Betaalt ZW-eigenrisicodrager Rekening voor fout UWV?

Transcriptie

1 Betaalt ZW-eigenrisicodrager Rekening voor fout UWV? In een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) van 6 december 2017 heeft de Raad bepaald dat ook bij het beëindigen van een Ziektewetuitkering na bezwaar een aanzegtermijn van één maand geldt. Meer specifiek ging het in deze zaak erom dat, als er na bezwaar tegen de beslissing op bezwaar naar aanleiding van de eerstejaars Ziektewetbeoordeling nog steeds geen recht bestaat op een Ziektewetuitkering en in de beslissing op bezwaar nieuwe functies worden geduid, de uitloop- c.q. aanzegtermijn die in dat geval geldt, door de eigenrisicodrager moet worden betaald (ondanks dat er dus nog steeds geen recht bestaat op een Ziektewetuitkering). In deze bijdrage wordt de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 6 december 2017 onder de loep genomen en wordt gekeken of er voor de eigenrisicodrager mogelijkheden zijn de schade die zij mogelijk lijden als gevolg van de beslissing op bezwaar van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) kunnen beperken. Uitspraak CRvB 6 december 2017 In de uitspraak van de Raad ging het over een (ex)werknemer die ziek uit dienst is gegaan bij zijn (ex)werkgever. De (ex)werknemer heeft vervolgens aanspraak gemaakt op een Ziektewetuitkering. Omdat de (ex) werkgever eigenrisicodrager is voor de Ziektewet, wordt de Ziektewetuitkering door de (ex)werkgever betaald. Het UWV voert na één jaar standaard de eerstejaars Ziektewetbeoordeling uit en komt daarbij tot de conclusie dat de (ex)werknemer geen recht meer heeft op een Ziektewetuitkering, omdat hij meer dan 65 procent van zijn maatmaninkomen kan verdienen. De (ex)werknemer is het hier

2 niet mee eens en gaat in bezwaar tegen de beslissing van het uitvoeringsinstituut. Geen recht op ZW In bezwaar komt het UWV tot de conclusie dat de (ex) werknemer weliswaar meer beperkingen heeft dan de primaire verzekeringsarts heeft vastgesteld, maar dat de (ex)werknemer nog steeds meer dan 65 procent van het maatmaninkomen kan verdienen, met als gevolg dat (nog steeds) geen recht bestaat op een Ziektewetuitkering. Wel uitlooptermijn Omdat er naar aanleiding van de verdergaande beperkingen in de beslissing op bezwaar een nieuwe functie is geduid, wordt in de beslissing op bezwaar wel een uitlooptermijn van één maand gehanteerd. Met als gevolg dat de (ex)werknemer recht behoudt op een Ziektewetuitkering tot één maand en één dag na de datum van de beslissing op bezwaar. De (ex)werkgever is het niet eens met de beslissing op bezwaar en gaat hiertegen in beroep. In beroep bij de rechtbank voert de (ex)werkgever aan dat het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen ten onrechte opnieuw een uitloop- c.q. aanzegtermijn van één maand heeft gehanteerd met als gevolg dat zij langer de Ziektewetuitkering van haar (ex)werknemer moet betalen. Volgens de rechtbank heeft het UWV terecht een (nieuwe) uitlooptermijn van één maand toegepast op de situatie van de (ex)werknemer. De (ex)werkgever gaat tegen de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep bij de Centrale Raad van Beroep. Hoger beroep In hoger beroep heeft de (ex)werkgever opnieuw aangevoerd dat het hanteren van een uitlooptermijn na de beslissing op bezwaar niet van toepassing zou mogen zijn op het intrekken van een Ziektewetuitkering, ondanks dat in de beslissing op

3 bezwaar nieuwe functie(s) zijn geduid en aangezegd. Het gaat bij een Ziektewetuitkering volgens de (ex)werkgever namelijk om een andere situatie dan bij het beëindigen van een WIA- of WAO-uitkering. Bij het beëindigen van een WAO of WIA uitkering wordt namelijk standaard een uitlooptermijn gehanteerd. Dat betekent dat als het uitvoeringsinstituut heeft besloten dat zij de WAO of WIA uitkering beëindigd wordt, de verzekerde de tijd krijgt om zich daarop voor te bereiden. Geen gewenningsperiode De (ex)werkgever in deze zaak meent dat bij de Ziektewet van een uitkeringsgerechtigde juist wordt verwacht dat hij snel inspeelt op een nieuwe situatie en dus ook geen gewenningsperiode nodig heeft om zich te oriënteren op de nieuw geduide functies. Om die reden meent de (ex)werkgever dat een uitloop- c.q. aanzegtermijn van één maand niet van toepassing is bij het beëindigen van een Ziektewetuitkering na een beslissing op bezwaar. Hantering aanzegtermijn De Raad volgt het standpunt van de (ex)werkgever niet. De Raad is van mening dat ook bij het beëindigen van een Ziektewetuitkering een aanzegtermijn gehanteerd mag worden door het uitvoeringsinstituut. De verzekerde moet zich namelijk ook bij de beëindiging van een Ziektewetuitkering kunnen instellen op de nieuwe functies en zich op de arbeidsmarkt kunnen oriënteren. Dat de (ex)werkgever door deze aanzegverplichting wordt benadeeld, kan in deze verplichting van het uitvoeringsinstituut geen wijziging brengen volgens de Raad. De uitspraak van de Raad is helder: ook bij de beëindiging van een Ziektewetuitkering na een beslissing op bezwaar moet een uitlooptermijn worden gehanteerd (mits er nieuwe functies zijn geselecteerd in de beslissing op bezwaar).

4 Langere doorbetaling De gevolgen van deze uitspraak zijn echter wrang voor de eigenrisicodrager. De eigenrisicodrager moet immers langer de Ziektewetuitkering doorbetalen voor de (ex) werknemer omdat opnieuw een uitlooptermijn wordt gehanteerd, terwijl de (ex)werknemer feitelijk (nog steeds) geen recht meer heeft op een Ziektewetuitkering na de eerstejaars Ziektewetbeoordeling. Alleen omdat er in de beslissing op bezwaar één of meer andere functies zijn geduid door het UWV loopt de Ziektewetuitkering langer door. Kan de eigenrisicodrager de schade beperken? Hoe nadelig de financiële consequenties voor de eigenrisicodrager ook zijn, de eigenrisicodrager staat gelukkig middelen ter beschikking om de schade te beperken. In artikel 8:88 Algemene wet bestuursrecht (Awb) is namelijk bepaald dat een belanghebbende de bestuursrechter kan verzoeken om het bestuursorgaan te veroordelen tot het betalen van schadevergoeding die de belanghebbende heeft geleden als gevolg van een onrechtmatig besluit. Schadeverzoek Voor een succesvol schadeverzoek ex artikel 8:88 Awb is het nodig dat sprake is van onrechtmatig handelen van een bestuursorgaan. In de regel staat het onrechtmatig handelen van een bestuursorgaan vast als een bezwaar gegrond wordt verklaard. Daarvan was in de besproken zaak van de Raad van 6 december 2017 ook sprake: het bezwaar van de (ex)werknemer is gegrond verklaard. Daarmee staat de onrechtmatigheid van het primaire besluit dus in principe vast. Doordat het UWV in het primaire besluit onzorgvuldig is geweest in de verzekeringsgeneeskundige en/of arbeidsdeskundige beoordeling, is in de beslissing op bezwaar een nieuwe functie geduid en is opnieuw een uitlooptermijn gehanteerd voordat de Ziektewetuitkering daadwerkelijk wordt

