Hof van Cassatie van België

Transcriptie

1 3 FEBRUARI 2015 P N/1 Hof van Cassatie van België Arrest Nr. P N J W S, beklaagde, eiser, met als raadsman mr. Kurt Mollekens, advocaat bij de balie te Mechelen, tegen I M (roepnaam D), wonende te Dallas (Texas) (USA), Winton Street 112, burgerlijke partij, verweerder. I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF Het cassatieberoep is gericht tegen het arrest van het hof van beroep te Antwerpen, correctionele kamer, van 18 april De eiser voert in een memorie die aan dit arrest is gehecht, een middel aan.

2 3 FEBRUARI 2015 P N/2 Plaatsvervangend advocaat-generaal Marc De Swaef heeft op 7 november 2014 ter griffie van het Hof een schriftelijke conclusie neergelegd. Raadsheer Antoine Lievens heeft verslag uitgebracht. Plaatsvervangend advocaat-generaal Marc De Swaef heeft geconcludeerd. II. BESLISSING VAN HET HOF Beoordeling Middel 1. Het middel voert schending aan van artikel 6.1 EVRM. 2. Met geen van de in de onderdelen vermelde grieven preciseert het middel hoe en waarom het arrest die verdragsbepaling schendt. In zoverre is het middel onnauwkeurig, mitsdien niet ontvankelijk. Eerste onderdeel 3. Het onderdeel voert schending aan van de artikelen 23, 24, 25, 26 en 27 Gerechtelijk Wetboek: door te beslissen dat de civielrechtelijke rechtsvordering van de verweerder niet onverenigbaar is met de te Mechelen beoordeelde zaak, miskent het arrest het gezag van gewijsde van het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg te Mechelen van 6 november 2006 en wordt de eiser onwettig schuldig verklaard aan de telastleggingen; immers door het toekennen van de vordering van de eiser bij voormeld vonnis wordt aangenomen dat er met de overeenkomst die de grondslag vormt van de vordering, geen inbreuk werd gepleegd op het decreet van 13 april Overeenkomstig artikel 23 Gerechtelijk Wetboek is het gezag van het rechterlijk gewijsde beperkt tot wat de rechter over een geschilpunt heeft beslist, en tot wat, om reden van het geschil dat voor hem is gebracht en waarover de partijen tegenspraak hebben kunnen voeren, de noodzakelijke grondslag, al weze het impliciet, van zijn beslissing uitmaakt. Vereist wordt dat de gevorderde zaak dezelf-

3 3 FEBRUARI 2015 P N/3 de is, dat de vordering op dezelfde oorzaak berust, dat de vordering tussen dezelfde partijen bestaat en door hen en tegen hen in dezelfde hoedanigheid gedaan is. 5. Uit de stukken waarop het Hof vermag acht te slaan, blijkt dat het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg te Mechelen van 6 november 2006, dat bij verstek is verleend, te oordelen had over de uitvoering van een tussen de eiser en de verweerder gesloten overeenkomst. Het arrest, daarentegen, oordeelt over door de verweerder gevorderde schadevergoeding ingevolge ten laste van de eiser gelegde misdrijven. Deze vorderingen hebben noch dezelfde oorzaak noch hetzelfde voorwerp. Hieruit volgt dat het arrest niet onverenigbaar is met de beslissing van het voormelde vonnis van 6 november 2006 en het gezag van gewijsde ervan niet miskent. Het onderdeel kan niet worden aangenomen. Tweede onderdeel 6. Het onderdeel voert schending aan van artikel 7.1 EVRM, artikel 15.1 IVBPR, artikel 14 Grondwet, artikel 2, tweede lid, Strafwetboek en de artikelen 2.1, a, 2.5 en 19.1, van het decreet van 13 april 1999 met betrekking tot private arbeidsbemiddeling in het Vlaams Gewest: het arrest oordeelt onwettig dat een eenmalig feit of een feit dat slechts gericht was of betrekking had op één werknemer of één werkgever, onder toepassing valt van voormelde bepalingen van het decreet van 13 april 1999, terwijl de definities van de begrippen activiteit, werknemer en werkgever, zoals opgenomen in de bepalingen van dat decreet van 13 april 1999, in het meervoud zijn gesteld. 7. Krachtens artikel 2, 1, a, van het decreet van 13 april 1999 met betrekking tot de private arbeidsbemiddeling in het Vlaams Gewest, zoals hier toepasselijk, wordt voor de toepassing van dit decreet verstaan onder private arbeidsbemiddeling: de activiteiten uitgeoefend door een tussenpersoon, die erop gericht zijn werknemers bij te staan bij het zoeken van een nieuwe tewerkstelling of werkgevers bij het zoeken van werknemers. 8. De activiteiten die erop gericht zijn werknemers bij te staan bij het zoeken van een nieuwe tewerkstelling of werkgevers bij het zoeken van werknemers, zijn strafbaar indien niet aan de wettelijke vereisten daartoe is voldaan, ook wanneer

