Andere aspecten van de ontbindingsprocedure

Transcriptie

1 HOOFDSTUK 2 Andere aspecten van de ontbindingsprocedure In dit hoofdstuk komt de rechtspraak aan de orde met betrekking tot diverse aspecten van de ontbindingsprocedure, zoals de vraag naar de ontvankelijkheid van de werkgever of de werknemer in hun verzoek. Daarnaast wordt gekeken hoe de rechtspraak omgaat met ontbindingsverzoeken van werknemers die worden ingediend tijdens de CWI-procedure of, na verkregen ontslagvergunning, tijdens de opzegtermijn. Verder wordt stilgestaan bij de datum waartegen pleegt te worden ontbonden, de voorwaardelijke ontbinding en de daarmee samenhangende problematiek, de gedeeltelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst en de pro forma procedure. 2.1 Ontvankelijkheid Art. 7:685 lid 1 BW bepaalt dat zowel de werkgever als de werknemer te allen tijde bevoegd zijn zich tot de kantonrechter te wenden met het verzoek de arbeidsovereenkomst te ontbinden. Elk beding waarbij deze bevoegdheid wordt uitgesloten of ingeperkt is nietig. Een beding in een arbeidsovereenkomst waarbij was bepaald dat de werkgever in de eerste acht maanden van de arbeidsovereenkomst geen ontbinding kon verzoeken, was dan ook niet geldig (HR 25 februari 1994, NJ 1994, 377). Wel geldig is een arbitraal beding (zie HR 14 december 1974, NJ 1974, 92) of een bindend-adviesclausule, waarin verplichte arbitrage respectievelijk bindend advies zijn voorgeschreven. Het verzoek van de werkgever die, in weerwil van een CAO-clausule die bepaalde dat alle geschillen tussen partijen die betrekking hadden op de arbeidsverhouding door middel van bindend advies moesten worden beslist, een ontbindingsverzoek bij de kantonrechter indiende, werd niet-ontvankelijk verklaard (HR 22 november 1985, NJ 1986, 275). In dit verband is van belang een recente uitspraak van de Hoge Raad (17 januari 2003, JAR 2003/40), waarin de Hoge Raad besliste dat een arbitraal beding uit de CAO, die in de individuele arbeidsovereenkomst tussen een werkgever en niet-gebonden werknemer van toepassing was verklaard, gelet op art lid 5 en art Rv geldig is. Kantonrechter te allen tijde bevoegd Arbitraal beding/ bindend advies CAO-clausule 19

2 2.2 Andere aspecten van de ontbindingsprocedure 2.2 Arbeidsovereenkomst moet nog bestaan Arbeidsovereenkomst al geëindigd Voorwaarde voor ontbinding is wel dat er nog een arbeidsovereenkomst tussen partijen bestaat. Een werknemer die ontbinding van de arbeidsovereenkomst verzocht daags nadat hij bij een andere werkgever in dienst was getreden, omdat de arbeidsverhouding met zijn werkgever was verstoord, werd zowel in eerste instantie als in hoger beroep niet-ontvankelijk verklaard. De rechtbank overwoog dat sprake was van een mede door toedoen van de werknemer vastgelopen verhouding met de directeur, waarbij de werknemer zelf al vroegtijdig had laten weten dat hij had gekozen voor de optie van een andere werkkring. De indiensttreding bij de andere werkgever mocht onder die omstandigheden gezien worden als een gedraging van de werknemer, waaruit diens wil de arbeidsovereenkomst te beëindigen bleek (Rb. Assen 24 september 2002, JAR 2002/257). Deze beschikking valt echter moeilijk te rijmen met een uitspraak van de Hoge Raad uit De Hoge Raad vernietigde toen de beschikking van de rechtbank die, net als de kantonrechter, een werknemer, die ontbinding had verzocht en die, in afwachting van die ontbinding, een nieuwe dienstbetrekking elders had aanvaard, niet-ontvankelijk had verklaard (HR 22 oktober 1993, NJ 1994, 106). 