De Eerste Wereldoorlog ( )

Transcriptie

1 De Eerste Wereldoorlog ( ) Aanleiding Het Westen: van Blitzkrieg tot loopgravenoorlog Het Oosten Het Midden-Oosten Italië Het keerpunt van 1917 De verdragen van Parijs ( ) Gevolgen Aanleiding De Eerste Wereldoorlog brak uit in 1914 op de Balkan. De Balkan was jarenlang het zogenaamde kruitvat van Europa en voorwerp van conflicten. Het Ottomaanse Rijk verloor er steeds meer macht ten voordele van Oostenrijk-Hongarije en Rusland. Dat conflict leidde tot de twee Balkanoorlogen van en van 1913 die maar een tijdelijke oplossing kregen. In juli 1914 brak een derde Balkanoorlog uit. Wat eerst als een lokaal Europees conflict werd gezien, groeide uit tot een echte wereldoorlog. Dat kwam doordat in Europa twee allianties aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog tegenover elkaar stonden. Aan de ene kant de Triple Alliantie (met Duitsland, Oostenrijk- Hongarije en Italië) en aan de andere kant de Triple Entente (met Frankrijk, Groot-Brittannië en Rusland). Directe aanleiding was de moord op 28 juni 1914 in Sarajevo op de Oostenrijkse troonopvolger, aartshertog Frans-Ferdinand. Servië kreeg van Oostenrijk-Hongarije de schuld van de aanslag omdat het van plan was om grote delen van de Balkan te veroveren. Alleen de tussenkomst van de Russische bondgenoot had eerder een oorlog tussen Oostenrijk- Hongarije en Servië kunnen voorkomen. Maar nu verklaarde de dubbelmonarchie Servië de oorlog. Het ingewikkeld kluwen van de bondgenootschappen zorgde dat de oorlogsverklaringen elkaar snel opvolgden. Door het bondgenootschap met Oostenrijk-Hongarije kwam Duitsland in oorlog met Servië, Montenegro, Rusland, Engeland, Frankrijk en België. Ook Japan en het Ottomaanse Rijk werden snel betrokken bij het conflict. Het Ottomaanse Rijk aan de zijde van de Alliantie, Japan aan die van de Entente. Daarmee had het oorspronkelijke lokale conflict in de Balkan een wereldwijde omvang gekregen. De gevechten bleven wel in hoofdzaak beperkt tot Europa en het Midden-Oosten. De Duitse kolonies waren niet in staat om veel weerstand te bieden. Zij vielen gemakkelijk in handen van de geallieerden. Bovendien bleek al spoedig dat de Duitse vloot niet opgewassen was tegen de geallieerde vloten. Dezen konden gemakkelijk Duitse havens blokkeren. Alleen de Duitse duikboten speelden een rol van betekenis. Het Westen: van Blitzkrieg tot loopgravenoorlog In plaats van een korte bewegingsoorlog liep de strijd aan het Westelijk front uit op een gruwelijke loopgravenoorlog waarin men elkaar met artillerie, mitrailleurs en later gifgas bestookte. In België en Noord-Frankrijk werd soms wel een strijd geleverd om enkele honderden meters grond. Duitsland wilde Parijs bereiken door een omweg te maken langs België. Dit zogenaamde Von Schlieffenplan had als doel de Franse troepen te omsingelen en Frankrijk tot een snelle capitulatie te dwingen. Daarna zou Duitsland de handen vrij hebben om aan het Oostfront te vechten. Maar het plan mislukte: de Duitse opmars werd gestuit aan de IJzer en aan de Marne. Het Oosten In het Oosten rukten de Russen op tot diep in Oostenrijks Galicië. De Oostenrijkers van hun kant hadden moeite Servië te veroveren. Om de Franse oorlogsinspanning aan het Westelijk front te verlichten viel Rusland Oost-Pruisen binnen. Maar de Duitsers wisten hen bij Tannenberg vernietigend te verslaan. De Duitsers slaagden erin de Russen langzaam, eerst uit Pruisen en daarna uit Russisch Polen, terug te drijven.

2 Het Midden-Oosten In het Midden-Oosten probeerden Engeland en Frankrijk de Russen te bevoorraden via de Bosporus en de Dardanellen. Maar het lukte de geallieerden niet de toegang tot de Zwarte Zee te forceren. Ook al omdat Bulgarije, de verliezer van de tweede Balkanoorlog, zich bij de Alliantie had gevoegd. Wel slaagden de Engelsen erin het Suezkanaal, in het onder Turkije behorende Egypte, veilig te stellen. Italië Terwijl de fronten na de eerste grote veldslagen zich min of meer stabiliseerden of langzaam verschoven, trok Italië zich terug uit de Alliantie. Want het land kreeg de door de Oostenrijkers beloofde gebiedsuitbreiding niet. Daarom zocht Italië toenadering tot de geallieerden. In mei 1915 was de aansluiting van Italië bij de Entente een feit. In ruil kreeg het de belofte Zuid-Tirol, Trentino en een deel van Dalmatië te mogen inlijven. Dit betekende een grote klap voor de Alliantie. Deze kon nu niet meer de geallieerde route door de Middellandse Zee naar het Midden-Oosten bedreigen. Het keerpunt van 1917 Tijdens de jaren streden de twee partijen met wisselend succes. Maar de economie was totaal uitgeput en de eerste tekenen van oorlogsmoeheid traden op. Eerst in Rusland en Oostenrijk-Hongarije en later ook in Duitsland. Van de geestdrift waarmee men de oorlog was ingegaan was in elk geval weinig meer overgebleven. De oorlog was dan ook op een keerpunt gekomen. De Amerikaanse president Woodrow Wilson probeerde de vrede te herstellen. In zijn 14- puntenprogramma van 1917 stelde hij voor om Europa te verdelen op basis van het nationaliteitenprincipe. Een principe dat tijdens de vredesonderhandelingen van 1919 als basis zal fungeren. Maar de VS werden zelf betrokken partij bij de oorlog. De Duitse legerleiding, die veel politieke macht had, begreep immers dat Duitsland Engeland niet kon verslaan als het Engeland niet afsneed van de verbinding met de Verenigde Staten. Daarom kondigden de Duitsers op 31 januari 1917 de onbeperkte duikbotenoorlog af. Dit betekende dat ook neutrale schepen niet veilig werden. Toen de Duitsers een paar Amerikaanse schepen tot zinken hadden gebracht, verklaarden de VS Duitsland de oorlog. De Russische revolutie betekende een ernstige tegenslag voor de geallieerden. Want na de bolsjewistische staatsgreep van 3 maart 1918 staakte Rusland de strijd. Het sloot de vrede van Brest-Litovsk met Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Turkije. De Russen moesten in ruil voor de vrede wel de onafhankelijkheid van de Oekraïne erkennen en zowel Polen als de Baltische staten afstaan. De Duitsers konden nu troepen overbrengen naar het Westelijke front voor een nieuw offensief. Het doel was de Amerikanen voor te zijn en de geallieerden voldoende te verzwakken. Maar de Duitsers verloren een beslissende veldslag aan de Marne en werden verplicht de terugtrekking in te zetten. In de Balkan was de situatie van de Alliantie ook aanzienlijk verslechterd. Griekenland had zich in juni 1917 bij de geallieerden gevoegd. Bulgarije werd gedwongen zich over te geven. Het Turkse Rijk, dat na zware militaire nederlagen in Mesopotamië en Palestina een chaotische binnenlandse politiek kende, gaf de strijd op. De berichten uit Bulgarije en Turkije en de stagnatie aan het Westelijk front zorgden voor een paniekreactie bij de Duitse opperbevelhebber Ludenhoff. Op 29 september 1918 verzocht hij de regering te onderhandelen over een wapenstilstand op basis van het programma van de Amerikaanse president Wilson. Duitsland erkende hiermee zijn nederlaag. Dat leidde in Duitsland en in Oostenrijk- Hongarije tot revolutionaire opstanden. De twee keizerrijken gingen ten onder. Op 9 november 1918 vluchtte de Duitse Keizer Willem II naar Nederland waar hem asiel werd verleend. Op 11 november 1918 werd de wapenstilstand gesloten. Daarmee was een einde gekomen aan het bloedigste conflict dat de wereld tot dan toe had gekend. De Parijse vredesverdragen van moesten de vrede formeel maken en langdurig bestendigen. Ze hertekenden grondig de Europese landkaart en de machtsverhoudingen tussen de machtigste Europese natiestaten. Maar paradoxaal genoeg

