Stuurstand Online het digitale clubblad van de TMC

Transcriptie

1 Nr. 6/7, jaargang 27 Juni / Juli 2016 Stuurstand Online het digitale clubblad van de TMC Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler Hans Joosten Harry Witting In dit nummer o.a.: Zanderij Maarn MärklinC en DCC (3) Hundertwasser Column Kopij & contact redactie@tmsc.nl De Stuurstand Is het officiële cluborgaan van de Twentse Modelspoorweg Club (TMC)

2 BESTUURSTAFEL Theo Nagel Voorzitter Vakantie? Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om deze intro te schrijven! Het is heet in Nederland, tussen de wolkbreuken door geloof ik; en waar ik nu dit stukje in zit te tikken liggen de mensen op het strand. Kortom: vakantietijd. En daar komt ook nog bij dat de kopij een beetje tegenvalt ditmaal. Ondanks stukjes van onze vaste correspondenten weinig nieuws te melden Dus heeft ondergetekende in de hoedanigheid van opmaker/schrijver/eindredacteur democratisch besloten er ditmaal een combi-nummer van te maken: juni en juli samen. Scheelt een bult werk. Maar heren: waar blijven de ingezonden stukjes? Plaatjes, praatjes? Aan de (ook in deze tijd goedbezochte) koffietafel hoor ik de meest spannende verhalen over reizen met de caravan, met of zonder je eigen vrouw, naar verweg of dichtbij Stiekum toch nog even langs het lokale station geheel toevallig., of legaal over je bijbaan bij VSM, Buurtspoorweg, FREMO, hoofdsuppoost bij FC Twente of weet ik veel. Waar zijn ze jullie verhalen? Schrijven hoeft niet meer tegenwoordig, gewoon met 2 vingers intypen en mailen, jullie hebben toch alle tijd (!) 24/7 is ons redactie adres open info@tmsc.nl!! Gebeurt er dan helemaal niets? Zeker niet op de rij-avond geweest afgelopen week!? En even niet boven en onder de baan gekeken? Ik denk dat we ons publiek op de komende Open Dag aardige verrassingen kunnen laten zien! Maar er is meer: onze website wordt ge-update; teksten en functionaliteiten worden aangepast wanneer was de laatste keer dat je er eens goed doorheen hebt gebladerd? Kan mooi op de tablet in de tuin weer eens wat anders dan je Facebook!

3 HUNDERTWASSER Tekst en foto s: Leo Waterman Het Hundertwasser-Station van Uelzen Zo een gek station had ik nog nooit gezien, dus meldden wij ons aan voor een rondleiding de volgende dag. Op een eerdere reis hadden wij de Grüne Bastille in Magdeburg gezien. Magdeburg was destijds totaal weggebombardeerd en op DDR-wijze herbouwd, een heel treurige stad. Om tenminste iets leuks te kunnen bieden had men na de Wende Hundertwasser gevraagd iets neer te zetten. En leuk is het gebouw zeker! Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Maar ook vlak bij huis wilde aannemer Aan de Stegge in Goor iets dergelijks. Helaas had Hundertwasser geen tijd Architect Scherpbier van bureau Beltman mocht na overleg met Hundertwasser aan de slag. Het werd een kostelijk gebouw. Wij hebben heel goede herinneringen aan de rondleiding door de architect!

4 HUNDERTWASSER Tekst en foto s: Leo Waterman Uelzen is een belangrijk spoorwegknooppunt. Ook deze stad is grotendeels verwoest: de Duitse troepen wilden zich niet overgeven en schoten hun eigen stad in brand, zo hoorden wij van een jong stel locals. Het station is een zogenaamd eilandstation, het ligt tussen twee spoorlijnen van oorspronkelijk twee maatschappijen: men diende uit te stappen en een nieuw kaartje te kopen. Tegenwoordig is dat eigenlijk nog zo, er stoppen treinen van de DB maar ook de Ritselende Metronoom. palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit Veel was. stations De fantastische werden gebouwd tropische jaren, in de zo'n Wilhelminische wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische stijl, met geuren gele baksteen ontwaken en in rode de herinnering. horizontale Haast strips. bestaat Aan niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk het gebouw zelf mocht niets worden veranderd want Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als het was al een monument, alles lijkt er dus van we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast buitenaf ons aangeplakt. altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende

