Stichting CSJ van de Ar beid

Transcriptie

1 Stichting CSJ van de Ar beid Verklaring van de Stichting van de Arbeid ten behoeve van het arbeidsvoorwaardenoverleg 1996 (en daarna) 10 oktober 1995 Publikatienr. 6/95 Bezuidenhoutseweg 60, 2594 AW Den Haag, Telefoon , Telefax

2 Stichting [53 van de Ar beid Vooraf Als uitvloeisel van het op 31 mei 1995 gehouden Voorjaarsoverleg tussen kabinet en Stichting van de Arbeid is binnen de Stichting nader overleg gevoerd over een verdere bijdrage van het cao-overleg aan de bestrijding van de werkloosheid onder laaggekwalificeerden. Dat beraad heeft op 10 oktober 1995 geleid tot de vaststelling van de hierna volgende 'Verklaring van de Stichting van de Arbeid ten behoeve van het arbeidsvoorwaardenoverleg 1996 (en daarna)'. Deze Verklaring is vervolgens door werkgevers en werknemers ingebracht in het Najaarsoverleg op 16 oktober Tijdens dit laatste overleg is voorts zowel door sociale partners als door het kabinet een intentieverklaring afgegeven met betrekking tot het minderhedenbeleid naar aanleiding van de tussen werkgevers en werknemers in bovengenoemde Verklaring gemaakte afspraak om het eind 1990 in de Stichting tot stand gekomen Minderhedenakkoord met één jaar te verlengen en wel tot 1 januari Beide intentieverklaringen zijn opgenomen als bijlage 1, resp. 2 bij de Verklaring. Bijgevoegd is eveneens, als bijlage 3, paragraaf 5.3 Dispensatiebeleid uit 'Enkele aanbevelingen in relatie tot het avv-beleid van cao-partijen' van de Stichting van de Arbeid. In een afzonderlijke uitgave zijn drie rapporten gebundeld, die mede ten grondslag hebben gelegen aan de Verklaring, te weten: 1. 'Cao-beleid in het perspectief van de arbeidsmarkt'; 2. VNO/NCW-rapport over cao-afspraken op het terrein van werkgelegenheid en scholing; 3. 'Onderzoek naar de praktijk van het avv-beleid van cao-partijen op bedrijfstakniveau in relatie met het beleid ten aanzien van de onderkant van de arbeidsmarkt. Den Haag, 16 oktober 1995

3 Stichting CS van de Ar beid Verklaring van de Stichting van de Arbeid ten behoeve van het arbeidsvoorwaardenoverleg 1996 (en daarna) Op 16 december 1993 werd in de Stichting van de Arbeid een akkoord afgesloten over de agenda voor het cao-overleg in het perspectief van de middellange termijn: 'Een Nieuwe Koers'. Daarin wordt rekenschap gegeven van de veranderende arbeidsverhoudingen. Uitgesproken wordt dat het arbeidsvoorwaardenoverleg de rest van deze eeuw in het teken zal staan van 'maatwerk' en diversiteit. Zowel de behoeften van ondernemingen als die van werknemers zullen leiden tot meer differentiatie van en keuzemogelijkheden binnen regelingen. Het inspelen op die veranderende behoeften van werknemers en ondernemingen moet positief beoordeeld worden en kan bijdragen aan economische groei, groei van de werkgelegenheid en vergroting van de arbeidsparticipatie. Erkenning van deze dubbele behoefte aan maatwerk en diversiteit houdt in dat gezocht moet worden naar een nieuw evenwicht waarin rekening gehouden wordt met de eisen die aan ondernemingen worden gesteld enerzijds en met de rechtsbescherming van de werknemers anderzijds; een evenwicht dat overigens mede beïnvloed wordt door de wijze waarop de overheid omgaat met het stellen van algemene regels. Gemotiveerde en zelfstandige werknemers die betrokken zijn en zich betrokken voelen bij de continuïteit en de concurrentiepositie van de onderneming en die zich daarvoor willen inzetten, zullen zelf mee invulling willen geven aan 'maatwerk' ten aanzien van hun arbeidsvoorwaardenpakket. Bij een invulling van arbeidsvoorwaarden die meer dan voorheen is afgestemd op de positie van de onderneming waarvan werknemers ook meer direct de positieve of negatieve gevolgen ondervinden, zullen zij tevens zelf of via hun vertegenwoordigers in vakorganisaties, ondernemingsraad of personeelsvertegenwoordiging door meedenken en meepraten over andere facetten het ondernemingsbeleid willen beïnvloeden. Bij dit alles blijft in de jaren negentig de collectieve arbeidsvoorwaardenvorming haar betekenis behouden. Aan de kant van werknemers zal er een wens blijven om bepaalde arbeidsvoorwaarden collectief vorm te geven omdat op die wijze meer machtsevenwicht ontstaat. Van de kant van bedrijven blijft er eveneens een behoefte om bepaalde arbeidsvoorwaarden collectief te kunnen ordenen, desgewenst op bedrijfstakniveau. De behoefte aan 'maatwerk' zal in sommige bedrijfstakken leiden tot meer globale en/of minder regels in collectieve arbeidsovereenkomsten die dan zo nodig op ondernemingsniveau nader ingevuld kunnen worden. Cao-partijen zelf kunnen - afhankelijk van de specifieke onderwerpen - beslissen of een nadere invulling zal geschieden via overleg met de vakorganisaties dan wel op een andere wijze (bijvoorbeeld via overleg met de

