AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK. Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van:

Transcriptie

1 Raad vanstate /1 A/3. Datum uitspraak: 31 augustus 2011 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van: appellant, tegen de uitspraak van de rechtbank 's-gravenhage, nevenzittingsplaats Rotterdam, van 27 juli 2011 in zaak nr. 11 /22706 in het geding tussen: en de vreemdeling de minister voor Immigratie en Asiel.

2 /1 A/ augustus Procesverloop Bij besluit van 11 juli 2011 is de vreemdeling in vreemdelingenbewaring gesteld. Dit besluit is aangehecht. Bij uitspraak van 27 juli 2011, verzonden op 28 juli 2011, heeft de rechtbank het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling bij brief, bij de Raad van State binnengekomen op 1 augustus 2011, hoger beroep ingesteld. Tevens heeft hij daarbij de Afdeling verzocht hem schadevergoeding toe te kennen. Deze brief is aangehecht. De minister heeft een verweerschrift ingediend. Vervolgens is het onderzoek gesloten. 2. Overwegingen 2.1. Hetgeen in het hogerberoepschrift is aangevoerd en aan artikel 85, eerste en tweede lid, van de Vreemdelingenwet 2000 voldoet, kan niet tot vernietiging van de aangevallen uitspraak leiden. Omdat het aldus aangevoerde geen vragen opwerpt die in het belang van de rechtseenheid, de rechtsontwikkeling of de rechtsbescherming in algemene zin beantwoording behoeven, wordt, gelet op artikel 91, tweede lid, van deze wet, met dat oordeel volstaan Het hoger beroep is kennelijk ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd Het verzoek om schadevergoeding dient reeds hierom te worden afgewezen Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

3 /1 A/ augustus Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Recht doende in naam der Koningin: I. bevestigt de aangevallen uitspraak; II. wijst het verzoek om schadevergoeding af. Aldus vastgesteld door mr. P.A. Offers, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. R.J.R. Hazen, ambtenaar van staat. w.g. Offers lid van de enkelvoudige kamer w.g. Hazen ambtenaar van staat Uitgesproken in het openbaar op 31 augustus Verzonden: 31 augustus 2011 Voor eensluidend afschrift, de secretaris van de Raad van State, mr. H.H.C. Visser

4 uitspraak RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE Sector Bestuursrecht Vreemdelingenkamer, enkelvoudig Nevenzittingsplaats Rotterdam Reg.nr: AWB 11/22706 V-nummer: Inzake: eiser, gemachtigde mr. G.A. Soebhag, advocaat te Rotterdam, tegen: de Minister voor Immigratie en Asiel, verweerder, gemachtigde mr. E. Söylemez. I Procesverloop 1 Eiser stelt te zijn geboren op en de Surinaamse nationaliteit te bezitten. 2 Op 12 juli 2011 is beroep ingesteld tegen het besluit van verweerder van 11 juli 2011 waarbij eiser op grond van artikel 59, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000) de maatregel van bewaring is opgelegd. 3 De openbare behandeling van het beroep heeft plaatsgevonden op 20 juli Eiser is ter zitting verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. II Overwegingen 1 Ingevolge artikel 94, vierde lid, van de Vw 2000 staat ter beoordeling of het besluit tot oplegging van de vrijheidsontnemende maatregel in strijd is met deze wet, dan wel bij afweging van alle betrokken belangen in redelijkheid niet gerechtvaardigd is te achten. 2 De rechtbank oordeelt als volgt. 2.1 De beroepsgrond van eiser dat tijdens het strafrechtelijke traject, voorafgaande aan het vreemdelingrechtelijke traject, onrechtmatig is gehandeld treft geen doel. Naar vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, onder andere neergelegd in haar uitspraak van 17 augustus 2010 (UN BN4825), is het niet aan de rechter in vreemdelingenzaken te oordelen over de aanwending van andere dan bij of krachtens de Vw 2000 toegekende bevoegdheden. Slechts indien de onrechtmatigheid van de aanwending van zodanige bevoegdheden door een daartoe bevoegde rechter is vastgesteld, kan de vreemdelingenrechter zich gesteld zien voor de vraag naarde gevolgen daarvan voor de rechtmatigheid van de inbewaringstelling. Van een dergelijke situatie is thans geen sprake. Voor een uitzondering hierop is geen ruimte. 2.2 De andere beroepsgrond van eiser dat verweerder onvoldoende voortvarend handelt teneinde eiser uit te zetten, wordt verworpen, nu verweerder op de vijfde dag van de bewaring een vertrekgesprek met eiser heeft gehouden. Ook indien in aanmerking wordt genomen dat eiser iu 2004 eerder in bewaring heeft verhieven en derhalve de voorde

