Werkstuk Geschiedenis Het Israel- Palestina conf Werkstuk door een scholier 2194 woorden 18 maart 2004 5,8 613 keer beoordeeld Vak Geschiedenis Hoofdvraag: Hoe ontstond het conf tussen Israël en Palestina? Israël werd in 1948 als onafhankelijke staat gesticht in Palestina. Door de activiteit van het zionisme (Theodore Hertzel) was daar een joodse gemeenschap ontstaan, tegen welker uitbreiding de Arabieren zich verzetten. Als oplossing van het conf stelde een Britse onderzoekscommissie in 1937 voor het land te verdelen in een joodse en een Arabische staat en een internationaal land. Omdat de Britse regering het plan niet wou, bleven de joden aandringen op de oprichting van een joodse staat, vooral onder de invloed van de ramp die hen in de Tweede Wereldoorlog trof. Toen de naoorlogse regering van Groot-Brittannië de joodse eisen tot immigratie weigerde, ontstond er een opstand, die uiteindelijk dwong het probleem aan de Verenigde Naties voor te leggen. Een commissie namens de Verenigde Naties beval opnieuw een deling van Palestina aan en dit plan werd op 29 november. Onmiddellijk ontstond er een burgeroorlog tussen Arabieren en joden. Onder de indruk van het bloedige conf en de tegenwerking van Groot-Brittannië wilden de Verenigde Naties het delingsbesluit ongedaan maken, maar het inmiddels gevormde Voorlopige Bestuur van de joodse gemeenschap, die 600.000 mensen telde, riep op 14 mei 1948 de joodse staat Israël uit door David Ben Goerion. 2160635393201 [plaatje1] Deelvraag: Verklaar het ontstaan van de staat Israël. Normale ontstaan: Israël is ontstaan op 14 Mei 1948 vlak na de Tweede Wereldoorlog, het land is hen gegeven, omdat de Joodse mensen graag een eigen staat wilden en omdat de Joden in en na de Tweede Wereldoorlog in Duitsland zaten. En omdat ze helemaal geen voorzieningen hadden en geen ruimte. Ze vroegen dat daarom en toen hebben de Verenigde Naties hun hen dat gegeven, terwijl het al vanaf 1920 Engels Pagina 1 van 5
grondgebied was. Maar de Verenigde Staten kregen van Groot-Brittannië de opdracht om de zaak goed op te lossen. Israël werd toen half van de Joden en half van de Palestijnen. Zo werd de hoofdstad aan Palestina Jeruzalem in tweeën verdeeld, de helft voor de Palestijnen en de helft voor de Israëlieten. Jeruzalem [plaatje0] Bijbel: Israël is een klein land in het Midden-Oosten, waarin de lange geschiedenis van bijna 4000 jaar strijd om is geweest. Het land grenst in het noorden aan Libanon, in het oosten aan Syrië en Jordanië, in het zuiden aan de Rode Zee en in het westen aan ligt aan Egypte en de Middellandse Zee. Er is de staat Israël (Medinat Jisrael), het land Israël (Eretz Jisrael), en het volk Israël (Am Jisrael). Het is goed om te beginnen met het inzicht van wie het land nu feitelijk is. De Bijbel openbaart dat God een speciale binding heeft met het land. Door de profeten Ezechiël en Joël spreekt God over "Mijn Land". (Ezech. 36:5 en Joël 3:2) Deze verzen staan in twee bijbelgedeelten, die handelen over vreemde volken die het land ten onrechte begeren. Als God eigenaar is van dit land, kan Hij alleen bepalen wie het mag bezitten en bewonen. Hij beloofde het land aan Israël, het volk dat Hij Zelf formeerde opdat zij het zouden bezitten (Ezech. 