Hoe maakbaar is ons geluk?

Transcriptie

1 boekessay Hoe maakbaar is ons gelk? Happiness and economics Brno Frey & Alois Sttzer, Princeton University Press, 2002 Happiness qantified Bernard van Praag & Ada Ferrer-i-Carbonell, Oxford University Press, 2004 Happiness. Lessons from a new science Richard Layard, The Pengin Press, Londen 2005 (Nederlandse vertaling: Waarom zijn we niet gelkkig?, Uitgeverij Atlas) pal de beer Jarenlang was gelk een onderwerp dat politici en wetenschappers angstvallig meden. Gelk, dat was een thema voor romanciers en liedjesschrijvers, voor films en gedichten, maar niet voor beleidsnota s en wetenschappelijk onderzoek. Daarvoor is gelk té verheven, té ongrijpbaar. Ook of misschien wel jist onder Over de ater Pal de Beer is Henri Polak hoogleraar voor arbeidsverhodingen aan de Universiteit van Amsterdam. Hij is tevens verbonden aan het Amsterdams Institt voor ArbeidsStdies (aias) en De Brcht (Centrm voor Arbeidsverhodingen). Hij is redacter van s&d. economen bestond er lange tijd een grote angst zich aan dit onderwerp te branden. Eigenlijk is dat merkwaardig, aangezien de veronderstelling dat ieder mens naar het hoogst bereikbare gelk streeft, n jist de grondslag vormt voor de dominante stroming in de economische wetenschap, de neoklassieke theorie. Economen hebben het dan echter over ntsmaximalisatie. De term nt verwijst naar de grondlegger van het tilitarisme, Jeremy Bentham ( ), die het grootste gelk voor het grootste aantal mensen als het ltieme criterim voor goed en kwaad zag. Waar nt en gelk voor Bentham itwis- 49 S&D indd :33:00

2 50 selbare begrippen waren, zijn economen zich geleidelijk steeds meer van de term nt gaan bedienen, jist om associaties met verheven gevoelens of emoties te vermijden. Nt betekent voor economen zoveel als behoeftebevrediging of het realiseren van de eigen voorkeren. Ntsmaximalisatie is dan ook bij itstek rationeel gedrag, dat zo weinig mogelijk door emoties of gevoelens dient te worden verstoord! Of ntsmaximalisatie dan nog gelijk staat met het hoogst mogelijke gelk wat voor Bentham vanzelf sprak, daarover laten de meeste hedendaagse economen zich niet it. Als gevolg hiervan is het fndament van de neoklassieke economische theorie in hoge mate een abstractie geworden, die niet langer is gebaseerd op empirische ervaringen of voortbowt op de kennis van andere disciplines. Ook politici hoor je zelden over gelk spreken. Natrlijk proberen zij de leefomstandigheden, het inkomen, de gezondheid, de maatschappelijke participatie en wellicht zelfs het welzijn al is ook die term sinds de jaren zeventig enigszins besmet geraakt te verbeteren. Maar dat zij de brgers daarmee ook gelkkiger maken, die pretentie lijkt geen politics te hebben. Gelk ontstaat immers in de privé-sfeer, als resltaat van relaties en liefde; gelk is een prodct van karakter en persoonlijkheid, dat zich aan politieke kezen en instrmenten lijkt te onttrekken. Overheidsbeleid kan hiervoor hoogit gnstige randvoorwaarden creëren, maar iteindelijk zllen de mensen hn eigen gelk en dat van anderen tot stand moeten brengen. Gelk langs de meetlat N lijkt zich in de economische wetenschap de laatste jaren een kentering voor te doen ten aanzien van het gelk. Plotseling schrijven gerenommeerde economen artikelen en boeken waarvan de titel expliciet naar gelk verwijst: in 2002 pbliceerden de Zwitserse economen Brno Frey en Alois Sttzer het boek Happiness and economics, in 2004 volgden de Nederlandse en Spaanse economen Bernard van Praag en Ada Ferrer-i-Carbonell met Happiness qantified en in 2005 trok de Engelse econoom Richard Layard de aandacht met een boek dat simpelweg de titel Happiness draagt. Daarnaast pbliceren gerenommeerde economische vaktijdschriften de laatste jaren geregeld artikelen over gelk. Ook andere sociale wetenschappers doen een dit in het zakje. Van de Amerikaanse socioloog Robert Lane verscheen in 2000 het boek The loss of happiness in market democracies en in Rotterdam verricht de soms wat laatdnkend als gelksprofessor aangedide Rt Veenhoven Schilt er meer waarheid in de volkswijsheid dat geld niet gelkkig maakt dan in de kennis van de economen? al jaren pionierswerk met zijn systematische verzameling van gelksgegevens voor zijn World Database of Happiness. 