5 AWB 11/ indiening van de laissez-passeraanvraag relevante gegevens bij verweerder voorhanden waren, bestaat geen grond voor het oordeel dat verweerder onvoldoende voortvarend handelt. Verweerder dient enige tijd te worden gegund een nieuwe laissez-passeraanvraag in te dienen. Gelet op het tijdsverloop sedert de vorige bewaring van eiser valt immers niet uit te sluiten dat eiser nieuwe informatie verstrekt. 2.3 Niet is gebleken dat de toepassing of tenuitvoerlegging van de bewaring ten aanzien van eiser in strijd is met de Vw 2000 dan wel bij afweging van alle daarbij betrokken belangen in redelijkheid niet gerechtvaardigd is te achten. De rechtbank ziet derhalve geen aanleiding om de opheffing van de maatregel te bevelen of een wijziging van de tenuitvoerlegging daarvan te gelasten. 2.4 Het beroep is ongegrond. 2.5 Er bestaat geen ruimte voor het toekennen van schadevergoeding, zodat het verzoek daartoe wordt afgewezen. 2.6 De rechtbank ziet geen aanleiding vooreen proceskostenveroordeling.

6 AWB 11/ III Beslissing De rechtbank, recht doende: 1 verklaart het beroep ongegrond; 2 wijst het verzoek om schadevergoeding af. Aldus gedaan door mr. A. van 4 t Laar, rechter, in tegenwoordigheid van G.F. Mei land, griffier. De griffier, y Ddrechter, Uitgesproken in het openbaar op 27 juli Rechtsmiddel Krachtens artikel 95 van de Vw 2000 staat tegen deze uitspraak hoger beroep open. Ingevolge artikel 84, aanhef en onder d, van de Vw 2000 staat geen afzonderlijk hoger beroep open tegen de beslissing op het verzoek om schadevergoeding. De termijn voor het indienen van een beroepschrift is één week na verzending van de uitspraak. Bij het beroepschrift dient een kopie van deze uitspraak te worden overgelegd. Het beroepschrift dient een of meer grieven tegen de uitspraak van de rechtbank te bevatten en moet geadresseerd worden aan de Raad van State, Afdeling bestuursrechtspraak. Hoger beroep vreemdelingenzaken. Postbus 20019, 2500 EA Den Haag. Voor informatie over de wijze van indienen van het hoger beroep kunt u raadplegen. Afschrift verzonden op: l 3 JULI 2Û1I

7 SOEBHAG Advocaten RAAD VAN STATE INGEKOMEN zl AUG 2011 Raad van State Afdeling Bestuursrechtspraak ZAAKNR. MN: BEHANDELD: DB: PAR: D E K O Ep S C H R I F T Geeft eerbiedig te kennen: nader te noemen: "appellant", te dezer zake domicilie kiezende te (3011 XZ) Rotterdam aan de Van der Takstraat 72, (Postbus 50532; 3007 JA) ten kantore van de advocaat mr G.A. Soebhag die door hem tot gemachtigde wordt gesteld en als zodanig bepaaldelijk is gevolmachtigd tot het instellen van dit hoger beroep. Appellant komt hierbij tijdig in beroep tegen de uitspraak van 27 juli 2011, in afschrift verzonden op 28 juli 2011, registratienummer AWB 11/22706 van de rechtbank te Rotterdam. Een kopie van deze uitspraak wordt hierbij als productie 1 overlegd. Appellant kan zich niet verenigen met de overwegingen van de rechtbank Rotterdam ten aanzien van rechtsoverweging 2.1 "... Slechts indien de onrechtmatigheid van de aanwending van zodanige bevoegdheden door een daartoe bevoegde rechter is vastgesteld, kan de vreemdelingenrechter zich gesteld zien voor de vraag naar de gevolgen daarvan voor de rechtmatigheid van de inbewaringsstelling. Van een dergelijke situatie is thans geen sprake voor een uitzondering hierop is geen ruimte " Appellant stelt zich op het standpunt, dat de rechtbank Rotterdam ten onrechte de aangehaalde vaste jurisprudentie aldus heeft geïnterpreteerd. Enerzijds geeft de rechtbank blijk van het feit, dat de aangehaalde uitspraak van 17 augustus 2010 van de Raad van State (LJN BN 4825) een mogelijkheid kan bieden om enig onrechtmatigheid in een strafrechtelijk traject in een casus toe te passen en anderzijds dat voor een uitzondering op deze uitspraak geen ruimte zou zijn. Dit laatste is onjuist, omdat voornoemde uitspraak een uitzonderingssituatie kent als de onrechtmatigheid in strafrechtelijke zin reeds zou zijn vastgesteld en waardoor de vreemdelingenrechter hiervan kennis kan nemen en het strafrechtelijk kader voorafgaand aan de inbewaringsstelling kan toetsen. In casu is gesteld, dat de aanwending van de bevoegdheden in het strafrechtelijk kader dusdanig zijn te noemen dat daaruit een vaststelling van onrechtmatigheid had kunnen plaatsvinden. Echter, gelet op de uiterst beperkte duur van de toepassing van de strafrechtelijke bevoegdheden en dat die aanwending geen soulaas zou hebben geboden achteraf

