Professionalisering en de thesis

Transcriptie

1 Professionalisering en de thesis Een reflectie op professionalisering van ervaringsdeskundigheid Sascha van Gijzel, Docent: Marc Hoitink

2 Hard/t voor de zaak Professionalisering van ervaringsdeskundigheid Deze paper schrijf ik in het kader van het vak Professionalisering en Beroepsontwikkeling (P&B) van de master Social Work. Met deze paper wil ik een bijdrage leveren aan de thesis die ik schrijf op basis van het onderzoek dat ik doe naar de lokale steunpunten LFB 1. Hier worden mensen met een licht verstandelijke beperking opgeleid tot ervaringsdeskundig belangenbehartiger. Binnen het vak P&B staat professionalisering centraal. Ik constateer dat er ook ten aanzien van ervaringsdeskundigheid sprake is van beroepsontwikkeling en professionalisering. Met name binnen de sectoren GGz en MO, heeft deze de afgelopen jaren een vlucht genomen, mede dankzij de herstelbeweging. Terwijl professionalisering van ervaringsdeskundigheid binnen de Verstandelijk Gehandicaptenzorg (VGz) nog echt in de kinderschoenen staat. Tegelijkertijd worden er ook vraagtekens gezet bij professionalisering van ervaringsdeskundigheid. De waarde van ervaringsdeskundigheid zit hem namelijk in het subjectieve element terwijl de kern van professionalisering, de verwetenschappelijking van het professioneel handelen is. Wetenschap en subjectiviteit zijn moeilijk te verenigen. De angst rondom professionalisering en dus de verwetenschappelijking van ervaringsdeskundigheid is dat die het subjectieve bedreigt. Isarin (2005) waarschuwt voor het risico van de inlijving van ervaringsdeskundigheid in het keurslijf van de wetenschappelijke en professionele kennis. Die angst deel ik en herken ik ook in de praktijk die ik onderzoek. Sommige ervaringsdeskundigen bezigen bijvoorbeeld taal die ik ken uit de Social Work praktijk en het onderwijs. Daardoor lijkt het alsof ze er naar streven een sociale professional te worden, terwijl de kracht zit in het verschil tussen de professional en de ervaringsdeskundige, respectievelijk de professionele kennis en de ervaringskennis. Ervaringsdeskundigheid zou daarom een eigenstandige positie moeten verwerven binnen het sociale domein. Ze vullen elkaar aan en houden elkaar scherp. Daarentegen is er ook steeds meer aandacht (o.a. Weerman, 2008) voor de inzet van de ervaringskennis van sociale professionals zelf. Zo is ervaringsdeskundigheid bij de SPH-opleiding van Windesheim sinds een paar jaar geïntegreerd en wordt ervaringskennis daar gezien als de derde kennisbron. Er lijkt dus een tegenstelling in professionalisering van ervaringsdeskundigheid te zitten. Toch is professionalisering van belang om ervaringsdeskundigheid, of als we het hebben over professionele inzet van ervaringskennis (ervaringswerk) als beroep te ontwikkelen en de positie van ervaringswerkers te versterken. Mijn vraag was, kun je ervaringsdeskundigheid wel professionaliseren? Ik realiseerde me al schrijvende dat deze vraag te kort door de bocht is. Professionalisering is volgens het structureel functionalisme namelijk een functionele vereiste om te beantwoorden aan de eisen van de moderne en meer complexe samenleving, waarbinnen complexe problemen spelen die gespecialiseerde kennis vragen (Houten, 2008). Relevanter is de vraag te stellen; hoe kun je ervaringsdeskundigheid professionaliseren? In deze paper tracht ik met behulp van literatuur over ervaringsdeskundigheid en professionalisering mij op deze vraag te oriënteren. Hiermee hoop ik tevens aanwijzingen te vinden voor verdere professionalisering van mijn onderzoekspraktijk. Eerst zal ik toelichten wat ervaringsdeskundigheid en ervaringswerk inhoudt, vervolgens behandel ik professionalisering, strategieën en theorieën die relevant zijn om ten slotte antwoord te geven op de vraag hoe ervaringsdeskundigheid en professionalisering te verbinden is en waar de focus op dient te liggen. 1 Landelijke belangenvereniging Door en voor mensen met een verstandelijke beperking 2

