Oke, daar gaan we..mijn allereerste opdracht tot het schrijven van een verslag. Is een goed begin, want tjee ik schrijf graag, maar niet op verzoek. Dan wordt het al snel moeilijker. En er is al zoveel gezegd, er zullen vast herhalingen bijzitten. Maarja, jouw eigen schuld, jij wil het op papier. Aanloop Ergens in de voorbije weken mail ik jou en stort mijn ervaring neer, het wordt een chaotisch verhaal, maar leidt tot een gesprek op MSN waarin ik iets meer aangeef waar ik tegenaan loop in de ontdekkende spelvorm die ik met iemand heb. Ik zoek meningen, raad en advies. Ik voel slechts wat ik voel en heb geen idee of ik niet teveel verwacht.ligt het aan mij? Mist hij ervaring, ah nee, want die heb ik ook niet. Wel dromen en verlangens en behoeftes die maken dat ik iets lekker/fijn en geweldig zou vinden. Ik voel het niet, ik voel niet het thuiskomen wat ik verwacht had. En waarvan ik wéét dat het erin zit. Pakweg een week voor het Saense feest van Phedre stuur ik een pb of je nog gaat en wil meerijden en wat gesprek over topics onder andere. In het antwoord staat ineens één regeltje: En zo niet...ik vraag me zelf al een tijdje af wat ik met bepaalde sadistische gedachten aan moet. Wie weet... Mijn reactie op die regel: En wat jouw laatste zin betreft... In mij buitelde qua gevoel en gedachte eventjes vanalles door elkaar. Daarna stopt de informatiewisseling en ik beschouw die opmerking dan ook als plagerig grapje. Geen moment denk ik er nog aan. Op de zaterdag van het feest overweeg ik in de ochtend niet te gaan, maar een mailtje van Phedre, jouw smssen en vage vragen van Boris, plus koffie/thee met Boefje vantevoren, maken dat ik wel ga. In de pb met afgesproken tijd op een normale toon staat dan: Jij en ik hebben trouwens nog iets te bespreken... Te bespreken? En dan die engerd erachter geplakt, hoezo bespreken? Ik denk na en meen me niet te herinneren dat ik in een vorige mail of MSN gesprek iets plagends of juist iets heb gezegd wat verkeerd opgevat kan zijn. Maar dit klinkt dreigend en hé, ik ben geen ster in op het matje geroepen worden. Maar even vragen wat er aan de hand is.en al typend bedenk ik dat het ook gewoon plagen kan zijn. Gezellig is goed! Dacht ik... toen las ik je laatste regel... wat heb ik gedaan?? gezegd?? Ben me van niks bewust! Dacht ik net dat ik blij was dat jij ook ging, maar nu...alsof ik dan nog thee/koffie naar binnen krijg! Maar voor Boefje kom ik op tijd, hoor. Ik ben er rond 19u, hartstikke gezellig! Ga jij dan nog maar uurtje de hond uitlaten, of tuin harken ofzo...kunnen Boefje en ik gezellig kletsen Dat het geen gewoon plagen is en er misschien wel iets serieuzigs inzit. Blijkt uit jouw reactie daarop: Leuk geprobeerd, meid. Je hebt niets verkeerds gedaan en dat weet je best. Van mijn pb van vorige week: En zo niet...ik vraag me zelf al een tijdje af wat ik met bepaalde sadistische gedachten aan
moet. Wie weet... Dat ik jou dat liet weten was ook omdat je vond dat M niet ver genoeg vond gaan. Nou...daar kan voor gezorgd worden. Tot straks. *maakt notitie over "uitlaten" en "kletsen"* Na die woorden snap ik er niks meer van en vraag me af of ik er wel iets van wil snappen. En kan ik het nog volgen. En kortom er buitelt vanalles door mij heen. Ik ga nog wat op MSN chatten om niet na te hoeven denken. Onderweg naar huize Boefje neemt een rare knoop in mijn buik toe. Wat bedoelde hij, en zou hij dan denken dat,en wever is toch sub, en wat wil ik dan en kan dat wel en toen dat gesprek laatst. Vlak voor vorige meeting in Zaandam post ik iets in verhoortopic en roep als grapje tegen jou in pb dat als we ons vervelen we altijd nog een verhoor kunnen doen die avond in Zaandam. Dat ik het niet serieus bedoelde en jij er wel over had nagedacht, maakte wel dat ik me schuldig voelde toen. Jij gaf toen ook aan dat je gepraat had met Boefje en dat het er niet in