Theaterverslag CKV Creme Fraiche

Transcriptie

1 Theaterverslag CKV Creme Fraiche Theaterverslag door een scholier 2247 woorden 4 maart ,2 23 keer beoordeeld Vak CKV Creme Fraiche cinq Cabaretverslag: Voorbereiding: Ter voorbereiding van het optreden heb ik een recensie gelezen over creme fraiche. De recensie was zeer positief over creme fraiche en prees vooral de muziek de lucht in. Ik verwachtte dan ook veel van de voorstelling. Ik vond uiteindelijk de muziek het mindere van de voorstellingen, dus mijn verwachtingen kwamen niet uit. Al vond ik dat het door de gesproken teksten en gelaatsuitdrukkingen toch geen slechte voorstelling en waren mijn verwachtingen dus toch niet geheel onterecht. Algemene gegevens: Acteurs: Patrick Hesdahl, Jacques Lucassen, Pieter van Santen en John Schleipen. Tekst en muziek: John Schleipen. Arrangementen: Gregor Hamilton, Pieter van Santen en John Schleipen. Regie: John Schleipen. Geluidsbanden: Gregor Hamilton. Decor: Albert Dedden. Plaats: Theaterhotel de Oranjerie te Roermond Datum: 28 februari van uur tot uur. Gegevens over de spelers: Patrick Hesdahl: Geboren: 1 dec Maastricht Lengte: 1.78 meter Opleiding: Regie, Hogeschool Eindhoven Hobby s: operette, klaverjassen Specialiteit: anticiperen en inleving Pagina 1 van 6

2 John Schleipen: Geboren: 5 nov Maastricht Lengte: 1.69 meter Opleiding: Ned. Taal en letterkunde, Universiteit van Amsterdam. 3 jaar koninklijk conservatorium Den Haag Hobby s: steengrillen, kalligraferen Specialiteit: dialoog-improvisatie Jacques Lucassen: Geboren: 2 april 1968 Maastricht Lengte: 1.98 meter Opleiding: observatie-ontwikkeling observatorium Amsterdam Hobby s: Spaart fan materiaal van K3, Destiny s Child en alles van Westlife. Kan ruilen met van Dik Hout en Elton John Specialiteit: Karakterrollen Pieter van Santen: Geboren: 8 maart 1966 Heerenveen Lengte: 1.98 meter Opleiding: piano lichte muziek, conservatorium Zwolle. Hobby s: palingvissen Specialiteit: houten kop, stil spel Plot: Samenvatting: Het stuk begon met een liedje. Twee van de spelers speelden op de elektrische gitaar, en een van deze twee zong ook het grootste deel van de tekst. De andere twee speelden respectievelijk op het drumstel en het keyboard. Het eerste deel van de voorstelling speelde zich af in de toekomst. Het was niet nu maar veertig jaar later. Inmiddels waren drie van de spelers gestorven. Het gaat in het eerste deel vooral over de dood. Alleen is het steeds op een hele andere manier. Zo heb je de ene keer dat ze geesten spelen en een andere keer vertellen ze over de dood van een vriend. In het tweede deel is het niet meer veertig jaar later, maar nu. De drie zijn niet meer dood. In het tweede deel is ook het decor veranderd. De instrumenten hebben plaats moeten maken voor een houten pop en een stellage met plastice buizen. In het tweede deel wordt ook de titel verklaard. Ze waren in het verhaal oorspronkelijk met zijn vijven maar Claudio de vijfde is overleden. In het eerste stuk kwam Claudio ook al Pagina 2 van 6