5 beëindigd. Zorgvuldig onderzoek De uitlooptermijn na de beslissing op bezwaar moet door de eigenrisicodrager worden betaald en daarmee staat in principe vast dat de eigenrisicodrager schade als gevolg van het onrechtmatige besluit heeft geleden. Immers, als het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen bij het primaire besluit zorgvuldig onderzoek had gedaan, dan was het bezwaar niet gegrond verklaard, was er geen nieuwe functie geduid en was er geen (nieuwe) uitlooptermijn gehanteerd (voor rekening van de eigenrisicodrager). De regeling van het schadeverzoek van artikel 8:88 Awb regelt dat de belanghebbende een verzoek tot schadevergoeding kan doen hangende een beroepsprocedure. Het betekent dat als de eigenrisicodrager in beroep is gegaan tegen de beslissing op bezwaar, hij direct een schadeverzoek bij zijn beroepschrift kan voegen. Een andere mogelijkheid is, als de eigenrisicodrager bijvoorbeeld niet in beroep gaat tegen de beslissing op bezwaar, om het UWV te verzoeken een beslissing te nemen over het vergoeden van de schade. Mocht het UWV afwijzend reageren op dit verzoek, dan kan de eigenrisicodrager tegen deze beslissing in bezwaar en later eventueel beroep. Overigens is het in sommige gevallen het geval dat de eigenrisicodrager, voordat hij het schadeverzoek bij de bestuursrechter indient, het UWV de gelegenheid geeft om op het schadeverzoek te reageren (artikel 8:90 lid 2 Awb). Op die manier wordt aan het UWV de gelegenheid gegeven om vóór de beroepsprocedure een beslissing te nemen op het schadeverzoek. Het komt namelijk voor dat het uitvoeringsinstituut de schade direct vergoedt (zonder tussenkomst van de rechter) en dan is een procedure bij de rechter niet noodzakelijk. Conclusie

6 De uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 6 december 2017 brengt met zich mee dat ook bij de beëindiging van een Ziektewetuitkering (na bezwaar) een nieuwe aanzeg- c.q. uitlooptermijn dient te worden gehanteerd als er nieuwe functies zijn geduid. De eigenrisicodrager draait op voor de kosten van de uitlooptermijn en moet de Ziektewetuitkering langer doorbetalen aan de (ex)werknemer. Het goede nieuws is (gelukkig) dat de eigenrisicodragende (ex)werkgever wel middelen ter beschikking staan om de financiële schade van de uitlooptermijn op het UWV kan verhalen: het schadeverzoek van artikel 8:88 Awb. NIEUWSBERICHT VERZAMELWET SZW 2018 Op 15 november 2017 heeft de Eerste Kamer de Verzamelwet SZW 2018 aangenomen. Op 15 december 2017 is de Verzamelwet gepubliceerd in het Staatsblad In de Verzamelwet SZW zijn wijzigingen opgenomen van diverse wetten op het gebied van sociale zaken en werkgelegenheid. Een belangrijke wijziging betreft artikel 45 eerste lid onderdeel j. Aan dit artikel wordt tevens de eigenrisicodrager voor de Ziektewet opgenomen. Dit is een belangrijke wijziging, omdat het niet duidelijk was of een (ex)werknemer ook jegens een eigenrisicodrager een benadelingshandeling kon plegen. Deze problematiek is aan de orde geweest in het artikel Eigenrisicodragerschap Ziektewet: gelijke monniken, ongelijke kappen?, zoals dat in Personeel & Recht van april 2017 is verschenen. In dat artikel is de problematiek omtrent het weigeren van de Ziektewetuitkering door een eigenrisicodrager besproken en de wisselende jurisprudentie die hierover is gepubliceerd. Zoals in het artikel is betoogd, zou er duidelijkheid moeten komen over deze problematiek al dan niet door de Centrale Raad van

7 Beroep. Met de verzamelwet SZW 2018 komt de duidelijkheid uit een andere hoek, namelijk van de wetgever. Belangrijkste is dat er eindelijk duidelijkheid is: ook jegens de eigenrisicodrager kan een (ex)werknemer een benadelingshandeling plegen, met als potentieel gevolg dat de (ex)werknemer blijvend geen recht heeft op een Ziektewetuitkering. Lees hier het artikel zoals gepubliceerd in Personeel & Recht januari 2018 De no-riskpolis: compensatie voor de werkgever bij de loondoorbetaling bij ziekte In Nederland zijn werkgevers verplicht gedurende 104 weken het loon van hun zieke werknemers tot minimaal zeventig procent door te betalen. Met deze periode van 104 weken is Nederland koploper in Europa. In Duitsland geldt bijvoorbeeld slechts een periode van zes weken en in het Verenigd Koninkrijk een periode van 28 weken. Voor veel werkgevers, zeker in het MKB, is deze lange loondoorbetalingsverplichting bij ziekte een enorm risico en een potentieel gigantische schadepost.

8 Logischerwijs is er werkgevers veel aan gelegen dit risico te voorkomen of in ieder geval zoveel mogelijk te beperken. Eén van de mogelijkheden die bij veel werkgevers (zo leert de praktijk) niet goed bekend is, is de mogelijkheid voor bepaalde ziektegevallen een compensatie van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) te krijgen. De kansen en mogelijkheden van deze looncompensatie, beter bekend als de no-riskpolis, worden in deze bijdrage toegelicht met als doel dat werkgevers de kansen en mogelijkheden van de no-riskpolis optimaal kunnen benutten. Inleiding Hierna zal eerst worden toegelicht wat de no-riskpolis precies inhoudt en in welke situaties de no-riskpolis van toepassing is. Daarna wordt ingegaan op een aantal privacy vraagstukken die bij de no-riskpolis spelen. Tot slot komt aan de orde wat de gevolgen zijn, zowel voor de werkgever als voor de werknemer, indien niet (tijdig) een beroep gedaan wordt op de no-riskpolis. De no-riskpolis De no-riskpolis is geregeld in artikel 29b van de Ziektewet. Het doel van de no-riskpolis is het stimuleren van werkgevers om personen met een verhoogd ziekterisico in dienst te nemen. Omdat de werkgever (deels) wordt gecompenseerd voor de loondoorbetaling bij ziekte van deze werknemers, is de gedachte dat werkgevers hen sneller in dienst zullen nemen. In artikel 29b van de Ziektewet staan de situaties opgesomd waarin de werknemer recht heeft op de no-riskpolis. Het gaat daarbij om de volgende situaties:

9 De werknemer heeft bij het begin van zijn dienstverband een WIA-, WAO-, WAZ- of Wajong-uitkering; De werknemer kreeg ooit een Wajong-uitkering; De werknemer is opgenomen in het doelgroepenregister; De werknemer heeft/had een WSW-dienstverband. Overigens zal er met ingang van 1 januari 2018 ook een noriskpolis gaan gelden voor oudere werklozen. Werkgevers die mensen in dienst nemen die na 1 januari 2018, 56 jaar of ouder zijn, worden gecompenseerd als deze werknemers uitvallen vanwege ziekte. Deze maatregel is opgenomen in de verzamelwet SZW. Systematiek van de no-riskpolis Een werknemer die onder één van de hiervoor genoemde situaties valt en vervolgens tijdens zijn dienstverband bij een werkgever wegens ziekte uitvalt, kan aanspraak maken op een Ziektewetuitkering op grond van artikel 29b van de Ziektewet. Dit recht op een Ziektewetuitkering bestaat naast het recht op loondoorbetaling bij ziekte op grond van artikel 7:629 BW. De werkgever wordt op grond van artikel 29b van de Ziektewet (deels) gecompenseerd voor zijn loondoorbetalingsverplichting ten aanzien van deze werknemer. Voor de werkgever biedt de no-riskpolis dus financiële compensatie voor zijn loondoorbetalingsverplichting bij ziekte, maar deze compensatie is (als gezegd) niet altijd volledig. Op grond van artikel 29b lid 5 en lid 6 van de Ziektewet heeft de werknemer, die onder de no-riskpolis valt in principe gedurende de eerste 52 weken van de ziekte recht op honderd procent van zijn dagloon en gedurende de volgende periode van 52 weken op zeventig procent van zijn dagloon.

10 Let op Het UWV zal gedurende de eerste periode van 52 weken slechts honderd procent van het dagloon uitkeren indien de werkgever daar expliciet om verzoekt bij het UWV en de werkgever zelf ook verplicht is (op grond van een cao of de arbeidsovereenkomst of een andere arbeidsvoorwaardenregeling) honderd procent van het loon door te betalen tijdens ziekte. Net zoals als bij alle andere sociale verzekeringen, is deze compensatie van de no-riskpolis wel altijd gemaximeerd tot het maximumdagloon. Per 1 juli 2017 bedraagt het maximumdagloon 207,60 per dag. De no-riskpolis geldt overigens niet onbeperkt in duur (met uitzondering van enkele groepen personen, zoals personen die recht hebben op een Wajong-uitkering). De looptijd van de noriskpolis is in principe vijf jaar na het sluiten van de arbeidsovereenkomst met een werknemer die aanspraak kan maken op de no-riskpolis. Deze periode van vijf jaar kan verlengd worden op grond van artikel 29c van de Ziektewet, als aannemelijk is dat deze werknemer een aanzienlijk verhoogd risico heeft op ernstige gezondheidsklachten. Mag ik klachten weten als werkgever? De no-riskpolis lijkt op het eerste gezicht een mooi financieel compensatiemiddel voor een werkgever als hij een werknemer, die aanspraak kan maken op de no-riskpolis, in dienst neemt, maar hoe weet een werkgever of zijn (zieke)

11 werknemers onder de no-riskpolis vallen? De vraag of een werknemer aanspraak kan maken op de noriskpolis is feitelijk een vraag naar de medische situatie van een werknemer. Bij deze vraag worden dus gegevens over de gezondheid van een werknemer verwerkt. Dergelijke gegevens genieten bescherming op grond van artikel 21 van de Wet bescherming persoonsgegevens. Met andere woorden, de werkgever mag deze gezondheidsgegevens in principe niet uitvragen en niet verwerken. Dit is slechts anders als er een wettelijke grondslag is voor de werkgever om die betreffende gezondheidsgegevens wel uit te vragen en te verwerken. Dat is gelukkig het geval, want anders zou de compensatieregeling van artikel 29b van de Ziektewet een fictie zijn. Vanuit Ziektewet wel uitvraag In de Ziektewet is deze noodzakelijke wettelijke grondslag opgenomen, op basis waarvan de werkgever deze informatie wel mag uitvragen bij zijn werknemers. In artikel 38b van de Ziektewet is bepaald dat de werkgever, nadat een werknemer (minimaal) twee maanden in dienst is, de werknemer mag vragen of hij/zij aanspraak kan maken op de no-riskpolis. Voor werkgevers is het dus lonend om (standaard) na twee maanden dienstverband een brief aan de werknemer te versturen met de vraag of de no-riskpolis van toepassing is. De werkgever mag vanzelfsprekend alleen vragen of de no-riskpolis van toepassing is en niet vragen naar de reden c.q. oorzaak waarom de no-riskpolis van toepassing is. De werkgever mag immers geen gezondheidsgegevens van de werknemer verwerken (zonder uitdrukkelijke toestemming) over een eventuele ziekteoorzaak.

12 Artikel 38b Ziektewet Lid 1 Op verzoek informeert de werknemer zijn werkgever over zijn mogelijke aanspraak op ziekengeld op grond van artikel 29b of 29d. De eerste zin is niet van toepassing gedurende de eerste twee maanden na aanvang van zijn dienstbetrekking. De conclusie is dan ook dat de wet de werkgever mogelijkheden biedt om bij zijn werknemers te informeren naar het van toepassing zijn van de no-riskpolis, maar dat de werkgever daar zelf wel actief in moet zijn en geen kansen moet laten liggen. De vraag is dan wat gebeurt er als de werknemer ten onrechte c.q. opzettelijk zwijgt over het van toepassing zijn van de no-riskpolis? Werknemer zwijgt over no-riskpolis Als een werknemer tijdens ziekte tegen zijn werkgever zwijgt over de van toepassing zijnde no-riskpolis, dan wordt de werkgever financieel benadeeld door de werknemer. In dat geval wordt de loondoorbetaling bij ziekte immers niet gecompenseerd door het UWV en betaalt de werkgever het loon bij ziekte volledig zelf. De vraag is of de werkgever daar wat tegen kan doen. In een uitspraak van de rechtbank Groningen uit 2009 (Rechtbank Groningen, 17 juni 2009 ECLI:NL:RBGRO: 2009:BJ4538) was deze vraag aan de orde. In deze zaak had een werknemer recht op een WAO-uitkering en bij ziekte kon de werkgever dus aanspraak maken op compensatie op grond van de no-riskpolis van artikel 29b van de Ziektewet. De werknemer had dit echter niet aan de werkgever gemeld, zodat de werkgever financieel werd benadeeld. Op het moment dat de werkgever bekend werd met het feit dat sprake was van de noriskpolis heeft de werkgever het loon stopgezet van de

