Mijn fictiedossier. Naam: Heleen Simmelink Klas: 3T1 Leraar: Mevrouw Owel

Transcriptie

1 Mijn fictiedossier Naam: Heleen Simmelink Klas: 3T1 Leraar: Mevrouw Owel 1

2 Inhoud 1. Zakelijke gegevens Samenvatting Over de auteur Over het boek Leeservaringen... 8 Onderwerp... 8 Gebeurtenissen... 9 Personages Bouw Taalgebruik Recensie en eigen mening

3 1. Zakelijke gegevens Het boek dat ik heb gelezen heet Een-nul voor de autisten en is geschreven door Karlijn Stoffels. Een-nul voor de autisten is uitgegeven door: Em. Querido s uitgeverij in het jaar Het boek telt bij mij op de E-reader 70 bladzijdes en is de eerste druk. Het genre van het boek is psychiatrie. 2. Samenvatting Het boek gaat over Loes, een 15 jarig meisje. Ze is door vroeg opgelopen trauma's ernstig in de war en komt daardoor in de psychiatrische jeugdinrichting "Strandlust". Met een buik vol alcohol en slaappillen, is ze uit zee gevist door een hond van een voorbijganger. Loes is 15 jaar geworden en wacht in de huiskamer op post. Een tijdje terug hebben ze haar met een ambulance naar de eerste hulp gebracht en daarna naar Strandlust. (Strandlust is een psychiatrische jeugdinrichting) Ze zit nu op de gesloten afdeling, dat betekend dat niemand naar buiten mag. Ze kwam op die gesloten afdeling omdat ze zelfmoord probeerde te plegen. Ze is uit de zee gevist met een buik vol alcohol en slaappillen. Loes heeft een hoge zoem in haar hersenen. Ze kan er alleen een eind aan maken als ze met haar hoofd tegen iets aan te bonken. Alleen dat kan niet want als een sociotherapeut dat hoort, moet ze weer naar een separeer. Een separeer is een isolatiecel, in de separeer mag je zelf de muziek uitkiezen. De kamers zijn gemaakt van sponzige muren, en een bed dat aan de grond zit die gemaakt is van schuimrubber. De deken is zo teer dat als je stofjes uit elkaar trekt het al uit elkaar valt. Ontsnappen is niet mogelijk, want er lopen overal socio s rond. (Een verpleger, huidhouders en een beul. Eigenlijk alles wat je nodig hebt als je totaal geflipt bent). Toen ze daar kwam in de psychiatrie moest ze allemaal formulieren invullen met allemaal vragen zoals wat zijn je klachten. Omdat ze verder niks meer invulde heeft mama dat gedaan toen ze kleren kwam brengen. De wereld en ik hadden altijd al ruzie gehad. Als Ben naar haar toekomt krijgt ze een paniek aanval. Ze probeert los te komen maar valt op de grond. Loes mag van de gesloten afdeling af en naar een andere afdeling. Ze kwam bij Hans, hij vertelde dat ze niks zouden doen waar ik geen zin in hebt. Hans heeft stapels vol blaadjes, waar administratie en verslagen er op stond. Maar ook staan er regels, data en getallen. Groepsgesprekken, een contract tekenen, met daarin een 'werkpunt' waar de patiënt zich op moet richten, dagopeningen, het lijkt allemaal zweverig gedoe van goedbedoelde psychiaters waar 'gestrande' jongeren amper iets aan hebben. Loes moet een persoonlijk contract tekenen. Als werkpunt heeft Loes wennen staan, eerst was het vertrouwen maar dat stond haar niet aan. Later heeft Loes groepstherapie. In de groep zitten Cor, Hassan, Quirien, Daniël en als begeleiders heeft ze Arno en Hans. Als ze bij een de SRV-kar komt, vraagt ze om een dagje rust. Als de kruidenier vraagt wat ze nodig heeft, antwoordt ze dat ze iets iemand nodig heeft om haar rond te rijden. Zodat ze toch beweegt en toch stilzit. Cor stelt voor om haar rondt te rijden in een kruiwagen, en opeens biedt Carmen aan om Cor te helpen drukken. Loes is voor de eerste keer echt moe. Arno vraagt of die haar 3