36:12). Het land is niet alleen aan hen beloofd, maar ook bezegeld met een onverbrekelijk verbond (Gen. 15:18-19) tijdens de verbondssluiting van de Heere God met Abraham. Het verbond is nog steeds van kracht voor de nakomelingen van Abraham, Izaak en Jakob (Avraham, Jitsgak en Ja acov). Deelvraag: wat gebeurde er met de Palestijnen? Israël heeft samen met het Palestijnse volk in 1948 grond gekregen van Engeland samen met de Verenigde Staten. (In het begin was die grond van de Palestijnen).De Palestijnen waren daarmee niet tevreden genoeg en begonnen de dag erop direct met een oorlog. Want de Palestijnen hadden alleen ruimte in de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Maar die aanval verloren ze terwijl ze met veel volken tegelijk onverwachts aanvielen. En bovendien hebben ze het lef om op de grote verzoendag van Israël aan te vallen. Dat is nu ook te zien in Azië, daar zijn de moslims ook zo strijdlustig. Ik vind niet dat de Palestijnse rechten misbruikt zijn door de Israëlieten(die in de Bijbel nota bene al zo bekendstonden). Ik kan het me wel voorstellen dat de Palestijnen boos zijn, want zij hebben ook geen veel grond. Daar kunnen de Joden niets aan doen, want dat land is gewoon van hen, net zoals vroeger. Verder is het zo dat de Palestijnen daarna meteen beginnen met een actiegroep en met aanslagen en verder aan geen land vragen om een lap grond terwijl Saoedi-Arabië, Egypte, Syrië en Jordanië veel meer grond hebben. Toen Israel een deel van het land van de Palestijnen kreeg, moesten sommige Palestijnen ergens anders heen, omdat er in de gebieden waar de Joden zaten geen Palestijnen meer bij konden. Deelvraag: Hoe was de relatie van de Arabische wereld met Israël? De Verenigde Naties hadden geen soldaten die konden vechten om besluiten uit te voeren. Alles hing af van de plaatselijke bevolking: de Arabieren en de Joden. Een dag nadat de Verenigde Naties het besluit Pagina 2 van 5
tot verdeling aannam, vielen de Arabieren de Joden aan. Ze beschoten autobussen en vrachtverkeer. Wie de weg kent van de kustvlakte naar Jeruzalem, met links en rechts hoge bergmassieven, kan begrijpen hoe gemakkelijk het was de Heilige Stad eenvoudig af te snijden van de rest van het land. En dat was precies wat de Arabieren deden. Ze sneden ook de waterleiding naar Jeruzalem af. Het beleg van Jeruzalem begon daarmee. Voor het hele land was het al snel oorlog. Arabieren vielen Joodse nederzettingen aan, vooral de geïsoleerde. Scherpschutters namen het verkeer onder schot en de Joden zochten de wereld af naar wapens. Die waren er in overvloed, zo kort na de oorlog, maar men wilde er weinig van verkopen aan de onbelangrijke Joden. Niet iedereen had zin om te vechten en vluchten was voor de Arabische bevolking gemakkelijk. Het land was immers omringd door vele onafhankelijke Arabische landen. Met behulp van hun nieuwe, in Tsjecho-Slowakije gekochte, wapens konden de Joden, hoewel zeer in de minderheid, steden veroveren als Haifa, Tiberias, Safed, Akko en Jaffo bij Tel Aviv. Trok niemand zich dan iets aan van het verdelingsplan van de Verenigde Naties? Nadat de Arabieren het voorstel verwierpen, niet meer. Alles hing nu af van wapenfeiten. Nog altijd waren de Britten in het land de baas. Zij wilden geen gevechten, maar zo kort voor het aflopen van hun Mandaat hadden ze niet meer zoveel zin om zichzelf in gevaar te brengen. Het was de Joden vooral te doen om Jeruzalem. Deze stad, symbool van al hun verlangen ("indien ik Jeruzalem vergete, vergete mij mijn rechterhand"), zo zwoeren zij al tweeduizend jaar, moest nu veroverd worden, ook al had men niet genoeg wapens en geen echt leger. Er werd van huis tot huis gevochten: straatjes van de stad die al zoveel veroveraars en verliezers had gezien, zagen nu de Joden terug. Volgende stukje tekst gaat ook over egypte enzo. Daar zie je