Transcriptie

1 Nieuwjaarstoespraak 2013 van Bearn Bilker Gemeente Kollumerland c.a. Gemeentehuis Kollum. 2 januari uur Embargo tot 2 januari 2013, uur en gesproken tekst geldt. Geachte leden van de gemeenteraad en van b&w van Kollumerland c.a., en vooral u, onze gasten vandaag: zeer van harte welkom op onze Nieuwjaarsontvangst, 2 januari Er is veel gebeurd in In onze gemeente Kollumerland c.a. is het een jaar van zorgen geweest, van onverwachte ontwikkelingen en van nare gebeurtenissen, maar ook zeker van positieve berichten, veel inzet en prachtige prestaties. Er zijn veel belangrijke besluiten genomen, onder andere over de toekomst van onze gemeente. Voor onze inwoners was er in 2012 ook vast en zeker veel aan de hand: er zijn jubilea gevierd, er werden prijzen behaald, er werden kinderen geboren, huwelijken gesloten en er zijn dierbaren gestorven. Deze gebeurtenissen in een mensenleven zijn vaak ingrijpend en hebben voor altijd invloed op je verdere leven. Daarnaast waren er jubilea van echtparen, die zoveel jaar getrouwd waren en mensen die anderszins een feest te vieren hadden. Ook andere gebeurtenissen hadden zo hun eigen feest. Zo bestond Kollumerpomp 400 jaar en het dorp heeft het hele jaar door een schitterend feest gevierd. Daar heb ik veel bewondering voor. Het toonde de gemeenschap van dit dorp op zijn best. Andere gebeurtenissen hebben het dorp op hun ware gemeenschapszin aan moeten spreken. Ik denk aan de molenbrand in Burum, in april. Er heerste grote verslagenheid en er was ook meteen vastberadenheid om deze markante molen, zo typisch voor het dorpsgezicht van Burum, op te bouwen en hier geldt vooral: als je het met elkaar vindt en je gelooft er in, dan gaat het ook gebeuren. In september/oktober werd het grootscheepse DNA-verwantschapsonderzoek gehouden. Het was maanden, zeg maar jarenlang voorbereid, en toen de wetgever het mogelijk maakte was de zaak van de moord op Marianne Vaatstra natuurlijk een vanzelfsprekende casus om dit onderzoek toe te passen. Er was best spanning omtrent de opkomst, maar dat is uitstekend verlopen, zoals we weten. Er heerste een algehele stemming van: dit kan wel eens de allerlaatste kans zijn om de dader op te sporen. En iedereen in deze regio, niet alleen de familie, was van oordeel dat de dader moest worden gevonden. De hele zaak had te veel sporen nagelaten, teveel spanningen ook, vooral in het verleden ten opzichte van het toenmalige AZC en de asielzoekers. Het raakte de gemeenschap diep en ik merkte elke keer weer opnieuw, bijvoorbeeld als ik op bezoek kwam bij ouders met nog jonge kinderen, dat er onzekerheid heerste. Op 19 november werd een verdachte aangehouden, uit Oudwoude. Het was een schok, voor het dorp, voor de gemeente, ook voor Kollum en het was een opluchting. Zou het dan nu eindelijk opgelost zijn? Inmiddels heeft de verdachte volledig bekend en is er dus sprake van de dader die nu op het rechtsproces wacht. Het zijn zeer hectische dagen geweest. Voor velen. Voor de families, voor Oudwoude, voor Plaatselijk Belang, voor de kerken, voor het gemeentebestuur, maar vooral ook voor ons als mens, zoals we hier zitten, en deel uitmaken van onze samenleving. De gesprekken die ik heb mogen voeren, duidden vooral op allemaal één reactie; hoe is het mogelijk, iemand zo heel gewoon tussen ons in, functionerend in en deel uitmakend van onze samenleving, van ons dagelijks leven. En dat dertien jaar lang. 1

