Enthousiast presenteren wij je hierbij weer de digitale nieuwsbrief: IMPULS van de Stichting Register Docent Gevaarsbeheersing.

Transcriptie

1 Nieuwsbrief Impuls nr , SRDG Enthousiast presenteren wij je hierbij weer de digitale nieuwsbrief: IMPULS van de Stichting Register Docent Gevaarsbeheersing. Beste gevaarsbeheersers, Vol trots willen wij door deze nieuwsbrief nogmaals belichten dat we weer een spectaculaire Masterclass hebben georganiseerd op 13 juni Op zaterdag 25 april aanstaande organiseren we ook een masterclass RTGB. Jullie hebben voor beiden een uitnodiging gekregen. Net zoals de vorige masterclass zijn wij er zeker van dat de deelnemers hier ook weer lang over na zullen praten. Er zijn nog maar enkele plaatsen vrij, dus schrijf je tijdig in. 5 tips voor meer zelfvertrouwen Gebrek aan zelfvertrouwen is een veelvoorkomend probleem. In dit stuk gaan we dieper in op gebrek aan zelfvertrouwen: wat is zelfvertrouwen, wat is de oorzaak van een gebrek aan zelfvertrouwen, maar vooral: wat kunt u zelf doen om meer zelfvertrouwen te krijgen? Wat is zelfvertrouwen? Zelfvertrouwen is, zoals het woord al zegt, het vertrouwen dat u in uzelf heeft. Het is een realistische kijk op uw eigen kunnen; het vertrouwen dat u zelf taken en hindernissen aankunt. In de positieve psychologie is de theorie dat zelfvertrouwen een balans is tussen vaardigheid en waardigheid. William James, een van de grondleggers van de moderne psychologie, zag zelfvertrouwen als de vaardigheid om succes te behalen. Wanneer u door te oefenen bepaalde vaardigheden vergroot, vergroot dit ook uw zelfvertrouwen. U weet dan dat u iets goed kunt, u twijfelt hier niet over. Tegenwoordig wordt er ook steeds meer aandacht geschonken aan waardigheid. Want wat als het niet lukt om bepaalde vaardigheden te vergroten, of dat u hier geen complimenten over krijgt? Uw zelfvertrouwen kan dan zo weer verdwijnen. Daarom is het belangrijk om ook aan uw waardigheid te werken. Dit betekent dat u uzelf waardevol vindt, ook al staat daar misschien geen prestatie tegenover. Kortom, uzelf accepteren zoals u bent is ook erg belangrijk bij het creëren van zelfvertrouwen. Hoe ontstaat een gebrek aan zelfvertrouwen Zelfvertrouwen ontwikkelt zich in de kinderjaren. Naast iemands persoonlijkheid is de sociale omgeving erg belangrijk bij de ontwikkeling van zelfvertrouwen. Wanneer u bijvoorbeeld erg beschermd opgevoed bent, kan het zijn dat u niet geleerd heeft om een eigen mening te vormen en zelf dingen te ondernemen. Als u ouder wordt, kan dit zich uiten in uw gedrag. U durft weinig initiatief te nemen of iets niet te zeggen, omdat u bang bent dat een ander vindt dat u iets stoms zegt. Hierdoor behaalt u geen successen en krijgt u geen

2 bevestiging dat u iets heus wel kan. Uw zelfvertrouwen neemt nog meer af en dit resulteert in nog minder positieve ervaringen. U komt in een negatieve spiraal terecht. Hetzelfde kan ontstaan wanneer mensen in uw omgeving kritiek hebben geleverd op uw gedrag of prestaties, of wanneer u bent gepest. Ook dit zijn oorzaken waardoor u aan uzelf kunt gaan twijfelen en dingen uit de weg kunt gaan, waardoor uw zelfvertrouwen afneemt of zich niet genoeg ontwikkelt. 5 tips voor meer zelfvertrouwen Wanneer u een gebrek aan zelfvertrouwen heeft, kunt u dit niet zomaar in een uurtje veranderen. U moet actief aan de slag. Met de onderstaande tips kunt u de komende tijd concrete stappen zetten om uw zelfvertrouwen te vergroten. 1. Wees u bewust van uw gedachten De reden van uw onzekerheid in een situatie is dat u er bepaalde gedachten op nahoudt. Wat uw gedachte is bij een situatie, maakt hoe u u voelt. Het is belangrijk om u hiervan bewust te zijn en deze gedachten te leren herkennen, zodat u ze kunt veranderen. Dus oefen daarmee. Bedenk de komende tijd iedere dag een situatie waarin uw zelfvertrouwen u in de steek liet: Wat was de situatie, wat gebeurde er? (Gebeurtenis) Wat deed u? (Gedrag) Wat voelde u toen? (Gevoel) Wat dacht u? (Gedachte) 2. Heb helpende gedachten Wanneer u gebrek hebt aan zelfvertrouwen, zal u waarschijnlijk vaak niet-helpende gedachten hebben. Ik kan het niet of Iedereen vindt het stom als ik wat zeg zijn voorbeelden van gedachten die u kunt hebben. Deze gedachten zijn niet realistisch. Het is belangrijk om deze gedachten te leren ombuigen om weer een waarheidsgetrouw beeld van de werkelijkheid te krijgen en uw zelfvertrouwen te ontwikkelen. Kortom, oefen om van deze niet-helpende gedachten helpende gedachten te maken. Een helpende gedachte is positief en realistisch. 3. Ga uitdagingen niet uit de weg Wanneer u denkt dat u iets niet kunt, doe het dan toch. Heb een positieve verwachting van uzelf en stel een realistisch doel. Begin niet te moeilijk en zorg dat wat u gaat doen haalbaar is, zodat u dit met een succes kunt afsluiten. Hierdoor ervaart u dat u iets heus wel kunt en weet u dat u het een volgende keer weer kunt. Wanneer u dit steeds vaker zult ervaren, zal uw zelfvertrouwen groeien. 4. Weet wat uw kwaliteiten zijn Misschien heeft u het idee dat u weinig zelf kunt of weinig zelf bereikt. Dit is niet zo, iedereen heeft zijn of haar kwaliteiten. Maak voor uzelf inzichtelijk wat uw kwaliteiten en successen zijn. Doe dit door op te schrijven wat u goed kunt en welke doelen u heeft bereikt. Ook al heeft u in het begin misschien het gevoel dat het maar kleine dingen zijn. Schrijf het ook op wanneer u een complimentje van iemand krijgt. 5. Leer uzelf te accepteren zoals u bent

