Frankfurt 2018 Voor mij was 2017 het jaar van afscheid nemen van PWN en voor mezelf beginnen. Daardoor in 2017 op triathlon gebied een rustig jaar met als hoogtepunt het besluit om me in te schrijven voor de Ironman van Frankfurt en me daar te plaatsen voor het WK Ironman in Hawaï. Ik had al ervaring met Frankfurt door m n deelname in 2009. Toen in een tijd van 9:43:58 en 11 e in de categorie M45-49 jaar, geplaatst voor Hawaï maar niet gegaan. Nu qua triathlon 9 jaar meer ervaring. Zou ik ook sneller geworden zijn? En wat gaat een jaar snel! En ja, zelfstandig worden heeft niet alleen voordelen. Bij jezelf vrij nemen is lastig en daardoor met een meer dan full time baan de voorbereiding gedaan. Dit met de nodige ups en downs en een sterke wisseling in het aantal trainingen en trainingsuren per week. En dat terwijl zeker voor een Ironman consistentie in training het meest belangrijk is. Toch gaan de trainingen die ik doe goed en ook de triathlon van Nieuwkoop ging goed. Hier een mooie tweede plaats in de categorie 55-59 jaar achter de onverslaanbare Jan Blokland. Gelukkig wel weer de snelste looptijd in m n categorie. Ook geleerd van het trainingsschema van Tritrack, Eric van der Linden, door het doen van relatief veel rustige trainingen. Op het eind verstoord door trainingen met Willem van t Veer. Heel gezellig maar kilometers in 3:45 zijn een slechte voorbereiding als je een marathon wilt lopen in 4:30 per km. Maar ja, dat is achteraf En dan is het in ene zover, op vrijdags 6 juli vertrekken Bianca en ik naar Frankfurt, halen de startbescheiden op en gaan naar ons hotel in een kantoorwijk in Frankfurt. Een mooi hotel in een van vrijdagmiddag tot maandagochtend troosteloze omgeving. Echt helemaal niets te doen en compleet uitgestorven. Dit op een paar triatleten en begeleiders na. We kwamen niet om te stappen dus niet zo heel erg. En dan is het al zondagochtend, raceday! Om 4:00 ontbijten in het hotel en om 4:45 vertrekt de bus vanaf het hotel naar de zwemstart. Hier komen we ruim op tijd aan waardoor ik op m n gemak m n spullen op orde kan brengen. Ook kom ik hier Richard de Boer tegen. Richard heeft pech gehad door een blessure aan z n kuit. Ik wens hem succes. Om half zeven starten de mannen elite, vijf minuten later de vrouwen elite en weer vijf minuten later de age groupers in een rolling start. Dit laatste betekent dat de organisatie gedoseerd mensen het water in laat met als doel voldoende ruimte om te kunnen zwemmen. Bij een massa start is het vaak in het begin onbedoeld slaan, trappen en geslagen en getrapt worden. Ik heb als doel zwemmen in 1:10 en schat in dat ik hiervoor op de goede hoogte sta. Toch word ik in de eerste strekking continu ingehaald en lukt het me niet om aan twee kanten adem te halen. Hierdoor heb ik het gevoel dat het langzaam gaat.
Op het eind een klein stuk naar links en dan terug parallel aan het eerste stuk. Dit is recht tegen de opkomende zon in en ik draag een zwembril met heldere glazen waardoor ik volledig blind zwem. Het lukt me niet om in iemands benen te zwemmen en ik merk dat ik flink begin te slingeren. Ik kom op een gegeven moment zelfs bij de heen zwemmers te liggen. Snel naar rechts en proberen iemand rechts van me in de gaten te houden. Gelukkig gaat dat beter. 1600 meter in ongeveer 30 minuten. Dat valt me alles mee. Het tweede stuk gaat beter en ik kom in 1:10:14 uit het water. Uit het water gekomen merk ik dat ik moet urineren. Om dit efficiënt te doen besluit ik direct m n wetsuit uit te trekken. Er komt echter gelijk een official naar me toe dat dat niet mag en ik m n wetsuit weer tot aan m n middel moet aantrekken. Jammer van de verspilde tijd en mede daardoor een hele trage wissen van 6:56. Wat me nog opviel dat ik bij de fiets aankwam is dat er nog heel veel fietsen stonden. Deze staan op nummer en de nummers zijn op basis van je leeftijdscategorie. Dat lijkt gunstig en achteraf blijk ik de 35 e tijd in m n categorie te hebben gezwommen. Meestal zit ik in of achter de middenmoot dus dit is best wel goed! Dan de start van het fietsen. Ik had me voorgenomen om beheerst te gaan fietsen. Door werkzaamheden is het parkoers gewijzigd en is dit 185 km, 5 km langer dan normaal. M n voornemen is om hier ongeveer 5 uur en een beetje over te gaan doen. Het begin van het fietsen is altijd riskant i.v.m. de overgang van een horizontale sport met voornamelijk gebruik van de armen naar een meer verticale sport waarin met de benen veel meer vermogen kan worden geleverd. Hierom hou ik voornamelijk m n hartslag goed in de gaten. Toch laat ik toe dat die ruim boven de 140 komt. Van Maastricht 2 jaar geleden herinner ik me dat die toen regelmatig boven de 150 lag. Twee weken voor Frankfurt heb ik nog geïnvesteerd in een dicht achterwiel. Het ziet er mooi uit en ik hoop dat deze me ook een kilometertje extra snelheid geeft. Ik heb het gevoeld dat het goed gaat en het inhalen is begonnen. Het fietsparkoers bestaat uit een aanloopstuk en dan twee rondes met wat heuvels. Ik merk ook dat er aardig wat wind staat. In de tweede ronde is de wind nog sterker geworden. Als Noord-Hollander is dat echter niet schokkend. Toch gaat dit op de stukken met vals plat omhoog behoorlijk ten kosten van de snelheid. De eerste ronde gaat met een gemiddelde van boven de 37 km/uur, in de tweede ronde moet ik hierop wat inleveren en na 5:11:46 op 185 km kom ik op een gemiddelde van 35,7 km/uur uit. Helaas merk ik al een paar keer wat kramp in m n benen,