2 Ik wil mijn bewondering voor en zeker dank uitspreken aan, en ik vind dit het juiste moment en de juiste plaats, Plaatselijk Belang Aldwâld, voor de kerken, voor De Tarissing en de Van Heemstraschool, en natuurlijk vooral het dorp zelf, dat ze allen met een ware gemeenschapszin aangetoond hebben hoe je hier mee om gaat en daarin het juiste verantwoordelijkheidsbesef lieten zien. Vooral met de hectiek veroorzaakt door de pers is, zo zou ik het echt willen noemen, beheerst omgegaan. Ik wil hier ook bewust even stilstaan bij wat het voor de verdere omgeving heeft betekend. Dat is in die dagen wat onderbelicht. Ik denk daarbij speciaal aan Kollum. In de dagen van de moord op Marianne Vaatstra en op de eerste maanden en zelfs jaren daarna, speelde er veel in Kollum, rondom het AZC, rondom de asielzoekers. Dat heeft toen behoorlijk zijn sporen achtergelaten in Kollum. Er was zelfs sprake van tweedracht, binnen gemeenschappen, binnen de kerk, en zelfs binnen families. Het was geen gemakkelijke tijd. Mensen werden soms diep geraakt, gekwetst. We zijn nu dertien jaar verder en alles is wat milder geworden, maar ik kreeg veel reacties, dat ook die gevoelens nu boven kwamen. Daarom wil ik hier en nu ook duidelijk zeggen, dat ik wens en hoop, dat we ons bewust zijn van onze menselijke beperktheden, dat we niet oordelen, voordat we alles in het juiste perspectief aan feiten weten en dat we altijd en overal onze medemens met respect benaderen en behandelen. Rest mij nog, en dat bewust op de laatste plaats, mijn enorme waardering en dank uit te spreken voor het uiterst professionele handelen van het 3D team, het speciale rechercheteam dat de moord heeft onderzocht. Dat heeft sinds 2007 continu met uiterste precisie geopereerd. Mijn dank en respect gelden ook het Openbaar Ministerie, dat zich altijd minutieus met dit onderzoek bezig heeft gehouden, en nog natuurlijk Dames en Heren, Ik wil u deelgenoot maken van een tweede onderwerp: de financiën. We raken als gemeenten steeds dieper in een moeilijk parket. We bezuinigen nu al jaren achtereen. De gemeenteraad van Kollumerland c.a. weet nu al enkele begrotingen op een rij, soms met kunst en vliegwerk, maar toch altijd weer opnieuw vast te stellen. Als we ons realiseren wat er op ons afkomt, dan blijven we ons hart vast houden. Aan de ene kant wordt veel van de gemeenten gevraagd, als ik alleen al denk aan de veiligheid, brandweer, politie, rampenbestrijding en beheersing, gemeentelijke hulpdiensten, dan wordt de rekening alleen maar hoger. De burger verwacht namelijk dat de veiligheid steeds professioneler gegarandeerd wordt. Maar we moeten ons realiseren dat dat niet mogelijk is. De brandweer alleen al: als we zouden moeten doen wat het meest ideale zou zijn, dan zou er sprake zijn van diverse brandweerkazernes die 24 uur per dag bemenst zijn en die dan ook nog beschikken over al het benodigde materieel, zoals voor de hulpverlening bij verkeersongelukken, tot de modernste apparatuur bij bestrijding van brand en rampen. Dat wordt dus onbetaalbaar. Dus we zullen moeten accepteren dat 100 % veiligheid niet te garanderen is. Toch kijken we goed wat dan wel mogelijk is om het doel zo dicht mogelijk te bereiken. Vrijwilligers zijn daarbij essentieel. En toch: ook op onze vrijwilligers kan men niet altijd en overal een beroep doen. Tijden veranderen. Mensen zijn vaak overdag elders, vanwege hun werk. En dat merken we ook in Kollum, dan wordt het moeilijk om met een voltallig team uit te rukken. Dus u mag van ons verwachten dat de maatschappelijke en economische ontwikkelingen ook in de brandweer vertaald worden naar een optimale hulpverlening. Het komend jaar gaan we als brandweer Noordoost Fryslân een voorstel ontwikkelen, voor een gezamenlijk opereren van Buitenpost-Kollum. 2

3 Dat het er echter niet goedkoper op wordt, staat wel vast. Zo zijn er meer voorbeelden. Sociale zaken, de bijstand en de wet Werken naar vermogen, dat in combinatie met de sociale werkvoorziening. Wethouder Maasbommel heeft zich snel in de materie verdiept en hij vaart een duidelijke koers, samen met Dantumadiel en Dongeradeel, waar wij op 1 januari wat sociale zaken betreft mee verbonden zijn, één dienst Sociale Zaken, vanuit Damwâld. Met de Sociale Werkvoorziening was dat al het geval en dan vanuit Kollum en Dokkum. We trekken nu gedrieën op en er is duidelijk sprake van een