3 Ga uit van uw eigen kracht. Iedereen is anders en dat is maar goed ook. Er zullen altijd mensen zijn die veel voelen voor uw ideeën of mensen die minder met uw ideeën hebben. En dat is prima. Wees u daarvan bewust. Vindt u het lastig om uzelf te accepteren en wilt u hieraan werken? Een cursus weerbaarheid kan u hierbij helpen.

4 Effecten van stress op ons brein Na een stressvolle gebeurtenis communiceren sommige hersenengebieden anders met elkaar dan daarvoor. Dit ontdekte psycholoog Ilya Veer. Met deze kennis kunnen in de toekomst stoornissen mogelijk beter worden behandeld. Promotie 27 januari. Wat heb je ontdekt? Onze hersenen zijn na een stresssituatie anders georganiseerd dan normaal. In een experiment lieten we gezonde proefpersonen een presentatie voorbereiden voor een commissie van onbekenden. Hiermee bezorgden we hen sociale stress. Een uur later bekeken we in een MRI-scanner hun hersenactiviteit. Hieruit bleek dat de amygdala in de nasleep van stress sterker communiceerde met bepaalde hersengebieden dan wanneer proefpersonen geen stress hadden ervaren. Het gaat hierbij om coherente signaalfluctuaties tussen hersengebieden: als het signaal omhoog gaat in het ene gebied, gebeurt dat ook in het andere gebied. De amygdala is een kleine en evolutionair oude hersenkern, die het brein alarmeert als zich een stresssituatie voordoet. Dit hersendeel bleek meer te communiceren met de hersengebieden die betrokken zijn bij emotieregulatie en het autobiografisch geheugen. Hoe kun je dit verklaren? Na een stressvolle gebeurtenis moeten lichaam en geest terugkeren naar een basale staat, de zogeheten homeostase. Dit herstel ervaar je als het wegebben van het gestreste gevoel. Waarschijnlijk heeft de versterkte communicatie van de amygdala, ook wel ook wel functionele connectiviteit genoemd, te maken heeft met het terugkeren naar deze staat. Op het meetmoment was geen fysiologische stressreactie meer waarneembaar, zoals een verhoogde hartslag. Alleen de hersenen lieten dus nog een reactie op de stresssituatie zien. Waarschijnlijk is het brein na het dempen van de fysiologische stressreactie nog een tijd bezig de stressvolle ervaring te analyseren. Bijvoorbeeld door de herinnering hieraan te versterken, waardoor je in de toekomst beter met een vergelijkbare situatie om kunt gaan. Al hebben we voor deze verklaring nog geen direct bewijs gevonden.

5 Hoe lang houdt deze versterkte communicatie aan? Dat weten we nog niet. Wellicht heeft het korter (of juist langer) aanhouden van de toegenomen communicatie te maken met kwetsbaarheid voor (of juist bescherming tegen) stressgerelateerde stoornissen. Zo vonden we bijvoorbeeld dat dezelfde verbindingen een rol spelen bij personen die hoger scoren op de persoonlijkheidstrek neuroticisme, een bekende kwetsbaarheidsfactor, ook al waren ze van tevoren niet blootgesteld aan stress. Waarom wilde je het effect van stress onderzoeken? De maatschappij wordt steeds complexer en daarmee stressvoller. Niet iedereen kan hier goed mee omgaan. Stres gerelateerde ziekten zoals depressies komen daarom steeds meer voor. We weten nog niet waarom de ene persoon wel goed met stress kan omgaan en de andere niet. Als we hier meer over leren, kunnen we in de toekomst mogelijk kwetsbare groepen beter identificeren en stoornissen beter behandelen.

