BRC KRONIEK. Juni 2005/2

Transcriptie

1 Karate Do Tai-ji-quan Kobudo BRC KRONIEK Juni 2005/2 1. Inleiding Kalender Seizoen Web-site Uitslagen examens karate 29 mei Tai-chi-stage 12 maart Katastage maart Lentestage Jesolo Vervolg van Het onstaan van karate vu : Alex Hauwaert, Degelaenstraat, 34, 1501 Buizingen Tel + Fax : 02/ Alex.Hauwaert@Pandora.be Rekeningnummer BRC HALLE : Website club: Website CRB:

2 1. Inleiding Alweer de inleiding van de laatste kroniek van het jaar het is eigenlijk niet te geloven Waarschijnlijk schrijf ik dit elk jaar opnieuw, maar ook dit jaar is opnieuw voorbijgevlooooooooogen. Maar always look at he bright side of life dat wil ook zeggen dat het weer superleuk was. Voor mij in ieder geval, maar aan ons steeds maar groeiende ledenaantal te zien denk ik dat dat voor iedereen geldt. Hier bij wil ik dan ook vermelden dat we ook dit jaar opnieuw ons record qua ledenaantal hebben gebroken. BRC-Halle telt 118 leden! Veel leesplezier met de kroniek en verder hoop ik iedereen nog te terug te zien op de gezamenlijke les met volwassenen en kinderen op 26 juni en met aansluitend de afsluitende activiteit! Hiervoor wil ik vooral ook een oproep dan naar de Tai-chiërs ik heb er maar één woord voor KOM!!!! En daarna wens ik jullie veel vakantiegenot. Voor diegene die thuis blijven (zoals ikzelf) hoop ik dat het Belgische weer ons niet te veel in de steek laat en voor diegene die dat risico niet nemen: denk aan ons, indien het weer ons in België wel in de steek laat! En tot eind augustus, begin september. Ria (in naam van het bestuur) 2. Kalender Seizoen Rks Datum Activiteit 1 1, 8, 15 en 22 juni 2005 Kobudo lessen 2 22 juni 2005 Laatste les tai-chi afdeling 3 25 juni 2005 Kaderdag dan en 1 ste kyu te Halle 4 26 juni 2005 Laatste les karate-do (kinderen + volwassenen) afdeling met daaropvolgend afsluitende activiteit 5 26 augustus ste les karate jeugd & volwassenen 6 27 augustus 2005 Extra les vanaf 2 de kyu (assistenten) 7 4 september ste les karate kids 8 7 september ste les tai-chi 9 9, 10 & 11 september 12 de clubstage te Villers 3. Web-site Graag wilden we jullie commentaar over de vernieuwde web-site. Wat kan beter? Waarop moet nog meer gelet worden? Ook de positieve commentaren zijn welkom. Dus ga je gang, en spui je commentaar tegen Liesbet of Noël.

3 4. Uitslagen examens karate 29 mei 6 de kyu - Lauwers Debby 5 de kyu - Diekerhof Marco 4 de kyu - Caruso Bruno - Traweels Danny 4de kyu 1 streep - Denayer Jim 4de kyu 3 strepen - Eeckhout Mathias - Eeckhout Vince - Vranckx Andy 3de kyu - Pinazza Carine - Traweels Fiona - Vandeperre Stijn 3de kyu 3 strepen - Quotermans Glenn 5. Tai-chi-stage 12 maart 2005 Zoals elk jaar trok de tai-chi-groep van BRC-Halle zich voor een volledige dag terug in het Coloma kasteel te Sint-Pieters-Leeuw. In deze prachtige omgeving met zijn rozentuin en zijn waterpartijen, kregen we de kans om reeds een stroom (chi) lente op te vangen, die overduidelijk in aantocht was. Onder leiding van Alex Hauwaert hebben de leerlingen van het eerste jaar hun gewaarwordingen, die ze vanaf september hebben opgedaan, kunnen delen met de groep van de gevorderden. Het werd een les in bescheidenheid, want met het aanleren van de zwaardvorm, voelden de gevorderden zich evenzeer beginnelingen. Na de klassieke opwarmingsoefeningen en een algemene herhaling van de Peking-vorm hebben we, bij wijze van aperitief, een aantal ontspannende ademhalingsprincipes toegepast. Een korte voormiddag, gevolgd door een opbeurende maaltijd. Als dessert werden er een aantal videocassettes getoond; deze gaven een idee van de verschillende soorten diktactische media die voorhanden zijn.

