Doelen halen en samenwerken in een team zonder leider: C3 team op pad

Transcriptie

1 Doelen halen en samenwerken in een team zonder leider: C3 team op pad Mijn eigen verhaal! 1 augustus was het zover. Voor het eerst samen een week op pad zonder gids. Hier hebben we maanden naar uit gekeken! 3 vrouwen (Nienke, Annemarieke en ik) en een grof uitgestippelde route die start met het nemen van de trein naar Zermatt (1608m). De hutten zijn gereserveerd! Ik ga op pad met 2 jongere vrouwen, 2 zussen en 2 vriendinnen, waar ik me veilig en vertrouwd bij voel. We kennen elkaar van de cursussen C2 en C3 van de Nederlandse Bergsportvereniging. Daar hadden we een klik. We parkeren de auto, laden alles uit en leggen het op de grond. We pakken alles in en verdelen het eten over ons drieën. De trein komt snel en de rit geeft me de tijd om het touw op mijn rugzak te binden. Wat een gewicht! De eerste dag begint met een korte wandeling door Zermatt. Het contrast tussen de bergbeklimmers en de toeristen is groot. Ik voel me soms bekeken en geniet ook van onze stoere uitstraling. We starten in de zon bij de lift die omhoog gaat naar 2552meter. Boven is de regenkleding echter direct nodig. Ik baal! Ik constateer dat ik mijn stijgijzers in de auto heb laten liggen. Hoe stom is dat! We zijn gelukkig praktisch en treffen we in het lege restaurant een Nederlandse eigenaresse die met ons mee denkt. We blijven rustig. Ze belt de hut waar we naar toe gaan lopen. Jihaaaa! We verliezen geen tijd omdat we in onze eerste hut stijgijzers kunnen lenen. Aangezien we de laatste nacht daar ook slapen kan ik ze ook makkelijk terugbrengen. We moeten zowel dalen als stijgen tot de hut. Het is een saai stuk. Ik draag het touw, het doet pijn aan mijn schouders want dit gewicht zijn ze niet gewend. Mijn rugzak schuif ik steeds op en neer om de pijnpunten iets te verleggen. Het dalen en stijgen zat niet in het hoofd van Nienke. Die dacht op gelijke hoogte te blijven. De regen blijft aanhouden en het door Annemarieke geïntroduceerde woordspel helpt ons om het saaie pad in de regen te belopen te vergeten en zet mijn gedachten uit. Het helpt mij om niet te denken aan het gewicht wat aan mijn schouders hangt of aan de regen die valt. Ik ben blij met de afleiding van het woordspel. We komen nat aan en er is helaas geen drooghok. We hebben wel een 12 persoonskamer voor onszelf. Wat een luxe! Het is rustig in de hut en het warme water met het theeassortiment van Nienke doet ons goed. In de hut bekijken we de route van of voor de volgende dag en vragen we aan twee Belgen of zij de route kennen. Je kan tochten vooraf voorbereiden via de kaarten en internet, ter plekke is het vaak anders en is het ook de vraag wat het weer doet. Zelf naar buiten kijken en vragen stellen aan bv gidsen of andere bergbeklimmers kan helpen om te weten hoe het werkelijk op de route is. We staan op tijd op en het is een prachtige dag met een strak blauwe lucht. Dit is zo genieten! 5 meter van de hut hebben we direct een probleem met het pad. Waar is het? In de verte zien we het pad maar hoe komen we de steile morene af. Dit is de voorlaatste etappe van de haute route, een bekende route van Chamonix naar Zermatt, dus de weg moeten wij echt wel kunnen vinden denken we. We gaan via links naar beneden en dan vervolgens de morene op. Die lopen we af en ja hoor: veel te stijl! 1/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok /barbara@huisvanoorsprong.nl oktober 2015

