Arrest van het Hof van Beroep te Antwerpen dd (rolnr : 2014/AR/972)

Transcriptie

1 Rechtspraak - PB / Ven.B Inkomstenbelastingen - Personenbelasting - Diverse inkomsten - Speculatieve verrichting - Onroerende verrichtingen - Belastbare grondslag - Berekening Arrest van het Hof van Beroep te Antwerpen dd (rolnr : 2014/AR/972) Inkomstenbelastingen - Personenbelasting - Diverse inkomsten - Speculatieve verrichting - Onroerende verrichtingen - Belastbare grondslag - Berekening Datum van uitspraak 27 oktober 2015 Rolnummer 2014/AR/ B. I., 2. M. I., beiden wonende te... eisers in hoger beroep, Hof van beroep Antwerpen Arrest zesde kamer burgerlijke zaken Eisers in hoger beroep verschijnen. bijgestaan door Mr. VAN BELLE Dirk en Mr. DILLEN Christophe, advocaten te 2000 ANTWERPEN, Napelsstraat tegen het vonnis van de Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen van 24 februari 2014 tegen DE BELGISCHE STAAT, Federale Overheidsdienst Financiën, 1000 BRUSSEL, Wetstraat 12, in de persoon van de Minister van Financiën, Gewestelijke directie Antwerpen II, met kantoren gevestigd te 2500 LIER, Kruisbogenhofstraat 24 bus 1 verweerder in hoger beroep, vertegenwoordigd door Mr. Gevers loco Mr. VAN HUFFELEN Marc, advocaat te 2100 DEURNE (ANTWERPEN), Bisschoppenhoflaan 645 Gelet op de door de wet vereiste processtukken in behoorlijke vorm overgelegd waaronder het bestreden vonnis van de rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen van 24 februari 2014, waarvan geen akte van betekening wordt voorgelegd, alsmede het verzoekschrift tot hoger beroep neergelegd ter griffie van het hof van beroep te Antwerpen op 9 april 2014, waarbij een naar vorm en termijn regelmatig en ontvankelijk hoger beroep wordt ingesteld. 1. Voorafgaande feiten en procedure 1.1. Voorwerp van de betwisting. 1/9

2 De betwisting heeft betrekking op de aanslagen in de personenbelasting gevestigd in hoofde van eisers in hoger beroep voor: - aanslagjaar 2009, kohierartikel , voor een te betalen bedrag van ,28 euro - aanslagjaar 2010, kohierartikel , voor een te betalen bedrag van ,81 euro Aanslag en bezwaar Eisers in hoger beroep dienden voor de aanslagjaren 2009 en 2010 een tijdige en geldige aangifte in de personenbelasting in. De aanslagen werden aanvankelijk gevestigd overeenkomstig de aangifte. Bij bericht van wijziging van 30/09/2011 deelde de belastingadministratie aan eisers in hoger beroep mee de inkomsten en andere gegevens te moeten wijzigen die eisers in hoger beroep in hun aangiftes voor respectievelijk aanslagjaar 2009 en 2010 hadden vermeld of schriftelijk hadden erkend. De belastingadministratie stelde dat volgens inlichtingen bekomen bij de BTW/Algemene administratie van de Patrimoniumdocumentatie eisers in hoger beroep eigenaar waren van gebouwde onroerende goederen namelijk twee appartementen en twee garages te Oudebaan 54, 2390 M. die respectievelijk verkocht werden op 04/12/2008 en 26/03/2009 voor respectievelijk euro (aankoopprijs ,50 euro) en euro (aankoopprijs ,50 euro). De belastingadministratie stelde dat de meerwaarde diende belast te worden in toepassing van art. 90,10 WIB92. De berekening van de meerwaarde werd per aanslagjaar schematisch weergegeven in het bericht van wijziging. Er werd een belastingverhoging van 10% aangekondigd. Na elektronische berichtenwisseling en niet akkoord werd een nieuw wijzigingsbericht verzonden. Bij bericht van wijziging van 10/11/2011 deelde de belastingadministratie aan eisers in hoger beroep mee dat rekening houdende met de gegevens die door de boekhouder waren verstrekt naar aanleiding van het bericht van wijziging, het bericht van 30/09/2011 kwam te vervallen. De belastingadministratie stelde dat overeenkomstig de notariële akte van 09/01/2008 eisers in hoger beroep het recht van opstal hadden verworven op een ongebouwd onroerend goed gelegen te..., waarvan de vennootschap BVBA I. B. de volle eigendom had. De belastingadministratie stelde vast dat één