Suggesties Register Belastingadviseurs voor vereenvoudiging belastingwetgeving

Transcriptie

1 Het Register Belastingadviseurs (hierna: RB) heeft de afgelopen jaren met belangstelling kennis genomen van de verschillende fiscale maatregelen die het kabinet heeft getroffen. Op 8 januari 2016 deed het ministerie van Financiën het RB - mede met het oog op het reeds in gang gezette wetgevingsproces rondom het Belastingplan het verzoek om suggesties in te brengen voor vereenvoudiging van belastingwetgeving. Via deze bijdrage doen wij u enkele suggesties toekomen. Het RB is uiteraard graag bereid deze suggesties nader toe te lichten in een gesprek. Het RB merkt hierbij vooraf op dat het streven naar budgettaire neutraliteit steeds op alle specifieke niveaus zou moeten worden nagestreefd. Met andere woorden, baten voor de schatkist vanwege in te voeren maatregelen die betrekking hebben op het MKB, zouden via andere maatregelen ten goede moeten komen van het MKB. Onderzoek naar vereenvoudiging van belastingwetgeving is een regelmatig terugkerend fenomeen. In 2010 verscheen het rapport van de Studiecommissie Belastingstelsel (Commissie Van Weeghel) met als titel Continuïteit en vernieuwing, Een visie op het belastingstelsel. 1 Daarna heeft het kabinet onder andere in 2011 in de Fiscale agenda een beleidsvisie geformuleerd voor het Nederlandse belastingstelsel met drie uitgangspunten: eenvoud, soliditeit en fraudebestendigheid. 2 Het streven was een belastingstelsel met minder fiscale instrumenten en belastingsoorten. Vervolgens heeft de Commissie Van Dijkhuizen nog uitgebreid onderzoek gedaan naar scenario s om te komen tot een eenvoudig, solide en fraudebestendig belastingstelsel dat bijdraagt aan de verbetering van de concurrentiekracht van Nederland. Over de uitkomsten zijn in 2012 en 2013 een interim- respectievelijk een eindrapport verschenen. 3 Tot een algehele belastingherziening heeft een en ander helaas (nog) niet geleid. Daarentegen zijn wel al enkele voorstellen van de Commissie Van Dijkhuizen separaat, al dan niet in aangepaste vorm, in wetgeving opgenomen, zoals bijvoorbeeld de beperking van de hypotheekrenteaftrek van de eigen woning, aanpassing 1 Continuïteit en vernieuwing; Een visie op het belastingstelsel, 7 april Fiscale Agenda: naar een eenvoudiger, meer solide en fraudebestendiger belastingstelsel, 14 april Interimrapport Naar een activerender belastingstelsel, 16 oktober 2012 en eindrapport Naar een activerender belastingstelsel, 17 juni

2 van het forfaitaire rendement in box 3, het vervallen van de ouderentoeslag in box 3 en stroomlijning van kindregelingen. De mate waarin diverse voorstellen in wetgeving worden omgezet, is vooral politiek bepaald. Het RB heeft het verzoek uit de brief van 8 januari 2016 van het ministerie van Financiën vooral opgevat als een verzoek om suggesties voor kleinere maatregelen voor het Belastingplan Deze bijdrage dient dan ook met name voor gedachten in dat kader. Ofschoon hierna een aantal specifieke suggesties voor vereenvoudiging zijn opgenomen, pleit het RB echter uitdrukkelijk voor een weloverwogen, evenwichtige en fundamentele belastingherziening inclusief een gedegen en integrale aanpak van de belastingvereenvoudiging, waarbij het fiscaal instrumentalisme zoveel mogelijk wordt beperkt. Daarbij kan bijvoorbeeld worden gedacht aan elementen als de invoering van een winstbox en het gelijk behandelen van eigen en vreemd vermogen. Het RB is graag bereid haar bijdrage te leveren aan de totstandkoming van een dergelijke grootscheepse belastingherziening. Afstemmen begrippenkader verschillende belastingwetten Het RB pleit ervoor dat verschillende belastingwetten en vergelijkbare termen daarin zoveel mogelijk op uniforme wijze worden uitgelegd/gedefinieerd. Hier zijn door de jaren heen al diverse pogingen toe gedaan, maar er zijn nog diverse punten waarop wellicht verbetering kan worden aangebracht. Een voorbeeld is dat de zakelijkheidstoets bij de juridische fusie in de vennootschapsbelasting 4 afwijkt ten opzichte van de zakelijkheidstoets voor de overdrachtsbelasting.. 5 Dit is overigens ook opgemerkt in een recente column in de VakstudieNieuws. 6 Een ander voorbeeld is het concernbegrip in de Wet op de loonbelasting 1964 en het concernbegrip voor de toepassing van de Wet op belastingen van rechtsverkeer Het RB beveelt uitdrukkelijk aan om vergelijkbare c.q. gelijke begrippen uniform uit te leggen. 4 Artikel 14b Wet op de vennootschapsbelasting Artikel 15, lid 1, onderdeel h Wet op belastingen van rechtsverkeer 1970, juncto artikel 5b Uitvoeringsbesluit belastingen van rechtsverkeer Drs. M.T.E. Robben, Schizofrene zakelijkheid, VakstudieNieuws 2015/ Artikel 32 Wet op de loonbelasting 1964 en artikel 15, lid 1, onderdeel h Wet op belastingen van rechtsverkeer 1970, juncto artikel 5b Uitvoeringsbesluit belastingen van rechtsverkeer