nieuw elan. De Schuldhulpverlening doen we nog wel met Achtkarspelen. Dat de economische situatie met zich mee brengt, dat mensen een uitkering genieten en naar werk op zoek zijn, is duidelijk en dat is voor een groot deel ook te merken aan de gemeentelijke uitgaven. Het zijn grote posten, sociale zaken en sociale werkvoorziening, waar we niet onder uit kunnen en dat dus niet naar eigen vrije keuze voor iets anders ingezet kan worden. Dat beperkt fors de mogelijkheden om bijvoorbeeld te investeren. Het college vindt het bijvoorbeeld erg belangrijk, essentieel zelfs, om te investeren in het onderwijs. Op 18 oktober werd De Tredder, MFC Westergeest-Triemen, geopend. Een markant gebouw met diverse functies, en vooral met een schitterend onderwijsconcept. Nu staan we voor de problematiek van de Julianaschool, de Casimirschool, De Colle en de bibliotheek. Dit jaar zullen we daar een besluit over moeten nemen. Ook met het voortgezet onderwijs zit wethouder Maasbommel om tafel, om te kijken wat binnen de eerstkomende vijf à tien jaar echt noodzakelijk is. Ik noem dit, om u te laten zien, wat er dringend nodig is, maar ook om aan te geven, dat er grenzen zijn. Het geld is er amper. En tóch wil het college prioriteiten aangeven om te zeggen: daar investeren we wel, daar niet meer. Dit uiteraard gestoeld op het coalitieprogram en op de begroting. De gemeenteraad heeft bovendien bepaald, dat er een kerntakendiscussie zal komen, om echt aan te geven: dit wel en dat niet meer. Dat wordt een lastige maar noodzakelijke discussie, want zoveel is er eigenlijk niet om te kiezen. Het dwingt ons er wel toe, om echt aan te geven, wat we belangrijk vinden voor de toekomst. En daarmee kom ik bij het derde onderwerp: de bevolkingsdaling van onze gemeente. Tien jaar geleden had Kollumerland inwoners. Zoveel waren er nog nooit geweest. De verwachting was dat we elk jaar stevig groeiden. Het was hier immers prettig wonen en het werk zo tussen Drachten, Groningen, Dokkum en Leeuwarden in, was op bereikbare afstand. Het AZC ging echter dicht en dat waren meteen 250 inwoners minder en sindsdien ging het langzamerhand achteruit. Maar dat verliep heel minimaal. In dit jaar echter, 2012 dus, ging het met 74 terug. We zitten nu op inwoners. Dat is de krimp, wordt alom geroepen, we zijn een krimpgemeente. Ik wil dat graag geloven. Vergrijzing, ontgroening slaan ook zeker hier toe. Maar als je goed kijkt, valt het met die ontgroening, dus minder jongeren, op zich nog wel mee. Het opvallende feit doet zich namelijk voor, dat veel meer mensen gewoon vertrekken, dan dat hier komen wonen. Vooral inderdaad jongeren, studerenden. Dat is natuurlijk ook ontgroening, maar niet door minder geboorten. Over de hele linie genomen, zie je nog weinig echt krimp, dat wil zeggen: zolang je nog elders toename ziet, hoe kun je dan spreken van krimp? Op termijn wijzen de cijfers het echter wel degelijk uit. Dus daarom nu verstandig opereren. 3

4 Ons land is te klein om zoals in Frankrijk of in andere grote landen, te spreken van echt totaal verlaten gebieden. Ons land met zijn enorme bevolkingsdichtheid mag niet toestaan dat er alleen maar sprake is van heen en weer geschuif van inwoners. Dat moet echt heel evenwichtig gebeuren, in die zin, dat er een relatie ligt met voorzieningen en woningen. Nu weet ik ook wel, dat in economische zwakke tijden steden aantrekkelijk zijn voor mensen. Steden zijn minder duur om te wonen, althans dat is de gedachte vaak. Blijf ik binnen Fryslân, dan zien we een verschuiving naar Leeuwarden. Dat is heel goed voor Leeuwarden, maar wat daar gebeurt, is natuurlijk nadelig voor Fryslân en zelfs op termijn ongezond voor de woningmarkt. Politiek gezien zul je daar iets van moeten vinden. Het zijn economisch gezien moeilijke tijden en toch zul je vooruit moeten kijken, als het gaat om visie op je gebied. Economisch, sociaal en qua voorzieningen, zul je