5 HUNDERTWASSER Tekst en foto s: Leo Waterman Hundertwasser hield van licht: een lichtkoepel in de hal, van groen, dus een groen dak en bomen die door de stationsoverkappingen groeien. En hij hield vooral van rond en krom en scheef. Hij noemde zich ook geen architect maar Künstler! Gaat dat zien! En als je Uelzen te ver vindt per trein, fiets dan Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven gewoon rollen af even en aan. naar Mijn Goor! gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende

6 ZANDERIJ MAARN Tekst en foto s: Wim Kruijer Sinds een aantal jaren maken wij voor het maken van uitstapjes, gebruik van de mogelijkheden welke Vrienden op de fiets ons geven. Dat betekent logies en ontbijt bij particulieren. Zo kwamen wij onlangs terecht in Maarn. Een klein dorpje op de Utrechtse Heuvelrug. Het dorp wordt gehalveerd door de snelweg A12 en de spoorlijn Utrecht-Arnhem. Toch heeft Maarn zijn bestaan aan ditzelfde spoor te danken. Terwijl omliggende dorpen als Driebergen, Woudenberg, Doorn en Austerlitz al eeuwen op de kaart staan, is Maarn pas echt ontstaan dankzij de spoorwegen na Op het adres waar wij zouden overnachten prijkte een bordje aan de gevel met daarop de melding Gemeentelijk monument. Ritselende palmbladeren Mijn filteren nieuwsgierigheid het zonlicht, kabbelende was gewekt. golven Na rollen kennis af en gemaakt aan. Mijn te gedachten hebben met dwalen onze af naar gastheer wat ooit was. De fantastische vertelde tropische hij ons jaren, het zo'n volgende: wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken Maarn in de heeft herinnering. een bijzonder Haast bestaat dorpsgezicht. niet. Nederland In 1921 is is dan het nog Tuindorp echt ver Maarn weg. Het gebouwd leven kent voor geen zorgen. Warmte, de vriendschap arbeiders en die licht werkzaam vullen de waren dagen. in Ik dwaal de zandafgraving verder af. Beelden van de van Nederlandse mijn jeugd in Spoorwegen. zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. De huizen zijn Met relatief vrienden klein, loop ik maar van school hebben naar daarentegen huis. We kiezen een de weg enorme over de tuinoppervlakte. spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen Zoals in veel onderweg andere verstaan, plaatsen halen in Nederland we nog net de had stoomtrein ook Maarn naar het Duitsland. uitgangspunt De machinist dat de verrast ons altijd met arbeiders een flinke wolk naast hun stoom karige en rook loon op van het NS, moment zelf groenten dat wij uitbundig moesten naar kunnen hem zwaaien. verbouwen Ook nu in hun hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. eigen tuin Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende

7 ZANDERIJ MAARN Tekst en foto s: Wim Kruijer Rhijnspoorweg Bij Koninklijk Besluit van 30 april 1838, no. 13, werd besloten een spoorlijn aan te leggen van Amsterdam over Utrecht naar Arnhem met een verlenging tot de Pruisische grenzen. Bij de bouw van deze lijn was al bekend dat deze tussen Utrecht en Arnhem zich een weg moest banen door de Utrechtse Heuvelrug. Het voor Nederland nogal bergachtig gebied was een obstakel. Blijkt nu net in het huidige Maarn de te doorsnijden berg het minst hoog te zijn. Het graven door deze berg moest in die tijd, tussen 1838 en 1843 allemaal met de hand gebeuren. De arbeiders die het graafwerk verrichtten woonden in keten bij het werk, maar later zouden ze zich ook vestigen in het dorp Maarn. Op 15 maart 1845 werd dan eindelijk het deel van de spoorlijn tussen Ritselende Driebergen palmbladeren en Veenendaal filteren geopend. het zonlicht, Een kabbelende klein station golven was rollen er in af Maarsbergen. en aan. Mijn gedachten In Maarn dwalen werd af alleen naar wat op ooit verzoek was. gestopt. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische Wat nog herinnert geuren ontwaken aan de in lijn de Amsterdam-Duitsland herinnering. Haast bestaat is de niet. kilometrering Nederland is dan van nog het echt spoor. ver Te weg. Amsterdam Het leven kent begon geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk het tracé met kilometer De grens tussen Zevenaar en het Duitse Elten is bij kilometer Het Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als huidige station Maarn ligt bij km Het oude station Maarsbergen lag bij km en het oude we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast station ons Maarn altijd lag met ter een hoogte flinke van wolk km stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben Bij de aanleg wij geluk. van Wij de zijn spoorlijn op tijd. werd In de dus verte een nadert sleuf het door zwarte de gevaarte berg gegraven met achter van tussen zich ettelijke de 12 groene en 20 rijtuigen. meter diep. Onze Dat gebeurde handen gaan met omhoog. de hand; Hij zwaait schepje terug voor en schepje baadt ons werden lachend de in een zandwagons langzaam wegtrekkende beladen. Er werd steeds meer zand afgegraven, pas na 1940 gebeurde dat machinaal. De grond werd gebruikt bij de aanleg van spoorlijnen door het hele land, waaronder Utrecht, Groningen en Gouda. Tuindorp Het werken bij het spoor bracht veel werkgelegenheid met zich mee. Voor de arbeiders werd dan ook vlakbij een dorpje gebouwd. Dit dorp werd het Tuindorp genoemd. De naam is te danken aan de relatief grote tuinen die de kleine woninkjes hadden, zodat de werknemers van de spoorwegen er zelf groenten en fruit konden verbouwen.

