LOOK & INSPIRE. Week 1

Transcriptie

1 ADRIANA BORGER 13 OKT 2015 LOOK & INSPIRE Week 1 Ik heb de hele week op mijn omgeving gelet, zoekend naar een voorwerp wat mij interesseerde. Helaas kwam ik aan het eind van de dag altijd thuis met lege handen en niks verzamelbaars wat mij bijbleef. Fenomenen die mij echter wel bijbleven, waren uitingen van menselijkheid. Iets wat die dag tegen mij gezegd was wat op het eerste oog niets bijzonders is, maar als je er even over nadenkt een zoveel sterkere betekenis heeft, woorden en daden die uiten dat er aan je gedacht word, dat je iemand dierbaar bent, dat is wat mij fascineert. Week 2 Ik ben begonnen veelbetekenende woorden en daden te noteren, door dit te doen ben ik op een heel andere manier mijn dag gaan waarnemen, wanneer iets tegen mij gezegd werd lette ik op wat een gewoonlijk iets was, en wanneer iets wellicht een veel meer betekenende onderliggende gedachte had. Het is een heel mooi fenomeen om te verzamelen, maar helaas was er een probleem: het is niet fysiek verzamelbaar. Ik moest een manier zien te vinden om dit fysiek te maken, of een verzameling vinden met een aansluitende fascinatie. Week 3 De laatste optie is de optie waar ik voor gegaan ben. Ik bewaar altijd kaarten/brieven die mij per post gestuurd of face to face gegeven zijn, dit is natuurlijk een fantastische manier waarop mensen laten zien dat er aan je gedacht word en/of dat je ze dierbaar bent. Eerst heb ik mijn eigen collectie opgegraven, dit waren voornamelijk verjaardagskaarten, onder andere ook van personen waarmee ik destijds heel erg goed mee bevriend was, maar tegenwoordig eigenlijk helemaal niet meer spreek. Dit geeft dan toch een soort confrontatie, de gevoelswaarde geeft mij een klap zodra ik de kaart terug lees. Ook heb ik briefpost gehad van een (nu nog steeds) hele goede vriendin die toen op vakantie was. En ik ben een zomaar, omdat ik

2 om je geef -idee kaartje tegengekomen van een vriendin die ik wederom, helaas, niet meer spreek. De meest confronterende kaart die hiertussen echter is toch wel de brief die mijn ex mij had gegeven bij mijn verjaardagscadeau, deze vond ik dan ook in het hoesje van het spel. Het zit goed tussen ons en ik was degene die de relatie heeft verbroken, maar iets als dat vinden brengt je toch wel weer terug naar de tijden dat alles nog wel helemaal leuk en lief was, en geeft een soort gevoel met zich mee die je bijna terug wil laten gaan naar die tijd. Week 4 Ik ben nu ook de opgebouwde collectie kaarten van mijn ouders tegengekomen. Hier zat o.a. post tussen van mijn moeders familie uit Polen, deze vind ik voornamelijk bijzonder omdat ze ieder jaar met Pasen en Kerst de moeite nemen om toch nog te denken aan die ene nicht in het buitenland en haar een kaart te sturen met de allerbeste wensen. Een vondst die ik eigenlijk nog bijzonderder vind, was een hele oude ansichtkaart die nog gestuurd was door mijn oma en opa toen ze op vakantie waren in de Verenigde Staten. Het is een heel simpel kaartje met niet meer dan Hartelijke groeten uit Las Vegas, (o)pa & (o)ma, maar de gevoelswaarde die er voor mij achter zit, dit is wat het bijzonder maakt. Mijn opa is overleden toen ik nog een hele jonge leeftijd had en ik heb dus eigenlijk niks meer wat mij aan hem herinnert, dit vinden was dus een hele confrontatie. Daarnaast is mijn oma nu dement tot op het punt dat ze mij nu al 3 jaar lang niet meer herkent, dus ook in dit opzicht was deze vondst een confrontatie. Als laatste punt heeft deze kaart wat knaagafdrukken, dit is van mij valkparkiet die destijds nog vrolijk rondvloog en overal aan knabbelde, waar hij nu hokgebonden is omdat hij z.g.a. blind is geworden. Al met al, een perfect voorbeeld van een simpel voorwerp, wat een heleboel meer betekenis kan hebben.

