Het is tijd voor de zomer. Een seizoen met passie, warmte en liefde en ook het thema van deze nieuwsbrief.

Transcriptie

1 NieuwsBrief nr.3, 2013 Naar Binnen Beste lezer, Het is tijd voor de zomer. Een seizoen met passie, warmte en liefde en ook het thema van deze nieuwsbrief. Er zijn vele vormen van liefde. Liefde die je voor een ander voelt, bijvoorbeeld voor een partner, een kind, een collega, een vriend(in) of een dier. Wat doe jij met de liefde die een ander aan jou geeft? En mag je ook liefde voor jezelf voelen? Jezelf onvoorwaardelijk lief hebben, vanuit de essentie die je bent. Wanneer volgde jij het laatst je hart? Liefde, het heeft ook te maken met passie. Waar loop jij warm voor? Ik wil me steeds meer gaan richten op het mogen begeleiden van nieuwetijdskinderen. Daarover meer in deze nieuwsbrief. Emeli Sande zingt over haar vorm van liefde in My kind of love (uit een concert vol passie in de Royal Albert Hall): Cause when you've given up. When no matter what you do it's never good enough. When you never thought that it could ever get this tough, That s when you feel my kind of love. Zie Tot slot vind je in deze nieuwsbrief de tekst om stil bij te staan: de liefde van een tuinman voor zijn planten en in het bijzonder voor de roos. Ik wens je een zomer vol liefde.

2 Laatste nieuwtjes en geplande activiteiten: - Sinds 5 mei is er ook een Facebook pagina van Praktijk Naar Binnen. Hier wil ik regelmatig berichtjes posten: leuke weetjes, grappige onderzoeksresultaten, mooie uitspraken, mooie sitetips, bijzondere evenementen, acties en prijsvragen, en dergelijke. Neem eens een kijkje op Mocht je ook op Facebook zitten, dan kun je de pagina van Praktijk Naar Binnen liken. Dan mis je geen enkel nieuwtje en ben je helemaal update. - Ik wil me in Praktijk Naar Binnen steeds meer gaan richten op nieuwetijdskinderen en -volwassenen. Ik merkte bijvoorbeeld bij Jeugdhulp Friesland, maar ook op beurzen in gesprekken met ouders dat er nog veel onbekend is over nieuwetijdskinderen. Wat zijn dat voor kinderen en volwassenen? Hoe herken ik ze? Welke specifieke problemen hebben zij? Wat zijn de verschillen en overeenkomsten met hooggevoelige kinderen? Hoe kan ik ze het beste begeleiden in de opvoeding en in het onderwijs? Wat vraagt het van ons als ouders en opvoeders? Er zijn allerlei lijstjes van kenmerken en van problemen die een nieuwetijdskind tegen kan komen. Nogal eens worden onterecht diagnoses als autisme, ADHD, PDD-Nosh op het kind geplakt. En gelukkig zijn er ook allerlei tips en mogelijkheden die helpend zijn. Er zijn diverse websites en boeken geschreven voor en zelfs door nieuwetijdskinderen. Een hand-out met al deze informatie in de vorm van een e-book ligt in de planning. Ik merk dat ik enthousiast wordt om ouders, maar ook leerkrachten en hulpverleners daarover te vertellen, zodat zij de kinderen beter zullen begrijpen en begeleiden. Het is een boeiend en persoonlijk proces. Er wordt voortdurend een appèl op je gedaan om te kijken wat je werkelijk vindt en waar je voor staat. En dat is niet altijd makkelijk, maar je groeit uiteindelijk wel meer naar je ware zelf. Naast de ouders en leerkrachten is het ook fijn om de kinderen zelf te mogen begeleiden totdat zij (en hun opvoeders) voldoende handvatten hebben om het zelf weer te kunnen. Wil je meer weten? Ben je nieuwsgierig of je een nieuwetijdskind hebt of zelf bent? Of is dat al helder en zou je daar graag wat ondersteuning bij willen? Zoek je een informatieve bijeenkomst hierover op bijvoorbeeld een ouderavond? Bel of mail gerust. Dan kan ik kijken wat ik voor je kan doen.

