Hof van Cassatie van België

Transcriptie

1 21 APRIL 2015 P N/1 Hof van Cassatie van België Arrest Nr. P N 1. S D, 2. N D, beide eisers met als raadsman mr. Daniël Crabeels, advocaat bij de balie te Brugge, met kantoor te 8400 Oostende, Archimedesstraat 7, waar de eisers woonplaats kiezen, 3. M D, 4. H D, eisers, tegen

2 21 APRIL 2015 P N/2 T J P S, beklaagde, verweerder. I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF De cassatieberoepen zijn gericht tegen het arrest van het hof van beroep te Brussel, correctionele kamer, van 5 juni 2013, gewezen na verwijzing bij arrest van het Hof van 12 juni De eerste en tweede eiser voeren in een memorie die aan dit arrest is gehecht, twee middelen aan. De derde en vierde eiser voeren geen middel aan. Raadsheer Alain Bloch heeft verslag uitgebracht. Advocaat-generaal Luc Decreus heeft geconcludeerd. II. BESLISSING VAN HET HOF Beoordeling Eerste middel 1. Het middel voert schending aan van artikel 149 Grondwet en artikel 1138, 4, Gerechtelijk Wetboek: het arrest is tegenstrijdig gemotiveerd daar het enerzijds oordeelt dat de gegevens van het dossier niet toelaten om de verklaringen van [de eerste eiser] als onjuist van de hand te wijzen maar anderzijds dat die verklaringen in de gegeven omstandigheden nochtans niet [volstaan] om de feiten van de tenlastelegging C daadwerkelijk bewezen te verklaren ; niet onjuist staat gelijk met juist, zodat de verklaringen van de eerste eiser de telastlegging bewijzen. 2. Met de redenen die het arrest bevat met betrekking tot het feit C (p. 10, laatste alinea; p. 11, eerste tot vierde alinea) in hun samenhang gelezen, geeft het te

3 21 APRIL 2015 P N/3 kennen dat er kan worden getwijfeld aan de geloofwaardigheid van de verklaringen van de eerste eiser. De aangevoerde tegenstrijdigheid bestaat niet. Het middel mist feitelijke grondslag. Tweede middel 3. Het middel voert schending aan van artikel 65 Strafwetboek en de artikelen 21 en 22 Voorafgaande Titel Wetboek van Strafvordering: het arrest oordeelt dat de strafvordering voor de ten laste gelegde wanbedrijven K, L en P, gepleegd op niet nader te bepalen tijdstippen in de periode vanaf 1 februari 1995, vervallen is door verjaring; het arrest neemt aan dat de laatst nuttige stuitingsdaad plaatsvond op 5 oktober 1999 en dat sedert die datum en het feit H, gepleegd op 8 juli 2006, een termijn van meer dan vijf jaar verstreken is zonder dat de verjaring werd geschorst; de periodes waarin de feiten K, L en P verliepen, sloten echter af respectievelijk eind februari 1999 (telastlegging K), 26 maart 2001 (telastlegging L) en 1 augustus 2000 (telastlegging P) zodat de laatst nuttige stuitingsdaad niet vóór die data kan vallen; wanneer het arrest, dat eenheid van opzet voor de feiten aanneemt, nagaat of de strafvordering vervallen is door verjaring, dient het na te gaan of er geen vijf jaar verstreken is tussen de einddata van de ten laste gelegde periodes voor de feiten K, L en P eensdeels en de datum van de telastlegging H anderdeels, en niet sinds de aanvangsdata. 4. Uit de stukken waarop het Hof vermag acht te slaan, blijkt dat aan de verweerder onder meer de volgende feiten worden ten laste gelegd: - sub K: opzettelijke verwondingen of slagen met de omstandigheid dat de dader een ouder of een persoon betreft die gezag heeft over het kind of de onbekwame of hem onder zijn bewaring heeft, in casu de stiefvader, en met de omstandigheid dat de slagen gepleegd werden op een kind beneden de volle leeftijd van zestien jaar, op verschillende niet nader te bepalen tijdstippen in de periode vanaf 01/02/1995 tot eind februari 1999 ; - sub L: opzettelijke verwondingen of slagen met de omstandigheid dat de dader een ouder of een persoon betreft die gezag heeft over het kind of de onbekwame of hem onder zijn bewaring heeft, in casu de stiefvader, en met de omstandigheid dat de slagen gepleegd werden op een kind beneden de volle leeftijd