2.3 Ontbinding op verzoek van werknemer tijdens CWI-procedure of tijdens opzegtermijn Ontvankelijk Het komt regelmatig voor dat een werknemer tijdens de door de werkgever aanhangig gemaakte CWI-procedure of tijdens de opzegtermijn, de kantonrechter verzoekt de arbeidsovereenkomst te ontbinden. De werknemer poogt hiermee snel een uitspraak te verkrijgen over een eventueel aan hem toekomende vergoeding om zodoende een lange en kostbare kennelijk-onredelijkontslagprocedure te voorkomen. Volgens de aanbevelingen van de Kring van Kantonrechters dient een dergelijk verzoek in ieder geval ontvankelijk te worden verklaard, gelet op het feit dat, zoals gezegd, volgens de wet de werknemer te allen tijde het recht heeft om een ontbindingsverzoek bij de kantonrechter in te dienen. In de praktijk gaan de kantonrechters, hoewel de verzoeken ontvankelijk worden verklaard, vervolgens echter zeer verschillend met dergelijke ontbindingsverzoeken om. Wél ontbinding Een werkneemster verzocht de Kantonrechter te Eindhoven de arbeidsovereenkomst met haar werkgever te ontbinden nadat de werkgever de arbeidsovereenkomst met toestemming van het CWI had opgezegd op bedrijfseconomische gronden. De werkneemster stelde dat de werkgever het ten onrechte had doen voorkomen dat haar functie was vervallen en daarnaast dat er voor haar geen afvloeiingsregeling was getroffen. De kantonrechter overwoog dat te allen tijde ontbinding kan worden gevraagd, maar tevens dat de ontbindings- 20

3 Ontbinding op verzoek van werknemer tijdens CWI-procedure of tijdens opzegtermijn 2.3 procedure niet bedoeld was als beroepsmogelijkheid tegen de beslissing van het CWI. Om die reden gold voor de kantonrechter als gegeven dat, zoals het CWI had beslist, de functie van werkneemster was komen te vervallen en dat er geen herplaatsingsmogelijkheden waren. De kantonrechter ontbond de arbeidsovereenkomst en kende, gelet op het feit dat de werkneemster al ruim vijftien jaar in dienst was geweest en tot tevredenheid had gefunctioneerd, aan de werkneemster een vergoeding toe, die overigens aanzienlijk lager was dan correctiefactor C = 1 (Ktr. Eindhoven 6 februari 2003, JAR 2003/78). Ook de Kantonrechter Amsterdam en de Kantonrechter Gouda wezen verzoeken tot ontbinding van de werknemer tijdens de door de werkgever aanhangig gemaakte CWI-procedure toe onder toekenning van een vergoeding (Ktr. Amsterdam 31 januari 2003, JAR 2003/46 en Ktr. Gouda 10 April 2003, JAR 2003/ 116). Wél ontbinding De Kantonrechter Amersfoort (26 november 2003, JAR 2004/1) oordeelde echter dat een werknemer die een verzoek tot ontbinding had ingediend, nadat de werkgever de arbeidsovereenkomst had opgezegd om bedrijfseconomische redenen, een oneigenlijk gebruik maakte van de ontbindingsprocedure. Volgens de kantonrechter was het verzoek kennelijk uitsluitend ingegeven om een vergoeding ten laste van de werkgever in de wacht te slepen. Daarvoor was echter de kennelijk-onredelijk-ontslagprocedure in de wet opgenomen. De kantonrechter wees dan ook het verzoek af. Een frappant voorbeeld dat kantonrechters verschillend (kunnen) oordelen over dit soort kwesties waren twee zaken bij de Kantonrechter Almelo (Ktr. Almelo 24 maart 2003 en 23 juni 2004, JAR 2004/172). In beide zaken speelde vrijwel hetzelfde feitencomplex en was dezelfde werkgever de verwerende partij. In beide zaken verzocht de werknemer om ontbinding van de arbeidsovereenkomst tijdens de opzegtermijn. In de eerste zaak ontbond de kantonrechter de arbeidsovereenkomst onder toekenning van een vergoeding, omdat de