In Palestina woonde toen kleine Joodse gemeenschappen naast Palestijnse-Arabische bevolking met een goede verstandhouding onderling.

Transcriptie

1 Werkstuk door een scholier 1921 woorden 10 april ,1 25 keer beoordeeld Vak Nederlands Betoog De Palestijnse Intifadah (de opstand) Voorwoord Door het oprukken van het antisemitisme in Europa immigreerden veel joden in de jaren 30 naar het beloofde land Israël ook na de W.O. ll zette deze trend door. In Palestina woonde toen kleine Joodse gemeenschappen naast Palestijnse-Arabische bevolking met een goede verstandhouding onderling. Het groeiende aantal Joden in de regio die een andere (westerse) cultuur hebben meegebracht tezamen met de snelle ontwikkeling van de Joodse gemeenschap ten opzichte van de Arabische bewoner van het gebied was als een doorn in het oog voor de Arabische landen en voor de Palestijnse-Arabische bevolking. Rond en na de W.O. ll probeerde de Arabische bevolking van Palestina (Israël) zich te verzetten tegen de immigratie van Joden uit Europa. Dit verzet ging gepaard met terroristische aanslagen tegen mensen en materieel. In 1948 werd besloten bij de VN om aan het Joodse volk in Palestina een eigen staat toe te kennen op dezelfde dag vielen de omringde Arabische landen inclusief de Arabische bevolking in Palestina de jonge staat Israël aan met de bedoeling het Joodse volk uit het Midden-Oosten te verwijderen. Na langdurige strijd bleek Israël aan de winnende hand te zijn, en de aanvaller te hebben kunnen verjagen. Een deel van de Arabische bevolking van Palestina ging op de vlucht naar de omringde Arabische landen. Daar werden ze ontvangen in vluchtelingen kampen: Zuid-Libanon, Jordanië de westelijke Jordaanoever, in Egypte in de Gaza-strook. De Arabische landen weigerden de vluchtelingen in hun landen te laten inburgeren maar hebben beloofd om een nieuwe poging te doen om de Joodse staat Israël uit het Midden-Oosten te verwijderen. Tegelijkertijd heeft Israël aangekondigd dat de Palestijnse vluchtelingen binnen een termijn van 6 maanden mochten terugkeren naar hun oorspronkelijke huis binnen de grenzen van de staat Israël en de Israëlische nationaliteit moesten aanvaarden met alle rechten en plichten van dien. Pagina 1 van 6

2 Een klein deel van de vluchtelingen keerde terug en is een Israëlische burger geworden maar het grootste deel van de vluchtelingen heeft besloten om in de vluchtelingen kampen te wachten tot de staat Israël door de Arabische landen verwijderd is. Deze groep Palestijnse vluchtelingen is in de term van vandaag het Palestijnse vluchtelingen probleem. Met dit probleem is de hele wereld al 54 jaar bezig. Vanaf 1948 poogden de Arabische landen nog 3x een oorlog te voeren tegen de staat Israël: Sinai oorlog (Egypte) daagse oorlog (Egypte, Jordanië, Syrië) Yom-Kippoer oorlog (Egypte, Syrië) Het bekendste van dit was de 6-daagse oorlog waar Israël de Westelijke Jordaanoever heeft veroverd inclusief oost-jeruzalem, het gehele Sinai woestijn, de Gaza-strook en de Golanhoogte van Syrië. Zo kwamen de vluchtelingen kampen in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook onder het beheer van Israël inclusief de oorspronkelijke bewoners van de gebieden. Direct na deze oorlog bood Israël aan om te gaan onderhandelen met de Arabische landen over een vredesakkoord en als inzet teruggave van alle bezette gebieden met uitzondering van Oost-Jeruzalem. De Arabische landen lieten weten niet te willen onderhandelen en eisden de ontruiming van de bezette gebieden inclusief de terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen van Tevens weigerden alle Arabische landen de staat Israël te erkennen. In de jaren daarna ontving Israël geen enkel signaal voor vrede van de Arabische kant. De rechtse vleugel in de Israëlische politiek eiste de toevoeging van de bezette gebieden en zo is de nederzettingenpolitiek op gang gebracht. Intussen zijn er 2 parallelle processen op gang gekomen de ene was de min of meer normalisering en inburgering van de bewoners van de bezette gebieden met de Israëlische samenleving en de Israëlische economie. Men mocht vrij werken, vrij reizen en vrij handelen in Israël. Ook het toerisme bloeide aan beide kanten. Tegelijkertijd begonnen de Palestijnen in de Arabische landen verzetorganisaties op te zetten die terreur en aanslagen pleeden tegen Joodse instellingen in het buitenland, tegen ambassades, tegen luchtvaartmaatschappijen door middel van kapingen en internationale sportevenementen zoals de O.S München. Ook landen die goede betrekkingen hielden met Israël voelden zich bedreigd en gechanteerd en verbroken de relatie met Israël. De bekendste verzetorganisatie is die van Yasser Arafat de Fatah beweging. Arafat die een charismatische leider is, slaagde er in korte tijd in om een grote aanhang onder de Palestijnen op te bouwen en een leger van strijders op poten te zetten. De organisatie van Arafat zat toen in Jordanië en poogde om het gezag van koning Hussein om ver te Pagina 2 van 6