6 Integrale aanpak agressie en geweld Werknemers met een publieke taak hebben met grote regelmaat te maken met agressie en geweld tijdens het uitvoeren van hun werkzaamheden. Uit onderzoek blijkt dat in het afgelopen jaar 25% van de medewerkers slachtoffer was van agressie en geweld. Dit raakt niet alleen de individuele medewerker, maar het bedreigt ook de adequate uitvoering van de publieke taak en veroorzaakt onveiligheidsgevoelens bij de burger. Aan het woord zijn verschillende experts over de aanpak van agressie en geweld tegen werknemers met een publieke taak. Kansen en uitdagingen bij de aanpak van agressie en geweld tegen publieke dienstverleners Ongeveer één op de drie werknemers met een publieke taak heeft te maken met agressie en geweld, vooral in de gezondheidszorg, bij politie en justitie en in het openbaar vervoer. De meest voorkomende vorm van agressie en geweld is intimidatie. Slachtoffers kampen vaker met gezondheidsproblemen, zijn vaker ziek en minder tevreden met hun werk. Het is voor de slachtoffers, hun organisaties en voor de samenleving als geheel van groot belang dit probleem zoveel mogelijk in te dammen. En als het toch een keer misgaat de beste nazorg en opvang te leveren. En te leren van incidenten. Dat spreekt allemaal voor zich, toch? Waarom is het dan toch zo moeilijk voor veel organisaties om agressie en geweld echt aan te pakken? Dat komt voornamelijk, is mijn ervaring, doordat beleid en werkvloer niet genoeg op elkaar aansluiten. We moeten van papier naar praktijk en weer terug. Daar richt ik me dan ook vooral op sinds ik in 2006 begon met onderzoek en advies op het thema Veilige Publieke Taak. Wat ik heb geleerd? Het is helemaal niet zo moeilijk om intern een norm af te spreken. Het wordt pas moeilijk als die norm moet worden uitgedragen en als er actie moet worden ondernomen als de norm wordt overschreden. Daar liggen de échte uitdagingen en, gelukkig, ook heel veel kansen. Sander Flight, zelfstandig adviseur en docent op de cursus Integrale aanpak agressie en geweld, verrichte in opdracht van het ministerie van BZK programma Veilige Publieke Taak een onderzoek naar agressie en geweld tegen medewerkers met een publieke taak, begeleide in opdracht van het ministerie van VWS in het kader van Veilig Werken in de Zorg 30 zorginstellingen bij het ontwikkelen van een aanpak van agressie en geweld en trainde in het kader van Veilig Onderwijs docenten in het voortgezet onderwijs om beter om te gaan met agressie en geweld Programma Veilige Publieke Taak en de aanpak van agressie en geweld Via het programma Veilige Publieke Taak coördineert sinds 2007 de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK) de aanpak die zicht richt op het voorkomen, beperken en afhandelen van agressie en geweld tegen medewerkers met een publieke taak. Deze aanpak bestaat uit werkgeversmaatregelen (vanuit BZK en de vakdepartementen),

7 strafrechtelijke maatregelen en maatregelen die gericht zijn op de regionale (keten) samenwerking. Het programma vervult een coördinerende, aanjagende en stimulerende rol richting de primair verantwoordelijke partijen.ilse Zuijderwijk, accountmanager bij het programma Veilige Publieke Taak van het ministerie van BZK, levert diensten en instrumenten aan organisaties en medewerkers met een publieke taak, om hen te ondersteunen in hun aanpak van agressie en geweld Schoolveiligheid: van curatief naar preventief Scholen hebben steeds vaker te maken met geweld, agressie of andere calamiteiten. Enerzijds gaat het om ernstige incidenten waarbij leerlingen en personeel direct betrokken zijn, zoals steek- en schietpartijen. Anderzijds hebben gebeurtenissen (ver) buiten de school, een grote impact. Denk aan de ramp met de MH17. Veel scholen investeerden de afgelopen jaren in het vergroten van de fysieke en sociale veiligheid door instrumentele maatregelen als detectiepoortjes, hekken en regelgeving. Soms is er een begin gemaakt met een calamiteiten- of crisisplan, maar weinig scholen kennen een cultuur waar schoolveiligheid een integraal onderdeel is van het pedagogisch klimaat; preventief, maar ook curatief. Calamiteitenmanagement vraagt om expertise binnen en buiten de school en onderhoud door regelmatig met elkaar de veiligheidssituatie te bespreken en crisissituaties te oefenen, ook als daar geen directe aanleiding voor is. In een tijd waar scholen directer dan ooit verbonden zijn met de buitenwereld (radicalisering, sociale media en terrorisme) is dit allesbehalve een overbodige luxe. Machiel van de Laar, adviseur schoolveiligheid bij KPC Groep, docent op de cursus Integrale aanpak agressie en geweld en lid van het Calamiteitenteam dat al ruim 10 jaar 24-uurs ondersteuning biedt bij incidenten op scholen, publiceerde in opdracht van het ministerie van OCW het rapport Als een ramp een school treft. Veilige Zorg Werknemers met een publieke taak krijgen steeds vaker te maken met agressie, geweld en intimidatie (AGI). Bij nieuwbouw, verbouw en renovatie kunnen technieken en maatregelen worden meegenomen die bijdragen aan het beheersbaar maken van AGI incidenten. Bij nieuwbouw van het Jeroen Bosch ziekenhuis is in de ontwerpfase al rekening gehouden met het beheersbaar maken van AGI incidenten. Daarnaast bepaald in grote mate de bejegening van de professional in het publieke domein, of een potentieel incident beheersbaar blijft of juist escaleert. Het is belangrijk om de fysieke maatregelen en de bejegening van professionals goed op elkaar af te stemmen. Jeroen Peijnenburg, hoofd beveiliging bij het Jeroen Bosch Ziekenhuis, docent op de cursus Integrale aanpak agressie en geweld en lid van

8 de landelijke klankbordgroep beveiliging zorginstellingen, een platform voor beveiligingsmanagers in de zorgsector Veiligheidsbewustzijn In onze risicosamenleving worden we met steeds meer risico s, ook op de werkplek, geconfronteerd. De vraag welke veiligheidsmaatregelen reëel en wenselijk zijn moet gebaseerd zijn op een realistische risico-analyse. Hoe gaat u om met de objectieve onveiligheid en subjectieve onveiligheid? Nog belangrijker is het veiligheidsbewustzijn van de medewerkers. Protocollen en huisregels hebben alleen effect als er cultuur is van elkaar hierop mogen aanspreken. Veel maatregelen staan of vallen met de mens erachter. Is er daarnaast voldoende awareness in uw organisatie dat het voorkomen van agressie start met een klantgerichte houding en cultuur? Daarin zijn medewerkers een belangrijkere (f)actor dan zij vermoeden. Michiel Jansen en Leon Meijs, initiatiefnemers van Factor Veiligheid, begeleiden en adviseren organisaties met een publieke taak bij het voorkomen dan wel beperken van agressie- en geweld tegen hun medewerkers