4 ondernemingsraad, in overleg met de individuele werknemer dan wel dat in bepaalde gevallen het aan de ondernemer overgelaten wordt om dit zonder (formeel) overleg te doen). In andere bedrijfstakken (bijvoorbeeld daar waar veel kleinere ondernemingen voorkomen) zal een grotere behoefte blijven bestaan aan rechtsbescherming en ordening op het bedrijfstakniveau zelf. Ook voor partijen bij ondernemings-cao's is het wenselijk te bezien welk deel van de arbeidsvoorwaarden collectief en welk deel individueel wordt vastgesteld. Ook daar kunnen regelingen met keuzemogelijkheden voor individuen, uiteraard binnen de organisatorische en economische mogelijkheden van de onderneming, worden overeengekomen. De Stichting van de Arbeid bevestigt dat 'Een Nieuwe Koers' ook in de komende jaren onverminderd geldingskracht heeft. De daarin opgenomen agenda voor het cao-overleg bevat de thema's loonvorming, scholing, deeltijdarbeid/diff erentiatie inarbeidsduurpatronen, zeggenschap, ouderenbeleid, bestrijding van ziekteverzuim, afspraken over zwakke groepen op de arbeidsmarkt en verbetering van arbeidsomstandigheden/kwaliteit van de arbeid. Deze agenda is nog steeds actueel en zal richtsnoer voor het cao-overleg blijven. Een toenemend deel van het bedrijfsleven staat ook bloot aan internationale concurrentie 1. Gelet hierop en op de doelstelling van een structurele verbetering van de werkgelegenheid dient de loonkostenontwikkeling verantwoord te zijn vanuit het oogpunt van de rendements- en concurrentiepositie van de desbetreffende bedrijfstakken en ondernemingen. Een dergelijk beleid creëert ook ruimte die benut moet worden voor het scheppen van hoogwaardige arbeidsplaatsen en zorgt daarmee ook voor de doorstroming van mensen op lagere functies naar functies daarboven. In het voorjaarsoverleg van 31 mei 1995 werd onder meer afgesproken om over de verdere bijdrage van het cao-overleg aan de bestrijding van de werkloosheid onder laaggekwalif iceerden verder te overleggen in het najaarsoverleg van 16 oktober a.s. in het licht van 'Een Nieuwe Koers'. Ter voorbereiding daarvan heeft de Stichting van de Arbeid een drietal rapporten vastgesteld, die als bijlagen bij deze Verklaring zijn gevoegd. In het licht van het bovenstaande kan ook de (verdere) bijdrage van het caoinstrument aan het verminderen van de werkloosheid aan de onderkant van de arbeidsmarkt nader bepaald worden. In de praktijk van het cao-overleg is en wordt op het decentrale niveau creatief gezocht naar mogelijkheden om daarover op de eigen specifieke situatie geënte afspraken te maken. De mogelijkheden en ook de inhoud en vorm van de afspraken verschillen dikwijls per bedrijfstak en per onderneming. De in 'Een Nieuwe Koers' gesignaleerde noodzaak om tot 'maatwerk' 1 Zie voor een nadere analyse hiervan en van het aanpassingsvermogen van de arbeidsmarkt het SER-advies Sociaal-economisch beleid ; maart 1994