4 De namiddag begon met een technische herhaling van de vorm van 24, de Peking-vorm. Iedereen ging tot de laatste beweging die hij geleerd had. De beweging van de slang werd verscheidene malen herhaald, tot grote vreugde van onze gewrichten. Soit, men moet lijden om mooi te zijn. Daarna volgde er een theoretische herhaling van de belangrijkste basisprincipes van de tai-chi ( de vijf ), zoals de ademhaling, Ying en Yang, ontspannen oefenen, vloeiendheid en concentratie. Eerst werd één van deze principes toegepast tijdens de vorm van 24, gevolgd door een tweede principe en zo verder. Iedereen wist deze verschillende aaneenschakelingen te appreciëren. Maar voila, voor de gevorderden was de roes van korte duur; de vorm van 32 met het zwaard! Kwestie van te bewijzen dat ook ervaring zijn limieten kent de tweede groep vocht even hard met de bewegingen als onze collega s van de eerste groep met hun Peking-vorm. De moeilijkheidsgraad werd nog verhoogd dankzij de aanwezigheid van de houten steunbalken; we bevonden ons nl. in een ruimte net onder het dak. Door het hakken in de eeuwen oude stukken eik raakten onze zwaarden een beetje bot maar niet onze wil om te tonen dat we toegewijde leerlingen waren. Na de demonstratie van Alex die ons de martiale toepassing van bepaalde tai-chi bewegingen toonde, moesten we tot onze grote wanhoop vaststellen dat de dag reeds ten einde liep. In een sfeer van algemene tevredenheid bedankten alle deelnemers Alex voor de organisatie van dit alles. Een uitwisselingsdag vol tai-chi die enkel Alex voor ons kon samenstellen. Ik denk dat alle deelnemers unaniem erkentelijk waren voor de inspanning die Alex had geleverd om zijn hartstocht te delen. In naam van alle deelnemers, al dan niet aanwezig: BEDANKT!! De dag eindigde in een trendy restaurant in Halle; wat bewees dat naast tai-chi, dit soort van bijeenkomsten ook een sociale kant heeft en dit tot grote jolijt van iedereen. Om af te sluiten, nog een laatste wens: lang leve volgend jaar! Paul

5 6. Katastage maart 2005 We (Noël, Serge, Isabelle, Willy en ik=karen) waren nog maar pas vertrokken uit de Degelaenstraat toen ik deze leuke ontgroeningsopdracht, nl. Het Verslag toegewezen kreeg (inderdaad ontgroening, want na 5 ½ jaar bij BRC Halle ging ik voor het eerst mee op buitenlandse stage). We waren niet alleen onderweg naar Straatsburg... hoewel we een ruime voorsprong genomen hadden bij de start, werd Noël s busje in Luxemburg ingehaald door Alex met Ria, Gregory en Sinnika. Mijn taak op de heenweg? Noël wakker houden en zappen naar een goeie song op de radio. De appreciatie van mijn songkeuze was makkelijk te beoordelen aan de hand van het invallen van Serge en/of Isa vanop de achterbank. Ambiance! Eigenlijk werd me tijdens de heenreis ook al duidelijk gemaakt hoe Het Verslag er dan wel moest uitzien: da s zo geschreven hoor Karen, helemaal niet moeilijk : een beetje B&B gesnurk langs hier, afgewisseld met een Toccante-Pinot-Noir of beter een Toccante-Irish-coffee langs ginder, in ieder geval iets straf, niet te vergeten Noël s pleidooi voor de aanschaf van een BRC-Mobilhome???, en dan, in kleine lettertjes ertussen mag er een vettige (eentje van Free Willy) of een blondjesmop (eentje van Serge) niet ontbreken. Soit, veel tips voor pikante anekdotes, maar... waar steek ik de karate er dan tussen? Nochtans wil ik een grote portie karate kwijt in dit verslag, ik heb namelijk op zaterdagmorgen nauwgezet nota genomen van het examen 1 ste dan. Mijn belangrijkste motivatie voor deelname aan deze stage was om toch eens zo n examen te hebben meegemaakt vooraleer het zelf te moeten ondergaan! Hopelijk hebben de andere gekleurde gordels met ambitie voor zwart ook iets aan deze gedetailleerde beschrijving. Ik wil er wel meteen bijzeggen dat dit slechts een voorbeeld is en dat er grote variaties mogelijk zijn. Het aantal deelnemers kan van jaar tot jaar sterk verschillen en dit heeft ook een invloed op het verloop van het examen (bepaalde onderdelen kunnen samen met 2 de dan gebeuren of afwisselend). Ook de volgorde van de onderdelen kan variëren, bijvoorbeeld eerst kata en kumite kata, daarna pas kihon, kumite en vrij gevecht. CRB-karate-examen van maart 2005 Mijnheer Habersetzer verwelkomt de kandidaten met het benadrukken van de verantwoordelijkheden verbonden aan een CRB-zwarte gordel. Er waren voor het examen 5 kandidaten 1 ste dan, 6 kandidaten 2 de dan en 1 kandidaat 4 de en 2 kandidaten kobudo 2 de dan. 9u50: start van het examen met de theoretische vragen.