9 SNAP zorgt dat kinderen op school en uit de problemen blijven Informatie voor professionals. Een programma dat gaat draaien in meerdere delen van ons land SNAP (Stop Nu Ander Plan) is een gezinsgericht behandelprogramma dat zich richt op kinderen tussen 6 en 12 jaar (en hun ouders) die op deze jonge leeftijd al ernstige gedragsproblemen vertonen wat onder bijvoorbeeld blijkt uit een politiecontact. Deze kinderen en gezinnen bevinden zich vanwege deze problematiek op het snijvlak van GGZ, Jeugdzorg, veiligheid en onderwijs. Juist deze groep kinderen loopt een hoog risico om uit te groeien tot de harde kern, die uitvallen op school en een crimineel pad opgaat als we niets doen. Door kind, gezin, school en omgeving te betrekken bij een SNAP is het effect groot. Wat is SNAP? SNAP (Stop Nu Ander Plan) is een evidence-based programma dat kinderen met antisociale en agressieve gedragsproblemen en/of politiecontacten helpt op het goede pad te blijven. Ons motto is niet voor niets: uit de problemen en naar school! SNAP is er in eerste instantie opgericht is ouders en kinderen zelfcontrole en probleemoplossing vaardigheden te leren. Het programma bestaat uit verschillende componenten die op basis van risicotaxatie op maat ingezet kunnen worden. Integraal onderdeel van de SNAP methodiek is een intensieve samenwerking met andere instanties en het netwerk van het gezin op het gebied van zorg, veiligheid en onderwijs. SNAP hanteert een scientist-practitioner model, wat inhoudt dat onderzoek en monitoren van het effect van de behandeling een standaard onderdeel uitmaakt van de methodiek. Eerder onderzoek naar SNAP heeft uitgewezen dat bij jongens en meisjes deels andere risicofactoren van belang zijn. Vandaar dat SNAP een jongens en een meisjes versie kent. SNAP komt uit Canada en wordt in meerdere landen (o.a. Engeland,VS, Denemarken) succesvol toegepast. Het programma heeft zowel in de VS als Canada de hoogste effectiviteitsstatus gekregen van de beoordelingscommissies. Waarom SNAP? Het vroeg herkennen en behandelen van jonge kinderen met antisociale gedragsproblemen biedt de beste mogelijkheden om jeugdcriminaliteit te voorkomen. Kinderen onder de 12 jaar die antisociaal en/of delictgedrag vertonen, zijn niet strafrechtelijk vervolgbaar, maar hebben wel een groot risico om uit te groeien tot ernstige delinquenten (2 tot 3 keer hogere kans dan kinderen die in de puberteit met delictgedrag starten). Zij hebben daardoor een grote kans aan de zijkant van de maatschappij terecht te komen door schooluitval, psychische stoornissen en contact met verkeerde vrienden. Kinderen met gedragsproblemen stellen extra eisen aan de opvoedingsvaardigheden van ouders, leerkrachten en andere volwassenen uit hun netwerk (bijv. de sporttrainer). Tegelijkertijd spelen de interactiepatronen met opvoeders en leeftijdgenoten (bijv. afgewezen worden) een belangrijke rol bij het in stand houden en verergeren van het antisociale probleemgedrag. Deze kinderen zijn met alleen een gedragstraining niet voldoende geholpen. Daarom is SNAP ontwikkeld: door de inzet van een geïntegreerde, meervoudige interventie kan delinquentie en verder afglijden in de toekomst worden voorkomen.

10 Wat is bijzonder aan SNAP? SNAP is een geïntegreerde aanpak met aandacht voor behandeling, onderwijs en veiligheid. Op basis van een gestructureerde risicotaxatie en de behoeften van het kind en het gezin wordt een aaneensluitend behandeltraject geboden waarin de verschillende domeinen waarin kinderen actief zijn (school, gezin, vrijetijdsbesteding) worden meegenomen. Binnen SNAP kunnen verschillende modules worden aangeboden waarbij steeds van dezelfde taal gebruik wordt gemaakt, zodat het één geïntegreerde behandeling blijft. Zo wordt er bijvoorbeeld rekening gehouden met de leeftijd van het kind en de daarbij behorende concentratieboog, de moeilijkheidsgraad van de opdrachten, en zitten er in de training spel- en sportactiviteiten. Deze geïntegreerde aanpak op maat is voor jonge kinderen met politiecontacten en/of gedragsproblemen noodzakelijk. Ook is het programma voor meisjes anders dan voor jongens. Gezien het grote belang van preventie van een verdere antisociale ontwikkeling bij kinderen onder de 12 jaar, biedt SNAP proactief ondersteuning aan deze kinderen, ook als ze er zelf niet om vragen. Ouders/verzorgers nemen in een aparte groep deel aan de dertienweekse SNAP Training. In deze training leren de ouders hoe ze SNAP kunnen gebruiken, op welke wijze ze hun kinderen monitoren en instructies geven. Zowel bij de jongens- als bij de oudergroep wordt er in de training gebruik gemaakt van rollenspellen en videoopnames. Elke training krijgen de jongens en hun ouders oefenen mee naar huis. Om de ouders zo goed mogelijk te betrekken bij het programma, doet SNAP er alles aan om hen daartoe ook in de gelegenheid te stellen. Zo is er opvang voor broertjes en zusjes tijdens de behandelsessie. Binnen deze opvang krijgen zij ook spelenderwijs de principes van SNAP aangeleerd. Ook kan er voor vervoer gezorgd worden, als dat bijdraagt aan de bereidheid om mee te werken aan het totale programma. Een ander uniek aspect van SNAP is dat er gewerkt wordt met co-trainers, die als positieve rolmodellen fungeren, om beter aan te sluiten bij de doelgroep. Deze positieve rolmodellen zijn ouders en kinderen uit vergelijkbare situaties die het programma al succesvol hebben doorlopen. Hierin kunnen de kinderen/ouders zich herkennen en positief gestimuleerd worden. Dit verhoogt de effectiviteit van de behandeling. De geïntegreerde aanpak bestaat uit drie fasen die verder toegelicht worden. Doel SNAP Primaire doel: Houd kinderen op school en uit de problemen! Secundaire doelen: Kinderen en hun ouders helpen hun emoties in bedwang te houden door hen alternatieven te leren bedenken voordat ze overgaan tot actie. Met behulp van SNAP leren ze vaardigheden op het gebied van zelfcontrole en problemen oplossen. Aanleren van effectieve opvoedingsvaardigheden binnen SNAP door oudertraining.

