buiten-europese slagwerkinstrumenten, een keuze die zijn vroegere lessen bij de exotiekminnende senior-componist Einojuhani Rautavaara verraadt. Maar Aho s schrijfwijze is wel degelijk op een Sibeliusachtige manier ruimtelijk. Een piepklein motiefje is genoeg om als uitgangspunt te dienen een paar 2 3

3 Kalevi Aho Sergej Prokofjev noten in een kale omgeving. Ze waaieren vervolgens uit tot iets wat als een voortploegende karavaan klinkt. Geleidelijk verdicht het muzikale materiaal zich: steeds meer noten klonteren samen met het simpele beginmotief, en naarmate de klankmassa groeit neemt ook de snelheid toe. Trefzeker mikt Aho hier op de fascinatie die je kunt hebben voor grote vehikels die hun limiet overschrijden en elk moment uit de bocht kunnen vliegen, of voor nade- Maarit Kytoharju / fimic rende onweersbuien of orkanen. Zelf omschreef hij het werk als gewoon een enorm crescendo en accellerando. Het effect daarvan is hoe dan ook verpletterend, op een manier die je buiten Scandinavië zelden aantreft. Aho componeerde Minea in opdracht van het Minnesota Orchestra in Minneapolis de plaats waarnaar de titel verwijst. Prokofjevs witte themaatjes Een contrastrijker oeuvre dan dat van Sergej Prokofjev is nauwelijks voorstelbaar. Hij kon bijtend-modern zijn, onder meer in pianostukken die als mitrailleurvuur klinken en orkestwerken waarbij het publiek met de vingers in de oren wegliep. Maar hij kon zich ook ineens verlustigen in tuttige walsjes of een Haydn-achtig symfonietje. En later, na zijn definitieve terugkeer in Rusland, sloeg hij een gematigder toon aan, waarbij hij zich al dan niet vrijwillig bediende van het volvette, pompeuze idioom dat het Sovjetregime zo graag wilde horen. Tot 1936 leidde Prokofjev een weinig honkvast bestaan. Het oude, nog door een tsaar geregeerde Rusland had hij rond het uitbreken van de Revolutie in 1917 verlaten. In Rusland gold hij op dat moment als een veelbelovend componist en (vooral) als pianovirtuoos, maar ook als een enfant terrible: hij speelde en componeerde met een woestheid die door sommigen profetisch en door anderen barbaars werd genoemd. Zijn verhoopte carrièrestart in Amerika pakte niet uit zoals hij gehoopt had als pianist werd hij gewaardeerd, als componist minder. De juiste respons voor zijn werk vond hij pas toen hij zich in Parijs vestigde, begin jaren 20. In die periode voltooide hij het Derde pianoconcert. Het was tevens de tijd waarin de laatste naweeën van de romantiek gesmoord werden: Stravinsky had met Petroesjka en Le sacre du printemps zijn hoogst gecultiveerde Russische primitivisme bij het Parijse publiek geïntroduceerd, Ravels tuinschaar had de muzikale wildgroei van Debussy-navolgers weggesnoeid, jongeren als Milhaud en Honegger flirtten met Braziliaanse muziek en jazz. In zo n klimaat was Prokofjevs behendig tussen klassiek en modernistisch balancerende Derde pianoconcert een schot voor open doel; Parijs was op zo n stuk domweg beter voorbereid dan het publiek in Chicago, waar de allereerste uitvoering had plaatsgevonden. Terugblikkend op de ontstaansgeschiedenis schreef Prokofjev dat hij al jaren een paar motiefjes voor de witte toetsen van de piano had liggen; eenvoudig, diatonisch materiaal dat hij voor een strijkkwartet had voorbestemd. Die in 1917 genoteerde witte themaatjes, zoals hij ze noemde, groeiden uit tot het thema- en variatiespel in deel twee. Ook in het openingsdeel is Prokofjev een meester van de metamorfose: het klarinetthema waarmee het stuk begint en de introductie van de solist duiken steeds weer op in een nieuwe gedaante. Het meeste materiaal van de Finale was ontstaan tijdens een tournee door Amerika en Japan. Prokofjev