13 werknemer, onder andere omdat de werknemer volgens de werkgever een mededelingsplicht had ten aanzien van de noriskpolis. De werknemer is vervolgens een loonvorderingsprocedure gestart. De rechtbank oordeelde in de loonvorderingsprocedure dat op de werknemer op grond van artikel 7:611 BW (goed werknemerschap) de plicht rustte om ten tijde van de ziekmelding aan de werkgever mee te delen dat hij aanspraak kon maken op de noriskpolis. De werknemer heeft gezwegen, waar hij had moeten spreken, aldus de rechter. De werknemer is om die reden aansprakelijk voor de schade die de werkgever als gevolg van dat zwijgen heeft geleden. Opvallend in deze uitspraak is dat de werkgever niet aan de werknemer had gevraagd of hij aanspraak kon maken op de noriskpolis. Het oordeel van de rechtbank luidt dus dat de werknemer ook ongevraagd een spreekplicht heeft. Niettemin blijft het voor werkgevers altijd verstandig om de werknemer, na twee maanden na aanvang van het dienstverband, actief te vragen of hij aanspraak kan maken op de no-riskpolis. De kans dat schade met succes op de werknemer verhaald kan worden, is natuurlijk groter als de werkgever wel gevraagd heeft maar de werknemer vervolgens niet gesproken heeft. Uit deze uitspraak volgt dus dat de werkgever in principe schadevergoeding kan vorderen van zijn werknemer als de werknemer zwijgt over de compensatiemogelijkheid van artikel 29b Ziektewet. De werknemer doet er dus verstandig aan de werkgever actief over zijn no-riskpolis te informeren, anders kan de werkgever mogelijk met succes (goed onderbouwde) schade verhalen op de werknemer die de werkgever heeft geleden als gevolg van het zwijgen over de no-riskpolis.

14 Recentere uitspraak Meer recent op 27 juni 2017 heeft het Gerechtshof Amsterdam (ECLI:NL:GHAMS:2017:2565) zich over een soortgelijke kwestie gebogen. In deze zaak ging het om een zieke werknemer die tijdens zijn dienstverband met de werkgever aanspraak maakte op loondoorbetaling tijdens ziekte. De werknemer had de werkgever en de bedrijfsarts echter niet op de hoogte gesteld van het feit dat hij voor aanvang van het dienstverband bij de werkgever al een WIA-uitkering genoot. Daarnaast informeerde de werknemer de bedrijfsarts niet (volledig) over zijn gezondheidstoestand, zodat de bedrijfsarts niet (goed) kon vaststellen of er sprake was van arbeidsongeschiktheid. Bovendien liet de werknemer regelmatig verstek gaan bij afspraken bij de bedrijfsarts. Zodoende heeft de werkgever de loondoorbetaling op enig moment stopgezet. De werknemer is vervolgens een loonvorderingsprocedure gestart waarbij hij onder meer een wettelijke verhoging van vijftig procent vorderde over zijn (in zijn ogen ten onrechte ingehouden) loon. Deze vordering is door de kantonrechter afgewezen. De werknemer gaat tegen de uitspraak van de kantonrechter in hoger beroep. Hoger beroep In hoger beroep stond de loonvordering van de werknemer niet meer ter discussie, omdat inmiddels door een verzekeringsarts van het UWV was geoordeeld dat de werknemer daadwerkelijk arbeidsongeschikt was. Verder bleek dat de werknemer in aanmerking kwam voor de no-riskpolis en de werkgever dus gecompenseerd werd voor de loondoorbetalingsverplichting. Het enige dat nog ter discussie stond, was de vraag of de werknemer recht had op de wettelijke verhoging van vijftig procent over het ingehouden loon. Op dit punt komt het

15 Gerechtshof tot het oordeel dat de werknemer ten onrechte zijn werkgever en de bedrijfsarts niet heeft geïnformeerd over het van toepassing zijn van de no-riskpolis. Dit levert volgens het Hof verwijtbaar handelen op van de werknemer. In de woorden van het Gerechtshof: ( ) Van [appellant] had ook verwacht mogen worden dat hij de werkgever zo al niet bij de aanvang van de arbeidsovereenkomst dan toch in ieder geval toen hij in zijn visie arbeidsongeschikt werd ervan op de hoogte had gesteld dat hij een WIA-uitkering genoot en dat hij aanspraak zou kunnen maken op een Ziektewetuitkering als hij gedurende de arbeidsovereenkomst tussen de partijen arbeidsongeschikt zou worden. Door de bedrijfsarts respectievelijk de werkgever niet voldoende te informeren heeft [appellant] verwijtbaar gehandeld, hetgeen reden voor matiging van de wettelijke verhoging tot nihil is. ( ) Uit deze uitspraak volgt dus, net als uit de uitspraak van de rechtbank Groningen, dat het niet melden van de no-riskpolis door de werknemer, ook voor de werknemer (financiële) gevolgen met zich mee kan brengen. In de uitspraak van het Gerechtshof heeft de werknemer zijn recht op wettelijke verhoging over de loonvordering volledig verspeeld. Dit is volkomen terecht, althans doet recht aan het rechtsgevoel, daar de no-riskpolis in het leven is geroepen om de werkgever te compenseren voor de loondoorbetaling bij ziekte. Indien de werknemer de toepasselijkheid van de no-riskpolis straffeloos zou kunnen verzwijgen, dan zou de no-riskpolis immers een fictie voor de werkgever zijn.

16 Compensatie met terugwerkende kracht Zoals hiervoor uit de uitspraak van de rechtbank Groningen volgt, kan de werknemer aansprakelijk zijn voor de schade die de werkgever lijdt als gevolg van het feit dat de werknemer niet gemeld heeft dat hij aanspraak kan maken op de noriskpolis en dat dus looncompensatie van het UWV gemist wordt. Hierbij past wel de kanttekening dat de werkgever de schade kan (en moet) beperken. In artikel 38b van de Ziektewet is bepaald dat als pas op een later moment bij de werkgever duidelijk is geworden dat de werknemer aanspraak kan maken op de no-riskpolis, het UWV alsnog met terugwerkende kracht over de verstreken periode een Ziektewetuitkering kan toekennen en de werkgever dus met terugwerkende kracht wordt gecompenseerd. Deze terugwerkende kracht is wel gemaximeerd op een verstreken periode van één jaar. Het betekent dus dat de werkgever alsnog een groot deel van zijn compensatie zou kunnen mislopen als de werknemer langdurig zwijgt, meer dan een jaar dus. Gelet op de hiervoor besproken uitspraken, zou wel betoogd kunnen worden dat de werkgever het bedrag, dat hij is misgelopen door de maximumtermijn van de terugwerkende kracht, civielrechtelijk op de werknemer zou kunnen verhalen. Sociaalrechtelijke gevolgen Uit de genoemde rechtspraak volgt in ieder geval dat de werknemer civielrechtelijk niet straffeloos kan zwijgen over het van toepassing zijn van de no-riskpolis. Een andere vraag is of vanuit sociaalverzekeringsrechtelijk perspectief aan het zwijgen van een werknemer over de no-riskstatus sancties zijn verbonden. Voor de werknemer vloeien op grond van de Ziektewet geen expliciete sancties voort uit het niet melden van het bestaan van de no-riskpolis. De verzekerde op grond van de