3 Effectieve belastingdruk inkomstenbelasting Er zijn thans erg veel regelingen die effect kunnen hebben op de netto-uitkomst van belastingheffing op inkomen van individuele belastingplichtigen voor de toepassing van de Wet inkomstenbelasting Door de invloed van een toenemend aantal inkomensafhankelijke regelingen is er nog nauwelijks zicht op de werkelijke belastingdruk. Een kleine greep hieruit: Inkomensafhankelijke algemene heffingskorting; Inkomensafhankelijke arbeidskorting; Overige inkomensafhankelijke kortingen; Beperking van het aftrekpercentage voor negatief inkomen uit eigen woning. Een vereenvoudiging voor belastingplichtigen duidelijk is wat de werkelijk effectieve belastingdruk is, wordt dan ook aanbevolen. Voorkomen moet worden dat heffingskortingen gebruikt worden voor doeleinden waarvoor deze niet zijn bedoeld. Denk bijvoorbeeld aan de algemene heffingskorting welke inmiddels inkomensafhankelijk is gemaakt. De algemene heffingskorting is ingevoerd ter vervanging van de basisaftrek en bovenbasisaftrek van artikel 53, lid 3 Wet op de inkomstenbelasting Uitgangspunt van de basisaftrek en bovenbasisaftrek was dat deze, voor zover werd voldaan aan de voorwaarden, golden voor iedere belastingplichtige, ongeacht hoe groot het belastbaar inkomen was. 8 Naar de mening van het RB dient in de toekomst in voorkomende gevallen gekozen te worden voor aanpassing van de tarieven. Niet gerealiseerde zelfstandigenaftrek Recentelijk is een besluit uitgebracht waarin een tegemoetkoming is gegeven voor het verrekenen van niet-gerealiseerde zelfstandigenaftrek, in de situatie dat de onderneming wordt gestaakt door het overlijden van de ondernemer. 9 Op grond van de goedkeuring hoeft in het jaar van staking van de onderneming niet aan het urencriterium te worden voldaan om de niet-gerealiseerde zelfstandigenaftrek te verrekenen, als de staking plaatsvindt door het overlijden van de ondernemer. Het RB geeft allereerst in overweging om het urencriterium in het jaar van staking sowieso te laten vervallen. Veelal 8 Memorie van Toelichting, Wet van 27 april 1989, Stb. 122, Kamerstukken II, , nr. 3, blz Besluit van 14 januari 2016, BLKB2016/66, Stcrt. 2016,