was gewend op zo n collage-achtige manier te werken, en in sommige van zijn composities hoor je inderdaad dat het materiaal nogal willekeurig aan elkaar gelijmd is. Zo niet hier: de verhaaltrant klinkt volkomen vanzelfsprekend, ondanks de merkwaardige combinatie van slavische melodiek, kokette menuet-ritmiek en expressionistische hoekigheid. Met zijn overrompelende vitaliteit kreeg dit werk een populariteit die voor twintigste-eeuwse muziek zeldzaam is; het behoort tot de meest gespeelde concerten van de afgelopen honderd jaar. In de Sovjet-Unie, waar Prokofjev later soms bekritiseerd zou worden op grond van zijn westerse decadentie, was het Derde pianoconcert een onmiddellijk succes. Belangrijk is dat Prokofjev de banden met zijn eigen land niet verbroken heeft, schreef muziekcriticus en -theoreticus Boris Asafjev in een krantenartikel. Dit werk pulseert van Russische kracht en straalt uit hoezeer een Rus doordrongen is van de betekenis van kunst. Ook de componist zelf was tevreden, vooral omdat hij zich kon revancheren op de tekortkomingen van de eerdere twee concerten. Soloconcerten zijn vaak uit balans, schreef hij: ofwel de solopartij en het orkest zijn zo kunstig versmolten dat de solist weinig interessants te doen heeft, ofwel de geweldige solopartij degradeert de orkestpartij tot een soort extraatje. Mijn Eerste pianoconcert viel in de eerste categorie, het Tweede meer in de andere. 4 5

4 Kosmische allure Jean Sibelius was de negentig gepasseerd toen hij gnuifde: Alle artsen die mij ooit het roken en drinken hebben verboden zijn dood. Met zo n rock n roll-houding kun je dus aardig oud worden, als je geluk hebt. Componeren deed hij toen allang niet meer: de langverwachte Achtste symfonie vernietigde hij kort voor voltooiing, naar verluidt. Maar zijn onsterfelijkheid had hij inmiddels bewezen, voor velen in de eerste plaats door de immens populair geworden (maar relatief onbenullige) Valse triste uit Ook favoriet zijn Finlandia, De Zwaan van Tuonela en de andere orkestrale hommages aan zijn vaderland, alsmede het Vioolconcert, waarmee hij een hoogst originele aanvulling gaf op het laatromantische vioolrepertoire. Het zijn evenwel de zeven symfonieën die gezamenlijk het hoogtepunt van zijn oeuvre vormen: zeven imposante composities zonder beschrijvende titels, maar die soms wel degelijk klinken als symfonische schilderingen van het Finse landschap. Net als Beethoven, maar anders dan bijvoorbeeld zijn tijdgenoten Mahler of Prokofjev, wilde Sibelius met elke nieuwe symfonie de constructie en expressie van de vorige verfijnen en verdiepen. Dat kwam ook neer op het reduceren en concentreren van het muzikale materiaal: de Zevende, het sluitstuk, bestaat uit slechts één doorlopend, hyper-expressief deel. Al dat moois ontstond binnen een kwart eeuw, tussen 1900 en Terwijl ten zuiden van Finland (en dat is een tamelijk groot gebied) de muziekcultuur grote sprongen maakte door de stroomstoten van onder anderen Schönberg en Stravinsky, koos Sibelius voor een schrijfstijl die een voortzetting van het laat-negentiende-eeuwse romantische idioom lijkt al is dat hooguit op het eerste gezicht zo. Sibelius eigenzinnigheid kondigde zich al aan in de Derde symfonie, maar bereikte in de Vijfde een voorlopig hoogtepunt. Hij verliet de traditionele opzet van contrasterende thema s en verwijderde zich daarmee van zijn concurrent Mahler, bij wie het introduceren van nieuwe motiefjes en thema s potpourri-achtige vormen kon aannemen. In plaats daarvan beperkte Sibelius zich per deel tot één melodisch gegeven dat pas tegen het slot voluit klinkt: de symfonie bestaat grotendeels uit de langzame evolutie van dat