3 ter sprake maar toen was nog niet duidelijk dat hij eigenlijk de vijfde was. Hij is gestorven toen hij tijdens zijn laatste wens het deltavliegen in de zee stortte. Op het laatst bouwen ze met de plastice buizen en een doek een deltavlieger en zetten ten ere van Claudio de pop die hem voorstelt eronder. Het toneelbeeld: De voorstelling vond plaats in de Oranjerie te Roermond. De stoelen stonden oplopend achter elkaar. Het podium was ongeveer 1 meter hoger dan de voorste stoelen. In de eerste helft van de voorstelling stelde het decor niet echt veel voor. Qua attributen stonden er alleen de instrumenten van de spelers en drie stoeltjes waar de spelers soms op gingen zitten In de tweede helft was het decor helemaal veranderd. Er stond nu een stellage met plastice buizen en een houten pop die een krant droeg. Er was vrij weinig licht op het podium. De grootste tijd waren er vier spotlights actief. Elk apart voor een speler. Als de spelers bij elkaar stonden was er een groot licht op hen gericht en voor de rest niks. In de zaal was het licht tijdens de voorstelling grotendeels gedimd. Het was dus vrij donker. Er werden verschillende attributen gebruikt. De meeste waren instrumenten of werden als instrumenten gebruikt. Zo had je twee elektrische gitaren, een drumstel, een keyboard en een mondharmonica. Er waren ook nog plastice buizen. Dezen werden op verschillende manieren gebruikt. Ten eerste als didgereedoo, ten tweede werden ze in een scène door twee spelers gebruikt om elkaar steeds mee te slaan. Ook werden ze gebruikt als zware buizen die door werklieden van plaats naar plaats werden gebracht. Ten slotte werden ze gebruikt in een scène als hulpmiddel bij de fitness-methode fit too fuck. Ook werd een houten pop gebruikt die diende als een overleden vriend om het vijftal compleet te maken( gekeken naar de titel cinq.) Ten slotte had je nog een aantal attributen die gebruikt werden voor een man in het publiek. De man kreeg een glas wijn en een kussen om het hem naar zijnzin te maken. Dat deze man deze spullen kreeg was, omdat hij in het begin van de voorstelling door een van de spelers voor schut gezet was. De kleding van de spelers was vrij normaal. Het waren kleren die best wel met de tijd meekonden. De spelers wisselden één keer van kleding, namelijk in de pauze. Ook de tweede setjes kleren konden wel met de tijd mee. Ik vond het best wel een goede keuze kleding, ook al vond ik niet alles even mooi. Vooral de kleding van speler John Schleipen vond ik niet mooi. Hij had bij zijn eerste setje een geruite broek, waar ik persoonlijk niet van hou. Uit dit alles blijkt dat het toneelbeeld best een grote rol heeft gespeeld. Dit kwam vooral door de attributen. Muziek en geluidseffecten: Vooral de muziek speelde een erg grote rol in de voorstelling. Er werden veel liedjes gezongen. Er werd zelfs met een liedje begonnen. Ik vond de muziek overigens wel het mindere deel van de voorstelling. In de liedjes zat namelijk geen humor. Ik vond het ook niet echt bij de voorstelling passen. De meeste grappen waren best wel hard en sommigen een beetje discriminerend, terwijl de liedjes heel zacht en langzaam waren. Ik vond ze ook niet echt bij de personen passen. De personen kwamen echt over als een paar wildebrassen, terwijl de liedjes dus erg rustig waren. Er was wel een leuk liedje. Dit was een vorm van Pagina 3 van 6

4 karaoke en werd bijzonder grappig verwerkt. De tekst van de liedjes paste wel goed bij het stuk. Als de spelers net ergens over hadden verteld, volgde over ditzelfde onderwerp vaak het liedje. De meeste liedjes kwamen aan het eind van een stukje en dienden dus als overgang naar de volgende scène De geluidseffecten speelden niet echt een grote rol. Er waren er ook maar heel weinig. En als ze er waren, werden ze door de spelers zelf gemaakt. Bijvoorbeeld bij een stukje over gebarentaal, trapte een van de spelers de andere zogenaamd op de teen. Hij deed dit overdreven hard, waardoor het ook heel erg hard klonk. Personages: De belangrijkste persoon was eigenlijk John Schleipen. Hij speelde bijna in elke scène een hoofdrol en hij zong bijna alle liedjes. Bij deze voorstelling kun je de personen eigenlijk niet goed karakteriseren, omdat ze in bijna elke scène zich heel anders opstellen dan in de vorige. Zo weet je dus eigenlijk ook weinig van de personen en ken je ze dus niet zo goed. De daden van de personen waren vaak niet echt gemotiveerd. Het sloeg vaak nergens op en dat maakte het nou juist grappig. Als je het vanuit een ander opzicht bekijkt, kunnen de daden ook wel goed gemotiveerd zijn, want het was natuurlijk om de mensen aan het lachen te krijgen en dat is ze goed gelukt bij de meesten. In de meeste scènes waren de personen wel zichzelf en speelden ze niet een of ander persoon. Er werd ook vaak de echte naam van de spelers genoemd. Zo werd er na een scène vaak gezegd. Pieter van Santen: diverse conservatoria. Dit kwam natuurlijk wel alleen voor als de desbetreffende persoon in de scène een belangrijke rol had gespeeld. Er waren wel scènes waarin de mannen een ander persoon speelden, maar zoals eerder beschreven waren deze momenten zeer zeldzaam. De onderlinge relaties tussen de spelers waren erg goed. Ze hadden nooit ruzie en waren ook tijdens het spelen van de weinige andere rollen erg aardig tegen elkaar. Het meest heb ik meegeleefd met Patrick Hesdahl. Ik vond hem verreweg het grappigste. Vooral zijn gelaatsuitdrukkingen vond ik erg goed en bovenal natuurlijk grappig. Het waren vrij normale mensen. Ze vertegenwoordigden niet echt een bepaald standpunt. Het leek wel of niets hen eigenlijk wat kon schelen. Hun enige doel was eigenlijk om het publiek te vermaken. Thematiek en interpretatie: Waar gaat de voorstelling over? Het belangrijkste thema in het verhaal is eigenlijk muziek. Er waren erg veel liedjes in deze voorstelling. De muziek op zich was wel goed en er werd mooi gezongen, alleen vond ik dat de muziek niet bij de voorstelling paste, want de muziek was niet grappig en de verhalen wel. De muziek bracht wel een zekere rust in het stuk, door zijn traagheid. Ook diende de muziek goed als tussenstukjes voor de scènes. Buiten de muziek waren er eigenlijk geen thema s. De verschillende scenes hingen niet echt samen al was er wel een duidelijke scheiding tussen de twee stukken respectievelijk voor de pauze en na de pauze. Voor de pauze ging het verhaal over de toekomst, waarin al drie spelers dood waren en in het tweede deel ging het over het heden. Dit was ook wel te merken, omdat in het eerste deel meerdere verhalen over de dood gingen en in het tweede deel was dit niet meer. Het stuk heeft eigenlijk geen betekenis voor mij gehad. Ik ben niet anders gaan denken over bepaalde dingen of iets dergelijks. Ik kan ook niet echt dingen van mezelf terugvinden in de voorstelling. Het heeft Pagina 4 van 6