5 en diversiteit te komen, spruit dan ook voort uit de verschillen in omstandigheden tussen bedrijven en sectoren. Een decentrale aanpak heeft in dit verband meer effect dan een algemene aanpak. ledere cao is ook het resultaat van een gecompliceerd onderhandelingsproces. De overeengekomen afspraken en bepalingen vormen gezamenlijk een subtiel evenwicht van opvattingen, mogelijkheden en onmogelijkheden. Bedrijfseconomische en bedrijfstak-economische overwegingen moeten in evenwicht gebracht worden met maatschappelijke overwegingen. Daarbij zij opgemerkt dat terzake van het bestrijden van de werkloosheid aan de onderkant van de arbeidsmarkt de rol van de bedrijfstak-cao in de eerste plaats initiërend, stimulerend en ondersteunend is. De feitelijke activiteiten - ook ten behoeve van specifieke groepen - vinden veelal plaats in en vanuit de afzonderlijke ondernemingen, al dan niet met behulp van de diverse instanties die zich bezig houden met arbeidsvoorziening. 7. De Stichting van de Arbeid constateert op basis van de bijgevoegde rapporten dat in de afgelopen jaren daadwerkelijk via cao-afspraken een belangrijke bijdrage is geleverd aan het verbeteren van de arbeidsmarktkansen van laaggekwalificeerden en andere mensen die tot de onderkant van de arbeidsmarkt zijn te rekenen. In dit verband wijst de Stichting van de Arbeid met name op de volgende feiten: a. Het aantal afspraken over invoering van lagere loonschalen/aanloopschalen is spectaculair gestegen. In de cao's die in 1993 werden gesloten werden voor 6% van de werknemers dergelijke afspraken gemaakt, in de cao's die in 1995 tot stand kwamen was dit percentage gestegen tot b. Het aantal scholings- en werkgelegenheidsafspraken in cao's is in de afgelopen jaren zeer sterk gestegen. In 1989 kwamen in de marktsector 107 afspraken over scholing en opleiding tot stand; in 1994 waren dat er 262. De uitgaven voor bedrijfsopleidingen door particuliere bedrijven bedroegen in 1993 ongeveer f 3,5 miljard gulden. Dat is 1,7% van de totale arbeidskosten. Ten minste driekwart van de werknemers valt onder een scholingsregeling. In 1989 ging het in de marktsector voorts om 117 werkgelegenheidsafspraken; in 1994 waren dat er 156. In veel cao's zijn arbeidsmarkt- en werkgelegenheidsafspraken toegespitst op categorieën die veelal tot de onderkant van de arbeidsmarkt gerekend kunnen worden: herintredende vrouwen, langdurig werklozen, minderheden en (gedeeltelijk) arbeidsgeschikten. De afspraken variëren inhoudelijk bezien sterk. De eigen situatie en omstandigheden worden zo volledig mogelijk benut. c. Er is in de afgelopen jaren in het cao-beleid belangrijke vooruitgang geboekt met afspraken op het terrein van differentiatie in arbeidsduurpatronen (d.w.z. qua arbeidsduur en arbeidstijden) en met afspraken Dit percentage is ontleend aan de meest recente gegevens van de Inspectiedienst-SZW.