gegeven, het variëren en uitdijen van kleine brokstukjes. Het allereerste wat je hoort, bijvoorbeeld, is een markant thema van de hoorns maar het zijn de vederlichte antwoorden van de houtblazers die wat later de identiteit van het openingsdeel blijken te bepalen. Het was een originele manier om het toonmateriaal te organiseren, maar het viel Sibelius niet mee om die op een bevredigende manier in een grotere symfonische vorm te gieten. Van de Vijfde maakte hij verscheidene revisies; pas na zeven jaar sleutelen was het resultaat naar wens. Een radicale ingreep tijdens die herzieningen was het samenvoegen van wat eerst twee afzonderlijke delen waren: Sibelius knipte het slot van deel 1 en het begin van deel 2 weg en laste ze aaneen met een paar overgangsmaten in versnellend tempo, zodat je vanuit de statige introductie plots wordt meegezogen in een scherzo-achtige episode. Het effent de baan voor de volgende spanningsboog. In het Andante wordt uit achtergrondmateriaal kleine, staccato-motiefjes en quasi-monotone houtblazerslijnen geleidelijk een nieuw thema opgebouwd, dat in het slotdeel tamelijk plotseling aan de oppervlakte treedt: the grandest of all Sibelian themes, zoals muziekhistoricus Alex Ross schrijft. In wezen is het een herschikking van de melodielijntjes uit het Andante, maar fortissimo gespeeld door de hoorns klinkt het als een openbaring; Kalevi Aho, behalve componist een onvermoeibaar Sibeliusresearcher, repte hier van kosmische allure. Met deze melodie, door de componist zijn Zwanenhymne genoemd, memoreerde Sibelius de betoverende indruk die een hoog over zijn afgelegen landhuis vliegende formatie zwanen op hem had gemaakt: Heregod, wat een schoonheid! Ze cirkelden een tijd lang boven mij rond. Ze verdwenen in de waas van de zon als een glanzend zilveren lint Dat mij, de eeuwige buitenstaander, zoiets mag overkomen. Ontroerende woorden van een man die met zijn vorige, diep-sombere symfonie zijn requiem dacht te schrijven, keelkanker overwon en met dit stralende werk wereldfaam verwierf. Michiel Cleij Akseli Gallen-Kallela: Jean Sibelius 6 7

5 B eerste concert B-serie 52e seizoen 6 oktober 2012 Uitvoerenden Osmo Vänskä De Fin Osmo Vänskä dirigeert zowel het grote romantische, als het eigentijdse en het Noordse repertoire. In 2003 werd hij chef-dirigent bij het Minnesota Orchestra. Hij is bovendien Conductor Laureate bij het Symfonie orkest van Lahti. In de Verenigde Staten werkte Vänskä samen met het Boston Symphony Orchestra en Chicago Symphony, het Cleveland Orchestra, het Philadelphia Orchestra, het Los Angeles Philharmonic en het New York Philharmonic. Hij treedt dikwijls op met San Francisco Sym phony, in het New-Yorkse Mostly Mozart Festival en met het New World Symphony Orchestra. In Europa heeft hij nauwe banden met het Orchestre de Paris, het London Philharmonic en het Tsjechisch Filharmonisch Orkest, en stond hij voor de Berliner Philhamoniker, het Koninklijk Concertgebouw orkest, de Münchner Philharmoniker en het Gewandhausorchester Leipzig. Hij keert met regelmaat terug bij het Sydney Symphony, het Hong Kong Philharmonic en het Yomiuri Nippon Symphony Orchestra, en komend jaar staat hij opnieuw voor de Wiener Symphoniker en het Orquestra Sinfônica do Estado de São Paulo. Bijna vijftien jaar na zijn opname van Sibelius symfonieën met het Symfonieorkest van Lahti legt Vänskä de zeven symfonieën op dit moment opnieuw vast voor cd, maar nu met het Minnesota Orchestra. Osmo Vänskä Todd Buchanan Alexander Gavrylyuk De in Oekraïne geboren Alexander Gavrylyuk (1984) won diverse concoursen, waaronder het Vladimir Horowitzconcours in Kiev en het Arthur Rubinstein-concours in Tel