2 Dit gaat dus niet. We zoeken en praten. Hm... hoe lossen we dit op? Ik merk dat ik baal want ik vind het stom dat we de route niet kunnen vinden. We lopen een uur later weer voor de hut langs. Ik schaam me een beetje als twee mensen bij de deuropening ons hallo zeggen. Lekkere start van onze tweede dag zonder gids: we kunnen gelijk de weg niet vinden. We balen alle drie en zijn wat stil. We lopen rechts naar boven en staan weer bij de rand van een andere morene. Gaan we hier naar beneden? Nee, dat is te gevaarlijk vinden we. We balen nog steviger en lopen een stuk naar boven naar een andere route, de route die de Belgen gingen lopen die we gisteravond spraken. We lopen dus nu op een stuk wat een totaal andere route is dan eerst gepland. We spreken af door te lopen totdat we op een volgend punt komen waar we weer keuzes gaan maken over hoe we verder gaan. Want deze route betekent 600 meter rotsklimmen en deze route hebben we niet voorbereid. We nemen pauze op de plek waar we goed overzicht hebben over de rotsen, scannen de rots en bespreken waar we naar boven kunnen gaan. Er is natuurlijk ook geen pad te zien. Ik merk dat ik het spannend vind. Dit heb ik nog nooit gedaan. Hoe zit het met de veiligheid, hoe zit het met mijn kunde en kennis? We weten van de Belgen dat het rotsklimmen op deze route niet moeilijk is. Andere opties zijn terug naar de hut, zelfs terug naar Oostenrijk waar ik de week ervoor zat gaan komt als optie bij ons naar boven. Op het moment dat we alle opties hebben opgesomd zien we, terugkijkend het dal in, de Belgen aan komen lopen. Tjee, wat een timing! We zitten op de plek waar de stijgijzers aan gaan en we aan het touw kunnen. We spreken af hun te volgen en checken ook of dit voor hen ok is. De gletsjer is vlak en alles verloopt voorspoedig. Het is een mooie dag, de kom waarin we lopen is vlak en spleten zijn er bijna niet. Mijn geleende oude stijgijzers zijn wel een crime. Bij de overgang van gletsjer naar rots doen we de stijgijzers af en gaan we los van het, vanwege steilheid, ingekorte touw. Het is zoeken en nog eens zoeken naar een route omhoog. We werken samen met de Belgen. Samen vinden we de route niet, zien geen steenmannetje en besluiten naar boven te klimmen. Ik ga als eerste en merk de spanning in mezelf. Ik vind het moeilijk omdat ik bijna geen plekken zie om een standplaats te maken. Dat zijn plekken waar ik een zekering kan maken voor ons als groep, zodat we gezekerd verder kunnen klimmen. Op een bepaald moment vind ik het te onveilig. We hangen alle drie los en als er nu iets gebeurt vallen we alle drie. Mijn abseilhulpmiddel ben ik inmiddels verloren bij het pakken van een karabinier. De Belgen hebben een ankerpunt (standplaats) en ik besluit ons touw vast te maken aan hun touw en op deze wijze een zekering te maken. We balen achteraf dat we aan de Belgen vast gingen en tegelijkertijd concluderen we dat het een veilige beslissing was. Wat vraagt de route zoeken en speuren, het klimmen vraagt ook al mijn concentratie en mijn energie. Achteraf besef ik ook dat ik te weinig heb gegeten en gedronken tijdens het klimmen. We klimmen met z n 5-en zo een stuk samen. We gaan weer los van elkaar als we op een punt zijn waar we zonder zekeringen verder kunnen. We besluiten ook dat Nienke voorop gaat. Zij voelt zich van ons drieën het lekkerst op de rotsen en is er ook het beste in. We zekeren tussendoor op bepaalde punten want Annemarieke en ik vinden deze zekerheid prettig. Het nadeel is dat we veel tijd verliezen en ook vergeten de reserveerde Bertol-hut af te bellen en de hut Dent Blanche (3500m), waar we nu naar toe klimmen, te bellen om te zeggen dat ze onverwachte gasten gaan krijgen. Langzaam stijgen we en ik heb af en toe pauzes nodig om te eten en 2/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok /barbara@huisvanoorsprong.nl oktober 2015

