voor wie van de Vlaamse

Transcriptie

1 Milieuhandhavingscollege Arrest MHHC-12/38-VK van 18 september 2012 In de zaak van de heer [ ] wonendee te [ ] voor en namens wie optreedt mr. Jan WEYERS, advocaat, met kantoor te 9120 BEVEREN, Vrasenestraat 19/8, hierna de verzoekende partij te noemen, tegen ingeschreven in het register van de beroepenn op 26 maart 2012 onder nummer 12/MHHC/11-M, het VLAAMSE GEWEST, vertegenwoordigd door de Vlaamse Regering, voor wie optreedt mevrouw Sigrid RAEDSCHELDERS, afdelingshoo ofd van de afdeling Milieuhandha- van de ving, Milieuschade en Crisisbeheer van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energiee Vlaamse overheid, hierna de verwerende partij te noemen, MHHC-12/ /38-VK 188 september

2 heeft het Milieuhandhavingscollege het volgende overwogen: 1. Voorwerp van het beroep Het beroep is gericht tegen de beslissing 10/AMMC/406-M/DW van 7 maart 2012 van de gewestelijke entiteit waarbij aan de verzoekende partij een alternatieve bestuurlijke geldboete van 282 (tweehonderdtweeëntachtig) euro (namelijk: 47 euro vermeerderd met de opdeciemen (x6) is opgelegd, dit wegens het vissen in een openbaar viswater tijdens een periode dat het verboden is om in deze wateren te vissen. 2. Verloop van de rechtspleging 2.1. Op 8 juni 2010 beslist de procureur des Konings van Dendermonde om het milieumisdrijf niet strafrechtelijk te behandelen. Met een brief van 6 september 2010 brengt de gewestelijke entiteit de verzoekende partij op de hoogte van haar voornemen om een alternatieve bestuurlijke geldboete, al dan niet vergezeld van een voordeelontneming, op te leggen en nodigt zij de verzoekende partij uit om schriftelijk haar verweer mee te delen. De verzoekende partij heeft geen schriftelijk verweer bij de gewestelijke entiteit ingediend. Op 7 maart 2012 legt de gewestelijke entiteit de voormelde bestuurlijke geldboete op. De kennisgeving van deze beslissing aan de verzoekende partij gebeurt met een brief van 16 maart 2012, aangetekend ter post verzonden Met een aangetekende brief van 24 maart 2012 stelt de verzoekende partij beroep in tegen de beboetingsbeslissing. Het verzoekschrift verwijst naar de genummerde stukken die eraan zijn toegevoegd. De verwerende partij dient op 4 april 2012 bij de griffie een dossier in met een kopie van de bestreden beslissing en de stukken op grond waarvan de gewestelijke entiteit haar beslissing heeft genomen. De verwerende partij dient met een niet-gedateerde brief, aangetekend ter post verzonden en toegekomen op de griffie op 22 mei 2012, een memorie van antwoord in Bij beschikking 12/MHHC/11-M/B1 van 6 juli 2012 heeft de kamervoorzitter de behandeling van het beroep vastgesteld op de zitting van 9 augustus Hoewel haar op regelmatige wijze is kennisgegeven van de plaats, dag en het uur van de zitting is de verzoekende partij noch aanwezig, noch vertegenwoordigd. De verwerende partij is vertegenwoordigd door de heer Bart DE WAELE, beleidsmedewerker van de afdeling Milieuhandhaving, Milieuschade en Crisisbeheer van het Departement Leefmilieu, Natuur en Energie van de Vlaamse overheid. Bestuursrechter Josef NIJS brengt verslag uit. De verwerende partij wordt gehoord. De debatten worden gesloten en de zaak wordt voor uitspraak in beraad genomen. MHHC-12/38-VK 18 september

3 3. Ontvankelijkheid 3.1. Het beroep, dat op 24 maart 2012 is ingediend met een aangetekende brief, is tijdig De verwerende partij werpt op, onder verwijzing naar artikel 7, 1, 4, van het besluit van de Vlaamse Regering van 27 mei 2011 houdende vaststelling van de rechtspleging voor het Milieuhandhavingscollege (hierna Procedurebesluit), dat het beroep niet ontvankelijk is omdat het geen uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren bevat. Zij houdt voor dat de verzoekende partij zich in haar verzoekschrift beperkt tot een vage omschrijving van het aangevoerde bezwaar met name - Ik weet dat iedereen weet of zou moeten weten