heb ik het warm en zie ik dat m n pak helemaal wit is uitgeslagen van de zweet. Geen goed teken. Bij het parc fermee aangekomen merk ik dat er nog weinig fietsen staan. Dat is een goed teken! Achteraf blijk ik de 4 e fietstijd in m n categorie te hebben en de 235 e overall. Ik zet m n fiets neer, ga nog naar een urinoir en trek m n loopschoenen aan. Daarbij smeer ik me eerst nog even in. Hierdoor is m n wissel weer relatief langzaam in 4:06. Het is volledig onbewolkt en m n Garmin gaf al 32 0 C aan. Niet echt de ideale marathon omstandigheden en zeker niet na zo n lange warming up. Ik kan normaal echter goed tegen de warmte en de eerste kilometer gaat redelijk. M n doel was ongeveer 4:30 per km te lopen met een hartslag van ~130-135. Dit had ik twee jaar terug in Maastricht ook en ook in de trainingen lukte dit. M n hartslag schiet echter direct boven de 140 en in de tweede kilometer naar ca. 148 in 3:50/km. Dat gaat niet goed dus! Ik besluit wat rustiger te gaan lopen maar dat helpt weinig. Na 2 ½ km krijg ik steken in m n zij die tot zo n 9 ½ km aanhouden. Poeh, dan is het nog een eind 42 km. Balen en allerlei stemmen in m n hoofd die tegen me vragen: waarom doe je dit?, vind je dit leuk?, stop er toch mee, etc. Het loopparkoers is vier ronden van 10,5 km en op het eind een bocht naar rechts naar de finish. Gelukkig staat Bianca er die me aangeeft dat ik derde lig. Dan moet ik wel door! De anderen zullen het toch ook wel slecht hebben?! En ja, opgeven is geen optie! De tweede ronde gaat redelijk met
kilometer tijden rond de 5 minuten. Het gevoel is echter niet goed, het lijf is leeg en de benen doen zeer. En dan schiet in de derde ronde het onvermijdelijke toe: diverse keren kramp. Eerst hoop ik dat nog een paar keer te voorkomen door kleine stukjes te wandelen maar dan schiet het er toch in en sta ik volledig geparkeerd. Ik heb er ervaring mee en weet dat het na hooguit een paar minuten wel weer wegtrekt. En dat gebeurt ook. Wel word ik in deze ronde door drie man uit m n categorie ingehaald. Na de kramp gaat het verder in een echte survival shuffle. Korte passen met als doel de benen zo min mogelijk te belasten. Het gaat niet snel maar ik blijf in ieder geval lopen. Helaas in km 41 toch weer kramp. Balen, overheen stappen en door! En dan is daar eindelijk de finish. Ik hoop dat ik dat laatste deel kan blijven hardlopen en dat lukt ook in een tempo van 5:21/km. Normaal is dat geen hardlopen voor me, nu ben ik er tevreden mee. Ik doe in totaal 3:55:14 over de marathon, een gemiddelde van 5:34/km. Het hardlopen is normaal m n sterkste onderdeel maar ik heb ondertussen al vaker meegemaakt dat de marathon in een Ironman anders is dan een normale marathon. Nu had ik de 6 e marathon tijd in m n categorie en de 321 e overall. M n eindtijd was 10:28:16 en hiermee was ik in m n categorie ook 6 e en 299 e overall. Na de finish stond Bianca al op me te wachten. Even laten weten dat het met me gaat en dan even bijkomen, wat eten en drinken en douchen. En daarna, tijd voor een heerlijk ijsje en een bak koffie! Op de maandag naar het finishers banket, de prijsuitreiking en het verdelen van de slots. Dit is een waar feest en mooi een keer mee te maken. Jan Frodeno, de meervoudig wereldkampioen, olympisch kampioen en nu ook weer Europees kampioen zit gemoedelijk tussen de deelnemers en gaat met iedereen die het wil op de foto. Eigenlijk normaal maar in een land waarin we veel verwende sporters op TV zien zijn we dit niet meer gewend. En dan waar we ook voor kwamen: de verdeling van de slots. In mijn categorie 5 slots voor het WK Ironman in Hawaï. Een slot is niet echt goedkoop en de reis naar Hawaï ook niet. In de praktijk zijn er dan ook altijd mensen die niet gaan. In mijn categorie hoeft dat er maar
één te zijn en de kans om een slot is dus vrij groot. Het blijkt een illustere hoop, alle vijf deelnemers die voor me geëindigd zijn nemen het slot en ik zit er dus net naast. Ondanks m n twijfel en het gevoel dat ik het niet echt verdiend heb, vond ik dat toch wel balen. En ja dan snel weer vooruit kijken. Relativeren en het is heel anders dan een Michel Butter die op enkele seconden niet naar de olympische spelen mag. Dus waar heb je het over. En dan evalueren. Waar ging het fout of waar kan het beter, is het haalbaar en wil ik het nog een keer proberen? Dat laatste ben ik snel achter: het antwoord is JA met de overtuiging dat ik het sneller moet kunnen dan de winnende tijd van dit jaar, 10:05:21. Bij thuiskomst in Nederland heb ik me dus direct weer ingeschreven voor volgend jaar. Dan ben ik echt 55 en heb dus meer recht op een categorie prijs en een ticket voor Hawaï. Aloha!