VLAAMSE GEMEENSCHAPSCOMMISSIE DE RAAD

Transcriptie

1 STUK 560 ( ) Nr.1 VLAAMSE GEMEENSCHAPSCOMMISSIE DE RAAD ZITTING MAART 2015 INTERPELLATIE EN VRAAG OM UITLEG Commissie voor Onderwijs en Vorming van woensdag 25 maart 2015 INTEGRAAL VERSLAG Hebben aan de werkzaamheden deelgenomen: Vaste leden: de heer Bruno De Lille, voorzitter, de heer Fouad Ahidar, de heer Paul Delva, mevrouw Khadija Zamouri Ander lid: de heer Johan Van den Driessche 1327

2 - 2 - INHOUD 1. Mededelingen van de commissievoorzitter 2. Interpellatie (R.v.O., art.62) - Interpellatie van de heer Fouad Ahidar tot de heer Guy Vanhengel, collegevoorzitter bevoegd voor Begroting, Onderwijs, Vorming en Studentenzaken, betreffende spijbelen en time-outprojecten 3. Vraag om uitleg (R.v.O., art. 60) - Vraag om uitleg van de heer Johan Van den Driessche aan de heer Guy Vanhengel, collegevoorzitter bevoegd voor Begroting, Onderwijs, Vorming en Studentenzaken, in het kader van de invloed van haatpredikers op Brusselse scholen

3 Mededelingen van de commissievoorzitter Commissievoorzitter Bruno De Lille: Het in maart 2015 voorziene werkbezoek aan OCB verschuift naar 8 juli 2015 ingevolge verbouwingen aan het OCB-gebouw die pas eind juni 2015 worden afgerond. De Vlaamse Scholierenkoepel ging in op de uitnodiging voor een hoorzitting op 22 april 2015, vanaf uur. *** 2. Interpellatie van de heer Fouad Ahidar tot de heer Guy Vanhengel, collegevoorzitter bevoegd voor Begroting, Onderwijs, Vorming en Studentenzaken, betreffende spijbelen en time-outprojecten De heer Fouad Ahidar (sp.a): Eén leerling op 20 in het Brussels secundair onderwijs spijbelt. Intussen is algemeen bekend dat spijbelgedrag niet zonder gevolg blijft. Leerlingen die vaak spijbelen zijn minder gemotiveerd om verder te studeren en verlaten vaker zonder diploma de schoolbanken. In de ergste gevallen loopt het helemaal mis. Zo blijkt uit onderzoek dat 80% van de serieuze delinquenten een verleden hebben van schoolproblemen, waaronder spijbelen. We hebben er dus alle belang bij om spijbelen tegen te gaan, om dropout en erger te vermijden. Sinds enkele jaren bestaat in Vlaanderen en Brussel een aanbod aan time-outprojecten om de dreigende schooluitval van leerlingen te voorkomen. Een time-outproject geeft de mogelijkheid aan jongeren om buiten de schoolcontext te werken aan leerpunten en specifieke vaardigheden te verwerven in functie van een voortzetting van een positieve schoolloopbaan. De begeleiders maken gebruik van alternatieve begeleidingsmethodieken en gaan in gesprek met de leerling om de terugkeer in de klas voor te bereiden. Ik heb zelf kunnen zien hoe een time-outproject jongeren helpt om zich te herpakken en opnieuw aansluiting te vinden op school. Time-outprojecten zijn waardevolle alternatieven voor leerlingen die het moeilijk hebben op school, die we dus absoluut moeten blijven ondersteunen. Het is mij echter niet duidelijk in hoeverre aandacht wordt besteed aan de follow-up van de jongeren na het volgen van een time-outproject. Het is van essentieel belang dat het afsluiten van een time-outproject van een jongere gepaard gaat met opvolging en nazorg. Wat zijn de effecten van de time-outprojecten op de schoolloopbaan van de jongeren die hiervan gebruik hebben gemaakt? Wordt dit geregistreerd? Worden deze jongeren verder opgevolgd na afloop van hun deelname aan een time-out project? Hoeveel scholen maken gebruik van time-outprojecten? Hoeveel jongeren hebben deelgenomen aan time-outprojecten sinds 2014 tot heden?