dat hij alle Koninklijke Besluiten en voorschriften zou moeten kennen en respecteren; In elk geval is het klaar en duidelijk dat voor de leek deze regeling niet steeds eenvoudig te begrijpen is, zeker niet voor oudere personen - hetgeen haar niet toelaat om op deugdelijke wijze het standpunt van verzoekende partij te weerleggen Artikel 7, 1, 4, Procedurebesluit bepaalt dat het verzoekschrift op straffe van onontvankelijkheid een uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren vermeldt. Dit voorschrift vereist niet dat de verzoekende partij uitdrukkelijk de rechtsregels of rechtsbeginselen moet vermelden die door de bestreden beboetingsbeslissing zijn geschonden. Het is daarentegen noodzakelijk, maar voldoende, dat de uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren het mogelijk maakt te vatten wat de bestreden beslissing verweten wordt in het kader van de legaliteitstoetsing die het Milieuhandhavingscollege doorvoert. Meer bepaald moet de uiteenzetting van de ingeroepen bezwaren het mogelijk maken te begrijpen welke rechtsregels of rechtsbeginselen door de bestreden beslissing geschonden zijn en op welke wijze. Dit is de informatie die onontbeerlijk maar voldoende is voor een nuttige behandeling van het beroep, met eerbiediging van het recht op verdediging van de verwerende partij. Uit de strekking van artikel 7, 1, 4, Procedurebesluit vloeit voort dat een exceptie van onontvankelijkheid die op dit voorschrift is gestoeld uitsluitend op nuttige wijze kan worden opgeworpen wanneer het verzoekschrift niet één bezwaar zou aanvoeren dat naar eis van recht is uiteengezet Te dezen voldoet het verzoekschrift aan artikel 7, 1, 4, Procedurebesluit. Anders dan de verwerende partij voorhoudt, worden er, zoals blijkt uit randnummer 5.2., niet één maar twee bezwaren geformuleerd en heeft de verwerende partij zelf, zoals haar nuttig verweer ten aanzien van elk van beide bezwaren afdoende aantoont, begrepen wat deze bezwaren aan de bestreden beslissing verwijten, zodat de vraag rijst in welke mate zij belang heeft bij de opgeworpen exceptie en of ze deze wel op ontvankelijke wijze kan inroepen. De exceptie wordt verworpen Het beroep is voor het overige regelmatig naar vorm. Er stellen zich geen problemen met betrekking tot andere aspecten van de ontvankelijkheid ervan en de verwerende partij werpt desbetreffend geen bijkomende excepties op. Het beroep is ontvankelijk. 4. Feiten De feiten die vaststaan en relevant zijn voor de beoordeling van het beroep kunnen als volgt worden samengevat. MHHC-12/38-VK 18 september

4 4.1. Op 23 april 2010 stelt een gewestelijk toezichthouder van het Agentschap voor Natuur en Bos, provinciale afdeling Oost-Vlaanderen, tijdens een controle op de wet op de riviervisserij vast dat de verzoekende partij met twee hengels aan het vissen is te Beveren (Kallo) aan het openbaar viswater Melkader. De toezichthouder deelt hem mede dat het gesloten tijd is en dat het verboden is om te vissen. De beide hengels worden in beslag genomen. Van deze vaststellingen stelt de toezichthouder proces-verbaal op Luidens het proces-verbaal van verhoor, dat als bijlage bij het proces-verbaal van overtreding is gevoegd, verklaart de verzoekende partij aan de toezichthouder onder meer het volgende: Ik ben aan het vissen met 2 werphengels, één groen en een grijze voorzien van een molen. Ik was aan het vissen met pieren op paling. Ik ben niet op de hoogte van de gesloten tijd. Ik doe vrijwillig afstand van mijn stokken ( ). 