AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK. Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van:

Transcriptie

1 fl Raad vanstate /1/V2. Datum uitspraak: 2 juli 2010 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht op het hoger beroep van: appellant, (hierna: de vreemdeling), tegen de uitspraak van de voorzieningenrechter van de rechtbank 's-gravenhage, nevenzittingsplaats Maastricht, (hierna: de voorzieningenrechter) van 23 april 2010 in zaak nrs. 10/6704 en 10/6707 in het geding tussen: en de vreemdeling de minister van Justitie (hierna: de minister).

2 /1/V2 2 2 juli Procesverloop Bij besluit van 19 februari 2010 heeft de staatssecretaris van Justitie een aanvraag van de vreemdeling om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen, afgewezen. Dit besluit is aangehecht. Bij uitspraak van 23 april 2010, verzonden op dezelfde dag, heeft de voorzieningenrechter, voor zover thans van belang, het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling bij brief, bij de Raad van State binnengekomen op 21 mei 2010, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht. De minister heeft een verweerschrift ingediend. Vervolgens is het onderzoek gesloten. 2. Overwegingen 2.1. Hetgeen in het hoger-beroepschrift is aangevoerd en aan artikel 85, eerste en tweede lid, van de Vreemdelingenwet 2000 voldoet, kan niet tot vernietiging van de aangevallen uitspraak leiden. Omdat het aldus aangevoerde geen vragen opwerpt die in het belang van de rechtseenheid, de rechtsontwikkeling of de rechtsbescherming in algemene zin beantwoording behoeven, wordt, gelet op artikel 91, tweede lid, van deze wet, met dat oordeel volstaan Het hoger beroep is kennelijk ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

3 /1/V2 3 2 juli Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Recht doende in naam der Koningin: bevestigt de aangevallen uitspraak. Aldus vastgesteld door mr. P.A. Offers, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. M.L.M, van Loo, ambtenaar van Staat. w.g. Offers lid van de enkelvoudige kamer w.g. Van Loo ambtenaar van Staat Uitgesproken in het openbaar op 2 juli Verzonden: 2 juli 2010 Voor eensluidend afschrift, de secretaris van de Raad van State, mr. H.H.C. Visser

4 21-Mei, :16 ADVOCAAT SCHOKKEREN Nr P. 6 uitspraak RECHTBANK 's-gravenhage, zittinghoudend te MAASTRICHT Sector Bestuursrecht Voorzieningenrechter Procedurenummers: AWB 10/6704 en AWB 10/6707 Uitspraak in het geding tussen verzoeker, en de Minister von Justitie, ab rechtsopvolger van de Staatssecretaris van Justitie, verweerder. Datum bestreden besluit: 19 februari 2010 Kenmerk: V-nummer: 1. Procesverloop Bij het in de aanhef van deze uitspraak genoemde besluit heeft verweerder de aanvraag van verzoeker om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd, als bedoeld in artikel 28 van de Vreemdelingenwet 2000 (hierna: Vw 2000), afgewezen op de grond genoemd in artikel 30, eerste lid, aanhef en onder a, van deze wet, omdat Italie verantwoordelijk is voor de behandeling van deze aanvraag. Tegen dit besluit is namens verzoeker tijdig beroep ingevolge de Algemene wet bestuursrecht (hiema: Awb) ingesteld. Tevens is de voorzieningenrechter van de rechtbank verzocht ter zake een voorlopige voorziening, als bedoeld in artikel 8:81 van de Awb, te treffen. Bij brief van 12 maart 2010 zijn de gronden van het beroep en het verzoek ingediend. Verweerder heeft de stukken die op de zaak betrekking hebben ingezonden en heeft tevens een verweerschrift ingediend. De behandeling ter zitting heeft plaatsgevonden op 15 april 2010, alwaar verzoeker in persoon is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde F.J.M. Schonkeren, advocaat te Tilburg, en A. Abdi, tolk. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door D.P.A. van Laarhoven, werkzaam bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst van het Ministerie van Justitie.

