Ronde-de-renner. Deel 1: de Mecanicien -Door Martijn Kogelman-

Transcriptie

1 Ronde-de-renner Deel 1: de Mecanicien De truck staat op een mooie plek, dichtbij de start. Na het verkennen van het parcours rijden de renners warm op de rollers. Wij halen de laatste steentjes uit de banden, stellen de versnellingen bij en zetten het zadel nog een tikkie hoger of lager. Alles is erop gericht dat ze ongestoord en optimaal kunnen starten. Bart van Gog is mecanicien sinds De eerste jaren bij het wielerteam van Rabobank en vanaf 2013 bij de wielerploeg die nu de naam van Team Giant-Alpecin draagt. Het afstellen van de race- en tijdritfietsen is een belangrijk aspect van ons werk. Daarnaast laden wij de materialen, kleding en proviand in voor alle koersen die we wereldwijd rijden. Onze persoonlijke wedstrijd is geslaagd als de truck volgeladen het magazijn in Deventer verlaat. Te midden van vijf zussen ben ik op een boerderij opgegroeid. We fietsten allemaal. Zoals zovelen was het ook mijn jongensdroom om profwielrenner te worden. Dat is niet gelukt. Maar ik prijs me gelukkig dat ik iedere dag met fietsen bezig kan zijn. Ik heb zeven keer de Tour de France en twaalf keer de Ronde van Spanje meegemaakt. Ik was bij de Olympische Spelen in Londen en ga later dit jaar mee naar de Spelen in Rio. Als mecanicien heb ik prachtige momenten beleefd. De olympische winst van Marianne Vos in Londen was groots. Maar ik ben ook trots op het uitblijven van lekke banden tijdens de laatste Parijs-Roubaix. Een bevestiging dat we goed met het ontwikkelen van onze materialen bezig zijn. Het is uniek dat de Giro hier zo dicht bij ons kantoor start. De mecaniciens splitsen zich in twee teams. Het ene team vertrekt voor de start van de Giro al met vrachtwagens en bussen richting Zuid-Italië. Het andere team blijft hier. Na deze Nederlandse etappes vliegen de renners maandag naar Italië, waar ze de koers dinsdag hervatten op Italiaanse bodem. Wielrennen is belangrijk voor me, maar er is meer in het leven. Ik kan winst en verlies relativeren en ben geïnteresseerd in de mens achter de wielrenner. Elke renner is even belangrijk, maar jonge talenten en renners die het even moeilijk hebben, krijgen van mij extra aandacht. Maak je de zwakste schakel beter, dan wordt de hele ketting sterker.

2 Deel 2: de trainer Tom Dumoulin rijdt een aankomst bergop als een tijdrit. In zijn eigen tempo, op een vermogen waarvan hij weet dat hij dat kan trappen. Waar reporters en andere volgers zich al gauw zorgen maken dat Tom moet lossen, weten wij dat dit de manier is waarop hij het beste naar boven kan rijden. Vaak zie je in de loop van de klim dat hij met dit stabiele tempo de één na de ander opraapt. Adriaan Helmantel is inmiddels in zijn vierde seizoen actief als trainer van de professionele wielerploeg, die sinds 2014 bekend is onder de naam Team Giant- Alpecin. Daarvoor was hij talentcoach bij de KNWU en trainde hij onder andere wielrenster Kirsten Wild. Ik maak trainingsschema s en seizoenplanningen, begeleid trainingskampen en ben daarnaast af en toe ploegleider. Mijn drijfveer is om mensen te ontwikkelen in hun talenten. Prachtig dat ik dat nu kan doen in mijn favoriete sport, op het hoogste niveau. Als jong ventje wou ik voetballer worden of wielrenner. Al vrij snel kwam ik erachter dat ik als coach iets meer talent had. Ik denk dat ik in staat ben om de wetenschap en de mens met elkaar te verbinden. Er wordt zoveel gepubliceerd over trainingsmethoden. Het gaat erom dat je de juiste dingen eruit pikt en deze praktisch maakt de voor specifieke renner. In vergelijking tot vroeger is er veel meer individuele begeleiding in het wielrennen. Vroeger moesten renners zichzelf veel meer zien te redden. Nu zijn er rond de renners specialisten bezig met dingen als houding, voeding en materialen. Professionaliseren in topsport moet, anders haak je af. De intrede van de vermogensmeter is een belangrijke in het wielrennen. We zijn nu veel beter in staat de effecten van onze trainingen te meten en deze kennis in wedstrijden toe te passen. Elke sporter heeft zijn twijfels. Ik voel niet wat een renner voelt. Daarom praat ik veel met renners. De juiste trainingsaanpak geeft de renner vertrouwen, maar geen zekerheid. Sommige renners maken zich druk om de kleinste details. Ik probeer ze dan bewust te maken dat het beter is eerste de 95% basiselementen te trainen, voordat je tijd steekt in allerlei details. Tom Dumoulin kan dit als geen ander. Hij kan soms best wat nonchalant zijn. Maar bij zijn tijdrit moet alles kloppen. Echte toppers focussen op details die terzake doen.

