Wat is emotionele pijn eigenlijk?

Transcriptie

1 Wat is emotionele pijn eigenlijk? Door de enorme stappen die het laatste decennium zijn gezet in hersenonderzoek, wordt steeds meer duidelijk dat emotionele pijn net zo erg kan zijn als fysieke pijn. Emotionele pijn gaat meestal gepaard met gevoelens van angst. De meest basale en veelvoorkomende angst is de angst voor afwijzing. In het verleden was het kunnen functioneren binnen een groep van levensbelang. Uitsluiting van de groep betekende dat overleving onmogelijk was. Het gevoel wat we krijgen bij afwijzing activeert voor een groot deel dezelfde hersengebieden, als die wanneer we fysiek een klap krijgen te verduren. Maar omdat een gevoel van afwijzing een emotie is, is deze moeilijker te plaatsen. We ervaren het als een onbestemd gevoel en dit leidt tot gedragspatronen als: Overdreven verantwoordelijk voelen voor iemand of iets Je eigen grenzen niet kunnen bewaken Anderen aantrekken, afstoten, of willen redden Gevoelens van schuld, schaamte en minderwaardigheid Extreem dominant gedrag versus jezelf wegcijferen En nog vele andere patronen.. In de basis is het vaak een gevoel van je eigen machteloosheid en zelfverloochening. En wanneer je inzicht krijgt in hoe deze aspecten er voor jou uitzien, kan je er verandering in brengen. Je gaat dan vanuit je kindpijn en onbewuste patronen naar een volwassen bewustzijn. Belangrijke nuanceringen ten aanzien van emotionele pijn: Het is niet onze echte weggestopte kindpijn maar het verzet tegen wat onze pijn betekent. En dit verzet wordt tegen zorgt ervoor dat het blijft en in de loop van tijd erger wordt. En: Dat verzet hebben we niet door en we zijn ons hier niet van bewust. Het verzet vindt plaats vanuit ons kinderbewustzijn. Het toelaten van die pijn zorgt ervoor dat

2 die als het ware oplost. Het toelaten gebeurt met het volle bewustzijn dat het geen pijn van nu is. Onze kindpijn wordt daarentegen wel getriggerd door een situatie in het nu. Je zult merken dat als je het pijnlijke gevoel toelaat, dus door er niet meer tegen te vechten maar je er gewoon aan over te geven en het gewoon als het ware uitnodigt, dat het heel erg meevalt, dat er louterende tranen volgen, dat het verdampt en dat je zo weer door kunt gaan met waar je mee bezig was. Zolang je geen louterende tranen ervaart, is er sprake van verzet. Een tweede nuancering die ik wil maken is dat het niet altijd en niet in alle omstandigheden nodig is dat je naar je kindpijn (de kindpijn die dus veel minder pijnlijk is als waar je vanuit je kinderbewustzijn bang voor bent) gaat. De functie van pijn Net als ons lichaam heeft onze psyche vermogens om ons te beschermen tegen beschadiging en om ziektes en verwondingen te genezen. Pijn heeft de functie je te beschermen en te waarschuwen (Volgende keer niet wéér doen!) en je te wijzen op iets wat ziek of gewond is en behandeld moet worden om te kunnen genezen. Het vermogen om te stoppen met piekeren en weer rust in je hoofd te voelen is belangrijk voor het behoud van je fysieke en emotionele gezondheid. Dit geldt dus zowel voor je lichaam als voor je psyche. Net zoals fysieke pijn is emotionele of psychische pijn een signaal dat je iets op een andere manier moet doen. Er is iets aan de hand wat niet goed voor je is. Je kunt het beschouwen als het rode lampje in de auto dat gaat branden als het oliepeil te laag is. Als dat lampje brandt, zetten we de auto aan de kant en zorgen we dat er olie bijgegooid wordt, anders draait de boel in de soep. Als het rode lampje van ons gevoel gaat branden, staan we daar niet altijd bij stil, want we willen niet weten hoe het met ons emotionele peil is gesteld. Voor een deel stoppen we dat weg, er misschien onbewust wel op hopend dat het dan wel vanzelf zal overgaan. We merken aan ons gepieker en aan de onrust in ons hoofd dat dat niet

3 het geval is, en als onze emotionele pijn ondraaglijk is geworden, gaan we hulp zoeken. Dat we zo lang wachten met het zoeken van hulp, kan komen omdat we het niet aandurven en het daardoor (nog) niet nodig vinden. We zijn bang voor verandering. Vanuit ons verleden (onze bril en van hier uit onze blinde vlek) vullen we voor onszelf al in hoe die veranderingen er zullen uitzien, en die veranderingen vormen daardoor onze grootste angst We weten niet dat we die opties niet kunnen zien, omdat we de situatie vanuit ons kinderbewustzijn beleven en bekijken. We weten niet wat we niet kunnen zien en dat wat we wel weten van vroeger is. We zijn ons er niet van bewust dat er nog heel andere gedragsmogelijkheden, interpretaties, opties, mogelijkheden, aannames, etcetera, zijn die niet gerelateerd of gebaseerd zijn op wat we vroeger hebben meegemaakt en die dus niet gebaseerd zijn op onze afweermechanismen. We hebben niet door hoezeer we zelf vanuit ons kinderbewustzijn naar oplossingen zoeken. Pas als we het kinderbewustzijn laten kennismaken met de mogelijkheden vanuit het volwassenbewustzijn, zal ons gedrag en de met situaties veranderen. Hoe weet je dat je niet vanuit je volwassenbewustzijn maar vanuit je kindbewustzijn handelt? Als je vanuit je volwassenbewustzijn handelt, zou je niet zoveel piekeren, onrust in je hoofd en/of emotionele pijn hebben. Mensen die vanuit volwassenbewustzijn handelen, piekeren natuurlijk ook wel eens, hebben ook wel eens onrust in hun hoofd en hebben ook wel eens emotionele pijn, maar dat is minder en van kortere duur. Ze zijn niet meer machteloos en verloochenen zichzelf niet en dat maakt voor hen het leven makkelijker en aangenamer. En dat is niet de manier waarop je het op dit moment doet. Anders zou je nu niet piekeren en zou je nu niet onrust en/of emotionele pijn ervaren. Als je je emotionele pijn niet serieus neemt, zal het in de loop van de tijd toenemen.