zou zitten..logisch Maar wat is dit dan nu? En weer komt alles langs aan gedachten. Als ik parkeer heb ik nog geen pasklaar antwoord, ik zie wel hoe het loopt. Jij bent in ieder geval geen tuin aan het harken! Grappig toch, dat als je WS-ers ontmoet je al meteen een ander soort kennismaking hebt. Kan het niet goed uitleggen. We gaan aan de koffie en thee en praten wat. Zomaar tussendoor begin jij over je opmerking en of ik de zolder wil zien. Daar ben ik niet meer gekomen. Natuurlijk begin ik weer te kleppen en te vragen, hoe doe je dat met visite, weten mensen ervan, vrienden reacties van het één komt het ander. Maar geen zolder. Jij herhaalt je vraag en ik draai er omheen. In mijn hoofd schiet het heen-en-weer, wil ik wel of niet en ja misschien toch ook wel, wat kan me gebeuren, al heeft hij wel vaak tips op WS qua plannetjes.en ik draai nog wat om echt ja-zeggen heen. Dat kan ik ook niet, ik vind het zo moeilijk om daar ja op te zeggen. Ja zeggen tegen willen spelen, ja zeggen tegen pijn willen. Eigenlijk ja zeggen tegen iets wat ik graag zou willen, maar ik ben zo ontzettend niet gewend om iets voor mijzelf te vragen. Ik besef het wel, maar krijg er geen ja uit. Dus ik vertel je dan dat ik in ieder geval geen nee zeg. Er ontstaat geen paniek, geen ongemakkelijk gevoel, misschien ook omdat DD en nijntje binnenkomen en we nog even praten. Onderweg bespreek je alvast wat dingen en ik voel een zekere spanning in mij maar vooral voor het onbekende. Nog altijd knik ik geen ja op wat je zegt en heb op iedere opmerking commentaar. Zenuwen?? Als jij nog wat hannest met je bagage bij de auto, begin ik een smsje aan Boris, maar verzend het nog niet. Binnen blijkt het nog erg rustig. Na eerste begroeting en handen schudden, Notje, Petruss en wil hand schudden.kijk op en damn Boris!! De (zei ik het hardop?) Iedereen lacht om mijn verraste gezicht en na een voorzichtige mep kan ik Boris dan ook kussen. Daarna blijf ik wat stil staan en stamelen. Eigenlijk giert er vanalles door me heen. Zelfs iets waar ik niet aan wilde, waartegen ik me wapende en me nu overviel. Ik heb eigenlijk tijd nodig om te herstellen en muurtje op te bouwen. Maar het lukt niet. Boris grijnst van oor tot oor. En ja, zijn verrassing is duidelijk geslaagd. Nouja.. voor hem dan. En oke, oke, ook voor mij, want ik vind het erg fijn om hem te zien.
Ik speur al pratende om me heen en ben jou kwijt.ik moet even met je praten. Als jij er later wel aankomt, zit ik in geanimeerd gesprek met het WShoekje en met duimboeien van Boris om. Jij start ons spel, door een collar om te doen, zonder dat ik heb kunnen praten. Ik ben er ook nog niet, mijn gevoel gaat van links naar rechts en is overal mee bezig maar niet met spelen. Ik moet gewoon even met je praten. Daar komt bij dat ik ook ga om te kletsen op zo n avond, gewoon als nicole. Jij praat wat met.? En ik met Notje en Boris. Dit voelt goed, vertrouwd en er zit ook een enorme brok spanning in mijn buik. Ik realiseer me ondertussen wat ik allemaal heb gezegd die middag tegen Boris op MSN en als ik dit had geweten dan had ik dat niet gedaan.! Jij pakt een pluk haar en vraagt me te zeggen wat ik dan heb gezegd, ik kan alleen maar lachen erom. Ook van de zenuwen, maar ook omdat ik me alles behalve onderdanig voel. Zie je wel, dan zeg ik dat een pluk haren pakken en trekken werkt om mij subbig te krijgen. Maar werkt dus alleen bij sommigen. Toch die klik?? Als jij mij op de grond op mijn knieën dwingt, pak ik je vast en fluister dat ik even alleen met je wil praten. Lief help je mij overeind en we gaan apart op de bank zitten. Ik weet ongeveer wat ik wil zeggen, maar de storm in mij, die maakt dat ik zelfs emotioneel wordt. Het gevoel wat me eerder overviel en wat ik niet onder controle krijg overheerst. [hier ontbreekt een persoonlijk gedeelte waarover wij al contact hadden] Dát allemaal