Briançon, 16 t/m 23 juni 2012

Transcriptie

1 Wat eraan vooraf ging: Bonneville (1987), Thones (1989), Croix de Fer (1991), Rivière d Enverse (1993), Jura (1995), Les Gets (1997), Combloux (1999), Fos (2000, maar die telt niet mee), Vogezen (2001), Cevennen (2003), Pyreneeën (2005), Dolomieten (2007), Zwitserland (2009) Briançon, 16 t/m 23 juni 2012 Zaterdag 16 juni Drie jaar géén fietsvakantie in het hooggebergte is lang. Henk, Maarten, Marcel en ik hebben daarom erg uitgekeken naar onze week fietsen nabij Briançon. Marcel moet toevallig vanuit Australië in Nederland zijn voor twee afstudeerders en een symposium. Daarom kan hij mooi mee met gebruikmaking van mijn oude Empella. Dat is mijn oudste fiets. Maar met Campagnolo Chorus erop is ie altijd nog iets beter dan wat hij gewend is. Voor Marcel kan deze fietsvakantie dus bij voorbaat al niet kapot. Hij maakt zich alleen zorgen over het lage stuur vanwege zijn rug. Mij lijkt Marcel toch nog iets te jong voor een oma-fiets. Over ouderdom en zwakke ruggen gesproken; terwijl ik dit schrijf zit Henk achter het stuur zijn rug te rekken. Dat moet dan morgen de Col de l Isoard op en later in de week de Marmotte fietsen? Langzaamaan lijkt een plekje achter de geraniums steeds aanlokkelijker. Maar nu toch nog niet? Van tevoren zijn via al de nodige stekeligheden uitgewisseld. Onderweg gaat dat door. We besteden daarnaast ook tijd aan serieuze onderwerpen. Vorige fietsvakanties hadden we het over de meest voorkomende vogels in Europa (vinken), over de plaatsen met de meeste dieren (grensranden tussen bossages en open land), affakkelen (waarom sommige mensen niet snel dik worden), verschillen tussen reeën, edelherten en damherten (wie weet het nog?) en natuurlijk over versnellingen en verzetten. Deze keer gaat het over versnellingen en verzetten, de verkiezingen, het idee om helpen in de zorg verplicht te stellen, begrafenissen, urnen en grafstenen, en over dat wat ons dagelijks drijft om naar ons werk te gaan. Inspirerend! Het niveau lijkt met de jaren te stijgen. Nu het fietsniveau nog. Met enige moeite vinden we ons huis in La Bâtie-les-Vigneaux. Het is een ruim huis en is van alle gemakken voorzien. De inrichting is, naar oud vertrouwd Frans gebruik, een zootje. De TV heeft heel veel zenders die het allemaal niet goed doen. Consistentie is ook wat waard, zeg ik altijd maar. Zo weten we in ieder geval zeker dat we het voetballen niet kunnen zien. En wie zou dat nu willen? De normale discussies beginnen al vóórdat het eten op tafel staat. We willen zondag zeker de Isoard fietsen en dan meteen de Agnel meenemen. Dat is 137km. Mmmm. Zondag 17 juni, maximum range speed Vandaag dus Col de l Isoard en Col Agnel. Deze twee staan al lang op Marcel s verlanglijstje. De Agnel vooral omdat Richtje die ooit gedaan heeft en hij niet. Ik zou Hanneke z n overwinning gunnen. Zo werkt het blijkbaar niet in alle relaties. De relatie tussen mij en Marcel is eveneens twijfelachtig. Op de Isoard rijd ik in lekker tempo ruim voor de groep uit. En dan rijdt plotseling Marcel naast me met een bidon aan de lippen, zeggend dat het lekker gaat. Ik ken die grap nog uit Zwitserland toen hij mij ook om te imponeren aan het begin van een tocht voorbij reed. Hij moest het toen later die dag bekopen. Dat zal vandaag wel weer zo gaan, denk ik. Hij beveelt me een maximum range speed aan. Dat wil zeggen dat ik een tempo moet aanhouden waarmee ik het maximaal lang denk te kunnen uithouden. Vreemd dat hij zulke adviezen niet aan zichzelf geeft. Hij lost al weer snel. De Isoard is lang maar niet supersteil. Er zijn veel fietsers die dat aantrekkelijk vinden, want we passeren er verschillende. Bovenop is het uitzicht mooi. We genieten volop, net als ooit op de Passo di Giau in de Dolomieten. In de afdaling komen we langs de fotogenieke Casse Deserté met menhir-vormige rotsen in een kaal rots landschap. Mijn medefietsers poseren gewillig. Lief. De afdaling brengt ons naar Château-Queyras. Daar vertoefde Marcel toen Richtje de Agnel deed en hij niet. Na cola, sinas, thee en koffie zijn we klaar voor de Agnel. Hoewel, niet iedereen is klaar. Henk stuurt al snel een smsje dat het hem allemaal te