4 Als je het serieus neemt en er gevolg aan geeft door te kijken waardoor het in het heden wordt getriggerd, kun je hier iets aan doen en jezelf van kinderbewustzijn naar volwassenbewustzijn ontwikkelen, waardoor je emotionele pijn, je gepieker en je onrust navenant afnemen. Wat kun je doen om je volwassenbewustzijn te ontwikkelen? Hiervoor is het belangrijk dat je je gevoelens van pijn, verdriet, leegte of eenzaamheid, als signaal ziet dat je iets kunt veranderen. Je gevoel van gemis of hunkering is echt, maar het is alleen iets anders dan je denkt. Het wordt nu getriggerd door het symbool. Het is hunkering naar niet gekregen liefde, aandacht, bevestiging, erkenning, geborgenheid, waardering enzovoorts vanuit je kinderbewustzijn. Deze emotionele leegte kun je als volwassene opvullen. Je kunt leren er in het heden, door volwassenbewustzijn, invulling aan te geven. Emotionele pijn heeft pas zin op het moment dat je er iets mee doet. Als je het serieus neemt door het niet meer weg te stoppen (lukt niet) of te negeren (lukt evenmin), dan heeft het pas zin gehad. Het zal op je deur blijven aankloppen tot je er wat mee doet. En je zult merken dat het in de loop van je leven steeds harder gaat aankloppen. Elke keer op onverwachte momenten. Triggers kondigen zich nu eenmaal niet aan en onbewust zoeken we onze eigen symbolen op. Als je in staat bent het verband te zien tussen je hedendaagse gedrag en je functionele afweermechanismen uit je jeugd (hiervoor hoef je dus niet naar je kindpijn toe), ben je in staat het aan te pakken en hoef je dat patroon uit je jeugd niet meer steeds te herhalen. In feite ben je dan bezig met je eigen emotionele genezingsproces: je bent jezelf emotioneel aan het helen.

5 Loslaten Hoe gaat het in zijn werk? Je gaat de ongewenste emoties erkennen, verwelkomen en vervolgens laat je het los. Laten we hier (nu) met iets kleins beginnen. Kies een ongemakkelijk onderwerp dat je bezighoudt op dit moment. Bijvoorbeeld een ontmoeting waar je tegen op ziet of een klus die je lang hebt uitgesteld, een angst die almaar de kop opsteekt. Kies iets kleins maar wel iets wat op dit moment echt waar is. Kies iets waar je je niet fijn over voelt. Dan stel je de volgende vraag aan jezelf: Kan ik dit gevoel, deze gedachte, verwelkomen? Je zult merken dat door het verwelkomen, het gevoel al ietsje lichter wordt, probeer het maar eens. Dan vraag je jezelf: Zou ik het los kunnen laten? Als dat niet meteen lukt, of het antwoord is nee, kijk dan of je het zo goed mogelijk kan, alleen voor dit moment..en vraag het jezelf nogmaals tot je ja kunt antwoorden. Zodra je ja hebt gezegd zal je voelen dat het gevoel vermindert. Deze vraag geeft je de mogelijkheid om te kijken of het in principe mogelijk zou zijn om dit probleem, dit gevoel los te laten. Deze vraag is een uitnodiging om te kijken of je in staat zou zijn om dit gevoel los te laten. De volgende vraag is: Ben ik ook bereid om het los te laten?.

6 En als het hier moeilijk wordt om ja te zeggen, vraag jezelf dan af wil ik liever lijden en mijn probleem in stand houden of wil ik er vrij van zijn? Deze 2e vraag is directer en geeft je de kans om het ook daadwerkelijk te doen. En tenslotte: Wanneer? Kleine hint : Het antwoord is NU! Kijk nu of je deze oefening een paar keer kunt doen en merk op of er iets is veranderd in je gevoel t.o.v. de stressvolle situatie. Stel je voor dat je, wanneer je leert om deze methode toe te passen in je leven, iedere keer wanneer zich iets aandient, in staat bent om te releasen wat er in de weg zit. Dat het wordt als ademhalen, dat het vanzelf gaat.. Kan je je voorstellen dat het leven dan stukken lichter wordt? Wees overigens niet bang dat je je verantwoordelijkheden gaat ontlopen als je zoveel los gaat laten. Of, zoals sommige mensen wel eens denken dat je op een bepaalde manier gevoelloos wordt. Dat is zeker niet het geval! Wat je loslaat zijn uitsluitend de gevoelens en overtuigingen die belemmerend werken in ons leven, die patronen die ons verhinderen om het leven te leiden dat we graag willen. Deze oefening lijkt misschien simplistisch wanneer het gaat over gevoelens van onrust, stress, verdriet, pijn, eenzaamheid enz. Probeer het en begin met iets kleins. Train jezelf in het toelaten en stop met vechten tegen. Succes!