5 .21-Mei :17 ADVOCAAT SCHONKEREN Nr P. 1 AWB 10/6704 en AWB 10/6707 pagina 2 2. Overwegingen In artikel 8:81, eerste lid, van de Awb is bepaald dat, indien tegen een besluit bij de rechtbank beroep is ingesteld dan wel, voorafgaand aan een mogelijk beroep bij de rechtbank, bezwaar is gemaakt of administratief beroep is ingesteld, de voorzien ingenrechter van de rechtbank die bevoegd is of kan worden in de hoofdzaak op verzoek een voorlopige voorziening kan treffen, indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist. Het verzoek als bedoeld in artikel 8:81 van de Awb is gedaan terwijl beroep is Ingesteld bij de rechtbank. Ingevolge artikel 8:86, eerste lid, van de Awb kan de voorzien in gen rechter alsdan onmiddellijk uitspraak doen in de hoofdzaak indien hij na de behandeling van het verzoek ter zitting van oordeel is dat nader onderzoek redelijkerwijs niet kan bijdragen aan de beoordeling van de zaak. Op deze bevoegdheid van de voorzien ingenrechter is gewezen in de kennisgeving aan partijen van de behandeling van het verzoek ter zitting. Na de kennisneming van de stukken en na de behandeling van het verzoek ter zitting is de voorzieningenrechter van oordeel dat nader onderzoek aan de behandeling van de zaak niet kan bijdragen. Ook overigens is niet gebleken van feiten of omstandigheden die zich tegen toepassing van het bepaalde in artikel 8:86, eerste lid, van de Awb verzetten. De voorzieningenrechter doet dan ook onmiddellijk uitspraak in de hoofdzaak en overweegt daartoe als volgt. Verzoeker heeft op 9 september 2009 de in rubriek 1 genoemde aanvraag ingediend. In het kader van zijn aanvraag heeft verzoeker onder meer verklaard dat hij in 2007 vanuit Mogadishu (Somalië) is vertrokken om vervolgens via Djibouti, Eritrea, Soedan en Libië in augustus 2008 in Italië te zijn aangekomen, waar hij gedurende ongeveer tien maanden heeft verbleven en waar hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd is verleend. Verzoeker heeft verder verklaard (begin) mei 2009 Italië te hebben verlaten om vervolgens via Frankrijk op 10 mei 2009 Nederland te zijn ïngereisd. Verweerder heeft verzoekers aanvraag bij het thans Bestreden besluit afgewezen. Uit dactyloscopisch onderzoek met behulp van het Eurodäc-systeem is (onder meer) gebleken dat verzoeker op 2 augustus 2008 in Italië' een asielaanvraag heeft ingediend. Gelet op het bepaalde in artikel 16» eerste lid, onder c, van Verordening (EG) 343/2003 van de Raad van de Europese Unie van 18 februari 2003 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat door een onderdaan van een derde land bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: de Verordening), heeft verweerder de Italiaanse autoriteiten verzocht verzoeker terug te nemen. De Italiaanse autoriteiten hebben niet binnen de, in het onderhavige geval van toepassing zijnde, termijn van twee weken gereageerd, waarmee volgens verweerder de verantwoordelijkheid van de Italiaanse autoriteiten voor de (inhoudelijke beoordeling van de) asielaanvraag van verzoeker sinds 6 februari 2010 vaststaat. Verzoeker heeft zich in beroep op het standpunt gesteld dat het bestreden besluit een deugdelijke motivering ontbeert. Volgens verzoeker zijn er concrete aanknopingspunten voor de stelling dat Italië de uit het Vluchtelingenverdrag en het Europees Verdrag voor de rechten van de mens (hierna: EVRM) voorvloeiende verplichtingen niet nakomt. Verzoeker wijst daarbij op de structurele misstanden in de Italiaanse asielprocedure en de tekortkomingen in de leefomstandigheden van asielzoekers in Italië. Ter onderbouwing van deze stelling is verwezen naar een aantal ter zake relevante rapporten en een tweetal door het