reden van de ontbinding de reorganisatie en het verdwijnen van de arbeidsplaats van de werknemer in de risicosfeer van de werkgever lag. In de tweede zaak wees de kantonrechter het ontbindingsverzoek af, omdat het in strijd was met het systeem van de wet. Voor gevallen als deze was volgens deze kantonrechter de kennelijk-onredelijk-ontslagprocedure de enige weg om vast te stellen of aan werknemer een vergoeding toekomt. De kantonrechter overwoog vervolgens wel dat het hem bekend was dat een collegakantonrechter een andersluidende uitspraak had gedaan, maar wees erop dat wat het arrondissement Almelo betreft alle kantonrechters zich hadden geschaard achter het oordeel dat in gevallen als deze de kennelijk-onredelijkontslagprocedure diende te worden gevolgd. Ktr. Amersfoort: geen ontbinding Tegenstrijdige uitspraken Ktr. Almelo Geen ontbinding 21

4 2.4 Andere aspecten van de ontbindingsprocedure Uit de (recente) rechtspraak blijkt dus dat ontbindingsverzoeken door de werknemer tijdens de opzegtermijn en de CWI-procedure in ieder geval ontvankelijk zijn. De rechtspraak is echter verdeeld over de vraag of het ontbindingsverzoek moet worden gehonoreerd. Een minderheid van de kantonrechters wijst een ontbindingsverzoek af, omdat er sprake is van oneigenlijk gebruik van de ontbindingsprocedure. Afwijzing van dergelijke ontbindingsverzoeken komt het meest voor bij arbeidsovereenkomsten die om bedrijfseconomische redenen zijn opgezegd. Meer uniformiteit is echter wenselijk. 2.4 Ontbindingsdatum Dadelijk of na korte tijd Tegen het einde van de maand De kantonrechter bepaalt volgens art. 7:685 lid 7 BW de einddatum van de arbeidsovereenkomst. Art. 7:685 lid 2 BW bepaalt dat het moet gaan om veranderingen in de omstandigheden die van dien aard zijn dat de arbeidsovereenkomst billijkheidshalve dadelijk of na korte tijd hoort te eindigen. In de meeste gevallen ontbindt de kantonrechter tegen het eind van een maand, hoewel het ook voorkomt dat de kantonrechter met onmiddellijke ingang ontbindt of tegen de vijftiende van de maand Fictieve opzegtermijn Fictieve opzegtermijn Termijn van twee maanden Sommige kantonrechters plegen rekening te houden met de fictieve opzegtermijn. Sinds de invoering van de Wet Flexibiliteit en zekerheid op 1 januari 1999 dient een eventuele vergoeding te worden aangewend ter overbrugging van de fictieve opzegtermijn. Deze termijn is gelijk aan de op basis van art. 7:672 BW berekende opzegtermijn, te rekenen vanaf de datum van de beschikking. Pas na het verstrijken van de opzegtermijn komt de werknemer in aanmerking voor een WW-uitkering. In het algemeen houden de kantonrechters bij de bepaling van de datum voor de ontbinding en bij de vaststelling van de vergoeding geen rekening met (de schade als gevolg van) de fictieve opzegtermijn (zie onder meer Ktr. Utrecht 4 december 2003, JAR 2004/23). Anders was het bij de Kantonrechter s-gravenhage (2 februari 1999, JAR 1999/51) die in verband met de fictieve opzegtermijn niet alleen op een termijn van bijna twee maanden ontbond, maar tevens aanleiding zag de vergoeding beperkt te verhogen Ontbinding op termijn Termijn van drie maanden Soms zijn er daarnaast echter bijzondere omstandigheden die ertoe leiden dat de arbeidsovereenkomst op een (veel) later tijdstip wordt ontbonden. De Kantonrechter Utrecht ontbond de arbeidsovereenkomst overigens met ter zitting gegeven consent van de werkgever op een termijn van drie maanden om de werknemer nog in de gelegenheid te stellen zijn opties uit te oefenen (Ktr. Utrecht 18 april 2002, JAR 2002/93). 22