3 zou dit vredesverdrag onrechtstreeks aanleiding geven tot een nieuwe oorlogsverklaring twintig jaar later. De verdragen van Parijs ( ) Frankrijk wilde Duitsland zwaar straffen voor de oorlog. Het verdrag van Versailles van 28 juni 1919 bepaalde dat Duitsland een zevende van zijn grondgebied en een tiende van zijn bevolking moest afstaan. Elzas-Lotharingen, dat Frankrijk in 1871 had verloren aan Duitsland, werd opnieuw bij Frankrijk gevoegd. Het Saarland kwam onder bestuur van de Volkenbond te staan en grote delen van West-Pruisen en Posen gingen naar de nieuwe republiek Polen. Duitsland verloor ook al zijn kolonies. Ook mocht het geen militair apparaat uitbouwen. Het Duitse leger werd beperkt tot honderdduizend man. Tenslotte kregen Duitsland en zijn bondgenoten in artikel 231 van het Verdrag de schuld van de oorlog. Zij werden aansprakelijk gesteld voor alle schade en verliezen die zij tijdens de Eerste Wereldoorlog hadden veroorzaakt. Duitsland werd dan ook verplicht een ontzaglijke oorlogsschuld te betalen. In de andere Parijse verdragen werd de Oostenrijk-Hongaarse dubbelmonarchie ontmanteld en het Ottomaanse rijk herleid tot het schiereiland Klein-Azië en de stad Istanbul met een gebied tussen de Zee van Marmara en de Zwarte Zee. In de Balkan werd het nationaliteitenprincipe toegepast. Staten als Roemenië, Tsjechoslovakije, Griekenland, Servië werden voor de oorlogsinspanningen beloond. Tegelijkertijd werd het communistische Rusland geïsoleerd. De verontwaardiging in Duitsland over het Verdrag van Versailles -en vooral over artikel 231- was groot. Men verwachtte zich niet aan zo n zware straffen. Duitsland beschouwde de vredesverdragen als een ware Diktät. Het kon niet verkroppen dat de bepalingen in het verdrag de Duitsers werd opgelegd zonder voorafgaande onderhandelingen. Duitsland voelde zich vernederd. De bezetting van o.a. het Ruhrgebied door buitenlandse troepen, de ontmanteling van het legerapparaat en de herstelbetalingen waren voor Duitsland onaanvaardbaar. Bovendien werden heel wat Duitsers ondergebracht in vreemde staten als Hongarije en Tsjechoslovakije en werden Elzas-Lotharingen en andere grensgebieden afgestaan. Vooral de nieuwe oostgrens, waarbij Oost-Pruisen door de Poolse corridor van de rest van het rijk werd gescheiden, werd door vele Duitsers als ondraaglijk gevoeld. Men kan dan ook het Verdrag van Versailles beschouwen als een rechtstreekse oorzaak van de Tweede Wereldoorlog. Adolf Hitler zal heel handig inspelen op het onrecht dat de eens zo grote Duitse natie werd aangedaan. Gevolgen Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog kon niemand vermoeden welke omvang, duur en verschrikking de oorlog zou kenmerken. De machthebbers dachten een korte oorlog te beginnen die enkel de oplossing moest brengen voor een lokaal probleem. Maar hij groeide uit tot een ware slachting en zou vier jaar duren. Het conflict betekende ook een keerpunt in de wereldgeschiedenis. De leidinggevende rol van de Europese mogendheden in de wereld was in 1918, wanneer de wapenstilstand wordt ondertekend, voorgoed uitgespeeld ten voordele van de Verenigde Staten. De oude monarchieën hadden op het Oude Continent afgedaan. Duitsland bleef ontredderd achter. De dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije viel uiteen. In de Balkan ontstonden zwakke staatjes die zich maar met moeite konden staande houden. Het grote Ottomaanse rijk moest in het Nabije Oosten plaats maken voor een kleine Turkse staat en in Rusland maakten de revolutie en de burgeroorlog een einde aan het regime van de Tsaren. Maar ook Engeland en Frankrijk kwamen verzwakt uit het conflict. Niet alleen moesten ze de steun van de Verenigde Staten aanvaarden, maar ook in hun overzeese gebieden brokkelde hun macht stilaan af door de opkomende nationale bewegingen. De Europese samenleving kwam totaal ontredderd uit de oorlog. Het conflict had miljoenen slachtoffers gemaakt. De economie was vier jaar lang afgestemd geweest op de oorlogsproductie. Groot was de slijtage en de vernieling van fabrieken en infrastructuren. Voor de heropbouw moest geld worden geleend bij de VS. Dat leidde tot aanzienlijke schulden. Ook de sociale weerslag was groot. Arbeiders en vrouwen waren hun politieke onmondigheid beu. Het aanzien van mens en samenleving veranderde dan ook gevoelig. Men ging steeds meer de gewone burger betrekken bij de politiek. Dat leidde in West-Europa en in de Verenigde Staten tot de democratisering van staat en maatschappij. Maar in landen als Duitsland, Italië en Rusland ontstonden brede volksbewegingen die streefden naar dictaturen om de economische en sociale ontreddering van de samenleving tegen te gaan.

4 De republiek van Weimar en de opkomst van het nationaal-socialisme ( ) Het ontstaan van de Weimar-republiek De crisisjaren ( ) De jaren van herstel en bloei ( ) De wereldcrisis van 1929 Het einde van de Weimar-republiek en de nationaal-socialistische machtsovername Eind oktober 1918 braken in Duitsland overal opstanden uit. Arbeiders en soldaten vormden revolutionaire raden en eisten sociale en politieke hervormingen van leger en industrie. Op 9 november trad Willem II af en vluchtte naar Nederland. De sociaal-democraat Friedrich Ebert leidde de voorlopige regering. Hij probeerde snel de orde te herstellen. Daarvoor riep hij de hulp in van het bestaande ambtenarenapparaat en het leger. Daardoor bleven verregaande sociale veranderingen vooralsnog uit. Het leger sloeg de communistische Spartakus-opstand van 5 januari 1919 bloedig neer. Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg, de bekendste gezichten van de Spartacusbeweging, werden op 15 januari door rechts-nationalistische Vrijkorps-leden vermoord. Het neerslaan van de communistische opstand zou de verhoudingen tussen de communisten en de sociaal-democraten tijdens de Weimar-republiek ernstig blijven belasten. Conservatieve en nationalistische krachten zagen in de revolutionaire opstanden van 1918 de oorzaak van de Duitse nederlaag in de oorlog. Door een dolkstoot in de rug van het leger hadden de revolutionaire arbeiders het lot van Duitsland bezegeld. De verantwoordelijkheid voor de Duitse nederlaag werd zo afgeschoven op de revolutie van Veel conservatieven konden zich dan ook niet verenigen met de nieuwe republiek. Zij zagen die als een direct gevolg van het verraad van de arbeiders. Het ontstaan van de Weimar-republiek Op 19 januari 1919 vonden de eerste algemene verkiezingen in Duitsland plaats. De sociaaldemocraten (SPD) van Friedrich Ebert behaalden 38 procent van de stemmen. Samen met de burgerlijke Deutsche Demokratische Partei (DDP) en het katholieke Zentrum vormde de SPD de zogenaamde Weimarer Koalition. Die had een meerderheid van 76 procent in de Rijksdag. Extreem-rechts en extreem-links vormden slechts een kleine fractie in het parlement. Door de onrustige situatie in Berlijn kwam de Rijksdag bijeen in Weimar. Daar werd de nieuwe grondwet bekrachtigd. Volgens deze grondwet mocht de regering beslissen over de belastingen en kreeg ze de controle over het leger. De rijkspresident kreeg de bevoegdheid om de Rijksdag te ontbinden en om de rijkskanselier en de ministers te benoemen of te ontslaan. Daarmee werd hij de machtigste man van het land. Ook omdat hij in tijden van politieke onrust buiten de grondwet om kon regeren via noodverordeningen. De crisisjaren ( ) Van bij het begin moest de nieuwe republiek afrekenen met een aantal fundamentele problemen. Ze verloor zeer snel het vertrouwen van de bevolking en het leger. Vooral de aanvaarding van het Verdrag van Versailles rekenden de Duitsers de Weimar-republiek zwaar aan. Veel Duitsers identificeerden de republiek dan ook met de vernederende nederlaag in de Eerste Wereldoorlog. De republiek leed onder de financiële verplichtingen die in het verdrag waren bepaald. De opgelegde herstelbetalingen moesten 42 jaar lang doorgaan en bleken een veel te zware last te zijn. Frankrijk wilde echter niet toegeven. De Rijksdag kon door de dreiging van een geallieerde bezetting niet veel anders doen dan het

