Boekverslag Spaans El coronel no tiene quien le escriba door Gabriel Garcia M?rquez

Transcriptie

1 Boekverslag Spaans El coronel no tiene quien le escriba door Gabriel Garcia M?rquez Boekverslag door een scholier 2346 woorden 2 mei ,6 57 keer beoordeeld Auteur Gabriel Garcia Márquez Eerste uitgave 1961 Vak Spaans Oorspronkelijke titel: El coronel no tiene quién le escriba Vertaald door: Barber van de Pol Druk: 6e druk Eerste jaar van uitgave: 1961 Leestijd: 2 uur Aantal bladzijden: 93 Eerste reactie: Ik heb dit boek gekozen, omdat ik niet veel tijd meer had en ik had dus een dun boekje nodig. Ik had mijn vader al eens over dit boek gehoord en we hadden het zelf dus ben ik hier in begonnen. Ik vond het wel grappig en toen heb ik het uitgelezen. Het is een heel bijzonder boek, het gaat eigenlijk het hele boek door over hetzelfde, er gebeurt niet veel, maar toch blijft het wel leuk om te lezen. Korte samenvatting: De 75-jarige kolonel woont met zijn vrouw in een armzalig dorpje. De kolonel heeft vroeger in het leger gediend en heeft zijn pensioen nooit gekregen. Hij en zijn vrouw, die astma heeft, hebben het heel arm. Ondanks dat ze zelf weinig te eten hebben, blijft de kolonel voor zijn haan zorgen. Hij heeft een vechthaan die hij wil laten meedoen aan de hanengevechten en daarna wil hij hem verkopen. Het duurt alleen nog lang voordat die gevechten beginnen. Tot die tijd moeten ze het heel zuinig aan doen. De zoon van de kolonel, Agustín, deed ook altijd mee aan de hanengevechten, maar hij was tijdens zo n gevecht doodgeschoten. De vrouw van de kolonel wil eigenlijk de haan al lang verkopen, maar de kolonel zegt steeds dat ze nog even moeten wachten tot na de gevechten en dat Agustín het geweldig had gevonden als ze hadden gewonnen bij de hanengevechten. Elke vrijdag gaat de kolonel naar de haven om te kijken of er post is voor hem. Hij wacht al 15 jaar op een brief waarin staat dat hij zijn pensioen krijgt. Maar steeds weer is er geen post voor de kolonel. De vrouw van de kolonel zegt al heel lang dat ze een andere advocaat moeten nemen en uiteindelijk doet de kolonel dat. Desondanks zullen ze toch nog een tijd moeten wachten voor ze antwoord krijgen. Ondertussen moeten ze alles verkopen om te kunnen blijven eten. De kolonel heeft het er moeilijk mee, maar zijn vrouw haalt hem over om toch met hun klok over straat te gaan om te verkopen. De kolonel krijgt het niet voor elkaar om de klok te verkopen, maar zijn vrienden zullen voortaan de haan voeden. Pagina 1 van 5

2 Don Sabas is een vriend van de kolonel. Hij wil de haan van de kolonel kopen voor 900 psesos. De kolonel is geschokt door zo n hoog bedrag en wil er nog eens over nadenken. Hij gaat naar de haven om te kijken of ze al bericht hebben van hun nieuwe advocaat, maar weer is er geen post voor de kolonel. s Avonds eten ze maïspap, omdat de haan nu zoveel maïs krijgt van de kolonels vrienden dat hij het niet opkan. Op een gegeven moment, na een ruzie met zijn vrouw, besluit de kolonel de haan toch te verkopen aan don Sabas. Na veel heen en weer gepraat tussen hem en don Sabas zegt Sabas dat hij de haan wel voor 400 psesos kan doorverkopen in plaats van 900 psesos. Een te goede haan wordt namelijk snel doodgeschoten, zo meent Sabas en geeft de kolonel 60 psesos voorschot. Als de kolonel later alleen is met de dokter, die er ook bij was, zegt de dokter tegen hem dat don Sabas