NOG ENKELE WEKEN!!! Editeur responsable : ARBON Nicole. Rue Portaels, Bruxelles. Fortis :

Transcriptie

1 2ième trimestre Belgique Belgïe PP-PB 1030 Bruxelles Bxs 3 BC 4271 P NOG ENKELE WEKEN!!! Editeur responsable : ARBON Nicole Rue Portaels, Bruxelles Fortis : Tél : 02/ GSM : 0477/ enfantsdegomel@hotmail.be ou nicole.arbon@telenet.be Site Web :

2 ONZE REIS NAAR GOMEL 9 april, we vertrekken naar Zaventem via Frankfurt en Kiev. De reis verloopt goed. Voor sommige gezinnen is dit het eerste bezoek aan Wit-Rusland. Zij stellen zich nog heel wat vragen. Hoe zal alles verlopen? Hoe zullen we ontvangen worden? In Kiev staat een minibusje ons op te wachten om ons richting grens te brengen waar alles vlot gaat, zonder files. De documenten voor de bijstandsverzekering worden gecontroleerd, geld wordt gewisseld, paspoorten gecontroleerd en dan gaat het richting Gomel waar alle families ons opwachten met de kinderen. Enkel Janine ontbreekt, zij dacht dat we pas de volgende dag zouden aankomen. Ook Nikita had zich van tijdstip vergist maar een goed uur later, is iedereen naar zijn gezin vertrokken. Even rusten en na de middag afspraak in de kindertuin. De families vergezellen ons. We brengen een bezoek aan de gebouwen en de kinderen voeren een showtje op. Janine bracht snoep mee en lolly s, ikzelf knuffeldieren. De directie en leerkrachten trakteren ons op een maaltijd en we klinken op de vriendschap. In de lokalen wordt een en ander opgeknapt. In deze kindertuin kwamen nog maar één keer goederen van het konvooi. Over enkele maanden komt daar verandering in. Het was een fantastische namiddag met heel wat ontdekkingen, emoties en vreugde. De volgende dag hebben we afspraak in het tehuis voor mindervaliden Belitza waar we opnieuw vergast worden op een optreden met zang en een rondleiding in de gebouwen waar artisanale producten worden vervaardigd (schilderen, naaien ) Bij een vorig konvooi kreeg dit tehuis naaimachines. Na een kop thee krijgen we het nieuwe gebouw te zien waar ook gehandicapten aan het werk zijn. We keren terug naar onze gezinnen waar we geconfronteerd worden met de realiteit: een badkamer met enkel een kuip, geen toiletten (die vind je in de tuin: een plank met een gat in). De families hebben allemaal hun best gedaan om ons zo goed mogelijk te ontvangen en dat terwijl ze zoveel problemen hebben. Sommige families leven echt in erbarmelijke situaties en ondanks alles zijn ze gastvrij en klagen ze niet.

3

4 Vrijdag: afspraak in het station. Een minibus wacht ons op en brengt ons naar Kousminitsi in de kindertuin. Een rit van zo n anderhalf uur door het platteland langs weggetjes zonder markeringen. De directie wacht ons op. De kinderen hebben een optreden voorbereid want voor hen is het een hele belevenis om buitenlanders in hun schooltje aan het einde van de wereld te mogen begroeten. Na het optreden krijgen we allemaal een klein cadeautje voor Pasen. Arlette bracht paaseieren mee net als ikzelf. Dit hadden de kinderen nog nooit gezien! Nadat we hen toonden hoe het papier er af moet, is het grote vreugde! De zakken worden gevuld. De dankbare directie trakteert ons op een heerlijk Paasmaal met alles erop en eraan. Iedereen keert voldaan en gelukkig terug. Op paaszaterdag moeten de mandjes klaargemaakt worden met brood en beschilderde eieren. Deze moeten in de kerk gezegend worden. Een interessante belevenis voor ons. Aan alle mooie liedjes komt een eind. Het was een week van kennismaken, van ontdekken Een interessante week in alle opzichten. Op maandagochtend staan we allemaal klaar bij het station voor de terugkeer naar huis. Ook nu verloopt alles vlot maar met een triest gevoel. Ik dank de families die deze reis maakten. We waren een aangename groep zonder problemen en ik ben gelukkig dat ik nu met eigen ogen heb kunnen zien wat er in ons tijdschrift te lezen staat: de harde realiteit waarin sommige gezinnen leven! Volgend jaar keren we terug en doen we er misschien ook Moskou bij.