5 verdrag ratificeren. Gekrenkte nationale trots en wanhoop ten opzichte van de toekomst vormden een vruchtbare voedingsbodem voor Hitlers NSDAP. Grote delen van de bureaucratie en het leger waren tegen de Weimar-republiek. De conservatieve ambtenaren en diplomaten uit de Keizertijd werden na het ontstaan van de Weimar-republiek immers niet vervangen door republikeinen. Ook in het leger bleven de hoge posities bezet door tegenstanders van de republiek. Een breed draagvlak is er mede daardoor nooit geweest. De frustratie over het Verdrag en de voortdurende economische problemen zorgden voor een explosieve stemming in Duitsland. Vooral in rechts-nationalistische kringen was de woede over Versailles groot. In maart 1920 bezetten leden van extreem-rechtse Vrijkorpsen grote delen van Berlijn. De regering vluchtte naar Stuttgart. Maar de putschisten kregen geen steun van de Berlijnse bureaucratie en legerleiding. Ook brak er een algemene proteststaking tegen de staatsgreep uit. De Kapp-putsch, genoemd naar een van de leiders van de opstand, was daarom gedoemd tot mislukken. De onrust en ontevredenheid onder de bevolking leidden in juni 1920 tot een grote verkiezingsnederlaag voor de regeringscoalitie. De meerderheid van SPD (Sozialdemokratische Arbeiterpartei Deutschlands), Zentrum en DDP (Deutsche Demokratische Partei) in de Rijksdag ging verloren (van 76 % naar 46 %). Maar het antirepublikeinse kamp beschikte ook niet over een meerderheid. De verkiezingsuitslag liet een radicalisering naar links én naar rechts zien. Door de verkiezingsnederlaag van de coalitie was het niet meer mogelijk om een meerderheidsregering te vormen, hetgeen de manoeuvreerruimte voor nieuwe regeringen ernstig beperkte. De minderheidsregeringen die na 1920 aan het roer kwamen (15 regeringen in 13 jaar tijd) raakten constant in de problemen. In april 1922 werd in Genua op initiatief van Engeland en Frankrijk een conferentie gehouden over de toestand in Europa. Tijdens de conferentie sloot Duitsland een apart verdrag met de Sovjet-Unie. Tijdens een nachtelijk overleg in het plaatsje Rapallo kwamen de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Rathenau en zijn Russische collega Tsjitsjerin overeen dat de twee landen diplomatieke betrekkingen met elkaar zouden aanknopen en dat de Sovjet-Unie zou afzien van eisen tot financiële schadevergoedingen. Het Westen wantrouwde de Duits-Russische toenadering. Vooral Frankrijk was verontrust over het feit dat Duitsland en de Sovjet-Unie in één nacht bondgenoten werden. Want een bondgenootschap tussen Duitsland en de Sovjet-Unie kon betekenen dat Frankrijk buitenspel zou worden gezet op het continent. De mogelijkheid van een 'nieuw Rapallo' bleef ook later een schrikbeeld in het Westen. In 1921 hadden de geallieerden bepaald dat Duitsland in het kader van de opgelegde herstelbetalingen 132 miljard goudmark moest betalen. Dat was toen een astronomisch bedrag. De Duitse regering probeerde door een bewuste inflatiepolitiek de geallieerden te overtuigen van zijn onmogelijkheid om dat bedrag te betalen. Begin januari 1923 besloot Frankrijk het Duitse Ruhrgebied te bezetten om de betalingen af te dwingen. Arbeiders en ambtenaren in het Ruhrgebied gingen uit protest staken en werden doorbetaald door de Duitse overheid. De inflatie was daardoor volstrekt onbeheersbaar geworden. In november 1923 was de brandwaarde van een bundel bankbiljetten hoger dan de kolen die je ervoor kon kopen. Veel mensen raakten hun spaargeld kwijt, de reële lonen gingen achteruit en pensioengelden gingen verloren. In augustus 1923 trad een nieuwe regering aan onder leiding van Gustav Stresemann. Die deed er alles aan om een einde te maken aan deze onhoudbare situatie. De stakingen in het Ruhrgebied werden beëindigd en in november werd de Rentenmark ingevoerd om de inflatie een halt toe te roepen. De Rentenmark (1 miljard gewone mark) werd gedekt door een hypotheek die de Duitse staat op de Duitse handel, industrie en banken had genomen. In combinatie met bezuinigingen bleek de Rentenmark een goed middel om de inflatie een halt toe te roepen.

6 In Beieren was begin de jaren twintig een groot aantal rechts-nationalistische bewegingen en partijen actief. Eén van deze -meestal racistische partijen- was de Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP) van Adolf Hitler. Geïnspireerd door de fascistische Mars op Rome (1922) van Benito Mussolini wilde Hitler een staatsgreep plegen en de Weimarregering omverwerpen. Begin november 1923 probeerde de NSDAP gebruik te maken van de algemene crisis in Duitsland om de macht in München te grijpen. Daarna moest er in navolging van Mussolini- een Mars op Berlijn worden georganiseerd. Maar het plan mislukte: de nazi s werden vrijwel direct na het uitroepen van de "Nationale Revolutie" door de politie uiteengedreven en Hitler werd gearresteerd. Tijdens het jaar dat hij in de gevangenis doorbracht heeft hij het boek Mein Kampf geschreven, waarin hij onder andere zijn sterk antisemitische ideeën uiteenzette. De jaren van herstel en bloei ( ) De maatregelen die Stresemann had genomen om aan de inflatie een einde te maken, bleken effectief. In 1924 kon de Duitse economie zich langzamerhand herstellen. Ook voor de kwestie van de herstelbetalingen werd een oplossing gevonden. Volgens het Dawes-plan (augustus 1924) werden de jaarlijkse herstelbetalingen verlaagd om de Duitse economie op adem te laten komen. Ook verstrekten Amerikaanse bedrijven korte-termijnleningen aan Duitsland. Frankrijk van zijn kant verplichtte er zich toe om uiterlijk in 1925 de Ruhr-bezetting op te heffen. Het Verdrag van Locarno (oktober 1925) zorgde voor verdere ontspanning in de internationale politiek. Duitsland erkende in dit verdrag de Westelijke grenzen van Duitsland zoals die in Versailles waren bepaald. Dit betekende dat Elzas-Lotharingen definitief werd opgegeven. Tot grote woede van veel Duitse nationalisten. Verder werd er een nietaanvalsverdrag getekend tussen Frankrijk, België en Duitsland. Groot-Brittannië en Italië stonden daarvoor borg. Gustav Stresemann en de Franse minister van Buitenlandse Zaken Briand kregen de Nobelprijs voor de vrede voor hun inspanningen in Locarno. In 1926 werd Duitsland lid van de Volkenbond. De wereldcrisis van 1929 De beurscrash in New York op 24 oktober 1929 en de daaropvolgende wereldwijde economische crisis maakten op abrupte wijze een einde aan de bloei van de Weimarrepubliek. Duitsland had het zwaar te verduren door de crisis. Het aantal werklozen steeg binnen één jaar van 9% naar 16%. Talloze banken en bedrijven gingen failliet en de industriële productie daalde fel. Door de economische rampspoed werd de Weimar-republiek aan het wankelen gebracht. Het einde van de Weimar-republiek en de nationaal-socialistische machtsovername Door de crisis werd het verlangen naar een sterker regime groter. Die ruk naar meer autoriteit werd duidelijk met de verkiezingen van Twee anti-republikeinse partijen, de communistische partij (de KPD) en de NSDAP van Hitler, gingen er sterk op vooruit. De KPD klom van 54 naar 77 zetels. De NSDAP werd van een onbetekenende splinterpartij (12 zetels in 1928) opeens na de SPD de tweede partij van Duitsland met 107 zetels. Hitlers redenaarstalent en de vlijmscherpe propaganda van de NSDAP zijn, in combinatie met de economische crisis, de belangrijkste oorzaken van dit enorme succes geweest. De Weimar-republiek kon geen oplossingen meer bieden voor alle problemen. Meerderheidscoalities werden onmogelijk na de electorale aardverschuiving van Het politieke landschap was volledig versplinterd. Vele kleine partijen (8 in 1930 die samen bijna 20% van de stemmen hadden gekregen) bevolkten het parlement. Het beleid werd steeds meer bepaald door gewelddadige straatgevechten tussen de communisten en de nationaalsocialisten en door de aanhoudende economische malaise. Rijkspresident Hindenburg -de conservatieve generaal uit de Eerste Wereldoorlog die in 1925 president was geworden- zou een cruciale rol spelen in de laatste jaren van de Weimar-republiek. Opgejut door zijn antirepublikeinse adviseurs stuurde de president aan op het herstel van de macht voor de conservatieve elites. Samen met de door hem aangestelde rijkskanselier, de reactionairkatholieke Franz von Papen, probeerde hij de Rijksdag steeds meer te negeren. De president regeerde bijna alleen omdat hij de bevoegdheid had om het parlement naar huis te sturen,

7 zelf een kanselier aan te wijzen en ook nog eens noodverordeningen uit te vaardigen. Vreemd was dat de sociaal-democraten Hindenburg steunden, terwijl hij in feite bezig was met het ondermijnen van hun positie. Maar voor de SPD was Hindenburg 'het minste kwaad' in vergelijking met de opkomende nazi's. Tijdens de verkiezingen van 1932 boekten de nazi s weer een grote overwinning. Hun aantal zetels steeg van 107 naar 230. De NSDAP werd de grootste partij van Duitsland. Op 30 januari 1933 besloot Hindenburg Hitler rijkskanselier te maken in een door conservatieven gedomineerd kabinet. Hindenburg en Von Papen dachten Hitler te kunnen gebruiken voor hun eigen doeleinden. Door hem aan het hoofd van een kabinet te plaatsen dat voor het grootste deel bestond uit conservatieve ministers, hoopten zij Hitler en de NSDAP voor hun conservatieve karretje te kunnen spannen. Maar dit bleek een ernstige onderschatting van Hitler.