dat die ook geen vrede hebben met israel. Dus ook geen goede relatie. De oorlog voor de onafhankelijkheid van Israël laaide weer op. In hevige gevechten werd het sterke Egyptische leger verslagen, wat in 1949 betekende dat er slechts een wapenstilstand werd getekend, eenvoudig volgens de militaire posities van de verschillende partijen. Grillige grenzen voor Israël waren hiervan het gevolg. De Gazastrook werd Egyptisch gebied. Kort daarna volgde een wapenstilstand met Libanon, waar Israëlische troepen terugkeerden naar de internationale grens. Trans-Jordanië sloot ook een wapenstilstand, waarbij Jeruzalem een verdeelde stad werd. Verder raakte daarbij een groot gebied ten westen van de Jordaan onder Jordaanse bezetting. (Judea en Samaria werden niet erkend als behorende tot Trans-Jordanië) Wat Syrië betrof, dit sloot als laatste een wapenstilstand met Israël, waarbij de hoogvlakte van de Golan, oprijzend hoog boven Galilea, in Syrische handen bleef. Een vredesovereenkomst zou binnen zes maanden volgen, maar in de praktijk kwam daar weinig van terecht. De Arabische landen weigerden te erkennen dat de Joodse staat recht had van bestaan en schonden de overeenkomsten voortdurend. Een belangrijk probleem vormden de vluchtelingen. Bijna een miljoen Joden werden door de Arabische landen verdreven. De staat Israël nam hen als staatsburgers op. Maar bijna een miljoen Arabieren, gevlucht voor het geweld, werden niet door de Arabische Liga opgenomen. Het probleem van de Arabische vluchtelingen (later zou men gaan spreken van Palestijnse vluchtelingen) was daarmee geboren. Een vaak gehoorde overpeinzing dat "een enkele dag van aardolieopbrengsten genoeg was om dit hele probleem op te lossen" leek niet relevant. Deelvraag: Welke oorlogen werden er gevoerd tussen Arabische landen en Israël? Pagina 3 van 5
De oorlogen van Israël. De Palestijnen deden er moeilijk over dat Israël, omdat het oorspronkelijk Arabisch grondgebied was. De dag na de uitroeping van de nieuwe staat vielen de Arabische volken al aan. Ondanks dat ze met veel meer legers onverwacht aanvielen sloeg Israël goed terug en het lukte de Arabische volken niet om Israel te overmeesteren. De tweede Israëlisch-Arabische oorlog brak uit in 1956 als onderdeel van de Suez-crisis. Toen Israël de Sinaïwoestijn van Egypte had veroverd. Maar toen moest Israël zich onder Internationale druk weer terugtrekken. Een vredesmacht van de Verenigde Naties vormde als het ware een buffer tussen Israël en de Arabische volken. De derde oorlog tussen Israel en de Arabieren wordt de zesdaagse oorlog genoemd. En het woord zegt het al; het was ene oorlog die zes dagen en nachten duurde. Die oorlog begon op 5 Juni en eindigde op 10 Juni. Het was een korte oorlog van Israël tegen Egypte, Jordanië en Syrië, na aanleiding van de Egyptische blokkade van de voor Israël vitale Golf van Akaba, de concentratie van Arabische troepen aan de grenzen en het verdwijnen van de VN-troepenmacht die sinds de oorlog van 1956 een buffer had gevormd tussen Israël en Egypte. Israël vernietigde de Arabische luchtmacht en veroverde de Sinaïwoestijn, de Westoever van de Jordaan en het belangrijke Golangebergte. De vierde Israëlisch-Arabische oorlog wordt de Oktoberoorlog of Jom Kippoer oorlog genoemd. Het was een oorlog van Israël tegen Egypte en Syrië, uitgebroken toen beide Arabische landen Israël onverwachts aanvielen op 6 oktober 1973, Grote Verzoendag (Jom Kippoer-oorlog). Na aanvankelijke successen werden hun legers teruggedreven. Aan de problemen tussen Israël en