5 Voorwaardelijk ontbindingsverzoek 2.5 Een werknemer die door zijn werkgever ten behoeve van kerkelijk werk naar Indonesië was uitgezonden en tegen wie een ontbindingsverzoek was ingediend, verzocht subsidiair om ontbinding van de arbeidsovereenkomst op termijn in verband met het feit dat hij voor ten minste vier jaar zou worden uitgezonden en in verband daarmee verschillende voorzieningen had getroffen, zoals de verkoop van zijn huis in Nederland en de koop van een huis in Indonesië. De kantonrechter volgde het subsidiaire verzoek van de werknemer en ontbond de arbeidsovereenkomst op een termijn van zes maanden zodat de werknemer niet genoodzaakt was onmiddellijk te repatriëren (Ktr. Zwolle 31 maart 2003, JAR 2003/124). In een zaak die diende bij de Kantonrechter Rotterdam was de reden van een latere ontbindingsdatum een heel bijzondere. De werkgever had in deze zaak in juli 2001 ontbinding van de arbeidsovereenkomst met de werknemer verzocht per 1 september 2001, waartegen de werknemer zich uitsluitend pro forma had verzet. De kantonrechter sprak echter vervolgens geen beschikking uit. Toen de gemachtigde van de werkgever de zaak op 30 oktober 2001 per brief onder de aandacht van de kantonrechter had gebracht, bleek dat het dossier onvindbaar was. Later, in januari 2002, werd het dossier weer getraceerd. De kantonrechter zag echter in een en ander geen reden de arbeidsovereenkomst met terugwerkende kracht te ontbinden, hetgeen hij gelet op art. 7:685 lid 2 BW formeel ook niet mag doen. De arbeidsovereenkomst werd daarom ontbonden met ingang van 25 januari 2002 (Ktr. Rotterdam 24 januari 2002, JAR 2002/77). De Kantonrechter Amsterdam ontbond, vermoedelijk bij vergissing, met terugwerkende kracht (één dag) (Ktr. Amsterdam 2 juli 1997, JAR 1997/220). Termijn van zes maanden Dossier zoek Geen terugwerkende kracht 2.5 Voorwaardelijk ontbindingsverzoek Het gebeurt nog al eens dat een ontbindingsverzoek voor zover vereist of voorwaardelijk wordt ingediend. Dit gebeurt vaak na een door de werkgever gegeven ontslag op staande voet. Na het ontslag op staande voet pleegt de werknemer de nietigheid in te roepen van het ontslag op staande voet en een loonvorderingsprocedure tegen zijn werkgever te beginnen, waarbij de werknemer zich op het standpunt stelt dat de werkgever ten onrechte geen toestemming voor opzegging aan de CWI heeft gevraagd. Nu er geen dringende reden was volgens de werknemer, heeft dit tot gevolg dat de arbeidsovereenkomst is blijven voortduren en dat de werkgever dus het loon moet doorbetalen. Een dergelijke loonvorderingsprocedure kan echter, zeker met inbegrip van hoger beroep, lang duren. Om te voorkomen dat zij met een enorm hoge loonvordering worden geconfronteerd plegen werkgevers na het geven van ontslag op staande voet een ontbindingverzoek voor zover vereist in te dienen, namelijk voor zover in de loonvorderingsprocedure alsnog mocht blijken dat het ontslag op staande voet niet geldig is. Indien de werkgever dan de loon- Na ontslag op staande voet 23