de haan zo doorverkoopt voor 900 psesos. De kolonel wil eerst niet geloven dat zijn vriend zoiets zou doen, maar de dokter is niet zo naïef als hij en vindt don Sabas een corrupte geldwolf. In het dorp gaan regelmatig clandestiene pamfletten rond met nieuws over het verzet in het binnenland en de laatste gebeurtenissen in het land. Als de politie binnenkomt op het moment dat de kolonel net zo n pamflet heeft gekregen, komt hij oog in oog te staan met de man die zijn zoon heeft doodgeschoten. Een paar dagen later loopt de kolonel buiten als hij geschreeuw op de hanenkampplaats hoort. Hij ziet daar zijn eigen haan die tegen een andere haan vecht. Hij loopt er naartoe en neemt zijn haan mee. Het blijkt dat zijn vrienden de haan mee hadden genomen toen hij niet thuis was. De kolonel brengt zijn haan terug naar huis en verzamelt het geld dat over is van de 60 psesos van don Sabas. Hij is van plan dat terug te geven, omdat hij de haan zelf wil houden tot de echte gevechten beginnen. Zijn vrouw is het niet met hem eens. Ze zegt dat hij met een haan nog meer rekening houdt dan met haar. Maar de kolonel blijft erbij dat hij de haan wil houden. Hij belooft zijn vrouw dat ze na de gevechten rijk zullen zijn. Uiteindelijk schreeuwt zijn vrouw: Wat eten we dan in de tussentijd? De kolonel geeft dan een antwoord waar hij al zijn 75 jaar voor nodig heeft gehad om op dat punt te belanden. Stront. Vertelvorm: Er is een alwetende verteller, hoewel het eerst leek alsof er een personale vertelsituatie was. Het meeste kom je te weten over de kolonel, hem volg je door het hele boek. Er zit maar één verhaallijn in het boek. Personages: -De kolonel: Je komt in het hele boek niet te weten hoe de kolonel echt heet. De kolonel is getrouwd en had een zoon, Agustín, maar die is doodgeschoten. Hij is 75 jaar en woont in een klein, armoedig dorpje. Waar dat dorpje is, wordt niet verteld. Er wordt alleen gezegd dat het in Zuid-Amerika ligt. De kolonel wacht al 15 jaar op zijn veteranenpensioen, maar hij krijgt maar geen bericht. Aan het eind van het boek heeft hij het nog steeds niet gekregen. Erg doortastend is de kolonel niet, hij wacht liever lang dan dat hij gaat klagen bij verschillende mensen. Uiteindelijk durft hij wel een andere advocaat te nemen, maar dat is ook omdat zijn vrouw zo aandringt. Dat hij geen sterke persoonlijkheid is merk je ook als hij bijvoorbeeld zijn klok wil verkopen. Iemand vraagt dan wat hij met die klok loopt te doen en de kolonel zegt dan dat hij hem wil laten repareren. Er wordt hem dan aangeboden om de klok te repareren en de kolonel durft dan niet te zeggen dat hij de klok eigenlijk wil verkopen. Hetzelfde met de haan die hij aan don Sabas wil verkopen. Hij laat zich dan ook een paar keer afschepen. Het valt op dat de kolonel vaak liegt. Geen ernstige leugens, maar kleine leugentjes over hoe hij zich voelt of wat hij wou gaan doen. Hij wil niet altijd toegeven dat hij ergens over inzit of dat hij zo arm is dat hij zijn Pagina 2 van 5