3 Ken je anderen voor wie de nieuwsbrief interessant kan zijn? Stuur hem gerust door! De nieuwsbrief verschijnt vier keer per jaar. Je kunt je abonneren door een mail te sturen naar En mocht je de nieuwsbrief niet meer willen ontvangen, laat het even weten op hetzelfde mailadres, dan haal ik je van de lijst af. Wil je meer informatie, bijvoorbeeld over de Facebook pagina of over het begeleiden van nieuwetijdskinderen? Wil je een reactie geven of heb je vragen? Mail naar of bel me op of Met vriendelijke groeten, Marieke Verkerk Humanistisch geestelijk raadsvrouw Naar Binnen. Praktijk voor Levensvragen van Kinderen en Volwassenen Vreuchdenberchdreef HK Utrecht / info@praktijknaarbinnen.nl PS. De eerste afbeelding vind je terug op De tweede foto staat op De derde foto vind je op

4 De parabel van de roos en de tuinman 1 De zon toonde zijn eerste warme stralen aan het firmament. Opgewekt liep de tuinman zijn paradijs binnen de dageraad tegemoet. Hij was trots op zijn werk, de rozen stonden er schitterend bij deze zomer. Onderweg groette hij Maria, zoals hij dat iedere dag deed. Het wit marmeren beeld straalde naar hem alsof ze de tuinman wilde teruggroeten uit dank voor zijn goede zorgen voor het kleine hof. De tuinman haalde zijn werktuigen uit de houten schuur en liep over het witgrijze grindpad in de richting van het kleine prieel. Zijn rozen bloeiden mooi vandaag. Hij glimlachte. Ach, dat dacht hij ieder jaar en ergens leek het ook zo na de lange donkere winter. Dan waren zijn herinneringen al net zo vervaagd als het groen van de bladeren. Hij hield halt bij de dieprode rozen, die het Mariabeeld omgaven. Tevreden liet hij zijn blik gaan langs de lange ranken, die gebogen gingen onder de grote zware bloemen. Ja, hij had ze goed gesnoeid, niet te diep, maar ook niet te weinig, precies goed. Hun bedwelmende geur omringde de tuinman, terwijl hij hier en daar uitgebloeide bloemen weg knipte. Zijn blik ging steeds verder naar beneden, toen zijn aandacht plotseling getrokken werd naar de rozenstruik, die net even iets verder op stond. De knoppen hing slap. Verbijsterd stapte de tuinman op de struik af. Hij bevoelde de bladeren en liet de knoppen door zijn vingers glijden. Merkwaardig, er was niets te vinden wat moest duiden op een ziekte en toch stond de rozenstruik er verpauperd bij. De oude man schudde verwonderd zijn hoofd. Hij nam zijn gieter ter hand en besproeide de roos. 1 Bron zie

