03. Het aspect veiligheid

Transcriptie

1 03. Het aspect veiligheid Verweerder heeft in de circulaire Tweede Aanstelling, die op 26 juni 2012 is gedateerd en die per 1 juli 2012 geldend werd, gekozen voor een terugwerkende kracht tot maximaal 1 januari Deze grens is gekozen zo wordt althans gesteld met het oog op het volgens verweerder aan de orde zijnde aspect van de veiligheid Geen onderbouwing grens terugwerkende kracht Zowel bij de zitting van het CRM als bij de hoorzitting van de Adviescommissie werd door verweerder aangegeven, dat wanneer iemand in een SBF-functie zijn functie meer dan een half jaar niet heeft uitgeoefend, er bij terugkeer sprake zou zijn van een ontoelaatbaar veiligheidsrisico. Deze redenering kan wat mij betreft op geen enkele manier in stand blijven. De keuze voor de grens van de terugwerkende kracht wordt in het geheel niet onderbouwd. Zo heeft men desgevraagd ook niet kunnen aangeven of bij het bepalen van die grens van een half jaar, onderzoek is gedaan naar de beperkende eisen die vanuit veiligheidsoogpunt zouden moeten worden gesteld aan de duur van de periode, waarin de betrokken ambtenaar niet in de SBF-functie heeft gewerkt De grens van een half jaar blijkt toch niet heilig Dit uitgangspunt van een beperkte terugwerkende kracht van een half jaar kan, hoezeer ook met stelligheid door verweerder ingebracht, ook anderszins niet stand blijven. In de circulaire Tweede Aanstelling staat onder punt 2 Ingangsdatum : De aanstelling begint op de eerste dag van het SBF-verlof met uitzondering van de aanstelling van de medewerker die in de periode van 1 januari tot 1 juli 2012 met SBF-verlof is gegaan. Hij kan tot 1 januari 2013 een tweede aanstelling aangaan. Een voorbeeld : een SBF-er die per januari 2012 met SBF-verlof is gegaan, kan volgens deze omschrijving tot 1 december 2012 de tweede aanstelling aangaan. Dus na 11 maanden. Deze mogelijkheid valt niet te rijmen met de redenering, dat je niet langer dan een half jaar uit de roulatie mag zijn om bezwarende functies te kunnen blijven uitoefenen. Deze vuistregel van verweerder roept ook anderszins grote weerzin op. Medewerkers, die 30 soms 40 jaar lang in actieve dienst zijn geweest in een SBFfunctie en gepokt en gemazeld zijn in het penitentiaire vak, zullen na een half jaar afwezigheid werkelijk niet een veiligheidsrisico voor de inrichting zijn. Alleen al deze suggestie is door de betrokken SBF-ers als buitengewoon grievend ervaren Tweede aanstelling in een andere functie In de circulaire staat voorts :

2 Indien de medewerker een tweede aanstelling voor een andere functie dan de functie waarvoor hij met SBF-verlof is aangaat, dient hij geschikt te zijn voor die andere functie en te kunnen voldoen aan de voorwaarden die de andere functie stelt. Met andere woorden : het is geen wet van Meden en Perzen dat een tweede aanstelling alleen wordt gegeven in een SBF-functie. Dat betekent meteen, dat de circulaire dus mogelijkheden bood, waardoor de veiligheidsoverwegingen alsdan niet eens meer aan de orde hadden hoeven zijn Een lange afwezigheid vanwege andere (legitieme) redenen Niet alleen was verweerder niet in staat om de gekozen periode van 6 maanden te onderbouwen, hij kon ook geen afdoende antwoord geven op de vraag, waarom de beperkingen dan niet zouden gelden voor andere redenen van afwezigheid. Is iemand die meer dan een half jaar ziek is, zonder meer niet meer geschikt om terug te keren in zijn oude functie? Is iemand die voor langere tijd wordt gedetacheerd naar een andere functie, niet meer geschikt voor zijn oude functie? Is iemand die vanwege belangrijke medezeggenschapstaken een jaar volledig wordt vrijgemaakt van zijn eigen functie, na ommekomst niet meer geschikt voor zijn SBFfunctie? Let wel, het gaat in een landelijke organisatie als de DJI in dit kader per onderwerp per jaar om vele tientallen gevallen. In dit soort gevallen keren betreffende medewerkers weer terug in hun oorspronkelijke functie. De redenering, dat dit voor SBF-ers, die al met verlof zijn, niet mogelijk of niet verantwoord zou zijn, is onmogelijk vol te houden! Dergelijke redeneringen zijn ook nimmer gehanteerd. In de werkelijkheid van het penitentiaire bedrijf in de afgelopen tientallen jaren, zijn dergelijke afwegingen en is dergelijke besluitvorming nog nooit aan de orde geweest. De termijn van een half jaar is dan ook voor het eerst benoemd in het kader van deze circulaire; simpelweg omdat het verweerder hier goed uitkomt. Niets meer en niets minder Via inhuur mag men wel weer SBF-functies vervullen In het document Afspraken tussen DJI en de vakbonden inzake SBF-regeling van 26 april 2012 (bijlage 16) staat onder meer : DJI heeft een aanbestedingstraject voor de beveiligingsbranche ingezet. In dit traject wordt aan aanbestedende partijen verzocht om aan te geven op welke wijze zij SBFverlofmedewerkers in de beveiligingsbranche op kunnen nemen om werkzaamheden binnen of buiten DJI uit te voeren. DJI werkt deze afspraak als volgt uit : de medewerker, die zes maanden of korter met SBF-verlof is, kan een tweede aanstelling aangeboden krijgen. De medewerker, die langer dan zes maanden met SBF-verlof is, kan zich melden voor het verrichten van werk. DJI spant zich in om de medewerker werk aan te bieden en hem via de inhuurconstructie in te lenen. Dit betekent dat er geen garantie op werk is, wel dat DJI zich inzet om de medewerker werk aan te bieden (inspanningsverplichting).