11 Bevorderen van succes op school door huiswerkbegeleiding en leerkrachtondersteuning. Verhogen van hun sociale competentie door de kinderen te verbinden aan positieve, gestructureerde vrijetijdsbesteding. Aanleren van positieve sociale vaardigheden aan de kinderen. Verminderen van toekomstige kosten voor zorg en justitie door preventieve behandeling. Vasthouden van aangeleerde vaardigheden (eventueel door nazorg en boostersessies). De 3 fasen van SNAP : De geïntegreerde aanpak bestaat uit verschillende fasen: Fase I. Aanmeldingsprocedures: protocol voor kinderen tussen de 6 en 12 jaar met antisociale gedragsproblemen zoals o.a. blijkt uit politiecontacten en problemen op school De ontwikkeling van zo n protocol vergemakkelijkt de samenwerking tussen verwijzers (politie, school, Bureau Jeugdzorg, gemeentelijke instanties en behandelaars). Doel hiervan is dat op de juiste manier doorverwezen wordt dankzij een zorgvuldige en snelle diagnose. Neveneffect is dat het gezamenlijk opstellen en uitvoeren van het protocol leidt tot bewustwording bij de verwijzers over de problematiek en de mogelijkheden voor behandeling. De bestaande samenwerkingsverbanden en protocollen zijn vaak voor adolescenten bestemd. Juist voor kinderen met een verhoogd risico op crimineel gedrag ontbreekt deze samenwerking tussen zorg, politie en onderwijs vaak nog, terwijl juist voor deze doelgroep een snelle aanpak essentieel en ook zeer kansrijk is, om erger te voorkomen. Fase II. Gestructureerde risicotaxatie Om vervolgens de kinderen en hun ouders de juiste hulp te kunnen bieden, is het van essentieel belang om de risicofactoren zorgvuldig in kaart te brengen. Binnen SNAP is een instrument ontwikkeld dat ons in staat stelt de risico- en beschermende factoren voor delinquent gedrag bij kinderen onder de 12 jaar te beoordelen, namelijk de Early Assessment Risk List (EARL). Vaak zien we dat niet één factor verantwoordelijk is voor escalerend delinquent gedrag, maar een combinatie van factoren. De EARL is vertaald in het Nederlands en heeft een jongens- en een meisjesversie. Het is het enige gevalideerde risicotaxatie-instrument voor kinderen onder de 12 in de wereld. Fase III. Behandeling SNAP bestaat uit basistrainingen in groepsvorm van 13 weken voor het kind en de ouders apart. In de meisjesgroep is er specifieke aandacht voor een gezonde moeder-dochter relatie en de seksuele ontwikkeling. Bij de jongens is er extra aandacht voor agressiebeheersing en omgaan met autoriteitsfiguren. Binnen de ouder- en kinder-training wordt gebruik gemaakt van technieken uit de cognitieve gedragstherapie. Hierbij worden agressieregulatie, oplossingsvaardigheden, opvoedingsvaardigheden en sociale vaardigheden aangeleerd. Bij de kindertraining wordt uitdrukkelijk rekening gehouden met de aandachtspanne van het kind.

12 Fase III: Jonge kinderen met delinquent gedrag, antisociale gedragsproblemen Fase I: Protocol voor snelle en juiste doorverwijzing Fase II: Gestructureerde risicotaxatie m.b.t. toekomstig antisociaal gedrag. Specifieke behandeldoelen voor jongens en hun gezin Fase III: Specifieke behandeldoelen voor meisjes en hun gezin Daarnaast wordt op basis van de individuele behoeften van het kind en het gezin een aanvullend behandelplan opgesteld. Dit plan kan bestaan uit een gezinsinterventie, nazorggroepen voor kinderen en ouders, psychiatrische hulp, huiswerkbegeleiding, leren omgaan met vrienden en vrijetijdsbesteding, begeleiding op school. Ook deze modules zijn beschreven volgens de SNAP-methodiek waardoor eenheid in taal ontstaat. Als wij de hulp, die in het gezin nodig is, niet zelf kunnen bieden, verwijzen wij door naar de betreffende partnerorganisatie, denk hierbij bijvoorbeeld aan schuldsanering, hulp bij specifieke leerstoornissen, psychiatrische hulp voor ouders. Op deze manier werken de verschillende instanties (onderwijs, zorg, justitie, gemeente, e.d.) met elkaar samen om het optimale resultaat te behalen. Hoe effectief is SNAP? Het programma is zeer effectief in het verminderen van delict- en antisociaal gedrag en in het verhogen van competenties van kinderen als er tijdig ingegrepen wordt. Uit onderzoek is gebleken dat kinderen na het volgen van het programma in staat zijn om het aangeleerde gedrag met betrekking tot zelfcontrole en het oplossen van problemen toe te passen. Dit blijkt zelfs uit veranderingen in hersenactiviteit bij het aanbieden van taken voor en na een SNAP traject. SNAP is ontwikkeld op basis van literatuur over wat werkt bij kinderen met gedragsproblemen (de Ruiter & Augimeri, 2009). Dit heeft geresulteerd in een behandeling die gebaseerd is op verschillende bouwstenen die, afhankelijk van de problematiek bij het kind en het gezin, allemaal of deels ingezet kunnen worden. Zo krijgt iedereen een geïntegreerd traject op maat. Het programma wordt voortdurend wetenschappelijk op zijn effectiviteit getoetst. Meer informatie Wilt u meer informatie over SNAP en de mogelijkheden? Neem dan contact op met Intermetzo Twente via telefoonnummer