6 over deeltijdarbeid 3. Ook voor de laagstgeschoolden en specifieke groepen met een bijzondere arbeidsmarktpositie hebben deze af spraken positieve effecten. Alles overziende, concludeert de Stichting van de Arbeid dat de bijdrage die via het cao-overleg is geleverd aan het versterken van de positie van mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt de toets der kritiek ruimschoots kan doorstaan. De Stichting van de Arbeid stelt vast dat die bijdrage in belangrijke mate ook kon worden geleverd vanwege de huidige avv-praktijk, waarbij desgewenst in beginsel alle relevante cao-bepalingen die onderdeel uitmaken van een totaal-pakket algemeen verbindend worden verklaard. Overigens kennen bijna alle cao's dispensatiebepalingen. Jaarlijks wordt van de enkele honderden dispensatieaanvragen iets meer dan de helft gehonoreerd. De Stichting verwijst in dat verband ook naar de desbetreffende nota van mei Hierin wordt onder meer aanbevolen in bedrijfstak-cao's te voorzien in reële dispensatiemogelijkheden. 8. Over de kwestie van de laagste loonschalen wil de Stichting van de Arbeid meer specifiek het volgende opmerken. De Stichting is van oordeel dat aanpassing van loonschalen die mogelijkheden tot instroom van laaggekwalificeerden belemmeren, gewenst is. In die zin is het benutten van de ruimte vanaf het WML tot de laagste cao-schalen door het creëren van loonschalen/aanloopschalen voor deze doelgroep als hoofdroute aan te bevelen. Geconstateerd kan worden dat het aantal afspraken over de invoering van lagere loonschalen respectievelijk aanloopschalen duidelijk toegenomen is. Daar waar (nog) sprake is van een duidelijk 'gat' tussen laagste loonschalen en wettelijk minimumloon, is dat op zichzelf veelal verklaarbaar. In het verleden heeft een proces plaatsgevonden van taakverrijking respectievelijk - verbreding en/of van uitbesteding van bepaalde eenvoudige werkzaamheden. Daarnaast is veel eenvoudig werk onder invloed van de technologie verdwenen. Mede in verband hiermee moet bedacht worden - zoals ook uit de rapporten blijkt - dat niet in alle gevallen het invoeren van lagere loonschalen de enige c.q. beste mogelijkheid is'om de werkgelegenheid onder laaggekwalificeerden te bevorderen. Soms bieden bijvoorbeeld extra scholingsinspanningen of afspraken over gedifferentieerde arbeidsduurpatronen/deeltijdarbeid meer perspectief. De Stichting acht het wenselijk, indien cao-partijen niet de weg van lagere loonschalen/aanloopschalen zoals aangegeven, kiezen, zij duidelijk aangeven op welke alternatieve wijze inspanningen worden geleverd ter bevordering van de werkgelegenheid voor in het bijzonder laaggekwalificeerden. Dit laat onverlet de opportuniteit van gebruikmaking van de dispensatie 3 4 Blijkens CNV-onderzoek viel per mei, 1995 ruim 80% van de werknemers onder een arbeidsvoorwaardenregeling met deeltijdafspraken. Stichting van de Arbeid; Enkele aanbevelingen in relatie tot het avv-beleid van cao-partijen.; mei 1994, publikatienr. 2/94

7 met betrekking tot de laagste loonschalen om de instroom van laaggekwalificeerden te bevorderen. Dit alles laat voorts onverlet dat de Stichting verdere verkenning en implementatie door cao-partijen van mogelijkheden om per bedrijfstak te komen tot invoering respectievelijk opvulling van lagere loonschalen - al dan niet via taaksplitsing en functiedifferentiatie - mogelijk en gewenst acht. Het gaat zeker bij dit thema om een meerjarig traject. 9. De werkloosheid aan de onderkant van het loongebouw loopt ondanks alle inspanningen van overheid en sociale partners in een lange reeks van jaren nog steeds niet structureel terug. Hoewel het hier deels gaat om ontwikkelingen waarop het decentrale niveau weinig tot geen greep heeft, beveelt de Stichting van de Arbeid cao-partijen aan om - in het licht van 'Een Nieuwe Koers' - de inspanningen ten behoeve van de onderkant van de arbeidsmarkt te continueren en waar mogelijk effectiever te maken en te intensiveren, onverlet de eigen verantwoordelijkheid van betrokkenen zelf. Het gaat hierbij zowel om nieuwe toetreders aan de onderkant van de arbeidsmarkt (al dan niet voortijdige schoolverlaters, migranten, langdurig werklozen) als om met werkloosheid bedreigden. De betreffende afspraken zouden al naar gelang de specifieke mogelijkheden en omstandigheden en ook de te verwachten effectiviteit ervan (maatwerk), betrekking moeten hebben op: a. De onderkant van het loongebouw (zie punt 8 hierboven; zie ook de desbetreffende aanbevelingen van de Stichting van de Arbeid van mei 1994). b. Scholing en opleiding Specifieke aandacht voor laaggeschoolden en ouderen blijft nodig. Nader beleid op met name startkwalificaties (op het niveau primair leerlingwezen) voor werknemers en scholieren kan worden uitgewerkt door cao-partijen. Hierbij zijn kwaliteit, rendement en flexibiliteit aandachtspunten. Ook de overheid heeft een rol ten aanzien van vormgeving en flexibilisering van het leerlingwezen. c. Naast de vaststelling dat de werkloosheidsproblematiek zich niet beperkt tot de onderkant maar zich ook uitstrekt tot de middelbare en hogere groeperingen en derhalve om eigen oplossingen vraagt, is het voor een structurele aanpak van de problematiek aan de onderkant ook van betekenis dat schepping van banen en scholing op het middelbare en hogere niveau voldoende aandacht krijgt. Blijft dit achter dan zal ten gevolge van verdringing en gebrek aan doorstroming op die niveaus, de instroom aan de onderkant stagneren en zelfs binnen korte termijn weer volledig tot stilstand kunnen komen. d. Differentiatie van arbeidsduurpatronen (d.w.z. qua arbeidsduur en arbeidstijden) en bevordering van deeltijdarbeid (zie hiervoor ook de desbetreffende nota van de Stichting van september 1993).