Aviv. Van 1998 tot 2006 woonde hij in Australië; in 2009 legde hij Prokofjevs pianoconcerten vast op cd met het Sydney Symphony Orchestra o.l.v. Vladimir Ashkenazy. Hij werkte verder samen met dirigenten als Herbert Blomstedt, Vladimir Fedosejev, Alexander Lazarev, Vasily Petrenko, Leif Segerstam en Vladimir Spivakov en trad op met het Koninklijk Concertgebouworkest, het Rotterdams Philharmonisch Orkest, het Nederlands Philharmonisch Orkest, de New York Philharmonic, de Los Angeles Philharmonic, het Russisch Nationaal Orkest, het Nationaal Filhar- Alexander Gavrylyuk monisch Orkest van Moskou, het Brussels Philharmonic (Vlaams Radioorkest) en orkesten in Polen, Japan, Canada en Zuid-Korea. Zijn cd-catalogus omvat de pianoconcerten van Chopin (2010) en een recital met Rachmaninov, Skrjabin en Prokofjev (2011). Dit seizoen speelt Alexander Gavrylyuk onder andere bij Het Brabants Orkest, Amsterdam Sinfonietta, het Residentie Orkest en het Koninklijk Concertgebouworkest, in Australië, Mexico en Rusland, en zijn er recitals in het Concertgebouw, in Taiwan, Polen en de Verenigde Staten. NTR Podium maakt rond het concert van vandaag een documentaire over Gavrylyuk en Prokofjevs Derde pianoconcert. Mika Bovan 8 9

6 Het (RFO) werd in 1945 opgericht door Albert van Raalte. Het orkest werd nadien geleid door achtereenvolgens Paul van Kempen, Bernard Haitink, Jean Fournet, Willem van Otterloo, Hans Vonk, Sergiu Comissiona, Edo de Waart en Jaap van Zweden. In het seizoen treedt Markus Stenz aan als chef-dirigent. De Amerikaanse dirigent James Gaffigan is vaste gastdirigent vanaf het seizoen Het RFO werkte samen met befaamde gastdirigenten als Leopold Stokowski, Kirill Kondrasjin, Antal Doráti, Riccardo Muti, Kurt Masur, Mariss Jansons, Michael Tilson Thomas, Gennady Rozhdestvensky en Valery Gergiev. Het orkest speelde de (Nederlandse) premières van werken van onder anderen Messiaen, Berio, Boulez, Henze, Carter, Adams, Birtwistle, Adès, Janáček, De Raaff, Oestvolskaja, Verbey, De Raaff, Vriend en Rijnvos. Het RFO levert belangrijke bijdragen aan de NTR ZaterdagMatinee en Het Zondagochtend Concert in het Amsterdamse Concertgebouw, en De Vrijdag van Vredenburg te Utrecht. Het RFO onderscheidt zich door bijzonder geprogrammeerde symfonische concerten en concertante opera-uitvoeringen, regelmatig betreft het eerste uitvoeringen in Nederland en wereldpremières. Naast de concerten in de omroepseries was het RFO te horen op het Festival Musica 2008 in Straatsburg onder leiding van Reinbert de Leeuw, op het Sun Festival 2009, tijdens concertreizen naar Groot-Brittannië, Duitsland en Oostenrijk onder leiding van Jaap van Zweden, in de Keulse Philharmonie en de Royal Albert Hall tijdens de BBC Proms Het heeft een indrukwekkende plaat- en cd-catalogus opgebouwd. Op verschillende labels verschenen vanaf de jaren 70 legendarische grammofoonplaten met dirigenten als Leopold Stokowski en Antal Doráti. Onder leiding van Jean Fournet werd een serie cd s gerealiseerd met Frans repertoire. Opnamen van onder meer de complete symfonieën van Mahler onder leiding van Edo de Waart verschenen op cd, alsook een unieke Wagner-box en de complete orkestwerken van Rachmaninov. Cd s met werken van hedendaagse componisten als Jonathan Harvey, Klas Torstensson en Jan van Vlijmen werden onderscheiden met prijzen en eervolle vermeldingen. Onder leiding van Mark Wigglesworth wordt al enige jaren gewerkt aan de opname van een Sjostakovitsj-serie en onder leiding van Jaap van Zweden aan die van de symfonieën van Bruckner. Lovend ontvangen NTR ZaterdagMatinee-opnamen van Wagners Lohengrin en Die Meistersinger von Nürnberg werden in het seizoen gevolgd