Mensen weten ineens wie ik ben

Transcriptie

1

2 Mensen weten ineens wie ik ben carola schouten, tweede kamerlid christenunie nummer 1, maart 2012 VERZEKERD! 11

3 Ze zit pas sinds mei in de Tweede Kamer, maar de uitverkiezing tot Politiek talent van het jaar 2011 heeft haar naam in één klap gevestigd. Mensen weten ineens wie ik ben. Het is mooi om een podium te krijgen, zodat ik mijn verhaal kwijt kan, maar het is ook wennen. Ik moet mezelf nu vaak portretteren en dat vind ik best lastig. 12 VERZEKERD! nummer 1, maart 2012 Carola Schouten van de ChristenUnie straalt een en al levenslust uit. Ze maakt een zelfverzekerde indruk en weet heel goed wat ze wil. Ze verontschuldigt zich voor haar kleine kamer op het Binnenhof en als ze wordt gewezen op het zelfportret aan de muur, breekt er een brede lach door: Die heb ik gekregen toen ik politiek talent van het jaar werd. Als ze zit, verontschuldigt ze zich nog een keer: Schrik niet als straks de bel gaat, een heel lange, want dan moet ik even stemmen. Voor de Eurotop. Maar goed, barst los! U zit hier nog maar net en bent meteen al verkozen tot politiek talent van Overbodig om te vragen of het Kamerwerk bevalt? Het bevalt inderdaad. Ik kende het werk al een beetje, omdat ik vijf jaar beleidsmedewerker bij de Tweede Kamerfractie ben geweest. Met name bij een kleine fractie heb je dan een flinke kijk in de keuken. Ik vind het Kamerwerk eervol en spannend. Het voelt goed dat ik nu zelf aan de knoppen mag zitten. Wat vindt u spannend? Als Kamerlid moet je soms grote beslissingen nemen, bijvoorbeeld rondom de eurocrisis. Ik probeer in zo n geval alles tegen elkaar af te wegen. Het is soms wikken en wegen, maar uiteindelijk moet je toch een knoop doorhakken. Ik voel die verantwoordelijkheid heel sterk, vooral als het om Europa gaat. Het gaat niet goed in Europa om het zachtjes uit te drukken en dan zijn er wel eens momenten dat ik s nachts wakker schrik. Was u verrast dat u werd verkozen tot politiek talent? Natuurlijk, blij verrast. Ik zit nog maar zo kort in de Tweede Kamer. Waarom bent u het geworden? Daar zou je het juryrapport op na moeten lezen. Ik denk vanwege de complexe dossiers die ik in portefeuille heb, waaronder de eurocrisis en pensioenen. Maar, moeiteloos in het Kamerwerk gerold, zoals de jury opmerkte, is schijn hoor. Ik heb de nodige leermomenten gehad, van die leercurves waarvan je achteraf denkt: dat had ik ook anders kunnen doen. Ik heb lang genoeg bij de fractie meegelopen om te zien hoe je debatten insteekt, hoe je probeert meerderheden te krijgen en moties indient, maar het is anders als je er zelf staat. Dat schud ik echt niet zomaar uit mijn mouw. Het kost mij ook veel energie en voorbereiding. Wat heeft de benoeming u gebracht? Veel spin-off, interviews en aandacht. Mensen weten ineens wie ik ben. Dat is raar. En ook heel dubbel. Aan de ene kant vind ik het mooi dat ik een podium heb waardoor ik mijn verhaal kwijt kan, maar aan de andere kant wil iedereen ineens alles van mij weten. Dat is wel even wennen. Het lukt me steeds beter, maar in het begin was het zoeken wat ik wel en wat ik niet kwijt wil. Heeft u altijd al politica willen worden? Eigenlijk helemaal niet. Ik heb bedrijfskunde gestudeerd en wilde het bedrijfsleven in. Tijdens mijn studie heb ik een specialisatie gedaan die ligt op het scheidsvlak van overheid, bedrijfsleven en samenleving. In die tijd ben ik me gaan realiseren dat mijn interesse vooral ligt in het nadenken over vraagstukken in de samenleving. Na mijn studie ben ik bij het ministerie van SZW gaan werken. Dat beviel prima, maar je werkt dag in dag uit binnen de kaders die de politiek stelt. Op een gegeven moment merkte ik dat ik die kaders wel eens zelf wilde bepalen. Wat bent u voor politica? Pff, lastig. Ik ben resultaatgericht en zoek naar gemeenschappelijke belangen. Ik wil er, koste wat het kost, graag uitkomen. Dat betekent niet dat ik altijd consensusgericht ben, wel resultaatgericht. In die zin ben ik ook heel gedreven en vasthoudend. Als ik overtuigd ben, bijt ik me vast. Maar wel vanuit de inhoud. Veel besluiten die in de politiek worden genomen, hebben impact op de samenleving en dan moet de inhoud centraal staan. Wat wilt u bereiken? Het thema in veel zaken waar ik me mee bezighoud, is solidariteit. Hoe kun je de solidariteit tussen generaties behouden en er Het voelt goed dat ik nu zelf aan de knoppen mag zitten fotografie: ivar pel