van de voorwaarden gesteld aan het recht van opstal het oprichten van een gebouw was, bestaande uit 2 appartementen en 2 garages op kosten van de huurder (eisers in hoger beroep). Dit opstalrecht werd uitdrukkelijk verleend en aanvaard intuiti persona, met andere woorden in acht genomen de persoon van verhuurder en huurder. Volgens de belastingadministratie kon men hier niet spreken van een normaal beheer van privévermogen, aangezien uit de betreffende notariële akte duidelijk bleek dat alle verrichtingen met betrekking tot het onroerend goed in kwestie dienden goedgekeurd te worden door de verhuurder, BVBA I. B. Er kon tevens geen overdracht zijn van het zakelijk recht behoudens akkoord van de verhuurders. Uit de notariële akte bleek volgens de belastingadministratie bovendien dat de huurders de door hen opgerichte constructies niet mochten afbreken, zelfs niet gedeeltelijk, zonder voorafgaand akkoord van de verhuurder. Bij het verstrijken van het recht van opstal verkregen de verhuurders de eigendom van de opstallen en de verhuurders zouden hiervoor een vergoeding verschuldigd zijn aan de huurders. Volgens de belastingadministratie kan in acht genomen deze argumenten niet gesproken worden van een beheer van een privévermogen zodat bijgevolg de verkregen winsten bij de verkoop van de betreffende appartementen en garages, belast werden als toevallige winsten (codes 1200 en 2200) overeenkomstig art. 90, 1 WIB92. Er werd tevens een belastingverhoging van 10% aangekondigd. Eisers in hoger beroep antwoordden met een akkoord mits schrapping 10% verhoging gezien intentie beheer eigen vermogen, cfr. s. Op 12/12/2011 liet de gevolmachtigde van eisers in hoger beroep weten akkoord te zijn om de belastingverhoging van 10% te laten vallen op aanslagjaar 2009-inkomstenjaar 2008 en deze te behouden op aanslagjaar inkomstenjaar De aanslagen werden vervolgens gevestigd overeenkomstig het bericht van wijziging van 10/11/2011 met dien verstande dat er voor aanslagjaar 2009 geen belastingverhoging werd toegepast en voor aanslagjaar 2010 werd een belastingverhoging van 10% toegepast. 2/9

3 Bij schrijven van 19/01/2012 en 17/02/2012, ontvangen bij de belastingadministratie op respectievelijk 23/01/2012 en 21/02/2012, tekenden eisers in hoger beroep bezwaar aan tegen respectievelijk voormelde aanslagen in de personenbelasting voor aanslagjaar 2009 en Bij directorale beslissing van 20/06/2012 werden de bezwaren afgewezen met uitzondering voor wat betreft de belastingverhoging voor het aanslagjaar 2010 welke volledig werd ontheven Procedure voor de eerste rechter. Bij verzoekschrift op tegenspraak neergelegd ter griffie van de rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen op 20/09/2012 stelden eisers in hoger beroep een vordering in rechte in. Eisers in hoger beroep vorderden om de vordering ontvankelijk en gegrond te verklaren, de vernietiging uit te spreken van de directoriale beslissing van 20/06/2012. Zij vorderden de aanslagen in de personenbelasting voor de aanslagjaren 2009 en 2010 gevestigd in hoofde van eisers in hoger beroep, opgenomen in het kohier van de gemeente M. onder kohierartikelen en te vernietigen dan wel te ontheffen, terugbetaling te bevelen van de door eisers in hoger beroep ten onrechte betaalde en/of door verweerder in hoger beroep ten onrechte ingehouden bedragen, meer moratoriuminteresten overeenkomstig art. 418 WIB. Tenslotte vorderden zij verweerder in hoger beroep te veroordelen tot de kosten, inbegrepen de rechtsplegingsvergoeding ten bedrage van euro. Het bestreden vonnis verklaarde de rechtsvordering toelaatbaar maar ongegrond en veroordeelde eisers in hoger beroep passief ondeelbaar tot de kosten. De kosten werden in hoofde van verweerder in hoger beroep niet vereffend bij gebrek aan opgave en begroting van eigen kosten in conclusie. De eerste rechter oordeelde: Eisers zijn gebonden aan het akkoord en de daaruit gevolgde aanslagen. Het aan het akkoord voorafgaande