4 kan een ondernemer in dat jaar namelijk niet voldoen aan het urencriterium. Zeker als de onderneming aan het begin van het jaar wordt gestaakt. Een alternatief dat het RB in overweging geeft, is de goedkeuring te verruimen voor andere bijzondere gevallen. Situaties waar bijvoorbeeld aan gedacht kan worden zijn de situatie dat de ondernemer zijn onderneming moet staken in verband met plotselinge arbeidsongeschiktheid en de situatie dat er sprake is van een langlopende staking. Wellicht ten overvloede wijst het RB in dit kader op de aantekening van de Vakstudienieuws over dit besluit, waar ook wordt geconstateerd dat de toepassing van het besluit een beperkte werking heeft. 10 Eigen woning Het RB wijst er allereerst op dat de huidige eigenwoningregeling 11 voor belastingplichtigen zelf niet meer of nauwelijks nog te begrijpen is, met name in situaties van verhuizing of beëindiging van het (fiscale) partnerschap met toedeling van de woning aan een van beide partners. Ook bij financiële instellingen en echtscheidingsbemiddelaars ontbreekt het vaak aan de informatie en/of kennis om tot een goede oplossing te komen. Uit de praktijk zijn situaties bekend waarbij banken pas willen meewerken aan een financiering, als de klant zekerheid kan verschaffen dat sprake is van een bestaande eigenwoningschuld in de zin van artikel 10bis.1 Wet inkomstenbelasting Een vereenvoudiging van de eigenwoningregeling wordt dan ook zeer op prijs gesteld. Op detailniveau kan ten eerste worden gedacht aan de eigenwoningregeling bij echtscheiding. In het kader van de echtscheiding maken de (ex-)partners vaak afspraken over hoe zij zullen omgaan met de eigen woning, het verblijf daarin en de rentebetalingen. Artikel 3.111, lid 4 Wet inkomstenbelasting 2001 (echtscheidingsregeling) wordt onvoldoende toereikend geacht. Het komt in de praktijk helaas regelmatig voor dat de afspraken die expartners maken ertoe leiden dat - ook gedurende de tweejaarsperiode van artikel 3.111, lid 4 Wet inkomstenbelasting nog slechts de helft van de betaalde eigenwoningrente aftrekbaar is. Het RB beveelt aan om dit zoveel mogelijk te voorkomen middels wetgeving. 10 Redactie VakstudieNieuws, VakstudieNieuws 2016/ Afdeling 3.6 van de Wet inkomstenbelasting

5 Afspraken over de financiële afhandeling zouden binnen de periode van de echtscheidingsregeling naar de mening van het RB sowieso geen ongewenste fiscale consequenties moeten/mogen hebben. Een ander voorbeeld waar vereenvoudiging plaats zou kunnen vinden heeft betrekking op de eigen woning en herfinanciering bij echtscheiding. Herfinanciering blijkt in de praktijk regelmatig problemen op te leveren als echtgenoten in gemeenschap van goederen gehuwd waren of partners anderszins samen een eigen woning in eigendom hebben (inclusief bijbehorende eigenwoningschuld). Gedacht kan worden aan twee personen die zonder huwelijksvoorwaarden in het huwelijk treden of fiscale partners, die een eigen woning hebben aangeschaft vóór 1 januari Er is dan sprake van een bestaande eigenwoningschuld in de zin van artikel 10bis.1 Wet IB. Als de echtgenoten of partners op enig moment scheiden respectievelijk uit elkaar gaan en de woning en de schuld aan één van hen worden toegedeeld, dan wordt de helft van de schuld (het overgenomen deel van de ex-partner) niet meer aangemerkt als bestaande eigenwoningschuld. Om renteaftrek te behouden, moet het overgenomen deel van de schuld worden omgezet in een schuld die voldoet aan de voorwaarden van het nieuwe regime (onder andere de aflossingseis). De nieuwe leningsvoorwaarden kunnen ongunstiger zijn dan de oude en (tijdige) omzetting in een lening nieuwe stijl bij de bank is wellicht zelfs niet mogelijk. Dit kan leiden tot ongewenste, extra lasten. Het RB vraagt daarom opnieuw om een (wettelijke) keuzemogelijkheid te heroverwegen. 12 Deze keuzemogelijkheid zou kunnen inhouden dat partners bij echtscheiding de mogelijkheid krijgen om het overgangsrecht op hun aandeel in de bestaande eigenwoningschuld, op gezamenlijk verzoek, te kunnen doorschuiven naar één van beide partners. De partner die het deel van de woning (inclusief de bestaande eigenwoningschuld) van de ex-partner overneemt, treedt dan voor het regime van de bestaande eigenwoningschuld in de plaats van die ex-partner. De overdragende partij verliest daarmee het recht op het regime van de bestaande eigenwoningschuld. Dit leidt tot een eenvoudigere financiële afwikkeling van een echtscheiding. Bovendien is de eigenwoningregeling daarna eenvoudiger, omdat het overgangsrecht nog slechts op één persoon van toepassing is, namelijk op de overnemer. Het RB merkt, wellicht ten overvloede, op dat in het kader van een echtscheiding nu al wel mogelijk is om eventuele lopende kapitaalverzekeringen geruisloos door te schuiven naar de 12 Brief Minister voor Wonen en Rijksdienst van 10 juni 2014, kenmerk

