Informatie over (niet-)reanimeren

Transcriptie

1 Informatie over (niet-)reanimeren iet-reanimerenpenning Wat is reanimatie? Wat is de overlevi ans? Wat merkt het slachtoffer? Hoe groot is de kans op (blijv chade? Wel of niet reanimeren? Uw wens telt In gesprek www vve.nl Niet-reanimerenpenning Wat is reanimatie? Wat is de evingskans? Wat merkt het slachtoffer? Hoe groot is de kans o blijvende) schade? Wel of niet reanimeren? Uw wens telt In ge prek Niet-reanimerenpenning Wat is reanimati at is de overlevingskans? Wat merkt het slachtoffer? Hoe gro e kans op (blijvende) schade? Wel of niet reanimeren? Uw we elt In gesprek Niet-reanimerenpenning Wat is r atie? Wat is de overlevingskans? Wat merkt het slachtoffer? root is de kans op (blijvende) schade? Wel of niet reanimeren? eanimatie ben je toch een kasplant) Uw wens telt In gesprek vve.nl Niet-reanimerenpenning Wat is reanimatie? Wat is de evingskans? Wat merkt het slachtoffer? Hoe groot is de kans o blijvende) schade? Wel of niet reanimeren? Uw wens telt In ge prek Niet-reanimerenpenning Wat is reanimati at is de overlevingskans? Wat merkt het slachtoffer? Hoe gro e kans op (blijvende) schade? Wel of niet reanimeren? Uw we elt In gesprek Niet-reanimerenpenning Wat is r

2 Niet-reanimerenpenning Reanimeren is in acute situaties van hartstilstand of ademstilstand de eerste vorm van hulpverlening. Sommige mensen willen niet gereanimeerd worden. Het is van belang dat artsen en hulpverleners tijdig op de hoogte zijn van deze wens. De NVVE heeft daarvoor een niet-reanimerenpenning ontwikkeld. De niet-reanimerenpenning is een behandelverbod ten aanzien van reanimeren. Een op zichzelf staande verklaring, gedragen aan een halskettinkje, en voorzien van pasfoto, handtekening, naam en geboortedatum. De penning is van aluminium en heeft een afmeting van 4,5 x 2,5 cm (h x b). Als u deze penning zichtbaar draagt, zal dit opgemerkt worden bij reanimatie. Volgens de Wet op de Geneeskundige Behandelingsovereenkomst (WGBo) mag u dan niet worden gereanimeerd. Deze voorlichtingsfolder geeft informatie over reanimatie en bespreekt overwegingen die een rol spelen bij een niet-reanimerenwens. Wij hopen hiermee een bijdrage te leveren aan een weloverwogen besluit om de penning al dan niet te gaan dragen. Wat is reanimatie? Reanimatie betekent letterlijk: de geest (animus) terug (re). Iemand wordt weer tot leven gewekt. Reanimatie kan levensreddend zijn bij hartstilstand, dreigende verdrinking en bewusteloosheid bijvoorbeeld na een ernstig ongeluk. Een hartstilstand leidt binnen enkele minuten tot een ademstilstand en omgekeerd leidt onvermogen om te ademen binnen enkele minuten tot een hartstilstand. Bij reanimatie brengt de hulpverlener met hartmassage en mond-op-mondbeademing de bloedcirculatie en de ademhaling kunstmatig op gang. Hoe sneller dit gebeurt, hoe kleiner de kans op schade aan hart of hersenen door zuurstoftekort. Ook kunnen de eigen hartslag en bloedsomloop weer worden opgewekt door een elektrische schok met behulp van een AED (Automatische Externe Defibrillator), indien er sprake is van een te defibrilleren hartritmestoornis.

3 Wat is de overlevingskans? De kans een hartstilstand te overleven is sterk afhankelijk van de omstandigheden, de leeftijd en de snelheid waarmee de reanimatiepoging kan worden gestart. Omdat de juiste hulp op de plek des onheils meestal niet (tijdig) aanwezig is, komt reanimatie vaak te laat. Als het de hulpverleners niet meer lukt om de bloedsomloop weer op gang te brengen, wordt de reanimatiepoging gestaakt. Als het wel lukt, wordt het slachtoffer naar het ziekenhuis vervoerd voor verdere behandeling. De overlevingskans neemt sterk toe als hartmassage en mond-op-mondbeademing al zijn gestart voordat de ambulance arriveert of als op het moment van hartstilstand al ambulancepersoneel aanwezig is. Als alle factoren gunstig zijn, is de overlevingskans ongeveer 50 procent, maar die daalt snel tot slechts 2 à 3 procent als alles tegenzit. Uiteraard is de overlevingskans niet van tevoren bekend. Het hangt helemaal af van de situatie en de medische conditie waarin een hartstilstand zich voordoet. De kans op 20 van de 100 mensen van 70 jaar of ouder overleven een reanimatie tijdens het verblijf in het ziekenhuis. 3 van de 20 overlevenden hebben ernstige blijvende schade.