4 nog een keer rond zou gaan rijden in een wagentje. Later vraagt Arno of ze Loes willen optillen. Eerst vindt ze dat super eng, ze is bang dat ze haar laten vallen. Maar even later wordt ze kalm en krijgt ze een ongekende rust. Ze zitten met een groep, Jetske vraagt aan Hassan of die mee wilt doen. Alleen weigert Hassan. Dan vraagt Loes of ze iets met Hassan samen mag gaan doen. Ze gaat Hassan inpakken, met papier. Ze vindt het dragen een kwestie van leven en dood. Elke keer als ze Loes dragen komt er een nieuw stukje van haar tevoorschijn. In de groep bespreken ze wat ze in het weekend gaan doen. Loes moet zich nestelen en Hassan moet zijn capuchon een uur per dag afzetten. Samen met Zebbie (Jezebel) gaat ze een toetje maken. Ze naar de winkel. Loes geeft vier plakken chocola aan Zebbie, en zegt er bij onder je kleren. Ze gaan een pyjama feestje houden. Als ze weer terug zijn begint Bartje een heel gesprek te houden. Hij heeft een bus obsessie. Loes loopt vrolijk de sociokamer binnen voor een contact gesprek met Hans. Elke week een halfuurtje praten met hem. Na het eind van het gesprek zegt hij: tijd om naar huis te gaan. Opeens zag die er eng uit. Na lang denken zegt ze: ik ga naar Lange Jaap. Maar daar moest Hans nog even over nadenken. Later loopt ze naar de zee. Opeens snapt ze alles, de antwoorden op haar vragen. Als ze terug komt waren Hans en Arno boos. Die dag later heeft Hans haar leren houthakken. Later op die dag spuugt ze op Agnes. Ze wordt daarop aangesproken door Hans, en krijgt huisarrest. Ze gaat weg naar Amsterdam, en probeert al haar slaapplekken. Maar zelfs Lange Jaap moet haar niet hebben. Dan gaat ze naar huis, oom Joop doet open. Als ze weer thuis is, is er een nieuwe jongen Daniël. Hij was een wonderkind. Later leert ze Hassan lopen. Als ze gaan voetballen scoren ze, een - nul voor autisten. Loes heeft een gesprek met Koos. Haar moeder en Joop zijn er ook bij. Koos vraagt allemaal vragen aan haar moeder. Haar moeder reageert heel bot en boos als Koos haar wat vragen stelt over de zwangerschap etc. Na heel wat gezeur en gepraat eindigt Koos het gesprek. Toen Loes naar huis ging had ze een goed gesprek met Joop. Hij schoof twee briefjes van vijftig naar haar. Hiermee is Loes met het geld dat ze een hele makeover gedaan bij zichzelf. Als ze weer naar de psychiatrie gaat ziet ze Daniël. Ze rollebollen in de sneeuw. Ze vertelt hem over Steven, gingen naar buiten. Daar kwamen ze een paar jongens tegen die hun een klap tegen het hoofd gaven. Het gaat steeds beter en Zebbie mag naar huis. Ze gaat naar een dagcentrum dichterbij huis. Loes slaat haar armen om haar heen, en Zebbie vroeg wat zie je nou eigenlijk in Daniël. Ze ziet Carmen met een mes en probeert Agnes lek te steken. Agnes drukt op het knopje. Loes loopt de winkel in uit. Opeens zegt iemand ik heb altijd bewondering gehad voor je kleurgevoel. Het was steven. Ze drinken samen een kopje koffie. Na een gesprekje loopt ze weg. Die avond maakt ze het uit met Daniël. Iedereen is boos op haar. Als ze een hele tijd in haar kamer ligt komt Hans er aan. 4