5 Bezoek in de kleuterschool

6 WANDELING IN GOMEL DISTRIBUTIE VAN DE ENVELOPPEN

7 Beste Nicole, Dank voor de organisatie van deze reis naar Wit-Rusland. We vertrokken goedgezind omdat we onze kinderen zouden zien maar waren ook wel een beetje ongerust. Hoe zouden we ontvangen worden? Ikzelf verbleef in een dorp. Maar ik begin bij het begin ; onze aankomst in Gomel. Ik was er tien jaar geleden al eens maar wat een verrassing : de grauwe, grijze stad uit mijn herinneringen zag er nu veel kleurrijker uit met uithangborden en andere publiciteit bij de winkels. De stad ziet er levendig uit en veel moderner. Ik was wel geschrokken bij de aanblik van het dorp waar ik logeerde. Ik kon me niet voorstellen dat Kristina in zulke omstandigheden leefde. Op het platteland is alles mistroostig : de aardewegen, de huizen, het leven Wie een tuin heeft, werkt er hard om aardappelen, groenten en fruit te kweken en te bewaren. De kleine winkels en kiosken zien er helemaal anders uit dan de winkels in Gomel. Je vindt er niet alles. Ik zat nochtans in een sanatoriumzone wat betekent een mooiere zone, met privileges ten opzichte van andere. Voor hen is uiteraard alles normaal, het is hun dagelijks leven. Ze zijn zo blij me te kunnen ontvangen en trots over hun voorbereidingen, fier ook om me hun huis te tonen en mijn kamer. Ze zijn warm, erkentelijk en ik weet dat ze meer dan normaal hebben uitgegeven omdat ik kwam. Ik probeer mijn verbazing te verbergen over sommige levensgewoonten want ze doen er tijdens mijn verblijf alles voor om me gelukkig te maken. Ik bezoek het park in Gomel, hun dorp, hun vrienden en familie, een markt en zelfs een circusvoorstelling. Het enige wat me niet lukt is te eten omdat ik zie dat zij niet eten of bijna niets. Ik wil delen wat er is en probeer te proeven van alles wat ik voorgeschoteld krijg, ook al is dat soms moeilijk en leidt het vaak tot grappige situaties. Maar bij het Paasfeest, zijn de tafels mooi versierd en rijkelijk gevuld met vlees, kip, vis, groenten, paasgebak, goloubsi en eieren en natuurlijk ontbreken ook de vodka, champagne en wijn niet. Een groot feest is het en vooral op Paasdag zelf wordt er vlees gegeten. Ik had het geluk 2 sanatoria te bezoeken in het dorp. Alles zag er netjes uit maar ik had het gevoel teruggekeerd te zijn in de tijd. Ik zag er heel wat zieke en gehandicapte kinderen die men met weinig middelen probeert te verzorgen : een ruimte waar eucalyptus kan gedampt worden, een bad met zwart zand, een hokje waar een moeder kiné-gym doet met een brullend kind. Toch komen er ook veel mensen van buitenaf naar hier om te verblijven in een sanatorium. In het dorp kom je veel van deze mensen tegen op een wandeling. Ik was ook erg benieuwd naar de bezoeken georganiseerd door Viktor en Lucie. We gingen op weg om een aantal families te bezoeken. Na een lang, chaotisch traject door de slechte staat van de weg beginnen we ons af te vragen waar we naartoe gaan wanneer we plots een dorpje zien opduiken. Daar ontmoeten we een jonge mama. We staan verstomd van emotie en zullen deze alleenstaande mama met haar 3 kinderen (waaronder een tweeling) nooit vergeten. Zij leven in een onbeschrijflijke armoede. Deze moeder is nochtans heel moedig maar het is haar lot en bovendien wordt ze voor haar werk ook niet echt veel betaald. Ik weet het, Nicole, jij hebt al vaak van die situaties beschreven in je verslagen maar het allemaal met eigen ogen zien was

