Inhoudsopgave Presentaties... 3 Opdracht Opdracht

Transcriptie

1 1

2 Inhoudsopgave Presentaties... 3 Opdracht Opdracht

3 Presentaties Opdracht 1. De voorbereiding voor een presentatie. Deze voorbereiding dient uit te gaan van de volgende criteria: tijdsduur circa 12 tot 15 minuten onderwerp niet uit vakgebied van je huidige opleiding niveau van de presentatie aan laten sluiten op de eerstejaars studenten gebruik van media (bijv. ppt of prezi, fysieke hulpmiddelen, etc.) evt. mogelijkheid van interactief karakter inbouwen Noot vooraf: Ik ben me ervan bewust dat ik mezelf beter tekstueel dan mondeling kan verwoorden. Bij presentaties doe ik vaak het volgende: ik typ uit wat ik wil gaan zeggen, kijk of het lang genoeg is (de gemiddelde spreeksnelheid is 100 tot 150 woorden per minuut), en baseer mijn slides op die tekst. Vervolgens gebruik ik de notities van PowerPoint om steekwoorden te noteren zodat ik tijdens mijn presentatie mijn verhaal kan doen. Deze presentatie heb ik echter niet op die manier voorbereid, omdat het erg veel tijd in beslag neemt. Ik wil graag efficiënter een presentatie kunnen voorbereiden en wil bijvoorbeeld snel een pitch kunnen doen. Tijdens de voorbereiding van deze presentatie kwam ik erachter dat mijn gebruikelijke manier, hoewel trager, toch effectiever is. Daarom heb ik mijn presentatie nogmaals voorbereid, ditmaal wel met een voorgeschreven transcript. Hallo allen, Voor mijn presentatie wilde ik mijzelf gaan uitdagen. Ik krijg namelijk vaak te horen dat ik mijn passie niet goed onder woorden kan brengen, al helemaal niet in presentaties, en dit is iets wat ik wil verbeteren aan mijzelf. Ik wilde daarom mijn presentatie houden over fotografie, of hoe ik mijn passie voor fotografie terug heb gevonden door een foto. Maar in de voorbereiding van mijn presentatie kwam ik erachter dat het verhaal wat ik wilde vertellen dieper lag dan enkel die foto s. Sinds we met ZMC het Joharivenster hebben besproken, ben ik hiermee aan de slag gegaan. Daarmee ben ik afgelopen jaar veranderd van een vrij gesloten persoon die nooit echt het achterste van zijn tong liet zien naar een zo open mogelijk persoon. Dit ging met vallen en opstaan, maar ik merkte dat ik er zelf beter van in mijn vel ging zitten en dat de mensen om me heen mij beter leerde kennen en anders begonnen te behandelen. Van tevoren had ik de angst dat als ik mijzelf kwetsbaar opstel, het tegen mij gebruikt kan worden. Dat bleek totaal onrealistisch, want ik kom juist een stuk sterker over dan toen ik nog zo gesloten was. Deze situatie is echter compleet nieuw voor mij, waardoor ik ook niet precies weet waar mijn grenzen op dit gebied liggen. Nu zit ik nog op school en kan ik me het permitteren om hard op mijn bek te gaan door die grenzen juist op te zoeken. Daarom heb ik besloten om in deze presentatie een persoonlijk verhaal te vertellen over een foto die mij mijn passie terug liet vinden. 3

4 Mijn presentatie begint daarom alsnog met een foto. Niet de foto die me er weer bovenop heeft geholpen tijdens mijn vorige studie trouwens, maar een zelfportret van de fotograaf van die foto. Dit is dus de man die ervoor gezorgd heeft dat ik hier nu sta, en die een grote inspiratiebron voor me is. Herkent iemand hem? De man om wie het gaat is Richard Avedon: een modefotograaf die net na de 2 de Wereldoorlog is begonnen in Parijs, waarna hij vrij vlug weer terug is gegaan naar Amerika. Vanaf de vijftiger jaren heeft hij voor veel (mode)bladen gefotografeerd: Vogue, Life, etc. Daarnaast heeft hij meer autonoom reportagewerk gedaan. Het portretteren van beroemdheden gecombineerd met zijn vrije werk heeft ervoor gezorgd dat hij tot zijn dood in 2004 naar mijn idee een van de belangrijkste personen was in onze beeldvorming van de westerse wereld. Ik heb bewust verder geen werk van hem meegenomen, want mijn presentatie gaat niet over zijn werk, Als jullie geïnteresseerd zijn: zoek vooral meer werk van hem op. In 2009 was er een overzichtstentoonstelling van zijn complete werk in FOAM (fotomuseum in Amsterdam) Ik ben daar toen heengegaan op een moment dat ik tijdens mijn vorige opleiding een dieptepunt bereikt had. Ik had extreme twijfels over mijn eigen kunnen, maar kon dit niet goed verwoorden omdat ik nog een vrij gesloten persoonlijkheid had. Daardoor ging mijn werk kwalitatief ook omlaag, waardoor mijn twijfels bevestigd werden en ik in een neerwaartse spiraal kwam. Een foto in die tentoonstelling heeft mij er weer bovenop geholpen. Voor ik die laat zien, laat ik eerst een filmpje zien over hoe en wanneer deze foto gemaakt is: Photographer Richard Avedon On Marilyn Monroe Toen ik deze foto zag, gebeurde er iets met me. Ik kende context van de foto, maar had nooit eerder het beeld er op groot formaat bij gezien. Dus laten we eens goed naar de foto kijken: we zien Marilyn Monroe, compleet opgemaakt in haar sequins jurk, met hangende schouders, haar mond een beetje open en haar blik naar de grond. Ze straalt vermoeidheid uit. Hierbij moet je bedenken, en veel mensen hebben dit niet door, dat modellenwerk slopend is. Ik heb het zelf ook gezien bij stageplaatsen: modellen komen vroeg in de ochtend binnen, en zijn de hele dag, soms 8 tot 10 uur achter elkaar, zwaar fysiek werk aan het doen. Tegen de tijd dat de shoot voorbij is, storten ze in. Het is namelijk meer dan alleen het fysieke werk: het is het aannemen van de persoonlijkheid die jij aan de wereld wil presenteren, het masker waarvan jij wil dat anderen het zien. In het geval van zo n fotomodel is dat masker compleet gemaakt, en dat is extreem vermoeiend. Net als dat ik mijzelf hier extraverter aan het verkopen ben dan dat ik eigenlijk ben. Maar ik stond dus in dat museum een minuut of 10 te kijken naar deze foto, en toen realiseerde ik me iets. Haar houding, haar blik en deze foto staan niet alleen symbool voor 4