4 - 4 - De heer Paul Delva (CD&V): Ik sluit me graag aan bij de pertinente vragen van collega Ahidar. We weten dat veel te veel leerlingen spijbelen in Brussel. De schooluitval ligt veel te hoog. De schooluitval ligt veel hoger voor kinderen van gezinnen waar het Nederlands niet de thuistaal is (1 op 4 kinderen haalt geen diploma) dan voor kinderen van gezinnen waar het Nederlands wel de thuistaal is (8% van de kinderen haalt geen diploma). Ik heb ondertussen de collegevoorzitter een schriftelijke vraag gesteld om wat meer cijfers daarover te hebben omdat ik het bijzonder belangrijk vind. De time-out moet worden bekeken in het kader van schooluitval. Ik had contact met diverse scholen waar time-out wordt toegepast. Ik geloof heel erg in die methode. Ik denk dat er in Brussel ook al werk gemaakt is van de vzw Time-Out Brussel. De collegevoorzitter zal er vermoedelijk op doorgaan. Ik vind de vraag relevant om te zien wat er na time-out gebeurt. Onder andere de vraag of er nazorg is. Is er een na de time-out een persoonlijk contact voorzien tussen de time-outbegeleider, de leerling en de leerkracht/klastitularis/directie van de jongere die in time-out ging? Is er een enigszins structurele opvolging van wat met de leerling gebeurt? Mevrouw Khadija Zamouri (Open Vld): Ik wil me ook aansluiten bij de zeer pertinente vragen van de heer Ahidar en ben benieuwd naar de antwoorden. Vorige week stuurde de OESO een rapport uit waaruit eigenlijk blijkt en ik kan me er niet van weerhouden dat het Nederlandstalig onderwijs aan de top staat van de zittenblijvers. Op Europees vlak bekeken, laten we een ongelooflijk percentage jongeren dubbelen. Dat is niet altijd de meest efficiënte manier. Ik stel me gewoon de vraag in het algemeen. Jongeren die in een time-outproject zitten hebben al een heel parcours afgelegd. Zou het zittenblijven er onrechtstreeks een deel van kunnen uitmaken? Hoe kunnen we in de toekomst dat luik van zittenblijven eens opentrekken naar het Brussels Nederlandstalig onderwijs? Een bijkomende vraag dus, gebaseerd op het rapport van de OESO. Collegevoorzitter Guy Vanhengel: De vzw Time-Out Brussel speelt een centrale rol in de aanpak van schoolverzuim, schooluitval en vroegtijdig schoolverlaten in Brussel. De vzw heeft zowel een preventief als een remediërend aanbod ontwikkeld ten aanzien van jongeren die moeilijkheden ondervinden op school en dreigen af te haken. Via een jongerencoach op school, gesprekken in de klas of een traject op maat buiten de school, wordt er ingezet op individuele begeleiding en groepsbegeleiding. Het is dus niet zo dat men meteen overgaat tot het weghalen van een jongere uit zijn of haar klas. Men probeert eerst te remediëren en te kijken via de jongerencoach op de school en met de klas of een traject, en zo ja welk traject, noodzakelijk is. De doelstelling is om deze jongeren terug aansluiting te doen vinden bij hun reguliere schoolloopbaan of hen te laten doorstromen naar een kwalificerende opleiding, die anders is dan degene die ze aan het doorlopen zijn. U stelt de vraag naar de effecten van de time-out projecten op de schoolloopbaan van de jongeren die hiervan gebruik hebben gemaakt. Voor wat de korte termijneffecten betreft, is het antwoord eenvoudig. De vzw registreert namelijk consequent of jongeren die beroep doen op time-out, meteen na het afronden van een traject terug instromen in dezelfde school, studierichting, klas, of dat zij een ander pad opgaan. Zo kan ik u bevestigen dat voor de schooljaren tot en met het merendeel van de leerlingen die een time-out volgden, opnieuw instromen in het onderwijs.