5 Precies een jaar later mag ze weg. Weg naar huis. Volgende week gaat ze met vrienden bij haar logeren. Ze krijgt een voetbal tegen haar aan, en Bartje roept: eennul voor autisten Daarna gaat ze naar de groep waar ze in geplaatst is. De meisjes en de jongen uit groep 1 van Strandlust dragen knuffelige kleren in pasteltinten. Daar komt Loes "gezellig" tussen zitten, als een heks in het zwart. Haar moeder zegt altijd dat ze eruit ziet 'als iets wat de kat heeft opgegraven. Ze probeert kennis te maken met mensen, en dat lukt haar! Ze raakt bevriend met Jezebel. Zebbie, zoals Loes haar altijd noemt, krijgt Loes' zwarte jurken en haar paarse make-up. Loes kan geen zwart meer zien, en snakt naar kleuren. Het blijkt dat die knuffelige pasteltint kleding toch het lekkerst zit, en naarmate Loes de smaak te pakken heeft koopt ze ook een zebraprint jogging pak, waar ze hele dagen in loopt. Jezebel is zover dat ze naar een afdeling van begeleid wonen kan verhuizen. Zebbie's ouders schrikken als ze Jezebel zien. Ze heeft een van Loes' spokerige gothic jurken aan, en is zwaar opgemaakt me Loes' make-up. Loes is niet verdrietig, ze zal Zebbie vast nog wel een keer zien. Bovendien heeft ze vrienden gemaakt met Daniel, een nieuwe bewoner, Loes is de enige waar hij tegen praat. Loes mag ook naar begeleid wonen verhuizen, en ze neemt afscheid van de groep. Ze is bang, en ze moet nog een heel eind. Alleen Ze kijkt nog een keer achter om en verdwijnt dan, in haar knuffelige zebraprint joggingpak. 5

6 3. Over de auteur Het boek is geschreven door Karlijn Stoffels. Ze werd geboren op 24 juni 1947 in Amsterdam. Van de buitenkant leek ze een lekker stoer meisje, maar eigenlijk was ze stil, verlegen en dromerig. Karlijn komt uit een groot gezin, een gezin met veel boeken. Ze las daarom ook super veel. Op de basisschool schreef ze haar eerste toneelstuk, Mistverstand. Het was de bedoeling dat iedereen zou weten welke moeilijke woorden ze kende. Later ging ze naar het gymnasium. Haar leraar Nederlands zei tegen haar dat ze schrijver moest worden. Alleen zag Karlijn dat niet zo zitten. Ze studeerde Nederlands en Frans en bleef veel schrijven. Ze schreef van alles, van reisdagboeken tot hoorspelen. Ook tekende ze erg graag. Verder gaf ze les. Dat was in de jaren zeventig, toen alle leraren langhariger tuig waren dan de leerlingen. Later heeft ze nog enkele jaren cursussen gevolgd bij de schrijversvakschool. Dat vond ze erg nuttig en gezellig. Er kwam een verzoek om een jeugdboek te schrijven. Dat deed ze. In 1996 bracht ze een jeugdroman uit die Mosjes en Reizele heette. Ook kreeg ze via de schrijversvakschool een opdracht voor een hoorspel. In haar boeken komen allemaal maatschappelijke problemen voor. Zoals ze vertelt over jeugdpsychiatrie in het boek Een-nul voor autisten. Of over de behandeling van illegalen in het boek Stiefland. Omdat ze over erg serieuze onderwerpen schrijft, verwacht je ook dat de boeken erg zwaar zijn om te lezen. Maar dat is niet zo, ze schrijft luchtig en ze heeft de juiste humor op de juiste plek. Het leukste van het schrijven vindt Karlijn, dat ze alle personages en avonturen zelf beleeft. Ze houdt ervan om in haar boeken woordgrapjes te maken. Als ze schrijft sluit ze zich volledig af voor de buitenwereld. Dat komt omdat ze dan helemaal in een verhaal zit. Leren is voelen, je moet het zelf voelen en het je voorstellen. Want leren is niet een lesje, van buiten geleerd, opdreunen. Dat wil ze ook graag duidelijk maken met haar verhalen. Zoals in Een-nul voor de autisten en Mosje en Reizele. Haar grootste angst is dat ze op een dag wakker wordt en voelt dat er geen boek meer in haar zit. Bron: 6