wijzigingsbericht is klaar en duidelijk. Van dwaling kan geen sprake zijn. Zo eisers het wijzigingsbericht onzorgvuldig beoordeelden dan ligt dat volop aan henzelf. Zuiver ten overvloede volgt het volledige belaste inkomen volop uit hun (in het akkoord erkende) abnormale verrichting (vgl. Antwerpen 17 september 2013, 2012/AR/1326). Tegen dit vonnis hebben eisers in hoger beroep bij verzoekschrift, neergelegd ter griffie van het hof op 09/04/2014, hoger beroep ingesteld Procedure voor het hof van beroep. Eisers in hoger beroep vorderen om het hoger beroep ontvankelijk en gegrond te verklaren, dienvolgens het bestreden vonnis te vernietigen, minstens te hervormen, de oorspronkelijke vordering ontvankelijk en gegrond te verklaren en de vernietiging uit te spreken van de directorale beslissing van 20/06/2012. Zij vorderen de aanslagen in de personenbelasting voor de aanslagjaren 2009 en 2010 gevestigd in hoofde van eisers in hoger beroep, opgenomen in het kohier van de gemeente M. onder kohierartikelen en te vernietigen dan wel te ontheffen, terugbetaling te bevelen van de door eisers in hoger beroep ten onrechte betaalde en/of door verweerder in hoger beroep ten onrechte ingehouden bedragen, meer moratoriuminteresten overeenkomstig art. 418 WIB. Tenslotte vorderen zij verweerder in hoger beroep te veroordelen tot de kosten, inbegrepen de rechtsplegingsvergoeding ten bedrage van euro eerste aanleg en euro hoger beroep. Verweerder in hoger beroep besluit tot de ontoelaatbaarheid van de vordering tot vernietiging van de directorale beslissing dd. 20/06/2012 bij gebrek aan rechtmatig belang. De Belgische Staat vordert de vordering van eisers in hoger beroep voor het overige toelaatbaar doch ongegrond te verklaren, dienvolgens af te wijzen en het bestreden vonnis integraal te bevestigen en eisers in hoger beroep te veroordelen tot de kosten van het geding, met inbegrip 3/9

4 van de rechtsplegingsvergoeding overeenkomstig art Ger.W., onder voorbehoud van indexatie begroot op euro in graad van hoger beroep. Ter zitting van 28/09/2015 vordert de raadsman van verweerder in hoger beroep niet langer de opschorting van de uitspraak over de kosten. 2. Bespreking 2.1 Belang (art. 17 en 18 Ger.W). Verweerder in hoger beroep stelt dat de vordering van eisers in hoger beroep ontoelaatbaar is wegens gebrek aan belang. Verweerder in hoger beroep is van mening dat eisers in hoger beroep geen rechtmatig belang aantonen om het afgesloten akkoord te betwisten via gerechtelijke weg. Eisers in hoger beroep houden voor dat zij wel over het vereiste belang beschikken. Artikel 17 Ger.W. bepaalt dat de rechtsvordering niet kan worden toegelaten indien de eiser geen hoedanigheid en geen belang heeft om ze in te dienen. Artikel 18 Ger.W. bepaalt dat het belang een reeds verkregen en dadelijk belang moet zijn. Vooreerst merkt het hof op dat eisers in hoger beroep ondanks het verzoek tot vernietiging van de directorale beslissing in het beschikkend gedeelte van hun syntheseconclusies, in het motiverend gedeelte geen grieven aanvoeren tegen deze beslissing. Sinds de nieuwe fiscale procedure is het niet de directorale beslissing die het voorwerp kan uitmaken van een betwisting voor de rechtbank, maar de aanslag zelf voor zover deze nog geheel of gedeeltelijk bestaat na de directoriale beslissing [vgl. Cass. (1e k.) AR F F, 31 januari 2014 (Glid'Air / Etat belge) Fiscoloog 2014 (samenvatting CB), afl. 1376, 12 en (12 maart 2014); (1 maart 2014)]. Te dezen staat niet ter discussie dat de belasting zelf het voorwerp uitmaakt van het geschil. Er ligt dan ook geen belang ex Ger.W. voor om de vernietiging van de louter oordelende beslissing te vorderen. Eisers in hoger beroep beschikken daarentegen voor het overige wel over het vereiste belang om de in hun hoofde gevestigde aanslagen te betwisten. Het begrip belang van artikel 17 en 18 Ger.W. kan omschreven worden als ieder materieel of moreel, daadwerkelijk, maar niet