3 mijn ademhaling te reguleren. Zoveel rotsklimmen heb ik nog nooit gedaan. Vind ik dit wel leuk? Ik merk dat voor mij dit de max is qua moeilijkheid, duur en plezier erin hebben. Het is bijna weer te hard werken in plaats van plezier hebben en dus over grenzen gaan. Ik zit er nu tegenaan te schuren. Tegelijkertijd heb ik geen tijd om erover na te denken want we moeten door. We zijn langzaam door het zoeken en zekeren. Teruggaan is geen optie en de weg naar boven is onbekend. Ik merk dat ik blij ben met mijn twee maatjes en dat ik het fijn vind dat ze er zijn. Vaak ben ik een leider met dingen doen, nu volg ik en dat lukt. De Belgen hebben een steenman voor ons achter gelaten en we horen ze roepen. Ze hebben blijkbaar 20 minuten op ons gewacht en staan, met een standplaats, bij een punt waar we een steile sneeuwvlakte moeten traversen. We haken in op hun standplaats om ook veilig over te kunnen steken. Dit is wel het echte alpinisme en ik ben moe voel ik. We zijn inmiddels 12,5 uur bezig en op 3700 meter hoogte! De Belgen hebben wel de hut gereserveerd en voeren het tempo op. Ze willen op tijd zijn voor het eten. Het tempo op de gletsjer is voor mij net te snel en ik moet alle zeilen bij zetten om dit tempo te kunnen volgen. Ik merk dat ik wat waggel. Tegelijkertijd moet ik wel in dit tempo mee want we zitten met z n allen aan 1 touw. Bij de rotsen, waar de hut ergens verderop beneden moet liggen, koppelen we los. Links is het steil, rechts is het steil en we klimmen en klauteren rechtdoor naar beneden. Annemarieke geeft aan dat ze een stuk gezekerd naar beneden wil en eigenlijk is dat ook fijn want dan kunnen we abseilen. Tegelijkertijd zijn we dan langzamer. Ik ga ook gezekerd en Nienke zekert ons. Wat is het fijn dat Annemarieke dit aangeeft en daarmee voor zichzelf en de groep zorgt. Daar kunnen we bij elkaar op vertrouwen. Alle klimspullen zitten of hangen inmiddels door elkaar over ons heen. Het is een rommeltje geworden en we moeten met de Belgen alle de spullen nog doornemen. Zij hebben spullen van ons en wij van hun. We zijn blij dat we er zijn om uur zijn (6.30 uur gestart) en knuffelen. Ik word blij van de knuffels van Nienke. Ze tilt me steeds bijna op en dat vind ik grappig want dat is meestal andersom. We worden nauwlettend bekeken door iedereen die op het terras zit als we al onze spullen laten vallen en of van ons loskoppelen op het terras. Het uitzicht is prachtig en wij zijn kapot. 13,5uur klimmen is teveel voor mij. Eten is er niet meer voor ons, gelukkig hebben we wel drie slaapplaatsen in de lager. We trakteren de Belgen op een drankje en bedanken hen voor de samenwerking. Nadat alle spullen zijn verdeeld en opgeruimd eten we een zak studentenhaver leeg die we bij ons hebben. Ik krijg niet veel door mijn keel. Achteraf gezien heb ik te weinig gegeten om weer energie bij te tanken. Het uitzicht is echt zo prachtig met de ondergaande zon en de uitgestrekte gletsjervlaktes. Dit is waarom ik hier zo van hou. Deze plekken van rust en schoonheid zijn de arbeid die ik heb te leveren om hier te komen meer dan waard. We komen bijzondere mensen tegen. Zoals een parapenter die morgen van de top van de Dent Blanche naar beneden gaat parapenten. Hoe bedenk je het! 3/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok /barbara@huisvanoorsprong.nl oktober 2015

