Hof van Cassatie van België

Transcriptie

1 3 SEPTEMBER 2015 F N/1 Hof van Cassatie van België Arrest Nr. F N GEMEENTE KOKSIJDE, vertegenwoordigd door het college van burgemeester en schepenen, met kantoor te 8670 Koksijde, Zeelaan 303, eiseres, met als raadsman mr. Michel Maus, advocaat bij de balie te Brugge, met kantoor te 8310 Brugge, Baron Ruzettelaan 5, bus 3, tegen C. D., verweerder, met als raadsman mr. Geert Soetaert, advocaat bij de balie te Kortrijk, met kantoor te 8500 Kortrijk, Groeningestraat 33. I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF Het cassatieberoep is gericht tegen het arrest van het hof van beroep te Gent van 12 maart 2013.

2 3 SEPTEMBER 2015 F N/2 Advocaat-generaal Dirk Thijs heeft op 9 maart 2015 een schriftelijke conclusie neergelegd. Raadsheer Bart Wylleman heeft verslag uitgebracht. Advocaat-generaal Dirk Thijs heeft geconcludeerd. II. CASSATIEMIDDELEN De eiseres voert in haar verzoekschrift dat aan dit arrest is gehecht, twee middelen aan. III. BESLISSING VAN HET HOF Beoordeling Eerste middel 1. De door artikel 170, 4, Grondwet gewaarborgde fiscale autonomie van de gemeenten houdt in dat de gemeenten, behalve voor de wettelijk vastgestelde uitzonderingen, en binnen de perken van de wet, vrij bepalen welke materie zij aan belastingen onderwerpen. 2. De appelrechter oordeelt dat: - het wel mogelijk is dat het uitsluitend belasten van de eigenaars van tweede verblijven verantwoord is om een bepaald onevenwicht weg te werken dat anders zou blijven bestaan in de mate waarin voldoende vergelijkbare personen, hier in het bijzonder de eigenaars van tweede verblijven enerzijds en de vaste inwoners anderzijds, hun bijdrage leveren tot de kosten ter dekking waarvan het belastingreglement een belasting heft; - in dit verband de verweerder terecht verwijst naar het feit dat de eiseres er voor kiest om geen aanvullende gemeentebelasting op de personenbelasting te heffen; - abstractie makend van de andere belastingen - waaronder de belasting op tweede verblijven - er dus een evenwicht is.

3 3 SEPTEMBER 2015 F N/3 De appelrechter geeft aldus te kennen dat een belasting op de tweede verblijven in de betrokken gemeente niet kan worden ingevoerd als een compenserende heffing omdat de eiseres geen aanvullende gemeentebelasting op de personenbelasting heft ten laste van de eigen inwoners. 3. Door in het raam van de toetsing van het gemeentelijk belastingreglement op tweede verblijven aan het gelijkheidsbeginsel te overwegen dat de eiseres "er voor kiest om geen aanvullende gemeentebelasting op de personenbelasting te heffen" om daar vervolgens uit af te leiden dat er aldus geen onevenwicht bestaat tussen inwoners en eigenaars van tweede verblijven dat een belasting op tweede verblijven als compenserende heffing kan verantwoorden, miskent de appelrechter geenszins de fiscale autonomie van de eiseres, maar beperkt hij zich tot het beoordelen van de wettigheid van het belastingreglement. Het middel kan niet worden aangenomen Tweede middel 4. De verplichting voor de rechter om zijn vonnis te motiveren is een vormvereiste die geen verband houdt met de juistheid van de motieven. In zoverre het middel aanvoert dat de appelrechter zich heeft gebaseerd op foutieve gegevens en vergelijkingen, is deze grief vreemd aan de motiveringsverplichting van artikel 149 Grondwet en artikel 780 Gerechtelijk Wetboek. Het middel is in zoverre niet ontvankelijk. 5. Het middel voert aan dat een onderscheid in de belastingheffing toegelaten is op voorwaarde dat het onderscheidend criterium kennelijk en redelijkerwijs te verantwoorden is rekening houdend met de aard en het doel van de belasting en dat een mogelijke schending dan ook in de eerste plaats had dienen te worden bekeken vanuit het doel van de belasting zoals dit te dezen uit het motiverend gedeelte van het betrokken belastingreglement blijkt. 6. In zoverre het middel aanvoert dat de appelrechter deze toetsing niet deed, terwijl hij inzake de door de gemeente vooropgestelde doelstellingen niet-betwist oordeelt: Zowel de verfaaiing van de badplaats als de zorg voor de veiligheid en de open ruimte op het grondgebied van de gemeente komen immers in principe