door de live-registratie van Parsifal, die is onderscheiden met de Edison Klassiek 2012 in de categorie Opera. volg het radio filharmonisch orkest op twitter (@radiofilhorkest) en facebook. chef-dirigenten Markus Stenz Jaap van Zweden (honorary chief conductor) ere-dirigent Edo de Waart vaste gastdirigent James Gaffigan assistent-dirigent Wouter Padberg eerste viool Joris van Rijn Mitcho Dimitrov Fred Gaasterland Alexander Baev Alberto Facanha Johnson Natalia Gabunia Mariska Godwaldt Masha Iakovleva Kerstin Kendler Karina Korevaar Anna Korpalska Pamela Kubik Leonie Mensink Theo Ploeger Pieter Vel Peter Weimar tweede viool Andrea van Harmelen Eveline Trap Sarah Loerkens Michiel Eekhof Odilia Fiedler Annemarie van Helderen Robbert Honorits Renate van Riel Alexander van den Tol Laura Frenkel Paul Hendriks Ankie van Ommeren Asako Ogawa altviool Francien Schatborn Huub Beckers Arjan Wildschut Igor Bobylev Connie de Dreu Martina Forni Annemijn den Herder Ben Joles Erik Krosenbrink Robert Meulendijk Ewa Wagner Maartje van Lent cello Michael Stirling Anton Istomin Eveline Kraayenhof Harm Bakker Mirjam Bosma Crit Coenegracht Ansfried Plat Arjen Uittenbogaard Marjolein Meijer Carla Schrijner contrabas Rien Wisse Walter van Egeraat Annika Hope Edward Mebius Stephan Wienjus Eduard Zlatkin Peter Baas Wim van der Beek fluit Barbara Deleu Carla Meijers Thies Roorda piccolo Maike Grobbenhaar hobo Hans Wolters Yvonne Wolters Roger Cramers althobo Gerard van Andel klarinet Nanette Bakker Diede Brantjes es-klarinet Rick Huls basklarinet Sergio Hamerslag fagot Jos Lammerse Annet Karsten Freek Sluijs contrafagot Desirée van Vliet hoorn Petra Botma-Zijlstra Rebecca Grannetia Toine Martens Fréderick Franssen Anneke Vreugdenhil Elisabeth Chell trompet Hans van Loenen Rik Knarren Hans Verheij Sven Berkelmans trombone Bram Peeters Peter Saunders Brandt Attema tuba Bernard Beniers pauken Paul Jussen slagwerk Hans Zonderop Henk de Vlieger Harry van Meurs harp Ellen Versney piano Pascal Meyer 10 11

7 de volgende concerten zaterdag 13 oktober, uur Concertgebouw Amsterdam serie MusA Internationaal componeren Orkest van de Achttiende Eeuw Frans Brüggen dirigent Giuliano Carmignola barokviool Bach Ricercare a sei (versie Wim ten Have) Eerste suite voor orkest BWV 1066 Vioolconcert in E BWV 1042 Vioolconcert in a BWV 1041 Rameau Orkestsuite uit Naïs Frans Brüggen en barokviolist Giuliano Carmignola brengen twee vioolconcerten van Bach. Uit beide werken wordt duidelijk waar Bach de mosterd haalt: bij Vivaldi in Italië. Hoewel hij zelf nooit een voet buiten Duitsland zet, houdt Bach zich vanaf zijn jonge jaren op de hoogte van alles wat er in Italië en Frankrijk gebeurt. Zijn Vier orkestsuites zijn een knap staaltje componeren op zijn Frans. En toch: de in deze Matinee gespeelde Eerste suite is tegelijkertijd onmiskenbaar geschreven door het grootste contrapuntische brein dat Duitsland ooit voortbracht. De combinatie met de soms melancholieke suite uit Naïs van zijn Franse tijdgenoot Rameau is prachtig. zaterdag 20 oktober, uur! Concertgebouw Amsterdam serie O Pakkende songs met diepgang Radio Kamer Filharmonie Groot Omroepkoor Michael Schønwandt dirigent Gijs Leenaars koordirigent Pascal Pittie tenor Olivia Vermeulen mezzosopraan Valentin Jar tenor Hubert Claessens bas-bariton Lisette Bolle sopraan Yves Saelens tenor Olivier Berten bariton Karel Ludvik bariton Henk van Heijnsbergen bas Robert Buckland tenor Olivia Vermeulen Wagemans Andreas weent opdrachtwerk NTR ZaterdagMatinee (mede mogelijk gemaakt door het Fonds Podiumkunsten) - wereldpremière Frans Brüggen Ivar Pel Na zijn enthousiast ontvangen opera Legende schreef Peter-Jan Wagemans opnieuw een opera voor de Matinee: Andreas weent. Het Nederlandstalige libretto draait rond de relatie tussen idealisme en terrorisme. Zoals de Baader-Meinhofgroep bewees: beide zijn nauw met elkaar verbonden. In muzikaal opzicht onderzoekt de componist wat links van Stephen Sondheims Sunday in the Park with George, en rechts van Stravinsky s The Peter-Jan Wagemans Rake s Progress te beleven valt. Met andere woorden: pakkende songs met diepgang zijn niet uitgesloten. Floris Leeuwenberg 12 13