13 Over Traverse Flevoland Traverse Flevoland, onderdeel van LSG-Rentray, is een polikliniek voor kinderen en jongeren die onderzoek en/of behandeling nodig hebben, maar ook andere zorgaanbieders en verzorgers kunnen onze zorg zonder indicatie inkopen. Traverse biedt een breed ambulant aanbod op het gebied van diagnostiek, behandeling, training en deskundigheidsbevordering. LSG-Rentray is een multisectorale jeugdzorgorganisatie, werkzaam in de provincies Flevoland, Gelderland, Overijssel en Utrecht. Sinds begin 2012 is Zonnehuizen Kind & Jeugd en Onderwijs verbonden aan LSG-Rentray Over SNAP LSG-Rentray heeft samen met prof. Dr. Corine de Ruiter van de Universiteit Maastricht de licentie gekregen om SNAP in Nederland uit te rollen. Deze licentie is afgegeven door het CCCO (Centre for Children Committing Offences), een internationale afdeling van het Child Development Institute in Toronto, dat SNAP heeft ontwikkeld. Door het afgeven van licenties wil het CCCO er voor zorgen dat behandelintegriteit van de toegepaste SNAP-behandeling overal hetzelfde is.

14 Vraag Is er verschil tussen bestuursrechtelijke handhaving, toezicht en opsporing? Antwoord Handhaving omvat zowel toezicht, als bestuursrechtelijke handhaving en opsporing. De begrippen kunnen echter niet door elkaar heen worden gebruikt omdat ze alledrie een andere betekenis hebben. Grofweg kan worden gesteld dat overtredingen van de Wm (of meer algemeen: van het bestuursrecht) kunnen worden gehandhaafd op drie verschillende wijzen: bestuursrechtelijk, strafrechtelijk en privaatrechtelijk. De privaatrechtelijke handhaving wordt hier verder buiten beschouwing gelaten. Bestuursrechtelijke handhaving De kern hiervan is dat het bestuur zijn (politieke) verantwoordelijkheid neemt en een afweging maakt van de te ondernemen stappen. Bestuursrechtelijke handhaving 'in ruime zin' omvat twee verschillende zaken: in de eerste plaats het uitoefenen van toezicht en in de tweede plaats het opleggen van sancties. Het uitoefenen van toezicht houdt in dat de overheid controleert of een bedrijf of een burger de voor hem geldende regels naleeft, waarbij de voorwaarde niet geldt dat er sprake moet zijn van enig vermoeden dat een wettelijk voorschrift is overtreden. Bestuursrechtelijke handhaving 'in enge zin' ziet toe op het opleggen van bestuursrechtelijke sancties (zoals bestuursdwang, dwangsom en intrekking van de vergunning of een andere begunstigende beschikking) door een bestuursorgaan, in principe zonder voorafgaande tussenkomst van een rechter. Toezicht In de regel staat het toezicht aan het begin van alle handhavingsacties. Toezichthouders voeren regelmatig controles uit. Hiervan gaat een belangrijk preventief effect uit. Het toezicht kan tot resultaat hebben dat de wettelijke voorschriften zonder de inzet van verdere sanctiemiddelen worden nageleefd. Het toezicht omvat een breed scala van activiteiten, vaak ook in voorlichtende en adviserende zin. Daardoor kan reeds in een vroeg stadium worden voorkomen dat een met de wet strijdige situatie ontstaat of kan door middel van aansporingen of waarschuwingen worden bewerkstelligd dat regels alsnog worden nageleefd. Indien waarschuwingen geen effect sorteren, loopt het toezicht op de naleving van wettelijke voorschriften in de regel uit op het gebruik van handhavingsmiddelen met een meer dwingend karakter. Er zal dan een (verantwoorde) keuze moeten worden gemaakt uit de bestuursrechtelijke, strafrechtelijke en privaatrechtelijke middelen die de handhavende organen ter beschikking staan. Een combinatie van deze middelen is zeker aan te bevelen. De keuze van het middel wordt bepaald door overwegingen van proportionaliteit, subsidiariteit, doelmatigheid en doeltreffendheid. Zie bijvoorbeeld de genuanceerde benadering van de Hoge Raad met betrekking tot opsporingsbevoegdheden in de Wed, HR 9 maart 1993, NJ 1993, 633. Opsporing Opsporing is gericht op de strafrechtelijke afdoening van strafbare feiten; in concreto is opsporing gericht op het vinden van een verdachte, dan wel het vaststellen dat er (g)een strafbaar feit is gepleegd. In tegenstelling tot bestuursrechtelijke handhaving, dat onderdeel uitmaakt van de bestuurstaak, is opsporing een justitiële taak. De afwegingen zijn voor een