7 4. Over het boek A. Op de voorkant staat een meisje. Zij moet Loes voorstellen. Een meisje dat een vuist naar voren steekt. Dat gebaar geeft typisch Loes weer, een meisje dat boos is maar ook erg opstandig. De foto is genomen aan de kust, waar het verhaal zich afspeelt. Op de voorkant is ze qua uiterlijk wel anders dan dat ze beschreven is in het boek. In het boek was Loes een echte Gothic. B. Haar boek is niet echt aan iemand opgedragen. Ze wilde graag een hedendaags onderwerp bespreken in haar boeken. C. In het verhaal is Loes de hoofdpersoon. Dat kan je heel goed merken. Als je het boek leest, kun je je heel goed in haar verplaatsen. Haar gevoel en hoe ze denkt worden erg duidelijk opgeschreven. Loes is een meisje dat een psychische stoornis heeft. Hierdoor is ze erg agressief en erg koppig. Dit zijn de minder leuke kanten aan haar personage. Die horen wel bij haar. Als je het verhaal hebt gelezen kan je je goed inleven in haar: waarom ze eigenlijk zo agressief en koppig is. In haar karakter zitten ook mooie eigenschappen. Ze is erg behulpzaam en heeft een erg goed doorzettingsvermogen. Ze helpt anderen erg goed met hun angst. Ze geeft niet gauw op, is een doorzetter. D. Het verhaal speelt zich bijna helemaal af in Strandlust, de psychiatrische instelling. Daar beleeft ze bijna al haar avonturen. Maar ook een klein stukje in Amsterdam waar Loes vandaan komt. Ze gaat in het verhaal even terug naar haar plekje. E. Het verhaal staat in een niet-chronologische volgorde. Soms zit er even een kleine flashback in. Maar er wordt bijna altijd chronologisch verteld. Hierdoor bouw je een spanning op. Omdat ze af een toe een flash-back heeft snap je haar verleden ook. Dat legt ook een klein stuk uit van het verhaal. Het boek leest makkelijk. Je wordt als lezer niet steeds in verwarring gebracht over heden en verleden. F. Het verhaal is verteld vanuit het ik-perspectief. Dat kun je heel goed merken doordat je het hele verhaal door de ogen van Loes ziet. Je kunt je erg goed verplaatsen in Loes, omdat alles erg duidelijk beschreven wordt. Hoe meer je in het verhaal zit, hoe beter je je in kan leven in haar. Dat is omdat je haar gaande weg steeds beter begrijpt, waarom ze iets doet en hoe ze over iets denkt. G. Het verhaal heeft een gesloten einde, waar rustig naar toe is gewerkt. Hierdoor verliep het einde erg vredig en niet heel abrupt. Dat vind ik erg fijn, omdat je hierdoor minder vragen hebt. Omdat je zelf erg in het verhaal zat, voelde het alsof je zelf ook de psychiatrische behandelingen had afgesloten. 7