4 succesvolle reanimatie is de laatste tien jaar toegenomen. Vooral door de introductie van de AED, maar ook door de sterke verbetering van de behandeling in het ziekenhuis. Door meer kennis en beschikbaarheid van medische technieken zullen de overlevingskansen in de toekomst verder toenemen. Recente onderzoeken in eigen land wijzen uit dat bij gemiddeld 65-jarigen de overleving na reanimatie buiten het ziekenhuis ruim 20 procent is. Wat merkt het slachtoffer? Van de reanimatie(poging) zelf merkt het slachtoffer niets. Als het slachtoffer niet ter plekke overlijdt, zal hij naar het ziekenhuis worden vervoerd. Daar vindt verdere behandeling plaats op de intensive care. Het slachtoffer wordt enkele dagen in diepe slaap gehouden. Als daarna de toediening van het slaapmiddel wordt gestopt, is het afwachten of en hoe iemand ontwaakt. Dit kan enkele dagen duren. Als de patiënt niet wakker wordt, zal in overleg met de 8 van de 100 mensen van 70 jaar of ouder overleven een reanimatie buiten het ziekenhuis. 4 van de 8 overlevenden hebben ernstige blijvende schade.

5 familie worden besloten alsnog alle behandelingen te staken. Het slachtoffer overlijdt zonder er iets van te hebben gemerkt. In ongeveer een derde tot de helft van de gevallen wordt iemand na enkele dagen wel wakker. Aanvankelijk in sterk verwarde toestand en met een groot gat in het geheugen. De patiënt zal zeker in het begin ook snel dingen vergeten, zoals bezoek van familie. In de loop van enkele dagen verbetert de toestand meestal en vindt geheel of gedeeltelijk herstel plaats. Hoe groot is de kans op (blijvende) schade? Er is uitgebreid onderzoek gedaan, ook in Nederland, naar de toestand van mensen die een reanimatie hebben overleefd*. Hierbij wordt gekeken naar zowel fysieke kwaliteiten als psychische factoren. Kan iemand zelfstandig functioneren? Verandert de relatie met de partner? Kan iemand terugkeren naar het (oude) werk? Vooral onderzoek in eigen land laat zien dat het overgrote deel van de overlevenden en/of hun partners in meer of mindere mate nadelige gevolgen ondervinden, zoals geheugenen concentratieproblemen. Twee à drie procent van de overlevenden is zorgafhankelijk. Hoe zwaar deze schade weegt ten opzichte van nietmeer-leven, is een zeer persoonlijke kwestie. Voor mensen die aan het einde van het leven zijn, kan een plotseling overlijden een geschenk zijn dat de voorkeur verdient boven overleven met het risico van ongemakken. De toestand kasplant is zeldzaam. Wel of niet reanimeren? De beslissing of u wel of niet gereanimeerd wilt worden, is aan u. Niet iedereen wil gereanimeerd worden. Sommige mensen zien een hartstilstand als een mooie dood. Overwegingen om een niet-reanimerenpenning te dragen kunnen zijn: a. Mijn leven is voltooid Er zijn mensen die op een leeftijd zijn gekomen dat zij de natuur haar gang willen laten gaan. Zij hebben de balans van hun leven opgemaakt. De ouderdomskwalen nemen toe en vaak zijn veel familieleden en vrienden al overleden. Zij verkiezen de dood boven het leven. b. Voor mij hoeft het niet meer Leeftijd is niet altijd de belangrijkste overweging. Voor sommige mensen zijn gezondheid, kwaliteit van leven, sociale contacten met familie en vrienden belangrijk. Ondanks dat beschouwen zij een hartstilstand als een mooie (snelle en pijnloze) dood. * Multidisciplinaire richtlijn besluitvorming over reanimatie