17 Ziektewet heeft wel een informatieverplichting (artikel 31 van de Ziektewet), maar deze verplichting ziet op het informeren van het UWV over inkomsten naast het ontvangen van een Ziektewetuitkering, zodat het melden van de no-riskpolis aan de werkgever daar in principe niet onder valt. Dat er geen expliciete sanctie op het niet melden van de noriskpolis richting de werkgever bestaat in de Ziektewet, is te verdedigen op grond van het gegeven dat het een verplichting jegens de werkgever is en niet jegens het UWV. Het UWV wordt strikt genomen niet benadeeld als de werknemer geen melding doet van de no-riskpolis richting de werkgever. Het UWV kan alleen (met terugwerkende kracht) geconfronteerd worden met een nabetaling van een Ziektewetuitkering aan de werkgever. Sociaalrechtelijk gezien heeft het niet melden van de werknemer dat hij aanspraak kan maken op de no-riskpolis voor de werknemer op het eerste gezicht geen gevolgen voor het recht op een Ziektewetuitkering. Betoogd zou kunnen worden aan het niet melden wel expliciete sancties te verbinden, om de werknemer te stimuleren actief aan zijn werkgever te melden dat hij bij ziekte gebruik kan maken van de no-riskpolis. Vooralsnog is dit echter nu niet het geval. Conclusie In dit artikel is de no-riskpolis besproken en in welke gevallen de werkgever compensatie voor zijn loondoorbetalingsverplichting bij ziekte kan aanvragen. Belangrijk daarbij is in ieder geval dat de werkgever na twee maanden dienstverband bij zijn werknemers navraagt (op grond van artikel 38b van de Ziektewet) of zij onder de no-riskpolis vallen. Daarbij is speciaal aandacht besteed aan de

18 mogelijkheden die er zijn om een werknemer een sanctie op te leggen als de werknemer zwijgt over de no-riskpolis. De conclusie is dat een werkgever (als de werknemer niet meldt dat hij/zij aanspraak kan maken op de no-riskpolis) voldoende mogelijkheden heeft om deze schade op de werknemer te verhalen én alsnog (met terugwerkende kracht) bij het UWV zijn compensatie voor de loondoorbetaling van een (opnieuw) uitgevallen arbeidsgehandicapten te verkrijgen. Sociaalrechtelijk gezien heeft het niet melden van de werknemer dat hij aanspraak kan maken op de no-riskpolis bij ziekte op het eerste gezicht geen gevolgen. Dat is deels begrijpelijk daar de no-riskpolis ten dienste van de werkgever staat en niet van het UWV. Desondanks zou het een prikkel zijn voor de werknemer als ook in de Ziektewet (of Wet WIA) een sanctie wordt opgenomen (bijvoorbeeld een geldboete) voor een werknemer die zwijgt over de no-riskstatus. Op die manier zou sociaalrechtelijk een prikkel gegeven worden aan de werknemer om actief te melden aan zijn werkgever dat hij tijdens ziekte gedeeltelijk gecompenseerd voor de loondoorbetaling. Kortom, voor de werkgever is het de eenvoudigste manier om de no-riskpolis te benutten, door uit te vragen bij werknemers of zij onder de no-riskpolis vallen. Het verdient dan ook aanbeveling dat de werkgever standaard, na twee maanden van indiensttreding de werknemer, op grond van artikel 38b Ziektewet vraagt of de no-riskpolis van toepassing is. Op die manier kan veel schade en de daaruit voortvloeiende juridische procedures worden voorkomen. Mocht de werknemer ten onrechte zwijgen over de toepasselijkheid van de no-riskpolis, dan bestaat er voor de werkgever de mogelijkheid om de compensatie met terugwerkende kracht bij het UWV te verkrijgen. Als de terugwerkende kracht de compensatie niet volledig dekt, dan kan de werkgever deze schade civielrechtelijk op de werknemer

19 verhalen. Lees hier het artikel zoals gepubliceerd in Personeel&Recht september 2017 Eigenrisicodragerschap Ziektewet: gelijke monniken, ongelijke kappen? Op 20 december 2016 heeft de Rechtbank Midden-Nederland een uitspraak gedaan dat artikel 45, eerste lid, onder j van de Ziektewet geen mogelijkheid biedt voor het opleggen van een sanctie door een eigenrisicodrager (voor de Ziektewet) als een verzekerde mogelijk de eigenrisicodrager heeft benadeeld. Deze uitspraak roept de vraag op of het voor eigenrisicodragers

20 überhaupt mogelijk is om maatregelen op te leggen als een exwerknemer een benadelingshandeling heeft gepleegd. In deze bijdrage wordt duidelijk gemaakt dat deze uitspraak in principe geen recht doet aan het doel van de benadelingshandeling en dat een andere benadering wellicht tot rechtvaardigere uitkomsten kan leiden. Hierna wordt eerst kort een introductie gegeven over het eigenrisicodragerschap voor de Ziektewet. Vervolgens worden kort de feiten geschetst van de zaak waarin de rechtbank Midden-Nederland op 20 december 2016 uitspraak heeft gedaan over de (on)mogelijkheid tot het opleggen van een maatregel voor een eigenrisicodrager voor de Ziektewet als sprake is van een benadelingshandeling van de ex-werknemer. Vervolgens wordt een antwoord gegeven op de vraag of het voor een eigenrisicodrager naar aanleiding van de uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland überhaupt nog wel een reële optie is om een maatregel op te leggen als een verzekerde een benadelingshandeling heeft gepleegd. Eigenrisicodragerschap of premiedifferentiatie Op grond van artikel 40 van de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv) kan een werkgever ervoor kiezen om zelf het risico te dragen voor de betaling van de Ziektewetuitkering van werknemers die ziek uit dienst gaan. Kiest de werkgever niet voor het eigenrisicodragerschap, dan zal de werkgever jaarlijks een gedifferentieerde premie moeten betalen aan de Belastingdienst. De (ex)werkgever betaalt dus direct voor de Ziektewetuitkering van de ex-werknemer als de (ex)werkgever eigenrisicodrager is voor de Ziektewet. In dat geval moet de (ex)werkgever de Ziektewetuitkering zelf betalen aan de zieke ex-werknemer. Als de (ex)werkgever geen eigenrisicodrager is, dan wordt in