4 Om uur gaat het licht uit en ik zoek als een van de laatste mijn plekje in het donker. Ik heb geen idee of ik naast een man of een vrouw lig. Nienke ligt links van me. Dat weet ik wel. Mijn oordoppen doe ik in en ik slaap nauwelijks. De hoogte van 3500 meter heeft zijn effect op mijn onrust en ik ben moe. Op dag drie zijn veel klimmers al vroeg vertrokken om de Dent Blanche te beklimmen en dus wellicht naar beneden te vliegen. Qua sportiviteit zijn wij onervaren broekies. Wat is het toch een aparte wereld met allemaal berggeitjes, sommige straks ik de nieuwe outfits, sommige in oude versleten kleren. Wij staan om 5 uur op en starten om 6 uur met lopen naar de tete Blanche en vervolgens naar de Bertol hut. Een eenvoudige, redelijke horizontale route. Een Franse gids gaat er met een groep ook naar toe dus dat helpt ons met de route, ook al doen we het zelf. Ik ga voorop in het touw als we lopen tot de voet van de tete Blanche. Horizontaal gaat prima en zodra we omhoog gaan heeft mijn ademhaling het lastig. Ik moet met regelmaat effe stoppen om mijn ademhaling rustig te krijgen en merk dat ik het lastig vind als lid van de groep omdat ik de groep voor mijn gevoel ophoud. Tegelijkertijd is het wat het is en is dit wat ik nodig heb. Annemarieke en Nienke zijn geduldig. De zojuist afgeronde mindfulness cursus komt nu van pas met de gedachten die mijn hoofd in gaan en er weer uit vliegen. Het is weer meer hard werken dan genieten. Komt het door het snelle stijgen? Is mijn conditie onvoldoende? Is het mentaal? Is het mijn leeftijd? Voor de top is er nog een klein stijl stuk waar ik zo min mogelijk naar kijk. Ik kijk naar mijn voeten, tel de stappen en bij 10 begin ik weer op 1. Op de top van de tete Blanche (3695m) ben ik bijna alles weer vergeten en hebben we een prachtig uitzicht over de Matterhorn en de Dent d Herens. We eten en drinken. Nienke en Annemarieke zijn rustig en ik merk dat ik het fijn vind dat ik me niet bezwaard voel. Bij hen kan ik gewoon zijn. Voor het tweede deel van de tocht starten we met afdalen naar de Bertol (3310m). Daar heb ik al één geslapen. Ik vond het een prachtige hut met een wonderschoon uitzicht. De hut ligt op een spitse punt die aan de ene kant over de gletsjers uit kijkt en aan de andere kant in het Aosta dal kijkt. Het is werkelijk adembenemend. Het afdalen gaat prima en het aanwezige spoor maakt het makkelijk. Op het vlakke horizontale deel is het soms zoeken tussen de spleten. We lopen voor ons gevoel in een merengue veld. We houden allemaal van eten dus we herkennen ons allemaal in deze beeldvorming. Het is soms ook irritant lopen want het zijn steeds miniheuveltjes waar je over heen moet lopen. Het laatste deel gaat het weer omhoog naar de hut. Ik loop een heel rustig tempo omdat ik mijn ademhaling laag wil houden en een regelmatig tempo wil lopen. De zon brandt en het is erg warm. De gletsjers is behoorlijk gesmolten en de hut is daardoor hoger komen te liggen. We zijn er vlak bij als er irritatie komt. Moeten we links om of rechts om? Ik kies voor links om omdat dat is wat ik ken. De irritatie zit ook in verschillende stijlen van lopen. Als Nienke moe is en de hut ziet wil ze het liefst het tempo versnellen, terwijl ik juist langzamer ga. Als je achteraan loopt gaat het ook nog langzamer en moet je volgen. Over dit soort dingen kunnen we het prima hebben en we accepteren het van elkaar, zowel in de heat of the moment als daarna als we het er over hebben. We brengen elk iets eigens wat het geheel beter maakt. 4/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok /barbara@huisvanoorsprong.nl oktober 2015