5. Beoordeling 5.1. De gewestelijke entiteit oordeelt dat de in het proces-verbaal vastgestelde feiten bewezen zijn en kwalificeert deze feiten als een milieumisdrijf overeenkomstig artikel , 2 van het decreet van 5 april 1995 houdende algemene bepalingen inzake milieubeleid (hierna DABM), meer bepaald als een schending van: artikel 12, 1, van de wet van 1 juli 1954 op de riviervisserij luidens welke bepaling de Koning de tijd, de seizoenen en de uren bepaalt tijdens welke het vissen verboden is, hetzij overal, hetzij op sommige waterlopen of gedeelten van waterlopen, evenals de vissoorten waarop dit verbod van toepassing is; de artikelen 13 en 14 van het besluit van de Vlaamse Regering van 20 mei 1992 tot uitvoering van de wet Riviervisserij luidens welke bepaling het verboden is te vissen op alle vissoorten gedurende de paaitijd, meer bepaald van 16 april tot en met 31 mei, in alle kanalen, waterlopen en gedeelten ervan. Zij legt met toepassing van de artikelen tot en met DABM en artikel 76 van het besluit van de Vlaamse Regering van 12 december 2008 tot uitvoering van titel XVI van het DABM de voormelde alternatieve bestuurlijke geldboete op De verzoekende partij betwist de feiten noch het daderschap. Ter adstructie van haar beroep voert zij twee bezwaren aan die enerzijds betrekking hebben op haar onwetendheid omtrent het wettelijk bepaalde visverbod en haar hieruit voorvloeiende goede trouw en anderzijds op de hoogte van de haar opgelegde bestuurlijke geldboete in het bijzonder in acht genomen haar financiële draagkracht als gevolg van haar pensioentoestand en het geleden verlies ten gevolge van de inbeslagname van de twee hengels. Niettegenstaande het verzoekschrift geen geëxpliciteerd petitum bevat, valt uit het geheel van de erin vervatte argumentatie af te leiden dat de verzoekende partij met haar beroep in wezen een kwijtschelding, minstens een vermindering van de haar opgelegde bestuurlijke geldboete beoogt Het eerste bezwaar dat betrekking heeft op de door haar voorgehouden onwetendheid omtrent de wettelijke regeling en haar goede trouw wordt door de verzoekende partij in het verzoekschrift als volgt toegelicht: Ik weet dat iedereen weet of zou moeten weten dat hij alle Koninklijke Besluiten en voorschriften zou moeten kennen en respecteren. In elk geval is het klaar en duidelijk dat voor de leek deze regeling niet steeds eenvoudig te begrijpen is, zeker niet voor oudere personen. Zeker niet voor personen die daarenboven geen vlijtige beoefenaars zijn van de mogelijkheden van het internet. MHHC-12/38-VK 18 september

5 Zij voegt hieraan toe dat zij dacht volledig in orde te zijn met alle zaken, gezien ( ) [zij] zich op een visverlof had aangeschaft en ook een visvergunning [had] aangevraagd bij de gemeente Beveren en hierin niets vermeld is betreffende een visverbod. Tevens refereert zij naar een oud document, waarin staat dat in de dokken van Kallo en de Haven van Antwerpen het vissen het hele jaar toegelaten is op alle vissoorten, dat zij als stuk 5 bij haar verzoekschrift voegt. In dit schrijven, gedateerd op 24 februari 1989, uitgaande van de toenmalige administratie voor Ruimtelijke Ordening en Leefmilieu, Dienst Groen, Waters en Bossen is vermeld: Mijnheer, ik heb de eer u te bevestigen dat in de dokken van Kallo en van de haven van Antwerpen het vissen gans het jaar toegelaten is op alle vissoorten (Besluit van Executieve van 10 december 1986) In de memorie van antwoord repliceert de verwerende partij als volgt: Het middel dat verzoekende partij voor het eerst in zijn beroepschrift opwerpt door te verwijzen naar zijn leeftijd en een daaruit volgende beperkte mogelijkheid om de reglementering rond het verbod op visserij tijdens de paaitijd te kennen, kan door de verwerende partij niet aanvaard worden als een onoverwinnelijke rechtsdwaling. De bepalingen van het Besluit van de Vlaamse Regering van 20 mei 1992 tot uitvoering van de wet van 1 juli 1954 op de riviervisserij verbieden al jarenlang het vissen in paaitijd, zijnde van 16 april tot en met 31 mei. Deze informatie wordt ook steevast toegelicht in de infobrochure die de visser ontvangt bij aankoop van een visverlof. Het is in dat opzicht dus voor elke visser, overigens ongeacht diens leeftijd, een mogelijkheid om kennis te nemen van deze reglementering. Meer nog, hij wordt zelfs verondersteld deze regels te kennen. Het milieumisdrijf in