Hof van Cassatie van België

Transcriptie

1 4 FEBRUARI 2016 F N/1 Hof van Cassatie van België Arrest Nr. F N P. T., eiser, met als raadsman mr. Felix Ruysschaert, advocaat bij de balie te Tongeren, met kantoor te 3700 Tongeren, 18 de Oogstwal 37, bus 1, tegen BELGISCHE STAAT, vertegenwoordigd door de minister van Financiën, met kabinet te 1000 Brussel, Wetstraat 12, voor wie optreedt de gewestelijke directeur der directe belastingen te Leuven, met kantoor te 3001 Leuven, Philipssite 3A, bus 1, verweerder, vertegenwoordigd door mr. Antoine De Bruyn, advocaat bij het Hof van Cassatie, met kantoor te 1000 Brussel, Dalstraat 67, waar de verweerder woonplaats kiest.

2 4 FEBRUARI 2016 F N/2 I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF Het cassatieberoep is gericht tegen het arrest van het hof van beroep te Brussel van 15 mei Advocaat-generaal Dirk Thijs heeft op 22 september 2015 een schriftelijke conclusie neergelegd. Raadsheer Koenraad Moens heeft verslag uitgebracht. Advocaat-generaal Dirk Thijs heeft geconcludeerd. II. CASSATIEMIDDELEN De eiser voert in zijn verzoekschrift dat aan dit arrest is gehecht, vijf middelen aan. III. BESLISSING VAN HET HOF Beoordeling Eerste middel 1. De appelrechters verwerpen en beantwoorden het verweer van de eiser dat de akkoorden met de belastingadministratie strijdig zijn met de openbare orde, minstens dat hij bij het sluiten van de akkoorden dwaalde in rechte of in feite met hun oordeel dat: - de akkoorden met de belastingadministratie werden aangegaan onder voorbehoud dat zou worden ingekohierd overeenkomstig de akkoorden; - aan dit voorbehoud voldaan werd, zodat de akkoorden rechtsgeldig tot stand zijn gekomen; - de akkoorden van belastingplichtigen dezelfde bewijskracht hebben als de aangifte;

3 4 FEBRUARI 2016 F N/3 - de eiser enkel een herziening kan verkrijgen indien hij bewijst dat er een dwaling in rechte of in feite werd begaan, en hij in gebreke blijft dit bewijs te leveren. 2. In zoverre het middel schending van het artikel 149 Grondwet aanvoert, mist het feitelijke grondslag. 3. In zoverre het middel schending aanvoert van de artikelen 6, 1131 en 1133 Burgerlijk Wetboek en van de artikelen 1109 en 1110 Burgerlijk Wetboek zonder te verduidelijken hoe deze bepalingen werden geschonden, is het onnauwkeurig en mitsdien niet ontvankelijk. Derde middel in zijn geheel 4. Krachtens artikel 6 WIB64 wordt het belastbaar inkomen gevormd door de gezamenlijke netto-inkomsten, verminderd met de in de artikelen 71 en 72 vermelde lasten, van inkomsten uit onroerende goederen, inkomsten en opbrengsten van roerende goederen en kapitalen, bedrijfsinkomsten en diverse inkomsten. Krachtens artikel 71, 1, 3, WIB64 worden van de gezamenlijke nettoinkomsten van de verschillende in artikel 6 bedoelde categorieën afgetrokken, voor zover zij niet konden worden afgetrokken voor de vaststelling van die nettoinkomsten, tachtig honderdsten van de renten of de kapitalen die de belastingplichtige regelmatig heeft betaald of toegekend aan personen die geen deel uitmaken van zijn gezin, wanneer die renten of die kapitalen hen werden betaald of toegekend ter uitvoering van een verplichting op grond van de artikelen 203, 203bis, 205, 207, 213, 221, 223, 301, 303, 306, 307, 307bis, 308, 311bis, 334, 336, 339bis, 364, 370, 475bis of 475quinquies Burgerlijk Wetboek en van de artikelen 1258, 1271, 1280, 1288 en 1306 Gerechtelijk Wetboek. Uit deze bepalingen blijkt dat een belastingplichtige van zijn gezamenlijke nettoinkomsten tachtig honderdsten van de renten of kapitalen kan aftrekken, voor zover hij die renten of kapitalen regelmatig heeft betaald of toegekend, die renten of kapitalen heeft betaald aan personen die geen deel uitmaken van zijn gezin en die renten of kapitalen hen werden betaald of toegekend ter uitvoering van een verplichting op grond van, onder meer, artikel 203 Burgerlijk Wetboek.