iets moeten doen. Maar dat kan niet eenzijdig gebeuren, dus niet alleen door Kollumerland, of regio Noordoost Fryslân, daar is provinciaal en zelfs landelijk beleid voor nodig, want ook elders zie je dit verschijnsel. Nogmaals: als we dit een natuurlijke ontwikkeling vinden is het prima. Je creëert dan meteen wel je problemen voor de toekomst, door een scheve woningbouwproductie, en op termijn een scheef aanbod in kwaliteit en voorzieningen. Daarom, om de trein in beweging te zetten, moet je kijken naar de woningbouw. We zitten op slot, zo lijkt het wel. Het is trouwens typisch een Nederlands probleem. Aannemers, vooral in de bouw, hebben te maken met de stagnatie in de bouw. En toch zou dat niet moeten. Als er iets weer een draai kan geven aan de economie, zijn het de ondernemers, die aan de slag moeten, willen en kunnen. Geef starters op de woningmarkt toch de mogelijkheid om te wonen in een eigen huis, geef daarvoor een premie, dat hebben we wel eens eerder gedaan. Schep vertrouwen in de burger, in de ondernemer. Bouw evenwichtig over de regio, en zet niet hier en daar de boel op slot. Geef woningbouwcorporaties lucht. Gelukkig hebben we dan nu in onze gemeente weer wat ruimte om te bouwen, in Cedelshof bijvoorbeeld, in Kollumerzwaag, daar kan eindelijk weer eens wat gebouwd worden. Het is minimaal en brengt ons niet echt vooruit. Maar dat in Kollum de boel op slot zit, is natuurlijk ongewenst. Woonbeleid is een beleid dat continu doorgaat en het is een totaal beleid, en met een integrale aanpak. Zoals sloop en vernieuwbouw, dat willen we ook graag doorzetten, zoals in Kollum- Zuid. Wethouder Bijleveld heeft daar nu volop mee te maken en hij zit aan tafel met ondernemers om toch iets te kunnen realiseren wat binnen onze beperkte mogelijkheden ligt. Dat geldt bijvoorbeeld voor het Hart van Kollum, dus rondom Huize Sytzama (nog bekend als het oude gemeentehuis). Bethesda is dan een goed voorbeeld van hoe er toch mooie appartementen op een prachtige locatie kunnen worden gerealiseerd. Het is natuurlijk goed dat politiek gezien door dit kabinet maatregelen worden genomen om de hypotheekrente via fasering af te schaffen. Daarmee krijg je een gezondere woningmarkt, zeker ten opzichte van de buurlanden. Maar juist dan zul je perspectief moeten bieden aan de bewoners, wat vertrouwen in de woningmarkt geeft. We wachten de maatregelen van het nieuwe kabinet Rutte dan ook met grote interesse af. Het vierde en laatste thema dat ik vanavond noem, gaat over de toekomst van onze gemeente. 13 december j.l. heeft de gemeenteraad besloten om in zee te gaan met Dantumadiel en Dongeradeel, en ook met Ferwerderadiel. Het besluit luidde dat we een intentieovereenkomst willen aangaan met de drie genoemde gemeenten om zo een fusie voor te bereiden. 4

5 We hebben er een hele lange tijd over gedaan om goed en wel overwogen tot dit besluit te komen. Eerst was, zoals bekend, onze blik zuidelijk gericht, Achtkarspelen, dat lukte uiteindelijk niet, maar nu hebben we positie gekozen voor het noordwesten. Het is nu afwachten hoe de andere partners reageren. Kollumerland heeft zich in ieder geval duidelijk uitgesproken. Je kunt, moet ik eerlijk zeggen, dit besluit over onze toekomst verschillend belichten. Kies je voor een kleinschalige bestuurlijke aanpak, dus wil je de gemeente houden zoals het is, dan kan dat natuurlijk best wel, maar dan moet je heel veel zaken buiten je eigen gemeente gerealiseerd zien te krijgen, want gemeenten van onze omvang redden het nu al niet en zeker in de toekomst niet. Je kunt ook zodanig samenwerken met andere gemeenten dat je het voor jezelf wel kunt redden, maar dan heb je weinig zeggenschap, indirect vaak, en wordt het omslachtig en bovendien: je hebt vier ambtelijke organisaties, vier gemeenteraden, vier colleges van b&w. Bovendien gaat veel tijd, energie en slagkracht verloren met overleg. De derde mogelijkheid