AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK. Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van:

Transcriptie

1 Raad vanstate /1. Datum uitspraak: 2 april 2008 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van: appellant, tegen de uitspraak in zaak nr. 07/21911 van de rechtbank 's-gravenhage van 17 januari 2008 in het geding tussen: en de staatssecretaris van Justitie.

2 /1 2 2 april Procesverloop Bij besluit van 17 augustus 2005 heeft de minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie een aanvraag van (hierna: de vreemdeling) om hem een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd te verlenen afgewezen. Bij besluit van 2 mei 2007 heeft de staatssecretaris van Justitie (hierna: de staatssecretaris) het daartegen door de vreemdeling gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Dit besluit is aangehecht. Bij uitspraak van 17 januari 2008, verzonden op 23 januari 2008, heeft de rechtbank 's-gravenhage het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling bij brief, bij de Raad van State binnengekomen op 18 februari 2008, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht. De staatssecretaris heeft een verweerschrift ingediend. Vervolgens is het onderzoek gesloten. 2. Overwegingen 2.1. Hetgeen in het hoger-beroepschrift is aangevoerd en voldoet aan het bepaalde in artikel 85, eerste en tweede lid, van de Vreemdelingenwet 2000, kan niet tot vernietiging van de aangevallen uitspraak leiden. Omdat het aldus aangevoerde geen vragen opwerpt die in het belang van de rechtseenheid, de rechtsontwikkeling of de rechtsbescherming in algemene zin beantwoording behoeven, wordt, gelet op artikel 91, tweede lid, van deze wet, met dat oordeel volstaan Het hoger beroep is kennelijk ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

3 /1 3 2 april Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Recht doende in naam der Koningin: bevestigt de aangevallen uitspraak. Aldus vastgesteld door mr. P.A. Offers, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. I.S. Vreken, ambtenaar van Staat. w.g. Offers lid van de enkelvoudige kamer w.g. Vreken ambtenaar van Staat Uitgesproken in het openbaar op 2 april Verzonden: 2 april 2008 Voor eensluidend afschrift, de secretaris van de Raad van State, voor deze, mr. H.H.C. Visser, directeur Bestuursrechtspraak

4 Rechtbank 's-gravenhage sector bestuursrecht vreemdelingenkamer, enkelvoudige kamer UITSPRAAK ingevolge artikel 8:77 Algemene wet bestuursrecht Reg.nr: AWB 07/21911 BEPTDN Inzake : eiser, V-nummer woonplaats kiezende ten kantore van zijn gemachtigde, mr. M.C. Kwakkelstein-Doornbos, advocaat te Delft tegen : de Staatssecretaris van Justitie, verweerder, gemachtigde mr. M.P. Schelfhout, ambtenaar ten departemente. t. PROCESVERLOOP 1. Eiser, geboren op bezit de Egyptische nationaliteit. Hij verblijft sedert 17 april 1996 als vreemdeling in Nederland. Bij schrijven van 23 februari 2005 heeft hij een aanvraag ingediend tot verlening van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 14 Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) met als doel "arbeid in loondienst". Op deze aanvraag is door verweerder op 17 augustus 2005 afwijzend beslist. Eiser heeft tegen dit besluit een bezwaarschrift ingediend. Op 2 mei 2007 heeft verweerder het bezwaar ongegrond verklaard. 2. Bij schrijven van 25 mei 2007 heeft eiser tegen dit besluit beroep ingesteld bij de rechtbank. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken ingezonden en een verweerschrift ingediend. 3. De openbare behandeling van het beroep heeft plaatsgevonden op 13 december Eiser is aldaar vertegenwoordigd door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich doen vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.».overwegingen 1. In dit geding dient te worden beoordeeld of het bestreden besluit in het licht van de daartegen aangedragen beroepsgronden de toetsing aan geschreven en ongeschreven rechtsregels kan doorstaan. 2. Eiser stelt dat verweerder in het bestreden besluit ten onrechte zijn oordeel, dat eiser niet in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd met als doel "arbeid in loondienst", heeft gehandhaafd. Daartoe heeft hij onder meer aangevoerd dat verweerder in het bestreden besluit ten onrechte de hardheidsclausule niet van toepassing heeft geacht. Eiser stelt in dat verband dat hij door de Nederlandse overheid in het bezit is