hoofde van verzoekende partij staat bijgevolg niet ter discussie en het middel dient als ongegrond te worden afgewezen Luidens artikel , tweede lid, DABM kan een alternatieve bestuurlijke geldboete uitsluitend worden opgelegd voor de milieumisdrijven vermeld in de artikelen tot en met septies DABM. De wetschendingen die in het voorliggend beroep aan de orde zijn ressorteren onder de toepassing van artikel , 1, DABM en zijn strafbaar wanneer zij opzettelijk of door gebrek aan voorzorg of voorzichtigheid zijn gepleegd. Samen met de verwerende partij stelt het Milieuhandhavingscollege vast dat de verzoekende partij rechtsdwaling inroept. Zij laat immers gelden dat zij onwetend was omtrent de strafbaarheid van de gedraging die zij stelde. Indien aanvaard, brengt rechtsdwaling als strafuitsluitingsgrond mee dat de wederrechtelijke feiten haar niet kunnen worden verweten. Opdat rechtsdwaling evenwel met goed gevolg als strafrechtelijke schulduitsluitingsgrond kan ingeroepen worden, dient zij onoverkomelijk te zijn, wat wil zeggen dat er in de houding of de handelswijze van diegene die een (milieu)misdrijf pleegt geen enkele fout te bespeuren valt, kortom dat deze gehandeld heeft zoals ieder redelijk en voorzichtig persoon, in dezelfde omstandigheden verkerend, zou gehandeld hebben. Te dezen stelt het Milieuhandhavingscollege vast dat de door de verzoekende partij voorgehouden rechtsdwaling of onwetendheid, onder verwijzing naar haar leeftijd en haar onwennigheid met betrekking tot het gebruik van het internet, niet als onoverkomelijk kan gekarakteriseerd worden. Elke redelijke en voorzichtige visser zal immers, alvorens hij gaat vissen, zich voldoende informeren omtrent de plaatsen en perioden waar en tijdens dewelke het verboden is te vissen. Het standpunt van de verzoekende partij klemt des te meer nu uit hoger vermeld stuk 5 blijkt dat zij reeds vele jaren de visvangst beoefende. Het is dan ook niet redelijk aanneembaar is dat zij niet wist dat in bepaalde periodes, zoals tijdens de paaitijd, het vissen verboden is. Desbetreffend stipt de verwerende partij aan, daarin niet tegengesproken door de verzoekende partij, dat bij de aankoop van een visverlof een brochure wordt mee gegeven waarin deze informatie is opgenomen. Evenmin vormt goede trouw, in casu de overtuiging van de verzoekende partij dat haar gedraging wettig is temeer zij in het bezit was van een geldig visverlof, op zichzelf een schulduitsluitingsgrond en volstaat deze niet om een onoverkomelijke dwaling op te leveren. Alleen indien goede trouw het gevolg is van een onoverkomelijke dwaling of onwetendheid kan hij in aanmerking genomen worden, wat te dezen evenwel niet het geval is. MHHC-12/38-VK 18 september

6 Het bezwaar is ongegrond In haar tweede bezwaar voert de verzoekende partij aan dat de gewestelijke entiteit bij het bepalen van de hoogte van de opgelegde bestuurlijke geldboete geen rekening heeft gehouden met de omstandigheid dat zij gepensioneerd is en met het feit dat de twee hengels eveneens in beslag werden genomen, wat ook een aanzienlijk verlies betekent De verwerende partij acht het bezwaar ongegrond. Met betrekking tot het door de verzoekende partij voorgehouden geleden verlies ten gevolge van de inbeslagname van de beide hengels en haar hieruit voortspruitende grief dat deze omstandigheid diende meegenomen te worden bij het bepalen van de hoogte van de geldboete laat de verwerende partij gelden: Het feit dat er goederen van verzoekende partij bij het vaststellen van het milieumisdrijf in bewaring werden genomen kan ten eerste niet worden aanzien als een gerechtelijke of bestuurlijke sanctionering van de feiten die voorwerp uitmaakten van de bestreden beslissing. Door deze maatregel is verzoekende partij met andere woorden niet gesanctioneerd, noch is er hem een beslissing opgelegd met punitief karakter. Verwerende partij dient ten andere op te werpen dat haar geen enkele bevoegdheid is