6 21.Jei :17 ADVOCAAT SCHONKEREN Nr P. 8 AWB 10/6704 en AWB 10/6707 pagina 3 Europese Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: EHRM) getroffen interim measures die betrekking hebben op een voorgenomen overdracht naar Italië. Daarnaast heeft verzoeker er op gewezen dat hij in Italie geen enkele ondersteuning heeft gekregen nadat hem een verblijfsvergunning was verteend, Voorts is hem in Italië geen gelegenheid geboden zich met zijn gezin te herenigen. Gezien het structurele karakter van de misstanden in de Italiaanse asielprocedure is verzoeker van mening dat verweerder in redelijkheid niet van hem mag verwachten daartegen in Italië in rechte op te komen. In het kader van dit laatste heeft verzoeker zich op het standpunt gesteld dat hij in Italië geen effectieve rechtsmiddelen (effective remedy) heeft om tegen de misstanden op te komen. Verzoeker wijst er daartoe onder meer op dat hem geen financiële middelen ter beschikking staan, noch (door de Italiaanse autoriteiten) ter beschikking zullen worden gesteld om bijvoorbeeld een advocaat te betalen. Op grond van het vorenstaande meent verzoeker dat venveerder de (inhoudelijke) beoordeling van zijn asielaanvraag aan zich had moeten trekken. Verweerders standpunt om dit niet te doen, acht verzoeker onvoldoende gemotiveerd. Gelet op de beroepsgronden en hetgeen ter zitting is behandeld, ziet de voorzieningenrechter zich geplaatst voor de vraag of verweerder terecht en op goede gronden de inhoudelijke beoordeling van de asielaanvraag van verzoeker niet aan zich heeft getrokken. Ter beantwoording van die vraag overweegt de voorzieningenrechter als volgt. Op grond van artikel 3 van het EVRM mag niemand worden onderworpen aan foltering of aan onmenselijke of vernederende behandelingen of bestraffingen. Ingevolge artikel 30, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw 2000 wordt een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning als bedoeld in artikel 28 van deze wet, afgewezen indien een ander (and, partij bij het Vluchtelingenverdrag ingevolge een verdrag of een dit land en Nederland bindend besluit van een volkenrechtelijke organisatie verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In het onderhavige geval is de Verordening van toepassing bij het vaststellen van de verantwoordelijke lidstaat. Ingevolge artikel 3, eerste lid, van de Verordening behandelen de lidstaten van de Europese Unie elk asielverzoek dat door een onderdaan van een derde land bij een van hen wordt ingediend, hetzij aan de grens hetzij op hun grondgebied. Een asielverzoek wordt door een enkele lidstaat behandeld, namelijk de lidstaat die volgens de in hoofdstuk III van de Verordening genoemde criteria verantwoordelijk is voor de behandeling van het asielverzoek. Ingevolge artikel 16, eerste lid, aanhef en onder c, van de Verordening, is de lidstaat die krachtens deze verordening verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek verplicht een asielzoeker wiens verzoek in behandeling is en die zich ophoudt in een andere lidstaat zonder daarvoor toestemming te hebben gekregen, volgens de in artikel 20 van de Verordening bepaalde voorwaarden terug te nemen. Ingevolge artikel 3, tweede lid, van de Verordening, voor zover thans van belang, kan, in afwijking van artikel 3, eerste lid, van de Verordening, elke lidstaat een bij hem ingediend asielverzoek van een onderdaan van een derde land behandelen, ook al is hij daartoe op grond van de in de Verordening neergelegde criteria niet verplicht.