theoretisch, voordeel dat eisers in hoger beroep kunnen halen uit de vordering die zij instellen op het ogenblik waarop zij de vordering aanhangig maakten, zelfs zo de erkenning van het recht, de ontleding of de ernst van de schade slechts komt vast te staan op het ogenblik van de uitspraak van het vonnis. Een belastingplichtige heeft het door de wet vereiste belang, van zodra een rechtshandeling voorhanden is, die ingrijpt op zijn rechtstoestand. Eisers in hoger beroep voeren aan dat de betwiste aanslagen die in hun hoofde gevestigd werden, gebaseerd zijn op een dwaling in rechte, in strijd zijn met de beginselen van behoorlijk bestuur en niet berekend werden overeenkomstig de vaststaande cassatierechtspraak en niet berekend werden conform artikel WIB92 en zij vorderen de vernietiging dan wel de ontheffing van de betwiste aanslagen. Met voormelde vordering beogen eisers in hoger beroep een beslissing te bekomen die een concrete weerslag heeft op de toestand van de partijen. Door hun vordering proberen zij een voordeel te behalen of een nadeel te voorkomen. Eisers in hoger beroep hebben duidelijk een eigen reeds verkregen en dadelijk rechtmatig belang. Het feit dat er volgens de belastingadministratie een akkoord gesloten werd doet geen afbreuk aan het rechtmatig belang dat bestaat in hoofde van eisers in hoger beroep. Een fiscaal akkoord kan, gezien het karakter van openbare orde van de wetgeving inzake de inkomstenbelastingen, slechts gesloten worden betreffende feitelijke en geen rechtskwesties. Een akkoordverklaring van de belastingplichtige of van zijn mandataris met het door de administratie gewijzigde bedrag van de aangegeven inkomsten heeft dezelfde bewijskracht als de aangifte. Een akkoordverklaring heeft als enige uitwerking dat de administratie wordt vrijgesteld van het leveren van het bewijs van de feitelijke 4/9

5 elementen waarop de aanslag dient gevestigd. De belastingplichtige behoudt dus steeds de mogelijkheid om op een aangifte of akkoord terug te komen indien hij bij die aangifte of dat akkoord een vergissing (dwaling) in feite of in rechte of een wilsgebrek kan aantonen. Eisers in hoger beroep beroepen zich dan ook wel degelijk op een eigen subjectief recht en de vraag of het ingeroepen recht al dan niet bestaat, betreft niet de ontvankelijkheid doch de gegrondheid van de vordering Akkoord?/beginselen van behoorlijk bestuur (motiveringsverplichting en fair-play) Eisers in hoger beroep stellen dat er geen sprake is van een akkoord. Zij stellen dat de vermelding in hun antwoord op het bericht van wijziging van aangifte (dat zij handelden binnen het normale beheer van het eigen vermogen) net uitsluit dat zij akkoord zouden zijn met de toepassing van artikel 90, 1 WIB92. Zij stellen dat zij geenszins erkend hebben een abnormale verrichting te hebben verricht aangezien zij de intentie hadden om enkel hun eigen vermogen als een goed huisvader te beheren. Een individueel akkoord is in wezen een overeenkomst tussen de belastingplichtige en de administratie. Dat wil dan ook zeggen dat beide partijen er door gebonden zijn en er niet van kunnen afwijken. Een akkoord over feitelijke elementen, dat geldig werd gesloten is bindend voor de partijen en heeft voor de belastingplichtigen dezelfde draagwijdte als een fiscale aangifte. Te dezen stelt het hof vast dat het bericht van wijziging van 10/11/2011 vermeldde dat het bericht van 30/09/2011, waarin toepassing gemaakt werd van artikel 90,10 WIB92 kwam te vervallen. Er werd verwezen naar het opstalrecht verworven op het ongebouwd onroerend goed Oude Baan 54 te M., waarvan de vennootschap volle eigendom had en de daaraan gekoppelde voorwaarde van het oprichten van een gebouw bestaande uit 2 appartementen en 2 garages, het persoonlijk karakter van het verleende opstalrecht en dat er niet kon gesproken worden van een normaal beheer van privévermogen. Tevens stelde de belastingadministratie in het bericht van wijziging dat niet