8 Distributie van de Paaseieren

9 voor mij nog iets totaal anders. De dichtstbijzijnde kleuterschool ligt op 5km maar zonder bus is er geen mogelijkheid om haar dochtertje er naartoe te brengen. Dit dorpje ligt zo verloren in het niets. Dezelfde dag ontmoetten we in een ander dorp nog twee grote gezinnen die materiële hulp nodig hebben. De kinderen zagen er zo bleekjes uit dat je er medelijden mee kreeg. Tijdens een van de volgende dagen bezoeken we een kindertuin die al eens hulp kreeg van onze organisatie (naaimachine, behangpapier, speelgoed). Een dorp in the middle of nowhere is het, dichtbij de Russische grens. Een heel eind rijden om er te geraken. De wegen lagen er zo slecht bij dat we voortdurend door elkaar werden geschud en dan moet je weten dat Nicole en Claude dit traject regelmatig afleggen om colli te brengen. We worden verwacht en krijgen en krijgen ook hier een mooie en ontroerende opvoering. Als dank krijgen de kinderen van ons chocolade-eitjes. Je had hun gezichtjes moeten zien! Ze kenden dit niet en we moesten hen tonen hoe het papiertje er van af te halen. Ik was echt ontroerd. Ook door de erkentelijkheid van de directrice die ons een maaltijd had bereid om duimen en vingers bij af te likken. Langs deze weg, Nicole, wil ik je bedanken voor wat je voor de families en de kinderen doet. Zoveel werk in België neem je op je schouders om er hoop en hulp aan de wit-russische families mee te bieden. Ik denk niet dat ze beseffen wat je allemaal voor hen doet, ook al zijn ze dankbaar. Wat me ook enorm is bijgebleven, is de jonge leeftijd van de moeders. Meisjes zijn het eigenlijk nog. Ze wandelen nonchalant met hun baby s rond maar wanneer je hen kruist zie je dat ze niet echt gezond zijn : onder hun ogen zitten blauwe randen. Ik heb tijdens mijn verblijf mijn Kristina ontmoet, ik heb kennis gemaakt met haar familie en kan nu ook een gezicht plakken op alle namen. Het belangrijkste is dat ik nu weet hoe de mensen er leven. Het gaat er armoedig aan toe maar ze trekken hun plan en leven van dag tot dag, gelukkig met wat ze hebben. Zo vinden ze vreugde in kleine dingen, in een wandeling langs de Soj, een pick-nick, een TV-programma. Uiteraard zat mijn koffer vol met voedingswaren, cadeautjes en een financiële bijdrage zodat ik hen met mijn bezoek niet op kosten zou jagen. Maar ze gedragen zich waardig, trots over het beetje dat ze hebben dus moet je tactvol te werk gaan bij het verstrekken van hulp. Ik heb voor hen iets betekend en zij voor mij. Ik was vaak ontroerd en geraakte af en toe niet uit mijn woorden (wie mij kent, weet dat dit niet vaak gebeurt). Ik kende momenten van verdriet maar ook van vreugde. Er is geen reden om de families van onze Wit-Russische kinderen niet te bezoeken. Het is een reis die je verrijkt en die je leert hen beter te begrijpen. Zij zelf kunnen op die manier dank zeggen voor wat wij doen en doet hen ontzettend veel plezier. Zo wordt er een brug geslagen tussen onze culturen. Nog een pluspunt was dat we in de voetsporen van Nicole en Claude konden lopen. Ik lees altijd vol aandacht de verslagen over de konvooien en was al in Gomel en Mozyr, ik zag ook al het depot in Brussel en de konvooiwagen Maar pas wanneer je ter plaatse gaat kijken, besef je alles ten volle. Wat Nicole doet vereist een groot hart en een ijzeren gezondheid! Dit geldt ook voor Claude en de twee ploegen (in België en Wit-Rusland). Deze reis heeft me nog meer gemotiveerd om hiermee verder te gaan! Arlette