6 aanstaande ex-partner. Het verdient de aanbeveling van het RB dat eenzelfde werkwijze er op wordt nagehouden ten aanzien van bestaande eigenwoningschulden. Sinds 1 januari 2013 wordt de eigenwoningreserve op grond van artikel 3.119aa, lid 5 Wet inkomstenbelasting 2001, aan partners toegerekend naar de mate waarin zij gerechtigd zijn tot het vervreemdingssaldo eigen woning. De bijleenregeling sluit dus aan bij de economische gerechtigdheid, behalve voor gehuwde partners. Artikel 3.119, lid 6 Wet inkomstenbelasting 2001, bepaalt dat bij gehuwde partners, de eigenwoningreserve wordt toegerekend naar rato van ieders gerechtigdheid tot de huwelijksgemeenschap. Dit kan, bij een strikte letterlijke uitleg van de wet, leiden tot vreemde uitkomsten. Gedacht kan worden aan de situatie dat de eigen woning onder uitsluitingsclausule is verkregen en daardoor, of anderszins niet tot de (beperkte) huwelijksgemeenschap behoort. In dergelijke gevallen wordt een deel van de eigenwoningreserve toegerekend aan de partner, die echter niet gerechtigd is tot het vervreemdingssaldo eigen woning. Het RB geeft in overweging om voor de eigen eigenwoningreserve van 3.119aa Wet inkomstenbelasting 2001, in lid 5 en 6 een mogelijkheid op te nemen om onderling af te wijken van de thans verplichte toerekening. Eerdere afwikkeling van kapitaalverzekeringen De afgelopen jaren heeft het kabinet al enkele initiatieven genomen voor ontklemming van vermogen, bijvoorbeeld in het kader van de afkoopmogelijkheid in 2014 voor loonstamrechten. 13 Een gedachte is dat wellicht ook kapitaalverzekeringen kunnen worden ontklemd. Enerzijds wordt hierdoor meer vermogen ontklemd, met als bijkomend voordeel dat de totale omvang van de eigenwoningschuld wordt verlaagd. Dit doel streeft het kabinet ook na, blijkens de aangegeven overwegingen bij de invoering van de verhoogde schenkingsvrijstelling per 1 januari Het RB beveelt aan om (eventueel eenmalig) de mogelijkheid te scheppen om kapitaalverzekeringen waarop een voorwaardelijke vrijstelling van toepassing is op ieder moment aan te kunnen wenden voor inlossing op de eigenwoningschuld, zonder dat aan het vereiste van een looptijd van minimaal 15 of 20 jaar hoeft te worden voldaan. Belastingplichtige kunnen vaak niet af van kapitaalverzekeringen omdat niet aan de minimale looptijd is voldaan en er daarom geen vrijstelling van toepassing is. Met het wegnemen van de minimale looptijd als drempel en met het stellen van de voorwaarde dat het kapitaal wordt 13 Artikel 39f Wet op de loonbelasting