4 4 FEBRUARI 2016 F N/4 5. Krachtens artikel 203, 1, eerste lid, Burgerlijk Wetboek, zoals hier toepasselijk, zijn de ouders aan hun kinderen levensonderhoud, opvoeding en een passende opleiding verschuldigd. 6. Uit de samenhang tussen deze bepalingen volgt dat betalingen of toekenningen aan kinderen die niet tot het gezin van de belastingplichtige behoren en die hij aan hen verschuldigd is wegens levensonderhoud, opvoeding en passende opleiding, tot beloop van tachtig honderdsten kunnen afgetrokken worden van zijn gezamenlijke netto-inkomsten voor zover hij die renten of kapitalen regelmatig heeft betaald of toegekend. Met regelmatige betalingen of toekenningen worden bedoeld, betalingen of toekenningen die niet louter occasioneel of vrijwillig zijn, maar herhaald en volgens een bepaalde regelmaat worden betaald uit hoofde van levensonderhoud, opvoeding en passende opleiding. 7. De appelrechters stellen vast en oordelen dat: - de eiser er ten onrechte lijkt van uit te gaan dat elke uitgave van een ouder in functie van zijn onderhoudsplicht een fiscaal aftrekbare besteding uitmaakt, - de kosten die een ouder maakt bij de uitoefening van zijn omgangsrecht door hem vrijwillig gemaakt worden en gewone kosten uitmaken die iedere ouder draagt wanneer zijn kind bij hem verblijft, - het met andere woorden gaat om uitgaven van private aard, die afhangen van de eigen initiatieven van deze ouder en de concrete omstandigheden van elk bezoek, - het de uitgaven daardoor aan een regelmatig karakter ontbreekt, hetgeen eveneens een voorwaarde is om voor de fiscale aftrek in aanmerking te komen, - uit de stukken van het dossier is gebleken dat de eiser, niettegenstaande de duidelijke termen van de beschikkingen van de vrederechter, vanaf 1 mei 1986 slechts 1 BEF per maand betaalde via overschrijving op de rekening van zijn ex-echtgenote met de vermelding onderhoudsgeld kinderen. 8. De appelrechters die op deze gronden oordelen dat uitgaven van de eiser geen aftrekbare uitgaven zijn in de zin van artikel 71, 1, 3, WIB64 verantwoorden hun beslissing naar recht.

5 4 FEBRUARI 2016 F N/5 Het middel kan niet worden aangenomen. Tweede middel Eerste onderdeel 9. Het onderdeel dat enkel de schending aanvoert van artikel 149 Grondwet, maar in werkelijkheid aanvoert dat de appelrechters de bewijskracht hebben miskend van het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg te Leuven van 15 februari 1993 door er een uitleg aan te geven die onverenigbaar is met de bewoordingen ervan, zonder de artikelen 1319, 1320 en 1322 Burgerlijk Wetboek als geschonden wetsbepalingen in te roepen, is niet ontvankelijk. Tweede en derde onderdeel samen 10. De appelrechters verwerpen en beantwoorden het verweer van de eiser dat, op grond van het gezag van gewijsde van het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg te Leuven van 15 februari 1993, vaststaat dat de uitgaven die hij maakte bij de uitoefening van het omgangsrecht onderhoudsuitgaven zijn in de zin van artikel 203 Burgerlijk Wetboek en derhalve aftrekbaar zijn in de zin van artikel 71, 1, 3 WIB64, niet alleen met hun oordeel omtrent het gezag van gewijsde van dat vonnis, maar ook met hun oordeel dat deze uitgaven geen aftrekbare uitgaven zijn in de zin van artikel 71, 1, 3, WIB De onderdelen, zelfs als zij gegrond zouden zijn, kunnen niet tot cassatie leiden en zijn mitsdien niet ontvankelijk. Vierde middel Eerste onderdeel 12. Het onderdeel dat schending aanvoert van artikel 149 Grondwet, maar in werkelijkheid aanvoert dat de appelrechters de bewijskracht miskennen van het vonnis van de vrederechter van 24 juni 1985, door er een uitleg aan te geven die