vertel ik je niet. Ik leg je wel uit dat ik in de war ben, omdat ik met Boris al een soort deal heb om binnenkort te voelen hoe bondage is en zwepen voelen. En dat ik hem vanmiddag nog heb gezegd dat als ik ergens in het openbaar zou willen en durven spelen, het dáár zou zijn. [hier ontbreekt een persoonlijk gedeelte waarover wij al contact hadden] Ik voel me schuldig, heb jouw beloofd dat ik mee zou gaan in jouw sadistische ideetjes. Nu wil ik me terugtrekken. Jij begrijpt en doet de collar af. Ik voel me nog rotter daardoor. Tjee wat ben ik een rotmens, nu bezorg ik iemand die zo lief is zo n teleurstelling!! Mijn hoofd zegt, doe maar weer om..ik kan het wel doe het wel. Mijn gevoel zegt, je wil maar één ding en dat is eigenlijk spelen met een ander. We knuffelen nog even en ik zeg dat ik naar Boris wil lopen. Jij zegt dan dat je hem ook wilt spreken. Boris staat te praten in de speelruimte, [hier ontbreekt een persoonlijk gedeelte waarover wij al contact hadden] En vervolgens durf ik niks te zeggen. Ik stotter nog wat over wever die wil praten. Terug praat ik wat met Notje en als jij er weer bent, leg je uit wat je besproken hebt en doet die collar weer om. Ik weet dan niet zo goed wat ik moet, maar gelukkig zeg jij dan dat ik mijn glas maar leeg moet drinken en als ik van toilet kom, zeg jij dat ik boven op je moet wachten. Pffft, gelukkig, want ik heb even werkelijk geen idee. Boven ga ik op een bed zitten wachten en gebruik dat moment om stil te zijn, na te denken en tjee hoe leg ik dat uit Toen ik daar ging zitten dacht ik nog, en nu? Eh..moet ik iets of gewoon maar wachten? Ik denk na en probeer te herinneren wat je precies zei. Je zei dat ik daar moet wachten. Dus dat doe ik. Je komt naast me zitten en duwt me om, vraagt waarom ik niks heb uitgedaan. Uitgedaan? Maar ik hoefde alleen maar te wachten! Weet ik veel! En ik heb het overwogen. En als ik het wel had gedaan was het vast ook niet goed geweest! Ik zeg dat ik het dan wel doe. En begin, eigenlijk zonder aarzelen. Later zal ik je wel vertellen dat ik dat zomaar deed en eigenlijk dacht dat ik dat nooit zomaar zou kunnen bij iemand. Ik ben zo n tut! Ik schaam me rot voor mijzelf vaak. Maakt het het makkelijker als je dan dus gewoon speelt met iemand? Als er niet echt gevoel bij komt kijken? Ik heb er nog geen antwoord op. En hé ik snap ook wel dat spelen in je kleding niet handig is.
Bril af, blinddoek om. Je herhaalt nog een keer wat ik moet zeggen als ik wil stoppen. En vertelt dat je me tussendoor wat zal gaan vragen. Knijpt dan in mijn armen en ik denk nu al: help! Nog een keer en vraagt dan welk cijfer ik zou geven als 1 het minst pijnlijk is en 10 het meest. Cijfer, huh? Is hij gek, wat kan ik daar nu voor cijfer aan geven? Stop gewoon maar met dat geknijp! Kiezen eh..ik roep een gemiddelde. Dan probeer je een knijper op mijn arm te zetten, wat niet lukt. Probeert het daarna op mijn borst, maar door die BH glijden alle knijpers er weer af. Ik doe mijn best niet te lachen. Je doet niet lang moelijk, loopt om mij heen en doet gewoon BH uit. Hoe Dominant Vervolgens zet je een knijper op mijn borst en vraagt alweer een cijfer. Alweer? Tjee, lijkt wel bingo spelen! Een cijfer voor zo n knijper, meent hij dat nu serieus? Ik zeg lachend een 1. Geen verzonnen getal dit keer. Maar ik voel er nauwelijks wat van. een 1?? hoor ik verbaasd! En als ik bij de andere borst ook een 1 noem, zet je er direct meer op. Klappen hier en daar die wisselend aankomen. Weer de vraag om de cijfer. Als ik te lang nadenk, ga je gewoon verder. Cijfer nu probeer ik sneller na te denken. Als ik te laag noem, gaat hij het vast harder doen, als ik te hoog zeg, lijk ik een watje.ik roep iets van 6 of zeven. Veilig gebied, denk ik. En neem me voor bedacht te zijn op die rotvraag.. maar al bij de volgende klap (geen idee meer waar)rug of buik en dan weer