7 aangewend voor de aflossing van de eigenwoningschuld, ligt de weg vrij om die eigenwoningschuld snel omlaag te brengen. Het voordeel voor de overheid is een snelle afname van het aantal kapitaalverzekeringen waarop een complexe regelgeving van toepassing is en een halt op het belastingvrij sparen door middel van een kapitaalverzekering. Bijkomend voordeel voor de schatkist is een daling van de renteaftrek. Belastingplichtigen hebben als voordeel dat zij de eigenwoningschuld per direct zien afnemen en kunnen daardoor in aanmerking komen voor lagere rentebetalingen. Wellicht ten overvloede merkt het RB op dat er nu al in een (beperkt) aantal situaties op basis van een goedkeuring de zogenaamde tijdklemmen van 15 of 20 jaar niet van toepassing zijn. Het gaat daarbij om de afkoop van de kapitaalverzekering ter aflossing van de eigenwoningschuld bij beëindiging van het fiscaal partnerschap (bijvoorbeeld bij echtscheiding), bij een restschuld van de vorige eigen woning en in geval van schuldhulpverlening. 14 Wettelijk is al sprake van het vervallen van de tijdklem als een eigen woning wordt verkocht en er (voorlopig) geen nieuwe eigen woning wordt gekocht. Het RB pleit er daarom voor dat in alle gevallen van vervreemding van een eigenwoning de geldende tijdsklemmen vervallen, mits de uitkering wordt aangewend voor de aflossing van de eigenwoningschuld. In de praktijk blijkt namelijk afkoop van de kapitaalverzekering de enige mogelijkheid om tot vervreemding van de huidige eigenwoning over te kunnen gaan en de aanschaf van een nieuwe eigen woning mogelijk te maken. Achteraf blijkt dan echter regelmatig dat de afkoop van de kapitaalverzekering nog tot belastingheffing leidt, aangezien niet is voldaan aan de eisen ten aanzien van de looptijd, terwijl de uitkering wel is aangewend voor de aflossing van de eigenwoningschuld. Lijfrente bij staking De stakingswinst in het kader van de overdracht van een IB-onderneming, is in beginsel belast met inkomstenbelasting. Hiervoor kan een stakingslijfrente worden bedongen bij de overnemer (artikel 3.126, lid 1, onderdeel a, ten tweede Wet inkomstenbelasting 2001). Wordt de onderneming op een later moment weer verkocht door de overnemer, dan zal de koper van de onderneming geen interesse hebben in overname van de lijfrenteverplichting. De lijfrenteverplichting blijft dan achter bij de oorspronkelijke overnemer. De lijfrenteverplichting kan dan alleen nog worden overgedragen aan een professionele 14 Besluit van 6 december 201, BLKB2014/1763M, Stcrt. 2014,

8 verzekeraar. Het RB wijst er nadrukkelijk op dat het voor de praktijk een aanzienlijke vereenvoudiging zou zijn dat dit een (nieuw op te richten of bestaande) eigen bv is van degene die gerechtigd is tot de lijfrente. Box 3 Voor box 3 wordt thans uitgegaan van een rendement van 4%. In het Belastingplan 2016 zijn voorstellen gedaan tot wijziging van het huidige systeem. Dit nieuwe stelsel gaat op 1 januari 2017 in. Het RB wijst er opnieuw op dat ook onder het nieuwe stelsel niet wordt uitgegaan van belastingheffing op reële rendementen. Het RB geeft dat nogmaals in overweging. Daarbij kan bijvoorbeeld worden gedacht aan een heffing op reëel rendement ter zake van banktegoeden. De informatie hierover is beschikbaar bij de Belastingdienst, deze wordt immer reeds gerenseigneerd door banken. Een (eenvoudig) alternatief is het verlagen van het fictief rendement op box 3-vermogen en dat te belasten tegen het progressieve tarief in box De Commissie Van Dijkhuizen heeft in haar eindrapport een fictief rendement van 2,4% voorgesteld. 16 Successiewet/bedrijfsopvolging In het kader van de bedrijfsopvolgingsregeling is de vrijstellingsbepaling (83% vrijstelling / 100% vrijstelling) onnodig ingewikkeld. Naar de mening van het RB zou een vereenvoudiging zijn dat de vrijstelling weer wordt teruggebracht naar de oorspronkelijk bedoelde 90% voor het gehele vermogen. Een andere vereenvoudiging voor de praktijk zou de introductie van een life-time-vrijstelling van bijvoorbeeld kunnen zijn, te benutten bij schenkingen tijdens leven en bij overlijden. Eventueel kan daarbij ook onderscheid worden gemaakt naar de familiegraad en een andere band. Belastingrente De sinds 1 januari 2013 in hoofdstuk VA van de Algemene wet inzake rijksbelastingen opgenomen bepalingen rondom belastingrente zijn naar de mening van het RB niet altijd evenwichtig, en helaas soms onnodig ingewikkeld. 15 Prof. dr. mr. E.J.W. Heithuis, Van vermogensrendement naar vermogensrendement!, V-N 2015/ Eindrapport Naar een activerender belastingstelsel, 17 juni

