-WAT DOE IK? -HOE VOEL IK ME IN DE VERGADERINGEN? diep gelukkig: mijn beperkte ervaringskennis kan werkelijk iets betekenen voor anderen

Transcriptie

1 M I J N D E E L N A M E A L S G R O E N T J E A A N H E T V E R N I E U W D E Z O R G C O N CEPT R O N D A R IKEL 107 IN D E P R O J E C T R E G I O ' A R R O N D I S S E M E N T L E U V E N E N Z O R G R EGIO T E R V U R E N ' Dames en Heren, lieve mensen die even naar mij willen luisteren. Hoe ervaar ik als vertegenwoordiger van de vzw.uilenspiegel de zinvolheid van de inspanning die wij mogen doen om betrokken te worden in het zorgvernieuwingsproject rond art.107? Wat zijn onze verwachtingen nog? Aan het eind van elk deeltje waaruit mijn korte betoog is opgebouwd zal ik een antwoord inlassen van iemand van onze doelgroep uit een zeer beperkte bevraging die wij afnamen in verband met herstelgerichte zorg. vergadering OpCo 1 maal per maand In duo met collega van Uilenspiegel -WAT DOE IK? 1 )Ik ervaarde de zorg door het mobiele team als erg goed! Dank zij hen stelde ik een crisisplan op, dat ondertussen al zijn deugdelijkheid bewezen heeft. Hierdoor werd immers een opname vermeden. Zorg is complementair met mijn andere hulpverleners. Positief is dat er niet altijd enkel bij mij thuis afgesproken wordt, ook wandeling of cafébezoek is mogelijk. Kortom: opnamevermijdend: moet de eerste bekommernis van een mt zijn. En daar slagen zij in m.i. -HOE VOEL IK ME IN DE VERGADERINGEN? diep gelukkig: mijn beperkte ervaringskennis kan werkelijk iets betekenen voor anderen diep respect: mijn hoed af voor de toewijding en de vakkennis en gedrevenheid van de mensen die ik daar ontmoet welkom: oprecht vriendelijk realistische bejegening angstig: als patiënt en deskundige uit ervaring temidden professionelen

2 ze verdragen me hier en daar mag ik al blij om zijn overdonderd: vakjargon, afkortingen, door de bomen het bos leren zien bezorgd: hoe kan stap voor stap het perspectief van de patiënt hier nog beter verwoord en verwerkt worden en eenvoudiger wat kan mijn bijdrage zijn? 2) Ik ervaar het mobiele team als een meerwaarde. Het biedt een persoonlijk gerichte zorg in mijn eigen thuisomgeving, doorbreekt het gebruikelijke isolement en denkt concreet en persoonsbetrokken na over de voor mij optimale zorg. -WAT IK DENK OVER ONZE PARTICIPATIE IN DE VERGADERINGEN? 1) voorzichtig: groeiproces over angst heen wederzijdsrespect behouden en bevorderen 2) weinig gestructureerd: van onzentwege-----gezamenlijke vorm van reflectie op de vergadering---- en vanuit de vergadering bvb. bundeling van patiëntgerelateerde onderwerpen 3) persoonlijk: a) belang van lijfelijk-psychische aanwezigheid: men zal moeten erkennen wat men bij mij voelt b) inbreng vanuit 'zorg-ervaringsintuitie' uiteraard getekend door mijn psychisch gevoeligheden c) Ik zal allicht eens (meerdere keren) in de valkuilen trappen die horen bij mijn psychische gevoeligheid = ook leermoment (wederzijds) meubel te worden d) Ik hoop voldoende kritisch te durven zijn/worden om geen overbodig e) belang van intervisie met andere ervaringsdeskundigen f) belang van vorming en goede informatie g) belang van groeitijd 4) bezorgd: hoe kunnen we realistisch maar daadwerkelijk zachtjes aan meer echt gelijkwaardige partners worden en eenvoudiger wat kan mijn bijdrage zijn? 1 )Ja! MT is complementair met mijn psychiater, psycholoog, familiehulp, huisarts. Het netwerk dat rondom mij bestaat helpt mij om mijn eigen krachten aan te spreken en verder te ontwikkelen. Vertrouwen van mijn zorgverleners helpt mij om daadwerkelijk positieve stappen te zetten, die werken naar een betere toekomst.