5 Onze stijgijzers, stokken en pikkels laten we onder aan de steile rechte ladder van 35 meter liggen. We zekeren ons zelf bij het naar boven klimmen op de steile trap. Vandaag was het maar 5,5 uur lopen. De zon schijnt prachtig als we de kaas in stukjes snijden en samen met ons oude brood opeten. Al snel komt er niet veel meer uit mij. Ik realiseer me dat er maar één ding wat ik kan nu kan doen. Slapen! Mijn hele lijf zegt dat ze uit wil! De 2,5 uur slaap doen me onwijs goed. De 13,5 uur van dag 2 en het snelle stijgen hebben er in gehakt merk ik. Contact met de buitenwereld is er bijna niet, bereik met de telefoon hebben we alleen als we de ladder naast de hut opklimmen. Het is een grappig gezicht als we toch af en toe de ladder opklimmen om een teken van leven te sturen. Het doet me goed als ik smsjes binnen krijg en ik even contact heb. We zitten heerlijk aan tafel in de zon en ik benoem dat ik zo fijn vind dat we alles tegen elkaar kunnen zeggen. Al pratende met de gidsen komen we er achter dat onze oorspronkelijk geplande route niet over de gletsjers mogelijk zijn. Een route kan alleen via het afdalen naar een dal. We moeten dus wat anders bedenken. We kijken naar de route van morgen en constateren dat Annemarieke last heeft van haar achilles en ik nog moe ben. Tegelijkertijd horen we dat het morgen slecht weer wordt, waarschijnlijk rond 9 uur zegt een gids. We besluiten een rustdag in te lassen. De route naar de Aosta hut duurt zeker 8 uur dus morgen weer ver zou veel energie kosten. We hebben eerst energie op te doen met een rustdag. Ons uitslapen betekent om 5 uur wakker worden als de anderen opstaan en om 7 uur opstaan voor ons eigen ontbijt. Het is droog en nog mooi om 9 uur terwijl we de trap gezekerd afdalen. Bij onze spullen balen we als een stekker. Wat the F#@!! Een pickel en 1 paar stokken zijn gestolen. 2 pickels en onze stijgijzers en 1 paar stokken liggen er nog. Wie doet dit? Wie neemt in deze omgeving spullen van iemand anders mee en creëert daarmee onveilige situaties voor anderen? We zijn sprakeloos. We maken een korte wandeling naar de rotsen om daar omhoog te klimmen. Op het moment dat we daar zijn zeg ik dat ik niet verder wil. De lucht ziet me er te slecht uit en ik vertrouw het niet. We draaien om. Bij de hut is het nog steeds goed weer en we besluiten onze reddingstechnieken door te nemen. De dode man maken we alle drieën met hulp van elkaar en met Hannes in ons achterhoofd. We voelen ons veilig bij elkaar en hebben er vertrouwen in zeggen we hardop. De ladder klimmen we weer gezekerd naar boven, het is nog steeds mooi weer. De relativerende opmerking van Annemarieke doet goed: We zouden los van het weer een rustdag inplannen. Daarmee in het weer rustig in ons hoofd. We bespreken de rest van de week en ieders wensen hierin. We delen dat we de laatste dag liever een hele lange dag maken en volledig afdalen richting het dal dan in de saaie, minder gezellige Schonbiel hut te slapen. We spreken af om de dag die we dan winnen in te vullen met relaxen. Direct schiet het woord hammam in mij op. Die behandeling verdienen we, terwijl Nienke en Annemarieke niet weten wat het is. Vrijdag zullen ze ontdekken wat het is en hopelijk blij zijn. We lezen verder in onze boeken en uiteindelijk begint het om 16 uur te regen. Wat is deze rustdag fijn en nodig voor mijn lijf. Mijn geest is rustig maar helaas heb ik te constateren dat mijn lijf ouder wordt 5/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok /barbara@huisvanoorsprong.nl oktober 2015

6 en de benodigde fysieke hersteltijd langer. Volgend jaar ga ik met een betere conditie omhoog spreek ik met mezelf af. Dat zal ook effect hebben op de groep. Nienke helpt de hulpkok met medische tips en daardoor mogen we voor het eten bij de Hutte waard een drankje komen doen. Dit vind ik heerlijke momenten. Kletsen en auwehoeren met gidsen in het Engels en Frans. Het is superfijn dat we van de Hutte waard haar pikkel mogen lenen. We zullen deze aan iemand meegeven als we die kruisen bij het naar beneden lopen op de laatste dag. Dan komt onverwacht Pierre de hut binnen lopen, hij is als NKBV gids met zijn groep de haute