2 veel wordt en dat hij naar huis gaat. Dit past niet erg in de macho mannen-onder-elkaar cultuur van zo n fietsweek. Zwak is de simpele samenvatting. De Agnel is lang en gaat naar 2744m hoogte. Normaal gesproken is hij niet al te moeilijk (sorry, Richtje) omdat hij geleidelijk stijgt. Vandaag is hij echter wel degelijk zwaar door een harde tegenwind. De laatste drie kilometers is er mist en sneeuw en kou. Och-arme wij. Vooral de eerst aankomende op de top heeft het zwaar. Want hij staat al die tijd te verkleumen. Maarten houdt daar rekening mee en volgt al vrij snel. Ook Marcel houdt er rekening mee en laat ons juist lekker lang wachten. Dat geeft toch weer een soort voorsprong, morgen. Tenminste, dat hoopt hij. Zo n voorsprong zit er voor hem echter niet in. Door het vervelende tijdverschil met Australie is Marcel continue wakker als hij moet slapen en andersom. Da s overigens wel handig voor het dagelijkse brood-halen. Eerlijk is eerlijk, maar Marcel doet bijzonder goed zijn best om ons te laten zien hoe moe hij is. Het scheelt weinig of hij kotst over de Italiaanse grens heen. We zijn erg moe, bovenop de Agnel. Gelukkig is de route daarna eenvoudig. Zó eenvoudig dat eerst Maarten besluit kop-over-kop de gaan beuken waarna Marcel op 53/13 gaat meedoen. Dom, als je eigenlijk zou moeten bijkomen. Maar zo gaat dat in een macho mannen-onder-elkaar-weekje. Thuisgekomen heeft Marcel nog een verrassing. Omdat we vandaag niet al te onaardig geweest zijn heeft hij een Australische bandana voor ons. Dat staat macho! Dagcijfers: 140,52 km, uur, 23,70 km/u Av, 77,0 km/u Max, 3274m Alti, 2688m Max (eigenlijk 2744m), 5% gemiddeld, 13% max. Maandag 18 juni, eerste rustdag We zijn het er over eens dat we ons gisteren een beetje overschat hebben. We zijn alle vier erg moe en daarom toe aan een eerste rustdag. Het wordt een heen-en-weer-route naar Col de Vars. Tijdens een discussie bij het ontbijt gaat het al snel over de wetenschap. Hoe kan het ook anders in dit intelligente mannen-onder-elkaar clubje. Onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die aantrekkelijke impulsen weten uit te stellen succesvoller zijn. Henk stelt daarom voor om vandaag niet mee te gaan. Maar hem wordt dit succes niet gegund. Hij is per slot van rekening de leider van de route. Met zijn Cancellara-pakje aan heeft hij sowieso automatisch de leiding. De Col de Vars is zoiets als de Agnel; lang, af en toe steil, maar regelmatig weer gemakkelijker. De man die gisteren het minste heeft gedaan volgt mij als eerste op de top. Maarten volgt spoedig. Daarna zitten we een half uur vergeefs op een smsje van Marcel te wachten. Als wij de thee, cola en bosbessentaart al bijna op hebben komt hij toch nog. Knap, om middernacht in zijn tijdzone. Vervelend voor hem dat zijn bioritme zó sterk is. Een zwakker bioritme is eigenlijk best handig, zien we nu. Tegenover het restaurant op Col de Vars is een groep oude mannen en twee jongere vrouwen met een camper bezig om zich fietsklaar te maken. Na één uur zenuwachtig drentelen vertrekken ze naar beneden. Leuk zo n fietsvakantie met alleen afdalen. Henk wil zich direct bij hun aansluiten. Nee, niet voor het alléén afdalen maar voor de twee jongere vrouwen. De afdaling van de Col de Vars richting Guillestre is heerlijk. Helaas zijn er wel wegwerkzaamheden in St-Marie-de-Vars en óók in Vars. En er rijdt een vrachtauto langzaam voor me. Maar verder is het perfect. Vanaf Guillestre neem ik de D38, dezelfde route als op de heenweg. De anderen nemen de vlakke hoofdweg naar huis. Mijn route levert een aardig klimmetje met 250m hoogteverschil op. Verder heb ik een mooi uitzicht over het dal van de Durance. Als hoogtepunt krijg ik een kaarsrechte afdaling van 11% naar l Argentière-la-Bessée. Zonder mijn best te