1 Wat verklaart deze plotselinge belangstelling onder economen en andere sociale wetenschappers voor gelk? De triviale verklaring zo wel eens knnen zijn dat er steeds meer kwantitatieve gegevens beschikbaar komen over het gelk van de bevolking in verschillende landen. In tal van periodieke bevolkingsenqêtes in binnen- en bitenland wordt de respondenten gevraagd naar hn gelksgevoel. Vaak gebert dat met een simpele vraag als: Hoe gelkkig bent, alles bijeen genomen: heel gelkkig, tamelijk gelkkig, niet zo gelkkig of helemaal niet gelkkig? Dergelijke vragen worden bijvoorbeeld gesteld in periodieke onderzoeken als de World Vales Stdy en de Erobarometer. Uit al deze enqêtes blijkt dat in rijke democratieën als Nederland en de Verenigde Staten liefst tachtig procent van de bevolking of nog meer zich tamelijk gelkkig of heel gelkkig noemt. Voor veel onderzoekers zijn deze hoge S&D indd :33:00

3 percentages reden om de waarde van deze metingen te betwijfelen. Blijkbaar zeggen mensen ook dat zij gelkkig zijn als zij tegelijkertijd over van alles en nog wat klagen van de politiek tot de gezondheidszorg en van het fatsoen van hn medebrgers tot hn inkomen. Genoemde Rt Veenhoven heeft echter in verschillende pblicaties overtigend laten zien dat een dergelijke simpele gelksvraag wel degelijk betekenis heeft. Zo zijn mensen heel consistent in hn beantwoording van vragen over hn gelk en zijn er betekenisvolle verschillen in gelksbeleving tssen mensen die in objectief verschillende omstandigheden verkeren. Interessanter dan het hoge percentage dat zichzelf gelkkig noemt, is echter dat dit percentage in veel rijke westerse landen al jarenlang min of meer stabiel is en in sommige landen zelfs licht daalt. N mag het niets niews zijn dat vroeger gelk nog heel gewoon was, voor economen roept het intrigerende vragen op. Immers, een onomstreden itgangspnt van de economische wetenschap haast met de stats van een axioma is dat een hoger inkomen een hoger nt oplevert oftewel, in alledaagse taal, mensen gelkkiger maakt. Een hoger inkomen levert immers meer kezemogelijkheden op en derhalve ook meer kans om je behoeften te bevredigen. En dat staat voor economen gelijk aan een hoger nt of gelk dit alles onder de zogenaamde ceteris paribs clasle dat alle andere factoren gelijk blijven. Maar hoe valt dit te rijmen met het feit dat het gemiddelde inkomen in veel rijke landen de afgelopen dertig of veertig jaar is verdbbeld, terwijl mensen gemiddeld genomen niet gelkkiger zijn geworden? Schilt er dan toch meer waarheid in de volkswijsheid dat geld niet gelkkig maakt dan in de kennis van de economen? Geld en gelk Alle drie de boeken over de economie van het gelk die hier worden besproken, gaan in op de relatie tssen inkomen en gelk. Zowel Frey en Sttzer als Layard gaan na hoe de antwoorden op de genoemde vraag over het gelksgevoel samenhangen met het inkomen van de respondenten. Dit kan zowel worden onderzocht op het nivea van individele personen als op het geaggregeerde nivea van de samenleving. In beide gevallen is de samenhang tssen inkomen en gelk zwak. De twee boeken geven hiervoor in grote lijnen dezelfde verklaring. Een eerste oorzaak is dat mensen hn preferenties of aspiraties aanpassen aan hn welvaartsnivea. Een inkomensstijging reslteert aanvankelijk wel degelijk in een groter gelk. Maar men went snel aan dit hogere inkomen, waardoor het gelk weer snel tergzakt tot bijna het oorspronkelijke nivea. Van Praag heeft dit effect al in de jaren zeventig gesignaleerd toen nog vrijwel geen econoom zich hiermee bezighield en er de term preference drift voor bedacht. Met Ferrer schat hij hoe groot dit effect is. Zij doen dit door aan mensen