dat nare geknijp in mijn arm, ben ik teveel bezig met concentreren op waar je gaat slaan en de klap opvangen. Heel slim zeg ik hardop blij te zijn met de blinddoek, dom dom.hij is direct af. Kijken naar hoe de klap eraan komt..idioot plan zeg! Wie bedenkt er zoiets? Uiteindelijk is het idee erger dan de klap zelf, die is er niet minder of erger door. Met boeien om (waar gingen die ook alweer om? ) geef je mij een duw en beland ik op het bed. Ik ben nu helemaal kwijt, nu ik schrijf wat je dan eerst doet, wat ik wel heel goed weet is dat ik het allerliefst nu iets lelijks naar je kop wil slingeren! In mijn hoofd komt dan ook een heel rijtje met mogelijke woorden voorbij. Soms toch nog verstandig, zeg ik alleen maar hardop dat ik het liefst iets zou willen zeggen tegen je. Het enige wat jij doet is lachen erom. Als jij rommelt in je tas en vanalles mompelt, besluit ik maar gewoon rond te kijken. Je komt terug met een verfstokje. Die kan ik aardig hebben, tot je ontdekt dat ik hyper reageer op iets op mijn benen. Ik geef ongevraagd meteen aan dat ik erg gevoelig ben qua benen. Alsof ik nog de illusie heb dat je die dan zult gaan ontzien! Achteraf.gelukkig wist je niet precies hoe en wat. Ik denk dat slaan oid nog minder erg is dan gewoon alleen al een hand erop leggen. Zelfs als ik gewoon op de bank naast iemand zit en die legt zijn hand op mijn been Dan komt Notje naar boven en staat even te kijken. Hij vraagt jou of hij mag blijven, jij zegt ja en vraagt het aan mij, en ik zeg jahoor. En ik denk, laat hem maar snel weggaan. Ik voelde me gewoon en niet onzeker ofzo. Kon zelfs af en toe iets zeggen tussendoor op normale manier. Ik voel me er ongemakkelijk door. Op dat moment kies ik ervoor om bewust mijn hoofd scheef te leggen om alleen jou te zien als ik kijk en niet dat er nog iemand staat. Helaas laat hij zich vaak horen en dat werkt niet rustgevend. Tenslotte is het ons spel, zeg maar. Waar jij goed vindt wat ik tegen je zeg tussendoor, komt al snel een opmerking vanuit de coulissen. En tja sorry, maar ik lach wel veel. En elke keer als ik opkijk, zie ik jouw vrolijk lachende kop en pretogen. Je bent toch niet aan het genieten van je rol he?? Als je op de achterkant van mijn benen slaat, kan ik veel meer hebben. Je vraagt tussendoor ook nog even of ik nog wel weet wat het stopwoord was. Als ik teveel beweeg, worden mijn handen omhoog gelegd en een kussen erop. Dat kussen moet blijven liggen. En dan ga je kietelen! Kietelen! Drie keer raden.dat kussen ligt van het bed af en ik ook. Tussendoor vang ik iets op wat jij zegt over dat ik zuur kijk. Veel kans om erop te reageren krijg ik niet. Na hernieuwde poging met verfstokje slaan, moet ik een cijfer geven.
Komt ie weer met zijn cijfers.ik dacht hij is ze vergeten. Cijfer eh..acht ofzo. Ik blijf het zo lastig vinden om in te schatten. Vanuit de achtergrond komt de stem van Notje, nou die telt slecht ofzoiets. Oh kan ook nog wel zeg jij en dan moet ik tellen. Zonder één tel om te starten begin je dus voordat mijn hoofd beseft dat het moet tellen heb ik er al.wat zal het zijn twee, drie vier? gemist. Dat laatste blijkt, want ik zeg 16 en jij twintig. Dan weer gekietel, ik kronkel en kan mij dat kussen nog schelen! Al ontwijkend draai ik me om en sla jij op mijn rug. Ik hap letterlijk en figuurlijk naar lucht. Man, wat een mep! Dit is echt té. Als je dit nog een keer doet, vind ik het echt niet leuk meer! Twee seconden lig ik te bedenken of ik iets moet zeggen. Het zal zo kort zijn geweest, maar in mijn gedachten vloog alles tien keer voorbij. Ik blijf maar eventjes stil liggen om bij te komen, denk ik.als je het nu zou vragen, gil ik direct een twaalf!! Maar je vraagt het niet.. Jij draait me om, omdat je anders niet kunt zien wat ik doe. Pfft, gered, denk ik snel. Als ik weer beweeg en Notje mijn voet wil pakken, stuur jij hem weg. Dan