3 doen benader ik met 83,5 km/u mijn hoogste snelheid ooit (85km/u). Dat moeten we herhalen, maar dan mét best doen. Thuis in La Bâtie-les-Vigneaux voel ik me een stuk beter dan gisteren. De eerste rustdag heeft gewerkt. Dagcijfers: 91,06 km, uur, 23,00 km/u Av, 83,50 km/u Max, 2045m Alti, 2091 Max (eigenlijk 2109m), 5% gemiddeld, 12% max. Dinsdag 19 juni, Maarten s allermooiste Maarten heeft een boekje met daarin de 25 allermooiste beklimmingen. Daarin staan de Isoard en Alpe d Huez, maar ook de Cauberg. De schrijver van dat boekje heeft blijkbaar zijn eigen definitie van allermooiste. Maar OK, dat geldt natuurlijk voor ons allemaal. In ieder geval heeft Maarten zich als levensdoel gesteld om die 25 allermooiste allemaal te doen. Dit levensdoel zit zó in zijn hart dat hij niet precies weet hoe veel hij er al gedaan heeft. Hij denkt zo n 15. Deze week is bijzonder belangrijk voor hem want hij denkt er een stuk of 6 extra te scoren. Met name de Marmotte is voor Maarten van levensbelang. Dat zijn er namelijk 3. En laat nu net die Marmotte een punt van discussie zijn. De moeite die we gehad hebben met Isoard plus Agnel, maakt ons bang voor de extra col plus extra kilometers van de Marmotte. Eigenlijk heeft iedereen er een hard hoofd in, zelfs ik. Een milde vorm van hardnekkigheid is Maarten echter niet te ontzeggen. Een kei-milde vorm van eigenwijsheid ook niet. Dus langzaamaan beginnen Henk, Marcel en ik onze lotsbestemming in te zien. Dat is nog niet alles. Sestriere staat óók in de lijst van 25. Gelukkig is Sestriere vanaf ons huisje een releatief simpel tochtje. Dus vooruit dan maar, Maarten krijgt ook vandaag zijn zin. We gaan via Biançon naar Col de Montgenèvre, via Cesana naar Sestriere en terug. Dat zijn in totaal 3 bergen vandaag (helaas slechts één allermooiste), maar geen benenbrekers. Marcel vraagt of we op hem willen letten. Hij moet zich inhouden. Hij wil daarom dat we hem naar achteren sturen zodra hij de staartpositie verlaat. Als hij vlak voor de top in Sestriere gaat sprinten moet Maarten voluit gaan om deze boodschap over te kunnen brengen. Marcel in toom houden vereist een harde hand en veel doorzettingsvermogen. We zijn benieuwd hoe zijn familie met hem om weet te gaan. Waarom de klim naar Sestriere bij de 25 allermooiste hoort is trouwens een groot vraagteken. Elke klim naar 2035m is mooi. Maar het is moeilijk voorstelbaar dat er geen 25 mooiere zijn. We denken daarom dat die hele mooie de klim van de andere kant is. Zo wil Maarten er echter niet naar kijken. Sestriere is Setriere, volgens hem. Soms gaan hardnekkigheid en eigenwijsheid té ver. Op de terugweg drinken we, opnieuw op verzoek van Maarten, koffie in Cesana. We belanden in een Italiaanse koffieshop met patisserie (op) en pizza (laat Pietje maar niet horen dat ze dit pizza noemen). Gelukkig stilt het de honger. De lekkere koffie en het leuke barmeisje (vind ik) maken het allemaal goed. Voor Maarten is alles sowieso al goed. Het is zijn dag. Die Marmotte, daar gaan we nog eens over denken. Op zijn dag verzorgt Maarten het eten. Hij dient alles mooi op in schaaltjes. Hij houdt niet zo van dat mannen-onder-elkaarzakjes-op tafel-gedoe. Maar aan opscheplepels doet hij weer niet. We scheppen dus sla en pasta op