3 Professionalisering toegelicht Professionalisering hangt samen met sociale arbeidsdeling, waarbij een beroepssoort zich verzelfstandigt op basis van een wetenschappelijk kennisbestand (Houten, 2008, p. 19) Volgens Carr- Saunders en Wilson is er sprake van een professie wanneer er gebruik wordt gemaakt van gespecialiseerde technieken verworven middels intensieve en langdurige training. Niet alleen de mate van gespecialiseerde kennis bepaalt de professionaliteit van de beroepsgroep, maar ook registratie en professionele verantwoordelijkheid (Houten, 2008). Belangrijke kenmerken zoals vaardigheden, sociale positie, het vertrouwen van cliënten en het georganiseerd zijn in een beroepsvereniging van de professional, zijn ook belangrijk om de mate van professionaliteit vast te stellen. De Jonge (2015, pp. 6, 7) maakt een duidelijk onderscheid tussen de begrippen professional, professie, professionalisering en professionaliteit waardoor op het eerste gezicht gelijke begrippen en de manier waarop ze tot elkaar verhouden verhelderd worden. Een professional is een lid van een professie, professionaliteit is dat wat karakteristiek is voor professionals en professies, en professionalisering is het ontwikkelingsproces van professies of professionals met professionaliteit als beoogd einddoel. Hierbij is de professional in dienst van de professie en niet andersom. Professionaliteit betekent dat je als professional, in dit geval het beroep ervaringswerk, zo goed mogelijk uitvoert en je zelf ontwikkelt en blijft ontwikkelen om het goede te doen. Wat dat goede is wordt collectief bepaald door de leden van de professie, meestal verwoord door een beroepsvereniging in een profiel of code middels een missie of visie. De meest gehanteerde professionaliseringstheorie, de attributietheorie, schetst een aantal ideaaltypische kenmerken waaraan je een professie kunt herkennen: - Systematische theoretische fundering van het professioneel handelen - Een wetenschappelijke beroepsopleiding - Een beroepsvereniging, waarbij lidmaatschap vereist is om de professie uit te oefenen - Beroepsvereniging heeft een beroepscode en beschikt over een schorsingsrecht - Wettelijke bescherming - Maatschappelijke erkenning - Een esprit de corps en een eigen jargon (Friedson, 1970 in Houten, 2008, p. 25) Cliëntervaring maakt deskundig Als er gesproken wordt over ervaringsdeskundigheid in de context van zorg en welzijn, wordt daarmee bedoeld deskundigheid die een persoon middels zijn ervaringen als cliënt of patiënt heeft opgebouwd. Het gaat dus niet om de kennis die iemand heeft opgedaan middels opleiding, hoewel deze wel ondersteunend kan zijn voor het verder ontwikkelen en verfijnen van de deskundigheid. Er is geen minimale eis aan de hoeveelheid ervaringsdeskundigheid of ervaringskennis gesteld in de definitie, om uitsluiting te voorkomen alsook diskwalificatie van iemands ervaringen en diens reflectie er over (Haaster, Wilken, Karbouniaris, & Hidajattoellah, 2013). Driessen et al (2013) zijn wat dat betreft scherper in hun definiëring van ervaringsdeskundigheid. Naast reflectie op de eigen ervaring dient een ervaringsdeskundige ook reflectie op vergelijkbare ervaringen, oftewel collectieve ervaringskennis, van anderen mee te nemen om vervolgens te filteren en deze kennis in te zetten naar anderen, bijvoorbeeld in het kader van onderwijs of binnen de hulpverlening. Haaster et al (2013) benoemen dat de inzet van ervaringskennis binnen de context van een beroep wel degelijk anders is, alleen al omdat er bepaalde eisen gesteld worden aan de ervaringsdeskundig professional, zie schema 1. Dit onderscheid, de eisen 3