3 klok moet verkopen. Veel vrienden heeft de kolonel niet. Don Sabas en hij noemen elkaar steeds vriend, maar eigenlijk zijn ze niet echt vrienden. De kolonel is eigenlijk erg gehecht aan zijn haan, dat merk je vooral aan het eind als hij toch zijn haan niet wil verkopen en liever hongerlijdt. Altijd in oktober heeft de kolonel last van zijn maag en voelt hij zich ziek. December vindt hij de mooiste maand die er is. Helemaal aan het einde van het boek is de kolonel plotseling heel gevat en heel anders dan in de rest van het boek. Dat is als hij zijn geniale antwoord geeft als zijn vrouw wanhopig wordt. Zijn relatie met zijn vrouw is niet zo heel goed. Ze zijn eigenlijk heel beleefd tegen elkaar, maar houden niet echt meer van elkaar. -De vrouw van de kolonel: Ook van haar kom je niet te weten hoe ze heet. Ze heeft astma en is ook niet meer de jongste. Ze is behoorlijk eigenwijs en vindt het heel vervelend dat haar man zijn haan niet wil verkopen. Ze stuurt wel af en toe de kolonel op pad om iets te verkopen, zodat ze blijven leven tot na de hanengevechten. Als ze niet ziek op bed ligt, is ze druk bezig in huis of is ze kleding aan het verstellen. Ze verandert niet echt in de loop van het verhaal. Wel wordt ze steeds geïrriteerder, omdat ze zo weinig te eten hebben en omdat haar man zo geduldig wacht op het geld dat ze moeten krijgen. -Don Sabas: Don Sabas is een vriend van de kolonel, tenminste, ze noemen elkaar vriend. Don Sabas is rijk, lijdt aan suikerziekte en hij is eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in geld. Hij is getrouwd, maar hij houdt niet van zijn vrouw. Hij buit alles en iedereen uit, zelfs zijn zogenaamde vriend. Dat zie je als hij die haan voor 400 psesos wil kopen, terwijl die veel meer waard is. Don Sabas verandert niet in de loop van het verhaal. In het begin denk je wel iets positiever over hem, maar al gauw blijkt dat hij een rijke oplichter is. -De dokter: De dokter komt ook een aantal keer voor in het verhaal. Hij komt regelmatig bij de kolonel op bezoek, ook omdat zijn vrouw steeds last heeft van haar astma. De dokter is een goede man en niet achterlijk. Hij zegt ook wat hij denkt en is niet zo naïef als de kolonel, die eerst niet wil geloven dat don Sabas hem wil oplichten. Hij durft het pas echt te geloven als de dokter het bevestigt. De dokter kent de kolonel tamelijk goed. Als de kolonel altijd toevallig langskomt als de post aankomt, ziet de dokter ook dat de kolonel eigenlijk voor de post komt. Tijd: Er wordt niet verteld wanneer het zich afspeelt, maar dat is ook niet zo belangrijk. Het verhaal is niet chronologisch verteld, want er zitten een paar flashbacks in. Eentje dat hij terugdenkt aan een ontvangstbewijs voor het geld van de burgeroorlog dat is getekend door een generaal en een flashback waarin zijn vrouw herinneringen ophaalt aan hun zoon. Het zijn allebei korte flashbacks. Verder zijn er hier en daar tijdsprongen. De vertelde tijd is 3 maanden, het begint in oktober en het eindigt in december. Het verhaal begint als de kolonel koffie aan het zetten is. Je valt dus wel midden in het verhaal, maar daardoor is het niet moeilijker te volgen, want niet alle personen en situaties komen in een keer aan bod. Het boek heeft een open einde, want je weet niet of de kolonel zijn pensioen nog krijgt of niet. Het is een vreemd, maar wel grappig einde. Plaats: Het speelt zich af in een armoedig dorpje in Zuid-Amerika. Een groot gedeelte van het verhaal speelt zich af bij de kolonel thuis, de rest bij don Sabas, in de haven en op andere plekken in het dorp. Het Pagina 3 van 5