gesproken kon worden van een beheer van een privévermogen zodat bijgevolg de verkregen winst bij de verkoop van de betreffende appartementen en garages, belast werden als toevallige winsten (codes 1200 en 2200). Er werd ook rekening gehouden met de gemaakte kosten voor de oprichting (code 1201 en 2201). Artikel 90, 1 WIB92 werd integraal weergegeven in het bericht van wijziging. Het bedrag van de inkomsten die aan de belastbare grondslag moesten worden toegevoegd werd in het bericht vermeld en er werd uiteengezet hoe deze inkomsten en gegevens werden vastgesteld. Er werd tevens een belastingverhoging van 10% aangekondigd. Voormeld bericht van wijziging is overeenkomstig artikel 346 WIB92 voldoende gemotiveerd en stelde eisers in hoger beroep in staat de door de administratie aangehaalde motieven te onderzoeken en te bespreken. In antwoord op voormeld bericht van wijziging stelde de gevolmachtigde van eisers in hoger beroep op 07/12/2011 Akkoord mits schrapping 10% verhoging gezien intentie beheer eigen vermogen, cfr. s. Op 8/12/2011 (administratief dossier stuk 93) werd nogmaals door de gevolmachtigde gesteld: Wij gaan akkoord met uw bericht van wijziging mits schrapping van 10% verhoging gezien wij er van uit gingen dat dit om een normaal beheer van onroerend ging, (lange bezitsduur grond). Bij mail van 12/12/2011 (stuk 100 administratief dossier) voegt de gevolmachtigde van eisers in hoger beroep daar nog aan toe: Akkoord om belastingverhoging van 10% te laten vallen op aanslagjaar 2009-inkomstenjaar 2008 en deze te behouden op AJ inkomstenjaar De uitleg die eisers in hoger beroep in conclusies geven aan voormeld antwoord op het bericht van wijziging van 10/11/2011 namelijk dat men dit enkel kan interpreteren als een niet-akkoord, is onverenigbaar met de bewoordingen ervan. Gelet op de inhoud van het antwoord en de hiervoor aangehaalde s kan het antwoord van de gevolmachtigde van eisers in hoger beroep niet anders begrepen worden dan dat zij akkoord gingen met de inhoud van het bericht van wijziging van 10/11/2011 doch dat zij een schrapping wilden van de 10% belastingverhoging. Het akkoord werd vermeld onderaan op het bericht van wijziging zelf. 5/9

6 Zij waren dan ook in hun antwoord op het bericht van wijziging enkel niet akkoord met de opgelegde belastingverhogingen. Nadien werd ook zelfs daarover een akkoord bereikt namelijk dat enkel de belastingverhoging behouden werd voor aanslagjaar 2010 en er geen belastingverhoging werd opgelegd voor aanslagjaar Uit de chronologie van het hiervoor vermelde blijkt, in tegenstelling tot hetgeen eisers in hoger beroep beweren, dat er nadien (na het bericht van wijziging van 10/11/2011) enkel nog onderhandeld werd over de aangekondigde belastingverhoging (waarover blijkens de inhoud van de van 12/12/2011 eveneens uiteindelijk een akkoord werd bereikt). Aangezien er een akkoord was diende er dan ook geen nieuw bericht van wijziging noch een kennisgeving van beslissing tot taxatie (art. 346 WIB92) verstuurd te worden door de belastingadministratie. Het blijkt niet dat er na het bericht van wijziging van 10/11/2011 nog onderhandeld zou geweest zijn over de toe te passen aanslagvoet noch dat er een akkoord was over een aanslagvoet van 16,5%. De aanvoering van eisers in hoger beroep desbetreffende is immers volledig in strijd met de feitelijke gegevens en de stukken voorgelegd aan het hof. Hoogstens blijkt dat de gevolmachtigde van eisers in hoger beroep trachtte terug te komen op het door hem in naam van eisers in hoger beroep gegeven akkoord. De belastingplichtige is gebonden door hetgeen zijn gevolmachtigde aanvaardde, behoudens bewijs van dwaling in rechte of in feite, of wanneer het akkoord strijdig is met de wet of gesloten is met miskenning van dwingende normen. Uit geen enkel objectief gegeven blijkt dat de belastingplichtigen zouden zijn misleid omtrent de codes, waaronder de meerwaarden belastbaar zouden worden gesteld. Het betrokken