4 3 SEPTEMBER 2015 F N/4 aan allen die zich op het grondgebied van de [eiseres] bevinden ten goede. In elk geval is niet aangetoond dat de eigenaars, enz. van tweede verblijven meer dan anderen aanleiding geven tot het maken van die kosten, noch dat deze daar meer voordeel uit halen of gebruik van maken, berust het op een onvolledige lezing van het bestreden arrest en mist het mitsdien feitelijke grondslag. 7. Het middel voert voorts in essentie aan dat er wel een redelijke verantwoording is voor de verschillende behandeling van de eigenaars van een tweede verblijf en de eigen inwoners van de gemeente omdat de belasting op de tweede verblijven ook een louter financieel doel heeft en de eigen inwoners door hun hoedanigheid van gedomicilieerde via de bedragen die de gemeente ontvangt uit het Gemeentefonds of via andere overheidstoelagen reeds een bijdrage leveren tot de uitgaven die geviseerd worden door het belastingreglement. 8. Krachtens artikel 2 van het Decreet van 5 juli 2002 tot vaststelling van de regels inzake de dotatie en de verdeling van het Vlaams Gemeentefonds wordt de jaarlijkse dotatie aan het Vlaams Gemeentefonds uitgetrokken op de begroting van het Vlaamse Gewest. Krachtens artikel 4 van dit decreet wordt de dotatie aan het Vlaams Gemeentefonds elk jaar verdeeld over alle gemeenten en OCMW s van het Vlaams Gewest, voor hun algemene financiering, volgens de regels bepaald in dit decreet. 9. Krachtens het te dezen toepasselijke artikel 19, 1, van het Decreet van 13 juli 2001 houdende het stimuleren van een kwalitatief en integraal lokaal cultuurbeleid geeft de Vlaamse regering subsidies aan de gemeenten of aan de samenwerkingsverbanden van die gemeenten en aan de Vlaamse Gemeenschapscommissie voor de uitvoering van een cultuurbeleidsplan. Krachtens artikel 19, 2 van dit decreet is het aantal aanvragen voor subsidie die jaarlijks kunnen worden behandeld afhankelijk van het krediet dat de Vlaamse regering, voor de uitvoering van dit decreet, jaarlijks inschrijft in de begroting. 10. Het middel dat ervan uitgaat dat niet de Vlaamse overheid maar de eigen inwoners van de gemeente bijdragen tot de financiering van de gemeente via de bedragen die de gemeente ontvangt uit het Gemeentefonds of op grond van het Decreet van 13 juli 2001, berust op een onjuiste rechtsopvatting. In zoverre faalt het middel naar recht.

5 3 SEPTEMBER 2015 F N/5 11. De eiseres heeft voor de appelrechter niet aangevoerd dat ook de federale sociale toelage, de subsidies van de Vlaamse overheid verleend in het kader van het Besluit van de Vlaamse regering houdende bepaling van de Vlaamse beleidsprioriteiten van het gemeentelijk jeugdbeleid, de subsidies in het raam van de samenwerkingsovereenkomst met de Vlaamse overheid op het vlak van milieu en subsidies in het raam van de ondersteuning en stimulering van een gemeentelijk jeugd- en jeugdwerkbeleid, worden bepaald op basis van het inwonersaantal zodat de inwoners ook langs die weg bijdragen tot de financiering van de gemeente. In zoverre het middel aanvoert dat de appelrechter mede in het licht hiervan niet kon beslissen dat het belastingreglement het gelijkheidsbeginsel miskent, is het nieuw en bijgevolg niet ontvankelijk. Dictum Het Hof, Verwerpt het cassatieberoep. Veroordeelt de eiseres tot de kosten. Bepaalt de kosten voor de eiseres op 126,02 euro en voor de verweerder op 107,38 euro. Dit arrest is gewezen te Brussel door het Hof van Cassatie, eerste kamer, samengesteld uit afdelingsvoorzitter Eric Dirix, als voorzitter, en de raadsheren Alain Smetryns, Filip Van Volsem, Bart Wylleman en Koenraad Moens, en in openbare rechtszitting van 3 september 2015 uitgesproken door afdelingsvoorzitter Eric Dirix, in aanwezigheid van advocaat-generaal Dirk Thijs, met bijstand van griffier Kristel Vanden Bossche.

6 3 SEPTEMBER 2015 F N/6 K. Vanden Bossche K. Moens B. Wylleman F. Van Volsem A. Smetryns E. Dirix