4 speelt zich af in een arbeidersmilieu. Het dorpje heeft een benauwde sfeer, je krijgt echt een idee van zo n oud, stoffig dorpje waar nooit iets gebeurt. Genre: Psychologische korte roman Spanning: Het probleem van de hoofdpersoon is dat hij heel arm is en zijn pensioen maar niet krijgt. Dit wordt niet opgelost. Het hele boek draait eigenlijk om twee dingen: de kolonel wil zijn pensioen en hij wil zijn haan mee laten doen met de hanengevechten. Alle twee de dingen maak je niet mee in het boek. Er zit ook geen spanning in het boek. Thema en motieven: Het thema is armoede, dat is ook het probleem van de hoofdpersoon. Hij probeert het hele boek maar te overleven tot de hanengevechten. Een van de motieven is dat hij de haan eten geeft. Herhaaldelijk wordt er beschreven hoe hij de haan voedt met maïs en later, als hij zelf haast niks te eten heeft, met bonen. Daarna zorgen een paar vrienden weer voor de voeding van de haan. Een ander motief is dat hij naar de haven gaat om te kijken of er post voor hem is. Helaas is dat er nooit. Titelverklaring: De kolonel wacht al heel lang op een brief om zijn pensioen terug te krijgen. Een keer als hij weer toevallig naar de haven komt om te kijken of hij post heeft, ziet de dokter hem kijken naar de postvakjes. Hij vraagt: Geen post voor de kolonel? De postbeheerder zegt dan: De kolonel krijgt nooit post. Daar is de titel vandaan gehaald. De originele titel is El coronel no tiene quíen le escriba. Dit betekent letterlijk: De kolonel heeft niemand die hem schrijft, wat iets anders betekent dan De kolonel krijgt nooit post. Nou klinkt dat laatste wel wat beter in het Nederlands, maar het is niet een hele correcte vertaling. Als je niemand hebt die je schrijft is dat veel dramatischer dan dat je nooit post krijgt. Dat is ook het dramatische van het boek, dat de kolonel niemand heeft die hem schrijft. Hij is eigenlijk heel alleen. Taalgebruik: Het taalgebruik is niet al te moeilijk, het is hooguit een tikje ouderwets. Het boek is ook wat ouder, dus het is wel logisch dat er wat ouderwetsere woorden in voorkomen. Ook komt dan de sfeer beter naar voren. De dialogen komen wel realistisch over, het leest heel makkelijk. Auteur: Gabriel García Márquez is geboren in Aracataca (Colombia) op 6 maart Hij is schrijver en journalist, werd grootgebracht door zijn grootouders, studeerde o.a. in de hoofdstad Bogotá, verliet in 1948 deze stad en trok naar Cartagena en Barranquilla (aan de Caribische kust). Zijn grote roman Cien años de soledad (1967; Nederlandse vertaling Honderd jaar eenzaamheid) maakte hem in één klap wereldberoemd en gaf de Latijns-Amerikaanse literatuur een werk waarvan het belang is te vergelijken met dat van Don Quichot voor de Spaanse literatuur. Bijna al zijn werk is in Nederlandse vertaling verschenen. In 1982 ontving Márquez de Nobelprijs voor literatuur. Márquez heeft veel over oude mensen geschreven. Dit komt mede doordat hij is opgegroeid bij zijn grootouders. Daarom komen de personen ook zo geloofwaardig over. Hij wist hoe oudere mensen zich gedroegen en hoe ze praten e.d. Zijn grootvader was ook een bejaarde militair, net als de kolonel uit De kolonel krijgt nooit post. Een paar boeken van Gabriel García Márquez: - El otoño del patriarca (1975; Ned. vert.: De herfst van de patriarch, 1976) Pagina 4 van 5

5 - Crónica de una muerte anunciada (1981; Ned. vert.: Kroniek van een aangekondigde dood, 1981) - El amor en los tiempos del cólera (1985; Ned. vert.: Liefde in tijden van cholera, 1985) - El general en su laberinto (1989; Ned. vert.: De generaal in zijn labyrint, 1989) Pagina 5 van 5