wetsartikel 90,1 WIB92 werd uitdrukkelijk vermeld op het bericht van wijziging, samen met de feitelijke gegevens die volgens de belastingadministratie noopten tot toepassing van artikel 90,1 WIB92 en tot de conclusie dat er geen sprake was van een normaal beheer van een privévermogen. Weliswaar werd in het bericht van wijziging van 10/11/2011 niet uitdrukkelijk vermeld dat de meerwaarden zouden belast worden aan 33%, doch dit neemt niet weg dat de belastingplichtigen, alvorens een akkoordverklaring te ondertekenen, verondersteld zijn om de inhoud en de draagwijdte daarvan na te gaan of te laten nagaan. De belasting aan 33 % is het gevolg van de toepassing van artikel 90, 1 WIB92. Er kan niet worden gesproken van verschoonbare dwaling in hoofde van de belastingplichtigen. Evenmin blijkt uit enig gegeven dat de fiscale administratie de belastingplichtigen op welke wijze dan ook zou hebben misleid. Gelet op voorgaande is er te dezen geen schending van enig beginsel van behoorlijk bestuur, noch van het fair-play, noch van het vertrouwensbeginsel. De belastingplichtigen houden evenwel voor dat de belastingwetten van openbare orde zijn en dat in principe geen bindend akkoord kan worden gesloten over de eisbaarheid van een belasting, wanneer dit akkoord strijdig zou zijn met de wettelijke eisbaarheid ervan. Het is inderdaad zo dat de belastingplichtigen niet gebonden zijn door een akkoordverklaring, volgens dewelke hij meer belastingen zou moeten betalen dan wettelijk verschuldigd. Er dient derhalve nagegaan te worden of het akkoord van 07/12/2011, aangevuld met het akkoord van 12/12/2011, strookt met de wettelijke bepalingen. Daartoe dient te worden nagegaan of de meerwaarde kon worden belast in toepassing van artikel 90, 1 WIB Toepassing artikel 90,1 WIB92? De betwisting betreft de vraag of de meerwaarde die door eisers in hoger beroep werd gerealiseerd bij toepassing van artikel 90,1 WIB92 als een divers inkomen kan belast worden. Overeenkomstig artikel 90, 1 WIB92 zijn als diverse inkomsten belastbaar de winsten of baten, hoe ook genaamd, die zelfs occasioneel of toevallig, buiten het uitoefenen van een beroepswerkzaamheid, voortkomen uit enige prestatie, verrichting of speculatie of uit diensten bewezen aan derden, daaronder niet begrepen de normale verrichtingen van het beheer van een privévermogen bestaande uit onroerende goederen, portefeuillewaarden en roerende voorwerpen. Het behoort aan de Belgische Staat om aan te tonen dat de verkoop van de appartementen buiten het normaal beheer van een privé vermogen valt (L. VAN HEESWIJCK en L. KELL, De belastbaarheid van abnormale verrichtingen van beheer, Fiscaal Praktijkboek Directe Belastingen , L. MAES, H. DE CNIJF en L. DE 6/9

7 BROECK, Kluwer, Mechelen, 2007, (p.47), p. 52 e.v.). Om onder het normaal beheer van een privé vermogen te vallen moet de verrichting betrekking hebben op onroerende goederen, portefeuillewaarden en roerende voorwerpen en moet de verrichting een handeling uitmaken die een goed huisvader gewoonlijk stelt met het oog op de aangroei of het behoud van zijn vermogen. Of de verrichting al dan niet kadert in het normaal beheer van een privévermogen is een feitenkwestie. De algemene bewoordingen waarin artikel 90, 1 WIB92 is gesteld, brengen met zich mee dat het aankopen, bouwen en vervolgens verkopen van onroerende goederen een daarin bedoelde verrichting kan zijn. Artikel 90, 1 WIB92 heeft het over winst of baten, hoe ook genaamd en is derhalve bijzonder ruim, zodat meerwaarden op onroerende goederen hier derhalve eveneens onder kunnen vallen. Van zodra bij de verwezenlijking van onroerende goederen aangetoond wordt dat het normaal beheer van het privaat vermogen wordt overschreden is niet langer artikel 90, 10 WIB92, doch wel artikel 90, 1 WIB92 van toepassing. Daar waar artikel 90, 10 WIB92 niet meer kan worden toegepast, omdat de handelingen het normaal beheer van het privaat vermogen overstijgen, kan derhalve