15 aantal "standaard"overtredingen vastgelegd in vervolgingsrichtlijnen. In strafzaken die uiteindelijk voor de rechter komen is de afweging van de sanctie/straf voorbehouden aan de rechter (met inachtneming van de eventueel terzake geldende richtlijnen). In beginsel mogen opsporingshandelingen eerst worden verricht indien er sprake is van een redelijk vermoeden dat een strafbaar feit is gepleegd. Zoals hierboven reeds is opgemerkt, wordt deze eis aan het uitoefenen van toezicht niet gesteld. In de praktijk is het onderscheid tussen toezicht en opsporing niet altijd helder. Dit komt enerzijds omdat in oudere wetgeving dit onderscheid niet altijd werd gemaakt en anderzijds omdat veel toezichthouders vaak ook met opsporing zijn belast. In nieuwe wetgeving wordt wel getracht een duidelijk onderscheid tussen toezicht en opsporing aan te brengen. Ontleend aan de Nota naar aanleiding van het Verslag bij de derde tranche van de Awb (TK ,23700, nr. 5, vraag 6.25, p. 48).

16 Inspirerende en handige werkvormen voor je training. Soms kan je weleens extra inspiratie gebruiken in het toepassen van je werkvormen. Graag zijn wij voor onze leden een extra bron van informatie boven op je eigen kennis en kunde. Mocht je er meer willen zien, log dan in met jouw persoonlijke code op onze website: Een groepsmassage kan een goede werkvorm zijn binnen een weerbaarheidstraining (voor kinderen). Een voorwaarde is een sociaal emotioneel veilige groep. Vaak wordt vertellend het weer uitgebeeld op de rug van de ander. Voor nieuwe inspiratie: Reis naar de maan Doelstelling: Tactiele stimulatie en samenwerking. Er wordt gewerkt in tweetallen. 1 kind zit op een stoel, met de leuning naar de zijkant, zodat de rug helemaal beschikbaar is om te masseren. Hij/zij kan lekker voorover liggen op het tafeltje. Het andere kind staat achter de rug, dit zijn de masseurs. Stimuleer de gemasseerde kinderen te vertellen hoe zij de massage ervaren (Te hard? Lekker? Of juist te zacht?). Inleiding: We gaan een reis maken naar de maan! Het belooft- een superspannende reis te worden. Voordat we ver trekken moeten we ons ruimtepak aantrekken, want dan blijven we lekker warm. Alleen onze handen voelen nog koud aan (Wrijf ze maar lekker warm). Hierna doen we onze ruimtehelm op en stappen in de raket. Four, three, two, one, ignition and off!! Daar gaan we. We schieten de lucht in! Vanuit ons raam zien we de aarde steeds kleiner en kleiner worden : Laat één hand op de schouder rusten en maak rondjes met de andere hand over de rug. Onderweg naar de maan zien we allemaal kometen, meteorieten en steen. Wat is het mooi! Vooral de sterren schitteren prachtig aan een donkere hemel : Plaats beide handen onder aan de rug en draai met beide duimen rondjes links en rechts van de ruggengraat naar boven. In de verte zien we de maan al. Achter ons ligt de aarde die steeds kleiner wordt en voor ons zien we de maan al, die steeds groter wordt. Het is een halve maan vanavond. Hij geeft heel fel licht :

17 Laat één hand op de schouder rusten en teken met de andere hand een paar keer een halve cirkel op de rug. Na een hele lange reis komen we eindelijk op de maan. Wat ziet het er hier anders uit. Er zijn geen planten en ook geen dieren. De grond van de maan is heel stoffig en het lijkt wel alsof er iets onder de grond zit : Wrijf met je vlakke hand van de ruggengraat naar de buitenzijde van de rug, van boven naar beneden. Na een hele tijd het stof van de grond te hebben gewreven komt er een balletje onder vandaan. Hij voelt zacht aan en je kunt er ook in kneden. Het lijkt wel een stukje maan, wat bijzonder! : Masseer de nek met een vlakke hand. Het balletje stoppen we in onze zak, zo hebben we alvast een souvenir van onze ruimtereis. Het lopen gaat hier wel een beetje raar op de maan. Het is niet echt lopen maar meer zweven. Het is net - we heel licht zijn geworden. Dat komt door de zwaartekracht : Beweeg nu je vuisten om en om van boven naar beneden over de rug. Van al dat zweven worden we best wel moe en we moeten nog zoveel van de maan ontdekken. Gelukkig hebben we onze maanauto bij ons. Daarmee kunnen we lekker heen en weer rijden over de maan. We proberen de hele maan te verkennen : Wrijf zachtjes met beide handpalmen heen en weer over de rug. Als we er al een aardig stuk op hebben zien, komen we bij een kraterveld. Overal zien er gr-e gaten in de grond. We moeten nu goed sturen, want we mogen niet in de gaten komen. : Leg beide handen op de rug en maak golvende bewegingen. We rijden met de maanauto terug naar de raket, stappen in en vliegen weer terug naar de aarde. De maan wordt nu steeds kleiner en de aarde wordt steeds groter. : Laat één hand op de schouder liggen en maak met de andere hand rondjes over de rug. Eenmaal aangekomen op de aarde worden we ontvangen als helden: echte ruimtehelden! Van iedereen krijgen we schouderkopjes en allemaal handen kriebelen in onze haren om ons te begroeten. De souvenirs die we van de maan hadden meegenomen laten we aan de iedereen zien. Ze zijn erg onder de indruk. Wat een fijn gevoel om een ruimteheld te zijn! : Wrijf met de vinger toppen over de hoofdhuid. Hierna wordt er gewisseld. Als beide kinderen zowel een massage hebben gegeven als ontvangen geven zij elkaar een hand en bedanken zij elkaar voor de massage. Verhaal: Annie Haverkamp en Nico Woudwijk, Bs de Jint.