10 KOUZMINITSI KLEUTERSCHOOL

11 VOLGENDE FAMILIE FOTOS VAN DE VOLGENDE

12 Nicole, Zo n maand geleden kwamen we terug uit Gomel maar ik vond nog niet de tijd om je deze brief te schrijven. Er werd al veel gezegd en geschreven maar daar wilde ik nog aan toevoegen dat we, naast de ellende en armoede die we te zien kregen, ook eens werden geconfronteerd met onze consumptie- en verspilmaatschappij. Waar zijn onze echte waarden gebleven? Kunnen we nog blind blijven voor de oogjes van een kind die smachtend kijken naar een chocolade ei? We moeten de handen uit de mouwen steken om hen te helpen. Nu al zes jaar zijn we lid van jullie vereniging en, toegegeven, we stonden er eerst een beetje weigerachtig tegenover en stelden ons vragen als : waar gaat het geld naartoe, hoe wordt het geld verdeeld, welke garantie hebben we dat wat we doen niet voor niets is enz. Een ding werd me ginder duidelijk : Nicole getuigt van een enorme objectiviteit bij de hulp van gezinnen en kindertuinen. Er groeide meteen een vertrouwen uit wat we zagen. Ik zag Lucie cash geld uitdelen naargelang de behoefte. Ik hoorde Nicole zeggen : Neen, jullie hebben geen respect voor wat we jullie geven, we helpen jullie niet langer. Hoe hard dit ook klonk, het gaf me vertrouwen. In onze maatschappij worden we voortdurend geconfronteerd met misbruiken die onze motivatie belemmeren maar daar is hier geen sprake van. Vandaar mijn woord : vertrouwen. Dit zeldzaam geworden gevoel doet ongelooflijk deugd. Martine en Jean François.

13 BEZOEK AAN FAMILIES

14 De voorbereidingen van de reis lopen niet van een leien dakje! Mijn koffer weegt 4 kg. We mogen 22 kg mee nemen dus de berekening is al vlug gemaakt : 18 kg kleding en vooral etenswaren want met Pasen is er geen konvooi. Wat moet er mee? Een existentiële vraag waarover uren en uren werd nagedacht en gedebatteerd met mijn zus zelfs tot net voor mijn vertrek. D-Day Net voor het vertrek mijn bagage nog een laatste keer gewogen en toch nog een trui gewisseld met een pakje gerookte ham. Ok, koffer op slot en gewicht lager dan 22kg. Oef! Dat is niet het enige : naast de stress voor de koffer, blijft de stress voor de douane en hoewel ik zeker weet dat alles in orde is, blijft er toch een zekere angst. Check-in en douane verlopen vlot. Nu rest nog de stress voor het weerzien van mijn Wit-Russische familie (het is al 1 jaar geleden). Ik had mijn zoon al wel aan de lijn maar dat is toch niet hetzelfde. Hoe gaat het met hen, hoe is de situatie ginds? Tijdens de reis stijgt de spanning en hoe dichter we bij Gomel komen, hoe nerveuzer ik word. Terecht blijkbaar want bij mijn aankomst is er niemand? Help, wat is er aan de hand. Iemand ziek geworden? Enkele telefoontjes later, wordt alles duidelijk : mijn zoon Nikita dacht dat ik pas s avonds om 6 uur zou aankomen. Hij lag dan ook nog languit in bed! Hij belt meteen naar zijn mama en wat zie ik daar in de verte aankomen? Een soort van ziekenwagen die met mij niet naar het ziekenhuis rijdt, maar naar het appartement. Ik maak mijn koffer leeg : worstjes, kaas, gerookte ham enz. Het lijkt wel Kerstmis. Dag 1 De eerste namiddag hebben we afspraak met Nicole, Lucile en haar man Victor om een school te gaan bezoeken. Daar wonen we een prachtige show bij waarna we eieren en lolly s uitdelen. Daarna nemen we een minibus om er de stad mee uit te rijden tot zo n 15 km buiten Gomel. Daar stellen we alleen maar armoede vast, een echte hel! Een huis wordt bewoond door een jonge mama die haar kinderen alleen opvoedt (een meisje van 5 en een tweeling van 1,5 jaar oud). Toen ik terug thuis kwam, heb ik eens in mijn arm geknepen om er