4 die gesteld worden aan een ervaringswerker, kan al beschouwd worden als een vorm van professionalisering. Hoewel uit bovenstaande blijkt dat hier nog niet per se collectieve consensus over is. De onduidelijkheid over wie zich nou ervaringsdeskundige mag noemen neem ik ook waar in mijn onderzoekspraktijk en levert scheve gezichten op. Bijvoorbeeld bij ervaringsdeskundigen die na jaren scholing en inzet van ervaringskennis in een beroepspraktijk geconfronteerd worden met personen met soortgelijke ervaringen zonder die opleiding en werkervaring, maar ook ervaringsdeskundige genoemd worden. Eén van de ideaaltypische kenmerken is het hebben van erkenning en het hebben van een duidelijke beroepsidentiteit. Een duidelijke beroepsnaam kan hierbij helpend zijn. Kernbegrippen Ervaringsdeskundige Ervaringswerker Omschrijving Persoon met eigenschap van deskundigheid op een bepaald gebied die hij verworven heeft op grond van ervaringen op dat gebied. Een ervaringsdeskundige die werkzaam is in een bepaalde (beroeps)praktijk (bijvoorbeeld hulpverlening). In principe is ieder mens ervaringsdeskundig wanneer die leert van zijn ervaringen. Via opleiding kun je deskundigheid verhogen en praktijk verbeteren. Werkt in een professionele context (o.a. gekenmerkt door functieomschrijving, beroepsprofiel, arbeidsvoorwaarden). Schema 1. Ervaringsdeskundige en ervaringswerker (Haaster, Wilken, Karbouniaris, & Hidajattoellah, 2013, p. 13) Herstel steunt ervaring De herstelbeweging geeft een belangrijke impuls aan de inzet van ervaringskennis. Binnen de herstel gerichte zorg, van waaruit de GGz en Maatschappelijke Ondersteuning steeds vaker ondersteuning en behandeling van mensen met een psychische kwetsbaarheid vorm geven, staat het verhaal van de persoon centraal. De herstelvisie gaat niet uit van genezing van de psychische kwetsbaarheid om mee te kunnen doen in de samenleving, maar van het (leren) leven met ontwrichtende aandoeningen of beperkingen. Centraal hierbij staan de kracht en mogelijkheden van de persoon waar het omgaat. Een zeer persoonlijk en uniek proces van verandering in iemands opvattingen, waarden, gevoelens, doelen, vaardigheden en/of rollen. Het is een manier van leven, van het leiden van een bevredigend, hoopvol en zinvol leven met de beperkingen die de psychische klachten met zich meebrengen. Herstellen betreft het ontgroeien van de rampzalige gevolgen van de aandoening en de ontwikkeling van een nieuwe betekenis en een nieuw doel in iemands leven. (HEE-Team, 2015) Het herstelconcept is naast een steeds belangrijker uitgangspunt voor de zorg die onderschreven en gehanteerd wordt door sociale professionals tevens een belangrijk concept voor de inzet van ervaringsdeskundigheid. De waarden die binnen herstel van belang zijn komen in zekere mate ook terug binnen bijvoorbeeld het beroepscompetentieprofiel van ervaringsdeskundigheid (Bakel, Boertien, Kamoschinski, Liefhebber, & Kluft, 2013). Binnen de VGz is er geen benadering of methode gehanteerd door sociale professionals waarbinnen expliciet gepleit wordt voor de inzet van ervaringsdeskundigheid binnen de zorg en ondersteuning van mensen met een verstandelijke beperking. Wat mogelijk ook een reden is dat inzet van ervaringsdeskundigheid in vergelijking met de eerder genoemde sectoren beperkt is. Ik haal dit aan want uit de onderzoekspraktijk blijkt dat acceptatie en erkenning door de zorg, en dus de sociale 4

5 professional, van ervaringsdeskundige inzet belangrijk is gebleken. Een concept dat nauw samenhangt met herstel (HEE-Team, 2015) en tevens binnen de VGz steeds vaker ingezet wordt is empowerment. Empowerment is een proces van versterking waarbij individuen, gemeenschappen en organisaties greep krijgen op de eigen situatie en hun omgeving en dit via het verwerven van controle, het aanscherpen van kritisch bewustzijn en het stimuleren van participatie (Regenmortel T. v., 2009, p. 24) In Gijzel (2013) haal ik empowerment aan als theoretisch kader dat onder de werkwijze van mijn onderzoekspraktijk ligt. Binnen empowerment zijn concepten als kwetsbaarheid en ervaringskennis belangrijk. Binnen empowerment wordt veel waarde gehecht aan ervaringskennis, die uit kan groeien naar ervaringsdeskundigheid, om kwetsbaarheden te begrijpen en te zien vanuit het insiders - perspectief (Regenmortel & Embregts, 2012). Professionaliseren nodig? Eerder noemde ik al dat professionalisering volgens het structureel functionalisme een functionele vereiste is om te beantwoorden aan de eisen van de moderne en meer complexe samenleving. Maar professionalisering staat volgens Parsons (in Houten, 2008) synoniem aan verwetenschappelijking van professioneel handelen. Als professionalisering van ervaringsdeskundigheid plaatsvindt, in hoeverre is er dan nog ruimte voor het subjectieve? Verwetenschappelijking van professioneel handelen van de ervaringswerker impliceert dat dit kern element, subjectiviteit, niet kan bestaan. Verwetenschappelijking betekent namelijk dat de oplossing van een probleem gevonden wordt in de wetenschap, de ratio. Doch kunnen ervaringen tot kennis gemaakt worden en is er binnen de professie ervaringswerker een groeiende body of knowledge waarop het professioneel handelen zich kan baseren, namelijk collectieve ervaringskennis. Collectieve ervaringskennis is individuele kennis die gedeeld wordt met anderen met soortgelijke ervaringen, door deze ervaringen met betrekking tot een bepaald gebied te blijven delen en omdat zij gemeenschappelijke elementen bevatten die de kennis met elkaar verbindt ontstaat een body of knowledge op dat gebied (Haaster, Wilken, Karbouniaris, & Hidajattoellah, 2013). Professionalisering beoogt professionaliteit en dat betekent het goede doen. Wat dat goede; is hangt van de situatie af, maar wordt veelal collectief bepaald binnen een professie en op basis van collectieve kennis. Erkenning voor het goede werk dat je doet is belangrijk voor een individuele ervaringswerker, maar ook voor een professie om bijvoorbeeld binnen VGz-organisaties draagvlak te creëren voor de inzet van ervaringswerkers. Inzicht geven in het werk dat gedaan wordt en wat de betekenis of het nut daarvan is draagt bij aan die erkenning. Een voorbeeld is een beschrijving van praktijken als de LFB steunpunten. Er is binnen het gebied van de GGz en de MO al een aantal mooie stappen gezet ten aanzien van professionalisering, bijvoorbeeld middels een kaderdocument, beroepscompetentieprofiel en het basiscurriculum. Tevens zijn er diverse opleidingen, ook in de VGz, waar ervaringsdeskundigen worden opgeleid. Als het gaat om professionalisering van ervaringsdeskundigheid in de VGz denk ik dat de focus vooral eerst moet liggen op de vergroting van collectieve ervaringskennis binnen hun eigen gebied en dan met name op de circulatie en naming daarvan. Om op deze wijze de erkenning van de professie ervaringswerker in de VGz te vergroten en een eigen kennisbestand te creëren waarop het handelen zich kan baseren. Circulatie en naming zijn twee aspecten die Rip (2005) beschrijft om de geldigheid van ervaringskennis te vergroten. Circulatie betekent dat de kennis verzameld wordt en bij voorkeur samengebracht wordt op één optelplek als ware het een collectie. Naming of het benoemen van een situatie tot een bepaald type of categorie is een manier om kennis te kunnen transporteren naar nieuwe situaties. Met dat in gedachte is het goed om te kijken welke professionaliseringstheorie 5

6 hier het beste bij past en sluit ik aan bij eerdere reflecties, zoals binnen de GGz en MO is gedaan met behulp van de attributietheorie. De attributietheorie en ervaringsdeskundigheid De bekendste en meest gebruikte theorie, ook binnen sociaal werk is de attributietheorie. Friedson noemt daarin dat drie ideaaltypische modellen arbeid organiseren namelijk: bureaucratie, de markt en professionaliteit. Deze ideaaltypen die in de praktijk niet zuiver te herkennen zijn, typeren een bepaalde, intern logisch samenhangende wijze van denken en organiseren, vandaar de term logica (Tonkens, 2006). De logica s die achter de modellen zitten sturen de markt. De logica s van de markt en bureaucratie vormen volgens Friedson ernstige bedreigingen voor de professionele logica en dat de geloofwaardigheid wordt ondermijnd door een atmosfeer van wantrouwen te