met de hand. Volgens Henk mag dat, mits je het met je rechter hand doet. Links is onrein volgens de Mohammedanen, want met links veeg je je kont af. Dat links afvegen moet ze met de paplepel zijn ingegeven. Wij kunnen dat niet. Zelfs niet met een paplepel. Maar we gaan het allemaal proberen. Hopelijk zit het reinigen van de toiletmuren bij de schoonmaakkosten inbegrepen. Dagcijfers: 109,29 km, uur, 23,40 km/u Av, 68,0 km/u Max, 2326m Alti, 2034 Max (eigenlijk 2035m), 4% gemiddeld, 12% max. Woensdag 20 juni, de tweede rustdag De keutel is eruit. We gaan donderdag de Marmotte fietsen met start en eindpunt op de Col du Lautaret. Logisch gevolg is dat vandaag écht een rustdag moet worden. Het weer werkt daaraan mee want het regent. De rustdag is ook noodzakelijk voor Marcel s werk. Daarvoor heeft hij internet nodig. Dat noopt ons de

4 Mc Donalds te bezoeken. We bestellen onze Mc Chicken, Sunday en Mc Flurries net voordat de grote lunchdrukte aanbreekt. Daarna genieten we van WiFi, s, WhatsApps en van de gezellige drukte. Vervolgens doen we inkopen en zien dat het nauwelijks nog regent. Tijd voor een simpel tochtje ons dal in naar Pré de Madame Carle op 1874m. Het simpele tochtje is werkelijk simpel. De stijgingspercentages passen bij een rustdag en de prachtige natuur maakt het nog mooier. Bij Pré de Madame Carle lijken de rivier, de bergen, de stenen, de sneeuwplakken én de temperatuur op IJsland. Het is een waar Eldorado voor wandelaars, natuurliefhebbers en fietsfotografen. Tot dat slag hoor ik, toevallig. Mijn collega fietsers moeten daarom heen en weer fietsen tot ze er flauw van zijn. Maar het resultaat valt niet tegen. Leuk voor aan de muur bij vrouw en kinderen. Dagcijfers: 41,11 km, uur, 23,80 km/u Av, 63,0 km/u Max, 875m Alti, 1902 Max (eigenlijk 1874m), 5% gemiddeld, 11% max. Donderdag 21 juni, la Marmotte De langste dag breekt al vroeg aan. We staan om zes uur op. Het ontbijt wordt in gespannen stilte genuttigd totdat Marcel besluit te gaan filmen. We zeggen voor het oog van de camera allemaal dat het een zware dag wordt, dat we er tegenop zien en dat we eigenlijk geen zin hebben. Maar geen zin is er om te overwinnen net als de Marmotte er is om te overwinnen. Henk neemt vandaag de verzorging op zich. Hij rijdt ons naar Col du Lautaret. Bij de parkeerplaats is een toilet wat we nog even driftig gebruiken. De bergen liggen prachtig in de zon, maar het is nog fris als we vertrekken. Vol goede moed. Ja, ja. De eerste 40 km is een mooie afdaling. Maar er zitten veel tunnels in die niet zo fijn zijn. Henk, Marcel en ik rijden samen. Maarten wil deze dag extra trainen want hij weigert bij ons in het wiel te gaan zitten. Dat weigert hij al de hele week, trouwens. Vroeger deed hij dat door op kop te gaan rijden. Jammer dat dat vervlogen tijden zijn. Aan de voet van Alpe d Huez wachten we op Maarten. Maar Maarten wacht niet op ons. Hij is waarschijnlijk véél te gefocust op zijn 25 allermooiste. Op die lijst is Alpe d Huez namelijk de belangrijkste ontbrekende berg. De Croix de Fer en de Galibier ontbreken eveneens. Het is duidelijk dat we Maarten héél blij maken met de Marmotte. Henk heeft ons ingepeperd dat we de hele dag moeten inhouden. Hij zelf doet dat als allerbeste terwijl hij na Alpe d Huez al terug gaat naar de Lautaret. Zoals altijd luister ik naar Henk. Ondanks mijn rustige rijden op mijn kleinste versnelling passeer ik véél fietsers. De enige twee die mij voorbij rijden, passeer ik later weer. Niet slecht, vind ik zelf. Een nadeel van Alpe d Huez is dat een duidelijke top ontbreekt. Henk, Maarten en ik stoppen daarom bij het grote doek finish vooraan in het dorp. Marcel vind het echter nodig om in het dorp andere toppen te gaan zoeken. Dat de Marmotte