8 5. Leeservaringen Onderwerp Het onderwerp van het verhaal spreekt me erg aan. Dat komt omdat ik de psychologische kant van het leven altijd interessant heb gevonden. Ik vind het leuk om te kijken naar mensen, naar hen te luisteren of over hen te lezen. Het verhaal heeft mij wel nieuwe kanten van het onderwerp laten zien. Dit komt omdat iedereen anders in het leven staat. Ik had wel een idee wat een depressie was. Maar dit verhaal gaf heel goed weer hoe je in het leven staat als je het niet meer zit zitten. Ook gaf het verhaal goed weer dat als je gek was, dat je dan nog niet meteen raar bent. Iets wat veel mensen denken: als je psychisch niet in orde bent, ben je meteen raar. Door dit verhaal ben ik wel aan het denken gezet. Dat ze helemaal gek werd van het gezoem in haar hersenen bijvoorbeeld. Voor mij is dat heel raar en bijna niet voor te stellen dat dat kan. Als je zoiets hoorde was het meer van och, het kan toch niet zo erg zijn. Als je het boek hebt gelezen dan denk je daar wel anders over. Eigenlijk had ik helemaal geen verwachtingen van het boek. Dat komt omdat ik normaal altijd de achterflap lees en weet waar het over gaat. Dit keer heb ik helemaal geen achterflap gelezen en kwam alles als een verrassing. Als je verder in het boek komt, krijg je wel een vermoeden dat ze later ontslagen wordt uit de instelling. Alleen is dit niet echt een verwachting. Ik ben over sommige dingen wel anders gaan denken. Niet dat ik dacht dat zulke mensen zich aanstelden, maar ik heb nooit echt geweten dat het zo was als beschreven in het boek. Meestal denk je wel van ja, maar zo erg is het toch niet?. Omdat je zelf zoiets niet hebt meegemaakt, kan je je ook moeilijk inleven in een ander. Maar omdat je je in dit boek goed kon inleven en je het een beetje zelf meebeleefde, snap ik nu beter dat deze mensen bijvoorbeeld echt een hoge zoem horen of iets anders. Je leert bovendien niet alleen iets over depressie, maar ook over mensen met andere psychische problemen. Het onderwerp wordt goed uitgewerkt. Je komt verschillende dingen te weten over hoe het er in een psychiatrische aan toe gaat. Er wordt veel verteld en er is uitleg ter ondersteuning om het verhaal te begrijpen. Dit boek is verrassend uitgewerkt. Je weet dat de hoofdpersoon stemmingswisselingen heeft en daardoor kan het verhaal opeens helemaal omdraaien. Je weet het nooit. Hierdoor blijft het boek spannend. Het onderwerp gaat over autisten, depressie maar ook over de psychiatrie. Dit alles wordt grondig besproken, doordat er op een subtiele manier veel informatie wordt gegeven. Dat realiseer je je op dat moment niet direct, maar later merk je dat je veel hebt onthouden. 8

9 Ik heb wel vaker verhalen gelezen over mensen die psychische problemen hebben. Maar nooit echt specifiek over iemand met dit soort problemen. Daarom kan ik het niet vergelijken met andere boeken. Gebeurtenissen Het verhaal zit vol met gebeurtenissen en dingen die Loes meemaakt. Je wilt steeds blijven lezen. Je wilt weten hoe het met haar gaat, maar ook hoe het met haar afloopt. Hoe haar liefde verder gaat en hoe ze met bepaalde dingen omgaat. Het verhaal valt nooit echt stil. Dat komt omdat in het boek alleen de belangrijke zaken worden geschreven. Hierdoor beleven Loes en de andere personages steeds weer nieuwe dingen. Dit verhaal gaat vooral om de gebeurtenissen, gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon. Omdat ze veel nare dingen meemaakt, kun je dat ook goed teruglezen in het boek. Soms beschrijft ze haar gevoel of kan je haar gedachten lezen. Maar het allerbelangrijkste is dat je door haar gevoelens en gedachten, je heel goed kan lezen wie Loes nou eigenlijk is. Het stukje dat ze haar vrienden helpt vind ik erg bijzonder. Een meisje dat zelf veel problemen heeft. Ze is ook zeker niet de makkelijkste is. Maar ondanks dat helpt ze haar vrienden. Hierdoor zie je heel goed dat ze een erg behulpzaam meisje is, dat niet alleen maar aan zichzelf denkt. De gebeurtenissen zijn voor mij niet erg waarschijnlijk, omdat ik het nog nooit heb meegemaakt. Ze zijn wel erg geloofwaardig. Als je ze leest zit je helemaal in het verhaal en is het allemaal erg realistisch, waardoor je het verhaal zo gelooft. Voor mij zijn de verhalen en de gedachtes gelukkig niet herkenbaar. Ik zou helemaal gek worden als ik muren naar me toe zou zien komen of een hoge zoem in mijn hersenen zou horen. De gebeurtenissen zijn erg verrassend. De ene keer is Loes heel erg down en de andere keer is ze erg blij. Elk mens is anders en het verhaal is daarom erg origineel. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, maar wel iets wat er op lijkt. Ik ken iemand die het ook niet meer zag zitten en verkeerde dingen ging doen. Diegene moest ook naar een kliniek. Het verhaal krijgt hierdoor niet een diepere betekenis, maar je kunt je wel beter inleven in die persoon. Ik heb niet echt een gebeurtenis die ik graag mee wil maken. Het zou me wel mooi lijken om iemand te kunnen helpen, die net als Loes in het leven staat. Dat is omdat iedereen het waard is om te leven. 9