6 4 FEBRUARI 2016 F N/6 onverenigbaar is met de bewoordingen ervan, zonder de wettelijke bepalingen weer te geven die hierdoor geschonden worden, is niet ontvankelijk. Tweede onderdeel 13. Het onderdeel dat schending aanvoert van artikel 213 samen met artikel 208 Burgerlijk Wetboek, maar in werkelijkheid aanvoert dat de appelrechters de bewijskracht hebben miskend van het vonnis van de vrederechter van 24 juni 1985, door er niet in te lezen wat er wel in stond, met name dat aan de echtgenote van de eiser de kosteloze bewoning wordt toegekend van de gezinswoning en dat dit moet worden beschouwd als onderhoud van die echtgenote, zonder de wettelijke bepalingen aan te voeren die hierdoor geschonden worden, is niet ontvankelijk. Derde onderdeel 14. Het onderdeel voert aan dat het beschikkingsrecht van de echtgenote van de eiser over de gezinswoning en het gezinsmeubilair op zich burgerrechtelijk tijdens de lopende echtscheidingsprocedure als onderhoud moet worden beschouwd, ook bij gemis aan gerechtelijke uitspraken waaruit zou blijken dat bij de toekenning van onderhoudsgelden rekening wordt gehouden met het woonrecht, zonder aanduiding van de wettelijke bepalingen die hierdoor geschonden worden en is mitsdien niet ontvankelijk. Vijfde middel in zijn geheel 15. De appelrechters oordelen dat uit de lezing van het vonnis van de vrederechter te Leuven van 24 juni 1985 niet kan worden opgemaakt dat deze rechter heeft bepaald dat de ex-echtgenote van de eiser over zijn aandeel in het gezinsmeubilair kon beschikken ten titel van onderhoud en dat de vrederechter haar enkel heeft gemachtigd om samen met de drie kinderen afzonderlijk te verblijven in de echtelijke woonst. Deze zelfstandige, vergeefs bekritiseerde reden schraagt de beslissing dat de helft van de huurwaarde van het gezinsmeubilair niet kan worden beschouwd als een fiscaal aftrekbare onderhoudsbijdrage.

7 4 FEBRUARI 2016 F N/7 Het middel kan niet tot cassatie leiden en is bijgevolg bij gebrek aan belang niet ontvankelijk Dictum Het Hof, Verwerpt het cassatieberoep. Veroordeelt de eiser tot de kosten. Bepaalt de kosten voor de eiser op 212,23 euro. Dit arrest is gewezen te Brussel door het Hof van Cassatie, eerste kamer, samengesteld uit afdelingsvoorzitter Eric Dirix, als voorzitter, afdelingsvoorzitter Beatrijs Deconinck, en de raadsheren Geert Jocqué, Bart Wylleman en Koenraad Moens, en in openbare rechtszitting van 4 februari 2016 uitgesproken door afdelingsvoorzitter Eric Dirix, in aanwezigheid van advocaat-generaal Dirk Thijs, met bijstand van afgevaardigd griffier Véronique Kosynsky. V. Kosynsky K. Moens B. Wylleman G. Jocqué B. Deconinck E. Dirix

8 VERZOEKSCHRIFT/1 Verzoekschrift Elektronische versie niet beschikbaar