7 .21.Mei :18 ADVOCAAT SCHWEREN N r P, 9 AWB 10/6704 en AWB 10/6707 ' pagina 4 Volgens paragraaf C3/ van de Vreemdelingencirculaire 2000 (hierna: Vc 2000), voor zover thans van belang, wordt van de mogelijkheid om op grond van artikel 3, tweede lid, van de Verordening het asielverzoek zelf te behandelen terughoudend gebruik gemaakt. Volgens paragraaf C3/ van de Vc 2000, eveneens voor zover hier van belang, wordt ten principale op grond van het interstatelijk vertrouwensbeginsel ervan uitgegaan dat de lidstaten de verplichtingen uit hoofde van het Vluchtelingenverdrag en artikel 3 van het EVRM naleven, tenzij er concrete aanwijzingen zijn dat het land waaraan de betrokkenen wordt overgedragen zijn internationale verplichtingen niet nakomt. Indien er concrete aanwijzingen bestaan dat de verantwoordelijke lidstaat zijn internationale verplichtingen niet nakomt, bestaat de mogelijkheid voor Nederland om het asielverzoek aan zich te trekken op basis van artikel 3, tweede lid, van de Verordening. Het ligt op de weg van de asielzoeker om aannemelijk te maken dat zich in zijn zaak feiten en omstandigheden voordoen op basis waarvan de presumptie van eerbiediging door verdragspartijen van het Vluchtelingenverdrag en artikel 3 van het EVRM wordt weerlegd. Hiervan is sprake als de vreemdeling aannemelijk maakt dat in de asielprocedure van de verantwoordelijke lidstaat ten aanzien van de asielzoeker niet zal worden onderzocht en vastgesteld of er sprake is van een schending van het Vluchtelingenverdrag of artikel 3 van het EVRM. De voorzieningenrechter stelt bij het geschetste (wettelijk) kader voorop dat de ingevolge artikel 3, tweede lid, van de Verordening aan verweerder gegeven bevoegdheid om een asielverzoek (onverplicht) zelf te behandelen discretionair van aard is, hetgeen met zich brengt dat het door verweerder al dan niet aanwenden van die bevoegdheid in rechte slechts marginaal kan worden getoetst. Met inachtneming van het vorenstaande overweegt de voorzien in genrechter als volgt. Gelet op de stukken en het verhandelde ter zitting is niet in geding dat verzoeker, alvorens Nederland binnen te reizen, in Italië heeft verbleven en aldaar op 2 augustus 2008 een aanvraag tot het verstrekken van een verblijfsvergunning asiel heeft ingediend. Door de Italiaanse autoriteiten is niet tijdig gereageerd op het tenignameverzoek, zodat Italie op grond van artikel 20, eerste lid, aanhef en onder c, van de Verordening wordt geacht in te stemmen met de terugname van verzoeker en derhalve in beginsel verantwoordelijk is voor (de inhoudelijke beoordeling van) zijn asielaanvraag. In zijn algemeenheid mag worden aangenomen dat de lidstaten van de Europese Unie het beginsel van non-refoulement eerbiedigen en de verdragsverplichtingen voortkomende uit het Vluchtelingenverdrag en het EVRM nakomen. Het is daarom aan verzoeker om op grond van concrete, op de individuele zaak betrokken feiten en omstandigheden aannemelijk te maken dat dit ten aanzien van Italië anders is. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is verzoeker hierin niet geslaagd. Voor zover de grieven van verzoeker zien op het risico van schending van artikel 3 van het EVRM door de Italiaanse autoriteiten, overweegt de voorzieningenrechter, mede onder verwijzing naar de beslissing van het EHRM van 2 december 2008 (K'.R.S. tegen het Verenigd Koninkrijk; JV 2009/41), dat in hetgeen verzoeker heeft aangevoerd geen grond kan worden gevonden voor het oordeel dat verweerder zich niet op het interstatelijk vertrouwensbeginsel heeft mogen beroepen. De stellingen van verzoeker dienaangaande zijn onderbouwd met verwijzingen naar hetzij stukken ten aanzien waarvan door de Afdeling bestuursrechtspraak

8 .2Uei, :18 ADVOCAAT SCHONKEREM Nr P. 10 AWB 10/6704 en AWB 10/6707 pagina 5 van de Raad van State (hierna: Afdeling) reeds is geoordeeld dat zij onvoldoende grond bieden voor het oordeel dat verweerder niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel mag uitgaan, hetzij stukken van gelijke strekking als die welke reeds door de Afdeling in voornoemde zin zijn gewogen. Ook de verwijzing van verzoeker naar de interim measures die het EHRM aan Finland heeft opgelegd, kan niet tot een ander oordeel leiden, reeds omdat die interim measures niet van een motivering zijn voorzien, zodat daaruit niet kan worden afgeleid of deze betekenis hebben voor andere vreemdelingen en, zo ja, welke betekenis. Onder verwijzing naar hetgeen de Afdeling heeft overwogen in haar uitspraak van 30 oktober 2009 (LJN BK2300) is de voorzieningenrechter van oordeel dat verzoeker geen concrete aanknopingspunten heeft aangevoerd op grond waarvan verweerder niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel heeft mogen uitgaan. Het vorenstaande, in samenhang gezien met hetgeen is overwogen in de reeds aangehaalde uitspraak van 30 oktober 2009 van de Afdeling, leidt de voorzieningenrechter voorts tot het oordeel dat verweerder zich op goede gronden op het standpunt heeft kunnen stellen dat hetgeen verzoeker ter zake heeft aangevoerd niet tot het conclusie leidt dat in Italië in het algemeen geen effectieve rechtsmiddelen tegen een mogelijke schending van artikel 3 van het EVRM kunnen worden aangewend. Dat er, zoals verzoeker ter zitting heeft gesteld, momenteel vragen met betrekking tot de mogelijkheid tot het in Italië aanwenden van een "effective remedy" voorliggen bij het EHRM, maakt het vorenstaande niet anders. Aangezien het voorgaande betekent dat het er (vooralsnog) voor moet worden gehouden dat in Italie in het algemeen effectieve rechtsmiddelen kunnen worden aangewend tegen een mogelijke schending van artikel 3 van het EVRM, volgt de voorzieningenrechter verzoeker reeds hierom niet in de (ter zitting aldus toegelichte) stelling dat te dien aanzien op verweerder een verzwaarde motiveringsplicht rust. Voor het oordeel dat het bestreden besluit een deugdelijke motivering mist ziet de voorzieningenrechter, anders dan verzoeker, geen grond. Uit het vorenstaande volgt dat het beroep ongegrond is. Gelet hierop bestaat er geen aanleiding tot het treffen van een voorlopige voorziening, zodat het daartoe strekkende verzoek zal worden afgewezen. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Gelet op al hetgeen hiervoor is overwogen wordt beslist als aangegeven in rubriek 3.