5 Key.nr..UVB I'M I HI.IMDN gesteld van een sofi-ruimmer, jarenlang wit heeft gewerkt en /oiioemle geïntegreerd is geraakt in de Nederlandse samenleving. Hierdoor is bij hem het gerechtvaardigd vertrouwen gewekt dat hij in aanmerking zou komen voor een verblijfsvergunning. Voorts zou eiser bij vertrek uit Nederland om in het land van herkomst een mvv aan te vragen zijn baan kwijtraken, waardoor hij niet meer aan de voorwaarden voor verlening van de verblijfsvergunning /al kunnen voldoen. 3. Verweerder heeft de aanvraag afgewezen omdat eiser niet beschikt over een geldige machtiging tot voorlopig verblijf (mvv), niet een van de vrijstellingsgronden van artikel 17 Vw 2000 of artikel 3.71, tweede lid, Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb 2000) van toepassing is en er voorts geen gronden zijn toepassing te geven aan artikel 3.71, vierde lid, Vb 2000 (de hardheidsclausule). 4. Ingevolge artikel 16, eerste lid, aanhef en onder a, Vw 2000, kan een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 14 worden afgewezen indien de vreemdeling niet beschikt over een geldige mvv die overeenkomt met het verblijfsdoel waarvoor de verblijfsvergunning is aangevraagd. 5. Niet betwist is dat eiser niet beschikt over een geldige mvv. In geschil is of verweerder toepassing had moeten geven aan de hardheidsclausule van artikel 3.71, vierde lid, Vb Blijkens hoofdstuk B1/4.I.1 van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc 2000) zal van de bevoegdheid om de hardheidsclausule toe te passen slechts in zeer bijzondere gevallen gebruik worden gemaakt Met verwijzing naar de jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (ABRS) overweegt de rechtbank dat de hier bedoelde bevoegdheid van verweerder discretionair van aard is en toepassing ervan beperkt kan blijven tot uitzonderlijke gevallen die door wet- en regelgever niet zijn voorzien (zie uitspraak ABRS van 2 november 2005, JV 2005, 472). De weigering van verweerder om in een bepaald geval toepassing te geven aan de hardheidsclausule van artikel 3.71, vierde lid, Vb 2000 zal dan ook de toetsing in rechte slechts dan niet kunnen doorstaan, indien moet worden geoordeeld dat verweerder bij afweging van de betrokken belangen niet in redelijkheid daartoe heeft kunnen besluiten (vergelijk uitspraak ABRS van 9 december 2003, JV 2004, 63). 7. Gelet op hetgeen eiser heeft aangevoerd, is er geen grond voor het oordeel dat verweerder zich niet in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen dat handhaving van het mvv-vereiste niet zal leiden tot een onbillijkheid van overwegende aard. Geen van de door eiser naar voren gebrachte argumenten is van zodanig gewicht dat de beslissing van verweerder niet in stand zou kunnen blijven. Dat eiser jarenlang in het bezit is geweest van een sofi-nummer en wit heeft kunnen werken, neemt niet weg dat hij nooit m het bezit is gesteld van een verblijfsvergunning en geeft ook overigens geen aanspraak op vrijstelling