5 Op gedempte toon sprak hij de roos toe, terwijl de knoppen mismoedig hun hoofdjes heen en weer schudden. De tuinman werd droevig, omdat hem het gevoel bekroop dat de struik de moed had opgegeven. Hij zette zijn gieter weer neer en wilde weglopen om terug te keren naar de dieprode roos, waaraan hij eerder bezig was geweest. Tot hij een fluisterende stem achter zich hoorde. Verbaasd keek de tuinman om zich heen. Hij had toch sterk de indruk gehad dat hij alleen was in de tuin, doch opnieuw hoorde hij een fluisterstem. Hij keek naar beneden, van waar het geluid vandaan leek te komen en aanschouwde de mistroostige roos. Ik weet dat ik niet geliefd ben en ik weet ook waarom. Mijn doornen zijn scherp en sieren meer nog mijn takken dan mijn bloemen. Die zijn klein en nauwelijks een aanblik waardig, kermde hij en zijn knoppen schudden weer langzaam heen en weer. De oude tuinman glimlachte meewarig en ondanks zijn strakke botten waagde hij het om zich op de grond te vleien vlak naast de neerslachtige roos. Zul je me geloven als ik zeg dat je de mooiste roos in deze tuin bent, mooier dan al die andere struiken? Zul je me geloven als ik zeg dat jouw bloemen weliswaar klein zijn, maar van het zuiverste wit? De struik liet zijn knoppen nog wat dieper hangen ter getuigenis van zijn ongeloof over hetgeen de tuinman zojuist beweerd had. Hmm, dat dacht ik wel. De oude man glimlachte wat breder. Het gedrag van de struik had geen enkele indruk op hem gemaakt. Hij verzette zich, staarde even voor zich uit en sprak toen: Iets is pas mooi als je ziet waarom het mooi is. Dat is ook zo met jou. Jouw doornen maken je niet minder mooi dan die rode roos, die naast je staat. Doornen vertegenwoordigen jouw mindere kwaliteiten, ze zijn de karaktertrekken, waaraan je nog moet werken. Pas dan komen je bloemen tot grote wasdom, want zij representeren jouw talenten, die tot bloei kunnen komen, wanneer je de eenheid in jezelf bereikt hebt. Daarom, lieve roos, accepteer jezelf zoals je bent en streef naar die heelheid. Jouw doornen zullen steeds minder worden en je bloemen steeds meer toenemen. De roos dacht in stilte na over woorden van de oude tuinman. Hij woog ze af, bevatten ze de waarheid of probeerden ze hem op te beuren? In beide gevallen had de oude man gelijk, besefte de roos langzaam. Hij was net zo mooi als die grote dieprode roos naast hem! Hij was niets minder, omdat hij een paar doornen meer had! Beetje bij beetje trokken de knoppen op. De tuinman begon te lachen,terwijl hij voorzichtig probeerde op te staan. Zie je dat je nu net zo mooi bent? De struik strekte zijn takken en de zon gleed bevallig langs zijn donkergroene bladeren en het licht speelde met ze. Een zachte bries vulde de lucht en schudde de takken zachtjes heen en weer. De witte roos genoot van zijn aanraking, hij voelde de warmte, waarmee de zon en de wind hem lieten weten dat ze hem graag omringden. En zowaar braken er enkele oude doornen af, terwijl een knop aan het uiteinde van een lange tak barste van nieuwsgierigheid. Een sneeuwwitte roos vouwde behoedzaam haar

6 fluweelzachte blaadjes open, die onmiddellijk verwarmd werden door gouden zonnestralen. De struik keek opzij naar zijn buurman, die hem liefdevol toeknikte. Even voelde de witte roos zich verhevener dan zijn rode buurman en tegelijk brak een kleine doorntje door de barst van de stam heen. Beschamend boog hij zijn juist geopende bloem. Tot de tuinman weer langs kwam. Geef de hoop niet op, lieve roos, wijsheid wordt niet geboren in een paar minuten, maar moet de kans krijgen om te rijpen. Ik zal je voeden met levenswater en je helpen waar nodig, zodat je in staat bent om die schoonheid te ontwikkelen, als je mij vertrouwt en naar mij luisteren wilt. De roos knikte heftig en al zijn knoppen dansten op en neer. Hier en daar vielen enkele bloemblaadjes naar beneden van oude verwelkte bloemen, die niet meer de kracht konden vinden om met opgeheven hoofd door te bloeien. Maar dat kon de struik niet schelen, de kans om opnieuw te schitteren zou wellicht weer aanbreken. Nog mooier en rijkelijker als ooit te voren. En de tuinman? Hij kwam zijn belofte na. Hij kwam regelmatig langs om de roos te voeden, net zo lang tot de struik zich ontwikkeld had tot een prachtige ferme bossage overladen met witte geurende bloemen. Nooit meer bogen zijn takken uit neerslachtigheid naar beneden, maar richtten zij zich volledig op de zon overdag en s nachts op de maan Annabel Junge