21 de regel indirect ook voor de toegekende Ziektewetuitkering van de ex-werknemer betaald. Het UWV betaalt in dat geval de Ziektewetuitkering zelf aan de ex-werknemer, maar het potje waaruit het UWV de Ziektewetuitkering betaalt, wordt gevuld met premies die de werkgever moet afdragen. Hoeveel premie de werkgever moet afdragen, is (onder meer) afhankelijk van de zogenaamde schadelast die een werkgever produceert. Hoe meer ex-werknemers ziek uit dienst gaan, des te groter de schadelast voor de werkgever. Gedifferentieerde premie Afhankelijk van de grootte van de schadelast wordt vervolgens een gedifferentieerde premie vastgesteld door het UWV en de Belastingdienst. Kortom: hoe meer ex-werknemers ziek uit dienst gaan die aanspraak maken op een Ziektewetuitkering, des te hoger de gedifferentieerde premie voor de Ziektewet. Dit is slechts anders voor kleine werkgevers (voor 2017 is een kleine werkgever als het premieloon in 2015 maximaal was), omdat kleine werkgevers geen gedifferentieerde premie hoeven te betalen. Kleine werkgevers betalen alleen een sectorale premie die jaarlijks wordt vastgesteld door het UWV en deze premie is dus niet afhankelijk gesteld van het aantal mensen dat ziek uit dienst gaat bij een kleine werkgever. Zelfstandig bestuursorgaan (ZBO) Als een werkgever ervoor heeft gekozen om eigenrisicodrager voor de Ziektewet te zijn, wordt deze voor de uitvoering van de Ziektewet een zelfstandig bestuursorgaan. Dit is een belangrijk verschil tussen het eigenrisicodragerschap voor de Ziektewet en de WIA. Als eigenrisicodrager voor de WIA wordt

22 de werkgever geen zelfstandig bestuursorgaan. Dat een eigenrisicodrager voor de Ziektewet een zelfstandig bestuursorgaan is, betekent dat de werkgever beslist over de toekenning van de Ziektewetuitkering, met uitzondering van de eerstejaarsbeoordeling (art.63a ZW). De eigenrisicodrager voor de Ziektewet kan overigens wel het UWV verzoeken om de uitvoering van de Ziektewetuitkeringen voor hem uit te voeren. In dat geval brengt het UWV daarvoor kosten in rekening (art.63a lid 4 ZW). Dat de werkgever een zelfstandig bestuursorgaan wordt, betekent dus dat de werkgever in plaats van het UWV beslist over de toekenning van de Ziektewetuitkering aan een exwerknemer. Ook is de werkgever als zelfstandig bestuursorgaan bevoegd om maatregelen op te leggen als een ex-werknemer zich niet houdt aan de verplichtingen die de Ziektewet aan de exwerknemer als ontvanger van een Ziektewetuitkering oplegt. In het kader van het eigenrisicodragerschap voor de Ziektewet, heeft de werkgever dan ook de bevoegdheden die het UWV normaal gezien heeft bij de uitvoering van de Ziektewet. Maatregelen Als de werkgever ervoor kiest om zelf het risico te dragen van de Ziektewet, dan treedt hij (zoals gezegd) voor de uitvoering van de Ziektewet in plaats van het UWV. De eigenrisicodrager verzorgt dan zelf de re-integratie van de ex-werknemer en kan ook een maatregel aan de werknemer opleggen als die zich niet aan de in het kader van de Ziektewet op hem rustende verplichtingen houdt. Let wel, het UWV houdt toezicht op het opleggen van maatregelen door de eigenrisicodrager. Dat betekent dat als een eigenrisicodrager een maatregel wil opleggen, zij eerst een voorgenomen beslissing moet opstellen. Deze voorgenomen beslissing om een maatregel op te leggen door een

23 eigenrisicodrager wordt vervolgens door het uitvoeringsinstituut getoetst en door het UWV (in principe binnen twee weken) in een beschikking opgenomen. Het UWV regelt vervolgens de eventuele bezwaarprocedure tegen de door de werkgever overgenomen beslissing tot het opleggen van een maatregel (zoals vastgelegd in de beschikking van het UWV). Verplichtingen werknemer In de Ziektewet zijn verschillende verplichtingen opgenomen voor de ex-werknemer waaraan hij zich dient te houden wil hij aanspraak (blijven) maken op een Ziektewetuitkering. In de Ziektewet is bijvoorbeeld vastgelegd dat de ex-werknemer die een Ziektewetuitkering ontvangt, passende arbeid moet verrichten en een informatieplicht heeft. Als een ex-werknemer zich niet aan deze verplichtingen houdt, dan kan de eigenrisicodrager een maatregel opleggen aan de verzekerde, in die zin dat de Ziektewetuitkering op grond van artikel 45 van de Ziektewet dan geheel, of gedeeltelijk, tijdelijk of blijvend geweigerd kan worden. Een van de omstandigheden waaronder een maatregel kan worden opgelegd is (volgens artikel 45 lid 1 onder j ZW) de omstandigheid dat de werknemer de fondsen benadeelt, door bijvoorbeeld in te stemmen met zijn ontslag, terwijl hij ziek is, of als de werknemer op staande voet wordt ontslagen en aansluitend aanspraak wil maken op een Ziektewetuitkering. Uitspraak Rechtbank In een uitspraak van de Rechtbank Midden-Nederland van 20 december 2016 stond de vraag centraal of de eigenrisicodrager voor de Ziektewet een maatregel kan opleggen aan de exwerknemer vanwege het plegen van een benadelingshandeling door de werknemer. In deze zaak was de ex-werknemer in dienst als

24 magazijnmedewerker bij de eigenrisicodrager. Op 24 maart 2015 werd de ex-werknemer op staande voet ontslagen door de werkgever. Na het ontslag op staande voet heeft de ex-werknemer zich vervolgens ziek gemeld en een Ziektewetuitkering aangevraagd. De ex-werkgever heeft het UWV verzocht om een maatregel op te leggen aan de magazijnmedewerker, omdat deze een benadelingshandeling heeft gepleegd. Deze benadelingshandeling bestond uit het feit dat de werknemer aan de werkgever een dringende reden voor ontslag op staande voet had gegeven. De werkgever heeft vervolgens aan de ex-werknemer medegedeeld dat hij geen recht heeft op een Ziektewetuitkering, omdat hij een benadelingshandeling heeft gepleegd. Het UWV is echter van mening dat zij geen maatregel kan opleggen aan de exwerknemer, omdat geen sprake is van een benadelingshandeling in de zin van artikel 45 lid 1 onder j van de Ziektewet (zie kader). Artikel 45 lid 1 onder j van de Ziektewet Indien de verzekerde door zijn doen en laten het Algemeen Werkloosheidsfonds, het sectorfonds, het Uitvoeringsfonds voor de overheid of de Werkhervattingskas benadeelt of zou kunnen benadelen. Onder benadeling in de zin van dit onderdeel is niet begrepen het niet nakomen van de verplichtingen, bedoeld in de artikelen 31, eerste lid, en 49; Volgens het UWV kan zij geen maatregel opleggen, omdat als de eigenrisicodrager de Ziektewet betaalt, geen sprake is van benadeling van het Algemeen Werkloosheidsfonds, het sectorfonds, Uitvoeringsfonds voor de overheid of de Werkhervattingskas. De eigenrisicodrager betaalt namelijk zelf de Ziektewetuitkering en die komt niet ten laste van enig