8 Het Derde Rijk ( ) De nationaal-socialistische revolutie De nazificatie van de Duitse samenleving De militaire dictatuur De economische politiek De buitenlandse politiek tot 1939 De nationaal-socialistische revolutie Op 30 januari 1933 benoemt president Hindenburg Hitler tot kanselier. Hij leidt een coalitieregering waarin de nazi s in de minderheid zitten. Maar vrij snel haalt Hitler de absolute macht naar zich toe en schakelt hij politieke opposanten uit. Ook het parlement wordt buitenspel gezet. Zo grijpt Hitler de brand van de Rijksdag aan om het parlement buitenspel te zetten en de dictatuur te vestigen. De brand wordt in de schoenen van de communist Van der Lubbe geschoven. Maar vast staat dat de nazi s die operatie hebben georchestreerd om de communisten uit te schakelen. De dag na de brand laat hij het parlement dan ook de Verordening tot Bescherming van Volk en Staat uitvaardigen. Die volmachtenwet geeft de nazi s de mogelijkheid om willekeur uit te oefenen zonder dat enig wettelijk verweer mogelijk is. Censuur, willekeurige aanhoudingen, e.d. krijgen een legitieme basis. Deze wet is het begin van het einde van de rechtsstaat en het einde van de parlementaire werkzaamheden. Het parlement wordt slechts in stand gehouden om de beslissingen van de nazi-regering toe te juichen. Individuele rechten en vrijheden worden beknot. Opposanten vooral communisten, maar ook socialisten- worden aangehouden en opgesloten in het eerste concentratiekamp Dachau. De communistische partij wordt verboden. De nazificatie van de Duitse samenleving Van de nieuwe mogelijkheden die de volmachtenwet hen heeft gegeven, maken de nazi s handig gebruik om hun dictatuur verder uit te bouwen. Ze laten de verkiezingen van maart 1933 plaatsvinden in een sfeer van terreur. Ze weten geen absolute meerderheid te verwerven, maar met de steun van de conservatieven vormt Hitler wel een nieuwe regering die een aantal drastische maatregelen neemt. Er wordt werk gemaakt van de gelijkschakeling (Gleichschaltung) van de Duitse samenleving. Dit hield in dat elke vorm van politieke oppositie onmogelijk werd gemaakt en dat ook op cultureel gebied de nationaal-socialistische ideeën overheersend werden. Zo wordt de sociaal-democratische partij buiten de wet gesteld, vakbonden worden afgeschaft en andere partijen gaan spontaan over tot ontbinding. Duitsland wordt in juli 1933 een één partij-staat. Ook worden de federale staten rechtsstreeks onder gezag van de rijksregering geplaatst. De Duitse bevolking moest volgens de nazi s heropgevoed worden in de geest van het nationaal-socialisme. Om dit te bereiken werden vrijwel alle aspecten van de samenleving gelijkgeschakeld, genazificeerd. De Hitler-Jugend nam de plaats in van andere jongerenorganisaties en de pers werd grotendeels onder controle van de nazi s gesteld, evenals de radio- en de filmwereld. Universiteiten werden gezuiverd en kunstenaars moesten lid worden van de door Josef Goebbels - de minister van Propaganda - opgezette Reichskulturkammer. De nazi's maakten uit wat Duitse kunst was en wat tot de zogenaamde entartete Kunst - ontaarde, on-duitse kunst - moest worden gerekend. Alles wat als links, joods of pacifistisch - en dus entartet - werd beschouwd, werd verboden. Tijdens boekverbrandingen werden boeken van on-duitse auteurs als Erich Kästner, Kurt Tucholsky en Karl Marx verbrand. Talrijke intellectuelen en kunstenaars, onder wie veel

9 joden, werden gedwongen om het land te verlaten of vertrokken zelf, hetgeen een enorme aderlating voor de Duitse cultuur betekende. De militaire dictatuur De nationaal-socialistische revolutie was niet mogelijk geweest zonder de steun van een eigen gewapende militie. Zo konden de nazileiders beschikken over de SA, de Sturmabteilung, die een klimaat van terreur creëerde om blindelingse gehoorzaamheid te waarborgen. Ook beschikte Hitler over een persoonlijk elitekorps, de SS of Sturmstaffeln. Wanneer de invloed van de SA echter groter wordt en daarmee de wrevel van het leger opwekt, besluit Hitler zijn vroegere trawanten uit te schakelen. Röhm, de leider van de SA, en enkele honderden trawanten worden terechtgesteld tijdens de nacht van 29 en 30 juni 1934, de Nacht van de Lange Messen. De SS profiteert daarvan. Heinrich Himmler, de leider van de SS, komt aan het hoofd te staan van de politie. Hitler krijgt aldus greep op het politieapparaat en het leger. Hij benoemt zichzelf tot opperbevelhebber en laat het leger een eed van trouw afleggen. Daarmee staat een heel politie-apparaat ten dienste van de partij. Wanneer in augustus 1934 president Hindenburg overlijdt en Hitler erin slaagt zich te laten benoemen tot president en kanselier, is de weg vrij voor de vestiging van een totale dictatuur. Deze dictatuur vertrekt van het principe Ein Volk! Ein Reich! Ein Führer!. Het Duitse volk is een Herrenvolk dat over andere minderwaardige volken moet heersen. Dat volk heeft ook Lebensraum nodig in een groot Germaans Rijk. Het is Hitlers streven alle Duitsers in één rijk te verzamelen en het de economische onafhankelijkheid te geven. Desnoods moet dat met een oorlog gebeuren. Dat imperialisme gaat gepaard met een heel sterk verankerd racisme en antisemitisme en met een totalitaire maatschappij-opvatting. De zuiverheid van het Germaanse ras moet worden gewaarborgd. Dat kan het best door de bedreiging die joden en zigeuners voor dat ras vormen, af te slaan. De joden worden ook verantwoordelijk gesteld voor de verscheidene crises die Duitsland heeft gekend. In dat opzicht wordt ook de parlementaire democratie want beheerst door joden- beschouwd als te zwak om de grootsheid van Duitsland veilig te stellen. Het Duitse volk heeft één sterke leider nodig wiens onfeilbaarheid vaststaat. Aan die leider moet volledig worden gehoorzaamd. Individuele rechten en vrijheden moeten worden opzijgeschoven en het staatsbelang primeert. Klassentegenstellingen moeten worden opgeheven en plaats maken voor eendracht. Hitler vond het van groot belang dat Duitsland economisch zo veel mogelijk onafhankelijk werd van het buitenland. De herinnering aan de voor Duitsland zo rampzalige geallieerde blokkades tijdens de Eerste Wereldoorlog was nog zeer levend. Er werd daarom geprobeerd surrogaten voor belangrijke grondstoffen te ontwikkelen en de landbouw werd aangezet tot een hogere productiviteit. Hitler was er echter al in een vroeg stadium van overtuigd dat Duitsland nieuwe gebieden in Oost-Europa zou moeten veroveren om echte oplossingen voor het voedsel en grondstoffenprobleem te vinden. Al in 1933 had hij enkele officieren toevertrouwd dat 'Eroberung neuen Lebensraums im Osten und dessen rücksichtslose Germanisierung' noodzakelijk zouden zijn. Antisemitisme was een belangrijk onderdeel van de nationaal-socialistische propaganda. Hitler zag de joden als aanstichters van de problemen in Duitsland en sprak zich in niet mis te verstane woorden uit over het lot dat de joden zou treffen als hij aan de macht zou komen. Na Hitlers machtsovername in 1933 werden de woorden in daden omgezet. In 1935 werden de Neurenberg-wetten uitgevaardigd waarin werd bepaald dat joden niet meer met personen van Duits bloed mochten trouwen en geen staatsburgers waren. Daarna begon de discriminatie van de joden steeds drastischer vormen aan te nemen. Joden in overheidsdienst verloren hun baan, joodse winkels werden geboycot, joodse kinderen werden van school gestuurd enz. Een voorlopig dieptepunt bereikte de jodenhaat in november Tijdens de Kristallnacht (genoemd naar alle ruiten die sneuvelden) werden massaal joodse huizen, winkels en synagogen aangevallen door opgehitste menigtes joden werden opgepakt en in concentratiekampen gezet. Aanleiding voor deze door de nazi s georganiseerde pogrom was de aanslag op een lid van de Duitse ambassade in Parijs door een joodse jongen. Veel joden vluchtten in de jaren dertig naar het buitenland. Een groot probleem hierbij was echter dat