route aan het lopen. Wij zouden eigenlijk niet in deze hut slapen en nu treffen we hem. We spreken af om elkaar in Nederland op te zoeken! We bespreken de route naar de Aosta hut, waar we ook de top van de tete Valpeline (3798m) op willen. We hebben wat discussie over een bepaalde stuk van de route en komen er uit doordat we afspreken dat we ter plekke zullen bepalen wat we doen. Annemarieke zal deze dag leiden. De wekker gaan om 4.15 uur en op de ingeschatte tijd lopen we aangelijnd met stijgijzers richting de tete Blanche. Onderweg stoppen we even om van de omgeving te genieten. Wat is het toch mooi lopen terwijl het steeds lichter wordt. Wat zijn we nietig en super blij dat we hier lopen. We houden van elkaar roepen we! De toilet onderweg op de gletsjer is zo ook heel mooi en we begraven alles vakkundig. Op het eind moet ik weer een paar keer stop zeggen omdat mijn ademhaling omhoog schiet. We lopen langs de tete Blanche en dalen af om de beklimming van de tete Valpelline te starten. Ik heb de route tijdens het lopen al bekeken en twijfel. Nienke en Annemarieke willen de berg graag op. Het feit dat ik kan benoemen dat ik twijfel geeft me ruimte. We spreken af dat Annemarieke iets meer zigzag gaat lopen in plaats van meer recht omhoog. Dat zal mij helpen. Ik besef me dat ik weer aan het tellen ben. Het helpt me om focus te houden, om door te gaan want het is zowel fysiek als mentaal merk ik. Met mindfulness training kan ik de gedachten die er zijn best goed zonder oordeel laten gaan. Met een paar hele korte pauzes staan we binnen de normale tijd alleen op de top. We hebben een prachtig 360 graden vergezicht. We zien de Mont Blanc, de Matterhorn, en de Dent D Herens en de 600 meter rots die we beklommen hebben. Ik vraag me af of ik dat laatste werkelijk heb gedaan. Ik heb nieuwe dingen gedaan en ben trots op onze prestaties. Tevens kan ik accepteren dat ik nu fysiek niet de sterkste ben. En dat dit oke is. Ik voel me gedragen door deze twee jonge meiden. Hoe fijn is dat. Ik draag normaal en nu word ik gedragen. Het is onwennig en fijn! Ik ben ook oke als ik leun. De andere twee vinden het prima en kunnen me dragen. We gaan links naar beneden en zien adembenemende spleten en verkennen de route van morgen vanaf deze kant. Mijn stijgijzers moet ik voor de zoveelste keer recht trekken. Wat ben ik blij als ik deze dingen straks kwijt ben. Een goede les om mijn eigen spullen de volgende keer zorgvuldiger te checken. We lopen de route verder en gaan op zoek naar de plek waar we van de gletsjer af kunnen naar de rotsen. Het is de bedoeling dat we ergens 600 meter moeten afdalen over de rotsen, daar zien we niet naar uit omdat we dit dan morgen ook weer omhoog moeten klimmen. 6/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok /barbara@huisvanoorsprong.nl oktober 2015

7 Nienke gaat als eerste kijken en ziet een weg naar beneden. Alleen die weg zien Annemarieke en ik niet. Onze verschil van inzicht wordt geuit, mag er zijn en we accepteren de keuze die we maken. Het geeft zoveel rust dat we de groepsbesluiten steeds volledig accepteren. We besluiten verder af te dalen nadat we eerst op die plek onze lunch hebben genuttigd. Langs de rand van de gletsjers dalen voorzichtig af en we beseffen dat we een volgende keer dit aangelijnd zouden doen. We leren zo door te doen, door hardop met elkaar te reflecteren en samen verder te gaan. We willen dit ook allemaal individueel en hebben elkaar nodig om dit te kunnen doen. Onze karakters zijn verschillend en van waarde voor het geheel. Het wederzijdse vertrouwen, respect en betrokkenheid naar elkaar toe is onze bodem. We zijn liefdevol en matsen elkaar niet. Bij de plek waar we