Kamiel Maase Ik had twee academische titels en dan ga je hardlopen voor je

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Kamiel Maase Ik had twee academische titels en dan ga je hardlopen voor je"

Pepijn van Wijk
6 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Kamiel Maase Ik had twee academische titels en dan ga je hardlopen voor je beroep Elke sporter komt in zijn leven voor keuzes te staan. Hardloper Kamiel Maase belandde in 2001 op zo n tweesprong: als afgestudeerd microbioloog kon hij kiezen voor een maatschappelijke carrière als onderzoeker, maar tegelijkertijd was er het lonkende perspectief van de professionele atletiek. De man die vorig jaar in Amsterdam het nationale record op de marathon verbeterde, koos voor de laatste optie en heeft nooit spijt gehad van die stap. Ik kom uit een redelijk sportief gezin waar vrij veel werd getennist. Samen met mijn ouders en mijn broer stond ik tussen mijn achtste en achttiende meerdere keren per week op de baan. Niet eens zozeer uit prestatieoverwegingen, als wel vanwege het sociale leven op de club. Vanaf mijn zeventiende verlegde ik de aandacht naar het hardlopen, met als gevolg dat het tennissen steeds meer naar de achtergrond verdween. De laatste vijftien jaar heb ik geen racket meer aangeraakt. Dat lopen ben ik in eerste instantie gaan doen om mijn conditie op te vijzelen. Ik vond het zo lekker dat ik de frequentie steeds verder verhoogde. Op een gegeven moment zei mijn moeder: Je loopt nu zoveel dat ik me afvraag of je er niet verstandig aan doet op een club te gaan. Onaardig gezegd, modder je immers maar wat aan. Kan dat geen kwaad?. Daarin had ze eigenlijk wel gelijk. Om die reden ben ik een keer meegegaan met een van mijn klasgenootjes op de middelbare school, die op atletiek zat bij de vereniging ARV Ilion in Zoetermeer. Ook ik heb mij daar als lid aangemeld. Doorgaan in het tennis was geen optie voor Maase. Op clubniveau kon ik aardig meekomen, maar de ambitie om daar nog meer tijd en energie in te steken, heb ik nooit gehad. Dat had deels te maken met de sfeer tijdens meer professionele trainingen op een tennisschool. Wat me nog helder voor de geest staat, is de ouders van tennissende kinderen, die scheldend en foeterend langs het veld stonden, in de kennelijke veronderstelling dat zoon- of dochterlief de aanstaande kampioen was. Presteerde zoon- of dochterlief echter niet naar verwachting, dan kreeg deze dat in onbedekte termen te horen. Ik zag dat met lede ogen aan en ofschoon mijn ouders dat gedrag nooit vertoonden ik had niet zo n trek in die entourage. Mijn ouders hebben mij op geen enkele manier gepusht, hebben mij uitsluitend positief gestimuleerd. De keuze voor atletiek in plaats van tennis, was dan ook mijn keuze. 128 sport en kennis

2 sport en kennis 129

3 Van druk, laat staan vervelende druk, was geen moment sprake. Toen ze zagen dat ik daar meer plezier aan beleefde dan aan tennis, zijn ze mij daarin nooit afgevallen. Nu ik er zo op terugkijk, is dat wel heel prettig geweest. Van druk, laat staan vervelende druk, was geen moment sprake. Had Maase bij Ilion meteen het idee: dit is het? Ik merkte algauw dat ik aardig uit de voeten kon op de wat langere afstanden. Als zeventienjarige kwam ik in een groep met overwegend dertigers en veertigers terecht. Voor veel van mijn leeftijdgenoten niet zo n interessante groep om mee te trainen, maar voor mij gaf het plezier in die langere afstanden de doorslag. Natuurlijk speelt daarin mee dat deze je goed blijken te liggen. Ik moet er overigens wel bij zeggen dat ik in die tijd eveneens trainde met 400-meter-, 800-meter- en 1500-meterlopers. Dat deed ik puur om sneller te worden. Ik werd er op de kortere afstanden aan alle kanten door die jongens afgelopen, maar merkte aan het eind van het seizoen wel dat ik sneller was geworden, waarmee ik dan weer mijn voordeel deed op de langere afstanden. Tegenstand Duidelijk toewerken naar een doel, was er in die beginfase van zijn carrière voor Maase niet bij: Het hardlopen was hobby. Niet meer en niet minder. Ik deed het omdat ik het leuk vond, niet omdat ik mij op iets richtte. Een sprong in mijn ontwikkeling maakte ik pas toen ik in Leiden chemie ging studeren. Ik kwam daar terecht bij AV De Bataven en kreeg Bram Wassenaar als trainer, ook nu nog mijn coach. Wat ik in Leiden begin jaren negentig aantrof, was een tamelijk grote midden- en langeafstandsgroep van een behoorlijk niveau. Zeg maar: de nadagen van Han Kulker, die in die tijd aan het aftrainen was. Opeens kreeg ik te maken met flinke tegenstand en moest ik het trainen serieuzer oppakken, wilde ik tenminste meegaan in de vaart der volkeren. Met als gevolg dat ik binnen twee jaar een aardige stap voorwaarts zette, terwijl ik daarvoor in Zoetermeer minder progressie boekte. Voor atletiekbegrippen ging het daarna redelijk snel. Na nog een paar jaar trainen schurkte ik in Nederland tegen de top aan. Je hoort weleens dat ik als zeventienjarige laat ben begonnen, maar dat geldt voor veel Nederlandse langeafstandslopers. Denk maar aan Gerard Nijboer, Marti ten Kate of Tonnie Dirks. Hoe ik dat verklaar? Voor deze tak van sport moet je tot op zekere hoogte volgroeid zijn om te kunnen presteren. Bovendien kan ik me voorstellen dat kinderen die veel vroeger beginnen, afhaken als ze gaan puberen. Tegelijkertijd kan ik me indenken dat te veel kilometers maken op te jonge leeftijd niet goed is voor je lichamelijke ontwikkeling. Weerbarstig De stap van beginnend atleet naar topatleet ging Maase dus relatief vlot af? Het ging bijna vanzelf. Als je ergens schik in hebt en ook nog eens gaat presteren, 130 sport en kennis