25 fonds, aldus het UWV. De werkgever is het hier niet mee eens en stelt dat wel een maatregel opgelegd had moeten worden omdat onder andere sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel. Immers, indien deze werkgever publiek verzekerd was geweest, dan had het UWV wel een maatregel kunnen opleggen, maar omdat de werkgever eigenrisicodrager is, kan het UWV geen maatregel opleggen, terwijl zij als eigenrisicodrager feitelijk wel wordt benadeeld. Deze zaak wordt aan de rechtbank Midden-Nederland voorgelegd en de rechtbank overweegt dat de wet duidelijk is en dat uit artikel 45 eerste lid onder j van de Ziektewet duidelijk volgt dat van benadeling sprake is als de zieke werknemer zijn recht op loondoorbetaling prijsgeeft en daarmee de loondoorbetalingslast op de fondsen wordt afgewenteld. Volgens de rechtbank is dat hier niet het geval, omdat de eigenrisicodrager de Ziektewetuitkering betaalt. De rechtbank gaat vervolgens niet (inhoudelijk) in op de vraag of dit in strijd is met het discriminatieverbod, maar meent dat de wetgever duidelijk is geweest in de formulering van artikel 45 eerste lid onder j ZW en dat het UWV daarom terecht geen maatregel aan de ex-werknemer heeft opgelegd. Grammaticale uitleg De rechtbank legt in de uitspraak van 20 december 2016 de wettekst van artikel 45 lid 1 onder j ZW grammaticaal uit, immers de rechtbank kijkt puur naar de tekst, zonder daarbij (veel) acht te slaan op het eventuele doel van de wettekst. De rechtbank had echter ook voor een andere benadering kunnen kiezen bij het uitleggen van artikel 45 lid 1 onder j ZW. De rechter kan bij de uitleg van een wetsartikel namelijk ook een beroep doen op het doel of de strekking van een wettelijke

26 regel als een puur grammaticale uitleg tot een onredelijke uitkomst zou leiden. Deze doelmatige benadering van het uitleggen van de wettekst had mijns inziens in onderhavige kwestie tot een redelijkere uitkomst kunnen leiden. Artikel 45 lid 1 onder j ZW heeft namelijk de strekking dat ex-werknemers niet zonder meer hun recht op loondoorbetaling prijs mogen geven, of dit nu is door hun feitelijke handelen (ontslag op staande voet) of door in te stemmen met ontslag tijdens ziekte. Artikel 45 lid 1 onder j ZW behelst een waarschuwing voor de werknemer om niet al te lichtvaardig in te stemmen met ontslag en om zich te onthouden van gedrag dat een reden voor een ontslag op staande voet met zich meebrengt. Het zou bij het opleggen van een maatregel vanwege een benadelingshandeling dan ook niet uit mogen maken wie vervolgens benadeeld wordt: het UWV of de eigenrisicodrager. Ongelijkheid Doordat de rechtbank dit onderscheid wel scherp maakt, is er de facto sprake van ongelijkheid en dat betekent dat een werknemer die door een eigenrisicodrager op staande voet wordt ontslagen, wel recht heeft op een Ziektewetuitkering, terwijl een werknemer in dienst van een publiek verzekerde werkgever in een dergelijk geval geen recht zou hebben op een Ziektewetuitkering. Het mes snijdt aldus niet aan twee kanten: de werknemer kan in bepaalde gevallen bevoordeeld worden en de ex-werkgever als eigenrisicodrager benadeeld. Deze ongelijke situaties zijn mijns inziens niet wenselijk. Dit standpunt vindt tevens steun in een uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant van 24 mei 2016 (ECLI:NL: RBOBR:2016:2624). In deze kwestie was ook de vraag aan de orde of een eigenrisicodrager voor de Ziektewet een maatregel kan opleggen als de ex-werknemer een benadelingshandeling in de

27 zin van artikel 45 lid 1 onder j ZW heeft gepleegd. In deze zaak komt de rechtbank tot de conclusie dat het feit dat een werkgever eigenrisicodrager is alleen relevant is voor het antwoord op de vraag wie uiteindelijk de financiële lasten draagt voor de betaling van de Ziektewetuitkering en niet voor de vraag of een maatregel kan worden opgelegd vanwege een benadelingshandeling. Bovendien oordeelt de rechtbank dat het niet de bedoeling van de wetgever kan zijn geweest dat een verzekerde die zich niet aan de regels van artikel 45 van de ZW heeft gehouden, wel een uitkering krijgt als zijn werkgever eigenrisicodrager is, terwijl diezelfde verzekerde geen uitkering zou ontvangen indien het UWV deze dient te betalen. Dit zou volgens de rechtbank tot de onwenselijke situatie leiden dat gelijke gevallen ongelijk worden behandeld, terwijl daarvoor geen rechtvaardiging bestaat, en tot uitbreiding van het aantal gevallen waarin een ZW-uitkering wordt toegekend, zonder dat daarvoor een deugdelijke grondslag bestaat. Kortom: ook de rechtbank Oost-Brabant is van mening dat het onderscheid tussen wel of geen eigenrisicodrager voor de Ziektewet het doel van de benadelingshandeling voorbij schiet. Wellicht dat de eigenrisicodrager hoger beroep instelt tegen de uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland en dat het hoogste bestuursrechtelijke college, de Centrale Raad van Beroep, over de (on)mogelijkheid tot het opleggen van een maatregel in het kader van artikel 45 lid 1 onder J Ziektewet een definitief oordeel zal geven. Voorlopig is het dus even afwachten. Conclusie De uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland brengt met zich mee dat de eigenrisicodrager voor de Ziektewet in principe

28 geen maatregel kan opleggen als een ex-werknemer een benadelingshandeling heeft verricht. Daar staat echter wel de uitspraak van de rechtbank Oost- Brabant tegenover, waarin de rechtbank heeft bepaald dat het voor de eigenrisicodrager wel mogelijk is om een maatregel op te leggen als de ex-werknemer een benadelingshandeling in de zin van artikel 45 lid 1 onder j Ziektewet heeft gepleegd. In ieder geval leidt de uitspraak van de rechtbank Midden- Nederland wat mij betreft tot een onredelijke uitkomst, waarbij gelijke gevallen niet gelijk worden behandeld. Definitief oordeel CRvB Het is aan de Centrale Raad van Beroep om hierover als hoogste bestuursrechtelijk college een definitief oordeel te vellen, waarbij de Centrale Raad van Beroep hopelijk aansluiting zoekt bij de doelmatige interpretatie van artikel 45 lid 1 onder j Ziektewet en de uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant, zodat ook een eigenrisicodrager een maatregel kan opleggen aan een ex-werknemer die een benadelingshandeling heeft verricht. Tot die tijd is het helaas twijfelachtig of de eigenrisicodrager een maatregel kan opleggen aan een ex-werknemer die een benadelingshandeling heeft gepleegd. Lees hier het artikel zoals gepubliceerd in personeel & recht april 2017