15 Bijeenkomst in het centrum van gehandicapten

16 zeker van te zijn dat ik niet droomde. Wat ik probeer te beschrijven is pure realiteit, ook al leven we in de 21e eeuw. Mooi huis zonder glas in de ramen maar met plastiek (in de winter gaan de temperaturen tot maar liefst -40 C ), geen deuren tussen de verschillende vertrekken maar stukken stof of tapijt. Alle ruimtes zijn ontzettend vochtig. De school ligt te ver af om het meisje er naartoe te brengen dus gaat ze niet. De mama werkt op de boerderij en wordt enkel uitbetaald wanneer er geld is, zoniet krijgt ze melk of wortelen. Loon : 120. Na aftrek van de huur en de elektriciteit blijft er weinig of niets meer over om iets te eten te kopen. Bovendien wonen ze ver van de grootwarenhuizen en moeten ze alles duur betalen. Een blikje tomatenconcentraat van 600g bijvoorbeeld, kost 2, een brood met 10 sneetjes Zou u op die manier rondkomen? Ik niet. Wij klagen zo snel, voor het minste zijn we uit ons lood geslagen en slechtgezind. Zij blijven lachen en geven van wat ze hebben! Wij gooien dingen weg, verkwisten, eten niet alles op wat we aankomen maar zij gebruiken zelfs de kleinste kruimel voor hun soep als ze die al hebben. Toch is Gomel een mooie stad en wie nog geen bezoek bracht aan de familie van zijn kind(eren), moet dat beslist eens doen. Zo maak je de mensen blij en zie je met eigen ogen hoe erg het er gesteld is om er nog beter over te kunnen vertellen. Een dikke merci aan Nicole Arbon voor deze reis en vooral voor wat ze doet voor de organisatie. J. Leveque

17 VERTREK VAN GOMEL

18 Goeieavond, Nu zowat 5 jaar vangen we Mishel op. Het idee zijn mama te ontmoeten, te ontdekken waar hij leeft enz. speelde al een tijdje in mijn hoofd. Het leek me echter allemaal onmogelijk : zo n reis, de taalproblemen, moeilijkheden bij de grenzen enz. Toen Nicole de reis voorstelde, waagde ik het erop ; georganiseerd en begeleid is het echt goed te doen! Voor wie nog aarzelt, dit is echt wel een aanrader. De vermoeidheid was vlug vergeten bij aankomst in Gomel dankzij het warme onthaal van Mishel en zijn mama. Ondanks de taalbarrière voelde ik me al gauw op mijn gemak en ik kon zien dat ze blij waren me te mogen ontvangen. De hele week heb ik kunnen vaststellen dat de berichten van Nicole over het leven in Wit-Rusland realiteit zijn (duur leven, laag inkomen) Maar ze klagen niet, blijven hun waardigheid behouden en soms schaamde ik me een beetje voor alle extra s die ze voor mij als gast deden. Mijn verblijf in Wit-Rusland heeft me er nog meer van overtuigd Mishel te blijven opvangen en zijn familie te blijven steunen. Nog eens dank aan Nicole en haar organisatie. Sylvie