3 -WAT HOOR IK OP DE VERGADERINGEN OVER DE CONCRETE VORMGEVING VAN PATIËNTENPARTICIPATIE BINNEN HET NETWERK vooreerst:: ik heb nog een zeer onvolledige kijk op het reilen en zeilen binnen het netwerk concreet over patiëntenparticipatie: weinig of niets (althans niet begrijpelijk voor mij) wat ik wel voel en hoor: het uitgewerkte zorgconcept wil grondig onderbouwd het patiëntenperspectief genegen zijn mijn vraag: is er voor patiëntenparticipatie binnen het netwerk een al dan niet verdere mentaliteitswijziging nodig? Hoe kan dat groeien? mijn vraag 2: hoe verstorend mag het patiëntenperspectief zijn ( ik besef uiteraard dat er grenzen zijn, maar het heeft wel zijn consequenties waar men ze voor ons trekt) 2) Ik heb niet de indruk dat de verschillende zorgverleners in elkaars weg lopen. Ik ervaar de verschillende lijnen eerder als elkaar aanvullend. -WAT IK ALS GROENTJE HET MEEST POSITIEVE EN HET MEEST NEGATIEVE ASPECT VINDT AAN HET ZORGCONCEPT ACHTER ARTIKEL 107 het meest positieve: aandacht voor het unieke krachtige en maatschappelijk potentiële van iedere situatie gecombineerd met een bundeling van vele krachten die in functie hiervan worden ingezet op basis van een wetenschappelijk sterk onderbouwde visie het meest negatieve: gaat men werkelije ruimte vrij maken voor 'de echte noden van de patiënt' of gaat dit eerder een doorgedreven verhaal worden van 'kansen krijgen en verplicht worden ze te aanvaarden' en het alsnog te maken tot meerdere eer en glorie van een erg dominant maar daarom niet alles zaligmakend maatschappijmodel. Dit zou ook elk kritisch potentieel van een patiëntenbeweging in mijn ogen grotendeels verlammen. het meest essentiële in de zorg is volgens mij het vertrouwen in de zorgrelatie, en dat is volgens mij niet MAAKBAAR. Ik voel soms een grote huiver als wat menselijk is in te grote mate als maakbaar wordt voorgesteld. Bij Artikel 107 krijg ik soms dat gevoel.

4 2) Herstel betekent voor mij het terug zelf in staat zijn de verantwoordelijkheid over mijn leven op te pikken, het kunnen aanvaarden van eigen beperkingen en het kunnen uitwerken van de mogelijkheden. -WAT ZAL DE RODE DRAAD ZIJN VAN MIJN VERDERE KRITISCH- CONSTRUCTIEVE DEELNAME IN DE TOEKOMST mijn eigen groei en denkproces klein en realistisch houden mijn eigen denkproces en deelname-dynamiek voldoende kritisch, gedreven, gedragen en idealistisch houden voor alles aanwezig zijn veel luisteren mijn meningen willen herzien en bijschaven verlangen om te blijven bijleren blijvende intervisies met een lange adem klein maar fijn mee blijven bouwen aan een moderne, warme zorg. en last but not least vraag ik hier met aandrang: -een juiste plaats voor ervaringsdeskundigen -ernstige vormen van patiëntenparticipatie op alle niveaus -voldoende werkingsmiddelen voor de vzw Uilenspiegel zodat de eigen rol op deugdelijke en onafhankelijke wijze kan blijven vervuld worden. Ik dank U oprecht 1) De zorgverleners spelen een rol in mijn herstel doordat ze persoonlijke krachten aanboren bij mij. Ze geven mij zelfvertrouwen om stappen naar de toekomst toe te zetten. Doen beroep op de veerkracht die in mij aanwezig is. Vertrekken van het heden op naar een beter vooruitzicht in de toekomst. Ze zijn mijn compagnons de route. Mijn verhaal bij hen kunnen doen, positieve feedback van hen krijgen geeft mij vertrouwen om op de ingeslagen weg verder te gaan.

5