is: neem die stappen toch in één keer, en bereid je voor op de fusie. Dat is dus gekozen door b&w en de gemeenteraad. Maar grootschaligheid houdt meteen in, dat je je ook weer kleinschalig moet oriënteren. Er is sprake van één bestuur, maar tegelijkertijd moet je aangeven hoe je gemeente het ziet qua structuur, organisatie en leefbaarheid wat de dorpen betreft. Dat wordt de grote uitdaging. We moeten ook eerst afwachten wat de exacte reacties van de andere gemeenten zijn, willen ze nu al een intentieverklaring? Dat vinden wij wel erg belangrijk, want dat schept duidelijkheid en anders gaat energie en tijd verloren. Daarom is er ook nog niets te zeggen van een jaartal, je hebt de anderen daar wel bij nodig. Er zijn veel voordelen, je hebt een betere slagkracht voor de sociaal-economische problematiek, je kan beter de infrastructuur aanpakken en je maakt een grotere vuist als het gaat om invloed elders, zoals bij rijk en provincie. Er zijn natuurlijk nadelen, die moet je ook beslist benoemen, want dan kun je kijken welke oplossing je daar voor wilt bieden. Zo is de gemeente Kollumerland een herkenbare gemeenschap die op zich best uniek is. De lijnen zijn kort, ook voor mij als burgemeester in de rol van burgervader merk je dat steeds weer. Wat erg belangrijk wordt in de toekomst is, hoe zie je je gemeente, of voor nu: hoe zie je je regio Noordoost Fryslân? We werken wat dat betreft nauw samen met de provincie, met Achtkarspelen, Tytsjerksteradiel, Dantumadiel en Dongeradeel, en sinds kort ook met Ferwerderadiel, in het zogenaamde ANNO-verband: Agenda Netwerk Noord Oost. We trekken samen op als het gaat om projecten, die gezien de sociaal-economische structuur hier, het verdienen om ze gerealiseerd te krijgen. Dat vinden we belangrijk als gemeente. We vinden het ook belangrijk als voorbereiding op die fusie, om goed aan te geven, waarom je dat sociaal-economisch gezien wilt. Je doet het vooral omdat je nu al ziet dat je er als regio een sterk verhaal van kunt maken. In die eventuele nieuwe Noordoost Friese gemeente gaat het om kernen, sterke dorpen, die de economie alhier draaiende houden, sterker nog: die vooruitgang moeten brengen. Voor ons is dat Kollum, maar dat geldt ook voor andere plaatsen: Dokkum, Damwâld, de Westereen. Daarmee zeg je niets ten nadele van de overige dorpen, daar ben ik dan ook zonet op ingegaan. Dus daar moet qua infrastructuur de nodige aandacht zijn en blijven, het gaat om voorzieningen, en u hebt al gehoord dat wij onderwijs belangrijk vinden, het gaat om bereikbaarheid en het gaat om woningbouw. De plaatselijke ondernemers moeten worden gestimuleerd om te kunnen investeren, en geen onderlinge verschuivingen, zodat binnen die nieuwe gemeente het ene dorp er ten opzichte van het andere beter of slechter van wordt. Ook hierbij geldt: een integrale aanpak en een evenwichtig beleid in alles. 5

6 Dat is wat we zullen moeten meegeven in de besprekingen voor de toekomstige fusie. En dat kan en dat lukt. En Kollum is dan een interessante plaats in dat geheel, want het is dan de enige grote plaats in het oosten van de eventuele nieuwe gemeente. Daar hebben we de ondernemers bij nodig, de instellingen, die hier gevestigd zijn. Het vraagt dus veel initiatief en creativiteit van de inwoners, instellingen, bedrijven en de middenstand. Het college wil daar op inzetten. Onderwijs, recreatie, toerisme, winkelvoorzieningen, bedrijvigheid, noem maar op, allemaal zeer belangrijk voor dit deel van deze regio Noordoost. Kollum Watersportdorp is al een tijdlang een belangrijk item, heeft prioriteit zelfs. Wethouder Boerema heeft er hard aan getrokken, de aanhouder wint, zou ik willen zeggen. Dat schept kansen, heeft hij steevast als credo, en zo is het ook. Ik vind het dan ook zeer verheugend dat ik hier mag meedelen, dat onze gemeente aan het eind van het jaar, dus nog maar recent, 20 december om precies te zijn, een