8 ZANDERIJ MAARN Tekst en foto s: Wim Kruijer Als herinnering aan het Maarnse spoorwegverleden is op het grasveld aan het Burgemeester Everwijn Langeplein midden in het Tuindorp een bronzen beeld van een spoorwegwerker, met zweetlepel in de hand, geplaatst. Duizenden arbeiders werkten halverwege de negentiende eeuw aan het spoortraject Utrecht-Arnhem. Men noemde ze de aardgravers met de zweetlepel (een schop) in de hand dagin dag-uit het zand verplaatsen. Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Het oude stationsgebouw van Maarn (1913)

9 ZANDERIJ MAARN Tekst en foto s: Wim Kruijer Onder toezicht werden de wagens schepje voor schepje geladen Onder toezicht werden de wagens schepje voor schepje geladen. Spoorwegarbeiders, zgn. aardgravers met hun zweetlepel in de hand

10 ZANDERIJ MAARN Tekst en foto s: Wim Kruijer Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Het rangeerterrein van de Zanderij Maarn (Links de spoorlijn Utrecht-Arnhem met aan de bovenkant de Arnhemse zijde. (1929.) Duidelijk te zien de draaischijf waarop de locomotief kon worden gedraaid.

11 C-GLEIS EN DCC (3) Tekst en foto s Arjen Brands Na de planning van de combinatiebaan en de voorbereiding van het railmateriaal is het nu tijd om alles in elkaar te prutsen en aan te sluiten. Ik moet zeggen dat dit deel mij de meeste hoofdbrekens heeft bezorgd. Het is namelijk zaak om te allen tijde te voorkomen dat de beide soorten voedingsspanning bij elkaar kunnen komen, hetzij via een loc die over de spanningsscheiding rijdt en deze dus kortstondig doorverbindt, hetzij via de bedrading en/of de schakelaar. Dus je moet eigenlijk alle mogelijke scenario's incalculeren. Daarnaast moest de bediening zo eenvoudig mogelijk blijven, enerzijds omdat mijn zoon van 11 dit ook intuïtief moet kunnen bedienen, anderzijds omdat complexere bediening ook steevast zal leiden tot bedieningsfouten. Ik weet niet wat er precies gebeurt als mijn DCC-systeem contact maakt met het MMsysteem van mijn zoon, maar ik wil dat ook niet graag uitproberen :-). Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit Uitgangspunt was. De fantastische een schakelaar tropische uit jaren, mijn zo'n rommelkist. wezenlijk deel Helaas van mijn kan inmiddels ik niet meer oude achterhalen leven, komen van als vanzelf welk merk ze voorbij. zijn. Er staat Exotische me geuren iets van ontwaken bij dat ze in van de herinnering. Schneider zijn Haast ( bestaat niet. Nederland is dan nog echt ) maar ver weg. ze Het zijn hoe leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in dan ook al jaren uit productie (zie afb.6&7). zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De schakelaars stammen nog uit het De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn niet-digitale op tijd. In de tijdperk verte nadert en zijn het bedoeld zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. seinen Hij zwaait te schakelen. terug en baadt Als je ons de lachend ene in een langzaam wegtrekkende knop indrukt, springt de ander naar buiten en omgekeerd, net zoals de schakelaars die je vroeger op cassetterecorders had. Het grote voordeel van deze schakelaars is dat ze 2x4-polig zijn (zie afb. 7), je kunt dus 8 aparte stroomkringen schakelen met 1 schakelaar. Dat spaart me dus een relais uit.