5 - 5 - Voor de korte time-out trajecten betreft het 86% van de leerlingen en voor de lange time-out trajecten, 92% van de leerlingen. Let wel, we spreken hier in percentages, maar het gaat over beperkte eenheden. Het gaat over aantallen die lager liggen dan honderd, dus de percentages. We zouden beter de eenheden geven in zo n gevallen. Men geeft te gemakkelijk percentages in het gegoochel met cijfers waar men zich zo graag mee inlaat de jongste tijd. Kwestie van ordegrootheid is het beter de absolute getallen te geven. Daarentegen, op de langetermijneffecten van de time-outprojecten op de schoolloopbaan van jongeren hebben we een minder duidelijk zicht. Hiervoor is een opvolging over verschillende jaren nodig. Time-Out Brussel is daarbij afhankelijk van de informatie die de school al dan niet bijhoudt of zelf ontvangt. Wanneer een jongere de school na het traject verlaat, is van verdere opvolging door de school niet altijd sprake, wijst de praktijk uit. Dat is ook normaal. Eens een jongere niet meer op school is, kan de school moeilijk nog verder blijven opvolgen. U geeft terecht aan dat de nazorg en de opvolging van de jongeren na het volgen van een time-outproject nochtans essentieel is. Time-Out Brussel heeft dan ook een werkgroep nazorg opgericht die zich buigt over de opvolging van de jongeren na een traject. Dat is iets anders. Dat spreekt vanzelf en gebeurt in samenspraak met de time-outbegeleiders en de school. Iets anders is natuurlijk dat de school een leerling niet achtervolgt die van de school weggaat. Dat zou door sommigen als stalking kunnen aanzien worden. Commissievoorzitter Bruno De Lille: Het hangt ervan af hoe intensief het is. Collegevoorzitter Guy Vanhengel: Wat onze scholen wel graag doen, is in kaart brengen van wie nadien hun succesrijke leerlingen zijn geweest. Maar dat weten we allemaal waarschijnlijk. (Glimlachjes) De nazorg krijgt vooral vorm op vraag van de jongere. Dit gaat over zaken als het langsgaan door een begeleider op de school, terecht kunnen bij jongerencoaches, jongeren die binnenspringen bij Time-Out Brussel, gevestigd aan de Leopold II-laan 178 in Brussel, met vragen bijvoorbeeld over studieadvies of er komen studeren omdat dat thuis niet vlot. Dat gebeurt ook in de terugkoppeling. Toen de VGC de beslissing nam om de vzw Time-Out te huisvesten in het VGC-pand op de Leopold II-laan, was dat trouwens één van de belangrijkste drijfveren: een open huis realiseren waar jongeren zich welkom voelen. Ook is er een vakantieaanbod waarop alle jongeren worden uitgenodigd die in begeleiding zijn of waren bij Time-Out Brussel. Afhankelijk van de activiteit zijn ook broers, zussen, e.a. welkom om aan te sluiten. Dit om er geen exclusief clubje van time-outers van te maken. Er wordt iedere schoolvakantie een aanbod voorzien. Maar nazorg beperkt zich uiteraard niet alleen tot de jongeren zelf. Belangrijk is dat er ook ondersteuning geboden wordt aan de schoolteams en aan het netwerk rond jongeren. Sinds het schooljaar vormt dit een extra aandachtspunt. Het team van vzw Time-Out Brussel evalueert en stuurt trouwens permanent bij. Zo werden er voor het schooljaar verbeteringen aangebracht in de wijze waarop de trajecten kunnen worden afgestemd op de noden van de betrokken jongeren (dus meer flexibiliteit). Er werd ook gezorgd voor een optimalisatie van de communicatie naar CLB s en scholen toe.