8 8 e. Het in dienst nemen -ook via scholings- en werkervaringsplaatsen- van bijzondere aandachtsgroepen als langdurig werklozen, gedeeltelijk arbeidsgeschikten en allochtonen. Het eind 1995 aflopende Minderhedenakkoord van de Stichting wordt met één jaar verlengd. Eind 1996 zal een eind-evaluatie worden opgesteld van dit in 1990 afgesloten akkoord waarbij bezien zal worden of en zo ja in welke vorm dit akkoord voortgezet zal worden vanaf Wat betreft het thema werving en selectie brengt de Stichting van de Arbeid de Stichtingsaanbevelingen terzake van maart 1991, de Verklaring Gelijke Behandeling van de Stichting van juni 1993 en het dit jaar mede door de centrale werkgevers- en werknemersorganisaties ontworpen Protocolaanstellingskeuringen (opnieuw) onder de aandacht. De Stichting van de Arbeid vertrouwt erop dat met deze Verklaring, evenals in 1994 en 1995, een constructief cao-overleg gevoerd zal worden in het licht van 'Een Nieuwe Koers'. Den Haag, 10 oktober 1995 Het bestuur van de Stichting van de Arbeid

9 Stichting SI van de Arbeid BIJLAGE 1 Intentieverklaring van de sociale partners 1. Sociale partners hebben op 10 oktober jl. besloten het eind dit jaar aflopende Minderheden-akkoord uit 1990 met één jaar te verlengen, gelet op het algemeen maatschappelijk en sociaal-economische belang van verbetering van de positie van allochtonen op de arbeidsmarkt. Ook in 1996 willen sociale partners zich inspannen om de langere-termijndoelstelling van evenredige arbeidsparticipatie van allochtonen dichterbij te brengen. Daartoe wordt bedrijven aanbevolen extra inspanningen te verrichten om: - taakstellende werkplannen op te stellen en hierbij de regionale bedrijfsadviseurs minderheden te betrekken; - een anti-discriminatiebeleid te voeren. 2. Ook de ondernemingsraden in de desbetreffende bedrijven hebben hierin een expliciete taak. 3. De Stichting van de Arbeid neemt zich tevens voor om in het 1e kwartaal '96 een inmiddels 4e interim-evaluatie van het akkoord uit te brengen over de zich verder ontwikkelende activiteiten van alle betrokkenen. Desgewenst zal deze interim-evaluatie worden ingebracht bij het Voorjaarsoverleg '96 met het kabinet. 16 oktober 1995

10 Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid BIJLAGE 2 Intentieverklaring van het Kabinet Het kabinet is verheugd over de plannen van de sociale partners te komen tot extra inspanningen inzake de werkgelegenheid van allochtonen, omdat het kabinet deze plannen noodzakelijk acht teneinde het aandeel van allochtonen in de werkgelegenheid te laten stijgen. Medio '96 zal een evaluatie van de Wet BEAA plaatsvinden. Het kabinet wil in dit kader bezien op welke wijze knelpunten in de uitvoering door wijziging van de vormgeving van de wet kunnen worden opgelost. In het Voorjaarsoverleg '96 zal opnieuw gesproken worden over dit onderwerp, met het oog op het gewenste beleid na afloop van het akkoord.