nog lang is vergeet hij gemakshalve. Daarmee dwingt hij mij om tempo te gaan maken tussen de bergen in. Een gewiekste manier om vrienden te verzwakken, niet? De afdaling is mooi. Het aantal mensen wat de berg oprijdt is overweldigend. Die doen vast niet allemaal de Marmotte. Best verstandig. Terug aan de voet van Alpe d Huez geeft Henk nog wat laatste goede raad. Daarna rijdt hij relaxt via Grave naar de Lautaret. Hij rijdt zelfs nog door naar de Galibier. Petje af, daarvoor. Het was nog knapper geweest als hij de hele ronde had gedaan. Dan hadden we echter zijn verzorging en ondersteuning moeten missen. Dus eerlijk is eerlijk, Henk s zwakte is deze dag een zegen! De beklimming van de Croix de Fer is vergeleken met Alpe d Huez een oase van stilte. Verder is hij heel onregelmatig en erg lang. Meer dan 30 km is niet misselijk. Zeker als je, zoals Maarten, het routeboek niet hebt bekeken en denkt dat het maar 15 km klimmen is. Die 25 allermooiste zitten blijkbaar toch niet ècht in zijn hart. We ontmoeten elkaar weer op de Glandon. Die Col zit 150 m buiten de route maar kunnen we natuurlijk niet laten liggen. Dat geldt later ook voor de Telegraphe zodat we aan het eind van de dag vijf cols hopen te hebben in plaats van drie. Terwijl ik mijn fotospulletjes opberg slaat Marcel de weg naar Croix de Fer vast in. Daar aangekomen blijkt dat hij een wedstrijdje deed. Ik hoop voor hem dat zijn studenten beter naar hem luisteren dan hij naar Henk. Op zulke momenten prijs ik me gelukkig dat hij niet meer om de hoek woont. Soms is het ook wel weer jammer. Gemene streken geven immers kleur aan het leven. Maar gemene streken blijven het.

5 Bovenop de Glandon en de Croix de Fer waait het fris en worden wolken zichtbaar. Lunch doen we daarom in het dal, in St.Jean-de-Maurienne. Het is al half vier als we alle drie een liter fris en twee stukken pizza naar binnen schrokken. Lekker hoor. We zijn vol goede moed want we hoeven nog maar 50 km en één berg. De Telegraphe en de Galibier rekenen we als één. Makkie. Maar dan beginnen de tegenvallers. De voet van de Telepraphe in St.Michel-de-Maurienne ligt verder weg dan gedacht en gehoopt. Terwijl we daar naartoe zwoegen pakken donkere wolken zich samen achter ons en al snel boven ons. De zon is onzichtbaar en de temperatuur daalt op weg naar de Telegraphe. Als ik daar net ben begint het te regenen. Onaangenaam. Ineens is de top van de Galibier ver weg. Ook voor Maarten die buikpijn heeft van de pizza en cola. En ook voor Marcel die buikpijn heeft van zijn achterstand op de Telegraphe. Helaas zit er niets anders op dan door te fietsen. Nog 22 km tot de Galibier waarvan de eerste 4 km naar beneden tot Valloire. Gelukkig stopt het met regenen. De zon en de aangename temperaturen blijven helaas weg. Deze laatste klim van de dag voert ons door een kaal landschap met veel, ja hoor, marmotten. Ik ga niet snel, maar mijn tempo is redelijk. Dan gebeurt er iets heel ergs. Ik wil de stopwatch van mijn kilometerteller stopzetten. Dat is een volkomen nutteloze actie, want dat lopende klokje zit niemand in de weg. Die hele Marmotte is echter een nutteloze actie. Dus het stoppen van de stopwatch kan er wel bij. Helaas gaat de hele kilometerteller op nul. Weg zijn mijn dagkilometers, gereden uren, gemiddelde snelheid en vooral. Mijn hoogtemeters. Héél naar! Een hele dag fietsen verdwijnt in een oogwenk in een zwart gat. Alsof de duivel ermee speelt kom ik zelf bijna tegelijkertijd in hetzelfde diep zwarte gat terecht. Van het ene op het andere moment is mijn kleinste versnelling te zwaar, is zes kilometer tot de top een oneindige afstand, is elke vorm van drinken een ultieme traktatie en is warmte een groter verlangen dan seks (nou ja, toe ik nog 30 