gaan afdalen besluiten we ook dat ons zwaargewicht, het touw, verstopt wordt zodat we het morgenochtend weer kunnen oppikken. Morgen komen we weer op deze plek als we naar boven lopen. Het touw 600 meter nu naar beneden en morgen in alle vroegte naar boven dragen zien we niet als iets van toegevoegde waarde. Nienke verstopt het touw zeer gedegen. Het eerste deel van de route naar beneden is door de hangende kabels prettiger en de steenmannen maken het makkelijker om de route te vinden. Tegelijkertijd speelt door ons hoofd dat we dit stuk morgen ook weer in het donker omhoog moeten lopen. We zoeken anker punten die het ons morgenochtend in het donker makkelijker kunnen maken. Na een tijd zien we in de verte beneden de reflectie van een klein zilverachtig iets. We zijn er bijna en komen zonder telefoonbereik aan bij een kleine Italiaanse hut en een aluminium wc hutje ernaast. De zon schijnt volop, op de achtergrond horen we de stroom van water uit te gletsjers kletteren en alle vochtige kleren en schoenen worden uitgehangen. Met de zon, water, nootjes en het uitzicht is het ineens een luxe vakantie. We beseffen dit als we kunnen poedelen bij een home made kraan. In de hutten zijn geen douches en is het leven basic. We liggen daarna heerlijk in de zon te lezen en kletsen over liefde, mannen en vriendschappen. We ontmoeten een enthousiaste man uit Slowakije die graag onze kaart wil bekijken. De ontmoetingen in de bergen zijn steeds uniek. Wat mij aanspreekt is dat niet iedereen hier komt. Hier komt een bepaald type mens. We bespreken de route voor de laatste lange dag en berekenen dat we 12 uur gaan lopen. Ik moet slikken als ik hoor dat dit betekent dat de wekker om 3.45 uur gaat! De pikkel en stijgijzers moeten we onderweg ook nog aan iemand of bij de Schonbiel hut afgeven. Ons bed roept om uur en ik weet de aanleiding niet meer maar Annemarieke en ik krijgen de slappe lach. Wat is dit grappig en heerlijk, we lachen met pijn in onze buik. De andere onbekende slapers in onze lager moeten er ook vanzelf om lachen. Nienke gaat straks voorop als we op de gletsjer zijn. Maar in het donker loopt ze in het midden omdat Annemarieke en ik koplampjes hebben. Het is een mooie dag en het is behoorlijk zoeken naar de steenmannetjes. De maan schijnt niet volop zodat we zonder lampjes kunnen lopen. Zo nu en dan leggen we er zelf een extra steen op een steenmannetje. De inschatting dat we over dit stuk erg lang 7/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok oktober 2015

8 zouden doen blijkt mee te vallen. Na twee uur zijn we boven en haalt Nienke vol trots het touw achter de rotsen vandaan. Aangelijnd en met stijgijzers vervolgens we onze route. We gaan links om, zien de gletsjerspleten om ons heen en zijn alert. Dit betekent dat we het touw strak houden en we blijven hardop communiceren over spleten waar we overheen lopen. Nienke checkt met regelmaat of het tempo oke is. Mijn ademhaling gaat soms weer wat omhoog. De momenten van even pauze doen me goed. Alert zijn we ook als Nienke tot haar middel in een gletsjerspleet zakt. Ik hou als middelste het touw strak en Annemarieke trekt aan het touw. Nienke komt er dan zelf uit en zegt met een glimlach op haar gezicht: Daarom vertrouw ik op jullie! We lopen voor ons gevoel naar het uiteinde van de wereld de zon tegemoet op de gletsjer. Wat is het hier mooi. Het is genieten en hier lopen drie blije meisjes! Dit is waar je het ook voor doet. De afdaling wordt een stuk spannender. De spleten zijn groot en indrukwekkend. Voor mijn gevoel is het een mijnenveld en ik wil met tempo er zo snel mogelijk veilig vanaf. De route is soms duidelijk en soms is het zoeken. De communicatie