6 - 6 - De jongeren die in 2014 in een time-outtraject zaten, waren afkomstig uit 20 secundaire scholen en centra voor deeltijds onderwijs. Daarnaast waren 3 jongerencoaches actief in 7 scholen. Rekening houdend met de overlapping komt dit voor 2014 neer op 23 scholen voor welke Time-Out Brussel jongeren in begeleiding had. In diezelfde periode werden 46 begeleidingstrajecten gestart. De eindverslaggeving voor het werkjaar 2014 wordt eind maart, nu dus, verwacht. Meer informatie over de schoolloopbanen van leerlingen die een timeouttraject hebben gevolgd in 2014 zal dan voorhanden zijn. Ik stel voor dat we dat jaarverslag aan de collega s laten geworden via de commissie. De absolute aantallen werden inmiddels door mijn medewerker opgezocht. Voor korte timeout: gemiddeld 32 op jaarbasis. Lange time-out: gemiddeld 22 op jaarbasis. Dit betekent dat men voorzichtig moet omspringen met woorden als men het heeft over de grote problemen met betrekking tot schoolverzuim, spijbelen, problematische afwezigheid en de nood aan time-out. Men heeft de neiging om de meer problematische situatie van het Franstalig onderwijs te verwarren met de onze. Voor zover ik er zicht op heb, vallen het spijbelen, het schoolverzuim en de schooluitval tamelijk goed mee bij ons. Dat heeft te maken met het feit dat we over uitstekende teams en onderwijsinstellingen beschikken. Vandaar ook ons succes bij de Brusselse bevolking. Jongeren haken af om tal van redenen, maar vooral omdat ze zich niet goed voelen in de schoolse omgeving. Als leerkrachtenteams daar alert voor zijn, kunnen zij het grootste deel van het remediërende werk zelf in handen nemen en verrichten. Dat is feitelijk wat in een goede school gebeurt. De heer Fouad Ahidar (sp.a): Dank u voor uw antwoord. U hebt heel mooie cijfers voorgelegd: 86% korte time-out en 92% lange time-out. De projecten worden blijkbaar positief geëvalueerd. Jongeren gaan terug naar school. Dat is goed. Maar het is echt interessant om te weten hoeveel leerlingen van die 92% die terugkeerden naar de school, tot het eind gebleven zijn en een diploma haalden. Er is toch na het project wel een attitudeverandering bij de jongeren gekomen. Ik ben zelf enkele keren gaan spreken met jongeren in een time-outproject. Ik was verbaasd dat jongeren van jaar op een bepaald moment vroegen wat ik dacht van jongeren die naar Syrië willen gaan. Ik antwoordde dat ze daar niets kunnen gaan doen en startte het debat. Eén van de jongeren klopte bijna op tafel en zei dat ze gaan bewijzen aan hun ouders dat ze echte mannen zijn, dat ze niet nutteloos zijn of allemaal ezels zijn. Dat ze niet enkel voor problemen zorgen. Dat betekent dat we misschien iets moeten doen aan het beeld dat ouders van hun kinderen hebben. Welke relatie hebben de kinderen met hun ouders? Welke rol spelen de ouders ten aanzien van hun kinderen? Sommige ouders hebben een groot ego, willen altijd gelijk hebben en willen niet aanvaarden dat het probleem misschien ook bij hen ligt. De omgang met het kind, de liefde die de ouders er aan geven, de positieve motivatie zijn nodig in plaats van steeds het kind op zijn kop te geven. De reactie van die jongeren was dat ze verwachten van de ouders dat ze fier op hen zijn en ze zijn het niet. Ik heb het gevoel dat het aan die kant ook even kan mislopen. Misschien kan daar ook aandacht aan besteed worden. Collegevoorzitter Guy Vanhengel: Ik wou er voor waarschuwen alles niet te veel te institutionaliseren. Dat is wat ik wou aangeven als ik het had over absolute cijfers en procenten. Je krijgt een vertekend beeld. In de samenleving en in het onderwijs leeft de algemene neiging om alles op te lossen met projecten. Heel veel gaat echter uit van de relatie die men ontwikkeld in de klas als mensen onder mekaar. Diegenen die voor de klas hebben gestaan, weten dat. Ik kan me niet inbeelden dat ik les gaf in een klas met kinderen waarvan