de andere landen werd niets gedaan door de Verenigde Staten. Deelvraag: Wat is de intifadah? De Intifadah is: De in december 1987 uitgebroken opstand van Palestijnen tegen het Israëlisch gezag in de door Israël bezette Gazastrook en Westoever. De grotendeels door jongeren gevoerde opstand is tevens een uiting van ontevredenheid over de miserabele omstandigheden waaronder veel Palestijnen leven. De Israëlische regering treedt hard op tegen de opstand, die veel Palestijnen het leven heeft gekost. De crisis rondom de Iraakse bezetting van Koeweit in het najaar van 1990 blies de Intifadah nieuw leven in. Deelvraag: Wat is de PLO? Op 28 Mei 1964 is de PLO ( Palestinian Liberian Organization, Palestijnse Bevrijdings Organisatie) opgericht op initiatief van de Arabische Liga, als vertegenwoordiging van het Palestijnse volk met als doel de vernietiging van Israël. Pas in 1969 veranderde het doel(tot samenleving zonder Israël) van de beweging toen Yassar Arafat de leider van de PLO werd. Hij was leider van de opererende guerrillaorganisatie Al Fatah wat betekent de overwinning. De officiële militaire arm van de PLO is het Palestijnse Bevrijdingsleger, de zogenaamde PLA. Een belangrijke organisatie binnen de PLO is het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, die verantwoordelijk is geweest voor tal van terroristische acties (m.n. vliegtuigkapingen). De PLO stelde zich Pagina 4 van 5
al snel onafhankelijk op van de Arabische landen, hetgeen leidde tot confen met Jordanië en Syrië. Sinds 1965 was de nationalistische beweging Al Fatah al betrokken bij veel aanslagen in Israel. Naast de Al Fatah beweging bestaan er ook nog andere organisaties binnen de PLO, zoals het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina(Popular Front for the Liberation of Palestine), dat is een Palestijnse terroristische organisatie, in 1967 door George Habash gesticht om een onafhankelijke Palestijnse staat af te dwingen. Verder bestaat er dan nog de FDFLP ( People s Front for the Liberian of Palestine, Het Democratisch front voor de bevrijding van Palestina ), die op 23 Februari 1969 opgericht onder leiding van Nayif Hawatmeh. De plo is dus een palastijnse organisatie (bevrijdings). Deelvraag: Hoe is de situatie nu tussen de Palestijnen en de Israëliers? Het is nog steeds slecht Zoals je wel op het nieuws ziet gaat het er weer heftig tekeer. Een voorbeeld: Another Palestinian killed in Israeli raids (Updated at 1520 PST) GAZA CITY: Another Palestinian was killed in Israeli raids in the Gaza on Wednesday. In the fresh incident that occurred in the central Gaza Strip, a 65-year-old woman was killed when the army blew up the neighbouring house of a militant, sending debris flying. Earlier, Palestinian policeman Reda Ghanen, 20, was killed as he was leaving a police station that had been surrounded by Israeli soldiers during an incursion into Qalqilya in the northern West Bank, on the border with Israel, Palestinian officials said. Another policeman was wounded in the shooting, the security officials said. Israeli military radio said the soldiers opened fire at two Palestinians whom they wanted to arrest and who were trying to escape. Het is wel in engels omdat in nederlandse kranten niks te vinden is wel over irak maar geen israel. Nawoord: Ik vond het best leuk om dit verslag te maken, Maar het is best lastig om alle info goed te zoeken. Bijvoorbeeld over dat ontstaan Dat heb je in 2 dingen in bijbel en gewoon dus moet je wel even goed opletten. Verder was alles wel ok. Pagina 5 van 5