10 Personages De hoofdpersoon, Loes gaat echt voor mij leven. Dat komt omdat er zo wordt geschreven dat je helemaal in het verhaal zit. Alsof je het zelf beleeft, en dat je Loes even bent. De andere personen in het verhaal gaan ook wel een beetje voor je leven. Je komt een stuk minder van hen te weten. Maar wanneer ze verschillende stappen doormaken dan begrijp je dat ook. Ik kan me goed verplaatsen in de problemen en de gedachtewereld van Loes. De schrijver heeft alles erg realistisch geschreven. Ook heeft ze de problemen en de gedachtewereld zo geschreven dat je je erg goed kan verplaatsen in Loes. Mij lijkt het niks om op Loes te lijken. Ik zou dat echt niet kunnen accepteren en er mee kunnen omgaan als je constant een zoem hoort in je hersenen. Of als je muren naar je toe ziet komen. Maar ook dat haar moeder haar geen aandacht geeft, lijkt me ook vreselijk. Wat me wel aanspreekt aan haar karakter dat ze lekker duidelijk en direct is, doorzetter en ook erg behulpzaam is. Je kunt nooit zeggen van die personen dat het zo hoort. Iedereen daar heeft vroeger wat meegemaakt. Ik vind dat je dan geen verwachtingen kan hebben hoe het nou eigenlijk hoort. Want iedereen gaat anders met een probleem om. Er heeft mij niemand echt beïnvloed. Het boek kent veel personages. Doordat ze allemaal iets eigens hebben ben ik wel aan het denken gezet. Bijvoorbeeld Hassan, Hassan denkt dat hij nog in de buik van zijn moeder zit. Maar ook de moeder van Loes, die eigenlijk Loes helemaal niet zo veel gunt. Het is apart dat het in het echte leven ook kan gebeuren. En dat iemand die je kent dat heeft. Dit heeft me wel aan het denken gezet. Je komt genoeg te weten over de personages om hun gedachtes te begrijpen. In het verhaal wordt er kort uitgelegd hoe het nou eigenlijk precies zit. Hierdoor begrijp je een stuk beter waarom ze eigenlijk nou zoiets doen. Karlijn heeft in het boek heel goed beschreven hoe Loes er uit ziet. Hierdoor is het een stuk makkelijker om Loes voor je te zien, wat ze aan heeft en hoe ze er uit ziet. Je moet zelf natuurlijk ook nog wel wat verzinnen, maar het wordt wel een beetje bijgestuurd. De personages veranderen zeker. Ze veranderen allemaal op een goede manier. Dat komt omdat ze zich steeds weer een stukje beter voelen. En het de goede kant met hen opgaat. Dat is ook begrijpelijk, ze worden geholpen. Ik vind de beslissingen van Jaap en Steven een beetje apart. Eerst konden ze het goed met elkaar vinden, maar nu is dat helemaal niet zo. Ze zijn nu juist een beetje kortaf. 10