toegekend om uitspraak te doen over goederen die in kader van de bewijsvoering bij een milieumisdrijf in bewarende maatregel of in bewarend beslag worden genomen. Aangezien bijgevolg het feit van het in bewaring nemen van de werphengels geen omstandigheid uitmaakt waarmee overeenkomstig artikel DABM kan worden rekening gehouden, dient het middel dat de verzoekende partij opwerpt als ongegrond te worden afgewezen. Op het onderdeel van het bezwaar dat betrekking heeft op de pensioentoestand en de ten gevolge hiervan beperkte financiële draagkracht van de verzoekende partij heeft de verwerende partij nagelaten te repliceren Het door de verzoekende partij ingeroepen bezwaar dat bij het bepalen van de hoogte van de bestuurlijke geldboete geen of onvoldoende rekening werd gehouden met haar pensioentoestand moet worden begrepen als een verzoek tot kwijtschelding, minstens vermindering, van de opgelegde geldboete dat te beoordelen is in het licht van artikel DABM. Dit artikel bepaalt: Bij het opleggen van ( ) bestuurlijke geldboeten [zorgt] ( ) de gewestelijke entiteit ( ) ervoor dat er geen kennelijke wanverhouding bestaat tussen de feiten die aan de ( ) bestuurlijke geldboeten ten grondslag liggen, en ( ) de boeten die op grond van die feiten worden opgelegd. Wegens de wezenlijk punitieve aard van de bestuurlijke geldboeten, waarin leedtoevoeging het eerste sanctiedoel vormt, moet redelijkerwijze worden aangenomen dat de vereiste dat er geen kennelijke wanverhouding mag bestaan tussen de feiten, enerzijds, en de boete die wegens die feiten wordt opgelegd, anderzijds, een proportionaliteitsverplichting oplegt waar bij het afwegen van de relatieve zwaarwichtigheid van de boete, naast het objectieve boetebedrag, onder omstandigheden ook de mate mag worden meegenomen waarin dit bedrag de overtreder pijn berokkent gezien zijn financiële draagkracht. Dit is met name het geval wanneer er manifest reden bestaat tot een dergelijke proportionaliteitsbeoordeling wegens de zeer geringe financiële draagkracht van diegene aan wie de geldboete is opgelegd. Te dezen stelt het Milieuhandhavingscollege evenwel vast dat de verzoekende partij geen gegevens, noch stukken aanreikt die het Milieuhandhavingscollege toelaat om haar financiële draagkracht te beoordelen. Het bezwaar kan dan ook niet worden weerhouden Luidens artikel DABM wordt bij het bepalen van de hoogte van de bestuurlijke geldboete door de gewestelijke entiteit onder meer rekening gehouden met de omstandigheden waarin de vermoedelijke overtreder het milieumisdrijf heeft beëindigd. Door de inbeslagname van de beide werphengels is onmiskenbaar een einde gemaakt aan het milieumisdrijf dat erin bestaat te vissen tijdens een periode dat het vissen verboden is. Aldus maakt dit, in tegenstelling tot hetgeen de verwerende partij voorhoudt, een omstandigheid uit die bij de beoordeling van de hoogte van de geldboete moet betrokken worden. Terecht laat de verwerende partij gelden dat zij (bedoeld wordt de MHHC-12/38-VK 18 september

7 gewestelijke entiteit) de bevoegdheid mist om een beslissing te nemen met betrekking tot de in beslag genomen voorwerpen. Deze vaststelling staat er evenwel niet aan in de weg dat de gewestelijke entiteit bij het bepalen van de hoogte van de geldboete rekening houdt met het pecuniaire nadeel dat de verzoekende partij reeds heeft ondergaan ten gevolge van de in beslagname. Dit is des te meer het geval wanneer, zoals te dezen, het ten gevolge van de inbeslagname geleden nadeel minstens evenwaardig is aan het bedrag van de opgelegde boete. Door deze omstandigheid niet te betrekken bij de beoordeling van de hoogte van de bestuurlijke geldboete, daar waar het nochtans kennelijk redelijk zou geweest zijn dit wel te doen, heeft de gewestelijke entiteit het voorschrift van artikel DABM geschonden. Het Milieuhandhavingscollege is dan ook van oordeel dat de opgelegde geldboete op substantiële wijze, zoals bepaald in het dictum