6 2.6 Andere aspecten van de ontbindingsprocedure Gerechtvaardigd belang Werkgever níét-ontvankelijk Werkgever wél ontvankelijk vorderingsprocedure uiteindelijk verliest, is hij slechts het loon tot de ontbindingsdatum verschuldigd. De Hoge Raad heeft deze gang van zaken gesanctioneerd in het arrest Nijman/X (HR 21 oktober 1983, NJ 1984, 296). De Hoge Raad heeft daarbij overwogen dat de werkgever, indien de werknemer de nietigheid van het ontslag op staande voet inroept, een gerechtvaardigd belang heeft om op de voet van art. 7:685 BW een voorwaardelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst te vragen. De vraag is echter of de werkgever ontvankelijk is in zijn verzoek tot ontbinding, indien die nietigheid (nog) niet is ingeroepen. Budget Kookwereld Hattem B.V. werd niet-ontvankelijk verklaard in zijn voorwaardelijk ontbindingsverzoek, nu gebleken was dat de werknemer de opzegging niet had vernietigd (Ktr. Apeldoorn 6 oktober 2003, JAR 2003/246). De Kantonrechter Amsterdam was een andere opvatting toegedaan. In deze zaak had de werknemer evenmin de nietigheid van het ontslag op staande voet ingeroepen. Hij was wel ter zitting verschenen, maar niet bereid te verklaren of hij de opzegging zou vernietigen of niet. De kantonrechter zag in het onduidelijke gedrag van de werknemer reden om de arbeidsovereenkomst voorwaardelijk te ontbinden (Ktr. 13 januari 2004, JAR 2004/119). In hoger beroep werd het appèl van de werknemer verworpen, waarbij het hof overwoog dat op het moment van de ontbindingsbeschikking van de kantonrechter de termijn waarbinnen de werknemer de nietigheid kon inroepen nog niet was verstreken, zodat de werkgever op dat moment belang had om zich van een spoedig einde van de arbeidsovereenkomst te verzekeren voor het geval de werknemer alsnog de nietigheid zou inroepen (Hof Amsterdam 10 juni 2004, JAR 2004/ 183). Overigens heeft een werknemer die het ontslag nog niet heeft vernietigd, en zich kennelijk niet beschikbaar heeft gehouden de bedongen arbeid te verrichten, in beginsel geen recht op doorbetaling van loon. Men kan dan ook vraagtekens plaatsen bij het door het hof genoemde belang. 2.6 Executie van de voorwaardelijke beschikking Opschortende voorwaarde Het is vervolgens de vraag of een voorwaardelijke ontbindingsbeschikking waarbij aan de werknemer een vergoeding wordt toegekend, kan worden geëxecuteerd, voordat de rechter in de bodemprocedure zich bij een in kracht van gewijsde gegane uitspraak over de nietigheid van het ontslag heeft uitgesproken. De Hoge Raad heeft overwogen (HR 5 september 1997, NJ 1998, 421, De Bode/De Hollandse IJssel) dat indien de arbeidsovereenkomst nog bestaat, de toegekende vergoeding moet worden betaald. Het inroepen van de nietigheid van het ontslag op staande voet heeft volgens de meest gangbare opvattingen het rechtsgevolg dat de arbeidsovereenkomst nog bestaat, totdat de rechter anders heeft beslist in een eventueel nog te voeren bodemprocedure. Dit kan anders zijn wanneer een specifieke opschortende voorwaarde 24

7 Gedeeltelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst 2.7 wordt gevraagd en door de rechter wordt overgenomen. In de zaak die bij het Gerechtshof Leeuwarden speelde (23 juli 2003, JAR 2003/211), was de arbeidsovereenkomst ontbonden voor het geval dat in rechte onherroepelijk wordt vastgesteld dat de arbeidsovereenkomst niet eerder is geëindigd. Om die reden bekrachtigde het hof het vonnis van de kantonrechter in kort geding die op vordering van de werkgever de schorsing van de executie van een eerder vonnis, waarbij op verzoek van de werknemer een loonvordering werd toegewezen, had gelast. Schorsing executie Een door de werkgever in kort geding gevorderde schorsing van de executie van een voorwaardelijke ontbindingsbeschikking werd door de Rechtbank Haarlem afgewezen waarbij de voorzieningenrechter overwoog dat de kantonrechter in de voorlopige voorziening de werkgever kansloos in de bodemprocedure had geacht. De voorzieningenrechter in het executiegeschil deelde dit oordeel, en omdat