4 tegelijkertijd voor zorgen dat jongeren straks dezelfde mogelijkheden genieten als de ouderen van nu? Dat is niet eenvoudig, want je ziet de tweedeling ontstaan, terwijl ik zo graag plannen wil ontwikkelen die alle generaties op dezelfde manier laten profiteren of inleveren. Neem nou het pensioendossier. In het nieuwe Financieel Toetsingskader moeten keuzes worden gemaakt die gevolgen hebben voor de verschillende generaties. Mag je met hogere rendementen rekenen? Betekent dat een groter risico voor de jongere generatie? We zullen in de Tweede Kamer moeten proberen een goede balans te zoeken, maar zeker is dat er op veel onderdelen wat zal veranderen. Wat bedoelt u daar precies mee? We weten nu al dat de zorgkosten in ons land verder zullen toenemen en de pensioenen soberder zullen worden. Als je daar de problemen op de woningmarkt bij optelt, ontkomen we niet aan pijnlijke oplossingen. Misschien moeten we de eigen woning koppelen aan het pensioen? Of aan de zorg? Hoe dan ook komt er meer bij mensen zelf te liggen en ik nodig verzekeraars van harte uit om met ons mee te denken. Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd wat verzekeraars voor ideeën hebben. Hoe wilt u die diverse terreinen met elkaar verbinden, het komt toch gewoon neer op een soort uitruil? Nee, geen uitruil. Alsjeblieft niet. Wat ik bedoel, is dat wij als politici alles apart benoemen en benaderen. Er zijn problemen op de woningmarkt, de druk op de zorgsector neemt toe en we hebben te maken met pensioenproblemen. In essentie hangen die problemen echter ook met elkaar samen. Als je kijkt naar de zorgkosten, dan weet je dat die aan het eind van het leven toenemen. Misschien kunnen we wel zorgarrangementen maken, waarbij burgers zelf aangeven waarin ze willen investeren. Een woning is nu bezit, maar hoe zit dat straks? Is het dan ook een deel van het pensioen? En hoe verhoudt het pensioen zich tot de zorg(kosten)? Kunnen we die twee met elkaar verbinden? De burger zal meer regie moeten krijgen. Je kunt niet alles van de overheid verwachten. Nu niet en straks al helemaal niet meer. We kunnen het simpelweg niet meer bolwerken, maar we kunnen ook niet alles bij de volgende generaties neerleggen. Er moeten keuzes worden gemaakt en samen kunnen we kijken hoe we dat zo goed mogelijk kunnen doen, zodat mensen ook voorbereid zijn. nummer 1, maart 2012 VERZEKERD! 13