3 Het CRM overweegt in dit verband : Voorts is van belang dat verweerder medewerkers die niet onder de reikwijdte van de Circulaire vallen omdat zij vóór 1 januari 2012 met verlof zijn gegaan, de mogelijkheid biedt om via een inhuurconstructie met een extern beveiligingsbedrijf (2.8) een beveiligingsfunctie bij de DJI te vervullen. Nu het dus (ook) gaat om werk bij de DJI, ziet het College niet in waarom verweerder gebruik zou moeten maken van een extern beveiligingsbedrijf, op wiens besluiten over aannamebeleid hij geen invloed heeft, om zijn medewerkers die met verlof zijn gegaan (opnieuw) in te zetten op beveiligingsfuncties binnen de DJI. Nu verweerder niet duidelijk heeft kunnen maken waarom hij niet zelf dus zonder gebruikmaking van een inhuurconstructie met een extern beveiligingsbedrijf zijn medewerkers die langer dan een half jaar met verlof zijn kan inzetten voor werkzaamheden bij DJI, heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat er geen alternatief voorhanden is voor het gemaakte onderscheid op grond van leeftijd. Mijns insziens is op grond van al het bovenstaande van de geloofwaardigheid van het argument veiligheid niets meer over, te meer nu men blijkens deze afspraken wél via een particulier bedrijf binnen de inrichting in beveiligingsfuncties te werk kan worden gesteld. Inderdaad, de personeelsingang wordt ons onthouden, maar we mogen wél via de zijdeur naar binnen. Hoezo veiligheidsrisico? 04. Doorwerken in 2010 en 2011? DAT MOCHT NIET van verweerder! Zoals aan het begin van dit beroepschrift is gesteld, wordt door verweerder ook steeds volgehouden, dat er geen sprake zou zijn van discriminatie op basis van leeftijd, omdat het moment van de ingang van het SBF-verlof bepalend zou zijn en niet de leeftijd. Ter onderstreping wordt daar dan nog aan toegevoegd, dat men immers ex art. 97 lid 4 van het ARAR een verzoek had kunnen indienen om door te werken. Kortom, zo wordt door verweerder gesteld, er is op geen enkele manier sprake van verboden leeftijdsdiscriminatie. De Centrale Raad van Beroep (CRvB12/4568AW R00692; bijlage 17) heeft in een aantal zaken in hoger beroep overwegingen gebruikt die lijken op de hierboven aangehaalde redenering. Men breidt de casuïstiek zelfs nog verder uit door te verwijzen naar de regeling Tweede carrière SBF. Deze verwijzingen zijn volgens de SBF-groep allemaal uitdrukkelijk ten onrechte. Ik zal dit hieronder nader toelichten. Om de opmerkingen over doorwerken in de gewraakte Bob er zijn volgens verweerder in 2010 en 2011 wel 33 verzoeken gehonoreerd op de juiste waarde te schatten, dient voor een goed begrip duidelijk te worden gemaakt onder welke omstandigheden de eerste lichtingen ikzelf was van de lichting 2010 met de SBFregeling geconfronteerd werden. Dat we nergens van op de hoogte waren, dat we er zelf alles aan hebben gedaan om duidelijkheid te verkrijgen en dat er toentertijd