5 op een andere manier ook weer wel betekenis gehad voor mij, omdat ik het erg leuk vond en erg gelachen heb. Ik had het niet willen missen. Boeiende werking: In deze voorstelling heeft het onderlinge verschil tussen de scènes mij het meest geboeid. In de ene scène ging het over mannen die vonden dat ze te hard moesten werken en in de andere ging het over gebarentaal. Deze twee scènes hangen totaal niet met elkaar samen en dat vind ik bijzonder boeiend. Dat komt omdat ik het een hele prestatie vind om anderhalf uur vol te maken mat vele verschillende onderwerpen. Ik vind het gewoon allemaal goed verzonnen en het zorgt ook voor wat afwisseling en zo wordt het niet saai. Het is zo natuurlijk wel moeilijk om iedereen iedere scène geboeid te houden, omdat sommige mensen natuurlijk hele andere smaken hebben dan anderen. Als je dan zoveel scènes maakt wordt het dus wel erg moeilijk om iedere scène voor iedereen leuk te maken. Ook is deze vele afwisseling slecht voor het verhaal. Het was haast onmogelijk om ergens een rode draad te vinden in de voorstelling. Het is dan ook moeilijk om er een samenvatting van te maken. Het minst boeiend vond ik de muziek. Het paste duidelijk niet bij het cabaret. Het was totaal niet grappig en het was veel te traag en rustig voor het wilde temperament van de voorstelling. De teksten sloten wel goed aan bij de vertelde verhalen in de verschillende scenes. Er werd vaak gezongen over de dingen in de afgelopen scene. De muziek op zoch was ook niet slecht, maar ik vond gewoon dat het niet bij de voorstelling paste. Structuur: De gebeurtenissen werden erg opvallend gepresenteerd. Het publiek werd er veel bij betrokken. Bijna bij elke scene werd er gezegd: Nou dat zal ik u eens vertellen. Dus het was duidelijk tegen het publiek gericht. Dat lieten ze dus ook goed merken. Er werd ook veel tegen het publiek gepraat. Ze stelden bijvoorbeeld vragen of reageerde op reacties uit het publiek. Bijvoorbeeld op een gegeven moment werd gevraagd: Noem eens een bepalend uit het verleden. Iemand riep Adolf Hitler en het verhaal ging over hem. De opbouw in het stuk is moeilijk te herkennen. Er is eigenlijk maar een duidelijke scheiding in het stuk en dat is de scheiding tussen het deel voor de pauze en het deel na de pauze. Voor de pauze gaat het over de toekomst en na de pauze gaat het over het heden. Ook is na de pauze het decor helemaal veranderd. De muziekinstrumenten zijn ingeruild voor andere attributen, zoals een stellage met plasticen buizen en een houten pop. Er is dus ook een duidelijke scheiding in tijd namelijk tussen het heden en de toekomst. Dit is te merken aan dat in het eerste deel drie van de vier spelers spelen dat ze dood zijn en in het tweede deel zijn ze weer levend. Er zijn ook veel wisselingen van plaats. Iedere scène speelt zich eigenlijk op een andere plaats af. Dit vind ik best knap om het te realiseren op zo n kleine ruimte en met respectievelijk weinig attributen. Recensie: Pagina 5 van 6

6 Het geheel vond ik best wel goed. Ik heb veel gelachen en ik heb het naar mijn zin gehad. Ik vond alleen dat de grappige momenten te kort waren. Net als het grappig begon te worden was de scène weer voorbij. Ik miste eigenlijk de afronding. Met deze afronding was de voorstelling een stuk beter geweest. Ik vond de spelers goed. Vooral Patrick Hesdahl vond ik erg goed. Met zijn gelaatsuitdrukkingen maakte hij de voorstelling een stuk interessanter. Ik vond de keuze van de hoofdrolspeler wel verkeerd. De grootste rol ging naar John Schleipen terwijl hij lang niet de grappigste speler was en ook niet de beste. Ik ben het niet echt eens met de recensie die ik gevonden heb. De schrijver van de recensie, vond de muziek geweldig, terwijl ik dat het mindere van de voorstelling vond. Hij vond de muziek ook beter dan de gesproken tekst, terwijl ik daar juist mijn sympathie vind. Ik vind het niet echt een aanrader. Als ze de muziek een beetje een grappiger tintje gaven en wat vlotter maakten zou ik hem zeker aanraden. Pagina 6 van 6