5 vermoeidheid na een topprestatie. Er zit meer in. Als we namelijk goed kijken naar de blik in haar ogen, dan zit daar een spoor van twijfel in. Je ziet dat ze zich afvraagt of ze wel alles gegeven heeft wat ze in huis had, en of ze de verwachting van de mensen die daar waren wel heeft waargemaakt. En dat was de twijfel die ik toen ook had. Ik zat in mijn laatste jaar en ik kreeg al betaalde opdrachten aangeboden. Maar ik twijfelde over mijzelf: of ik wel goed genoeg was om die klussen aan te nemen, of mijn opdrachtgevers zich niet gruwelijk aan het vergissen waren in wat ik kon. Ik twijfelde dus vooral aan mijn eigen kunnen. Uiteindelijk heeft die twijfel ervoor gezorgd dat ik mijn camera heb opgeborgen en na mijn opleiding in een vrij diep zwart gat ben beland, tot ik besloot om mezelf er weer uit te hijsen en aan deze opleiding te beginnen. Nog geen 4 maanden nadat de opleiding gestart is, slaat diezelfde twijfel weer toe. Ben ik hier wel op mijn plek? Ben ik wel goed genoeg voor de opleiding? Is er niet een vergissing gemaakt tijdens de toelating? En toen, heb ik hetzelfde gedaan als 7 jaar eerder: ik heb deze foto erbij gepakt. Want als zelfs Marilyn Monroe twijfels heeft over haar kunnen, dan is dat gewoon iets menselijks en moet ik het vertrouwen in mezelf hebben om toch door te zetten. Dit was mijn presentatie over twijfel, denk ik. Zijn er nog vragen? Noot na afloop: De tekst hierboven is niet de presentatie die ik gehouden heb. Zoals ik eerder al zei, wilde ik met deze presentatie mijn persoonlijke grenzen op te zoeken met betrekking tot het blootleggen van mijn eigen zwaktes. Met deze presentatie heb ik die grens dan ook gevonden: ik merkte aan mijn stem en aan het trillen van mijn knie en mijn handen dat ik niet alleen zenuwachtig was, maar dat ik een stuk emotioneler reageerde dan verwacht. Daarom heb ik de presentatie na ongeveer 5 minuten afgekapt zodat ik niet ineens in huilen uit zou barsten voor de klas. Dat ging mij net een stap te ver. Maar mijn persoonlijke doel hiermee is bereikt: ik heb mijn grens gevonden en ik heb mee gemaakt hoe ik hierop reageer. Nu is de volgende stap om te kijken hoe ik hier beter mee om kan gaan, zodat ik mijn verhaal wel kan doen zonder dat emoties de overhand nemen. 5

6 Opdracht 2. Een overzicht geven van je eigen leerpunten van de presentaties die je gevolgd hebt bij het hoorcollege en evt. het practicum. opmerking: er zijn geen kwantitatieve of kwalitatieve eisen voor deze tweede opdracht. Bij de beoordeling wordt beoordeeld of je in staat bent reflecties op presentatiegedrag van medestudenten te ontwikkelen. Een belangrijk leerpunten dat ik heb opgedaan tijdens de presentaties van anderen vond ik al bij de onderwerpkeuze. Er waren een aantal presentaties waarbij men vol trots vertelde over hun onderwerp. Hun schouders gingen verder naar achter staan, hun rug werd rechter en ze vertelden met passie alles wat je maar wilde weten. Deze passie inspireerde het publiek ook om mee te doen. Bij onderwerpen die iets minder sterk waren in mijn optiek, zoals, mijn vakantiefoto s of nu ga ik 10 minuten denigrerend over een subcultuur praten gebeurde dat een stuk minder. Ook merkte ik dat ik zelf niet snel geneigd ben om mee te doen in een presentatie. Nu ben ik sowieso niet iemand die snel reageert op vragen van de presentator, maar een keer gebeurde het dat de presentatie begon met een vrij persoonlijke vraag naar het publiek, waar maar weinig mensen op reageerden. Vervolgens vertelde de presentator een eigen persoonlijk verhaal. Als hij geopend had met dat persoonlijke verhaal, had hij een veilige omgeving gecreëerd waarin anderen eerder geneigd zouden zijn om persoonlijke ervaringen te delen. Net als bij stand-up comedians: die hanteren de gouden regel dat als je eerst jezelf te kakken zet, het daarna fair game is om het publiek af te zeiken. Als je direct begint met grappen over je publiek te maken, kom je heel asociaal over. Verder geldt bij presenteren hetzelfde als bij ontwerpen: maak niks enkel en alleen om te bewijzen dat je het kan. Heel fijn dat je je eigen seksuele frustratie over Japanse tekenfilms deelt. Maar laten we wel wezen, eigenlijk zit niemand erop te wachten. 6