van onderhavig arrest, dient verminderd te worden. In vorenstaande mate is het bezwaar gegrond Ambtshalve bezwaar. Artikel , tweede lid, DABM bepaalt dat een opgelegde bestuurlijke geldboete vermeerderd wordt met de opdeciemen die van toepassing zijn voor de strafrechtelijke geldboeten. Het aantal opdeciemen waarmee de strafrechtelijke geldboeten moeten verhoogd worden is geregeld bij de wet van 5 maart 1952 betreffende de opdécimes op de strafrechtelijke geldboeten. Artikel 2 van de wet van 28 december 2011 houdende diverse bepalingen inzake justitie (II) heeft in artikel 1, eerste en tweede lid, van de wet van 5 maart 1952, zoals gewijzigd bij de wetten van 26 juni 2000 en 7 februari 2003, het woord vijfenveertig telkens vervangen door het woord vijftig. Deze bepaling is op 1 januari 2012 in werking getreden. Dit brengt concreet mee dat elke strafrechtelijke geldboete, opgelegd voor feiten gepleegd vanaf 1 januari 2012, moet vermenigvuldigd worden met een factor 6 daar waar voordien een factor 5,5 van toepassing was. Overeenkomstig artikel , tweede lid, DABM moet bijgevolg ook in de bestuurlijke beboeting voor feiten gepleegd vanaf 1 januari 2012 een vermenigvuldigingsfactor 6 worden toegepast. Het Milieuhandhavingscollege stelt vast dat de bestreden beslissing aan de verzoekende partij een bestuurlijke geldboete heeft opgelegd van 47 euro vermeerderd met de opdeciemen (x6) conform artikel DABM, samen 282 euro daar waar de weerhouden feiten nochtans van 23 april 2010 dateren. Door aldus te beslissen heeft de bestreden beslissing het algemeen rechtsbeginsel van de non-retroactiviteit van de strafwet, zoals tevens verwoord door artikel 7.1. van het Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden, geschonden. Het beginsel van de non-retroactiviteit raakt de openbare orde gezien het berust op de noodzaak de stabiliteit en de zekerheid van de bestaande rechtsverhoudingen, zoals onder meer deze tussen de rechtsonderhorigen en de overheid, te vrijwaren en aldus eveneens de naleving van het rechtszekerheidsbeginsel te garanderen. Precies dit rechtszekerheidsbeginsel is een van de meest fundamentele rechtsbeginselen die aan de gehele rechtsorde en dus aan de rechtstaat ten grondslag liggen. Nu het bezwaar de openbare orde raakt is het Milieuhandhavingscollege van oordeel dat zij de plicht heeft dit ambtshalve in het geding te brengen. Uit het proces-verbaal van de zitting van 9 augustus 2012 blijkt dat de partijen in de gelegenheid werden gesteld om omtrent het opgeworpen ambtshalve bezwaar hun standpunten uiteen te zetten. Het bezwaar, in de mate dat het de opdeciemen viseert, is gegrond. De partiële vernietiging van de bestreden beslissing, met in de plaatstelling zoals in onderhavig dictum bepaald, dringt zich op De behandeling van het beroep door het Milieuhandhavingscollege heeft geen kosten met zich gebracht, zodat een beslissing over de kosten van het geding zonder voorwerp is. MHHC-12/38-VK 18 september

8 Om deze redenen beslist het Milieuhandhavingscollege: 1. Het door de verzoekende partij ingestelde beroep is ontvankelijk en in de aangegeven mate gegrond. 2. De alternatieve bestuurlijke geldboete, opgelegd bij beslissing 10/AMMC/406-M/DW van 7 maart 2012 van de gewestelijke entiteit, wordt verminderd tot 23,50 euro. 3. De bestuurlijke geldboete van 23,50 euro wordt vermeerderd met de opdeciemen die ten tijde van het plegen van de feiten van toepassing waren voor de strafrechtelijke geldboeten, aldus gebracht op 129,25 euro. Dit arrest is uitgesproken in Brussel op de openbare zitting van 18 september 2012 door het Milieuhandhavingscollege, dat samengesteld is uit: Jan HEYMAN Carole M. BILLIET Ludo DE JAGER Luk JOLY Josef NIJS Peter SCHRYVERS voorzitter ondervoorzitter bestuursrechter bestuursrechter bestuursrechter bestuursrechter bijgestaan door Xavier VERCAEMER griffier. De griffier, De voorzitter, Xavier VERCAEMER Jan HEYMAN MHHC-12/38-VK 18 september