10 talrijke landen de joodse vluchtelingen niet toelieten en terugstuurden naar Duitsland. Niet alleen de joden werden slachtoffer van de nazi's. Ook zigeuners, homosexuelen en gehandicapten werden gediscrimineerd en vervolgd. De economische politiek In 1933 waren er 6 miljoen werklozen in Duitsland. Met gigantische werkgelegenheidsprojecten lukte het de nationaal-socialisten - geholpen door de gelijktijdige opleving van de wereldhandel- om dit aantal in zeer korte tijd terug te dringen tot onder de 1,5 miljoen (1936). De aanleg van Autobahnen en de wederopbouw van de wapenindustrie zorgden voor veel werkgelegenheid. De positie van arbeiders werd verbeterd en de industrie kon profiteren van de nieuwe opdrachten die de nationaal-socialistische programma s met zich meebrachten. De economische successen van het nazi-regime zorgden voor een groeiende populariteit van de NSDAP. De buitenlandse politiek tot 1939 Hitlers buitenlandse politiek in de periode bestond uit het ongedaan maken van het gehate Verdrag van Versailles. In 1933 al trad Duitsland terug uit de Volkenbond. Tevens begonnen de nazi's met een uitgebreid herbewapeningsprogramma, hetgeen in strijd was met Versailles. Engeland en Frankrijk protesteerden wel tegen deze provocaties van Duitsland, maar ondernamen geen actie. De economische crisis had ook deze landen zwaar getroffen en de wil om in militaire avonturen verzeild te raken was gering. De Verenigde Staten hadden zich tijdens de jaren twintig en dertig op hun eigen continent teruggetrokken in een isolationistische politiek. In 1935 werd een volksstemming gehouden in het Saarland, dat na de Eerste Wereldoorlog onder bestuur van de Volkenbond was gekomen. De Saarlanders mochten bepalen of zij bij Frankrijk of bij Duitsland wilden horen. De uitslag was duidelijk: 90% van de bevolking koos voor de laatste optie. Dit was een grote triomf voor de nazi's. Een jaar later - in besloot Hitler om het in 1919 gedemilitariseerde Rijnland te bezetten. Ondanks deze grove schending van het Verdrag van Versailles én van het Verdrag van Locarno reageerden Frankrijk en Engeland terughoudend. Het bleef bij scherpe protesten. Hitler heeft later zelf toegegeven dat de bezetting van het Rijnland een riskante onderneming was: 'Die 48 Stunden nach dem Einmarsch ins Rheinland sind die aufregendste Zeitspanne in meinem Leben gewesen.' Op 25 oktober 1936 sloten Duitsland en Italië een bondgenootschap, de zogenaamde as Rome-Berlijn. Hitler had toenadering gezocht tot het Italië van Mussolini omdat hij steun nodig had voor zijn agressieve buitenlandse politiek. Het volgende doel dat hij voor ogen had was de Anschluß van Oostenrijk bij het Duitse Rijk. Zonder de rugdekking van Mussolini was dit niet mogelijk. Aan de andere kant kon Mussolini de steun van Duitsland goed gebruiken om uit het Europese isolement te komen waarin hij door de Italiaanse veroveringsdrang in Abessinië (het huidige Ethiopië) was geraakt. Nadat Hitler zich van de steun van Italië had verzekerd kon hij zijn aandacht op Oostenrijk (Hitlers geboorteland) richten. Na de Eerste Wereldoorlog was het Oostenrijks-Hongaarse Rijk in meerdere delen opgesplitst. De geallieerden hadden ervoor gezorgd dat het Duitssprekende Oostenrijk een aparte staat was geworden die zich niet mocht verbinden met Duitsland. De nazi's vonden juist dat Oostenrijk, dat immers zo sterk aan Duitsland verwant was, bij het Duitse Rijk hoorde. In 1938 probeerde Hitler de Oostenrijkse nazi Seyß-Inquart aan de macht te krijgen in Oostenrijk. Toen de zittende kanselier Schuschnig dit probeerde te voorkomen stuurde Hitler zijn troepen naar het buurland. Het Duitse leger werd met groot enthousiasme ontvangen door de Oostenrijkse bevolking. En ook in Duitsland werd de Anschluß met vreugde begroet. Het Groot-Duitse ideaal was bereikt. De populariteit van Hitler bereikte in eigen land door zijn internationale successen een absoluut hoogtepunt. In de meeste Europese landen was men

11 minder gecharmeerd van Hitlers agressieve politiek. Tot een krachtige reactie kwam het echter niet. Het volgende slachtoffer van Hitlers buitenlandse politiek werd Tsjechoslowakije. Er woonden ongeveer 3,5 miljoen Duitsers in Tsjechoslowakije, de zogenaamde Sudeten-Duitsers. De economische crisis van 1929 had deze groep extra hard getroffen. Toenemende spanningen tussen de Duitse minderheid en de Tsjechische regering waren het gevolg. Hitler speelde hier handig op in. Op 28 maart 1938 gaf hij de leider van de Sudetendeutsche Partei, Konrad Henlein, de opdracht om de eisen van de Duitse minderheid aan de Tsjechische regering steeds verder op te schroeven. Tegelijkertijd begonnen de nazi's een propagandacampagne waarin de Sudetenduitsers werden afgespiegeld als slachtoffers van de Tsjechische onderdrukking. De spanningen tussen Berlijn en Praag liepen in de zomer van 1938 steeds hoger op. In september 1938 kwam de Engelse premier Chamberlain naar Duitsland in een laatste poging om het Tsjechisch-Duitse conflict te bezweren. Net als tijdens eerdere provocaties van Duitse zijde probeerde hij door middel van appeasement-politiek de oorlogsdreiging in midden-europa af te wenden. Appeasement-politiek hield in dat voor een deel werd toegegeven aan de eisen van Duitsland om zo een oorlog te voorkomen. Tijdens de Conferentie van München die eind september volgde op Chamberlains bezoek, kwamen Frankrijk, Engeland, Italië en Duitsland overeen dat Duitsland het Sudetenland mocht bezetten. Tevens garandeerden Engeland en Frankrijk de grenzen van de rest van Tsjechoslowakije. Een Europese oorlog was hiermee voorkomen en Chamberlain werd in Engeland en in andere Europese landen gevierd als de redder van de vrede. De Sovjet-Unie was tot grote woede van Stalin niet uitgenodigd op de conferentie. Later is het Verdrag van München vooral bekend komen te staan als het moment waarop Engeland en Frankrijk Tsjechoslowakije in de steek hebben gelaten en Hitler de vrije hand in Midden-Europa hebben gelaten. De conferentie van München was voor Hitler slechts uitstel, zeker geen afstel van oorlog in Midden-Europa. Hitler had al in zijn boek Mein Kampf (1924) geschreven dat het belangrijkste doel van zijn buitenlandse politiek het verkrijgen van Lebensraum voor het Duitse volk was. Als het in Duitsland levende Arische ras tot volle ontplooiing wilde komen dan had het volgens Hitler meer Lebensraum nodig. Dit zou ten koste gaan van de Oost-Europese, Slavische volkeren. De Slaven waren in de ogen van de Führer een minderwaardig volk. De Oost-Europese landen zouden 'germanisiert' moeten worden en de Oekraïne was voorbestemd om de graanschuur van Duitsland te worden. De nazi's hadden nooit een geheim gemaakt van hun afkeer voor de communisten. Het nietaanvalsverdrag dat Duitsland en de Sovjet-Unie in augustus 1939 met elkaar sloten kwam voor velen dan ook als een grote verrassing aan. In een geheime clausule van dit verdrag kwamen Hitler en Stalin overeen dat zij ieder een deel van Polen zouden bezetten. Ook zou de Sovjet-Unie de vrije hand krijgen in de Baltische staten. De Sovjet-Unie zou haar grondgebied hierdoor flink kunnen uitbreiden en Duitsland had op deze manier het risico van een oorlog op twee fronten afgewend.