7 - 7 - ik na 3 maanden niet wist wat er zich in hun hoofden afspeelde, waar ze mee bezig waren. Ik kende ze door en door. Hoe kan een leerkracht nu iets goed uitleggen als hij/zij daar niet naar op zoek gaat? Wat leeft er bij die kinderen? Wat denken ze? Waar zijn ze mee bezig? Mevrouw Khadija Zamouri (Open Vld): Dit is heel boeiend. De laatste woorden van de collegevoorzitter gaan er over dat je de mens moet zoeken. Commissievoorzitter Bruno De Lille: Ik hoop dat het niet zijn laatste woorden zijn. Er komt nog een vraag om uitleg gericht aan hem. (Animositeit) *** 3. Vraag om uitleg van de heer Johan Van den Driessche aan de heer Guy Vanhengel, collegevoorzitter bevoegd voor Begroting, Onderwijs, Vorming en Studentenzaken, in het kader van de invloed van haatpredikers op Brusselse scholen De heer Johan Van den Driessche (N-VA): De voorbije weken gingen verschillende media in op het feit dat er in Brusselse scholen heel wat jongeren zijn die de terroristische aanslagen in Parijs niet afkeuren of zelfs toejuichen. Dit leidt tot heel wat verwarring bij andere kinderen en jongeren en plaatst leraren in moeilijke situaties, waar ze niet altijd even goed tegen opgewassen zijn. Een Antwerpse imam kwam recent nog tot de conclusie dat er een toename aan radicalisering is in Antwerpse basisscholen. Heeft het College gegevens over radicalisering binnen het Brussels Nederlandstalig onderwijs, zowel basis als secundair? Zo, ja, welke gegevens heeft u en welke conclusies trekt u daar uit? Zo, neen, wat zal u doen om hier de vinger aan de pols te krijgen en ervoor te zorgen dat alle actoren bij de preventie van radicalisering op de hoogte zijn van de evolutie ervan? Twee maanden geleden vermeldde u reeds enkele initiatieven die het OCB genomen heeft die hier al beperkt op aansluiten: enerzijds stelt men lespakketten ter beschikking in functie van actualiteitsgebeurtenissen en anderzijds is er de pijler diversiteit en ouderbetrokkenheid binnen de onderwijsondersteuning van leerkrachten. Volgens mij is er op zeer korte termijn nood aan een onmiddellijke ondersteuning van leerkrachten en ouders die hiermee worden geconfronteerd. Ik denk dan aan bijvoorbeeld een document met relevante vragen en antwoorden over het thema, of een persoon bij het OCB waar leerkrachten en ouders terecht kunnen voor vragen en raad dienaangaande, maar ook om informatie door te geven. Graag had ik van u vernomen of u dit standpunt deelt, en welke acties u op korte termijn overweegt, voor zover ze al niet zouden genomen zijn. Collegevoorzitter Guy Vanhengel : Tijdens de plenaire vergadering van 16 januari 2015 vond er een actualiteitsdebat plaats over de strijd tegen radicalisering. Net zoals ik toen al deed, wil ik opnieuw benadrukken dat het onderwijs een belangrijke opdracht heeft, ook wanneer het gaat over het bespreken en het bestrijden van radicalisering. Maar deze opdracht behoort echter niet enkel aan het onderwijs toe. Deze opdracht moet ook worden opgenomen in het inburger- en integratiebeleid, het welzijns- en jeugdwerk, de sport, de media, enz. Kortom, we hebben een integrale aanpak nodig. Ik zou het nog anders willen formuleren: we

8 - 8 - moeten daar allemaal waakzaam voor zijn, ieder voor zich in zijn eigen omgeving Ik vind dat ik zo meer en meer op Jos Chabert begin te lijken.(glimlachjes) (De collegevoorzitter citeert wijlen Jos Chabert, voormalig collegevoorzitter) Er is maar 1 extremisme dat we kunnen verdragen en dat is het extremisme van de verdraagzaamheid. De heer Paul Delva (CD&V): U heeft nog 40 jaar ministerschap voor de boeg. (Animositeit) Collegevoorzitter Guy Vanhengel: (Schaterlach) Ik wil u dat niet aandoen, vrienden, en mezelf ook niet. Nieuwe instrumenten lijken niet echt noodzakelijk, hoewel een Q en A Vaak komt het er op aan om de bestaande kanalen te versterken of specifiek uit te rusten. Wanneer ik aangegeven heb dat we lessenpakketten maken, dat is een beetje Q en A. Een leerkracht weet dat er iets is, voelt iets in zijn klas. Het is arbeidsintensief om zelf iets te moeten ontwikkelen om daar mee om te gaan. Het is handig als een leerkracht naar het onderwijscentrum kan gaan waar een kant-en-klaar-pakket voorhanden, dat mits aanpassing aan de klassituatie, nuttig is om aan de slag te gaan voor een gesprek over radicalisering. Sommigen zouden zeggen om er over te filosoferen. Dat is nog zoiets waar men mijn standpunt over kent. Er zijn mensen die me programma s over filosoferen met kinderen voorstellen. Als ik dan doorvraag, antwoordt men mij dat het gaat over kringgesprekken houden en peilen naar wat een kind bezighoudt. Mijn vraag is dan of daarvoor een apart programma moet worden ontwikkeld. Of doet men dat niet, kringgesprekken organiseren? Dat zijn toch evidente dingen. Overigens in de goede scholen wordt dat spontaan gedaan. De schoolactiviteiten kunnen op Facebook gevolgd worden. Waarom zeggen we dat we goede schoolteams hebben? Wel, omdat ze met dat soort dingen bezig zijn. Ik wil maar zeggen dat men niet altijd een geïnstitutionaliseerde aanpak nodig heeft. Maar hulpmiddelen aanreiken is wel een goede zaak. Met betrekking tot de gegevens over