6 10u30: Alex leidt de kihon voor 1 ste en 2 de dan. Eerst armtechnieken: age-uke, gedan-barai, soto-uke, uchi-uke, Gyaku-zuki in zenkutsuen/of kokutsu-dachi, voor- en/of achterwaarts, een of twee pistes. Vervolgens beentechnieken in zenkutsu-dachi: chudan mae-geri, jodan mae-geri, mawashi-geri, en in kiba-dachi: yoko-geri kekomi en combinaties in stijgende moeilijkheidsgraad: zenkutsu-dachi, mae-geri, nekoashi-dachi, mawashi-geri, zenkutsu-dachi mawashi-geri, omdraaien en voeten samen, ushiro-geri, terug zenkutsu-dachi (aaiaaiaai, vreeeeselijk moeilijk) mikazuki-geri, sanbon-zuki 10u50: alle 1 ste en 2 de dan-kandidaten komen hun tokui kata meedelen en kiezen een tweede (kaartje trekken). Voor 1 ste dan zagen we : TOKUI OPGELEGD Tekki shodan Heian godan Tekki shodan Bassai dai Tekki shodan Kanku dai Heian yondan Heian godan Bassai dai Tekki shodan 11u: kata voor 2 e dan 11u20: kleine beraadslaging: voor 1 van de kandidaten 1 ste dan is het hier gedaan! 11u25: Jacques Faieff leidt de kumite met de overgebleven kandidaten oi-zuki jodan, oi-zuki chudan, mae-geri gedan, mawashi-geri chudan, yoko-geri chudan. Bij deze opgelegde aanval die door tori wordt uitgevoerd, moet de uke variëren in zijn verdediging en tegenaanval, vaak wordt er afgewerkt op de mat. Opvallend bij de kumite voor 2 e dan is dat mannen en vrouwen gemengd worden. 11u55: kumite kata 1 ste dan: 1 ste en 3 de kumite kata in de twee rollen kumite kata 2 de dan: 1(tori)-2(uke)-3(t)-4(u)-5(t) en dan opnieuw, te beginnen bij uke. 12h05: vrij gevecht (steeds dezelfde koppels als bij kumite en kumite kata), ieder koppel apart gedurende 2 keer 1 minuut (Alex heeft dit zorgvuldig getimed). 12u20: yame, yasme. That s it! Nog geen proclamatie... suspens tot s avonds, het enige wat Habersetzer lost is dat hij veel fouten zag in de kumite kata en dat we daar dus morgen zeker op verder werken. Het was schitterend weer en we lunchten buiten in de zon, waarna het examen verder afgewerkt werd door de 4 e dan en de kobudo 2 de dan kandidaten. En dan, het verdikt: iedereen geslaagd! (behalve die ene kandidaat die nog voor de kumite te horen kreeg nog niet te voldoen voor CRB-zwart) Tijd om te vieren dus in La Toccante. Hoewel er niemand van Halle een hogere graad ontving, vonden we het toch verantwoord om te vieren. En daar, jaja, inderdaad, de moppen, de tarte flambée, de pinot noir, de ribbekes overal rondom mij (en ik eet geen vlees!) en, de BRC-Mobilhome die alsmaar langer wordt. Daarna een vrij slechte nacht in de B&B vrouwenkamer (te warm, nadorst en Ria die de WC doortrekt om 4 uur s morgens alstemblieft, wat een kabaal!). Katastage maart 2005

7 Kumite kata dus. En dit graag in een esprit de guerre. Dat begint al bij de kamai van tori: eerst de hara naar voor laten kantelen, dan assertief een stap naar voor zetten. Enkele moeilijke punten die me zijn bij gebleven: 1 ste kumite kata: Uke: juji-uke in nekoashi-dachi: naar deze positie komen door eerst linkervoet achteruit te plaatsen, dan pas rechtervoet. Mawashi-geri moet jodan-hoogte zijn! 2 de kumite kata Tori gaat bij de eerste aanval met het lichaam helemaal naar voor bij de tsuki, maar vervolgens helemaal naar achter voor de gedan-barai. Bij het bukken: goed groeperen in een klein bolleke, dan linkerbeen strekken, rechterknie langs de buitenkant van rechterarm, linkerarm omhoog en kijken, rollen en met rechtervoet plat op de grond aankomen (1), vervolgens seiza (virgule) en linkerknie omhoog (2) = 1 virgule 2, wat slaat op het ritme bij het rechtstaan. 3 de kumite kata Yoko-geri: been voldoende terugtrekken en tori in nekoashi-dachi, niet in kiba-dachi. Bij de worp op de grond; linkerhand op schouderblad, rechterhand tot achter de oren, het hoofd goed begeleiden tot op de grond. 4 de kumite kata Arm gestrekt naar achter houden bij de worp op de grond. Voeten van kokutsu-dachi naar zenkutsu-dachi draaien zonder te verplaatsen. 5 de kumite kata Na tsuki aanval: niet dubbele afweer in nekoashi-dachi, maar wel in zenkutsu-dachi. Slotceremonie Kruispas= kleine pas, zenkutsu= grote pas, nooit meer dan 4 passen. De leidersrol van de ceremonie wordt vervuld door degene die de finale tegenaanval deed (bijv. voor de 1 ste kumite kata is dat de uke, voor de tweede de tori) We sluiten de stage af met Uechi Sanchin, een kata waarbij de ademhaling belangrijk is. Daarna de uitreiking van de diploma s. De terugreis zondagmiddag verloopt in 2 ploegen: de dappersten die nog bleven en de ikwil-vroeger-thuis-zijn groep die inderdaad een paar uur eerder in Halle aankwamen door direct te vertrekken en onderweg een hapje te eten. Mijn taak op de terugweg? Noël wakker houden door nog maar eens te zappen naar een goeie song op de radio. t Was tof. Kuuurt, zijn de meisjes braaf geweest? Dan kan ik nog wel meegaan zeker? Karen