12 De Tweede Wereldoorlog ( ) De Duitse veroveringstochten De ommekeer en de Duitse nederlaag. De Duitse veroveringstochten De invasie van de Duitse Wehrmacht in Polen op 1 september 1939 betekent het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het land wordt vrij snel onder de voet gelopen door de Duitsers in het Westen en de Sovjet-Unie in het Oosten. De twee grootmachten hebben een nietaanvalspact ondertekend waarin ook de verdeling van Polen wordt bepaald. Nazi-Duitsland annexeert Gdansk, Posnanië, Opper-Silezië en stelt rond Warschau en Krakau een Gouvernement-generaal in. De Sovjet-Unie palmt territoria in die bevolkt worden door Wit- Russen en Oekraïners en de Baltische Staten. Ook Finland wordt in november door de Sovjets aangevallen. Ondertussen mobiliseert het Westen zich. Op 3 september 1939 verklaren Groot-Brittannië en Frankrijk Duitsland de oorlog. Het is het begin van de zogenaamde schertsoorlog die zeven maanden zou duren. Tot een aanval komt het niet. Frankrijk trekt zich terug achter een versterkingsgordel, de zogenaamde Maginotlinie, en Groot-Brittannië beperkt zich tot de verscherping van de blokkade van de Duitse kusten. Begin april 1940 vallen de Duitsers Noorwegen en Denemarken binnen. Het is het begin van de Blitzkrieg. De twee landen worden vrij snel veroverd en gedwongen tot overgave. Op 10 mei 1940 worden Nederland, België en Frankrijk aangevallen. Nederland, dat een zwaar bombardement op Rotterdam moet verduren, capituleert na 5 dagen, België na achttien en Frankrijk geeft zich over op 22 juni De Blitzkrieg is gestreden. De Nederlandse regering en koningin en de Belgische regering wijken uit naar Londen. West- en Noord-Frankrijk worden bezet, het Zuid-Oosten van Frankrijk wordt Vrij Frankrijk met Vichy als hoofdstad en maarschalk Pétain als staatshoofd. Generaal De Gaulle wijkt uit naar Londen vanwaar hij de strijd zou verderzetten. Alleen Groot-Brittannië blijft tegen Duitsland over. Hitler plant een invasie van het Britse eiland. The Battle of Britain wordt eerst in de lucht uitgevochten. De Luftwaffe, de Duitse luchtmacht, lijdt zware verliezen en krijgt Engeland niet op de knieën. Bombardementen op Londen moeten de bevolking een psychologische tik geven. Maar die houdt stand. Ook de Britse regering, die gesteund wordt door de Verenigde Staten die oorlogsmateriaal leveren, weigert zich over te geven en brengt nazi-duitsland een eerste nederlaag toe. Hitler moet zijn plan laten varen en beslist Groot-Brittannië in zijn overzeese gebieden aan te pakken. De oorlog verplaatst zich naar het Middelandse zeegebied en de Balkan. De Duitsers vallen in oktober 1940 Griekenland binnen om hulp te bieden aan de Italiaanse aanval. Die dreigt te mislukken. Bulgarije, Roemenië en Hongarije worden verplicht zich aan te sluiten bij de Asmogendheden. De Duitsers veroveren Joegoslavië en Griekenland. In Noord-Afrika brengen Rommel en zijn Afrikakorps de Britten gevoelige nederlagen toe. Op 22 juni 1941 zegt Hitler eenzijdig het niet-aanvalspact met de Sovjet-Unie op. Duitse troepen vallen het uitgestrekte land binnen. Deze aanval past in het kader van de kruistocht tegen het judeo-bolsjevisme en van de onderwerping van de minderwaardige Slavische volken. Het Duitse volk zoekt in het Oosten Lebensraum, petroleumvoorraden en belangrijke grondstoffen. De opmars is indrukwekkend. Eind september staat de Wehrmacht aan de poorten van Moskou. De harde winter verplicht de Duitsers tot een terugtrekking maar in de lente van 1942 trekken ze opnieuw ten aanval in Stalingrad. Ondertussen zijn ook Japan en de Verenigde Staten bij de Tweede Wereldoorlog betrokken geraakt. Op 7 december 1941 valt Japan de Amerikaanse basis op Pearl Harbour aan. Dit heeft als gevolg dat Duitsland en Italië de Verenigde Staten de oorlog verklaren. De oorlog wordt zo een echte wereldoorlog.

13 De ommekeer en de Duitse nederlaag. Vanaf 1942 keren de oorlogskansen. In Noord-Afrika wordt de Duitse opmars gestopt in El Alamein door de Britten. In november maken de Britten en de Amerikanen een landing in Noord-West-Afrika. De Duitsers worden in de tang genomen en moeten zich overgeven. In oktober 1943 geeft Italië zich over na een geallieerde landing in Sicilië. Mussolini wordt gevangen genomen. De Duitsers kunnen hem bevrijden maar het grootste deel van Italië blijft in handen van de geallieerden. Alleen in Noord-Italië kan Mussolini -onder toezicht van de Duitsers- de macht behouden. Vanaf de winter van keren ook de kansen in de Sovjet-Unie. In november 1942 gaan de Sovjets rond Stalingrad in de tegenaanval. Na hevige en bloedige gevechten in barre omstandigheden moeten de Duitse troepen in februari 1943 zich overgeven. De Duitse terugtrekking begint en zou duren tot april 1945 wanneer uiteindelijk Berlijn wordt bereikt. Voor de Westelijke geallieerden, de VS en Groot-Brittannië, is het belangrijk dat een tweede front in Europa wordt geopend. Dat komt er op 6 juni 1944 wanneer de geallieerden met succes in Normandië landen. De bevrijding van West-Europa wordt ingezet. Eind augustus wordt Parijs bevrijd, op 4 september wordt België bevrijd en het Zuiden van Nederland. In het najaar van 1944 forceren de Duitse troepen een tegenoffensief. Met het zgn. Ardennenoffensief hopen ze de haven van Antwerpen te heroveren. Ook hebben ze de stad reeds meerdere keren gebombardeerd met de V1 en de V2-bommen. De haven is immers van groot strategisch belang voor de geallieerden voor de aanvoer van goederen en soldaten. Maar de tegenaanval mislukt en loopt vast in de Ardennen. De weg naar Berlijn ligt open. In het voorjaar van 1945 vallen de geallieerde troepen Duitsland binnen. De Duitsers zitten geklemd tussen de oprukkende Britse en Amerikaanse troepen in het Westen en het Rode Leger in het Oosten. Op 17 april 1945 ontmoeten de twee legers elkaar aan de oevers van de Elbe. Ondertussen omsingelen de Russen de Duitse hoofdstad. Berlijn wordt vrij snel ingenomen, Hitler pleegt zelfmoord en Duitsland geeft zich onvoorwaardelijk over op 7 mei Op 8 mei, om middernacht, is de oorlog in Europa afgelopen. In Azië zijn de kansen ook gekeerd. Op 7 en 8 mei 1942 dienen de Amerikanen een grote nederlaag toe aan de Japanners rond de Midway-eilanden. De verovering van Zuid-Oost-Azië kan beginnen. In augustus 1945 beslist de Amerikaanse president Truman twee atoombommen te gooien op Japan. De zesde boven Hiroshima, de negende boven Nagasaki. Japan komt de slag niet te boven en capituleert op 15 augustus 1945.

