in memoriam Jos Verdonk & Margreet Andriol

Transcriptie

1 in memoriam Jos Verdonk & Margreet Andriol Landelijke Fokkersclub Nederlandse Landgeit

2

3 Voorwoord Kort nadat duidelijk werd wat een afschuwelijk lot Jos en Margreet getroffen had hebben wij de leden van de Landelijke Fokkersclub Nederlandse Landgeiten op de hoogte gesteld. Natuurlijk hadden ook wij nog veel vragen. Er was verbijstering en groot verdriet. Bij veel leden van de LFNL waren Jos en Margreet bekend en geliefd. Decennia kleurden Jos en Margreet, vaak samen met hun groep geiten en bokken, letterlijk en figuurlijk landelijke activiteiten (als keuringen en vergaderingen) met hun positieve, gepassioneerde instelling en uitstraling. Jos was gedreven fokker, keurmeester, lid van de foktechnische commissie en lid van de Lângeiten Fokkerklup Fryslân, binnen de LFNL. Wat een gemis. We hebben leden op de hoogte gesteld van de besloten uitvaart en de herdenking waarop gelegenheid was om afscheid te nemen. In het clubblad De Nederlandse Landgeit heeft een in memoriam gestaan dat voor verschijnen ook op de site is geplaatst. Op de indrukwekkende herdenking waren 25 leden van de Landgeiten vereniging. Al snel kwam Marcel Koop met het idee om een herinneringsdocument te maken. Dit werd gevolgd door een oproep vanuit de omgeving van de familie om herinneringen toe te sturen. Zo is gelegenheid gegeven om middels tekst, foto of tekening het gezamenlijk verlies een plekje te geven en Jos en Margreet te memoreren. Aan beide is gehoor gegeven. Ook werd al snel gedacht aan het lot van de dieren. Vanuit het landelijk bestuur is vrij vroeg een oproep gedaan aan de leden. Meer mensen dan verwacht wilden o.a. ter nagedachtenis 1 of meer dieren van Jos. Er was meer vraag dan dieren. Bij het verschijnen van dit boekje is de verklaring van erfrecht eindelijk door de notaris gegeven en waarschijnlijk hebben alle dieren nu een nieuwe leefomgeving. Dit document bevat een diversiteit aan herinneringen. Persoonlijk zal ik er een zakdoek aan vast moeten maken. Elke keer als ik het inkijk komen de waterlanders boven. Dank aan alle inzenders en speciaal aan Marcel Koop voor de samenstelling van het mooie boekje. Ik hoop dat het de andere lezers ook helpt bij de verwerking van het enorme verlies. Jaap Mekel, voorzitter van de Landelijke Fokkersclub Nederlandse Landgeiten

4

5 Beste Jos en Margreet, dankbaar waren jullie dat ik 11 jaar terug jullie zoon uit het water viste op de keuring in Enkhuizen. Elk jaar kwam er een kaartje met kerst dat jullie zo dankbaar waren dat hij er nog was. Wat is er zo mis gegaan, we zullen jullie missen, kon ik jullie ook maar redden. Rust zacht zeer goede en dankbare vrienden. Kees Schoorl