19 PASEN FEEST IN GOMEL

20 EEN WOORD VAN DANK - aan al wie ons bezorgt wat we nodig hebben - aan alle helpers op het depot (Françoise, Luk, Philippe) - aan mevrouw Gohy voor de ettelijke dozen Pampers en aan al wie deze naar het depot bracht - aan Patricia voor de operatie LASAGNES ondanks de operatie van haar man - aan Françoise voor de Delhaize-actie - aan Rita uit Lommel voor de tientallen nieuwe jassen en schoenen - aan al wie zich inzet om iets te organiseren - aan Philippe en de voorzitter van de wielerclub voor de organisatie van de benefietavond en de financiering van de bestelwagen voor het gehandicaptentehuis in Rechitsa - aan Lizette en haar team voor de heerlijke maaltijd en de twee orkesten die deze avond opluisterden - aan al wie er aan deelnam - aan alle families die een beetje geld gaven voor twee families die het echt nodig hadden - aan al we iets op de rekening stortte voor de aankoop van verf (dat kan trouwens nog altijd) want ze zou voor einde juni moeten aankomen - aan al wie met ons de reis naar Wit-Rusland maakte

21 Nieuws van "onze" kinderen Andreï nous présente sa petite famille Samedi une petite fille de l orphelinat, Macha, adoptée par Alain et Françoise depuis de nombreuses années, se mariait. Macha et sa famille adoptive Macha avec sa sœur, son frère Adoptés eux aussi et leur Famille de Biélorussie

22 VAKANTIE De aankomst van de kinderen is voorzien op 1 JULI. Het exacte uur wordt op de site bekend gemaakt en daarop kan u ook het verloop van de reis volgen. Er zijn haltes in Barchon en Spy. Voor de nieuwelingen : bij aankomst krijgt u een tas (zoniet, meteen melden aan Claude). Heeft uw kind een kapotte tas, vraag er een nieuwe bij de aankomst. TERUGKEER JULI s avonds 29 juli AANKOMST AUGUSTUS s morgens 1 augustus TERUGKEER VOOR IEDEREEN s avonds 28 augustus De tassen die de bagageruimte in gaan, mogen MAX 20 KG wegen. Later is er een konvooi om alles te brengen wat niet mee in de tassen kan. Alle tassen worden gewogen en krijgen bij goedkeuring een sticker van de organisatie. Pas dan mogen ze in de laadruimte. Zo vermijden we dat sommige families 2 of 3 tassen mee geven. Indien we de tassen te zwaar laden, dan moeten de families in Gomel die geen wagen hebben, een taxi nemen om met hun kind naar huis te rijden en dat is heel duur! De kinderen mogen als handbagage een zakje met eten en eventueel een boekentas meenemen. BETALINGEN Tegen 15 juni uiterlijk verwachten we de betalingen voor juli (we hopen geen herinneringen meer te moeten sturen). Tegen 1 juli uiterlijk verwachten we de betalingen voor augustus. Het lidgeld moest in februari betaald worden maar indien u dit nog niet deed, gelieve er zo snel mogelijk werk van te maken. Kinderen : reis 100 euro + verzekering 30 euro (-12 jaar) en 50 euro (+12 jaar) PER MAAND Volwassenen : reis 175 euro