6 Kcg.nr. A WH 07/21^11 HI-IM'DN.1 van hot mvv-vereiste. Daarbij is van belang dat niet is gebleken Jat eiser île [ : g\ptisehe samenleving zodanig is ontwend dat tijdelijke terugkeer naar l : g>pte voor het doorlopen van de mvv-proeedure niet van hem zou kunnen worden gevergd. Het argument dat, behoudens het mvv-vereiste, eiser aan de inhoudelijke voorwaarden voor verlening van een verblijfs\ergunning voldoet, miskent de ratio van het mvv-vereiste. Deze ratio is dat de toetsing of aan die voorwaarden wordt voldaan, plaatsvindt terwijl de vreemdeling zich nog in het buitenland bevindt. Het in weerwil van het verblijf van verzoeker in Nederland toch toetsen aan de inhoudelijke voorwaarden zou het stellen van het mvv-vereiste zinledig maken. Ook in het argument, dat eiser hier te lande over werk beschikt, heeft verweerder geen aanleiding hoeven zien om hem vrij te stellen van het mvvvereiste. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat, indien aan de overige voorwaarden voor verlening van een verblijfsvergunning wordt voldaan, het gaat om een tijdelijk verblijf in Egypte om de mvv procedure te doorlopen. 8. Op grond van het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder op goede gronden heeft vastgesteld dat eiser ingevolge artikel 16, eerste lid, aanhef en onder a, Vw 2000 niet in aanmerking komt voor de gevraagde vergunning. 9. Met betrekking tot de grond van eiser dat hij niet op zijn bezwaarschrift is gehoord, overweegt de rechtbank het volgende. De vraag of in bezwaar al dan niet een hoorplicht bestaat wordt beheerst door het bepaalde in hoofdstuk 7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Uitgangspunt is dat er een hoorplicht bestaat, tenzij een van de uitzonderingen van artikel 7:3 Awb zich voordoet. De rechtbank is, gelet op de inhoud van het bezwaarschrift bezien in samenhang met hetgeen eiser in eerste instantie heeft aangevoerd en hetgeen in de primaire beslissing daaromtrent is overwogen, van oordeel dat verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat sprake is van een kennelijk ongegrond bezwaar en dat deswege van het horen van eiser kon worden afgezien. De beroepsgrond faalt derhalve. 10. Het beroep is derhalve ongegrond. 11. Er zijn geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling.

7 Rey.iir. AWH 07.: HIJ'I UN III. HESl.ISSI.NK De rechtbank 's-cjriivenhage. RfU. Ilf DOHNDK: verklaart het beroep ongegrond. Aldus gedaan door mr. E. Kouwenhoven en in het openbaar uitgesproken op 17 januari 2008, in tegenwoordigheid van mr. II.G. Cgter van Wissekerke, griffier. H RECHTSMIDDEL o Partijen kunnen tegen deze uitspraak hoger beroep instellen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. De termijn voor het indienen van een beroepschrift bedraagt vier weken na de verzending van de uitspraak door de griffier. Bij het beroepschrift dient een kopie van deze uitspraak te worden overgelegd. Het beroepschrift dient een of meer grieven tegen de uitspraak van de rechtbank te bevatten en moet worden geadresseerd aan de Raad van State, Afdeling bestuursrechtspraak. Hoger beroep vreemdelingenzaken. Postbus 16113, 2500 BC Den Haag. (Nadere informatie afschrift verzonden op:

8 MK M.T.H. VlJURI:NS-MUU)l :.R Mk J.C. YANZUNDERT MK L.P. LAGERWEIJ ' MR M.C. SCHMIDT MR R.N. BAI.DEW MR M.C. KWAKK1:I.STI:1N-DOORNBOS MRC.J. BURGHOUT VFAS-seheidingshemiddelaar MRÜ.T. ROOIMANS-OEI l'usiadres: POSTIUJS DCDELET Bewindvoerder WSijlP R A A D VAN STATE Bezoekadres: HARBARASTCHG 1 Telefoon : Fax : info@advocatendelftctll BEHANDELD: PD: INGEKOMEN 1 9 FEB 2008 Kenmerk : /MK/MK Uw kenmerk : Inzake : Hoger beroep inzake de heer PAR: VUURI-.NS& LAGERWHIJ ADvOCAII-.N I.Nl'RfK'URl'.lJRS De Hoogedelgestrenge heer Voorzitter van De Afdeling Bestuursrechtspraak van De Raad van State Postbus EA DEN HAAG per post en per fax: Delft, 18 februari 2008 Van : M.C. K wakke Is tein-doornbos kwakkelstein@advocatendelft.nl / Staatssecretaris van Justitie Hoogedelgestrenge heer/vrouwe, Namens mijn cliënt, de heer, wonende die voor deze zaak woonplaats kiest te mijnen kantore, zend ik u hierbij in tweevoud een hogerberoepschrift met betrekking tot een beslissing op grond van de Vreemdelingenwet. Tevens wordt gelijktijdig met dit hogerberoepschrift een verzoek ingediend tot het treffen van een voorlopige voorziening om gedurende de behandeling van het hoger beroep in Nederland te mogen verblijven. In afwachting van uw berichten omtrent de verdere afhandeling, verblijf ik, Hoogachtend, Uw dw., / r.iv M.p'WKwakkelstein-Doornbos Bijlagen: hogerberoepschrift in tweevoud met 1 productie (productie alleen per post) Totaal aantal pagina 's per fax: 5 Bovenvermelde advocaten oefenen onder de naam l'uurens de Lagerweij ieder voor eigen rekening en risico de praktijk uit. Geen nimsprakelijklieid wordt aanvaard behoudens en voor zover de door hen verplicht afgesloten bcroepsaanspraketijkheidsverzekcring in voorkomend geval aanspraak op een uitkering geeft

9 VUURENS & LAGERWFU Toevoeging is aangevraagd bij de Raad voor Rechtsbijstand d.d AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK VAN DE RAAD VAN STATE HOGERBEROEPSCHRIFT inzake: wonende te appellant, gemachtigde : mr M.C. Kwakkelstein-Doombos advocaat te Delft tegen: DE STAATSSECRETARIS VAN JUSTITIE, Den Haag, verweerder, gemachtigde: Omar / IND Unit Procesvertegenw., Term. Zu 1

10 VUURIZNS& LAGERWEIJ Inleiding Appellant komt in hoger beroep van de uitspraak van de Rechtbank 's Gravenhage, sector bestuursrecht, vreemdelingenkamer d.d. 17 januari 2008, verzonden op 23 januari 2008 (productie 1 ), waarin de rechtbank het beroep tegen de beschikking van de Staatssecretaris van Justitie d.d. 2 mei 2007 ongegrond heeft verklaard. Hierna zal eerst een overzicht worden gegeven van de voorgeschiedenis en de gevolgde procedures, daarna volgt de grief tegen de bestreden beslissing en de toelichting daarop en tenslotte de conclusie. Voorgeschiedenis/procedure Appellant, geboren op, bezit de Egyptische nationaliteit. Hij verblijft sedert 17 april 1996 als vreemdeling in Nederland. Hij heeft al deze jaren als witte illegaal arbeid verricht in Nederland. Hij is nimmer in aanraking gekomen met de politie en ook nimmer uit Nederland verwijderd. Op 23 februari 2005 is een aanvraag ingediend tot verlening van een verbhjfsvergunning voor bepaalde tijd met als doel "arbeid in loondienst". Op deze aanvraag is op 17 augustus 2005 afwijzend beslist omdat appellant niet beschikte over een geldige machtiging tot voorlopig verblijf. Het bezwaarschrift tegen deze afwijzing is op 2 mei 2007 ongegrond verklaard. Op 25 mei 2007 is beroep ingesteld bij de rechtbank tegen dit besluit, welk beroep op 17 januari 2008 ongegrond is verklaard. Appellant is van oordeel dat de beschikking van 2 mei 2007 rechtens onjuist is. Met het oog daarop had het beroep tegen deze beschikking gegrond dienen te worden verklaard. Grief Ten onrechte heeft de rechtbank overwogen dat verweerder geen toepassing hoefde te geven aan de hardheidsclausule om appellant vrij te stellen van het MW vereiste en dat de handhaving van het MW vereiste niet zal leiden tot een onbillijkheid van overwegende aard. Toelichting: Appellant heeft vanaf april 1996 vrijwel onafgebroken als witte illegaal arbeid verricht. Ten tijde van de zogenaamde witte illegalen regeling voldeed appellant nog niet aan de voorwaarde dat hij onafgebroken 6 jaar in Nederland verbleven had. Na afloop van deze tijdelijke witte illegalen regeling heeft de Nederlandse overheid geen maatregelen getroffen om verder verblijf in Nederland en het wit werken tijdens dat verblijf onmogelijk te maken. De Nederlandse overheid heeft er derhalve aan meegewerkt dat ook thans weer een grote groep vreemdelingen bestaat, die vele jaren in Nederland heeft verbleven, heeft gewerkt en belasting heeft betaald. 2