evenmin misbruik van executiebevoegdheid was aangetoond, werd de gevorderde schorsing afgewezen (Vzngr. Rb. Haarlem 19 maart 2004, Prg. 2004, nr. 6197). Uit de hier geciteerde uitspraken kan in ieder geval worden afgeleid dat het voor de werkgever verstandig is bij een voorwaardelijk ontbindingsverzoek de formulering te hanteren die in de zaak in Leeuwarden was gebruikt. De uitspraak van de Kantonrechter Haarlem lijkt er echter op te wijzen dat een executiegeschil nog niet kansloos is voor de werknemer indien aangetoond kan worden dat het vonnis in de door de werknemer aanhangig gemaakte voorlopige voorziening weinig twijfels laat over de uitkomst van de bodemprocedure. Werkgever kansloos in bodemprocedure 2.7 Gedeeltelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst Het komt ook voor dat niet de gehele ontbinding van de arbeidsovereenkomst wordt verzocht, maar slechts een gedeeltelijke ontbinding. De meeste kantonrechters wijzen gedeeltelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst af, omdat de arbeidsovereenkomst naar hun mening ondeelbaar is. In de praktijk wordt dan ook wel subsidiair om een ontbinding van de gehele arbeidsovereenkomst verzocht onder gelijktijdige aanbieding van een parttime dienstverband. Dat gebeurde in de zaak bij de Kantonrechter te Utrecht (2 juli 2004, JAR 2004/200). De kantonrechter wees echter zowel het primaire als het subsidiaire verzoek af. De kantonrechter stelde vast dat zowel het primaire als het subsidiaire verzoek zou neerkomen op een gedeeltelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Het resultaat zou neerkomen op een wijziging van de arbeidsovereenkomst, waarvoor art. 7:685 BW niet is bedoeld. De Kantonrechter te Alphen aan den Rijn (24 februari 2004, JAR 2004/72) wees een verzoek tot een gedeeltelijke ontbinding van de arbeidsovereen- 25

8 2.8 Andere aspecten van de ontbindingsprocedure komst wél toe met de motivering dat art. 7:685 BW gedeeltelijke ontbinding niet uitdrukkelijk verbiedt en Boek 6 van het BW (art 6:270 BW) ook de mogelijkheid van gedeeltelijke ontbinding biedt. 2.8 Pro forma ontbinding Geregelde zaken Beëindigingsovereenkomst Wél nakoming Het is bekend dat een zeer groot deel van de ontbindingsverzoeken bestaat uit zogenaamde geregelde zaken. Werkgever en werknemer zijn het erover eens dat de arbeidsovereenkomst tot een einde moet komen, maar de werknemer dient in een zodanig gunstige positie te worden gemanoeuvreerd dat deze in aanmerking komt voor een WW-uitkering. Voorafgaand aan de (formele) ontbindingsprocedure wordt daartoe door (de raadslieden van) partijen een beëindigingsovereenkomst gesloten. Het komt soms voor dat een van de partijen terugkomt op een dergelijke beëindigingsovereenkomst. Dit leidde onder meer tot de zaak Ten Have/Renault. Renault had aan de werknemer een beëindigingvoorstel gedaan. Daarop had de gemachtigde van Ten Have een tegenvoorstel gedaan, waarin onder meer was opgenomen dat er een vergoeding zou worden betaald conform de kantonrechtersformule waarbij factor C op 1,5 werd gesteld. Renault ging met dit voorstel akkoord. Tijdens de wisseling van conceptstukken ten behoeve van de pro forma procedure bleek dat Renault bedoelde dat de werknemer helemaal geen vergoeding zou ontvangen. Renault zou niet hebben geweten wat werd bedoeld met de kantonrechtersformule. Vervolgens vorderde Ten Have nakoming van de beëindigingsovereenkomst. De voorzieningenrechter was van oordeel dat Renault zich niet kon beroepen op onwetendheid aan haar kant omtrent de kantonrechtersformule en