9 .2UeiJOlO 21:19 ADVOCAAT SCHONKEREN Nr.7337 p n AW8 10/6704 en AWB 10/6707 pagina 6 3. Beslissing De voorzieningenrechter: - verklaart het beroep ongegrond; - wijst het verzoek om een voorlopige voorziening af. Aldus gedaan door R.M.M. Kleijkers, in tegenwoordigheid van H.A.M, van de Ven als griffier, en in het openbaar uitgesproken op 23 april w.g, M. van de Ven w.g. R. Kleijkers Voor eensluidend afschrift; de griffier: Verenden op: 2 3 ARR Tegen de uitspraak in da hoofdzaak staat het rechtsmiddel hoger beroep open bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, Hoger beroep vreemdelbigenzaken, postbus 16113, 2500BC's-Gravenhage. De termijn voor het instellen van het hoger beroep bedraagt vier weken na de datum van verzending van deze uitspraak Ingevolge artikel 85 van de Vw 2000 dient het beroepschrifi een of meer grieven tegen de uitspraak te bevatten, In artikel 6:5 van de Awb is onder meer bepaald dat bij het beroepschrift een afschrift van de uitspraak moet worden overgelegd Artikel 6:6 van de Awb is niet van toepassing. Indien hoger beroep is ingesteld kan ingevolge het bepaalde in artikel 3$ van de Vw 200Qjuncto artikel 8: dl van de Awb de Voorzitter van de Afdeling bestuursrechtspraak op verzoek een voorlopige voorziening treffen Indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist Tegen de uitspraak op het verzoek om een voorlopige voorziening staat geen rechtsmiddel open.

10 21.Mei,?01Ö 21:15 ADVOCAAT SCHONKEREN r P. 1 y ADVOCATENKANTOOR M r F.J.M. SCHONKEREN RAAD VAN STATE INGEKOMEN 2 1 MEI 2010 FAXVOORBLAD AAN: \/l BEHANDaD: DD: PAR: Datum Faxnummer geadresseerde Fax afkomstig van Fax bestemd voor Inzake Aantal pagina's (inclusief dit voorblad) Opmerkingen :21 mei 2010 :Q :mrfj.m.schonkeren :Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State Vreemdelingenzaken ;hoger beroep van dhr. :11 :hct hoger beroepschrift met bijlage wordt u heden ook per gewone post toegezonden Indie nie«aile pagina, heeft»«en.ordt u ve^h«di«t e l «te.rf«. (tel nr ).

11 21.Mei :15 ADVOCAAT SCHONKEREN 'r P. 2 ADVOCATENKANTOOR AljfflA Mr F JÄ SCHONKEREN Smidspad JA Tilburg Telefoon Fax Aan de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State Vreemdelingenzaken Postbus BC 's-gravenhage Tilburg, Inzake: 21 mei 2010 hoger beroep van de heer ÏND-dossiemummer: RAAD VAN STATE INGEKOMEN ZAAKNR. AAN: BEHANDELD: DO: 2 1 MEI 2010 PAR: HOGER BEROEPSCHRIFT Edelgrootachtbare Heer of Vrouwe, Middels dit hoger beroepschrift wordt namens de heer (hierna te noemen: betrokkene), geboren op van Somalische nationaliteit, hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de Voorzieningenrechter van de Rechtbank te 's-gravenhage, zittinghoudende te Maastricht, d.d. 23 april 2010 (Awb 10/6707 [vovo] en Awb 10/6704 [beroep]). Betrokkene heeft mij bepaaldelijk gevolmachtigd tot het instellen van hoger beroep. Hij kiest domicilie op mijn kantooradres. Bijgaand treft u aan een kopie van de op 23 april 2010 aan mij per post toegezonden uitspraak. In de bestreden uitspraak wordt het namens betrokkene ingestelde beroep tegen de beschikking van de Minister van Justitie d.d. 19 februari 2010, waarbij de asielaanvraag is afgewezen, ongegrond verklaard. Betrokkene kan zich in de bestreden uitspraak niet vinden en voert daartegen de volgende grieven aan. Grief I: Ten onrechte heeft de Voorzieningenrechter overwogen dat het al dan niet aanwenden door verweerder van de bevoegdheid ingevolge art. 3 lid 2 Vo EG 343/2003 in rechte slechts marginaal kan worden getoetst. Deze grief richt zich tegen de rechtsoverweging op bladzijde 4, 3e alinea, van de aangevallen