14 België tijdens de oorlog: de bezetting ( ) De militaire bezetting Het dagelijks leven in bezet België Het verzet tegen de bezetter De collaboratie De militaire bezetting De bezetting is in de eerste twee jaren vrij draaglijk. De bezetter installeert een militair bestuur. Wat het voordeel heeft dat die militairen niet zonodig gewonnen zijn voor de nazibeginselen. In theorie moesten ze zich ook niet inlaten met de politiek als die de nazi s maar gedienstig was. Pas in juli 1944 werd een civiel bestuur geïnstalleerd. De politiek van de Duitsers bestond erin de eerste twee jaren de bevolking stil te houden en zo nodig achter zich te krijgen. Het is pas vanaf 1942 en het keren van de oorlogskansen dat een verharding optrad en dat Berlijn steeds meer van zijn bezette gebieden ging eisen. Bij de Duitse inval besliste de regering naar Londen te vluchten en het land te laten besturen door de secretarissen-generaal van de ministeries. De Duitse Militärverwaltung ging samenwerken met de secretarissen-generaal. Deze probeerde de bezetting zo draaglijk mogelijk te maken. Tijdens de eerste twee jaren lukte dat ook. Ook dankzij de goodwill van de bezetter die zich inspande om de bevolking voor zich te winnen. Het dagelijks leven in bezet België De Duitsers organiseerden het openbaar leven d.m.v. verordeningen. Vrij snel vaardigden ze dan ook de eersten uit die de avondklok instelden, bepaalden dat woningen s nachts moesten worden verduisterd, samenscholingen en stakingen verboden. De censuur zorgde ervoor dat er geen anti-duitse informatie de bevolking kon bereiken. Ook de bibliotheken, boekhandels en briefwisseling werden gecontroleerd. Ook de rantsoenering werd strikt georganiseerd. Al in juni 1940 deden de rantsoeneringstabel en zegels hun intrede. Lange rijen ontstonden voor de winkels. De brandstof- en de gastoevoer vormden een probleem. Auto s verdwenen uit het straatbeeld, trams en treinen reden heel onregelmatig. In augustus 1940 werd de Nationale Landbouw- en Voedingscorporatie opgericht om de productie van gewassen te regelen en te verdelen. In de winter van 1940 werd Winterhulp opgericht met als bedoeling de meest behoeftige te helpen. Het spreekt vanzelf dat het voor de bevolking behelpen werd. De zwarte markt floreerde, mensen legden een moestuin aan en het verzet organiseerde de diefstal en vervalsing van rantsoenzegels. Angst voor de toekomst en materiële nood waren eigenschappen van de bezetting. De gezondheid van de mensen ging achteruit, het moreel was beneden alle peil. Troost was moeilijk te vinden. Er waren niet veel ontspanningsmogelijkheden meer. De lokroep van de Duitsers om in Duitsland te gaan werken, vond tijdens de eerste jaren van de bezetting dan ook gehoor. Ongeveer mensen gingen vrijwillig in Duitse fabrieken werken. Maar het keren van de oorlogskansen zorgde ervoor dat heel wat mensen contractbreuk pleegden en terugkeerden. Het aantal kandidaten werd kleiner. Daarom voerde de bezetter de verplichte tewerkstelling in vanaf oktober Mannen tussen 18 en 50 jaar en ongehuwde, werkloze vrouwen tussen 21 en 35 jaar werden verplicht naar Duitsland te gaan werken. Ongeveer mensen weigerden daarop in te gaan en doken onder. Het verzet tegen de bezetter Overal in de bezette gebieden organiseerde het verzet zich vrij snel. Zo ook in België waar twee voornamelijke verzetsgroepen ontstonden. Het communistisch geïnspireerde Partizanenleger met het Onafhankelijkheidsfront als operationele eenheid en het Geheim Leger, dat een rechts regime wilde behouden en het vertrouwen in Leopold III behield. Mensen sloten bij het verzet aan uit patriottisme, idealisme of antitotalitarisme. De weerstand verspreidde sluikbladen, onderhield contacten met Londen en speelde geheime informatie door via de radio of met postduiven. Ook organiseerde ze ontsnappingen naar Engeland, bood ze hulp aan werkweigeraars en joden die bedreigd werden met deportatie. Vanaf 1943 kwam de georganiseerde sabotage op gang. Verkeerswegen, hoogspanningskabels en lijsten

15 waarop verplicht tewerkgestelden stonden, werden geviseerd. Ook pleegde het verzet aanslagen op collaborateurs. Hoofdbedoeling was de bezetter angst aan te jagen en de bevolking duidelijk te maken dat er verzet werd geboden. Ook tijdens de bevrijdingstocht van de geallieerden, speelde het verzet een niet onaanzienlijke rol door als gids en raadgever op te treden. Na de bevrijding in september 1944 werd de jacht geopend op collaborateurs. De collaboratie De collaboratie in België nam verschillende vormen aan: ideologische, politieke, economische, administratieve, militaire en culturele collaboratie. Ideologische en politieke was niet verwonderlijk aangezien de jaren dertig ook in België gekenmerkt werden door een crisis van de democratie en het nastreven van bepaalde groeperingen naar een Nieuwe Orde-systeem. In Vlaanderen, met het VNV en het Verdinaso op kop, ontstond een nietonbelangrijke strekking naar een autoritair regime en naar een onafhankelijk Vlaanderen, respectievelijk Dietsland, een unie Vlaanderen-Nederland. Samenwerking met de Duitse bezetter werd aanzien als middel om dat doel te bereiken. De nazi s erkenden maar een collaborerende groepering. Daarom werd het Verdinaso aangespoord aansluiting te vinden bij het VNV. In Wallonië en Brussel richtte Léon Degrelle Rex op. Hij wilde een Belgische staat naar nationaal-socialistisch model, wat haaks stond op de plannen van de Duitsers. Vanaf dan werd hij een aanhanger van de Groot-Germaanse gedachte. Administratieve collaboratie kwam er op neer administratieve hulp te bieden aan de bezetter, culturele kwam er op neer de bevolking te indoctrineren. De belangrijkste vorm van collaboratie was echter de economische. In tegenstelling tot de bezetting tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de productie niet stilgezet. Het comité-galopin adviseerde de regering in ballingschap om met de Duitsers samen te werken op economisch vlak. Behalve dan voor oorlogsdoeleinden. Deze politiek werd die van het minste kwaad genoemd. De economie moest op gang worden gehouden met het oog op het naoorlogse herstel en met het oog op de tewerkstelling. Bedoeling was ook om zoveel mogelijk arbeiders aan de verplichte tewerkstelling te onttrekken. Na de oorlog werd deze collaboratie dan ook onderscheiden van de andere vormen als een noodzakelijk kwaad en aanzien als een nood breekt wet-situatie.

16 De anti-joodse politiek van de nazi s ( ) Oorsprong en ontwikkeling van de anti-joodse politiek ( ) Radicalisering ( ) Kenmerken van de anti-joodse politiek ( ) Oorsprong en ontwikkeling van de anti-joodse politiek ( ) Na de machtsovername van de nazi s in januari 1933 kon de uitwerking van het anti-joodse programma beginnen. Concrete plannen bestonden niet. Wel moesten ze leiden tot de uitschakeling van de joden, zoals Adolf Hitler het in een politiek geschrift in 1919 had geformuleerd. Wat hij daarmee bedoelde is niet duidelijk. Eerder dan de fysieke uitroeiing liet hij in redevoeringen begin jaren 20 uitschijnen dat hij de verdrijving van de joden uit Duitsland nastreefde. Het joodse vraagstuk was een rassenkwestie. De joden tastten volgens hem de zuiverheid van het Arische ras aan. Het Duitse volk moest bevrijd worden van het joodse juk om haar toekomst te verzekeren. Door hun vooraanstaande positie in de economische en culturele wereld konden ze ook vrij gemakkelijk de schuld krijgen voor alles wat fout ging. De anti-joodse agitatie kreeg een wettelijk kader vanaf Joodse winkels werden geboycot. Door de wet op het ambt van april 1933 werden joden de toegang tot het openbaar ambt ontzegd. Joden waren vanaf de zomer van 1935 niet meer welkom in zwembaden en badhuizen. Op 15 september 1935 worden tijdens een partijcongres in Neurenberg de gelijknamige rassenwetten uitgevaardigd. De Wet op het Staatsburgerschap maakte een onderscheid tussen de staatsburger van het Reich, de persoon met Duits of aanverwant bloed, die mocht genieten van alle politieke en burgerlijke vrijheden, en de onderdaan, die deze rechten verloor. De joden kregen vanaf nu de status van buitenlander. De Wet ter Verdediging van het Duitse Bloed en de Duitse Eer verbood huwelijken, buitenechtelijke relaties en seksuele contacten tussen joden en Ariërs. Ook mochten joden geen vrouwelijke Duitse staatsburgers onder de 45 jaar als huishoudster in dienst nemen. Tenslotte was het voor joden verboden de Duitse nationale vlag uit te hangen. De joden kregen een juridische status en een definitie. Er werd een onderscheid gemaakt tussen een Ariër, een voljood, een halfjood en een kwartjood. Wie als jood geïdentificeerd werd, verloor al zijn burgerlijke vrijheden en werd beschouwd als een Untermensch. Een nieuwe wetenschappelijke discipline ontstond die de raciale segregatie theoretisch moest omkaderen. Radicalisering ( ) De houding tegenover de joden radicaliseert in de loop van 1938 met als hoogtepunt de Reichskristallnacht van 9-10 november. Al tijdens de zomer barst het geweld tegen de joden in alle hevigheid los en steken nazi s synagogen in München en Neurenberg in brand. Wanneer de nazi s maatregelen nemen om Poolse joden uit het land te verdrijven, pleegt een jonge jood een aanslag op een Duitse diplomaat in Parijs. Deze gebeurtenis ligt aan de basis van de grote pogrom tegen alle joodse bezittingen in het Reich. Onder leiding van minister van Propaganda Goebbels worden honderden synagogen in brand gestoken, duizenden woningen en winkels vernield en 36 mensen vermoord. Ook worden joden aangehouden en in concentratiekampen opgesloten. De Kristallnacht maakte duidelijk dat de anti-joodse politiek kon doorgedreven worden. De publieke opinie reageerde immers vrij apathisch op de gebeurtenissen. Vele Duitsers haalden zelfs voordeel uit de inbeslagnames van de joodse winkels en bezittingen. De druk op de joden om het land te verlaten, werd groter. Niet alleen sociaal en psychologisch, maar nu ook fysiek. De joden werden gevangen in het web dat de nazi s hadden uitgesponnen. Het (over)leven in Duitsland werd voor joden onmogelijk gemaakt. In de periode emigreerden dan ook ongeveer joden. Talrijke landen wisten met het groot aantal vluchtelingen geen blijf en stuurden de mensen terug naar Duitsland.