te vragen welk inkomensnivea zij als goed aanmerken. Vervolgens gaan zij na hoeveel dit nivea stijgt als het feitelijke inkomen van mensen hoger wordt. Zij conclderen dat van een gegeven inkomensstijging rwweg de helft verloren gaat doordat mensen hn aspiraties aanpassen. Een tweede oorzaak van het feit dat een hoger inkomen niet meer gelk oplevert, is dat het gelk of de bevrediging die iemand aan een bepaald inkomen ontleent, in belangrijke mate wordt bepaald door het inkomen van anderen. Anders gezegd, het is vooral het relatieve inkomen ten opzichte van een referentiegroep dat bepaalt hoe gelkkig iemand is. Dit verklaart de paradox dat rijke mensen in het algemeen gelkkiger zijn dan arme mensen, maar dat als iedereen rijker wordt, niemand werkelijk gelkkiger wordt. De grootte van dit effect door Van Praag reference drift genoemd schatten Van Praag en Ferrer rond de twintig à dertig procent. Overigens is dit effect lastig te schatten, omdat vaak niet didelijk is met welke groep mensen zich vergelijken. Het werkelijke effect zo daarom wel eens groter knnen zijn. Als men het effect van de aanpassing van aspiraties (preference drift) en van vergelijking 51 S&D indd :33:00

4 52 met anderen (reference drift) combineert, blijkt er van het verwachte effect van een inkomensstijging op het gelk zo n driekwart verloren te gaan in geval van een algehele welvaartsstijging. Doordat een hoger inkomen aanvankelijk echter een bedidend sterker effect heeft op het gelk het drt even voor mensen hn aspiraties aanpassen en in de gaten hebben dat anderen ook rijker zijn geworden blijven de meeste mensen toch steeds weer naar een hoger inkomen streven. Vanit het individele gezichtspnt is dit volkomen rationeel. Immers, als je eigen inkomen gelijk blijft, maar anderen een hoger inkomen krijgen, word jij minder gelkkig. Van Praag en Ferrer laten bovendien zien dat het negatieve effect op iemands gelk van een lager inkomen dan de referentiegroep tweemaal zo groot is als het positieve effect van een hoger inkomen. Het is ds vooral zaak om niet achter te blijven bij anderen. Als een enkeling in een groep een hoger inkomen weet te realiseren, vormt dit voor de andere groepsleden ds een sterke prikkel om mee te doen aan de ratrace. In economisch jargon is er sprake van een negatief extern effect. Wie een hoger inkomen nastreeft, benadeelt daarmee vaak ongewild en onbedoeld anderen, omdat hn gelk afneemt als het inkomen van de eerste stijgt. Als een algehele inkomensstijging nog maar weinig bijdraagt aan het gelk van de bevolking, is vervolgens de vraag wat mensen dan wel gelkkiger maakt. Als we ons beperken tot het traditionele economische domein zijn er twee factoren die er met name toe doen: werkloosheid en inflatie. Onvrijwillige werkloosheid, zo constateren zowel Frey en Sttzer als Layard, heeft een sterk negatief effect op het welbevinden van mensen. Anders dan de traditionele economische theorie voorspelt, heeft dit echter veel minder te maken met het inkomensverlies waarmee werkloosheid gepaard gaat, dan met het verlies van werk als zodanig. Volgens Frey en Sttzer gaat het daarbij om een combinatie van psychische kosten (verlies aan zelfrespect) en sociale kosten (stigmatisering). Zij constateren overigens dat deze kosten bij andere niet-werkenden zoals hisvrowen, stderenden en gepensioneerden veel geringer of zelfs afwezig zijn. Een andere economische factor die er volgens Frey en Sttzer toe doet is inflatie. Dit effect staat los van het mogelijke koopkrachtverlies ten gevolge van inflatie. Zij hebben hier geen goede verklaring voor, maar veronderstellen dat het te maken heeft met de economische onzekerheid waarvan een hoge inflatie vaak een symptoom is. Andere gelksfactoren Niet-economische factoren leggen meer gewicht in de schaal als we verschillen in gelk tssen mensen of veranderingen in gelk in de tijd willen verklaren. Dit mag voor sociologen en psychologen vanzelfsprekend zijn, voor economen is het blijkbaar