23 KONVOOI De vrachtwagen wordt geladen OP ZATERDAG 15 SEPTEMBER om 8u op vraag van de helpers die op maandagochtend moeten werken. DE PALETTEN WORDEN GELADEN OP VRIJDAG 14 SEPTEMBER Het aantal colli + gewicht moeten aan Hugo worden bekend gemaakt VOOR DINSDAG 5 SEPTEMBER. Hij bezorgt dan het nummer (de nummers). U mag dit doen PER MAIL of TELEFONISCH. OPGELET : VOLLEDIG ADRES VERMELDEN + TELEFOON (zowel in Cyrillisch als Nederlands) WIE KAN ER HELPEN OP VRIJDAG EN ZATERDAG want het worden een hele hoop colli!!! OP 8 SEPTEMBER AANBRENGEN VAN DE COLLI VAN 10 TOT 16U. Geen aanbrengen van colli op naam op de dag van laden!!! Geen enkele doos zal worden toegelaten op het moment van aanbrengen van dozen op naam. Daar is geen tijd voor. Dank voor uw begrip!!!

24

25 Artikel Article Schoonmaken prod. Suiker Fruitconserven Olie in flessen Chocolade, choco Macaroni Dozen soep Vleesbouillon tablet Gemalen kofie Thee in buideltjes Granen Afwas produkten Jam Snoep Koekjes Gedroogd fruit Kleefpleister Ketchup Shampoo Zeep Tandenborstel Tandpasta Maandverband Waspoeder Schoolmateriaal Schoenen Kousen, pantys Kleren (volwass.) Kleren (kinderen) Speelgoed Mayonaise Groentenconserven Pr de nettoyage Sucre morceau Conserves de fruits Huile en bouteille Chocolat, choco,cacao macaroni Paquets de soupe Cube liebig Café moulu Thé en sachets Céréales Prod. de vaisselle Confiture Bonbons, confiseries Biscuits Fruits secs Sparadrap Ketchup Shampoing Savon Brosse à dents Dentifrice Serviettes hygiéniques Poudre à lessiver Matériel Scolaire Chaussures Bas, pantys Vêtements (adultes) Vêtements (enfants) Jouets Mayonnaise Conserves de légumes Aantal Nombre Чистащее средство Сахар Консервированые фрукты Масло растительное Шоколад Makanohи Суп ь пакетах Кубики бульон Кофе молотий Чай ь пакетах Крупа Ср-во для посуды Варенье Конфеты Печенье Сухофрукты Пластырь кетчуп Шампунь Мыло Зубная щетка Зубная паста Гигиенические салфетки Стиральный порошок инвентарь школьный обувь Чулки Одежда взрослая Одежда детская Игрушка майонеа Маринованые овощи Gewicht Poids Totalen: totaux: Totaal aantal Nombre total Totaal gewicht Poids total Totale prijs Prix total

26 Asbl " Enfants de Gomel " Siège social : Rue Portaels Bruxelles Présidente : Tél/Fax : 02/ Compte : enfantsgomel@hotmail.com GSM : 0477/ E EXPEDITEUR : Nombre de colis : Coordonnées de la famille biélorusse Nom En Français En Cyrillique Prénom Maison Appartement Rue et numéro Ville ou village Région Code postal Téléphone A PLASTIFIER ET A COLLER SUR LA GRANDE FACE

27

28 Contacts La Présidente : Nicole ARBON - 02/ ou 0477/ nicole.arbon@telenet.be Enfantsdegomel@hotmail.com Secrétaire : Claude SCHOMELHOUD (idem Présidente) Trésorière : Françoise GOSSET - 065/ ou 0477/ Responsable du site Stéphane DUPUIS - stephane.dupuis@ath.be Responsable Colis, Section Néerlandophone et Arrivées et Départs Bruxelles Hugo WILLEMS hugowillems@telenet.be Responsable Enfants Diabétiques, antenne Ath/Chièvres Dominique BERTEAU - dominique.berteau@skynet.be Responsable Arrivées et Départs Barchon, antenne Liège Alain DUFOUR 04/ ou 0497/ dufouralain@versateladsl.be Responsable Téléphone Arrivées et Départs de Liège Denise DENIS - 04/ ou 0498/ ancredasia@hotmail.com Responsable Antenne de Dour Françoise GOSSET - 065/ ou 0477/ gossetfr2002@yahoo.fr