8 7. Lentestage OK OK, Ik beken ik begon t weekend al weer goed door schoon te laat bij Alex te arriveren Serge was al vertrokken met Isabelle en Danny; zij moesten onderweg nog Bruno op pikken. Liesbet vervoegde mij en Sinnika (ze verkoos Prince boven Barry White) en JJ vergezelde samen met Willy Alex in de auto. In Luxemburg zoals van gewoonte een stukje gegeten en dan weer verder. Op zaterdagmorgen u gelooft het nooit stonden Sinnika en ik gewoon te vroeg aan t ontbijt! En om 10 na 8 zaten we al gereed in de auto wat een serieuze misrekening qua timing! Enfin, Liesbet vond toch dat we een beetje moesten wakker worden en wat is daar beter voor geschikt dat de CD van de Red Hot Chili Peppers?!? Als je zo wat langer haar hebt wordt head-bangen echt wel leuk Maar aangezien head-bangen en rijden niet samen gaan; onze sensei zich afvroeg of het nog wel goed ging met ons en we Sinnika haar ochtendhumeur niet negatief wilden beïnvloeden hebben we maar braaf iets anders opgezet. In Eschau aangekomen was t weer dolle pret om alle Franse en Duitse vriendjes terug te zien. En ook Mr. Habersetzer hij was weer geniaal. Ik had hem al lang niet meer zo happy en vrolijk (dat is zeker t zelfde?) en strijdlustig gezien. Ik denk dat hij blij is dat de operaties van beide heupen achter de rug zijn en dat alles zo goed gaat. Eigenlijk is het toch ongelooflijk twee operaties op zo n korte tijd en toch geen enkele stage gemist Moest zijn chirurg hem hebben bezig gezien, ik denk dat de arme man een hartaanval kreeg Hihi Mr. Habersetzer vertelde trouwens dat de chirurg had gezegd dat hij maar met die dwaze sport moest stoppen. Waarop Mr. Habersetzer had gezegd dat het hier niet over een sport ging en dat het daarom onmogelijk was ermee te stoppen. Ik had echt de indruk dat Mr. Habersetzer weer op oorlogspad was. Ik herinner mij nog een aantal maand geleden, tijdens Kan Geiko dat hij zei dat het gedaan was met vechten dat hij langs de oever van de rivier ging zitten en op zijn gemak naar de rivier kijken. Mevr. Habersetzer heeft toen hard gelachen ik denk dat hij opnieuw in zijn raft is gekropen en dat er een aantal grote watervallen naderen. Hij heeft tijdens de stage een paar dingen klaar en duidelijk gezegd, die misschien wel hard over kwamen. Maar zoals hij zei, gedaan met de zijden handschoen, hoog tijd om de waarheid onder ogen te zien, en een koe een koe te noemen. Karate is een zelfverdedigingskunst en we leren dat omdat ook te gebruiken indien het nodig is. En dan moeten we ook zo ver gaan als nodig is. En hij heeft ook besloten met zijn eigen school te starten Tengu-ryu WAAUW! Tijdens de stage deden we verschillende malen Sanchin en Happoren. Op zaterdagmorgen gaf Mr. Habersetzer een demonstratie van Happoren indrukwekkend zeeeeeeeeeeeer indrukwekkend. We deden ook verschillende oefeningen met partner waarbij de nadruk op de stress en de werkelijkheid werd gelegd. Op zondagmorgen