de inhoud en invulling hiervan. De brief van de gemachtigde sprak duidelijk over de kantonrechtersformule en de toe te passen correctiefactor. Het was volstrekt aan Renault te wijten dat zij de betreffende zinsnede kennelijk over het hoofd had gezien. Dat Renault als werkgeefster in dit belangrijke onderhandelingsstadium er kennelijk voor had gekozen zonder advocaat te opereren, kwam voor haar rekening en risico. Het verweer van Renault werd gepasseerd en de vordering tot nakoming van de beëindigingsovereenkomst en derhalve de verplichting tot het meewerken aan een pro forma procedure werd toegewezen (Vzngr. Rb. Rotterdam, 23 augustus 2002, JAR 2002/218). Géén nakoming Tot een andere uitkomst kwam de Voorzieningenrechter Rechtbank Utrecht (18 februari 2003, JAR 2003/69) in de zaak Twynstra Gudde/X. In deze zaak had Twynstra Gudde begin 2002 aangegeven de recruitment activiteiten die de werknemer samen met twee collega s verrichtte, te willen beëindigen. Vervolgens hadden partijen een overeenkomst gesloten over een management buy-out. In die overeenkomst was onder meer bepaald dat indien de manage- 26

9 Pro forma ontbinding 2.8 ment buy-out onverhoopt niet zou doorgaan, de arbeidsovereenkomst door middel van een neutrale ontbinding zou worden ontbonden met ingang van 1 januari 2003, zonder toekenning van een schadevergoeding. De werknemer gaf vervolgens in oktober 2002 aan dat hij de voorgenomen management buyout niet wenste voort te zetten, waarna Twynstra een pro forma procedure in gang wenste te zetten. De werknemer weigerde echter daaraan mee te werken, waarna Twynstra nakoming vorderde van de beëindigingsafspraken. De voorzieningenrechter overwoog dat de tussen partijen gemaakte afspraken omtrent de wijze waarop het dienstverband zou worden beëindigd, de mogelijkheid uitsloot dat de werknemer verweer kon voeren dan wel argumenten kon aanvoeren die betrekking hadden op, dan wel gelegen waren in onvoorziene feiten of omstandigheden welke waren ontstaan na het moment dat de afspraak was gemaakt. Onverkorte handhaving van dit beding betekende dat de werknemer zich contractueel zou hebben verplicht ook geen verweer te voeren aan de hand van de wijze waarop Twynstra uitvoering aan de inhoud van deze overeenkomst had gegeven, ook niet indien Twynstra zelf de uit die overeenkomst voortvloeiende verplichtingen niet correct was nagekomen. Gelet op de strekking van art. 7:685 BW was een dergelijk beding derhalve nietig. De kantonrechter wees dan ook de gevraagde voorzieningen af. Indien een partij zich niet wenst te houden aan de in de beëindigingsovereenkomst gemaakte afspraken, kan de wederpartij ervoor kiezen de ontbindingsprocedure toch aanhangig te maken of kiezen voor een procedure bij de voorzieningenrechter om nakoming van de gemaakte afspraken af te dwingen. Er is een zekere tendens waarneembaar dat de partij die nakoming wenst in dat geval kiest voor de voorzieningenrechter. Uit eerdere rechtspraak (onder meer Ktr. Amsterdam 11 september 1997, JAR 1997/253) is immers gebleken dat een kantonrechter in een dergelijke ontbindingszaak de werknemer niet het recht zal onthouden om verweer te voeren ook al is er een beëindigingsovereenkomst getroffen. Dat de weg naar de voorzieningenrechter echter ook niet altijd succes heeft, blijkt uit de hierboven genoemde zaak bij de Kantonrechter te Utrecht. Daarbij moet worden aangetekend dat in deze zaak veel tijd lag tussen het sluiten van de beëindigingsovereenkomst en de ontbindingsprocedure. Voorzieningenrechter of ontbindingsprocedure 27