zeg je even dat ik het goed doe en dat is wel erg fijn om te horen! Als jij wegloopt en terugkomt en gaat uitleggen wat je hebt gepakt, vraag ik me één tel af, of ik heb nog leuk vind. Ik denk dat ik dat ook hardop heb gezegd. Jij zet die Amerikaantje erop en net als ik denk, hm het..eh gaat.wel.en weer adem durf te gaan halen, ga jij aan het kettinkje trekken! Hallo, die knijpers waren een één maar dat wil niet zeggen dat dit allemaal gewoon kan, vergeet hij niet dat ik nog maar begin..en ondertussen ga jij lachend vertellen wat Boefje jou heeft laten doen. Ja, net goed! Denk ik. En als hij het maar niet waagt bij mij! Dan schiet er eentje af als jij hem er af wil halen. Ik begin weer te lachen en zeg, ja dat heb je met die beginnende Dominanten. Weer loop jij naar je tas en aangezien ik het allemaal beter vind als ik niks zie, houd ik mijn ogen dicht. Tjak.Wow, dat is venijnig! Wat een gemeen gevoel, lieve help wat heeft ie nu gepakt? Ik wil echt ietslelijks zeggen en roepen: kun je wel! Bij een ander! Weet je wel hoe dat is? Je zou zelf eens.en als ik dat denk, denk ik ook meteen: verdorie ik kan nooit zoiets zeggen, want hij wéét zelf wat het is. En weg is mijn uitlaatklep, wat kan ik dan wel zeggen? Jij legt uit van de scoubidou touwtjes. Ja nu snap ik het ook, natuurlijk zijn die venijnig. Je gaat nog even door en nu ik weet wat het is, voelt het nog gemener. Volgens mij besluit jij daarna dat het mooi was voor de eerste keer. We ploffen op dat bed en liggen nog een hele tijd te praten. Lekker, dat was echt fijn om zo relaxed nog wat te kletsen. Dan vertel ik ook van die klap op mijn rug. Terecht laat je merken dat ik nooit meer niks moet zeggen op zo n moment. Daar zijn je stopwoorden voor. Dat ik die grens zelf ook moet bewaken. Ik vond het erg fijn dat we ook hebben gelachen. Dat ik nu weet dat iemand niet perse streng hoeft te klinken, het is meer dat wát je zegt. Als jij zei dat ik gewoon stil moest blijven liggen, zoals met dat kussentje en ik schudde alles eraf, dan zei je daar wat van. Juist dat soort dingen, vind ik erg prettig. Verder is het goed om te horen dat je ervan hebt genoten. Tenslotte was jij diegeen die zijn sadistische plannen wilde uitvoeren en was ik toevallig beschikbaar. Fijn dat ik het goed deed, maar aangezien jij niet kunt vergelijken, vraag ik me wel even af hoe serieus je dat meent. En oke, ook omdat ik zelf gewoon niet zo snel complimentjes aanneem. Al pratende komen we op domineren en leeftijden. Op dat moment zeg ik dat ik altijd zei me niet te laten domineren door een snotjongen van in de twintig. Achja, nu kan ik het veilig zeggen. Mijn gedachten nog, die ik nog niet heb gedeeld. Het was goed zo. En al ben je stuk jonger ( en heus geen snotjongen!) en dacht ik dat ik dat niet zou doen.ik zou het ook echt niet met iedereen doen. Het is waar, wat we boven al pratend zeiden. Nee zo goed kennen we elkaar ook niet, maar schijnbaar mag ik je wel, anders had ik echt waar! Geen ja gezegd!!
Wat ik wel vond is dat ik nu meer ervaren heb, maar geen moment onderdanig was. Daar heb ik voor mijzelf naar proberen te zoeken, wat dat voorkwam Er zijn verschillende redenen, denk ik. Waaronder dat er geen gevoel tussen ons meespeelde (als hooguit sympathie)en dat het jouw spel was. Hoe zal ik dat uitleggen? Eh, eigenlijk wist jij niks van mij. Geen grenzen en ook geen wensen. Dat maakte mede dat ik me niet onderdanig voelde en dat het geen moment heel dicht op mijn huid zat. (figuurlijk) En ik voelde me wel vertrouwd, durfde wel alles te zeggen. (nouja, die ene keer stopwoord dan niet ). Ik denk dat onze knuffels als begroeting voortaan beetje anders voelen voor mij omdat we toch eventjes iets deelden. Dank je wel Wever voor de ervaring. IK denk dat ik jouw olijke kop met lachende ogen zo dicht bij mij, niet meer vergeet. Je bent een schat van een snotjongen, xx