3 werpen en de macht over het land te krijgen. Na bloedige strijd met het leger van de koning vluchtte Arafat en zijn mannen naar Zuid-Libanon. Na hergroepering in Zuid-Libanon, en met behulp van Syrië, Irak, Iran en Libië en andere extremistische landen bouwde de organisaties een groot arsenaal van wapens op waarmee jarenlang de Israëlische noordgrens is bestookt, en geplaagd met talloze aanslagen en schietincidenten. Arafat riep naar alle islamieten in de wereld Jihad te voeren. De strijd was niet alleen gericht tegen Israël maar ook tegen de christelijke regering van Libanon. Vredesakkoorden In 1977 na langdurig bemiddeling van de Amerikanen sloot Egypte een vredesakkoord met Israël de voorwaarde was het volledig ontruimen van de Sinai woestijn, inclusief de nederzettingen die daar werden gebouwd. De Gaza-strook moest na eis van de Egyptische president Sadat blijven onder Israëlische gezag en verantwoordelijkheid. Jordanië volgde de Egyptenaren in 1994 en sloot ook een vredesakkoord met Israël met de eis waarbij ze de teruggave van de bezette gebieden lieten vallen. Autonomie In al die jaren werden ideeën gelanceerd vanuit Israël om een zelfbeschikking te geven aan het Palestijnse volk in de bezette gebieden en op weg te zoeken naar een Palestijnse staat die geen dreiging mocht vormen voor het bestaan van de staat Israël. Er kon toen geen Palestijnse leider gevonden worden die de autonomie op zich wilde nemen. Waarschijnlijk door angst van Arafat en de Arabische landen om beschuldigd te worden van verraad. In 1981 viel Israël met grote macht Zuid-Libanon binnen en verjaagde Arafat met zijn organisatie uit de regio. Arafat en zijn organisatie kregen onderdak in Tunesië en van daaruit hebben zij de strijd voortgezet. De 1ste intifadah (de opstand) In 1987 brak de 1ste intifadah uit, de Arabische bewoners van de bezette gebieden kwamen in opstand en eisden het vertrek van Israël uit deze gebieden. Dit ging gepaard met stenen gooien op soldaten en voertuigen, ordeverstoringen en kleinschalige aanslagen. Mensen in de bezette gebieden die tegen de Intifadah waren werden geïntimideerd en monddood gemaakt. Israël zette haar leger in en trad hard op tegen de relschoppers om de rust te herstellen. Ook de westerse wereld liet geluid van protest horen tegen het optreden van Israël. Erkenning van de staat Israël In 1988 vanuit tactische overweging riep de Palestijnse Nationale Raad de Palestijnse staat uit bij een bijeenkomst in Algiers. Pagina 3 van 6

4 Yasser Arafat werd unaniem gekozen als president en was ook de enige kandidaat. Arafat kondigde het erkennen van de Staat Israël onder bepaalde voorwaarde zwoor het terrorisme af. Deze tactische zet bracht een enorme internationale politieke beweging op gang die uiteindelijk leidde tot de Osloakkoorden. Oslo-akkoorden In de Oslo-akkoorden (1993) zijn de Israëlische en Palestijnse onderhandelaren overeengekomen om het bestuur over de westelijke-jordaanoever en de Gaza-strook stapsgewijs over te dragen aan de Palestijnse autoriteiten onder de leiding van hun voorzitter Arafat. Verder werd overeengekomen dat over moeilijke kwesties zoals de terugkeer van vluchtelingen en de status van Jeruzalem zal verder onderhandeld zou worden nadat een normalisering tussen de 2 partijen tot stand is gekomen. De Palestijnse autoriteiten mochten een bewapende politiemacht opbouwen van man die ervoor moesten zorgen dat de orde gehandhaafd werd en het voorkomen van terroristische aanslagen tegen Israëlische doelwitten. Als gevolg van deze akkoorden vestigde Arafat zich in de bezette gebieden en voerde met zijn autoriteiten het gezag over de Palestijnse bevolking. Op korte termijn leek het erop dat alles een koek en ei was tussen de Israëlisch en de Palestijnen. Er werd onderling gehandeld, mensen mochten vrij reizen van het ene gebied naar het andere, en veel Palestijnen kregen vergunning om te mogen werken in Israël. Dit was bedrog, want op een gegeven moment begon de Palestijnse media een propaganda campagne van onbekende omvang, waarbij werd geroepen om de haat tegen Israël op te wekken. In de Moskeeën en scholen werd de Jihad uitgeroepen. Als onderdeel van zijn verkiezingscampagne in Israël bracht kandidaat premier Ariel Sharon een demonstratief bezoek aan de Tempelberg en de heilige Islamitische plaatsen daar. Deze daad van Sharon bracht een grote golf van protesten en aanslagen teweeg. Zo is de 2de Intifadah begonnen in sept De 2de Intifadah De toenmalige president Clinton van de VS heeft toenmalig premier Barak en de Palestijnse leider Arafat uitgenodigd om te gaan onderhandelen in Camp-David. De inzet was de vluchtelingenkwestie en het vraagstuk Jeruzalem. De Israëlische delegatie bood ongekende toegiften aan. De onderhandelingen liepen uiteindelijk op niets uit. President Clinton uitte zijn mening en frustratie en legde de schuld bij Arafat die alle voorstellen van Israëlische kant heeft afgewezen en bleef eisen stellen die uiteindelijk zouden leiden tot het opheffen van de Joodse staat. Pagina 4 van 6