scheppen. Binnen de professionele logica zijn het niet prestatiecijfers, klanttevredenheid, procedures of protocollen die het handelen sturen. De cliënt staat centraal en het handelen van de professional wordt gestuurd door wat de cliënt nodig heeft. De professionele claim op een eigen moreel oordeel wordt afgezwakt als prestatiecijfers en procedures leidend zijn, discretionaire ruimte is beperkt waardoor het volgens Friedson waardevolle intellectuele kapitaal beperkt wordt, terwijl deze juist de kwaliteit van het werk garandeert. Ook bij ervaringsdeskundigheid is deze ruimte noodzakelijk om de waarde van ervaringskennis tot wasdom te laten komen. Als ik een verbinding maak met empowerment als concept kunnen we in het kader van ervaringsdeskundigheid spreken van ruimte geven aan het psychologisch kapitaal of veerkracht dat benut wordt bij de inzet van ervaringskennis. Veelal willen gekwetste personen de eigen ervaringen gebruiken om anderen te helpen, ze hebben de behoefte zich nuttig te voelen en weigeren de ondergeschikte positie aan te nemen die hen door de maatschappij wordt opgelegd (Regenmortel T. v., 2009, pp ). Waarden die belangrijk zijn binnen empowerment kunnen als inspiratie dienen voor de waarden binnen de professie ervaringswerker VGz. Driessen, Holten, Huber, Passavanti, Sedney en Vado Soto (2013) bespreken in het Begrippenkader Ervaringsdeskundigheid en aanverwante begrippen dat ervaringsdeskundigheid zich bevindt tussen de logica van de professionaliteit en de logica van de markt of de consument (cliënt). Onduidelijk is welke logica ten aanzien van ervaringsdeskundigheid dominant is en, wanneer dat professionaliteit is, of er nog wel ruimte blijft voor het cliëntperspectief. Er is sprake van een nieuwe vierde logica, vanuit het perspectief van de cliënt collaboration of participation en vanuit het professionalisme democratisch professionalisme waarbij het gaat om een permanente dialoog van verschillende perspectieven. Waarin het perspectief van de ervaringsdeskundige gelijkwaardig is. Beide perspectieven erkennen en respecteren elkaars kracht en kwaliteit die ergens anders ligt, bij de professional de professionele kennis en bij de cliënt ervaringskennis. Tonkens (2006) spreekt van ongelijke gelijkwaardigheid, waarbij dialoog essentieel is. Dat is mogelijk omdat deze vertrekt vanuit gemeenschappelijke waarden: toewijding aan het algemeen belang en de seculiere roeping jegens bepaalde waarden zoals gezondheid, ontplooiing, rechtvaardigheid en de kernwaarde kennisbevordering die bijdraagt aan het zo goed mogelijk uitvoeren van de professie (Tonkens, 2006). De kernwaarde kennisbevordering is een mooi uitgangspunt om te pleiten voor meer collectieve ervaringskennis binnen de VGz, maar om ervaringskennis en de subjectiviteit echt op waarde te schatten is het wellicht goed om ook een andere theorie toe te voegen. Ondanks dat hij het niet ziet als een hoofdstroom besteedt Van Houten (2008) ook aandacht aan de theorie van de reflectieve professional van Schön die anders dan andere professionaliseringstheorieën niet de wetenschappelijke kennis 6

7 centraal stelt, maar ervaringskennis. Hierin is professioneel handelen niet per se toepassing van wetenschappelijke kennis, maar wordt het professioneel handelen zelf en reflectie daarop als een belangrijke kennisbron gezien. Hoewel Schön het dus heeft over ervaringen binnen het professioneel handelen en niet over ervaringen met beperkingen lijkt binnen zijn theorie ruimte te zijn om een koppeling te maken met de inzet van ervaringskennis zoals bedoelt in dit paper. Benutten van een dergelijke theorie die algemeen geaccepteerd en erkend is kan bijdragen aan de erkenning van ervaringskennis als belangrijke derde kennisbron naast wetenschappelijke en professionele kennis. Deze biedt tevens handvatten hoe de kennis te verzamelen, te circuleren en te benoemen (naming). Schön (in Rip, 2005) beschrijft bijvoorbeeld dat professionals het benoemen van een item of situatie