Raadsman, heeft u nog raad?

Transcriptie

1 Raadsman, heeft u nog raad? Het vliegtuig waarmee wij landen op het Noorse vliegveld stuitert een paar keer over de landingsbaan. Er is een sneeuwstorm buiten als we aankomen. Samen met het Tweede Mariniersbataljon ben ik op bergtraining in Noorwegen. Voor mijn vertrek heb ik in Doorn mijn complete uitrusting opgehaald. Er zitten veel nieuwe artikelen tussen die mij nog weinig zeggen: balaklava, figure of eight en gaiters. Tijdens de prébergtraining in de Marnerwaard leer ik welk woord bij welk voorwerp hoort. De lessen over onder meer koudweerblessures, tentdiscipline en het afdalen via een lijn moeten ons voorbereiden op vier weken overleven in de bergen. Het doel van de training is om te leren verplaatsen, overleven en vechten op grote hoogte. Voor mijn vertrek vraagt een vriend mij waarom de mariniers nog in Noorwegen trainen als de Koude Oorlog al lang voorbij is. Tot eind jaren tachtig van de twintigste eeuw had het Korps Mariniers namelijk de taak om de Noordflank te verdedigen tegen een eventuele inval van de Russen. Ik antwoord naar eer en geweten dat de mariniers niet alleen in Noorwegen inzetbaar zijn, maar over heel de wereld waar bergachtig gebied is. Hun motto luidt niet voor niets Qua Patet Orbis, Zo wijd de wereld strekt.

2 Bovendien is de training gericht op karaktervorming. Zonder doorzettingsvermogen en samenwerking is het onmogelijk om tot goede prestaties te komen. Op de dag van aankomst nemen we onze intrek in een Noorse kazerne. Voor de volgende dag worden de mariniers al gelijk aan het werk gezet. Ze moeten op de kaart coördinaten tekenen van de route die we gaan lopen. Ik zoek een luitenant op van het tweede peloton en vraag hem of ik morgen met hem mee mag. Om uur de volgende dag sta ik met mijn uitrusting aangetreden op het exercitieterrein. Iedereen heeft een lijstje gekregen van de spullen die hij deze dag mee moet nemen. Voordat we vertrekken, controleert een korporaal of een ieder alle benodigde uitrustingstukken bij zich heeft. Iedereen heeft zijn rugzak goed ingepakt. Met de bussen rijden we de bergen in. Na een half uur stoppen we op een besneeuwde weg. Het is nog donker. Onze rugzakken worden uit de bus gehaald en we treden aan. De luitenant legt uit dat we elkaar in de gaten moeten houden. Om het uur houden we tien minuten rust. Het is noodzakelijk dat we voldoende van onze warme thee drinken. In plaats van de weg af te lopen, gaan we gelijk de berm in voor een eerste forse klim. Ik sluit aan bij de derde geweergroep. De dennentakken zwiepen om mijn oren en ik probeer met mijn bergschoenen zo goed mogelijk grip te krijgen op de besneeuwde ondergrond.

3 Als dit pas het begin van de dag is, dan belooft het niet veel goeds. Gelukkig vlakt de berg waarop we de eerste klim zijn begonnen, langzaam af. Doordat het minder steil wordt, krijg ik de kans om op adem te komen. Maar voordat ik het weet, gaat het weer steil omhoog. Na ongeveer drie uur klimmen met de nodige rustpauzes zitten we op meter hoogte. Een marinier naast mij zegt: Mooi hé, raadsman? Er zijn mensen die hiervoor betalen. De grap is dat ik hiervoor word betaald. Ik kan zijn opmerking, als het om de schoonheid van de natuur gaat, wel begrijpen. Maar als het gaat om de fysieke inspanning, denk ik er toch anders over. Bij een oude kopermijn waar nauwelijks nog bomen groeien, houden we halt. Het wordt tijd om wat van ons lunchpakket te eten. Terwijl wij ons te goed doen aan onze boterhammen, betrekt de lucht en begint het te sneeuwen. We wachten tot de ergste sneeuw voorbij is en vervolgen onze tocht. Ik hoef gelukkig geen kaart te lezen. Zonder de mariniers zou ik hier zeker verdwalen. Ik vertrouw op hun deskundigheid. Het enige wat ik hoef te doen, is de ene voet voor de andere te zetten. Af en toe zie ik de rugzak van de marinier die voor mij loopt. Soms ben ik gedachteloos. Een andere keer vraag ik me af hoe lang we nog onderweg zullen zijn. Ik zit in een rijdende trein en kan nu niet stoppen. Ik wil geen blok aan het been van de mariniers zijn. Ik moet doorgaan; er is geen weg terug.

4 Na een korte afdaling doemt zich weer een flinke berg aan mij op. Het is inmiddels gestopt met sneeuwen. In de verte zie ik langzaam een aantal stipjes tegen de berg op lopen. Ik besef dat dit zwaar gaat worden en besluit in mijn eigen tempo te gaan lopen. Ik herinner me het advies van de sergeant tijden de prébergtraining: Zorg dat je niet te grote stappen neemt. Korte passen en niet op je tenen gaan lopen. Zet de gehele onderkant van je voet op de grond. Halverwege de klim ben ik op. Ik transpireer vreselijk. Mijn boven benen doen enorm veel pijn. Ze verzuren met iedere stap. Ik ben al een paar keer gestopt, maar ik weet dat ik verder moet. Dan komt er een marinier voorbij. Hij ziet mijn gezicht dat boekdelen spreekt. Ik ben aan het einde van mijn Latijn. Met een glimlach vraagt hij aan mij: Raadsman, heeft u nog raad? Ik ben te moe om boos op hem te woorden en gun hem zijn leedvermaak. Dezelfde marinier staat een kwartier later op mij te wachten. Raadsman kan ik uw crussader (rugzak) overnemen? Ja, graag. Dat zal al een stuk schelen. Van een van de Mountain Leaders (ML-ers) krijg ik daarna twee skistokken te leen. Hiermee kan ik mij beter afzetten in de sneeuw. Ik worstel mij omhoog. Boven op de top zak ik bijna in elkaar. Mijn bovenbenen branden. Dit is niet gezond meer.

5 We hebben het ergste deel gehad raadsman. Over een half uur gaan we afdalen, zegt de marinier tegen mij die mijn rugzak draagt. Het dalen gaat mij beter af dan klimmen. Ik moet goed kijken waar ik mijn bergschoenen neerzet. Na drie uur afdalen, houden we plotseling halt. De sergeant zegt dat we een casevac (causality evacuation) gaan doen. De mariniers van mijn geweergroep moeten naspelen dat er iemand met de brancard verder naar beneden moet worden gebracht. Hij wijst de grootste marinier aan als slachtoffer. Na nog een uur lopen, komen we terug bij het drop off point. Ik dacht dat we er nooit zouden komen, zeg ik tegen de korporaal. Hij glimlacht en ik kan zien dat hij het waardeert dat ik de eindstreep heb gehaald. In de bus is het comfortabel warm. Op de terugweg naar de kazerne doezelt iedereen weg. De gedachte dat ik straks een warm bad kan nemen, maakt mij intens gelukkig. Morgen staat er een tweedaagse op het programma met een overnachting in de bergen.