29 Werkgeversbezwaar tegen een WGA-uitkering: zinloos of noodzakelijk? Op 4 september 2015 heeft de Centrale Raad van Beroep (CRvB) geoordeeld dat een loongerelateerde WGA-uitkering door blijft lopen, ook al komt na een succesvol bezwaar of beroep van de werkgever vast te staan dat deze uitkering ten onrechte is toegekend. Deze uitspraak roept de vraag op of het voor werkgevers nog wel zinvol is bezwaar en beroep in te stellen tegen de toekenning van een WGA-uitkering. Immers, als de loongerelateerde WGA-uitkering ondanks een succesvol bezwaar en beroep toch blijft doorlopen wat heeft de werkgever hiermee dan nog te winnen? In deze bijdrage wordt duidelijk gemaakt dat bezwaar en beroep niet altijd zinloos is, maar vaak juist noodzakelijk. Hierna worden eerst kort de feiten geschetst van de zaak waarin de CRvB op 4 september 2015 uitspraak heeft gedaan. Vervolgens wordt een antwoord gegeven op de vraag of het voor een werkgever nog wel zinvol is bezwaar en beroep in te stellen tegen de toekenning van een WGA-uitkering aan een (ex) werknemer. Feiten Bij besluit van 25 mei 2011 heeft het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) aan belanghebbende een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend op basis van een mate van arbeidsongeschiktheid van 39 procent. De belanghebbende komt in bezwaar tegen deze toekenning, omdat zij van mening is dat het arbeidsongeschiktheidspercentage onjuist (te laag) is vastgesteld. Na het verzekeringsgeneeskundig onderzoek in bezwaar komt het UWV tot de conclusie dat het arbeidsongeschiktheidspercentage inderdaad onjuist is

30 vastgesteld. Percentage te hoog Helaas voor de belanghebbende komt het UWV echter tot de conclusie dat het arbeidsongeschiktheidspercentage juist te hoog is vastgesteld en dat er sprake is van een arbeidsongeschiktheidspercentage van minder dan 35 procent waardoor de belanghebbende helemaal geen recht heeft op een WGA-uitkering. Zodoende trekt het UWV de loongerelateerde WGA-uitkering van belanghebbende (met terugwerkende kracht) in en kent in plaats daarvan een WW-uitkering aan belanghebbende toe. De belanghebbende heeft vervolgens beroep ingesteld bij de rechtbank tegen de beslissing op bezwaar van het UWV. Dit leidt niet tot een andere uitkomst van de zaak en daarom gaat de belanghebbende in hoger beroep bij de Centrale Raad van Beroep. In dit hoger beroep voert de belanghebbende (wederom) aan dat het intrekken van de WGA-uitkering (met terugwerkende kracht) op grond van artikel 76 eerste lid onder c Wet WIA onjuist is, en dat dit bovendien niet in overeenstemming is met artikel 56 lid 2 Wet WIA. Artikel 76 eerste lid onder c Wet WIA regelt dat het UWV een uitkering in moet trekken als blijkt dat de uitkering ten onrechte is toegekend. Artikel 56 lid 2 Wet WIA regelt daarentegen dat een loongerelateerde uitkering blijft doorlopen zelfs als blijkt dat de belanghebbende minder dan 35 procent arbeidsongeschikt is waardoor überhaupt geen recht op een WGA-uitkering zou bestaan. Verder voert de belanghebbende nog aan dat de uitspraak van de rechtbank in strijd zou zijn met interne (niet gepubliceerde) richtlijnen van het UWV. Daarin stond kennelijk vermeld dat het recht, de duur en de hoogte van de WGA-uitkering van een belanghebbende gedurende de loongerelateerde fase niet wijzigt. Zelfs niet wanneer na een werkgeversbezwaar de mate

31 van arbeidsongeschiktheid op minder dan 35 procent wordt vastgesteld, waardoor er dus eigenlijk helemaal geen recht op een WGA-uitkering zou zijn. Oordeel CRvB De CRvB stelt de belanghebbende in het gelijk. De Raad komt op basis van de memorie van toelichting bij de Wet WIA tot het oordeel dat sprake is van een hoofdregel en een uitzondering op de hoofdregel. Als hoofdregel geldt dat een uitkering eindigt als de betrokkene niet meer (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt is. Als uitzondering op deze hoofdregel geldt volgens de CRvB dat als een belanghebbende een WGA-uitkering in de loongerelateerde fase ontvangt deze WGA-uitkering in die loongerelateerde fase niet eindigt, zelfs niet als de belanghebbende minder dan 35 procent arbeidsongeschikt is. De Centrale Raad van Beroep komt tot deze conclusie, omdat het volgens de Raad de uitdrukkelijke bedoeling van de wetgever is geweest om met artikel 56 lid 2 Wet WIA een afzonderlijke, van de hoofregel voor de beëindiging van de WIA-uitkering afwijkende, regeling te treffen. De CRvB heeft in haar oordeel meegenomen dat het UWV inmiddels de interne richtlijnen dusdanig heeft aangepast, dat ook nadat in bezwaar vast is komen te staan dat de betrokkene minder dan 35 procent arbeidsongeschikt is, de loongerelateerde WGAuitkering door blijft lopen. Gevolgen Uit de uitspraak van de CRvB van 4 september 2015 volgt dat ook na succesvol bezwaar en/of beroep van de werkgever waardoor het arbeidsongeschiktheidspercentage van de werknemer op minder dan 35 procent wordt gesteld, de loongerelateerde WGA-uitkering voor de werknemer dus toch door blijft lopen. Het betekent dat als na bezwaar en/of beroep blijkt dat het UWV ten onrechte een WGA-uitkering aan een verzekerde heeft

32 toegekend, de loongerelateerde duur van deze onterechte uitkering door blijft lopen. Schade voor (ex)werkgever Hierdoor lijdt een (ex)werkgever schade. De meeste (ex) werkgevers betalen namelijk, direct of indirect, zelf voor deze WGA-uitkering. De (ex)werkgever betaalt direct voor deze uitkering als de (ex)werkgever eigenrisicodrager is voor de WIA. In dat geval moet de (ex)werkgever de WGA-uitkering gewoon zelf betalen. Veel werkgevers hebben dit risico weliswaar (her)verzekerd bij een particuliere verzekeraar maar uiteraard zullen de premies van die verzekering stijgen naarmate de (ex)werkgever meer schadelast heeft. Schade via WGA-uitkering Als de (ex)werkgever geen eigenrisicodrager is, betaalt zij meestal indirect voor de WGA-uitkering. Weliswaar wordt de uitkering zelf door het UWV betaalt, maar het potje waaruit het UWV de uitkering betaalt, wordt gevuld met premies die de werkgevers moeten afdragen. Hoeveel premie iedere werkgever moet afdragen, is onder meer afhankelijk van de schadelast die een werkgever produceert. Dit is de zogenoemde gedifferentieerde premie. Naarmate een werkgever dus meer (ex)werknemers heeft die recht krijgen op een WGA-uitkering, zal de gedifferentieerde premie hoger worden. Dit is slechts anders voor kleine werkgevers omdat kleine werkgevers geen gedifferentieerde premie hoeven te betalen. Kleine werkgevers betalen een zogenoemde sectorale premie die jaarlijks wordt vastgesteld. De conclusie is dat een (ex)werknemer een WGA-uitkering ontvangt waar eigenlijk helemaal geen recht op bestaat, maar waarvoor de (ex)werkgever wel betaalt. Dit roept de vraag op of de (ex) werkgever deze schade kan verhalen. Let op