4 De dingen die je voor atletiek moet doen, heb ik nooit als belastend ervaren. ontstaat er een gunstig effect dat zichzelf versterkt. Blijkbaar beschik je dan over een bepaald talent, waardoor je de wind mee hebt. Ik ging ook meer trainen. Dat kostte mij geen enkele moeite doordat ik er schik in had. Voordat ik er erg in had zat ik op zes à zeven trainingen per week. In de atletiek is dat heel normaal, maar ik moest het wel doen naast mijn studie. Was er nog tijd voor de aangenamere facetten van het studentenleven? De dingen die je voor atletiek moet doen, heb ik nooit als belastend ervaren. De dingen die je moet laten voor je sport, kunnen soms wel weerbarstig zijn. Dat gold toen en geldt in feite nog steeds. Mijn vrouw en ik hebben een grote vriendenkring en een aardig sociaal leven, maar soms moet je daar, omwille van het hardlopen, bewust even de rem op zetten. Natuurlijk begrijpt je omgeving best wat de reden is, maar je eigen gevoel heeft er soms wel moeite mee. Af en toe heb je het idee dat je je familieleden of vrienden tekortdoet. Aan de andere kant: als je ziet hoe druk anderen zijn met hun werk, studie, hobby of kinderen, hebben die waarschijnlijk even weinig tijd, dus je moet het ook niet al te dramatisch voorstellen. Niettemin kan de twijfel die ik noemde, wel eens aan je knagen. Nu trouwens meer dan toen ik biochemie in Leiden studeerde. Ik was actief lid van een studentenvereniging en zat zelfs een tijdje in het bestuur. Dat heb ik niet lang gedaan, want die zaken vielen slecht te combineren. Mijn uren in de soos gingen ten koste van mijn prestaties op de baan en daar baalde ik stevig van. Het doorhakken van de knoop was niet lastig, want als het ging om de atletiekclub of de studentenvereniging, kreeg de eerste absoluut voorrang. Moet je nou alweer hollen? kreeg ik dan van mijn medestudenten te horen. Of: Wat ongezellig, moet je er nu alweer vandoor? Grappig genoeg zeiden dezelfde mensen als ze me twee of drie jaar later tegenkwamen: We hebben je een paar keer op televisie gezien. Nu begrijpen we je keuze. Achteraf prettig om te horen, maar de opmerkingen uit mijn omgeving hebben geen enkele invloed gehad op mijn keuze voor de sport. De aantrekkingskracht van de atletiek was groter dan die van de bar. Kennelijk paste de sport beter bij mij dan de toog. Serieus bezig zijn en een prestatie willen neerzetten, is meer mijn ding dan bier hijsen. Zware dobber En de combinatie studie en sport, vormde die een gelukkig huwelijk? Daaraan had ik een zware dobber. Terugkijkend denk ik wel eens: hoe heb ik dat in hemelsnaam voor elkaar gekregen? Voor een atleet is rust heel belangrijk en die kwam af en toe wel eens in het gedrang. Dan ging ik maar door en door. Dat pakte minder negatief uit dan het mogelijkerwijze klinkt, want qua sportprestaties ging ik nog steeds vooruit en bovendien betrof het een geleidelijk proces waarin ik de trainingsintensiteit langzamerhand verder opvoerde. In het vierde jaar van mijn studie ging ik, met een sportbeurs, naar de Verenigde Staten. Ook daar ben ik serieus blijven sport en kennis 131

5 Sport en Kennis Deze preview is een gedeelte uit het boek: De tweede adem Breekpunten in de sportcarrière Meer informatie Voor meer artikelen en andere uitgaven kunt u terecht op

Vergelijkbare documenten

Frits Avis Er bestaat geen raamwerk voor een sportcarrière

Frits Avis Er bestaat geen raamwerk voor een sportcarrière Anders dan Natalia Stambulova, volgens wie er zes keerpunten zijn die een sportcarrière kunnen maken of breken, is sportpsycholoog Frits Avis