6

7 Jos Het was 2012 dat wij onze eerste geiten op onze boerderij mochten verwelkomen. 3 ECHTE Nederlandse Landgeiten via een bevriend fokker. Wat was ik trots. Al snel aangesloten bij de LFNL, en plannen gemaakt voor de toekomst. Onze aangekochte geiten zouden gedekt zijn maar helaas bleek maar 1 geit drachtig. Toch blij dat in 2013 ons eerste en enige geitlam werd geboren. In het najaar van 2013 zijn de geiten gedekt en het wachten kon beginnen. Maar ook werden de plannen verder uitgewerkt want ik wilde de geiten na het aflammeren gaan melken. Wel thuis in koeien melken, niet in het melken van geiten. En wie kon je hier beter voor bellen dan..jos. We hebben een heel lang telefoongesprek gehad, en wat had ik een bewondering voor Jos die mij eigenlijk helemaal niet kende maar toch zo gepassioneerd kon vertellen. In dat telefoongesprek heb ik erg veel geleerd over het fokken en houden van de Nederlandse Landgeit. In de loop der jaren ben ik hem geregeld tegengekomen op vergaderingen en de laatste keer was op een bijeenkomst van de opleiding aspirant keurmeester die ik helaas niet door heb kunnen zetten wegens drukte op ons bedrijf. Maar ook hier weer een passievolle Jos met zeer veel oog voor het welzijn van de Nederlandse Landgeit. De afspraak was snel gemaakt om naar Jos af te reizen voor het oefenen van het keuren van enkele van Jos zijn geiten als oefening voor mijzelf. Helaas is aan het leven van Jos en zijn vrouw Margreet een abrupt einde gekomen. Wat zullen zij door velen diep en diep gemist worden. Jos het was mij een eer je gekend te hebben. Bedankt voor het delen van al je kennis. Rust zacht Jos en Margreet, Monique Weiden Beltrum

8 Een herinnering aan Jos Nog een mooie herinnering was afgelopen juli op de keuring in Heist op den Berg. Een goed gesprek over zijn geiten, zijn bijzondere mening, die hij graag precies uitgelegd wilde hebben. Later aan de lange tafel samen eten en een drankje en weer een mooi verhaal over zijn schilderkunsten. Jos, die schilderen als beroep had, maar ook als hobby en we hebben de allermooiste schilderijen van hem gezien die hij nog stuurde via mail. Voor ons was het een relatief korte tijd dat wij Jos mochten meemaken binnen de vereniging. Maar zeker lang genoeg om Jos en zijn kleurrijke Margreet nooit te vergeten en de mooie momenten in onze gedachten te houden. Wij gaan al een paar jaar op rij naar de keuring in Enkhuizen, waar we destijds getuige waren van een plaatje wat ook al eens gepubliceerd is in de DNL of de Nieuwstijding. Het gebeurde in 2016; een slingeraap was er niets bij.. toen Jos op een gegeven ogenblik tegen de muur (die het museumterrein omheint) omhoog klauterde.. Iedereen keek op, want boven aan de muur stond een jonge meid, die Jos om de nek vloog.. Die jonge meid bleek zijn dochter te zijn. Een mooi tafereeltje dat wij nog vaak herinneren en als we Jos zagen, zeker nog afgelopen augustus in Enkhuizen op diezelfde plek, dachten wij hieraan terug. Maar het was ook de eerste gedachte die in ons opkwam toen wij het verdrietige en later bizarre bericht hoorden wat Jos en Margreet is overkomen. De liefdevolle ontmoeting tussen vader en dochter die wij zagen, vertelde zonder woorden hoe goed de verhouding was tussen Jos en zijn kind. Voor alle kinderen, de familie Verdonk en familie Andriol, heel veel sterkte voor de tijd die komen gaat! Voor iedereen die Jos zal gaan missen, probeer de mooie momenten van en met hem te blijven herinneren. Jos.rust zacht samen met je Margreet. Geitengroet, Mark en Astrid Welten

9 We herinneren Jos als iemand die met passie ergens over kon praten. Jaren terug heeft Jos ons huis opnieuw in de verf gezet. Tijdens de koffie was er tijd even gezellig te kletsen en dat ging dan meestal over geiten en bokken. Zelfs onze kinderen luisterden altijd geboeid. Jos en Margreet hadden een keer een paar geiten bij ons in de wei terwijl zij met hun kinderen op vakantie waren in Gaasterland. En dan kwam hij s morgens op zijn ligfiets om de geiten te melken, want dat moest wel door gaan natuurlijk. Met elkaar meerijden naar de keuringen was altijd goed en gezellig. En op de terugweg haalden we nog even een bakje thee bij Margreet om vervolgens nog even de geiten te zien. Ik ben ook wel eens met Jos naar de Tjongervallei geweest en dan kon Jos aan een stuk door vertellen over zijn bokken en wat er allemaal groeide en bloeide. Jos en Margreet waren mensen met passie. Dooitje en Catrien dit was op de keuring in Drenthe rondom 25 augustus 2017

