Nummer: Rep.: Zitting van: 13 september Eindarrest. Het Hof;

Transcriptie

1 Nummer: Rep.: Zitting van: 13 september 2000 Eindarrest Het Hof; Gelet op de door de wet vereiste processtukken in behoorlijke vorm overgelegd waaronder het bestreden vonnis, gewezen door de rechtbank van Koophandel te Antwerpen d.d. 10 februari 2000, waarvan geen akte van betekening wordt voorgelegd, alsmede het verzoekschrift ingediend ter griffie van dit Hof op 10 maart 2000, waarmee een naar vorm en termijn regelmatig en ontvankelijk hoger beroep werd ingesteld; Overwegende dat appellante, bij hervorming van het bestreden vonnis, nastreeft dat de vordering van geï ntimeerde onontvankelijk, minstens ongegrond zou worden verklaard en dat deze zou worden afgewezen van haar vordering; dat zij in ondergeschikte orde, in zoverre het Hof zou oordelen dat er aanleiding zou kunnen bestaan tot aanstelling van een deskundige, nastreeft dat deze zou worden aangesteld in het kader van de opdracht, zoals omschreven in het verzoekschrift tot hoger beroep; Overwegende dat geï ntimeerde concludeert tot de ongegrondheid van het hoger beroep en tot de bevestiging van het bestreden vonnis;

2 2000/AR/659 2 Overwegende dat de feiten die aan de grondslag liggen van de vordering van huidige geï ntimeerde en het verweer van huidige appellante nauwkeurig werden toegelicht in het bestreden vonnis en dat het Hof er dan ook naar verwijst; In rechte. A. Exceptio obscuri libelli Overwegende dat appellante voor de eerste rechter de nietigheid van de dagvaarding inriep overeenkomstig artikel 702,3 Ger.W. middel welke zij thans in graad van hoger beroep handhaaft om reden dat geï ntimeerde hierin geen enkele rechtsgrond aangaf waarop zij meent schadevergoeding te kunnen vorderen en evenmin mededeelde waarvoor appellante nu precies aansprakelijk zou kunnen zijn; dat overeenkomstig artikel 702,3 Ger.W. het exploot van dagvaarding, op straffe van nietigheid, het onderwerp en de korte samenvatting van de middelen van de vordering moet bevatten; dat met de woorden "korte samenvatting van de middelen" in artikel 702,3 Ger.W. geen rechtsregel bedoeld wordt, maar wel de feitelijke gegevens die aan de vordering ten grondslag liggen; dat het aan de rechter staat, onder eerbiediging van de rechten van de verdediging, op de regelmatig aan zijn beoordeling voorgedragen feiten en zonder het voorwerp of de oorzaak van de vordering te wijzigen, de rechtsregels toe te passen op grond waarvan hij op de vordering uitspraak doet (Cass. 19 juni 1990, Arr. Cass., , 1340); dat in casu de dagvaarding de rechtsverhouding tussen partijen vermeldt (opdrachtgever/algemene aannemer); dat de dagvaarding verder melding maakt van het feit dat zich in één van de koelcellen vochtschade voordeed, dewelke steeds werd afgewimpeld als "condensatie", doch dat thans is gebleken dat de douche van de bovengelegen conciërgewoning door huidige appellante niet waterdicht werd afgewerkt, hetgeen een verborgen gebrek uitmaakt, waarvoor geï ntimeerde appellante aansprakelijk acht; dat tenslotte in de dagvaarding ook nog wordt verwezen naar de aanmaningen welke zonder gevolg zouden gebleven zijn; dat in deze aanmaningen, zoals bijgebracht door geï ntimeerde, duidelijk het voorwerp en de oorzaak van de vordering blijkt en dat uit de antwoorden van appellante blijkt dat deze perfect op de hoogte was van de problemen én van de vordering;