11 Bouw De gebeurtenissen volgen elkaar logisch op. Dat komt omdat het als een leven wordt verteld. Hierdoor kan je niet bijvoorbeeld twee dagen vooruit schrijven. Ik vind dat het boek een mooie opbouw heeft. Het wordt heel spannend gehouden omdat er steeds weer nieuwe dingen gebeuren in het boek. Er gebeuren erg veel heftige dingen in het boek, je wilt hierdoor weten wat er gaat gebeuren en hoe het gaat aflopen. Het verhaal is niet zo moeilijk opgebouwd. Af en toe zitten er wel een paar flashbacks in, dat wat minder is goed is aangegeven. Maar je kunt het hierdoor nog wel steeds begrijpen. Je weet dan ook heel goed wanneer je weer in het nu bent. Het verhaal draait eigenlijk alleen maar om Loes. De andere mensen in het verhaal hebben een kleinere verhaallijn, hierdoor maken ze het verhaal veel interessanter en begrijp je het verhaal ook beter. In het verhaal zit een slot dat goed past bij de beschreven gebeurtenissen. Ze mag eindelijk naar huis. Ik vind dat super leuk voor haar. Dat komt omdat je helemaal mee leeft in het verhaal. Wel is het jammer dat ze haar vrienden achter moet laten. Taalgebruik Ik vind het verhaal erg makkelijk te lezen. Dat komt omdat het heel gemakkelijk werd verteld. Het taalgebruik is niet heel moeilijk te begrijpen. Karlijn Stoffels heeft een bepaalde manier van schrijven die me aanspreekt. Die lekkere nonchalante, cynische schrijfstijl vind ik echt heel leuk. De zinnen zijn vrij makkelijk te lezen, weinig moeilijke woorden en ook geen moeilijke schrijfstijl om het verhaal te begrijpen. Het verhaal heeft niet zo veel beschrijvingen. Er worden wel een paar dingen uitgelegd. Hoe iets gaat, of hoe ze over iets denkt. Dat is heel fijn omdat je je dan beter kan inleven in het verhaal. Er zitten wel een paar dialogen in het verhaal. Hierdoor word het verhaal leuker en begrijpelijker. Het is ook zeker plezieriger geworden om het verhaal te lezen. Omdat er een paar dialogen inzitten, lijkt het net alsof je je zelf voert met die mensen. 11

12 6. Recensie en eigen mening 'Ik heb nog nooit een boek over inrichtingen gelezen, maar nu weet ik wel hoe het daar aan toe gaat. Een heel leuk en best leerzaam boek dus!' Anoniem, 3 havo, op: 'Het is een mooi boek. Ik vind het een beetje zielig, omdat Loes in een tehuis zit en zich daar in het begin niet zo prettig voelt.' Mloes, havo, op: 'Ik vond het boek leuker dan ik had verwacht. Op het begin moest ik er wel een beetje doorheen komen. Maar toen ik er eenmaal in zat, vond ik het boek heel erg mooi. Dat komt doordat er zoveel details in zitten. En de gedachten van Loes zijn ook erg indrukwekkend! Roza, 2 vwo, op: Bron: Eigen mening Ik ben het er mee eens dat het boek erg leerzaam, zielig, leuk, mooi en indrukwekkend is. Vooral als je er nog niet zoveel over weet is dit een heel goed boek. Je leert waarom die mensen zich zo gedragen, en wat er in hun hoofden omgaat. Ook is het boek erg leuk omdat je je helemaal inleeft en je je helemaal kan verplaatsen in Loes. Dat komt voornamelijk doordat Karlijn Stoffels echt heel leuk en herkenbaar schrijft. Het is erg nonchalant, cynisch en lekker luchtig. Dat vind ik echt superleuk om te lezen. Zo maakt ze het verhaal toch weer leuk terwijl het heel serieus is. Er zitten ook zielige stukjes in het boek, bijvoorbeeld als je heel goed kan lezen dat die moeder helemaal niks om Loes geeft. Of als er weer iets ergs gebeurt met Loes of de andere personages in het boek, dan schrik je toch wel even. Omdat je het niet verwacht en het zelf kan indenken, dat dat kan gebeuren. Maar het boek is vooral heel indrukwekkend. Het geeft heel mooi het leven weer van een meisje dat psychisch niet helemaal goed is en naar een psychiater gaat. Dit boek springt er uit omdat er bijna geen boeken zijn over dit onderwerp die zo luchtig zijn geschreven. Soms kan je het even niet geloven dat er echt zulke mensen zijn met zulke problemen. Niet dat daar wat mis mee is, maar als je zoiets leest gun je dit niemand. Je gunt dan iedereen die dat heeft een super leuk leventje zonder al te veel problemen. 12