een niew inzicht. Layard laat een groot aantal sociale, psychologische en fysiologische factoren de reve passeren. Hij pretendeert met zijn boek dan ook een aanzet te geven tot een niewe wetenschap de ondertitel van zijn boek lidt Lessons from a new science die economische, sociologische, psychologische, nerofysiologische en filosofische inzichten integreert. Allereerst hebben vijf factoren waarvan men dit wellicht wel zo verwachten, volgens Layard geen noemenswaardig effect op het gelk: leeftijd, geslacht, iterlijke schoonheid, iq en opleidingsnivea. Vijf andere doen er daarentegen wel toe (naast de reeds genoemde economische factoren relatief inkomensnivea en werk): gezinsrelaties, gemeenschap en vrienden, gezondheid, persoonlijke vrijheid en persoonlijke waarden. Een (goed) hwelijk, vertrowen in andere mensen (of sociaal kapitaal, zoals dit tegenwoordig vaak wordt genoemd) en een goede gezondheid verklaren in belangrijke mate waarom sommige mensen in een land gelkkiger zijn dan andere. Verschillen in gelk tssen (rijke) landen hangen samen met de mate van vrijheid. Ten slotte zo gelk ook samenhangen met or inner self and or philosophy of life (Layard, p. 71). S&D indd :33:00

5 Frey en Sttzer wijden bijna een derde van hn boek aan de effecten van politieke factoren op het gelk van brgers. Zij geven nogal hoog op van een onderzoek dat zij in Zwitserland hebben verricht naar de effecten van verschillen in de mate van directe democratie tssen kantons. Het gaat daarbij met name om de hindernissen die brgers moeten overwinnen om een referendm te laten itschrijven. Hoe minder hindernissen, hoe gelkkiger de bevolking van een kanton, stellen Frey en Sttzer vast. Het verschil tssen het meest en het minst democratische kanton leidt tot een verschil in elf procentpnten in het aandeel van de bevolking dat zeer tevreden is. Ook actieve deelname aan het politieke proces blijkt samen te gaan met een grote tevredenheid. Aanbevolen literatr voor d66, zo ik zeggen! Ook Van Praag en Ferrer onderzoeken de effecten van diverse niet-economische factoren op het gelk. Gezondheid blijkt een zeer sterk effect Iemand die aan migraine lijdt heeft een dbbel zo hoog inkomen nodig als een gezond iemand om even tevreden te zijn met zijn leven te hebben: het verlies aan gelk ten gevolge van bepaalde aandoeningen zoals problemen met de ledematen, ademhalingsproblemen, hartstoornissen, diabetes, epilepsie en migraine komt overeen met een inkomensachteritgang van tssen de 50 en 85 procent. Dit betekent bijvoorbeeld dat iemand met migraine een dbbel zo hoog inkomen nodig heeft als een gezond iemand om even tevreden met zijn leven te zijn. Verder schatten de aters onder meer hoeveel gelksverlies de omwonenden van Schiphol leiden door gelidsoverlast. Dat blijkt overigens beperkt te zijn: het komt overeen met een inkomensverlies van vijf procent als men in een nietgeïsoleerd his woont en van iets minder dan twee procent als de woning wel geïsoleerd is. Gelksbeleid? De economen mogen het thema gelk dan hebben herontdekt als een series stdieobject, biedt hn onderzoek ook voor politici en beleidsmakers aanknopingspnten om zich meer op het gelk van de brgers te richten? De drie besproken boeken bevatten de nodige sggesties voor praktische toepassingen. Bij Frey en Sttzer liggen deze voor de hand: bestrijding van werkloosheid, betegeling van inflatie en vooral het versterken van de directe democratie zoden knnen bijdragen aan het gelk en de tevredenheid van de bevolking. Maar om deze beleidsaanbevelingen te verzinnen heb je natrlijk geen itvoerig gelksonderzoek nodig. Van Praag en Ferrer wijzen op de mogelijkheid om gelksmeting te bentten voor afwegingen tssen verschillende beleidsopties. Zo kan met behlp van de monetaire waardering van gelidsoverlast een kosten-batenanalyse worden itgevoerd van de isolatie van woningen of een beperking van het vliegverkeer waarbij rekening wordt gehoden met de sbjectieve beleving van de omwonenden. Informatie