9 Het RB is van mening dat er onvoldoende grond is voor het verschil in behandeling van de berekening van belastingrente bij op (voorlopige) aanslagen te betalen bedragen en te ontvangen bedragen. Daarnaast ziet het RB onvoldoende reden om voor de belastingrente voor de toepassing van de vennootschapsbelasting een ander rentepercentage aan te nemen dan voor de belastingrente in overige situaties. Met name ook het feit dat in geval van de vennootschapsbelasting een percentage wordt gehanteerd van tenminste 8%, terwijl dat in overige situaties ten minste 4% is. Naar de mening van het RB is er dan ook geen reden om artikel 30hb, lid 2 Algemene wet inzake rijksbelastingen te handhaven. De belastingrente is volgens het RB bovendien onnodig ingewikkeld door het gebruik van verschillende termijnen in de diverse belastingrentebepalingen. Waarom wordt er voor de termijnen een onderscheid gemaakt tussen het verzoeken om een aanslag en het indienen van een aangifte? Het gelijk trekken van de verschillende termijnen zal zeker bijdragen aan een beter te doorgronden én eenvoudiger regeling. Het RB beveelt aan om de huidige verschillende termijnen met elkaar in overeenstemming te brengen. Informatiebeschikking Het ministerie van Financiën voert thans in opdracht van de Tweede Kamer een evaluatieonderzoek uit ter zake van de initiatiefwet Dezentjé Hamming-Bluemink en Groot, wet van 27 mei Doel van dit onderzoek is meer inzicht te krijgen in de ervaringen in de fiscale praktijk met en over de informatiebeschikking zodat kan worden bepaald of de betreffende regelgeving haar doel bereikt. Daarbij wordt de mening van belastingplichtigen (particulieren en bedrijven), belastingadviseurs en de Belastingdienst betrokken. Doel en strekking van genoemde wet is het waarborgen van de rechtsbescherming van de belastingplichtige. De informatiebeschikking van artikel 52a Algemene wet inzake rijksbelastingen is tot op heden zo n keer opgelegd. Het RB is vanzelfsprekend zeer benieuwd naar de resultaten van het lopende onderzoek. Vooruitlopend daarop merkt het RB op dat de Hoge Raad zich de afgelopen maanden meerdere malen heeft gebogen over de informatiebeschikking, maar dat er toch nog diverse open vragen blijven bestaan Mr. A.J. Luimes, Recente ontwikkelingen rondom de informatiebeschikking, WFR 2016/24 en het commentaar op de arresten van de Hoge Raad van 2 oktober 2015 van D.N.N. Jansen op 9

10 Op grond van artikel 52a, lid 4 Algemene wet inzake rijksbelastingen kan de inspecteur zich wenden tot de burgerlijke rechter om nakoming van een verplichting in bepaalde gevallen met behulp van een dwangsom af te dwingen. De Raad van State had heeft zich hierover tijdens het wetgevingsproces kritisch uitgelaten en adviseerde onder meer om een onherroepelijk geworden informatiebeschikking als voorwaarde te stellen voordat een civielrechtelijke procedure tot de nakoming van de informatieverplichting met een dwangsom aanhangig mag worden gemaakt. 18 Ofschoon uit de wetsgeschiedenis blijkt dat de civiele procedure alleen bedoeld is voor bijzondere gevallen, heeft de Hoge Raad inmiddels geoordeeld dat uit de wet niet voortvloeit dat de bevoegdheid tot het vorderen van nakoming van de informatieplicht bij de burgerlijke rechter onder last van een dwangsom alleen bedoeld is voor bijzondere gevallen. Daarom lijkt het dat de beoogde rechtsbescherming niet wordt bereikt. Dat is vanzelfsprekend onwenselijk. De inspecteur lijkt nu, wanneer dat hem uitkomt, bij de burgerlijke rechter een civielrechtelijke vordering tot verstrekking van informatie op straffe van een dwangsom in te kunnen stellen en zo de informatiebeschikking te omzeilen. Het RB sluit zich aan bij het eerder uitgebrachte advies van de Raad van State en beveelt dan ook aan om voor het eventueel in gang zetten van een (civielrechtelijke) procedure, een onherroepelijk geworden informatiebeschikking als voorwaarde te stellen. Deze suggesties zijn, na consultatie onder de RB-leden, gedaan door de Commissie Wetsvoorstellen van het Register Belastingadviseurs, in samenwerking met Bureau Vaktechniek en de specialistengroepen. Culemborg, 18 Kamerstukken II 2005/06, , nr. 15, blz. 4. Zie ook onder meer mr. P. America en mr. R. Waaijer, De informatieplicht, een ondeugdelijk implantaat in de AWR?, WFR 2012/565 10