3 Deel 3: de ploegleider - Door Martijn Kogelman- Je rijdt op een halve meter van je voorganger, geeft bidons aan, houdt de koers in de gaten, luistert naar de radio, leidt renners terug naar het peloton en let op motoren, publiek en verkeersobstakels. Maar angst achter het stuur heb ik nooit gevoeld. Marc Reef is nu vijf jaar ploegleider bij de professionele wielerploeg van Team Giant- Alpecin, die zijn thuisbasis in Deventer heeft. Renners verliezen soms hun hoofd als in de koers onverwachte dingen gebeuren. Ik zorg dan voor rust, overzicht en controle. Maar ploegleider zijn is veel meer dan achter het stuur van een auto zitten. Bijvoorbeeld het tactisch strijdplan voor de koers: gaan we voor een vroege vlucht, een late ontsnapping of een sprint? Een strijdplan betekent niet dat renners zelf niet meer mogen nadenken. We willen geen robots van ze maken. Maar om in het hedendaagse wielrennen te winnen is een teamstrategie onmisbaar. Niemand wint meer alleen. Ik betrek de renners uitdrukkelijk bij het bepalen van de strategie. Het moet goed zitten in de koppies van de wielrenners. Als je de renners weet te raken in hun hoofd, zijn ze dubbel gemotiveerd hun taken uit te voeren. Het ultieme voor mij als ploegleider is als ons tactisch plan voor de koers klopt en uitmondt in een goed resultaat. Tegelijk kan ik ervan balen als we een resultaat halen, waarbij de taakinvulling onderweg niet goed was. Als je in het wereldje kijkt ben ik wel jong als ploegleider. Ik was 25 jaar en stond op het punt om een studie Bedrijfskunde te starten. Bij onze lokale wielerclub polste Rudi Kemna of ploegleiderschap niet iets voor mij was. Die studie is er nooit van gekomen. In het begin had ik wel twijfels. Weet ik wel genoeg om dit te doen? Nemen ze me serieus? Maar door te vertrouwen op mezelf en te luisteren naar anderen, groeide ik in mijn rol. Ik zou nu niks anders meer willen. Ik ben gemiddeld zo n 150 dagen per jaar onderweg. Dat is best veel. Maar als er niet wordt gekoerst, ben je wel lange perioden thuis. Ik kom in alle delen van de wereld, kom in aanraking met zoveel nationaliteiten en culturen. De belangen en de druk in het wielrennen zijn groot. Vooral in tijden wanneer prestaties uitblijven. Natuurlijk mag je kritisch zijn op de uitgezette koers, maar gooi je idealen niet overboord. Uiteindelijk komen de successen wel weer. Sommige zaken kun je nu eenmaal niet beïnvloeden.