10 Het was wel een hele mooie bok die door Jos gefokt is. Jos was uniek en ook hierin was hij origineel. Kijk alleen al naar de verschijningsvorm en de naam: Gigolo! Gigolo heeft het goed gehad en daar was Jos heel tevreden over. Zo zag hij het graag, in de volle natuur. J&J Kelder

11

12 Wij zijn ongeveer tegelijk lid geworden van de geitenclub. Wij hebben altijd samen in het keurmeestercorps gezeten. Wij hielden beiden van zwart grijs bonte geiten en bokken, vooral heel véél grijs. Ik heb in het verleden deze bokken van jou gekocht Ximario, Arik, Dalí, Groos, Izegrim en Joekel van de SINNICHHEID. Wilna Boink

13 Herinneringen aan Jos en Margreet. Van Jaap Mekel Jos heb ik leren kennen op een cursusdag in Boxtel bij De Twaalf Ambachten. Onderwerp waren zaken als composttoilet, onderlandwonen, tegelkachels en helofytenfilter. Het zal in 1993 geweest zijn. Wat me het meest bijgebleven is, is dat Jos levendig beschreef hoe hij iets onhandig had gedaan. Jammer genoeg weet ik niet meer wat het was maar het was iets als een boot bouwen in een schuur waarbij vervolgens blijkt dat de boot te groot is om door de deur naar buiten te kunnen. Over een dergelijke misser vertellen zou ik destijds niet doen. Je vertelt over hoe goed je bent, niet over je fouten. Dat zijn verhaal helemaal niet tot gevolg had dat de aanwezigen hem als een sufferd beschouwden was een eye opener voor mij. Van fouten kan je leren, ook van de fouten van anderen. Jos bleek geiten te melken, landgeiten. Dat wilde ik ook. Ik wilde selfsupporting leven. Hij had wel een geit te koop, Trui. Een witte landgeit met een beetje grijs. Hij kwam haar bij ons brengen in Schoonloo. Uiteraard bleef hij een poosje, we hadden veel gemeenschappelijke ideeën. Het is fijn wanneer je iemand vindt met wie je veel overeenkomsten voelt. Diezelfde dag dronken we melk van Trui. Er was een zeer belangrijk element in ons leven toegevoegd. Later bleek Trui officieel Kamille te heten en Toggenburger aftekening te vererven. Reden waarom nooit een lam van haar is goedgekeurd. Het was een open stamboek en dat een dier afgekeurd werd was voor ons zelden reden om afscheid te nemen van het dier, in het begin. Vrij kort na ons verhuizen naar Ravenswoud in 1995 kwamen Jos en Margreet onze nieuwe plek bewonderen. Op het moment dat ze kwamen waren we achter het huis morellen aan het plukken in een schaduwrijk opgegroeid ijl boompje. Tias en Pars waren mee. Die mochten best de boom in terwijl wij vieren rond gingen lopen op het erf. Eenmaal terug zaten die jongens boven in het boompje, op 5m hoogte staand op takjes van enkele centimeters dun. Jos en Margreet verblikten of verbloosden niet. Ze vertrouwden volledig op de eigen inschatting van de jongens. Schenken van een dergelijk vertrouwen en zelf ontdekken wat je kan, vergroot het zelfvertrouwen enorm. Mijn dochters hebben er enorm van geprofiteerd dat ik deze les toepaste. Jos en Margreet gingen vanuit Noord-Holland naar Friesland. Op de Moskoupleats fokte Jos Nederlandse Landgeiten. Hij had een geweldige stalnaam bedacht: Van de Sinnichheid. Deze naam bevat een aantal woorden die iets over geiten maar vooral over Jos zeggen. Sinnichheid, een geit is zinnig, doet waar ze zelf zin in heeft. Jos had aanvankelijk zijn zinnen gezet op het fokken van landgeiten die veel melk gaven, vervolgens op het fokken van dieren die optimaal aan de rasstandaard voldeden en later op het fokken van dieren die morfologisch als een wild dier in elkaar zaten. Daarover kon Jos heel zinnig praten. Hij kon er ook heel eigenzinnig mee doorgaan. Voor hem was het elke keer belangrijk, het had zin. Er kwam een langere periode waarin het contact vooral ging over toepassen van een Noorse bok en Britse bokken. Mijn motief was vooral soberheid in het ras verkrijgen en genetische differentiatie. Voor Jos ging het verder. Die zag een andere morfologie, dieren die soepeler bewegen, beter in elkaar zitten. We waren beide enthousiast over deze dieren. Dat waren meer leden in Landelijke Fokkersvereniging Nederlandse Landgeit. Toch ebde dit weg en ging afkeer van deze dieren de boventoon voeren. Een lastige periode voor Jos. Hij probeerde op de prevaluatie en evaluatie andere keurmeesters duidelijk te maken wat hij zag. Dat lukte onvoldoende. Misschien was het ook niet het goede podium. De foktechnische commissie is meer een discussiegroep. In deze commissie kon hij zijn visie uitgebreider toelichten. Voor toetreding heb ik wel twee keer op de Moskoupleats met Jos gesproken over wederzijdse verwachtingen van een rol voor Jos in de foktechnische commissie. Margreet deed dan op de achtergrond alsof ze een boek las maar kwam af en toe toch met opmerkingen vanaf de bank. Margreet was blij met mijn misbruik van de positie van landelijk voorzitter. Ze vertelde dat het Jos goed deed. Het is heel erg jammer dat Jos een rol in de foktechnische commissie niet meer in kan vullen. Een paar jaar geleden kwamen we er achter dat hij dezelfde sport bedreef als Sarah, mijn jongste dochter, survival runnen. Een sport die mij als ex fanatiek hardloper erg aanspreekt. Hier konden we ook mooi over praten. Jos kon dingen goed onthouden. Als hij vertelde hoe iets zat, kon je er van op aan dat dit klopte. Bij de minste of geringste twijfel werd een zin vooraf gegaan door `Misschien`of `Volgens mij`. Hij ging regelmatig iets nieuws aan wat kon leiden tot: `Ja, ik heb het geprobeerd maar ik weet niet wat ik verkeerd doe hoor`. Een andere karakteristieke zin was:`ik weet het niet hoor`. Bij het opschrijven van Jos zijn woorden hoor ik zijn zangerige Noord-Hollandse accent. Dat en wat ik van hem geleerd heb, hoop ik nooit te vergeten. We hadden samen wel wat meer mogen genieten. Oh, wat had ik graag meer tijd gehad met Jos.