3 2000/AR/659 3 dat overigens, zoals de eerste rechter terecht opmerkte, uit de 11 bladzijden conclusies die appellante voor de eerste rechter heeft genomen, blijkt dat deze perfect weet waarover het geding gaat, zodat de opgeworpen exceptie "obscuri libelli" in casu niet kan worden weerhouden en de dagvaarding geenszins nietig is; B. Aansprakelijkheid krachtens artikel 1792 B.W. Overwegende dat niet in betwisting is dat appellante als hoofdaannemer begin jaren '90 het gebouwencomplex, waarvan geï ntimeerde de huidige eigenaar is, en waar het schadegeval in kwestie zich heeft voorgedaan, heeft opgericht; dat in de loop van 1996 zich schimmelvorming manifesteerde op het plafond van de koelkamer van de beenhouwerij, doch dat dit door de koeltechnieker werd toegeschreven aan condensatie, waarna de wanden van de koelkamer werden gereinigd met javel en vervolgens herschilderd met een schimmelwerende verf; dat het probleem zich evenwel opnieuw manifesteerde en dat in april '99 een deel van het plafond neerstortte, waarbij werd vastgesteld dat de isolatie (rockwool) volledig verzadigd was met water evenals de houten constructie; dat aldus bleek (en overigens niet wordt betwist) dat de schade in kwestie te wijten was aan waterinsijpelingen tussen de voegen in de douchecel op de eerste verdieping; dat appellante hiervan onmiddellijk op de hoogte werd gebracht; dat, waar het plafond van de koelcel is ingestort, moeilijk nog ernstig kan worden betwist, zoals overigens ook de eerste rechter terecht oordeelde, en in tegenstelling tot wat appellante voorhoudt, dat het bouwwerk in kwestie wel degelijk aangetast was door een gebrek dat de stevigheid en de stabiliteit van het gebouw had aangetast; Overwegende dat wanneer het bewijs geleverd is dat aan de toepassingsvoorwaarden van de tienjarige aansprakelijkheid is voldaan, zoals in casu kennelijk het geval is, de aannemer aan de tegen hem ingestelde vordering op grond van de artikelen 1792 en 2270 B.W. slechts kan ontkomen door aan te tonen dat hij op onoverwinnelijke wijze onwetend is geweest van het gebrek en/of dat het schadegeval te wijten is aan overmacht, toeval of de fout van een derde; dat volgens appellante het schadegeval te wijten is aan een gebrek aan onderhoud door geï ntimeerde; dat nog volgens appellante het gebrek geenszins verborgen was, doch dat integendeel reeds in 1996 de sporen van vocht en waterinfiltratie zich manifesteerden (schimmelvorming op het plafond); dat tenslotte volgens appellante

4 2000/AR/659 4 geen enkel bewijs zou geleverd zijn dat het beweerde "verborgen" gebrek in de kiem aanwezig zou geweest zijn; Overwegende dat in de Belgische rechtspraak en rechtsleer voor de toepassing van de tienjarige aansprakelijkheid van aannemers (en architecten) doorgaans geen onderscheid gemaakt wordt naargelang het gebrek verborgen of zichtbaar was bij de aanvaarding; dat de omstandigheid dat tot de aantasting van de stevigheid van het gebouw heeft geleid, bij de oplevering en de aanvaarding reeds zichtbaar was, niet verhindert dat de bouwheer zich op de artikelen 1792 en 2270 B.W. kan beroepen; dat derhalve het feit, zoals aangehaald door appellante, dat reeds in 1996 sporen van vocht en waterinfiltratie zich manifesteerden, geï ntimeerde niet verhindert zich op de artikelen 1792 en 2279 B.W. te beroepen, temeer daar de oorzaak hiervan op dat ogenblik door bevoegden - werd toegeschreven aan condensatie en op geen enkele wijze enige link werd gelegd met de voegvulling in de douche gelegen op de eerste verdieping vlak boven de beenhouwerij, zodat mag worden aangenomen dat het voegwerk op dat ogenblik op zicht nog steeds in orde bleek te zijn; dat achteraf is gebleken en overigens door het expertisebureau van de verzekeraar van appellante werd bevestigd dat de schade in kwestie werd veroorzaakt door waterinfiltratie langs de gebrekkige voegvulling/-dichting van de douche; dat de waterinfiltratie kennelijk al die tijd geabsorbeerd en verspreid werd door de isolatie (rockwool) waardoor de oorzaak niet eerder kon herkend worden dan op het ogenblik dat het plafond was neergestort; dat geï ntimeerde dan ook niet de mogelijkheid had om de schade op één of andere wijze te voorkomen of te beperken; Overwegende dat appellante op geen enkele wijze aantoont dat het gebrek (aan waterdichtheid) te wijten zou zijn aan een gebrek aan onderhoud en dus aan een fout in hoofde van geï ntimeerde; dat dit bewijs geenszins wordt geleverd door het eenzijdig rapport van het expertisebureau van de verzekeraar van appellante; dat overigens onduidelijk is wat appellante met dit "gebrek aan onderhoud" juist bedoelt en wat geï ntimeerde fout zou hebben gedaan of wat zij zou nagelaten hebben te doen; dat het feit dat het appartement op de eerste verdieping gedurende de eerste jaren na oplevering tot 1994 niet zou bewoond zijn geweest, niet noodzakelijk inhoudt dat dit niet zou onderhouden zijn en/of onvoldoende zou verwarmd geweest zijn, zoals appellante voorhoudt; dat overigens onduidelijk is in hoeverre het voegwerk van de douche