5 Het geweld in en vanuit de Palestijnse gebieden bereikte een nieuw hoogtepunt. En het Israëlische volk heeft Sharon gekozen als premier daar hij de belofte gedaan tijdens de campagne het terrorisme met harde hand aanpakken en de rust te doen terugkeren. En de rest van het verhaal zien we dagelijks op TV. Tegelijkertijd poogde Arafat mensen aan te nemen voor verzet in de bezette gebieden voor een strijd tegen Israël van binnenuit. Mijn mening en conclusies Wie eigenlijk de schuld heeft aan de hele situatie is niet zo 1, 2, 3 te beoordelen. - Zijn dat de Arabieren die de jonge staat Israël aanvielen in 1948 en als resultaat daarvan het ontstaan van het vluchtelingenprobleem? - Of is dat Israël die de bezette gebieden weigert te ontruimen zolang er geen harde garanties voor veiligheid worden gegeven? Het is betreurswaardig te zien dat in de laatste 54 jaar de Arabische landen van de regio niets hebben ondernomen om de levensomstandigheden van de vluchtelingen te verbeteren in plaats van hun van wapens te voorzien om de strijd tegen Israël aan te gaan. Een ding is voor mij inmiddels duidelijk geworden dit conflict kan niet worden opgelost met geweld. Hoewel de Palestijnse leider Arafat zegt het geweld te hebben afgezworen zijn we dagelijks getuige van nieuwe gruwelijke aanslagen welke worden veroordeeld door Arafat aan de buitenlandse media en tegelijkertijd word door hem groen licht gegeven voor de volgende aanslag. In feite wordt deze terreur gebruikt om Israël tot vergeldingsactie tegen de Palestijnse autoriteit en de terreur organisaties uit te lokken, welke onvermijdelijk ook veel slachtoffers onder de Palestijnse bevolking eist, en de haat tegen Israël alleen maar aanwakkert en vergroot. Voorlopig de enige winnaars van het conflict zijn de mediaorganisaties en hun journalisten, die een onuitputbaar bron van sensaties te beschikking hebben. Naar mijn mening is een oplossing en vrede degelijk in handbereik, en een oprichten van een Palestijnse staat naast Israël is zeker de ideale oplossing, maar niet met leiders als Arafat en Sharon. - Arafat niet, omdat hij nog altijd nastreeft naar een Palestijnse staat IN PLAATS VAN de Joodse staat. Het liefst zie ik Arafat verdwijnen door middel van een democratische verkiezing, maar daar zullen we waarschijnlijk heel lang op moeten wachten. Pagina 5 van 6

6 - Sharon niet, omdat hij een voorstander is van een groot Israël en nooit bereid zal zijn om de nodige vergaande toegiften aan de Palestijnen te doen. Sharon naar mijn mening zal bij de volgende verkiezingen van het toneel verdwijnen, zijn harde rechtse politiek was volledig mislukt. Mijn oplossing: 1. De Palestijnen stoppen met geweld en geven Onbetwistbare garanties aan Israël voor veiligheid. 2. Israël trekt zich volledig uit de bezette gebieden. 3. Jeruzalem krijgt gezamenlijk bestuur, een Israëlische en een Palestijnse burgemeester. 4. De Palestijnen krijgen een eigen staat met een weg zonder afslagen tussen de Gaza-str. en de west.- Jordoevr. 5. De vluchtelingen kunnen het beste in de Palestijnse staat worden opgenomen met behulp van internationale economische en financiële steun. Pagina 6 van 6