artikel 90, 1 WIB92 worden toegepast. Er dient derhalve nagegaan te worden of artikel 90, 1 WIB92 in deze kan worden toegepast. Dit vereist dat wordt aangetoond dat het niet langer gaat om het normaal beheer van een privaat vermogen. Ten bewijze daarvan kan de belastingadministratie zich beroepen op de akkoordverklaring van 07/12/2011 waarin de gevolmachtigde van eisers in hoger beroep akkoord ging met de inhoud van het bericht van wijziging (mits schrapping van de belastingverhoging), hetgeen een akkoord impliceert om de meerwaarde, zoals ze werd berekend te belasten onder de rubrieken 1200 en 2200 als winsten uit toevallige of occasionele prestaties. Partijen waren het erover eens dat de verrichting niet kaderde binnen het normaal beheer van een privaat vermogen. Dit betreft een feitenkwestie, waarover een geldig akkoord kan worden gesloten. Het akkoord is naar het oordeel van het hof geenszins in strijd met de feiten zoals weergegeven in het bericht van wijziging. Gelet op het geheel van de feitelijke omstandigheden zoals weergegeven in het bericht van wijziging en zoals hierna weergegeven onder punt 2.4 oordeelt het hof dat dit project niet kan beschouwd worden als het normaal beheer van een privé vermogen. Het hof oordeelt, gelet op het voorgaande, dat voormeld akkoord niet in strijd is met de wet. Een dergelijk akkoord, dat bovendien geldig is tot stand gekomen is derhalve bindend voor de belastingplichtigen. De administratie kon op basis van dit akkoord dan ook rechtsgeldig toepassing maken van artikel 90, 1 WIB De berekening van de belastbare meerwaarde. Het hof wijst erop dat het bedrag van de belastbaar gestelde meerwaarde strookt met de bedragen, zoals vermeld in het bericht van wijziging, waarmee eisers in hoger beroep akkoord gingen (mits schrapping van de belastingverhoging). Dit akkoord werd geldig gesloten en er wordt niet aangetoond dat er ter zake een foutieve berekening werd gemaakt. Over de berekening van de belastbare meerwaarde kan geen betwisting bestaan. De berekening is geenszins in strijd met de wet. De belastingplichtigen beroepen zich ten onrechte op het arrest van het Hof van Cassatie van 30 november 2006 om te stellen dat geen (stuk van de) meerwaarde belastbaar kan worden gesteld. De meerwaarde is immers het gevolg van een geheel van verrichtingen, die het normaal beheer van het privaat vermogen overstijgen, zodat de volledige meerwaarde belastbaar is in de zin van artikel 90, 1 WIB92. 7/9

8 Artikel 90, 1 WIB92 vermeldt als diverse inkomsten de winsten of baten, hoe ook genaamd, die zelfs occasioneel of toevallig, buiten het uitoefenen van een beroepswerkzaamheid, voortkomen uit enige prestatie, verrichting of speculatie of uit diensten bewezen aan derden, daaronder niet begrepen normale verrichtingen van beheer van een privévermogen bestaande uit onroerende goederen, portefeuillewaarden en roerende voorwerpen. Artikel 90, 1 WIB92 beoogt alle winst of baten, met uitzondering van winsten of baten uit het uitoefenen van een beroepswerkzaamheid of uit normale verrichtingen van beheer van een privé vermogen bestaande uit onroerende goederen, portefeuillewaarden en roerende voorwerpen. Artikel 90, 1 WIB92 veronderstelt het bestaan van objectieve verrichtingen met een objectieve winst. Volgens artikel 90, 1 WIB92 mag die winst zelfs occasioneel of toevallig zijn. Artikel 97, 1 WIB92 bepaalt dat de in artikel 90, 1 vermelde inkomsten naar het netto bedrag ervan in aanmerking worden genomen, dit is het bruto bedrag verminderd met de kosten waarvan de belastingplichtige het bewijs levert dat zij tijdens het belastbare tijdperk zijn gedaan of gedragen om die inkomsten te verkrijgen of te behouden. Te dezen is de volledige opbrengst van de verkoop van de appartementen en garages belastbaar op grond van artikel 90,1 WIB92, verminderd met de kosten bedoeld in artikel 97 WIB92 (vgl. Cass , F N/6, www. cass.be). Wanneer zowel de aankoop als de verkoop van een onroerend