17 Kenmerken van de anti-joodse politiek ( ) De anti-joodse politiek van de nazi s in de jaren dertig geeft geen blijk van het bestaan van een weldoordacht plan. Het was improvisatie troef. De nazi s hadden enkel een korte termijnpolitiek. De lange termijnpolitiek was vaag en vervat in algemene bewoordingen. Maar de invloed van de lange termijnpolitiek was wel groot en voelbaar. Hitler moest rekening houden met zowel binnen- als buitenlandse druk. Hij zat dikwijls gevangen tussen de radicalen en de pragmatici die de economische heropleving waarvoor de joden belangrijk waren- en een goede verstandhouding met het buitenland voor ogen hielden.

18 De anti-joodse politiek van de nazi s ( ): vervolging en concentratie. De gevolgen van de militaire overwinningen Concentratie in de getto s De kruistocht tegen het judeo-bolsjevisme De gaswagens en de eerste vernietigingskampen De gevolgen van de militaire overwinningen Na 1938 moest het jodenvraagstuk een oplossing krijgen. Die lag nog niet in de fysieke uitroeiing van de joden. In de eerste plaats werd de Joodse bevolking gestimuleerd om het Reich te verlaten. Maar de militaire overwinning op Polen in september 1939 zorgde voor een nieuw, bijkomend probleem. Meer dan 2 miljoen joden vielen in handen van de nazi s. Tijdens de opmars van de Duitse troepen opereerden achter de frontlijn speciaal opgeleide SS-troepen, de Einzatsgruppen, die de vijanden van het Derde Rijk, het judeo-bolsjevisme, moesten liquideren. Zo werden in de begindagen van de invasie joden vermoord. De invasies in het Westen zorgden ervoor dat nog eens honderdduizenden joden in Duitse handen vielen. Ook heel wat mensen die de jaren voordien voor de nazi s waren gevlucht, werden opnieuw in het web van de nazi s gevangen. Concentratie in de getto s De nazi-top beslist in 1939 om Polen te gebruiken als concentratieplaats voor joden en zigeuners. Dit was een tijdelijke oplossing om alle joden te verzamelen in een reservaat tot de militaire overwinning in het Oosten en in het Westen een feit was. Zo ontstonden de getto s van Lodz, van Warschau, van Krakau, In de getto s leefden de mensen in erbarmelijke omstandigheden. Ze werden verplicht hun goederen achter te laten, ze hadden geen eten, geen geld. Daarnaast braken door de overbevolking epidemies uit. Deze armoedige toestanden veroorzaken de dood van heel wat mensen. Om de toestand enigszins te verbeteren laten de nazi s Duitse bedrijven toe, die gebruik kunnen maken van de honderduizenden, goedkope, arbeidskrachten. De getto s stonden volledig onder Duitse administratie, daarbij geholpen door een Joodse Raad, de Judenrat, die als doorgeefluik fungeerde. De kruistocht tegen het judeo-bolsjevisme De eindoplossing, zoals die toen al werd genoemd, werd gezocht in een verplichte emigratie van alle Europese joden naar Madagascar. Niets liet uitschijnen dat men daarmee de fysieke uitroeiing van de joden bedoelde. Maar het uitblijven van een vrede met Groot-Brittannië zal de nazi s verplichten het plan-madagascar te laten varen. De druk om radicalere oplossingen te vinden werd almaar groter. De invasie van de Sovjet-Unie staat gelijk met de kruistocht tegen het judeo-bolsjevisme en het Oosten betekende voor de nazi s lebensraum voor het Duitse volk. In dat kader situeert zich de actie van de Einzatsgruppen. Die moesten de tegenstanders van het Duitse volk, joden en communisten, uitschakelen. Ze opereerden achter de frontlijn en waren als het ware de moderne kruisvaarders. De Sovjetrussische krijgsgevangenen waren, na de joodse bevolking, de belangrijkste slachtoffers van de nazimisdaden. Op 5,7 miljoen krijgsgevangenen werden meer dan 3,3 miljoen Sovjets door de nazi s vermoord. Tijdens de Duitse opmars in de Sovjet-Unie vermoorden de speciale kommando s een half miljoen mensen, waarvan 90% joods was, daarbij geholpen door het Roemeense leger dat deelnam aan de militaire operaties. Ook de Wehrmacht vermoordde duizenden joden. De gaswagens en de eerste vernietigingskampen De derde fase bestond erin om op een systematische manier de joden uit die getto s en de kampen uit te roeien, ofwel met de kogel, ofwel in de gaswagens. Een kleine minderheid werd naar de uitroeiingskampen in Polen gestuurd.

19 Deze gaswagens werden gebruikt door het Sonderkommando dat in het kader van het euthanasieprogramma de opdracht had gekregen mentaal gehandicapten in Pruisen en Polen te doden. Overtuigd van het nut van dergelijke vrachtwagens, besliste Himmler deze uitgebreid te testen. Een laatste, overtuigende, test werd uitgevoerd in Sachsenhausen op Russische krijgsgevangenen. Een eerste levering was bestemd voor Chelmno waar de eerste vergassingen plaatsvonden op 8 december De Endlösung was begonnen.

20 De Endlösung ( ) De evacuatie naar het Oosten en de vernietiging De Aktion Reinhard De deportaties in het Westen De balans De evacuatie naar het Oosten en de vernietiging Het joodse vraagstuk was op een keerpunt gekomen. Om de operaties te coördineren en om het uitroeiingsplan dat Richard Heydrich in juli 1941 had uitgewerkt goed te keuren, besloot de nazi-top een vergadering te beleggen. Deze conferentie vindt plaats op 20 januari 1942 in Wannsee, niet ver van Berlijn. Vaak wordt beweerd dat hier de beslissing werd genomen om de judeocide uit te voeren. Maar de Einzatsgruppen waren al actief in de Sovjet-Unie, de gaskamers werkten al in Chelmno, Belzec werd op dat ogenblik gebouwd en het gas Zyklon- B was al getest geweest in Auschwitz. Het stond al langer vast dat alle joden van het Reich naar het Oosten moesten worden geëvacueerd. Dit gebeurde trouwens al. Nieuw was dat hier de opdracht werd gegeven om de eindoplossing toe te passen op alle bezette gebieden in Europa. Dus ook de West- Europese joden moesten naar het Oosten worden gedeporteerd. In totaal werd gewag gemaakt van 11 miljoen Europese joden die aldus naar de kampen in het Oosten gedeporteerd moesten worden. De uitroeiing van het Europese jodendom werd niet expliciet in de notulen vermeld. Maar zeker is dat hier het doodsvonnis van alle joden van Europa werd getekend. De Aktion Reinhard Van maart 1942 tot oktober 1943 vond de Aktion Reinhard plaats. Dit is de codenaam van een operatie die aan ongeveer 2 miljoen joden uit hoofdzakelijk de getto s van het Gouvernement-Generaal (Polen) het leven heeft gekost. De getto s werden een na een leeg gemaakt. De mensen werden gedeporteerd naar de kampen van Sobibor, Belzec en Treblinka, drie dodencentra die speciaal voor de operatie werden gebouwd. Ze werden bij aankomst onmiddellijk vergast. Ook het kamp van Majdanek werd in die periode in gebruik genomen. Dit kamp is zoals Auschwitz zowel een concentratie- als een vernietigingskamp. De mensen ondergingen er bij aankomst een selectie. Diegenen die arbeidsbekwaam waren, werden in of rondom het kamp tewerkgesteld en werden uitgeroeid door arbeid en door de mensonterende leefsomstandigheden. De anderen, de werkonbekwamen, werden onmiddellijk vergast. Op 30 november 1943 werd de Aktion Reinhard officieel afgeblazen. De operatie was in de ogen van de nazileiding een succes geworden: de joodse gemeenschap van Polen had opgehouden te bestaan. De deportaties in het Westen Ondertussen werd ook in het Westen werk gemaakt van de eindoplossing voor het joodse vraagstuk. Sinds 1940 werden alle joden in de Westerse bezette landen geïdentificeerd, geregistreerd, uit het openbaar leven uitgesloten en geconcentreerd. Zo ook in België werd het joodse leven minutieus in kaart gebracht. De deportaties beginnen in de lente van Joden en andere inferieure rassen (Slaven, zigeuners, homoseksuelen) werden naar de concentratie- en vernietigingskampen in het Oosten gevoerd. De kampen van Auschwitz en Birkenau symboliseren de gruwel die heeft plaatsgevonden. Op hun hoogtepunt vonden mensen er de dood per dag. Het nazisysteem leidt tot de dood van ongeveer 6 miljoen joden. Aanvankelijk worden de joden naar de verzamelplaatsen gevorderd. Wanneer de uiteindelijke bestemming meer en meer bekend werd, doken joden massaal onder. Grote razzia s moesten er nu voor zorgen dat de konvooien vol raakten. De mensen werden opeengepakt