9 deden we tevens kobudo En ik zin nog altijd op wraak Alex zei tegen mij en Liesbet dat we bij sai wel een leuke kata zouden doen, wel een ietsje langere, maar een leuke Enfin, eerst de eerste oefen-kata-sai samen met Frans. Ik werd al compleet neurotisch Frans zijn tempo viel gewoon niet te volgen en t was nog maar net yamee of hij stond al weer bij yoi. Enfin, dan Helmut met de kata tsuken-en-dan-nog-iets-sai de iets langere volgens Alex 113 BEWEGINGEN HONDERD DERTIEN! Afzien was de boodschap! Maar Helmut is een schitterende lesgever en we zijn tot op t einde geraakt. Ik moet wel even zeggen dat de schrik mij om t hart sloeg toen hij zei selbständig, maar ik heb het einde gehaald! Na van iedereen afscheid genomen te hebben (van sommigen onder hen maar voor een week, want volgende week vertrekken we naar Jesolo op stage) wijle met veel nieuwe karate-energie weer naar huis, met afspraak in Luxemburg om te eten Maar ergens in t noorden van Frankrijk waren er wegenwerken. Na op de kaart gekeken te hebben en heel wat heen en weer telefoneer met enerzijds Serge en anderzijds de mail-box van Alex, besloten de vrouwen (ja, sommige vrouwen kunnen WEL kaartlezen) dat het weinig zinvol was om nog naar Luxemburg te gaan (wat rechts lag) en dat t beter was gewoon door te rijden naar België En blijkbaar kan je mail-boxen ook niet vertrouwen want Alex belde mij heel wat later om te vragen waar ik nu zat hij had mijn berichtje pas een uur en half later gekregen en was dus wel naar Luxemburg gereden en had daar op ons zitten wachten ik geef eerlijk toe dat ik mij toch wel een beetje heeeeeeeeel schuldig voelde Ik snap soms niet waarom hij ons graag blijft zien (hihi, allez dat denk ik toch!) Ria 8. Jesolo Geacht BRC-lezerspubliek, Ik schrijf u deze letteren vanuit mijn strandstoel volop te genieten van een stralende zon, na een verkwikkende duik in het koele water van één of ander Italiaanse zee (mijn aardrijkskunde is nooit zo goed geweest). Ik moest wel zeer voorzichtig zijn want die snoodaards van een krabben verstopten zich goed onder t zand en voordat je t weet hangt er één aan je teen Maar ik loop vooruit op de feiten. Wat hebben strand en zee en zon te maken met karate? Op dit ogenblik alles Momenteel ben ik in Jesolo, op strandvakantie 99,99% van de bevolking zal wel een net iets andere definitie hebben voor het woord strandvakantie ; maar enfin. Hihi, er is nu reeds geen enkele vierkante cm aan mijn

10 lichaam dat nog GEEN pijn doet, ik ben mij weer zeer pijnlijk (vooral dan letterlijk) bewust van al mijn spieren; ook van diegene waarvan ik dacht die niet te hebben. De organisator van deze all-included-formule is Peter Dunzelmann (de Peter van Stanzi die ons reeds een paar keer zijn komen bezoeken) en onze animatoren zijn voor de ju-jutsu-entertainment Emu (vriend van Peter), voor de kobudo Sigi en voor het karate Peter zelf. Mijn mede-vakantiegenoten zijn: de familie Beulen (Serge, Inge en Brent; Rani kon dit jaar niet mee); de familie Dunzelmann (Peter, Stanzi, de kleine Jannik en Peter s neef Sebastiaan); de familie Spraul (Renate, Martin, Lea & Sofie); de familie Priermeier (Thomas, Karin en de kleine Yvonne); de familie Folger (Emu, Dany, Leonie & Christophe); Hans; Thomas; Daniella; Brigitte; Christine & Richard; Sigi; Michaël en ten slotte nog ikzelf de vrouw van de twaalfde planeet (dixit Serge & Peter). We zijn dit jaar met een grote bende, maar niet iedereen volgt de stage, sommigen zijn nog net iets te klein. Ik weet niet exact wat de kata Sachin op de lente-stage met ons heeft gedaan, maar in elk geval kwam de helft van de delegatie hier al ziek aan Ik voel mij precies een astmalijdende zeehond; Richard is hier ook een beetje slapjes gearriveerd en Peter hoest al even hard als ik. Maar we zijn geen weich-ei en we zijn er onmiddellijk van in t begin stevig tegen aan gevlogen. Eigenlijk heeft Emu de gemakkelijkste taak Sigi moet tijdens de chi-kung van 7 tot 8, dus VOOR t ontbijt; dus VOOR de koffie zien wakker te krijgen Van 9 tot 11 is het ju-jutsu met Emu. Na het middageten en de siësta is het weer aan Sigi om ons in gang te krijgen tijdens de kobudo van 15.30u tot 17u en ten slotte heeft Peter de zwaarste taak om ons wakker te houden tijdens het karate tot 18.30u. En daarna een zalige douche, NOG zaliger eten van Monika (we hebben al twee keer spaghetti ai olio gegeten MMMMMMMMMMMM) met een lekker glaasje wijn en als kers op de taart cappuccino Ondertussen is het zondag, en ben ik net thuis gekomen pff de week is gevlogen Ik moet ook zeggen dat hoe verder de week vorderde hoe minder last Sigi had om ons in de namiddag in beweging te krijgen: het weer werd warmer en zo ook t zand en dan heb je op blote voeten twee opties: in beweging blijven of u in t zand in graven De rode draad in de karate-les was de kata Tekki-nidan. Naast het aanleren van de kata deden we ook bunkai; waarschijnlijk verbaast het u niet dat de snelheid waarmee deze werd begrepen, omgekeerd evenredig was met de temperatuur. Verder deden we ook kumita-kata nummer 5. De rode draad bij Emu was vallen en rollen naar voor, naar achter, opzij, enfin in alle richtingen. Dat vallen op zich was niet erg, maar dat recht