goed geen normale verrichtingen van beheer van een privé vermogen zijn, is de bij de verkoop gerealiseerde meerwaarde het resultaat van die abnormale verrichtingen en integraal belastbaar op grond van artikel 90, 1 WIB92, verminderd met de kosten bedoeld in artikel 97 WIB92 (Cass., 21 november 2013, F N). Te dezen vormt het verkrijgen van het recht van opstal middels de notariële akte van 29/01/2008 en de oprichting van het gebouw bestaande uit twee appartementen en twee garages en de verkoop ervan één onlosmakelijk geheel. Het privévermogen van eisers in hoger beroep bevatte geen bouwgrond. Zij dienden beroep te doen op grond eigendom van de vennootschap BVBA Bruynseels Ivan teneinde hun project te kunnen realiseren. De stedenbouwkundige vergunning voor meergezinswoning (twee appartementen en een autobergplaats) werd door de heer Bruynseels reeds verkregen op 16/05/2006 (stuk 46 administratief dossier), zijnde ruim voor het verkrijgen van het recht van opstal. Na realisatie van het project werd onmiddellijk overgegaan tot verkoop. Het eerste appartement met garage en het tweede appartement met garage werden reeds verkocht op respectievelijk 04/12/2008 en 26/03/2009. De oprichting van de appartementen en de verkoop ervan maken deel uit van één en dezelfde verrichting. De uiteindelijke bedoeling was van meet af aan speculatief. De gerealiseerde meerwaarde op het gebouw is dus het gevolg van de verwerving gevolgd door de realisatie. De volledige meerwaarde is dan als winst of baat belastbaar (vgl. Livius Kell, Artikel 90, 1 WIB 1992: verkoop tegen marktconforme prijs,tfr, 2012, 388). Het betrokken actiefbestanddeel was niet in het privévermogen aanwezig op het ogenblik van het verwerven van het opstalrecht (start van de abnormale verrichting) met het oog op de oprichting van de appartementen met garages zodat er geen rekening kan gehouden worden met de waarde die het actiefbestanddeel reeds had verworven in het privévermogen van de belastingplichtige vòòr de eerste abnormale verrichting. Bijgevolg werd de meerwaarde terecht integraal belast door verweerder in hoger beroep. De aanvoeringen van eisers in hoger beroep in verband met de verkoop onder de markprijzen doen geen afbreuk aan voorgaande vaststellingen. Het hof acht het gelet op voorgaande ook niet nodig in te gaan op de overige argumenten van partijen en wijst deze af als niet ter zake dienend en/of overbodig. De vordering van eisers in hoger beroep is ongegrond. 2.5 De rechtsplegingsvergoeding Wat betreft de kosten van de procedure dient er rekening gehouden te worden met de inwerkingtreding van de wet 8/9

9 van betreffende de verhaalbaarheid van de erelonen en de kosten van een advocaat (B.S ) en de onmiddellijke toepassing van deze wet op alle hangende gedingen vanaf Wat betreft de kosten van het geding in hoger beroep zijn partijen het erover eens dat de rechtsplegingsvergoeding in hoger beroep dient begroot op een bedrag van euro. Aangezien eisers in hoger beroep in het ongelijk gesteld zijn dienen zij veroordeeld tot de kosten (art Ger.W.). 3. Beslissing Het hof beslist bij arrest op tegenspraak. De rechtspleging verliep in overeenstemming met de wet van 15 juni 1935 op het gebruik van de taal in gerechtszaken. Het hof verklaart het hoger beroep van eisers in hoger beroep, toelaatbaar doch ongegrond. Het hof verklaart de oorspronkelijke vordering van eisers in hoger beroep ontoelaatbaar in de mate het de vernietiging van de directorale beslissing nastreeft; Het hof bevestigt voor het overige het bestreden vonnis in al zijn beschikkingen; Het hof veroordeelt eisers in hoger beroep tot de kosten van het geding in hoger beroep. Het hof vereffent de kosten in hoger beroep in hoofde van verweerder in hoger beroep op euro rechtsplegingsvergoeding. Dit arrest werd uitgesproken in de openbare zitting van 27 oktober 2015 door D. WOUTERS Voorzitter M. GHYSELEN Raadsheer C. PRINCEN Raadsheer L. KAM Griffier ARREST A 15/1063 mnrs /9