18 Opkomende trucs in het criminele circuit. Paspoort vervalsen is uit. De marechaussee stuit steeds vaker op mensen die met behulp van zeer professionele visagie hun gezicht laten aanpassen aan het gezicht van een gestolen paspoort. In 2 jaar tijd steeg het aantal dubbelgangers met een derde Als het om neven of tweelingen gaat, is het lastig ze uit elkaar te houden. Arnoud Ruigrok (NFI) Zo'n masker kost al snel duizenden euro's. Maar het zit als 'n tweede huid. Nanny van der Laar (visagist) Plaksnorren, pruiken en brillen voldoen al lang niet meer om douaniers om de tuin te leiden. De crimineel die niet ontdekt wil worden, pakt het grootser aan en roept de hulp in van professionele grimeurs. Een grondige metamorfose is voor criminelen interessanter, omdat het vervalsen van paspoorten alsmaar moeilijker wordt. Make-up-artist Nanny van de Laar kan erover meepraten. Zij werkt vooral voor de filmindustrie, maar kreeg eens euro aangeboden om iemand sprekend te laten lijken op een foto uit een paspoort.,,de vrouw belde mij huilend op omdat ze zwanger was van iemand uit het Midden-Oosten, maar dat deze vader niet op legale wijze naar Europa kon komen.'' Grensbewaking Van de Laar rook onraad en bedankte vriendelijk voor de opdracht. Maar dat reisluchtige criminelen steeds vaker op een ander proberen te lijken en daarmee de grens proberen over te komen, zien ze ook bij de grensbewaking. In 2012 ging het volgens de marechaussee nog om 80 look-a-likes. Vorig jaar waren dat er 89 en nu tot nu toe staat de teller al op 107. Een toename die bij de marechaussee inmiddels heeft geleid tot speciale trainingen in het ontdekken van look-a-likes,,we nemen dit zeer serieus,'' zegt woordvoerder Richard Haarman van de marechaussee. Opvallend is dat Nederlandse id-bewijzen nauwelijks worden gebruikt door dubbelgangers. Dat gebeurde slechts zeven keer dit jaar. In de overige honderd gevallen ging het om buitenlandse paspoorten waarmee werd gereisd. Volgens de grensbewakers zijn vooral slachtoffers van mensensmokkel of vluchtende drugscriminelen die gebruik maken van deze truc. Dat de look-a-likefraude in zwang raakt, hangt volgens de marechaussee en deskundigen van het NFI rechtstreeks samen met de steeds betere beveiliging van paspoorten. De tijd dat fraudeurs met een scheermesje een foto kunnen vervangen, is al lang vervlogen. De huidige

19 paspoorten zitten vol complexe watermerken en zijn vervaardigd met ingewikkelde printtechnieken. Het gebruikte papier is bovendien zeldzaam. Daardoor is het voor criminelen veel interessanter om zelf op iemand anders te lijken.,,er zijn gevallen bekend waarbij reisdocumenten worden gestolen en criminelen hun eigen uiterlijk aanpassen,'' zegt Koen Herlaar, documentonderzoeker bij het NFI. Echt Het grote voordeel voor de fraudeur is dat de documenten echt zijn: het papier klopt, chipgegevens, pasfoto en visa. En met een paar uur visagie is het al mogelijk om iemand op een ander te laten lijken. Om dan de dubbelganger te ontmaskeren is volgens de marechaussee 'het moeilijkste wat er is'. Ook bij niet-look-a-likes trouwens.,,mensen veranderen van uiterlijk, van haarkleur, wel of geen baard. Maar wij moeten er wel van overtuigd zijn dat de foto overeenkomt met de persoon die voor ons staat,'' zegt Haarman van de Marechaussee. Een goed getrainde douanier is niet met een simpele plaksnor om de tuin te leiden. Maar als fraudeurs extreem goede vermommingen gebruiken zoals siliconen- of latexmaskers, wordt het al een stuk lastiger. Make-up-artist Nanny van de Laar transformeert met deze techniek zonder problemen mannen in vrouwen. Of maakt iemand met een donkere huid blank.,,zo'n masker kost al snel een paar duizend euro en is dus zeker niet voor iedereen weggelegd. Maar het zit als een tweede huid, die alle gezichtsuitdrukkingen van iemand overneemt,'' zegt Van de Laar. Alleen de ogen kunnen dan nog verraden dat het uiterlijk niet echt is. Bijvoorbeeld wanneer een grensbewaker er met een lampje in schijnt: de pupil verkleint dan niet, omdat er een lens voor zit. Zo viel in Thailand een ogenschijnlijk bejaarde vrouw door de mand. Het bleek een jongen van 20 jaar te zijn. Hoe goed grimeurs ook hun best doen, make-up is niet voor iedere crimineel een oplossing.

20 Er moet al wel enige gelijkenis zijn met de dubbelganger, zegt beeldonderzoeker van het NFI Arnoud Ruigrok.,,Een grote kromme neus is niet even zomaar kleiner te maken. Maar als het bijvoorbeeld neven van elkaar zijn of tweelingen, is het voor ons zeker lastig om personen uit elkaar te houden.'' Hoe lang de dubbelgangers nog vrij spel hebben, is de vraag. De beveiliging op luchthavens wordt steeds strenger. Wie bijvoorbeeld Amerika in wil, moet ook al zijn vingerafdrukken afgeven. Een lookalike valt dan onherroepelijk door de mand. In Nederland en België wordt er inmiddels geëxperimenteerd met speciale scanners die de foto uit het paspoort vergelijken met een ter plekke gemaakte foto van de reiziger. Dat moet de problematiek van de dubbelgangers uit de wereld helpen.