was). De martelgang wordt compleet als Marcel uit de achtergrond opdoemt. Één kilometer voor de top komt hij me voorbij, vriendelijk vragend of ik hulp nodig heb. Hij verbergt zijn leedvermaak erg goed, wat het nóg erger maakt. Je moet even stoppen, adviseert hij me. Ja, dat zou ie willen. In een trance kom ik boven. Het waait, het is koud en het is volbracht. Toch nog. Gelukkig is Henk er met de auto. Daarin is het warm. Maarten volgt snel in een bewonderenswaardig soepele tred. Henk nodigt ons uit om met de auto af te dalen. Maar dat kan natuurlijk niet. De Marmotte is alleen de Marmotte als we de héle ronde gefietst hebben. Die laatste 8 km afdalen naar de Lautaret doen we dus ook, ondanks wind en kou. Een volgende kans op een volledige Marmotte zal er immers niet snel zijn. Bovendien wil ik me die moeite besparen. Marcel heeft het in de afdaling zó koud dat hij omdraait om een stukje te klimmen. Om warm te worden, zegt hij. En om zijn fitheid te onderstrepen? Natuurlijk is er nog veel meer slechts te schrijven over Marcel. Er is echter één goed ding. Hij maakt een prachtig filmverslag van onze successen en ontberingen deze dag. Dat compenseert zijn gemene streken. Enigszins. Tijdens het omkleden op de Lautaret begin ik te bibberen. Mond, armen, handen, benen en voeten. Alles beweegt en blijft bewegen. Het houdt twee uur later pas op, nadat we gegeten hebben bij een Grill-Pizzeria in Briançon. Mijn gebibber levert me de hoofdrol op in Marcel s film. Elke film heeft immers baat bij een komische noot. Dagcijfers (schatting): 190 km, 8.54 uur, 5361m Alti, 2642 Max. Vrijdag 22 juni, de derde rustdag The day after. We besteden de ochtend aan uitslapen, boodschappen doen, koffie drinken en taart eten. Heerlijk. Dat is zoals een fietsvakantie moet zijn. Waarom doen we dat die andere dagen dan niet? Omdat zulke rustdagen alleen zo fijn zijn wanneer er andere dagen zijn met ellende. s Middags maken we vanzelfsprekend nog een tochtje. We gaan

6 naar Vallée de Freissinières. Een klim van 7% over 3 km is het moeilijkste. Henk zegt dat we ons rustig moeten houden en hem niet voorbij mogen. Daar houden we ons netjes aan. Totdat iemand ons inhaalt en voorbij rijdt. Henk zegt dat ik er wel achteraan mag. Aarzelend doe ik dat en ben ineens buiten adem. Ik ben zó buiten adem dat ik een versnelling op 300 m voor de top niet kan beantwoorden. Ach, er zijn ergere dingen. Vallée de Freissinières is erg mooi. Het is geen col of indrukwekkende top. Maar de natuur van de vallei en de rivier zijn de moeite waard. Terug naar huis komen we langs de snelle afdaling waar ik maandag 83,5 km/u reed. Ik laat me gaan waarbij ik een auto voorbij moet. En ook moet ik flink remmen vanwege twee elkaar véél te langzaam passerende auto s. Maar ondanks dit alles haal ik een maximum snelheid van 89,5 km/u. Een persoonlijk record! Het oude record stond al sinds s Avonds wordt het laat omdat Marcel de film over de Marmotte en over de hele fietsweek moet voltooien. Dat lukt hem, met glans. Van tevoren heeft hij al waardering geoogst bij onze huisbazin. Zij was onder de indruk van onze fietsprestaties. Wij zelf ook. Dat brengt ons op mogelijke volgende fietsbestemmingen. Oostenrijk? Niet zo bekend qua collen. Spanje? Vrij ver weg. Italië in de buurt van de Stelvio? Dat zou Maarten wel willen want de Mortirolo (één van de 25) ligt daar in de buurt. Weer Frankrijk? De Col de l Iseran is hoger dan de Stelvio, de Agnel en de Galibier. Dat zou dus wat kunnen zijn. Laten we eerst de gelegenheid maar eens afwachten. Marcel is immers niet elk jaar in Europa. Dagcijfers: 51,07 km, uur, 23,10 km/u Av, 89,50 km/u Max (PR!), 737m Alti, 1425 Max (eigenlijk 1440m), 4% gemiddeld, 11% max. Totaal deze vakantie: 627,07 km