12 t: 15 ADVOCAAT SCHONKËREN uitspraak. Betrokkene stelt zich op het standpunt dat de bevoegdheid ex art. 3 lid 2 Vo EG 343/2003 inderdaad een discretionaire bevoegdheid van verweerder is. Het daaraan door de Rechtbank verbonden gevolg dat het gebruik van die bevoegdheid slecht"» marginaal kan worden getoetst volgt betrokkene echter niet. Redengevend hiervoor is dat verweerder het gebruik van deze bevoegdheid heeft vastgelegd in beleidsregels (ni. Vc C3/ ). Daarmee staat het de Rechtbank vrij om vol te toetsen of verweerder op de juiste wijze gevolg heeft gegeven aan het beleid. De Rechtbank heeft aldus een verkeerd toetsingskader gehanteerd. Betrokkene concludeert dan ook dat de aangevallen rechtsoverweging geen stand kan houden. Grief '2: Ten onrechte heeft de Voorzieningenrechter overwogen dat verzoeker er niet in is geslaagd om aannemelijk te maken dat verweerder zich ten aanzien van het risico op schending van art. 3 EVRMniet op het interstatelijke vertrouwensbeginsel heeft mogen beroepen. De Voorzieningenrechter heeft eveneens ten onrechte overwogen dat hetgeen verzoeker heeft aangevoerd niet tot de conclusie leidt dat in Italië in het algemeen geen effectieve rechtsmiddelen tegen een mogelijke schending van art. 3 EVRMkunnen worden aangewend. De voorzieningenrechter heeft voorts ten onrechte overwogen dat er geen grond bestaat voor het oordeel dat het bestreden besluit een deugdelijke motivering mist. Deze grief richt zich tegen de rechtsoverwegingen op blz. 4, laatste alinea, tot en met blz. 5, 2e alinea, van de aangevallen uitspraak. Betrokkene wijst erop dat verweerder hetgeen door hem is gesteld (en met bescheiden is onderbouwd) betreffende het structurele karakter van de tekortkomingen in de Italiaanse asielprocedure en de wijze waarop asielzoekers worden behandeld in Italië niet gemotiveerd heeft betwist. Evenmin heeft verweerder betwist dat de omstandigheden waaronder betrokkene in Italië heeft verbleven (letterlijk op straat zonder voorzieningen) zijn aan te merken als een schending van art. 3 EVRM. In het licht hiervan alsmede gelet op de gezaghebbende bronnen waarop betrokkene zich heeft beroepen had de Rechtbank niet mogen komen tot de bestreden rechtsoverwegingen. Verweerder had niet mogen volstaan met de enkele verwijzing naar het interstatelijke vertrouwensbeginsel, zodat de beschikking ondeugdelijk is gemotiveerd. Aangezien verweerder ook op geen enkele heeft gemotiveerd hoe betrokkene in Italië kan afdwingen dat hij wordt behandeld overeenkomstig de door hem aangehaalde relevante richtlijnen, had de Rechtbank evenmin mogen concluderen dat niet is gebleken dat er in Italië geen effectieve remedie voorhanden is. De bestreden rechtsoverwegingen kunnen derhalve geen stand houden. 2

13 21. Mei :16 ADVOCAAT SCHONKEREN. Nr. m p 4 Grief 3: Ten onrechte heeft de Voorzieningenrechter het namens betrokkene ingesteld beroep ongegrond verklaard en nagelaten de beschikking van de Minister te vernietigen. Uit hetgeen ter toelichting op de grieven 1 en 2 is opgemerkt volgt dat de Voorzieningenrechter het beroep gegrond had dienen te verklaren en de beschikking van de Minister had dienen te vernietigen. MET CONCLUSIE: Betrokkene verzoekt de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State de bestreden uitspraak van de Voorzieningenrechter van de Rechtbank te 's-gravenhage, zittinghoudende te Maastricht, te vernietigen en, opnieuw rechtdoende, het op 19 februari 2010 ingediende beroep alsnog gegrond te verklaren en de beschikking van de Minister d.d. 19 februari 2010 te vernietigen. F.J.M. Schonkeren gemachtigde