5 Verzekeraars hebben de neiging om af te wachten Samen is dan samen met verzekeraars? Wat mij betreft wel. Verzekeraars zijn soms geneigd om naar de politiek te kijken en af te wachten welke kaders wij scheppen. Nou is dat ook best lastig, want ze zijn afhankelijk van wet- en regelgeving van onze kant, bijvoorbeeld op het terrein van Solvency II, maar ze mogen best vaker zelf het initiatief nemen. Laat ik een voorbeeld geven. Ik ben samen met D66 met een initiatiefwetsvoorstel bezig voor de hypotheekmarkt. Ons voorstel is om de hypotheekrenteaftrek annuïtair te maken, dus steeds een stukje minder. Het geld dat daarmee wordt bespaard, kan worden teruggegeven in de vorm van een lagere overdrachtsbelasting, om starters op de woningmarkt te helpen. Intussen zien we dat banken ook zelf oproepen doen om dat systeem aan te passen, waardoor de druk op het kabinet wordt opgevoerd. De banken wachten dus niet af, maar gaan zich mengen in de discussie. Personalia Carola Schouten (1977) is op 18 mei 2011 beëdigd als Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie, als opvolger van André Rouvoet. Daarvoor werkte zij als beleidsmedewerker bij de Tweede Kamerfractie en als beleidsmedewerker werk en inkomen bij het ministerie van SZW. Schouten was in aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen in 2010 bovendien lid van de commissie verkiezingsprogramma van de ChristenUnie. In december vorig jaar werd ze door de parlementaire pers verkozen tot Politiek talent van het jaar Ze woont met haar zoon in Rotterdam. U zit op ingewikkelde dossiers zoals de financiële crisis. Hoe kijkt u als relatieve nieuwkomer tegen de financiële wereld aan? Een aantal dingen is in het verleden niet goed gegaan. Daar hoef je geen frisse blik voor te hebben, dus daar kan ik helder over zijn, maar de branche is zich daarvan bewust en er ook al concreet mee bezig. Ik heb echt niet het idee dat het allemaal graaiers zijn. Helemaal niet. Ik zie ook wel dat wij als overheid de randvoorwaarden hebben gecreëerd. Het is heel makkelijk om naar een ander te wijzen, maar je moet ook naar jezelf durven kijken. Bij verzekeraars is bijvoorbeeld in de woekerpolisaffaire een ontkenningsfase geweest. Dat is jammer. Iedereen is feilbaar, maar als er iets fout gaat, moet je het durven benoemen en durven aanpakken. Ik heb overigens wel goede hoop dat dat besef is doorgedrongen bij verzekeraars. Er ligt een goede basis om te compenseren. Nu is het belangrijk om snel van start te gaan en duide- lijkheid te scheppen. Van begin af aan is transparantie één van de sleutelwoorden in dit dossier geweest. U gaat het kritisch volgen, begrijp ik? Ja, daar mag de bedrijfstak wel op rekenen. Ik verwacht ook niet dat ik de enige zal zijn. En hoe zit dat met de eurocrisis, Gaat het ook daar lukken om eruit te komen? Dat is een gewetensvraag. Laat ik het zo stellen: ik kan niet anders dan de hoop hebben dat we eruit komen, maar er zitten wel fundamentele problemen achter. In essentie is het vooral een vertrouwenscrisis. De ene overheid vertrouwt de andere overheid niet meer. Banken vertrouwen elkaar niet meer en mensen vertrouwen niet meer dat het goed komt. Iedereen zal zijn bijdrage moeten leveren om het vertrouwen te herstellen. Landen moeten laten zien dat ze hun begrotingen op orde kunnen krijgen en de staatsschuld weer behapbaar maken. Banken moeten bewijzen dat ze stevig en solide genoeg zijn. Wellicht moeten ze een aantal producten niet meer voeren. Scherpe keuzes zijn nodig om het vertrouwen te herwinnen. Dat kost tijd en geld, doet ook pijn, maar die fase moeten we echt door voordat we weer gezond naar de toekomst kunnen kijken. Over vertrouwen gesproken, het CPB komt in maart met nieuwe cijfers en verwacht wordt dat er nog eens vijf miljard moet worden bezuinigd? Dat is geen fijne boodschap, maar we kunnen de rekening niet doorschuiven naar de volgende generaties. We zullen ook nationaal orde op zaken moeten stellen. Waar zou u snijden? Of, beter nog, waar kan nog worden gesneden? Ja, dat is een goeie. Wat kan er nog? Al het laaghangende fruit hebben we nu wel geplukt. We moeten naar hervormingen toe, onder meer op de woning- en de arbeidsmarkt. Ook ontkomen we niet aan meer eigen bijdragen in de zorg en beprijzing van mobiliteit. We hebben te lang op een schuldeneconomie gedraaid en moeten naar een duurzame economie. Een economie die niet alleen is gericht op het hier en nu, maar ook naar de toekomst kijkt. Zit er nu, met het oog op de bezuinigingen, niet te veel druk op? De noodzaak van bezuinigen biedt ook de kans dat mensen anders naar zaken gaan kijken. De verhoging van de AOW-leeftijd werd pas mogelijk toen de bankencrisis al was losgebarsten en er een gat in de rijksbegroting werd geslagen. Dat zijn kennelijk momenten waarop je wordt gedwongen om stappen te zetten. De crisis biedt dus ook kansen! 2011 is voor u mooi geëindigd. Wat verwacht u van 2012? Ik zal in ieder geval het initiatiefwetsvoorstel voor de hypotheekmarkt indienen en daarnaast hoop ik op een evenwichtig Financieel Toetsingskader, waarin de belangen van de verschillende generaties mooi in balans zijn. Het eurodossier zal zich nog wel even voortslepen, ben ik bang, maar ons doel moet zijn om (meer) rust te creëren. Of is dat meer een wens dan een doel: rust in Europa! < 14 VERZEKERD! nummer 1, maart 2012