8 de volgende concerten Vertel ons welk muziekstuk u het meeste raakt en stuur uw verhaal in! Kies van 5 tot 19 oktober op de website radio4.nl/hartenziel uw favoriete muziek! U kunt uw stem uitbrengen, maar ook uw eigen verhaal bij dat werk op de website achterlaten. Het is ook mogelijk op meer dan een werk te stemmen. En staat uw lievelingswerk niet op de inspiratielijst? Dan kunt u dat zelf aan de lijst toevoegen. Op 25 en 26 oktober worden tussen 9 en 19 uur de honderd werken met de meeste stemmen uitgezonden op Radio 4 mét de verhalen. Tijdens de uitzending zijn bekende Nederlanders te gast die vertellen wat klassieke muziek in hun leven betekent. Louis Lortie Liszt en Louis Lortie vrijdag 12 oktober, uur Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht Élias Dmitri Slobodeniouk Marco Borggreve Nicola Benedetti Grandioze romantiek vrijdag 2 november, uur Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht Heeft u vragen? Mail dan naar hartenziel@radio4.nl Emmanuel Krivine dirigent Louis Lortie piano Liszt Les Préludes Schubert/Liszt Wanderer Fantasie Franck Symfonie in D James Gaffigan dirigent Nicola Benedetti viool - Tsjaikovski Vojevoda, opus 78 Korngol d Vioolconcert Prokofjev Zevende symfonie Schumanns Requiem vrijdag 19 oktober, uur Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht Groot Omroepkoor Dmitri Slobodeniouk dirigent Sofia Soloviy sopraan Caitlin Hulcup alt Dominik Wortig tenor Andrew Foster-Williams bas - Schumann Ouverture, Scherzo en Finale Das Glück von Edenhall Requiem opus 148 Jupiter en nachtegaal vrijdag 9 november, uur Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht Radio Kamer Filharmonie Andreas Delfs dirigent Erik Bosgraaf blokfluit - Hol Eerste symfonie Bach Concerto in D BWV 1053 Van Eyck Comagain; Het Engelse Nachtegaeltje uit Der Fluyten Lust-Hof Mozart Symfonie nr. 41 Jupiter 14 15

9 Concerthuis Stel uw eigen playlist samen Met het Radio 4 Concerthuis van radio4.nl verandert uw huiskamer in een concertzaal wanneer u dat wilt. Natuurlijk zijn de eigen Radio 4 concertseries de Vrijdag van Vredenburg en de NTR ZaterdagMatinee volop aanwezig in het Radio 4 Concerthuis. De recente hoogtepunten, maar ook de prachtige historische opnames uit het rijke omroeparchief. Ook alle concerten van het nieuwe NTR ZaterdagMatinee-seizoen kunt u terugluisteren in het Radio 4 Concerthuis. U kunt op elk gewenst moment kiezen uit het wisselende en altijd actuele aanbod van ruim 100 concerten en zelf uw concertprogramma samenstellen. Of laat u verleiden door de bijzondere highlights die geprogrammeerd voor u klaarstaan, voorzien van extra informatie en aantrekkelijk gepresenteerd. Vindt u lastig de weg in het grote aanbod in het Concerthuis? Het Concertfilter maakt het makkelijker! U kunt zelf uw eigen playlist samenstellen door verschillende zoekcriteria, zoals genre, componist en uitvoerende, te combineren. Zo komt u tot een selectie van werken die precies voldoet aan uw wensen. Bovendien kunt u uw vrienden laten meegenieten door de playlist te delen. In het Radio 4 Concerthuis bepaalt ú wat u wilt horen, in het door u gewenste genre, wanneer u maar wilt. 16