NKBV C2 cursus Stubai

Transcriptie

1 NKBV C2 cursus Stubai Al vele jaren ga ik de bergen in. Enerzijds met studenten Bos & Natuurbeheer van het CITAVERDE College Roermond, anderzijds in mijn vrije tijd. In de bergen vertoeven is niet geheel zonder gevaar getuige de vele ongelukken die er ieder jaar plaatsvinden. Vaak met een relatief goede afloop maar het gebeurt niet zelden dat er dodelijke slachtoffers vallen. In de Alpen alleen al laten ongeveer 320 bergsportbeoefenaars jaarlijks het leven. Maar liefst 80% van de dodelijke ongelukken vindt plaats onder de bergwandelaars. Het klinkt wellicht vreemd maar het overgrote deel van de ongelukken wordt veroorzaakt door onachtzaamheid, slechte voorbereiding, zelfoverschatting, een gebrekkige opleiding etc. Ondanks de gevaren en de risico s blijft het wandelen in de bergen een geweldige ervaring die nauwelijks te beschrijven is. De adembenemende uitzichten, de kleuren en de prachtige planten die er groeien en dieren die je er aan kunt treffen maakt dat je de risico s voor lief neemt. Een aantal jaren geleden ben ik begonnen met het volgen van alpiene cursussen bij de Nederlandse Klim en Bergsport Vereniging. Eigenlijk omdat het veilig in bergachtig terrein vertoeven wel zo belangrijk is. Eerst een beginnerscursus, ervaring opdoen in het alpiene terrein, knopencursus, weer veel in de bergen zijn en vervolgens een gevorderden cursus. In juli 2008 zijn we met vier personen- Theo, Anita, Dieter en Franz onze berggidsbegonnen aan de gevorderden of C2 cursus in het Stubai dal. Vanuit Sölden door het Windachdal richting Gasthaus Fiegle. Afbeelding 1. Hildesheimerhütte Vanuit Fiegl is het ruim vier uur lopen naar de Hildesheimerhütte waar we de komende vier dagen zullen verblijven. Het weer is slecht, het regent en het is koud. 1

2 Gelukkig daardoor loop je wat gemakkelijker en vlotter omhoog. In de hut worden we onthaald door Gustav de hüttenwirt, het is er warm en vooral droog. De volgende dag blijkt de omgeving wit te zijn. Het heeft de gehele nacht gesneeuwd en dat blijft doorgaan tot de volgende dag. Toch besluit Franz om te gaan oefenen op de Pfaffengletsjer. Eerst een stuk klimmen, dan via een glettersteig dalen. Aangezien er geen pad meer te zien is oriënteren we op de steenmannetjes. Eenmaal op de gletsjer de stijgijzers aan en afdalen in een gletsjerspleet. We staan op ruim 3000 m. hoogte. De lucht is er ijl en het ademhalen gaat dan ook wat zwaarder. Via een verankering met twee ijsboren in het ijs, een zelfzekering met een prusik sta je stabiel om zo de klimmer veilig naar beneden en boven te begeleiden. Afbeelding 2. Anita zekert Theo Het naar boven klimmen met stijgijzers en twee ijsbijlen is best zwaar, maar eenmaal de kunst onder de knie loop je a.h.w. naar boven. Het sneeuwt nog steeds. Rond een uur of twee beëindigen we de klimoefeningen en lopen we aan het touw weer terug naar de hut. s Avonds wederom een feestelijk maal met drie gangen. Om uur uit de veren. De lucht is geheel opgeklaard en een wonderlijke witte wereld schittert tegemoet. Goed insmeren jongens, goed smeren deelt Franz ons mede. Het licht dat via de sneeuw weerkaatst wordt is zo fel dat het pijn doet aan de ogen. Bril op. Vandaag een tocht over een sneeuwveld, een graat en een top. De Stubaier Wildspitze moet er aan geloven. De piramidevormige bergtop is 3340 m. hoog en torent werkelijk boven de omgeving uit. Er ligt veel sneeuw en ijs, waardoor de stenen glad zijn. We klimmen geheel gezekerd, met het leggen van tussenzekeringen naar de top. Soms zak je tot de knieën weg en kost het moeite telkens weer op twee benen te gaan staan. Het kruis komt naderbij. De beloning is een prachtig uitzicht. Om ons heen zie je diverse witte toppen waaronder de Schaufelspitz, Hintere Daunkopf en de Knödelspitze. Het is allemaal zo overweldigend dat je vergeet moe te zijn. Na de inspanning wat drinken en 2