11 BIJLAGE 3 Paragraaf 5.3 en uit 'Enkele aanbevelingen in relatie tot het avv-beleid van cao-partijen (18 mei 1994; publikatienr. 2/94) 5.3 Dispensatiebeleid Algemene mogelijkheid tot dispensatie van (algemeen verbindendverklaarde) cao-bepalingen Het bieden van een reële mogelijkheid tot gehele of gedeeltelijke dispensatie van (algemeen verbindend verklaarde) cao-bepalingen kan een instrument vormen om het proces van arbeidsvoorwaardenvorming te dynamiseren. In de beleidsnota van de minister wordt het benutten van deze mogelijkheid expliciet genoemd en positief beoordeeld. 'Een tot dusverre onderbelicht gebleven aspect in de discussie over de betekenis van cao en avv is de mogelijkheid van dispensatie, die veelal in cao's wordt geboden en de mogelijkheid van dispensatie van avv. Waar de (ge-avv'de) cao te star is, kan de feitelijke toepassing van mogelijkheden tot dispensatie en/of het creëren van zo'n mogelijkheid uitkomst bieden', aldus de nota 16. Zoals gezegd, bevat het overgrote deel van de bedrijfstakcao's thans reeds bepalingen op grond waarvan individuele werkgevers en/of ondernemingen dispensatie kunnen verkrijgen. Ter stimulering van een en ander acht de Stichting van de Arbeid het wenselijk partijen bij bedrijfstakcao's waarin nog niet de mogelijkheid tot dispensatie is geregeld, op te roepen een reële mogelijkheid daartoe op te nemen. Wat verstaan moet worden onder een 'reële mogelijkheid' is niet zonder meer aan te geven. Het zou evenwel aanbeveling verdienen dat ten behoeve van een consistente en adequate besluitvorming daarover nadere criteria in de cao worden geformuleerd. Die criteria zouden betrekking kunnen hebben op bijvoorbeeld de gevolgen (van het niet verlenen van dispensatie) voor de werkgelegenheid en/of de continuïteit van de dispensatie vragende onderneming, gelet op de specifieke situatie waarin die onderneming verkeert. Behalve criteria formuleren ter beoordeling van een verzoek om dispensatie, kunnen cao-partijen ook voorwaarden verbinden aan het toekennen van een dispensatie. Die voorwaarden kunnen bijvoorbeeld betrekking hebben op de periode 18 t.a.p. pp. 13/14

12 waarover de dispensatie zal gelden of de eventueel in de plaats van de cao tredende bepalingen. Bij dat laatste kan het ook gaan om de vraag door wie resp. welk orgaan deze bepalingen worden vastgesteld. Ook hier geldt dat duidelijkheid over dergelijke voorwaarden en consistentie in de toepassing vereist is. Het verdient voorts overweging een dispensatiemogelijkheid te bieden voor in beginsel alle cao-bepalingen dan wel ten minste de belangrijkste bepalingen van materiële aard. Daarbij moet overigens worden aangetekend dat, waar sprake is van arbeidsvoorwaarden en/of regelingen met het karakter van collectieve (bedrijfstak)voorzieningen waarvan het voortbestaan mede afhankelijk is van een financieel draagvlak dat door de bedrijfstak als zodanig geboden wordt, een meer kritische opstelling gerechtvaardigd kan zijn ten aanzien van dispensatieverzoeken. Wat de procedurele aspecten betreft, is het wenselijk dat cao-partijen zich beraden op de vraag of de besluitvorming over dispensatieverzoeken uitsluitend moet geschieden door cao-partijen dan wel of inschakeling van (een) derde(n) hierbij niet de voorkeur verdient. Door bij de beoordeling van dispensatieverzoeken naast cao-partijen ook (een) derde(n) te betrekken, wordt deskundigheid en onafhankelijkheid bij deze beoordeling gecombineerd. In het licht van het bovenstaande acht de Stichting van de Arbeid het wenselijk de aandacht te vragen van partijen bij bedrijfstakcao's om, voorzover daarin nog geen mogelijkheid tot dispensatie is opgenomen, te overwegen alsnog een dergelijke mogelijkheid te bieden en (bestaande dan wel nieuw tot stand te brengen) dispensatiemogelijkheden inhoudelijk en procedureel te toetsen aan bovengenoemde uitgangspunten. Tevens is het wenselijk de desbetreffende bepalingen voor avv voor te dragen zodat ook de via avv gebonden werkgevers hierop een beroep kunnen doen. Een en ander maakt dat, mede in combinatie met de eerdergenoemde oproep van de Stichting aan cao-partijen om toe te werken naar een verdere flexibilisering van de arbeidsvoorwaardenvorming, in beginsel is voldaan aan de voorwaarden om niet alleen een (te) rigide werking van de cao resp. het avv-instrument te vermijden, maar ook een verdere dynamisering in het proces van arbeidsvoorwaardenvorming te bewerkstelligen.