4 Deel 4: de soigneur De winst van John Degenkolb in Parijs- Roubaix van vorig jaar blijft me altijd bij. Het aanzwellende gejuich in het Velodrome bij de entree van de kopgroep. Die fantastische sprint. Ik ving John als eerste op na de finish. Man, ik krijg nu opnieuw kippenvel als ik hierover vertel. Joost Oldenburg werkt sinds 2011 voor het professionele wielerteam dat nu de naam Team Giant-Alpecin draagt. Als soigneur is hij zowel fysiotherapeut als verzorger van het team. Fysiotherapeut zijn voor een wielerploeg is anders dan het werk van een normale fysiotherapeut. Wij zijn bezig met renners die fit genoeg zijn om te koersen. Het gaat dan vooral om masseren, rekken en behandelen van kleine irritaties. Renners met relatief grote kwetsuren zoals John Degenkolb op dit moment - herstellen in hun eigen woonomgeving. Op de massagebank komen verschillende verhalen langs. Het kan gaan over de koers, over thuis of actualiteiten. Maar vaak is het ook gewoon helemaal stil. Voor de renners is het ook een relaxmomentje. Binnen ons team zijn alle fysiotherapeuten tegelijkertijd ook verzorger. Verzorgers regelen hotels, richten slaapplekken in, klappen massagetafels uit, vullen bidons en reiken etenszakken aan tijdens de koers. Als wij ons werk goed doen, hoeven de renners zich niet bezig te houden met randzaken. Dat is geen verwennerij, maar een voorwaarde voor het leveren van topprestaties. De avond voorafgaande aan de koers lopen we het draaiboek door. Waar gaan we staan onderweg? Hoe komen we daar? Wie pakt welke rol? Ook de ploegentactiek delen ze met ons. Zo weten we allemaal wie kopman is, wie een vroege vlucht gaat doen. Dat versterkt het gevoel dat we met zijn allen voor hetzelfde doel bezig zijn. In etappekoersen als de Giro d Italia zijn we gemiddeld zestien uur per dag in touw, drie weken lang. Soms is het best vermoeiend, maar we blijven altijd positief. Ik vind dat we altijd richting onze renners moeten uitstralen dat wij het volste vertrouwen in ze hebben. Ik heb bewondering en respect voor de renners. Ik weet wat ze er allemaal voor doen en laten om op dit topniveau te presteren. Maar tegen ze opkijken doe ik niet. Dat ligt vooral aan de renners zelf. Het zijn hele normale, bereikbare gasten. Met een bijzonder beroep. Renners moeten het vooral zelf doen in de koers. Ik ben er wel trots op dat ik een steentje kan bijdragen aan hun prestaties. Al is het maar een half procentje. Dat kan net de wieldikte zijn die nodig is voor de overwinning.

5 Deel 5: de technisch-innovator Dumoulin zit aerodynamisch bijna perfect op zijn tijdritfiets. Benen dichtbij het frame. Hoge handen om zijn voorkant dicht te maken. Hoofd en helm die naadloos aansluiten op zijn rug. Allemaal met als doel om de luchtweerstand te reduceren. Tom Davids heeft als mecanicien jarenlang met wielerteams om de wereld gereisd. Nu is hij al zes jaar verantwoordelijk voor de technische innovatie binnen de professionele wielerploeg van Team Giant- Alpecin. Al van jongs af aan ben ik gefascineerd door de wijze waarop materialen en houding kunnen leiden tot betere fietsprestaties. Samen met fabrikanten van fietsen, materialen en kleding zijn we voortdurend op zoek naar mogelijkheden tot verbetering. Een geslaagde innovatie resulteert in meer tijdwinst, comfort of veiligheid. De grootste uitdaging bij innoveren is het vinden van balans tussen tegengestelde elementen. Kijk bijvoorbeeld naar een fietsband. Die moet aerodynamisch, lekbestendig en comfortabel zijn. Maar moet ook voldoende grip en een minimale rolweerstand hebben. Als we kijken naar de afgelopen tien jaren is er niet een bepaalde innovatie die er bovenuit steekt. Het is de som van alle vernieuwingen die leidt tot winst. Denk aan het elektronisch schakelen of de verminderde rolweerstand van banden. Onlangs hebben we een stof voor wielerbroeken ontwikkeld die veel beter beschermt bij valpartijen. Onze ambitie tot innoveren is hoog, maar het moet altijd plaatsvinden binnen de grenzen van de UCI-reglementen. Dat is soms een spanningsveld: Hoeveel tijd en geld durf je te investeren, als de kans bestaat dat een vernieuwing uiteindelijk de keuring niet haalt? Parijs-Roubaix een perfect examen voor product-innovaties. De zware omstandigheden in die koers stellen de hoogste eisen aan onze materialen. Specifiek voor deze klassieker ontwikkelen we producten, waarmee de wielerwereld zijn voordeel doet. Innovatie zoeken we ook bij de renners zelf. We steken veel tijd in de wijze waarop onze renners op hun fiets zitten. Op de baan analyseren we met meetapparatuur hoe een renner zo aerodynamisch mogelijk op een fiets kan zitten, met behoud van kracht. We hebben een renner in onze ploeg die bijna dezelfde wattages trapt als Tom Dumoulin, maar niet de fysieke capaciteit heeft om zo aerodynamisch als Tom op zijn fiets te zitten. Dan verlies je per saldo dus tijd. Of we momenteel met nieuwe innovaties bezig zijn? Jazeker. Alleen ga ik je daar nog niks over vertellen. We moeten de concurrentie niet wijzer maken dan nodig. Na de Spelen in Rio hoor je meer.