4 21 APRIL 2015 P N/4 van zestien jaar, op verschillende niet nader te bepalen tijdstippen in de periode van 01/02/1995 tot en met 26/3/2001 ; - sub P: opzettelijke verwondingen of slagen met de omstandigheid dat het wanbedrijf is gepleegd op een minderjarige of op een persoon die uit hoofde van zijn lichaams- of geestestoestand niet bij machte is om in zijn onderhoud te voorzien, door zijn vader, moeder of andere bloedverwanten in opgaande lijn, of door enige andere persoon die gezag heeft over de minderjarige, of door een persoon die hen onder zijn bewaring heeft, of door een persoon die occasioneel of gewoonlijk samenwoont met het slachtoffer, in casu de stiefvader, op verschillende niet nader te bepalen tijdstippen in de periode vanaf 01/02/1995 tot 01/08/2000. De appelrechters oordelen dat de strafvordering voor deze telastleggingen vervallen is door verjaring omdat: - het feit van de telastlegging G, gepleegd op een niet nader te bepalen tijdstip vanaf 21 augustus 1994, mogelijk voorafgaat aan de feiten van de telastleggingen K, L en P, gepleegd op niet nader te bepalen tijdstippen in de periode vanaf 1 februari 1995; - de strafvordering met betrekking tot de feiten van de telastleggingen K, L en P, gepleegd op niet nader te bepalen tijdstippen in de periode vanaf 1 februari 1995, laatst nuttig gestuit werd door het kantschrift van 5 oktober 1999 van de procureur des Konings te Brugge waarbij een gerechtsdeskundige werd belast met een psychodiagnostisch deskundigenonderzoek naar de toestand van de eerste eiser; - er tussen deze laatste nuttige stuitingsdaad op 5 oktober 1999 en het feit van de telastlegging H, gepleegd op 8 juli 2006, een termijn van meer dan vijf jaar verstreken is zonder dat de verjaring geschorst werd. Zonder op enigerlei wijze te onderzoeken op welke data de telastleggingen K, L en P, voor zo ver bewezen, zouden gepleegd zijn, verklaren zij aldus de strafvordering voor die telastleggingen, waarvoor zij te kennen geven dat zij mogelijk met hetzelfde opzet gepleegd werden als de feiten van de telastlegging H waaraan de verweerder schuldig wordt verklaard, vervallen door verjaring op grond van een stuitingsdaad die zich situeert vóór de mogelijk laatste datum van deze feiten, zo-

5 21 APRIL 2015 P N/5 als omschreven, en verklaren zij dienvolgens de burgerlijke rechtsvorderingen, in zoverre zij gesteund zijn op de telastleggingen K, L en P, niet ontvankelijk. Het Hof kan aldus niet nagaan of de strafvordering voor de telastleggingen K, L en P wel of niet was verjaard op de dag waarop het arrest is uitgesproken en of de burgerlijke rechtsvorderingen die op deze telastleggingen werden gesteund, werden ingesteld nadat de strafvordering vervallen was door verjaring. Het middel is gegrond. Dictum Het Hof, Vernietigt het bestreden arrest in zoverre het uitspraak doet over de burgerlijke rechtsvorderingen van de eerste eiser en de tweede eiseres, in de mate zij gesteund zijn op de telastleggingen K, L en P. Beveelt dat van dit arrest melding zal worden gemaakt op de kant van het gedeeltelijk vernietigde arrest. Verwerpt de cassatieberoepen van de eerste eiser en de tweede eiseres voor het overige. Verwerpt de cassatieberoepen van de derde eiser en de vierde eiseres. Veroordeelt de eerste eiser en de tweede eiseres tot de helft van de kosten en laat de overige kosten ten laste van de Staat. Veroordeelt de derde eiser en de vierde eiseres tot de kosten van hun cassatieberoep. Verwijst de aldus beperkte zaak naar het hof van beroep te Antwerpen. Bepaalt de kosten op 415,43 euro, waarvan 182,49 euro verschuldigd is. Dit arrest is gewezen te Brussel door het Hof van Cassatie, tweede kamer, samengesteld uit afdelingsvoorzitter Luc Van hoogenbemt, als voorzitter, de raadsheren Filip Van Volsem, Alain Bloch, Peter Hoet en Antoine Lievens, en op de openbare rechtszitting van 21 april 2015 uitgesproken door afdelingsvoorzitter Luc Van hoogenbemt, in aanwezigheid van advocaat-generaal Luc Decreus, met bijstand van griffier Frank Adriaensen.

6 21 APRIL 2015 P N/6 F. Adriaensen A. Lievens P. Hoet A. Bloch F. Van Volsem L. Van hoogenbemt