3 Week 5 Met de gedachte richting de expo. Hoe ga ik mijn verzameling in zo n zin presenteren dat ik kan overbrengen wat wel en niet gevoelswaardig is en hoe doe ik dit interactief. Ik wil het publiek laten merken dat het dierbare woorden voor mij zijn, maar dat ze zich niet hoeven te voelen alsof ze een soort verboden dagboek lezen. Wat ik ga doen is de kaarten in vakken/enveloppen stoppen met daarop aangegeven (bijv. met kleur) hoeveel gevoelswaarde de inhoud voor mij heeft. Hieraan ga ik dan spelregels verbinden zoals dat je van minder gevoelswaardige vakken/enveloppen meer mag openen dan van meer gevoelswaardige o.i.d. Ik wil het publiek keuze en twijfel geven, ik wil ze mijn gevoelens laten ervaren. Want zodra ze van bepaalde gevoelswaardes minder mogen openen dan van anderen, zullen de keuzes ook voor hen automatisch meer waarde geven, puur en alleen omdat ze iets simpels moeten doen als het maken van een keuze en naarmate van eigen nieuwsgierigheid hiermee bepalen hoe vaak ze die keuze mogen maken.

4 Verwerking De brieven en kaarten zullen in enveloppen of vakken worden geplaatst en op een oppervlakte uitgelegd, zoals afgebeeld op de afbeelding. De kleuren van de enveloppen/vakken geven aan hoe emotioneel waardevol de inhoud voor mij is. De speler krijgt 20 punten. Categorie rood kost 10 punten, categorie oranje kost 5 punten, categorie geel kost 2 punten en categorie groen kost 1 punt. De speler mag zijn punten verdelen en daarmee kiezen hoeveel brieven hij/zij bekijkt. Bijvoorbeeld: 1 rood, 1 oranje, 2 geel en 1 groen. Dan zijn de 20 punten op. In elk vakje/envelop zit ook een kaartje waar ik op uit heb gelegd waarom dit item bepaalde emotionele waarde voor mij heeft, zodat dit geen onduidelijkheid meer kan zijn voor de speler. Het in eerste instantie verbergen van de verzameling wekt interesse op door menselijke nieuwsgierigheid, wanneer het publiek door die nieuwsgierigheid op mijn expositie af komt zullen ze de spelregels zien, op het moment dat ze besluiten deze te lezen/volgen worden ze automatisch een speler. Het zijn geen lastige regels en het spel is zo voorbij, maar dit is juist wat het zo interessant maakt. Op het moment dat mensen zien dat ze meer dan 10 minuten aan een tafel moeten zitten om de expositie te ervaren haken ze waarschijnlijk al af. Relatie tot eigen fascinatie Mijn fascinatie met deze wenskaarten is voornamelijk de waarde die er bij mij aan gehecht is, dit is ook het gevoel wat ik het publiek wil laten ervaren. Doordat ik de speler een aantal punten geef welke hij/zij mag uitgeven, word er gelijk waarde aan de objecten gehecht. De enveloppen hebben nu ineens verbonden kosten en de duurdere enveloppen zullen nu dus gelijk als waardevoller worden bestempeld. De objecten waar ik dus zelf de meeste emotionele waarde aan hecht, ga ik ook de meest puntenwaarde geven. Op het eerste oog zal de speler dit ervaren als een objectieve waarde, maar op het moment dat de brieven geopend en gelezen mogen worden zal dit hopelijk omslaan in ook subjectieve waarde.

5 Relatie met games en bredere kunstwereld Games maken ook gebruik van het waarde laten hechten aan aspecten in de game. Op deze manier leeft de speler zich beter in de wereld in en zal deze diepgaander reageren op gebeurtenissen. Wanneer er bijvoorbeeld een zoveelste gewone soldaat uit het team sterft, zal het de speler niet veel deren. Zodra er echter een karakter sterft waar de speler al langer missies mee uitvoert en heel veel mee heeft meegemaakt, zal dit daarentegen de speler aardig confronteren. Het gebruik van emotionele waarde word sowieso heel erg veel gebruikt in de bredere kunstwereld, dit is eigenlijk grotendeels waar kunst op gebaseerd is. De reactie van mensen op (beeldende) kunst en dus hoeveel waarde het bij de persoon inneemt is waar heel kunst om gaat. Als je kunst creëert die eigenlijk geen betekenis heeft ook niet vanuit eigen perspectief zal het als waardeloos worden bestempeld. Kunst gaat er juist om dat je iets creëert wat voor jou waardevol is en dat deze waarde over word gebracht ook het publiek. Al met al, emotionele waarde is de brandstof van alles wat in kunstige zin gecreëerd word, er moet een bepaalde waarde overgebracht worden, anders zal het het publiek niets deren en krijgt het geen betekenis.