11 komen En moest je dan denken dat dat een goed excuus was om te blijven liggen op dat lekker warme, zachte zand. Vergeet het, elke keer was Peter in de buurt om er mij attent op te maken dat je maar 1,2 seconden op grond mocht blijven liggen Hihi een chans dat we daar vooral de maandag en dinsdag stevig op geoefend hebben en daarna vooral op klemmen, ik had mij nl. voorgenomen mij woensdag gewoon op mijn neus te laten vallen want mijn tricepsen dreigden met staking! Op t einde van de week deden we ook nog 3 kata. Ju-jutsu-kata zijn zeer verschillend van karate-kata, er komt veel meer protocol bij kijken en het gevecht zelf is zeer kort. Bij Sigi oefende we voornamelijk op san-nin-kumite (voor mij 1 & 2, de gevorderden ook nog nummer 3) en ook tonfa. Ik had nog niet veel met tonfa gewerkt niet evident. Op een bepaald ogenblik deden we de eerste oefenkata met tonfa. Ik kreeg een déjà-vu en moest aan Frans denken (zie verslag lente-stage). Het tempo was echt niet bij te houden, ik zwierde maar wat in rond met mijn tonfa en toen ik opeens de tonfa s van beide Thomassen langs twee verschillende kanten mijn richting uit zag komen, vond ik het tijd om te vluchten. Sai kunnen we in Jesolo niet beoefenen want dat is in Italië een verboden wapen. De chi-kung was eens iets anders, het zijn ook trage bewegingen zoals in tai-chi. Ik moet zeggen dat ik persoonlijk tai-chi nog leuker vind omdat het net iets dynamischer is, maar zo s morgens vroeg met de zon op je snoet en het geluid van de golven op de achtergrond t had wel iets ik moest denken aan een gedichtje dat ik ooit las: Alleen maar de zee Alleen maar de golven begrijpen het om tegen beter weten in te blijven beuken op de golfbrekers Tijd is hun wapen Geduld hun wapenbroeder We hebben nog veel te leren. Op vrijdagmorgen voor de chi-kung kreeg ik nog een zeer leuke taak toegewezen Serge vroeg om Peter, Richard en zichzelf te filmen bij t uitvoeren van Sanchin een klein detail t moest er oud uitzien dus uitgevoerd in bloot bovenlijf Voor de rest ben ik er na 2 jaar toch al in geslaagd om de oefening waarbij je beide armen in tegengestelde richting draait, langs

12 één kant uit te voeren (ik ben trots op mezelf) en op het zingen van piep-kleinkonijntje stond de doodstraf volgens Peter Ik heb dan maar express aan Emu een paar keer gevraagd om een oefening nog eens te tonen (Peter was vaak zijn proefkonijn en ju-jutsu kan zeer pijnlijk zijn). Ik vind ook dat er dringend iets moet gevonden worden om het zand een vanillesmaak te geven (duvel-smaak mag ook) en als t kan, ook iets minder knarserig ik heb dat besloten op het ogenblik dat ik uitvond waarom je moet afkloppen als t te pijn doet en niet ja roepen met u neus in t zand ja roepen gaat moeilijk en smaakt slecht! En Renate niet vergeten als je t bij san-nin-kumite niet meer weet vliegende wissel!!!! Aan Peter: bedankt voor de organisatie en aan iedereen: merci voor de companie; t was dolle pret!!! Ik kom volgend jaar terug!!! Ria 9. Vervolg van Het onstaan van karate. Vervolg van Het onstaan van karate. Vanaf 1914 en 1915 wisselden Mabuni, Motobu, Kyan, Ogusuku, Shiroma, Ishikawa, Yabiku en Funakoshi elkaar af tijdens een serie van publieke demonstraties doorheen het eiland Okinawa. Dit was tevens een beslissende mijlpaal voor de modus vivendi tussen de drie grote basisscholen Shuri-te, Naha-te en Tomari-te. Hun onderlinge rivaliteit zette zich verder tot aan het begin van die eeuw en legt uit hoe het komt dat het okinawa-te, 30 jaar na de stopzetting van de Japanse bezetting, nog steeds zo in het geheim was gehuld. Het was in 1916, het jaar waarin Itosu stierf, dat Sensei Funakoshi door de butokuden van Kyoto (Japan) werd uitgenodigd om er de eerste okinanawa-te demonstratie te geven buiten het eiland. Op weg naar Europa, meerde op 6 maart 1921 de prinselijke erfgenaam Hiro-Hito, aan in Okinawa en was sterk onder de indruk van de karatedemonstratie die hem werd gegeven. Men kan bevestigen dat vanaf dat ogenblik (het tijdstip van de hergeboorte van het Japans imperialisme en de militaristische ontwikkeling van dit land) de Japanse leiders in karate-jutsu een uitstekende manier zagen, weliswaar te midden van andere, om de militaire elite te versterken. Het jaar nadien kwam Funakoshi voor een tweede keer in Japan, ditmaal om er nooit meer weg te geraken, hij was een gevangene van zijn eigen succes.