over het gelksverlies ten gevolge van ziektes en aandoeningen kan worden bent om, gegeven een beperkt bdget voor gezondheidszorg, te bepalen aan welke behandelingen men prioriteit wil geven. Kennis over het tempo waarin mensen wennen aan een lager inkomen kan worden gebrikt voor een optimaal aflopende itkering: in welk tempo kan men een itkering stap voor stap verlagen zodat deze daling zo min mogelijk pijn doet? Dergelijke praktische toepassingen stiten, zeker bij linkse politici, vaak op heftige bezwaren. Gelk en gezondheid laat staan een mensenleven kn je toch niet in geld itdrkken! Toch nemen politici voortdrend beslissingen die van invloed zijn op het gelk, de gezondheid en zelfs het overleven van mensen. Is het dan niet beter om bij de besteding van het geld expliciet rekening te hoden met de gevolgen van die beslissing voor het gelk en welzijn van de brgers? 53 S&D indd :33:01

6 54 Politici nemen voortdrend beslissingen die van invloed zijn op het gelk, de gezondheid en zelfs het overleven van mensen. Is het dan niet beter om expliciet rekening te hoden met de gevolgen van die beslissingen voor het gelk en welzijn van de brgers? Layard formleert de meest ambitieze beleidsagenda. De tweede helft van zijn boek gaat geheel over de vraag what can be done?. Van de vele sggesties die hij daarin doet zijn het temmen van de ratrace, het vergroten van zekerheid en het ontwikkelen van niewe medicijnen de interessantste. Aangezien het gelk van mensen in belangrijke mate afhangt van hn relatieve positie, worden sommige deelnemers aan de ratrace weliswaar gelkkiger, maar gemiddeld genomen worden de deelnemers er niet wijzer van. Ieders inspanning is er immers in belangrijke mate op gericht om anderen te snel of te slim af te zijn. Mogelijkheden om de ratrace te beperken zoekt Layard onder meer in het zwaarder belasten van overwerk, het belasten van verslavende consmptie, het meer waarderen en respecteren van activiteiten die aan het welzijn van anderen bijdragen (denk aan vrijwilligerswerk) en het beperken van reclameboodschappen die speciaal op kinderen zijn gericht. Het menselijk gelk kan ook worden vergroot door meer zekerheid te bieden. Layard zet daarmee een poplaire redenering op haar kop, namelijk dat meer flexibiliteit, dynamiek en risico s nodig zijn voor welvaartsgroei. Als dat zo is en als welvaartsgroei ons niet of nawelijks extra gelk oplevert, dan knnen we beter genoegen nemen met wat minder groei en meer zekerheid en stabiliteit, stelt Layard. Waarom zoden we baanzekerheid, stabiele gemeenschappen en de mogelijkheid van oders om voor hn eigen kinderen te zorgen elk een belangrijke voorwaarde voor gelk opofferen voor een beetje meer economische groei, dat ons niet noemenswaardig gelkkiger maakt? Ten slotte heeft Layard ook hoge verwachtingen van de ontwikkeling van niewe medicijnen wellicht kan het Engelse woord drgs hier beter onvertaald blijven die psychische klachten, zoals depressiviteit en schizofrenie, knnen verlichten. Prozac ziet hij in dit verband als een veelbelovende stap voorit. Uiteindelijk zo hierdoor ook recreatief gebrik van drgs mogelijk worden zonder negatieve bijwerkingen als verslaving, die aan de meeste hidige drgs kleven. Er valt natrlijk over te discssiëren of drgs mensen ooit het ware gelk knnen brengen of hen slechts in een staat van schijngelk brengen. Niettemin verdient Layards idee serieze discssie. Tal van middelen om ons prettig te voelen van alcohol tot voetbalwedstrijden, van een goed boek tot een verfijnde maaltijd zijn immers volledig geaccepteerd. Het valt niet goed in te zien wat het fndamentele verschil is tssen deze genotsmiddelen en de gelksdrgs van Layard. Dat betekent natrlijk niet dat economen hierover meteen het laatste woord te melden hebben. Dat zij zich, twee eewen na Adam Smith, weer series in vraagstkken van welzijn en moraal verdiepen, valt te prijzen. Maar enige bescheidenheid zo hn op dit terrein wel sieren. Noot 1 Zie S&D indd :33:01