gebruiken, om eerdere ervaringen opnieuw in te zetten ten bate van een nieuwe situatie. Ervaringsleren zoals ook wel genoemd, past tevens goed bij de groep mensen waar het binnen mijn onderzoekspraktijk om draait en die binnen het leerwerktraject zoveel mogelijk toegepast wordt. De uitdaging ligt erin deze ervaringen te verzamelen en te delen, zodat deze collectief wordt. Wat betekent dit voor mijn thesisontwerp? Als vergroten van de body of knowledge van ervaringsdeskundigheid en erkenning als derde kennisbron binnen de VGz een belangrijke focus is voor professionalisering is, is het belangrijk om daar in mijn thesisontwerp rekening mee te houden. De verzamelde kennis kan een bijdrage leveren aan de collectieve ervaringskennis op dit gebied, want ik beschouw de praktijk die ik onderzoek als een plek die kennis voortbrengt (Schön, 1987). Dit is een bewuste keuze omdat ik ervoor kies om de ervaringskennis leidend te laten zijn, maar daarnaast is er ook nog weinig theorievorming of wetenschappelijke kennis op dit gebied. Belangrijk voor de geldigheid van ervaringskennis is de eerder genoemde circulatie en naming. Voor circulatie dien ik rekening te houden met de toegankelijkheid van de kennis. Naast het gebruik van begrijpelijke taal in mijn thesis is het raadzaam om het onderzoek in nauwe samenwerking met ervaringsdeskundigen zelf uit te voeren. Ervaringen worden daardoor meteen gedeeld en gemeenschappelijkheden (naming) komen sneller aan het licht, in de taal en woorden die aansluiten bij de mensen waar het om gaat, de ervaringsdeskundige. De ervaringen die tijdens de uitvoering van het onderzoek gedaan worden kunnen tevens aanwijzingen opleveren op welke wijze collectieve ervaringskennis op het gebied van de VGz het beste verzameld kan worden. Samenvattend wil ik met mijn onderzoek een bijdrage leveren aan de collectieve ervaringskennis ten aan zien van de VGz en de maatschappelijke erkenning van de inzet van ervaringskennis als derde kennisbron Bibliography Bakel, M. v., Boertien, D., Kamoschinski, J., Liefhebber, S., & Kluft, M. (2013). Beroepscompetentieprofiel Ervaringsdeskundigheid. Utrecht/Amersfoort: GGZ Nederland, Trimbos-instituut, HEE!, Kenniscentrum Phrenos. Driessen, E., Holten, J., Huber, M., Passavanti, E., Sedney, P., & Vado Soto, X. (2013). Begrippenkader ervaringsdeskundigheid en aanverwante begrippen. Amsterdam: Hogeschool van Amsterdam. Gijzel, S. v. (2013). Intern document: IEOII De oplossingsrichting. Amsterdam: HvA. 7

8 Haaster, H. v., Wilken, J. P., Karbouniaris, S., & Hidajattoellah, D. (2013). Kaderdocument ervaringsdeskundigheid; Herziene versie januari Utrecht: Kenniscentrum Sociale Innovatie. HEE-Team. (2015, december 2). Drie pijlers. Opgehaald van HEE! Herstel, empowerment, ervaringsdeskundigheid: Houten, D. v. (2008). Professionalisering een verkenning. In G. Jacobs, & e.a., Goed werk (pp ). Amsterdam: SWP. Isarin, J. (2005). Ervaringsdeskundigheid? In H. Haaster, & Y. Koster-Deese (red.), Ervaren en weten: Essays over de relatie tussen ervaringskennis en onderzoek (pp ). Utrecht: Uitgevery Jan van Arkel. Jonge, E. d. (2015). Beelden van de professional; inspiratiebronnen voor professionalisering. Delft: Uitgeverij Eburon. Regenmortel, T. (2009). Empowerment als uitdagend kader voor inclusie. Journal of social intervention; theory and practice(18), Regenmortel, T. v. (2009). Empowerment als uitdagend kader voor inclusie. Journal of social intervention; theory and practice(18), Regenmortel, T., & Embregts, P. (2012). Regie over het eigen leven voor mensen; Empowerment en ervaringsdeskundigheid als uitgangspunten. NTZ(2), Rip, A. (2005). Om de kwaliteit van ervaringskennis. In H. v. Haaster (red.), & Y. Koster-Deese, Ervaren en weten: essays over de relatie van ervaringskennis en onderzoek (pp ). Utrecht: Uitgeverij Jan van Arkel. Schön. (1987). Educating the Reflective Practitioner: Toward a New Design for Teaching and Learning in the Professions. San Francisco: Jossey Bass. 8