5 2000/AR/659 5 zou te lijden hebben gehad door het niet bewoond zijn van het appartement in kwestie; dat, bij gebrek aan bewijs van enige fout in hoofde van geï ntimeerde, moet worden aangenomen dat de gebrekkige voegvulling/-dichting wel degelijk in de kiem aanwezig was en enkel kan worden toegeschreven aan een gebrekkige uitvoering van de voegwerken door appellante of haar aangestelden/onderaannemers; dat zij dan ook terecht door de eerste rechter aansprakelijk werd gesteld op grond van artikel 1792 en 2270 B.W.; C. Aansprakelijkheid voor zover gesteund op een verborgen gebrek. Overwegende dat appellante de vordering van geï ntimeerde, voor zover gesteund op een verborgen gebrek, tardief acht om reden dat de vordering niet zou zijn ingesteld binnen de korte termijn van artikel 1648 B.W.; dat evenwel artikel 1648 B.W. dat inzake koop bepaalt dat de rechtsvordering op grond van koopvernietigende gebreken binnen een korte tijd moet worden ingesteld, niet toepasselijk is op de aannemingsovereenkomst, wat in casu het geval is, in welk geval de rechter in feite en derhalve op onaantastbare wijze oordeelt of de vordering op grond van verborgen gebreken tijdig is ingesteld; dat de regelen van het B.W. betreffende de aannemingsovereenkomst geenszins vereisen dat de vordering op grond van verborgen gebreken binnen een korte tijd werd ingesteld; dat een vordering op grond van verborgen gebreken, die te wijten kan zijn aan de architect of de aannemer, alleen maar onontvankelijk kan worden verklaard als de opdrachtgever van het werk de gebrekkige toestand in feite heeft aanvaard; dat een dergelijke aanvaarding, ingeval van stilzitten van de opdrachtgever van het werk, slechts kan worden afgeleid uit het verloop van een zodanig lange tijd sedert de ontwikkeling van de gebreken, zonder reactie van de opdrachtgever van het werk, dat zulks niet anders kan worden uitgelegd dan als een aanvaarding van de gebrekkige toestand; dat in casu geï ntimeerde op geen enkele wijze impliciet of expliciet zou hebben laten kennen dat zij het litigieuze gebrek zou aanvaard hebben; dat, zoals reeds hierboven aangehaald, het voegwerk kennelijk op zicht deugdelijk bleek (nu zelfs bevoegden voordien nooit de link hebben gelegd naar de gebrekkige uitvoering van het voegwerk van de douche) en dat, wanneer het plafond van de koelcel in mei 1999 instortte, zij onmiddellijk appellante op de hoogte heeft gebracht en ingebreke gesteld, die op haar beurt haar verzekeraar verwittigde (juni

6 2000/AR/ ), waarna deze laatste een expert ter plaatse stuurde (einde juli 1999 cfr rapporten 4 en 20 augustus 1999) met het gekende besluit, nl. dat de oorzaak van de schade zou te wijten geweest zijn aan een "gebrek aan onderhoud" vanwege geï ntimeerde; dat, wanneer deze laatste op de aanmaning tot regeling van de schade, geen positieve reactie kreeg (cfr briefwisseling tussen partijen en de verzekeraar in september en oktober 1999), zij uiteindelijk tot dagvaarding overging op 16 november 1999, wat wel degelijk tijdig is; D. Besluit. Overwegende dat, gelet op dit alles, de vordering van geï ntimeerde dan ook terecht door de eerste rechter ontvankelijk en gegrond werd verklaard; dat dient te worden vastgesteld dat geen van beide partijen nog aandringt op de aanstelling van een deskundige i.v.m. huidige problematiek; dat er omtrent de gevorderde bedragen op zich evenmin ernstige betwisting wordt gevoerd; dat het hoger beroep dan ook ongegrond is en dat het bestreden vonnis integraal dient te worden bevestigd; OM DEZE REDENEN HET HOF, Recht doende op tegenspraak; Gelet op artikel 24 van de Wet van 15 juni 1935; Verklaart het hoger beroep ontvankelijk doch ongegrond; Bevestigt het bestreden vonnis in al zijn beschikkingen;

7 2000/AR/659 7 Veroordeelt appellante tot de kosten van het hoger beroep aan de zijde van geï ntimeerde begroot volgens opgave in conclusie op rechtsplegingsvergoeding beroep: BF; Aldus gedaan en uitgesproken in openbare terechtzitting van DERTIEN SEPTEMBER TWEEDUIZEND.