12 C-GLEIS EN DCC (3) Tekst en foto s Arjen Brands Wat moet er dan allemaal wel niet worden omgeschakeld? Een heleboel. Ten eerste natuurlijk het rijvak waar het hier om gaat, ik wil er soms DCC-signaal op hebben, maar soms ook MM-signaal. Maar als beveiliging wil ik ook 4 overgangsbaanvakken schakelen, die voorkomen dat een loc die over de stroomscheiding rijdt, een directe verbinding maakt tussen de beide voedingsspanningen. Ook zorgen die overgangsbaanvakken ervoor dat een loc alleen op het combinatierijvak kan komen als dit ook voor zijn stroomsysteem is ingeschakeld. Ook wil ik een aantal seinen schakelen, die laten zien welke treinen op het combinatierijvak mogen komen. tenslotte moet ik de rijspanning naar de wisselpuntstukken sturen, zodat deze de juiste soort spanning krijgen (de groen gemarkeerde delen uit afb. 5 in de voorgaande editie). Ritselende Vooral die palmbladeren overgangsbaanvakken filteren het zonlicht, hebben kabbelende wellicht nog golven wat rollen toelichting af en aan. nodig. Mijn gedachten Ze hebben dwalen dus af 2 naar functies, wat ooit voorkomen was. De fantastische van contact tropische tussen DCC jaren, en zo'n MM wezenlijk (ik noem deel dat van gemakshalve mijn inmiddels maar oude leven, kortsluiting komen als vanzelf al is dat iets voorbij. anders), Exotische en voorkomen geuren ontwaken dat treinen in op de herinnering. een verkeerd Haast spanningssysteem bestaat niet. Nederland terechtkomen. is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in Die kortsluiting kan ontstaan als een locomotief of ander materieel met stroomafname over de scheiding zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de rijdt. Omdat de wielen onderling doorverbonden zijn kan de spanning via de wielen en de trein van het ene spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De naar machinist het andere verrast railvak ons altijd lopen. met Het een is flinke dus zaak wolk dat stoom er een en overgangsbaanvak rook op het moment gemaakt dat wij uitbundig wordt dat naar minstens hem net zwaaien. zo lang is Ook als nu de hebben langste wij locomotief. geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene De beveiliging rijtuigen. tegen Onze een handen verkeerde gaan omhoog. stroomsoort Hij zwaait is vooral terug en relevant baadt ons voor lachend Märklin een locomotieven langzaam wegtrekkende die niet op het combinatiebaanvak mogen komen als daar DCC-signaal op staat omdat deze locs geen geïsoleerde wielstellen hebben en dus een rasechte kortsluiting zouden veroorzaken. dit valt te ondervangen door in de overgangsbaanvakken richting de MM-baan (blauw in afb.8) de middenrail van spanning vanuit de MM-baan te voorzien en één van de spoorstaven aan te sturen via de schakelaar. Bij een verkeerd ingestelde schakelaar krijgt een trein dan via de middenrail een MM-signaal zonder retourleiding en via de spoorstaaf een DCC-signaal zonder retour, en hij zal stoppen. DCC-treinen hebben op die overgangsbaanvakken naar de Märklinbaan niets te zoeken dus die DCC-retour is daar helemaal niet nodig.

13 C-GLEIS EN DCC (3) Tekst en foto s Arjen Brands De overgangsbaanvakken richting DCC-baan (roze in afb.8) hebben geen middenrail. Sowieso kunnen DCC-treinen geen kortsluiting veroorzaken op MM-systemen omdat ze geen middensleper hebben. Die inrijbeveiliging voor het combinatiebaanvak is dus veel minder urgent, heb ik echter wel gemaakt en aangesloten via de schakelaar. ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig Al met al is het toch een vrij ingewikkelde schakeling geworden, maar dan is het ook redelijk foulproof. Bovendien is alles nu te schakelen met 1 handeling. In afb. 9 is het uiteindelijke aansluitschema te zien.