4 3 FEBRUARI 2015 P N/4 die activiteiten slechts resulteren in de bijstand aan een enkele werknemer of een enkele werkgever. Het onderdeel dat uitgaat van een andere rechtsopvatting, faalt naar recht. Derde onderdeel 9. Het onderdeel voert schending aan van artikel 149 Grondwet: het arrest beantwoordt het door de eiser aangevoerd middel niet dat de eiser in de overeenkomst van 30 maart 2001 geen tussenpersoon is in de zin van artikel 2.1, a, van het decreet van 13 april 1999, maar dat hij door een juridische fictie die volgt uit de mandaatovereenkomst, de vertegenwoordigde zelf is. 10. Het arrest (p. 15) oordeelt: Uit het geheel van de in het dossier vervatte gegevens blijkt dat [de eiser] wel degelijk is opgetreden als (sport)makelaar en aldus als private arbeidsbemiddelaar/tussenpersoon, in strijd met de bepalingen van de ten tijde van dit optreden geldende regelgeving. Met deze redenen beantwoordt het arrest het bedoelde verweer. Het onderdeel mist feitelijke grondslag. Vierde onderdeel 11. Het onderdeel voert schending aan van artikel 7.1 EVRM, artikel 15.1 IVBPR, artikel 14 Grondwet, artikel 2 Strafwetboek en de artikelen 5.16, 8, 1 en 3, en van het decreet van de Vlaamse Gemeenschap van 10 december 2010 betreffende de private arbeidsbemiddeling: het arrest verklaart de eiser schuldig aan het innen van commissielonen buiten de toegelaten grenzen omdat de exclusiviteit en de duur van de verbintenis onlosmakelijk zijn verbonden met de door eiser gemaakte aanspraken op commissielonen die zich buiten die grenzen situeren; de bepaling van de commissielonen tot de totale duur van het contract was niet expliciet strafbaar gesteld in het decreet van 13 april 1999 en haar uitvoeringsbesluiten en thans is de maximumgrens (7% van de bruto jaarprestaties) weggevallen; artikel 5.16 van het decreet van 10 december 2012 (lees: 2010) is niet van toepassing op betaalde sportbeoefenaars.

5 3 FEBRUARI 2015 P N/5 12. Met de redenen vermeld in het onderdeel verklaart het arrest de eiser niet schuldig aan het bepalen van de commissielonen met inachtneming van de totale duur van het contract, maar wel aan het innen van commissielonen buiten de grenzen en voorwaarden bepaald door het decreet. In zoverre berust het onderdeel op een onjuiste lezing van het arrest en mist het feitelijke grondslag. 13. Krachtens artikel 5.9 van het decreet van de Vlaamse Gemeenschap van 10 december 2010 betreffende de private arbeidsbemiddeling vraagt of ontvangt het bureau onder geen beding enige vergoeding van de werknemer. De Vlaamse Regering kan een afwijking toestaan voor bepaalde categorieën van werknemers en voor welbepaalde diensten, met uitsluiting van uitzendactiviteiten, na het advies van de SERV, en op voorwaarde dat dit in het belang van de werknemer is. Krachtens artikel 5.16 van hetzelfde decreet voldoet het bureau dat diensten van private arbeidsbemiddeling verricht, aan de volgende voorwaarden: het bureau stelt niet als voorwaarde dat de personen voor wie het bureau bemiddeld heeft, het bureau bij iedere nieuwe bemiddeling zal laten optreden. Krachtens artikel 8, 3, van dat decreet, wordt het commissieloon voor de bemiddeling van de betaalde sportbeoefenaar berekend op het voorziene totale brutojaarinkomen van de betaalde sportbeoefenaar voor de totale duur van het contract. 14. Artikel 8, 3, is geen afwijking van artikel 5.16 maar wel van artikel 5. 9 van voormeld decreet. Uit de samenhang tussen de artikelen 5.16 en 8, 3, volgt dat met het begrip contract in artikel 8, 3, van voormeld decreet wordt bedoeld het contract dat de betaalde sportbeoefenaar afsluit ten gevolge van de welbepaalde bemiddelingsopdracht en niet het contract dat de werknemer afsluit met de bemiddelaar. In zoverre het onderdeel uitgaat van een andere rechtsopvatting, faalt het naar recht. Dictum Het Hof,

6 3 FEBRUARI 2015 P N/6 Verwerpt het cassatieberoep. Veroordeelt de eiser tot de kosten. Bepaalt de kosten op 133,71 euro. Dit arrest is gewezen te Brussel door het Hof van Cassatie, tweede kamer, samengesteld uit voorzitter Paul Maffei, als voorzitter, de raadsheren Alain Bloch, Peter Hoet, Antoine Lievens en Erwin Francis, en op de openbare rechtszitting van 3 februari 2015 uitgesproken door voorzitter Paul Maffei, in aanwezigheid van plaatsvervangend advocaat-generaal Marc De Swaef, met bijstand van griffier Frank Adriaensen. F. Adriaensen E. Francis A. Lievens P. Hoet A. Bloch P. Maffei