radicalisering binnen het Nederlandstalig basis- en secundair onderwijs in Brussel, is er sprake van een tweeledig signaal. Om te beginnen zouden we al moeten overeenkomen wat wordt verstaan onder radicalisering en vanaf wanneer men radicaal is. Een jongere die zegt van zin te zijn om naar Syrië te vertrekken vind ik een radicale stellingname. Dan is de vraag: meent hij dat? Zegt hij dat om te provoceren? Om uit te dagen? Om te stoefen? Of is hij daar echt mee bezig? Of is het iets om u uit uw kot te lokken? Iets om te zeggen luister naar mij? Dat kan ook natuurlijk. Het is veel subtieler dan men denkt. Men moet ook geen psychose organiseren, waarbij voor elke straffe uitspraak van een jongere en jongeren doen dat gemakkelijk, wij doen dat ook soms in de politiek een hele machinerie in gang wordt gezet voor iets wat de moeite niet waard is. We mogen geen paranoia ontwikkelen in deze. Terug naar het tweeledig signaal. Enerzijds worden de praktijkondersteuners van het Onderwijscentrum Brussel (OCB) door leerkrachten aangesproken over dit thema. Het OCB ondernam daartoe al de door u opgesomde acties. Anderzijds rapporteerde, in de VGC-leerlingentelling, geen enkele secundaire school over leerlingen die het onderwijs hebben verlaten wegens radicaliserende motieven. Wij hebben geen weet van leerlingen die omwille van radicalisering in den vreemde zijn gaan strijden, terwijl dit in Vilvoorde, Mechelen en Antwerpen, in meerdere of minder mate voorkomt. Om zeker te zijn van dit gegeven is aan de onderwijskoepels gevraagd om dit nogmaals te bevragen via hun kanalen bij de eigen scholen.

9 - 9 - Ik ben beducht voor soortgelijke bevragingen. Het feit dat men zo n bevraging opstart, leidt soms tot psychosen en tot paranoia. De heer Fouad Ahidar (sp.a): Dat is soms wat ze willen. Collegevoorzitter Guy Vanhengel: Binnen de onderwijssector lopen uiteraard initiatieven die schoolteams ondersteunen rond het thema radicalisering en die aanleunen bij de voorstellen die u oppert, zoals een aanspreekpunt of een document met vragen en antwoorden over het thema. Het OCB ondersteunt schoolteams in de diepte rond een reeks thema s zoals omgaan met diversiteit, mediawijsheid, ouderbetrokkenheid, Een cursus mediawijsheid zou naast een taalcursus, ook op zijn plaats zijn in het Parlement. Vroeger was het toch anders. Nu begin ik helemaal op Jos Chabert te lijken. (Vrolijkheid) Binnen dit kader zijn alle 70 medewerkers van het OCB geïnformeerd om leerkrachten en schoolteams naar de meest gepaste informatie door te verwijzen, ook wanneer het gaat over het werken rond moeilijke thema s in de klas. Daarnaast is er binnen het OCB een educatief medewerker van Kleur Bekennen. Deze voert een actieve werking naar scholen op het vlak van mondiale vorming. Het thema radicalisering krijgt een belangrijke plaats binnen deze werking. Het lijkt ons niet wenselijk om bovenop de initiatieven die reeds zijn genomen, nog een bijkomende reeks meldpunten, aanspreekpunten, ed. in het leven te roepen. Ik vernam ook dat de Erasmushogeschool Brussel en het CVO Lethas vanuit hun lerarenopleidingen Islam projecten opstarten om leerkrachten en schoolteams te ondersteunen in het adequaat omgaan met moeilijke onderwerpen. Scholen kunnen daarenboven terugvallen op de informatie die ter beschikking staat op de website van Klasse. Zo organiseerde Klasse een live videostream met experten over radicalisering bij jongeren, die nog steeds online te bekijken is. Op de website staat ook een lijst met ondersteunende initiatieven voor leerkrachten en scholen, net als tips voor leerkrachten rond het omgaan met radicalisering. De Vlaamse Gemeenschap zette een netoverschrijdend aanspreekpunt de-radicalisering op en er zijn ook netgebonden initiatieven. Zo is er bijvoorbeeld binnen de koepel van het katholieke onderwijs een meldpunt opgericht. Zou dat dan ook gaan over radicale katholieken, want dat bestaat ook. Voor ouders zijn er bij mijn weten in dit kader geen specifieke aanspreekpunten opgericht. Maar in deze wil ik er toch op wijze dat elke school een aanspreekpunt is voor ouders wiens kinderen er school lopen. Ouders moeten niet aarzelen om leerkrachten en directies aan te spreken als ze een probleem ervaren. Dat is één van de redenen waarom zo fors wordt ingezet op ouderbetrokkenheid. Men kan zijn werk binnen de school maar goed doen als men zijn leerlingen kent en dat verloopt ook via een goede informatie-uitwisseling met de ouders. Kinderen kunnen soms thuis heel anders zijn dan op school, en vice versa.