3 chocolade eten. Het is vooral drinken. De chocolade kleeft aan de vingers en in de mond zodat het wegslikken daarvan geen pretje is. Drinken dan maar. Ongemerkt verlies je veel vocht op deze hoogte. De slijmvliezen in keel en mond bevatten relatief veel vocht, maar door het verlies van dat vocht zijn ze min of meer uitgedroogd. Afbeelding 3. Top Stubaier Wildspitze. 3

4 De afdaling gaat een stuk beter, lastige passages zijn er niet meer, of hebben we een andere route genomen? Glad is het nog steeds en het blijft een kunst om evenwicht te bewaren. Vingers grijpen naar een stukje rots en de voeten vinden er rust. Even voelen of er voldoende grip is. Ja hup en nu verder. Terug bij de bivakzak waar we een deel van onze spullen in hebben achtergelaten bereiden we ons voor op een reddingsoefening aan een lager gelegen skiliftpalen. Behendig klimt Franz de ladder op en bevestigt met een bandschlinge en karabiner het hoofdtouw vast aan een dwarsligger van de paal. Er worden twee technieken besproken en uitgevoerd; a) de prusik en b) de gardanknoop. De prusikmethode gaat veel gemakkelijker en binnen een mum van tijd ben je boven. De gardanmethode is veel lastiger en vereist naast techniekook veel kracht, tenminste bij mij. Afbeelding 4. Twee karabiners met gardanknoop. Zo gebeurt het dat ik na een fikse inspanning geen meter ben opgeschoten. Doe ik iets fout? Nee,.. dat niet maar deze methode ligt mij niet zo. Zo n gardanknoop is er eigenlijk voor om het touw te fixeren tussen de karabiners opdat je niet afglijdt. Wanneer ik in een gletsjerspleet val dan maak ik gebruik van mijn prusik. Dat werkt sneller en is eenvoudiger. Inmiddels is het al laat geworden en we moeten nog een heel eind teruglopen. Ook nu gaat de weg terug een stuk sneller dan verwacht. Het is ruim uur voor de Hildesheimerhutte in zicht komt. Rond uur beginnen we aan het avondeten. Het is gezellig druk en warm in de hut. Buiten daalt de temperatuur snel onder het vriespunt zonder dat het echt koud aanvoelt. Die nacht slapen we met ons drieën in een acht persoonskamer met het raam open. Theo wordt diezelfde nacht wakker en merkt op dat het wel erg koud geworden is in de kamer en sluit het raam. Het kwaad is al geschied. Anita en ik zijn inmiddels ook wakker en merken de vrieskoude op. Meerdere paardenwollen dekens moeten de koude dragelijker maken. De volgende morgen blijkt dat het s nachts 15 graden gevroren heeft. Na wat gemopper dat raam 4

5 gaat vanavond wel dicht!! pakken we onze rugzak weer in gordel en ijzerwaar mee. Om uur ontbijten, muesli, kwark, yoghurt, brood en beleg. Afbeelding 5 Besneeuwde gletsjer met breuk Vandaag een oefendag op de gletsjer, remmen na val in sneeuw, skiën en snel lopen dalend op een sneeuwveld en het houden en redden van een val in een gletsjerspleet. Het is stralend weer en het wordt al snel warmer. Om naar de oefenplaats te lopen moeten weer enkele honderden hoogtemeters overwonnen worden over een traject van ongeveer vijf kilometer. Uiteraard voordat we de besneeuwde gletsjer opgaan worden we aangelijnd. Wel zo veilig, hoewel er in dit traject geen spleten zitten. Deze keer mag ik sporen, dat betekent dat er een looproute gemaakt wordt in verse sneeuw. Dat is zwaar, zowel fysiek als mentaal. Soms zak ik tot mijn knieën in de sneeuw, val bijna om, weer met beide benen tot aan het kruis vast. Daarnaast moet je oriënteren en dat gaat alleen op de prominente steenmannetjes. Van te voren had Franz met mij het te lopen traject al doorgenomen, maar in het veld blijkt oriënteren toch wat lastiger te zijn. Tevens zorgen we in de touwgroep dat het touw strak blijft hangen. Mocht een van ons vieren door een sneeuwbrug zakken dan kan de val gemakkelijker opgevangen worden door de overige groepsleden. Meerdere keren zak ik weg met een van mijn benen. Onder mij gaapt een zwart gat wanneer ik mijn voet uit de sneeuw haal. Voorzichtig verplaats ik mijn lichaamsgewicht naar achteren in de hoop dat de brug niet instort. Toch telkens weer schrikken. 5