14 C-GLEIS EN DCC (3) Tekst en foto s Arjen Brands ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig Om het schema nog enigszins overzichtelijk te houden heb ik alleen de linkerhelft getekend, de rechterhelft is simpelweg het spiegelbeeld hiervan. In totaal zijn nu 6 van de 8 polen van de schakelaar gebruikt. Wanneer gebruikt wordt gemaakt van electrisch bediende wissels met eindafschakeling zouden deze dus ook nog op de schakelaar aangesloten kunnen worden, in dit geval heb ik dat niet gedaan omdat ik alleen de beschikking had over handwissels. Ik hoop dat dit alles een interessant en leesbaar verhaal is geworden. Maar omdat ik qua opleiding bouwvakker en jurist ben en geen electrotechnicus, geldt garantie tot op de hoek ;-)

15 Column Tekst: A.Dwarsligger Vakantietijd. De zon zakt langzaam weg achter de horizon, een zwoel windje begeleidt de wandelaars langs de boulevard. Pap en mam nemen plaats aan een tafel op het verhoogde terras, dat uitzicht biedt op kabbelende golven aan de lijzijde van dit mediterrane oord. Zij hebben elkaar voor die nacht blijkbaar iets heel moois beloofd en laten de romantiek van dit uur volop haar werk doen. Al ras omhelzen de handen elkaar en gaan de Ritselende blikken afwisselend palmbladeren van filteren zee, naar het elkaar zonlicht, en kabbelende menukaart. golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit Goed was. gevulde De fantastische glazen wijn tropische en wat jaren, limonade zo'n wezenlijk staan weldra deel van op mijn het inmiddels smetteloze oude tafelkleed. leven, komen De als twee vanzelf koters die voorbij. duidelijk Exotische de genen geuren van ontwaken hun ouders in de delen, herinnering. zijn bereid Haast om bestaat onderuit niet. Nederland gezakt eens is dan flink nog roet echt ver in het weg. idyllische Het leven samenzijn kent geen rond zorgen. te strooien. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Wij zijn deelgenoot Nederland worden van een geprojecteerd. uiterst innemend Met vrienden gesprek. loop Vrij ik van vertaald school mogen naar huis. wij We mee kiezen genieten de weg van: over Wat de een spoorbrug. stomme plek. Als we Ik verveel doorlopen me en nu de al. verleidingen Nee, dat lust onderweg ik allemaal verstaan, niet. halen Hebben we nog ze geen net de frites? stoomtrein Ik wil geen naar Duitsland. limonade, De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem maar Cola. Het is toch vakantie en dan mag dat, heb je beloofd. Nou, dat vind ik echt mooi shit. zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke Beide ouders wisselen een paar woorden met elkaar. De oplossing blijkt nabij. Er komen twee smartphones groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende mist. tevoorschijn. Vol bewondering "Echt niet kijken cool. wij Hier nog is lang alleen achterom. Wi-Fi Pas met op een het wachtwoord. moment, waarop Mooi de niet, sluitlichten ik versta helemaal die lui verdwenen niet. Vraag zijn, jij het gaan maar." we verder. Misschien staan er vandaag beneden op het kleine rangeerterrein nog wat wagons met carbid en lukt De uiterst het ons vriendelijke om wat te ritselen ober voor schrijft, een geintje nadat onder hem de met les. veel gebaren is uitgelegd wat de 2 koninkjes graag Ver willen, weg in hoor grote ik geluid. letters De een realiteit reeks keert letters langzaam en getallen terug: 'Ga op. je Het mee werkt, even zwemmen?' alleen nog Traag ritmisch verlaat aanrollend ik het water, nostalgische gedempte gesprekken paradijs. Toch en nog zacht maar getik even van de bestek laatste bereiken zonnestraaltjes onze oren. het blauwe, zijdezachte water proeven. Morgenvroeg Rappe vingers brengen bewegen de captain onafgebroken en zijn crew over ons hopelijk de kleine weer schermen. veilig naar een Naar winters de geserveerde Nederland. Daar maaltijd kan ik af wordt en toe ondanks even heerlijk de aansporingen verder genieten van het van ouderlijk wat was, kijkend gezag nauwelijks naar een modeltreintje omgekeken. dat een spoorbrug nadert waarop vier jongetjes Pap en mam uitbundig lijken staan te te capituleren, zwaaien. proberen de romantiek van het moment weer te beleven. Verliefde blikken, omstrengelde vingers, een toast, elkaar een hapje laten proeven. Het zou wreed geweest zijn dit weer te verstoren. Ik had ze graag aangeraden nog eens dit mooie eiland te bezoeken, maar dan alleen terwijl het nageslacht veilig is opgeborgen in een vakantiekamp met veel frites en games, of van een mooie enkele treinreis naar oma en opa mag genieten!

16 ONZE SPONSOREN HIER had ook uw advertentie kunnen staan! DE TMC zoekt adverteerders, mail voor een passende offerte!