13 1922 werd het beslissende keerpunt. In mei van dat jaar kwam Funakoshi Gichin; op dat ogenblik president van de Okinawa Shobu Kai (vereniging voor promotie van de gevechtskunsten) naar Tokio om zich een onverwacht en historisch succes aan te meten. Er moet nog eens aangedrongen worden op de reden waarom zijn gelijken Funakoshi kozen als pionier: men wou dat de eerste meester die de officiële vertegenwoordiger was van het okinawa-karate zowel een ambassadeur als een technicus was. Men had nood aan een gedistingeerd karateka. Welnu, Funakoshi Gichin was tevens meester in de kunst van de poëzie en kalligrafie (shodo); in het dagdagelijkse leven was hij een onderwijzer in het Japanse lezen en schrijven, en bovendien was hij perfect op de hoogte van de gewoonten van zijn land, zoals de goede manieren die dienden gebruikt te worden in de maatschappij. Verscheidene experts van het Okinawase karate namen het hem om verschillende reden, waaronder simpelweg jaloersheid omwille van zijn succes in zijn onderneming, kwalijk dat hij de geheimen van de kunst van het eiland had ontsluierd aan de Japanners. Dit verklaart waarom vandaag de dag het onderwerp Funakoshi met grote discretie wordt behandeld in de dojo van Okinawa en in de stambomen (keizu) die de overdacht en vertakkingen van de verschillende stijlen weergeven. De ontmoeting tussen Funakoshi en Kano Jigoro (grondlegger van het judo) was zeer belangrijk. Deze laatste nodigde de meester uit om een privé demonstratie te geven in de Kodokan (de grootste judo-school, gelegen in Tokio). Deze twee meesters bleven een wederkerig respect voor elkaar koesteren. Het begin in Japan, was op materieel gebied alles behalve makkelijk. Het eerste jaar moest Gichin Funakoshi zich tevreden stellen met de slaapzaal van de leerlingen als dojo, in Suidobashi in Tokio. Hij leefde er in een zeer klein kamertje net naast de ingang. Overdag onderhield hij de slaapzaal, s avonds gaf hij les aan zijn eerste leerlingen. Aangezien zijn onderwijs gratis was, was het moeilijk om in zijn levensonderhoud te voorzien, maar dit lukte dankzij zijn kennis van de kalligrafie. Een beetje later vestigde hij zich in een kleine turnzaal: Meishojuku. In september 1924 richtte hij zijn eerste universitaire club op in Keio, in 1926 volgde Ichiko, de universiteit van Tokio. In 1927 voegden zich nog drie andere scholen toe: de universiteit van Waseda, Takushoku, Sho Dai en vervolgens Hitotsubashi. Nadien volgden er nog vele anderen, plotseling was er een complete dojo-explosie. In 1930 waren er alleen al in Tokio een tiental dojo. In die tijd was het onderwijs geheel gebaseerd op kata en hun bunkai. Maar de jonge wolven in de entourage van Funakoshi Gichin waren reeds stiekem begonnen met de weg van de lege hand (karate-do) om te buigen naar een modernere en sportievere richting. Aldus geschiedde dat vanaf 1927 drie leerlingen: Miki, Bo en Hirayama genaamd, zich aan de studie zette van het vrijgevecht (ju-kumite). Een van zijn favoriete leerlingen, Otsuka Hironori besloot om de lessen meer op het gevecht (kumite) te baseren. De universiteit van Tokio was in 1930 de eerste die de protecties op punt stelde op basis van elementen uit de wapenuitrusting gebruikt in kendo (schermkunst met het zwaard), dit om het niet gecontroleerd vrijgevecht mogelijk te maken.