6 Wanneer een gletsjer blank ijs heeft wordt een zekering gedaan m.b.v. twee ijsboren, maar wanneer er verse sneeuw ligt worden er twee pikkels onder een hoek van 10 graden de sneeuw in geramd. Een zgn. Seilrolle. In ons geval oefenden wij met twee personen waarvan er één zich bewust in de diepte liet storten. Het is maar wat je leuk vindt. Belangrijk is de val te houden, dus alert blijven en het touw strak over de grond laten gaan, anders ga je ook mee de diepte in. Theo is zeven keer naar beneden gesprongen. Hij kreeg de smaak te pakken? De volgende dag was het mistig. We waren van plan om naar de Muellerhütte te gaan via twee graten en twee toppen. De Wilder Pfaff ( 3456 m.) en de Zuckerhutl (3505 m.) hadden we al twee dagen terug kunnen zien. Vooral de Zuckerhutl oogt lastig te beklimmen. Stijl,..heel stijl maar vooral glad. Afbeelding 6 Slachtoffer Theo hangt ruim 20 meter boven bevroren water. 6

7 Een groot deel van de wand is vereist. Dankzij stijgijzers glijd je niet uit. Inmiddels begint de afdaling over een smalle graat richting de Italiaanse grens. Ondanks de mist gaat het oriënteren en lopen prima. Afbeelding 7 Wilder Pfaff Afbeelding 8 Op Italiaans grondgebied op de achtergrond de Muellerhütte 7

8 Sommige trajecten zijn hier voorzien van een staalkabel. Het is ongeveer 10 meter lang en biedt alleen schijnveiligheid want de verbindingen zijn niet sterk. Je zult jezelf via rotspunten moeten zekeren. Nog een hele klus, zoals later blijkt. Afbeelding 9 Theo op de graat 8

9 Op afbeelding 9 zijn twee berghutten te zien. Op de voorgrond de Muellerhütte en daarachter Becherhaus. Hemelsbreed staan deze hutten 500 meter van elkaar verwijderd, (vreemde jongens die Italianen). In de hut is het rumoerig. Lucas -de sympathieke beheerder van het complex-, is aan het verbouwen en legt de laatste hand aan een van de vele kamers. Het ziet er als nieuw uit, tenminste het binnenwerk. Buiten is alles bij het oude gebleven, zo laat Lucas weten. Elektriciteit wordt via een windmolen gewonnen en acht zonnecellen op het dak. De watervoorziening is een probleem. Er staat nauwelijks druk op de waterleiding en het resulteert in flauwe koude waterstraal. Op de bodem van de gletsjer wordt het smeltwater met een pomp naar boven gebracht en er is niet altijd evenveel smeltwater aanwezig. Dit soort problemen moet je voor lief nemen. Op momenten wanneer de mist verdwijnt komt er een adembenemende witte wereld tevoorschijn. Bergtoppen, gletsjers en zonnestralen doen je versteld staan van het prachtige landschap. Hier doe je het voor, roept Theo. Ik knik bevestigend, niet in staat een woord te zeggen. Afbeelding 10 Becherhaus. De volgende dag vroeg op en via de Sonklarspitze, Hohes Eis richting de Siegerlandhütte. Het is wederom mistig en koud. Af en toe een vlok sneeuw. We lopen in een rap tempo de Sonklarspitze op. De mist wordt met iedere hoogtemeter zwaarder en dikker. Je ziet geen hand voor de ogen. Het kruis blijkt geschonken te zijn door een carnavalsvereniging uit Merano, en is beetje bij beetje zoals meccano, door deze grappenmakers in elkaar gezet. Vanaf de top zoekt Franz de weg naar Hohes Eis. Waar is die? Na ruim een half uur oriënteren en regelmatig fout lopen vinden we het volledig ondergesneeuwde steenmannetje. Best spannend, fluister ik in mijzelf en een rilling loopt over mijn rug. Al glijdend en skiënd richting Hohes Eis, 9

10 een smalle heel lastige graad wordt behendig- zonder overmoedig te wordengenomen. In de verte ligt de Siegerlandhütte. Afbeelding 11 Vanuit de Siegerlandhütte uitzicht op het dal naar Fiegl. Het dal ligt er vredig bij, geen sneeuw en wind meer, wel dagjesmensen die al puffend en hijgend vanuit het dal richting hut lopen. Wij lopen naar Fiegl het einde van deze cursus tegemoet. Daarna een taxi die ons naar Sölden en het hotel terugbrengt, en besluiten volgend jaar weer de bergen in te gaan. Hopelijk kan Franz zich wederom als bekwaam berggids bij ons aansluiten. Jongens bedankt! Dieter van Andel 10