4 uitdrukkelijk geen praktische mogelijkheid van doorwerken bestond; aanvragen werden in die periode afgewezen Het ontbreken van deugdelijke voorlichting Degenen die vanaf 1 januari 2010 met SBF-verlof moesten, wisten niet wat hen boven het hoofd hing. Men moest tekenen voor het aanvragen van een voorlichtingsfolder, maar deze handtekening werd door verweerder meteen dat werd overigens pas later duidelijk aangemerkt als de toestemming voor het aanvragen van het SBF-verlof en sterker nog : een vrijwillig verzoek om ontslag! Doorwerken was volstrekt niet aan de orde. Tegelijkertijd wil ik hier opmerken, dat de eerste SBF-ers daar op dat moment ook niet aan dachten. Men dacht dat de periode vanaf het 60-ste levensjaar tot aan het moment van pensioen, evenals in de voordien geldende FLO-regeling, afdoende was afgedekt. Men was blij dat men met verlof kon gaan. Een aantal collega s, die in de eerste helft van 2010 met SBF-verlof waren gestuurd, zochten elkaar in de loop van dat jaar op, omdat men heel veel vragen en geen antwoorden had op allerlei aspecten van de SBF-regeling, die onverwachts negatief uit bleken te vallen. Men kwam er zelf met de instanties niet meer uit. Daarmee werd de basis gelegd voor de SBF-groep. Men kreeg namelijk niet de verwachte 86% netto (zoals gebruikelijk was bij de FLO-regeling), maar slechts zo n 68% netto (vanwege, zo blijkt pas veel later, de veranderingen vanwege de VPL-wetgeving), terwijl men ook nog eens veel eerder dan de pensioengerechtigde leeftijd het ouderdomspensioen zou moeten gaan aanspreken. Daar waar men vragen over deze onthutsende zaken wilde stellen, kreeg men steeds nul op het request, of werden zaken ontkend of onjuist uitgelegd. Velen werden van het kastje naar de muur gestuurd, omdat niemand van de leiding (tot en met de directie aan toe) en ook niemand van P-advies en zelfs ook niemand van de leiding van de DJI (!) op de hoogte bleek te zijn van de inhoud en implicaties van de regeling. Daarbij kwam ook nog, dat de SBF-er niet meteen de financiële consequenties duidelijk had. De eerste paar maanden van het verlof volgden nog allerlei afrekeningen, waardoor de SBF-uitkering nog niet direct zijn ware gedaante liet zien (vakantiegeld, vakantiedagen, enz.). Kortom, ongeveer na de zomer van 2010 begon het slagveld zich pas werkelijk af te tekenen en zochten geschrokken en verontruste SBF-ers van het eerste uur elkaar op. Op dat moment werd de SBFgroep geboren. Van 13 leden toen naar 3335 nu. De SBF-ers die in 2010 met verlof zijn gegaan, hadden conform de voorschriften een half jaar vóór de aanvang van het verlof voorgelicht dienen te zijn over de bijzonderheden en de consequenties van deze nieuwe regeling. Verweerder had derhalve al medio 2009 op de hoogte moeten zijn van de regeling. Niets van dat alles. In 2010 heeft er helemaal geen voorlichting plaats gevonden en in de eerste helft van 2011 werd hier en daar met de beperkte kennis die men op dat moment nog maar had, een eerste voorlichtingsbijeenkomst georganiseerd. Volstrekt onvoldoende, volstrekt buiten de realiteit. Pas eind 2012, begin 2013 kwam er (na herhaald en

5 klemmend aandringen van o.a. de SBF-groep) verbeterde voorlichting, waarbij een ieder ruim op tijd ruim een half jaar vóór de SBF-datum op schrift krijgt wat in netto-cijfers de consequenties zijn van de regeling. Met die wijze van werken is verweerder dus drie en een half jaar te laat! Aan een ieder, die voordien met SBFverlof is gegaan, is ernstig tekort gedaan door verweerder De schreeuw om duidelijkheid Op 28 januari 2011 (bijlage 18) en 11 februari 2011 (bijlage 19) hebben wij als SBFgroep brieven aan verweerder gestuurd (alle correspondentie staat ook op onze website ), waarin wij hebben aangegeven, dat de SBFverlofuitkering niet meer dan een fooi is vergeleken bij de FLO-uitkering. Verweerder gaf naar aanleiding van die brieven in zijn schrijven van 17 februari 2011 (bijlage 20) toe, dat de voorlichting door de DJI vanaf 2010 onder de maat was geweest en tevens dat hij over het door ons geleverde cijfermateriaal in overleg met het Ministerie van BZK wilde treden. Verweerder heeft het tekort schieten van de DJI ook mondeling toegegeven tijdens onze gezamenlijke bijeenkomst te Nieuwersluis (bijlage 21). Het bijgevoegde verslag is door verweerder goedgekeurd Onmogelijkheden tot doorwerken Ook al was er geen voorlichting, de eerste ervaringen en emoties over de slechte nieuwe regeling verspreidden zich vanaf eind 2010 wél. Er kwamen dan ook steeds meer verzoeken van aspirant-sbf-ers om door te mogen werken, om aldus de ernstig negatieve financiële vooruitzichten en consequenties van de SBF-regeling te kunnen ontlopen of minstens uit te stellen. Dat heeft verweerder er in de zelfde periode van excuses naar de SBF-doelgroep, tegelijkertijd (!) toe gebracht om twee brieven te sturen naar de directeuren in het werkveld, namelijk de brief Regeling Uitkering SBF 2006 van 3 maart 2011 (bijlage 22) en de brief Uitvoering regeling SBF van 24 maart 2011 (bijlage 23). In eerstgenoemde brief staat : Een financieel argument in casu (financiële) onzekerheid over de duur van het verlof of de hoogte van de (pensioen-) uitkering is geen reden om te mogen doorwerken. In de tweede brief wordt de hoofdzin nog eens uitdrukkelijk herhaald : Een financieel argument is geen reden om te mogen doorwerken. Verweerder wilde simpelweg niet, dat de SBF-ers mogelijkheden kregen om door te werken. De SBF-ers konden deze merkwaardige draai van verweerder niet anders uitleggen, dan dat men op het Ministerie van V&J kennelijk wakker was geworden naar aanleiding van alle commotie. Dit alles speelde zich af in maart In het verslag van de gezamenlijke bijeenkomst in juni 2011 in Nieuwersluis (bijlage 19) wilde verweerder het volgende nadrukkelijk opgenomen zien : Doorwerken zou kunnen betekenen dat deze exclusieve regeling ter discussie wordt gesteld. Bovendien geeft Peter van der Sande aan, dat doorwerken geen echte oplossing biedt en dat doorwerken niet mogelijk is in een krimpende organisatie.