10 De heer Johan Van den Driessche (N-VA ): Dank u wel voor uw antwoord. Ik zou er toch een kantbemerking bij willen maken. Uiteraard moeten we geen psychose creëren, daar ben ik het volledig mee eens. En we moeten ook niet kopiëren wat al bestaat. Ik vind dat het startpunt moet zijn dat een leerkracht of ouder met een ernstige vraag op dat vlak, ergens terecht kan. U gaf een aantal voorbeelden van waar men terecht kan. De vraag is of dat voldoende geweten is. Een ouder die geconfronteerd wordt met radicalisering en u hebt zelf de reden wat aangeduid want u zei wat is radicalisering zal misschien ten onrechte iets besluiten wat niet hoeft. Het feit dat die ouder ergens terecht kan met zijn vraag, is een hulp voor die ouder. Hetzelfde voor leerkrachten. We hebben veel jonge leerkrachten die met een massa nieuwe zaken te maken hebben. Voor hen zou dit een ondersteuning kunnen zijn. Zijn zowel ouders als leerkrachten er voldoende op de hoogte van waar ze terecht kunnen? U zegt dat er per school al een contactpunt is. Collegevoorzitter Guy Vanhengel: Neen, niet per school. Er is een contactpunt binnen het OCB waar scholen terecht kunnen. In gewone omstandigheden is het eerste contactpunt voor de ouders één van de leerkrachten van de jongere. Het tweede contactpunt is de directie van de school. Die kennen ze. We zetten alles op alles omdat dat contact er zou zijn. Als dàt contact er niet zou zijn, moet je niet geloven dat een extern meldpunt, bekend gemaakt na de nodige communicatie, beter zou werken dan het andere. Onze directies weten wél waar ze terecht kunnen als ouders hen aanspreken in verband met hun kind. Die weten wie met wat bezig is binnen de CLB s, OCB, Ze weten waar ze hierover verder kunnen informeren. Een meldpunt maken om iets te doen dat afwijkt van wat de evidentie moet zijn, is niet aangewezen. Wat evident is, is dat een ouder die een probleem heeft met zijn kind, dat probleem niet goed kan plaatsen en daarover opvoedkundig wil spreken, in de eerste plaats met de leerkracht(en) en directie van de school van zijn kind spreekt. De heer Johan Van den Driessche (N-VA): Ik kan dat volgen, maar idealiseren we dat eigenlijk niet een beetje? Ik bedoel daarmee dat er ook ouders zijn die denken: ik ga daarmee niet te koop lopen want dan krijgt mijn kind misschien ten onrechte een etiket. Collegevoorzitter Guy Vanhengel: Aan ouders die daarmee worstelen een alibi geven om het niet te doen, door hun een soort groen nummer te geven waardoor ze kunnen freewheelen met iemand aan de andere kant van de lijn over de problemen met hun kind, dan is men nog slechter bezig. De heer Johan Van den Driessche (N-VA): Nu bent u toch een beetje aan het overdrijven. (Opmerkingen). Ik neem nota van het feit dat er flink wat initiatieven zijn, maar ik denk dat we te snel concluderen dat ouders zo maar naar de directie of de leerkracht stappen, zeker in gevallen waarin dit delicaat aangevoeld wordt. Ze vrezen dat hun kind, zolang ze daar geen goed zicht op hebben, een etiket gaat krijgen of er het slachtoffer van zijn. Dat is mijn gevoel.