8 SOEBHAG Ad voca ten gezien geeft aan dat appellant in de onmogelijkheid verkeerde om de onrechtmatigheid in strafrechtelijke zin te doen vaststellen. De meest voor de hand liggende optie, te weten de toetsing door de rechter-commissaris in strafzaken, heeft in casu niet kunnen plaatsvinden. De optie om een civiele kort geding procedure als alternatiefin te zetten ten einde het resultaat daarvan bij de vreemdelingenrechter te kunnen gebruiken is eveneens onmogelijk, om de doodeenvoudige reden dat in kort geding geen verklaring voor recht kan worden gevraagd. Er zou dan niets anders resteren dan een civiele bodemprocedure te entameren en daarin een verklaring voor recht te vragen. Het mag voor zich spreken, dat door het samenstel van het wettelijk systeem de facto vrijwel nooit voorafgaand aan een eerste beroep van een vreemdelingenbewaring de onrechtmatigheid van de toepassing van de bevoegdheden in strafrechtelijke zin kan worden getoetst en daardoor de vreemdeling altijd op een bewijsachterstand zit. Strikte toepassing van voornoemde uitspraak duidt naar het standpunt van appellant erop, dat deze nooit tijdig de onrechtmatigheid in strafrechtelijk zin kan aantonen en dat deze altijd achter het net vist. In het belang van de rechtseenheid is het aldus van belang, dat U E.A. hierin duidelijkheid kan gaan verschaffen. Vooralsnog houdt appellant het erop, dat er toch onder genoemde omstandigheden gekeken had kunnen worden naar de onrechtmatige toepassing van de bevoegdheden in strafrechtelijke zin en daarmede de onrechtmatigheid van de inbewaringsstelling. Voorts kan appellant zich niet verenigen met rechtsoverweging 2.3 van voornoemde uitspraak. Ter zitting in eerste aanleg d.d. 20 juli 2011 is ook ter sprake gekomen de beschikking d.d. 17 november 2004 (lees: ongewensverklaring). Ter zitting van 20 juli 2011 is van de zijde van appellant gesteld, dat tegen de beschikking terzake het verzoek tot opheffing van de ongewensverklaring reeds de nodige rechtsmiddelen waren ingesteld wat erop duidt dat uitzetting op die basis niet zou kunnen plaatsvinden. De rechtbank Rotterdam heeft in voornoemde uitspraak d.d. 27 juli 2011, waarvan beroep, geen nadere motivering gegeven op grond waarvan deze stellingname onder rechtsoverweging 2.3 niet zou kunnen slagen. Hierin is naar het standpunt van appellant sprake van een motiveringsgebrek. Daarnaast is het zo, dat de rechtbank Rotterdam zich er niet van heeft vergewist hoe het kan zijn dat van de zijde van appellant onlangs rechtsmiddelen zouden zijn aangewend tegen een beschikking terzake de ongewensverklaring. Immers, de vreemdelingenrechter in eerste beroep dient alle feiten en omstandigheden te toetsen. In casu is dat niet gebeurd en sterker nog, op gelijke datum als de behandeling ter openbare zitting d.d. 12 juli 2011 heeft verweerder een beschikking genomen terzake de afwijzing op het verzoek ter opheffing van de ongewensverklaring. Die bewuste beschikking heeft verweerder nagelaten mee te sturen in het dossier in eerste aanleg. Ter bewijs daarvan wordt de beschikking van 12 juli 2011 van de IND hierbij als productie 2 overgelegd. Aldus is naar het standpunt van appellant de rechtbank Rotterdam ten onrechte uitgegaan van de juistheid van de ingediende stukken van verweerder en heeft ten onrechte geen acht geslagen op de juridische consequenties van de instelling van rechtsmiddelen tegen voornoemde beschikking en dat dit in het verlengde daarvan weldegelijk van invloed kan zijn op de onrechtmatigheid van de onderhavige inbewaringsstelling. Ook hier schiet de bestreden uitspraak tekort. Derhalve stelt appellant zich op het standpunt, dat voornoemde uitspraak voor vernietiging in aanmerking dient te komen met de vaststelling, dat de onderhavige maatregel van bewaring onrechtmatig is toegepast en dat daarbij alsnog een schadevergoeding dient te worden bepaald.

9 SOEBHAG Advocaten Redenen waarom: appellant U hierbij eerbiedig verzoekt: 1. Het beroep tegen de uitspraak van 27 juli 2011 gegrond te verklaren en de bestreden beslissing te vernietigen; 2. Een kostenveroordeling te geven ten laste van de wederpartij. Rotterdam, I augustus 2011 Gemachtigde G.A. Soebhag Bijlagen: 2