verloopt weer hardop: waar zijn de spleten, wat wordt onze route, hoe is het met iedereen? Annemarieke zakt ook weg in een spleet, het touw staat strak en ze kan er zelf uit komen. Het ijs is zacht en de sneeuw over de spleten heen maakt dat we erg alert zijn en ook een korter lontje hebben. Maar het mooie is dat we dit prima kunnen hebben. We zijn direct naar elkaar op dit soort spannende momenten, zonder gedoe. We zijn super blij als we op een veilige plek op de rotsen onze stijgijzers af kunnen doen. En zijn helemaal blij als we direct een gids met een groep oudere dames treffen die naar de Bertol hut gaat. Hij wil de geleende pikkel voor ons meenemen. Hoe fijn is dat, zo gaat het voorspoedig met de geleende spullen teruggeven. Annemarieke wil het touw dragen. We geven steeds aan of we het touw willen dragen en dan is het punt. En niet van jij hebt het touw gisteren ook al gedragen. Deze duidelijke communicatie zorgt voor rust. We begeven ons nu op het stuk van de route wat we op dag een niet konden vinden. Verwonderd loop ik over dit duidelijke pad naar beneden. Waarom konden we dit nu niet vinden op de heenweg. Dat blijkt als we op het punt komen waar we naar links en rechts kunnen. Wederom hebben we een situatie waar we verschil van inzicht hebben, 2 van ons willen naar rechts en 1 naar links. Annemarieke benoemt dat ze bevestigd wil hebben waarom ze naar links wil. De erkenning van ons geeft rust als we met z n allen door de morene naar rechts afdalen. (We gaan wederom van steenman naar steenman naar beneden. Dat gaat de eerste paar honderd meter prima. Als we geen steenmannen meer zien neemt ongeduld ons voor een deel over en willen we de moren op. Bij de eerste poging omhoog voelen Annemarieke en ik ons niet veilig. We dalen weer af, lopen door en klimmen samen een paar honderd meter verderop toch omhoog. Niet de meest slimme actie concluderen we achteraf. We zeggen hardop dat dit niet richtig und sauber is zoals we vorig jaar van onze gids Hannes hebben geleerd. We zijn wel superblij als we veilig en zonder kleerscheuren bovenop 8/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok /barbara@huisvanoorsprong.nl oktober 2015

9 de morene staan. Het klimmen en klauteren ging goed maar was niet de meest veilige en verantwoorde keuze. We zien, als we een stuk verder de morene af zijn gelopen, dat de route verder onder langs liep. De pauze is heerlijk en nodig. Op het moment dat we verder gaan lopen zien we een stel naar boven lopen die naar de Schonbiel hut lopen. Het blijken locals te zijn die de eigenaresse kennen en vinden het prima om de geleende stijgijzers af te geven. Het saaie stuk lopen we verder naar beneden. Tot het punt waar we weer naar boven moeten lopen naar de lift. Wederom lopen we net niet goed en zijn we blij dat Nienke een tussendoor route ziet waarmee we op het juiste pad komen. De route leidt ons langs heerlijke blauwebessenstruiken. Het lopen op skipistes, tegenkomen van de toeristen helpt ons weer met terugkomen in de gewone wereld. Wat zijn we blij met een koud Radler biertje, schoenen die uitkunnen en voeten die in de berglucht kunnen bewegen. Wat hebben mijn voeten af en toe pijn gedaan. De lift en trein brengen ons snel naar de auto. Wat is zijn de verse abrikozen heerlijk! Ik ben kapot als ik om uur na een douche in een Zwitsers dorp op een hotelbed in slaap val! De volgende dag is onze Duitse hammam een verademing. Onze spieren krijgen een welverdiende massage. Tevreden rijden we naar huis. Volgend jaar weer een tocht! In je eentje kun je niet zulke tochten maken. Samenwerken is nodig en levert prachtige momenten op! 9/9 C3 op pad 2015 Huis van Oorsprong Barbara de Kok oktober 2015