6 c. Na reanimatie ben je toch een kasplant Er zijn ook mensen die niet gereanimeerd willen worden vanwege de risico s. Zij wensen niet in een situatie terecht te komen waarin een normaal leven niet meer mogelijk is. Zij willen bewust dat risico niet lopen. Uw wens telt In de Wet op de Geneeskundige Behandelingsovereenkomst (WGBo) is uw behandelrelatie met de arts of verpleegkundige vastgelegd. De wet verplicht artsen en professionele hulpverleners patiënten te informeren over een voorgenomen medische behandeling. Op basis hiervan kan een patiënt een weloverwogen beslissing nemen om een behandeling al dan niet te ondergaan. Een van de rechten van de patiënt is namelijk om een behandeling te weigeren. Bij de overwegingen rond een reanimatie is de situatie anders: een hartstilstand treedt meestal geheel onverwacht op. Omstanders of familie zullen 112 inschakelen en hulp inroepen. Hulpverleners (ambulancepersoneel, arts en verpleegkundigen) zullen bij aankomst de situatie beoordelen en eerste hulp bieden. Als iemand niet bij bewustzijn is en niet normaal ademt, wordt reanimatie gestart. Zij zullen in ieder geval hartmassage en beademing toepassen en indien nodig ook een elektrische schok toedienen om het normale hartritme te herstellen. De hulpverleners kennen u niet. Er is dus geen gelegenheid om tevoren met deze behandelaars te spreken over uw wensen. U kunt door het zichtbaar dragen van een niet-reanimerenpenning aangeven dat u geen reanimatie wenst. De professionele hulpverlener moet deze wens respecteren. Echter, deze heeft ook de mogelijkheid hiervan, op basis van gegronde redenen, af te wijken. Als de hulpverlener ervan overtuigd is dat uw besluit geheel vrijwillig is genomen en is gebaseerd op voldoende informatie over kansen en risico s, is de kans groot dat uw wens wordt gerespecteerd. De informatie in deze folder is daarbij van belang. In gesprek Het is goed mogelijk dat u na het lezen van deze folder nog vragen heeft. Wij adviseren u deze te bespreken met uw huisarts en ook uw familie in uw overwegingen te betrekken. Als u heeft besloten de nietreanimerenpenning aan te schaffen, informeer dan uw naasten. Zij zijn immers vaak degenen die bij een hartstilstand moeten beslissen over het inroepen van acute hulp en het starten van reanimatiepogingen.

7 Recent onderzoek van het AMC (augustus 2015) toont aan dat er een andere (betere) prognose is dan in deze folder wordt beschreven. Dit was aanleiding voor de NVVE om NHG, Verenso, Reanimatieraad, AMC, Hartstichting en V&VN uit te nodigen om een gezamenlijk standpunt te formuleren. Alle partijen vinden het nieuwe onderzoek van het AMC, het ARREST onderzoek, waardevol. Tegelijkertijd beseffen zij dat deze nieuwe data afwijken van de in 2013 ontwikkelde richtlijn van NHG, Verenso en V&VN. Duidelijk is geworden dat het onderzoek van het AMC zich richt op alle inwoners van 70+ in de provincie Noord-Holland en de focus vooral ligt op de kans op overleven (78% overleeft de reanimatie niet) en de kwaliteit van het leven na reanimatie. De richtlijn van NHG, Verenso en V&VN richt zich vooral op de doelgroep kwetsbare ouderen en is gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek dat niet in ons land is uitgevoerd. Dit betekent dat beide onderzoeken niet een-op-een met elkaar te vergelijken zijn, terwijl ze elkaar wel aanvullen. De betrokken partijen hebben afgesproken zich op korte termijn te zullen inspannen het publiek te voorzien van informatie over de kans op overlijden (van leeftijdsgebonden doelgroepen) na reanimatie en de kwaliteit van leven dat daarop volgt. Voor de NVVE is er momenteel geen aanleiding de voorlichting over de niet-reanimerenpenning aan te passen. Deze blijft in gebruik tot de nieuwe en door alle betrokken partijen geaccepteerde cijfers beschikbaar zijn. Voor meer informatie wordt u verwezen naar de website: N k s n l ( s W d t m g r n l ( s W d t

8 Postbus ah Amsterdam t info@nvve.nl September 2015 NEDERLANDSE VERENIGING VOOR EEN VRIJWILLIG LEVENSEINDE