14 Komt het uit Jos, dat ik je bel? Ik zit op het dak van mijn huis, Marcel. O, dan bel ik op een ander moment terug. Nee hoor, ik zit hier goed, heb een mooi uitzicht, dus zeg het maar, waarom bel je? Zo begon het gesprek tussen Jos en mij, een paar dagen voordat op 28 augustus de keuringsdag in Enkhuizen gehouden zou worden. Ik ken het erf en de boerderij van Jos en ik zag hem in mijn verbeelding met zijn taaie sterke lijf op het dak zitten, wetende dat hij er veel tijd in stak om het dak van een nieuw rietdek te voorzien. Een rode draad in de passie voor landgeiten deelden Jos en wij (Marijke en Marcel) met het fokken van landgeiten met een goede constitutie en conditie dankzij de inbreng van relatief veel Engels (wild) bloed. Het telefoongesprek met Jos gaf goed aan hoe Jos in het leven stond; zittend op het dak in de vroege avond, nam hij de tijd mijn vragen aan te horen en mij in alle rust de wijsheden mee te geven die hij o zo graag deelde met de buitenwereld. Jos en Margreet waren kleurrijk. Kleurrijk in hun gedachten, kleurrijk in hun uitingen. Met trots vertelden Margreet en Jos op de keuring in Enkhuizen het verhaal over hun nieuwste aanwinst; de vrolijk geschilderde driewieler die ze hadden aangekocht voor Margreet. Wij zullen Jos en Margreet ontzettend missen! Marcel Koop

15

16