bedrag ter beschikking heeft gekregen van 2 miljoen, voor het grote project Kollum Watersportdorp. Een boppeslach. Dat is echt een felicitatie waard, absoluut voor wethouder Boerema, maar zeker ook voor allen die er hard aan getrokken hebben. En natuurlijk met dank aan ANNO en de provincie! Het was begonnen met ooit een initiatief vanuit enkele Kollumer ondernemers, om met een plan te komen, Kollum aan het water. En nu is het zover, ANNO, vooral de provincie, stelt dit hoge bedrag beschikbaar en wij hebben ons deel al geleverd, want onze bedragen zitten al o.a. in de Mr Andreaepassage, in de voorzieningen van de jachthaven, in de aanleg van de boulevard. Het zal een belangrijke impuls zijn voor de vaarbereikbaarheid van het centrum van Kollum via de noordzijde. En zo zetten we ons op de kaart als regionaal centrum voor de watersport. Een impuls om ons als regionaal centrum verder te ontwikkelen, door nog betere vaarverbindingen tot stand te brengen. Dit verdient applaus. De komende tijd hoort u er vast meer over. Ik heb het gehad over teruglopende bevolkingsaantallen, ik sprak over zorgen omtrent de financiën, ik had het over de stagnerende woningbouw, en over recente trieste gebeurtenissen in onze gemeente. Ik hoop niet dat dit de hoofdtoon is, die bij u blijft hangen. Want ik heb ook gesproken over de toekomst, over kansen, en over succes en over verwachtingen. En over wensen. Maar ook over hoop. Er is veel leed, dat ben ik me zeer bewust. Mensen hebben geen werk, of schulden en weten niet hoe rond te komen. Verborgen leed, en leed dat aan de oppervlakte komt. Ook dat heeft onze zorg als gemeente. Het gemeentebestuur moet dan ook altijd realistisch zijn en maatregelen nemen waar het het hardste nodig is. Dat is in de sociale sfeer en in het welzijn van de mens, maar dat is ook voor het algemeen welzijn, dus het algemeen belang dat een ieder dan ook weer ten goede komt. Wat dat betreft zijn er best positieve verwachtingen. Het bijzondere is dat er ouders zijn met kinderen die positief in het leven staan, zij zijn het die hun kinderen een toekomst willen geven. Ik vind dat een mooi en sprekend voorbeeld hoe ook de overheid moet besturen: positief, hoopvol, toekomstgericht en realistisch. En hoe het komt met de bevolkingsaanwas? Elk nieuw leven, elke nieuwe inwoner is hier van harte welkom! 6

7 Vorig jaar zijn er twee nieuwe wethouders in ons college begroet, ik heb ze al genoemd, wethouder Lieuwe Bijleveld en wethouder Paul Maasbommel. We namen afscheid van Hilbrand Visser en Rik Schaafstal. Ook dat geeft aan dat er continuïteit is. U hebt het gehoord, er staat veel op de agenda, er is veel te doen. Volg ons kritisch, maar wel positief, want met een onderlinge goede verstandhouding kunnen we als bestuur goed functioneren. Ik wens u allen, een goed, gezegend en gezond Voor u en voor uw omgeving. Ik dank u zeer voor uw aandacht. Ik noemde al dat er prijzen zijn gevallen en dat er jubilea waren te vieren in Vanavond hebben we twee gasten die in die categorieën vallen. Eerst wil ik u noemen Joanne Hoekstra, zij woont met haar ouders in Augsbuurt en zij is tot Jonge dichteres des Vaderlands gekozen. We zijn erg trots op Joanne en ik mocht haar dan ook ontvangen in het gemeentehui. Haar gedichten zijn van hoge klasse, maar dat moet u zelf horen. We zijn erg blij dat ze bereid is hier vanavond twee gedichten te lezen. En: brassband Juliana uit Kollumerzwaag is in 1912 opgericht, vierde in oktober met een echt indrukwekkend concert haar 100 jarig bestaan. Ik heb toen onmiddellijk Juliana uitgenodigd om onze receptie van vanavond luister bij te zetten Nogmaals: onze gelukwensen voor Joanne Hoekstra en voor Juliana. Beiden leveren topprestaties! Twee kunstenaars, waar ik zo op terug kom en waarvan ik de expositie mag openen: Foekje Grijpstra uit Kollumerzwaag en Jan Rekker, oorspronkelijk uit Kollum. Bearn Bilker Oudwoude 2 januari