6 Dus ook in juni 2011 behoorde doorwerken voor SBF-ers niet tot de mogelijkheden. Uit het bovenstaande en de daarbij gevoegde bijlagen moge afdoende blijken, dat de lichtingen 2010 en 2011 niet voor doorwerken in aanmerking kwamen. De mogelijkheid van doorwerken en het aanvragen daarvan werden pas in juni 2012 geregeld. In de betreffende circulaire Doorwerken op en na de SBF-gerechtigde leeftijd (bijlage 24) werd het tot dan toe gehanteerde principe nee, tenzij gewijzigd in ja, mits. Zoals ik hiervoor afdoende heb aangetoond, werd het principe nee, tenzij in de praktijk steevast nee. Met de nieuwe spelregels medio 2012 zijn er inderdaad betere kansen gekomen. Maar in het kader van dit beroepschrift gaat het om de lichtingen 2010 en Verwijzing in Bob en uitspraak CRvB in strijd met de feiten Het lijkt er op, dat verweerder ons indertijd met de brieven, die hij aan ons had gericht, enigszins heeft willen geruststellen. Aan de andere kant echter heeft hij op het zelfde moment de directeuren geïnstrueerd om verzoeken om door te mogen werken af te wijzen. Dat er van de ongeveer 400 (het betreft een inschatting; wij krijgen geen cijfers) SBF-ers die in 2010 en 2011 met verlof werden gestuurd, 33 kans zagen om toch nog door te mogen werken, heeft en had uitdrukkelijk niets te maken met het door verweerder ontwikkelde beleid; integendeel. Het had te maken met individuele inrichtingsdirecteuren, die compassie naar de SBF-doelgroep toonden en die dat buiten Den Haag om vorm en inhoud gaven. In de ene regio kreeg men aldus geen kans; in een andere regio of een paar inrichtingen werden verzoeken (gelukkig) gehonoreerd. Nog geen 10% van de uitstroom kreeg aldus nog de kans om door te mogen werken; niet meer dan een fractie van de vraag. Daar mag verweerder zich nu niet voor op de borst slaan. Het gebeurde immers volstrekt tegen het uitgevaardigde beleid in. Als het aan verweerder had gelegen, was er in 2011 geen enkel verzoek gehonoreerd. Verweerder mag dan ook niet met die cijfers op de loop gaan, mag er niet naar verwijzen; de hierboven genoemde besluiten zijn er zijns ondanks gekomen. Het is dan ook volstrekt in tegenspraak met de feiten om in het kader van de Bob te suggereren dat verzoeken van hen die wilden doorwerken, wél werden gehonoreerd. Als het aan verweerder had gelegen, was de mogelijkheid tot doorwerken ex art. 97 lid 4 van het ARAR ook echt een theoretische mogelijkheid gebleven. En dat is feitelijk ook zo; op een paar moedige directeuren na, heeft een ieder zich aan het toentertijd uitgevaardigde onbarmhartige beleid van verweerder gehouden. Aan dit voorgaande dient nog te worden toegevoegd, dat de Regeling Tweede carrière SBF al helemaal niet aan de orde was voor deze lichtingen. Blijkbaar liep verweerder ook wat dat betreft achter de feiten aan. Vrijwel niemand was behoorlijk op de hoogte gesteld van deze regeling.