14 De populariteit van deze nieuwe (voor de Japanners) gevechtskunst was zodanig groot en de vraag naar instructeurs zo sterk dat er een grote toeloop van Okinawase experts was. Met hen verscheen ook de onoverkoombare rivaliteit van personen en stijlen. Onder de belangrijksten bevonden zich in 1928 Miyagi Chojun (Goju-ryu) en Mabuni Kenwa (Shito-ryu) die elk hun eigen weg gingen. Na 8 jaar studie samen met Funakoshi verliet Otsuka Hironori zijn meester om, er werd gezegd met zijn toestemming, zijn eigen stijl te creëren: Wado-ryu. Deze vorm van karate was meer verbonden met wat zijn grondlegger reeds kende van de Japanse ju-jutsu. In werkelijkheid had Otsuka genoeg gekregen van de ernstige verschillen die hem steeds tegenover de zoon van de meester plaatste. In het begin van de jaren 30 verving Yoshitaka, de enige onder zijn zoons die zijn sporen in het karate volgde, zijn vader als instructeur aan de universiteit van Waseda. Met de eerste generatie van Japanse sempai (zoals Egami Shigeru, Hironishi Genshin, Noguchi Hiroshi en Shimoda Takeshi) liet Yoshitaka het shurite, dat was aangebracht door zijn vader, evolueren naar wat de Shotokan-ryu zou worden. In 1935 werd Funakoshi s droom waarheid, er werd in Tokio gestart met de constructie van een nieuwe en belangrijke dojo. Hier kon Funakoshi Sensei les geven aan de steeds talrijker wordende leerlingen. Een comité hield zich op nationaal niveau bezig met het werven van de nodige fondsen en de Shotokan werd in de zomer van 1936 voltooid. De naam die deze dojo van het comité kreeg was afkomstig van het pseudoniem waarmee Funakoshi voorheen zijn Chinese gedichten, die hij soms schreef, ondertekende. Shoto kon vertaald worden als de golvende beweging van de den (onder de wind) en kan verwees naar het gebouw. Zeer snel deed de oude meester niets anders dan superviseren en liet het effectieve onderwijs over aan zijn zoon Yoshitaka. Gedurende de tweede Wereldoorlog ( ) werd Okinawa volledig verwoest en de bevolking werd sterk uitgedund. Een aantal experts, levende archieven van de autochtone gevechtskunsten, verdwenen in de storm en met hen een aantal directe afstammelingen. Het jaar 1945 was verschrikkelijk. Niet enkel werd de Shotokan tijdens een luchtaanval verwoest, maar vooral: Yoshitaka stierf aan tuberculose. Onder druk van de troepen van de Amerikaanse generaal Mac Arthur werden talrijke Okinawase burgers naar Japan geëvacueerd, onder hen de vrouw van Funakoshi Gichin. Het oude koppel vond elkaar terug in Oita, maar was slechts voor twee jaar herenigd. In de herfst van 1947 stierf ze. Van 1945 tot 1972 kende Okinawa een nieuwe heerschappij, deze van de Amerikaanse overwinnaars. Slechts in 1948 werd het Amerikaans verbod op de beoefening van gevechtskunsten opgeheven. Ondanks zijn gevorderde leeftijd startte Funakoshi Gichin opnieuw met lesgeven in Keio en Waseda. Maar zijn tijd was voorbij.

15 Vanaf 1949 verrees het karate uit de vergetelheid dankzij de impuls van de laatste sempai van Funakoshi. Ze creëerden de Japanse karate associatie (J.K.A.) waar de meester de ere-instructeur van werd en Obata Isao voorzitter. In werkelijkheid weigerde de oude Okinawase meester de impuls die door Nakayama Masatoshi en Nishiyama Hidetaka werd gegeven in de richting van een karate die kon beoefend worden in een sportieve competitie, te accepteren; het was een evolutie die hij nooit ondersteunde. Na 1950 versterkte de bezetting op Okinawa opnieuw met de oorlog in Korea, waardoor er een permanente aanwezigheid was van meer dan G.I. s. Vele onder hen brachten in de Verenigde Staten verslag uit over de eerste fragmenten van karate en soms ook van kobudo. Dit verwekte al snel de interesse van het grote Amerikaanse publiek en nadien ook van het Westen. De nieuwe Shotokan werd gevestigd in de lokalen van de oude Kodokan. In werkelijkheid was de band van de meester met de nieuwe dojo zeer zwak. Hij was enkel nog maar een handelsmerk, een oude man die werd gerespecteerd maar op technisch vlak opzij werd gezet; wat hij ten volle besefte. In 1951 introduceerde de J.K.A. de ju-kumite in de klassieke lessen. De J.K.A. werd een steeds commerciëlere organisatie die met behulp van zijn experts een wereldwijde prestige ambieerde. De eenheid van J.K.A. viel reeds in elkaar op het ogenblik dat Funakoshi nog in leven was. In 1954 vertrok Obata om zijn eigen weg te kunnen volgen en na hem vertrokken er nog een aantal anderen. Het jaar erop nam Nakayama zelf de leiding van de J.K.A. op zich en vanaf 1958 vond de eerste officiële Shiai (competitie) plaats. Funakoshi heeft dit niet meer hoeven mee te maken. Hij stierf op 26 april 1957, op de leeftijd van 88 jaar. Tot aan zijn dood wilde Sensei Funakoshi, meer dan een technisch onderwijs, een geestestoestand, een bestaansregel, een levensfilosofie propageren. Eigenlijk wou hij de aandacht van zijn leerlingen concentreren op de geest van de techniek, het is te zeggen de essentie van de boodschap die hij uit Okinawa had mee gebracht: een filosofie en een levensvoorschrift, een weg (do) van bestaan en van het perfectioneren van de mens op zoek naar zichzelf. Al deze informatie is afkomstig uit de woordenboek van Mr Habersetzer. Ria