11 VUURENS & l.agerweu Het gedogen van een dergelijke situatie heeft bij appellant het vertrouwen in het leven geroepen dat hij in aanmerking kan komen voor een verblijfsvergunning als hij zich aan de regels zou houden van de toenmalige witte illegalenregeling. Juist het feit dat door appellant wit gewerkt wordt is een reden een beroep te doen op de hardheidsclausule en vrijstelling te vragen van het MW vereiste. De beslissing om geen toepassing te geven aan de hardheidsclausule en vrijstelling van het MW vereiste voor de verblijfsvergunning voor arbeid in loondienst van witte illegalen is een beslissing, die onevenredig zware gevolgen heeft voor appellant. Deze beslissing heeft tot gevolg dat appellant bij een eventueel vertrek uit Nederland feitelijk geen enkele kans meer maakt om ooit nog op basis van een verblijfsvergunning voor arbeid te kunnen terugkeren. Appellant ziet zich derhalve voor de keus gesteld om definitief uit Nederland te vertrekken danwei zijn illegale verblijf noodgedwongen voort te zetten. De Nederlandse samenleving heeft echter wel vele jaren geprofiteerd van de arbeid, die appellant heeft verricht (waarvoor werkgevers geen Nederlandse werknemers kon krijgen) en waarover hij alle jaren belasting betaald heeft, zonder zelf ooit geprofiteerd te hebben van de voorzieningen in Nederland. Bovendien is appellant ook al die jaren nooit in aanraking geweest met de politie. De situatie van appellant maakt het aannemelijk dat hij niet voor een MW in aanmerking zal kunnen komen: Door het ontbreken van een verbüjfsvergunning kan appellant niet in aanmerking komen voor een werkvergunning. De werkgevers die gebruik maken van (witte) illegalen zijn over het algemeen niet bereid de adrninistratiefrechtelijke procedure aan te gaan tot verkrijging van een werkvergunning. Een werknemer die gedurende langere tijd niet kan komen werken wordt door deze werkgevers vervangen door een andere (illegale) werknemer. Dé MW aanvraag die over het algemeen toch 3 tot 4 maanden minimaal duurt, zal er toe leiden dat de werkgever, waar appellant op dat moment werkzaam is, niet langer gebruik zal willen maken van zijn diensten, waardoor niet langer aan de voorwaarden voor een verbhjfsvergunning voor arbeid in loondienst kan worden voldaan. Juist de situatie waarin appellant mede door toedoen van de Nederlandse overheid is komen te verkeren maakt dat er ten opzichte van appellant een zorgplicht is ontstaan: na zoveel jaar verblijf in Nederland is sprake van een situatie, waarop de hardheidsclausule van toepassing kan worden verklaard en waarin aan appellant een verblijfsvergunning voor het verrichten van arbeid in loondienst, zonder de voorwaarde van het MW vereiste zou moeten verleend. 3

12 VUURKNS & L.AGERWKI Conclusie Appellant concludeert tot vernietiging van de bestreden uitspraak en tot gegrondverklaring van het door appellant tegen de het besluit van 2 mei 2007 ingestelde beroep, met veroordeling van verweerder in de kosten van het geding. Delft, 18 februari 2008 gejnaèhtrj ikf' i! I Ca- Bijlage: beslissing Rechtbank 's Gravenhage d.d. 17 januari